Κόκ(κ)ορας ή περί ορθογραφίας

[Παλαιομνήμων]

Έχω διαφορετική γνώμη, αλλά δεν έχει νόημα επιχειρηματολογήσω· γνώμη είναι. Εγώ πάντως, όπως σου είπα, θεωρώ ότι είναι δικαίωμα τού κάθε συγγραφέως να χρησιμοποιεί τους τύπους που θέλει, και να μη τού επιβάλλονται αυτοί από μια "κοινή γραμμή" ενός εκδοτικού οίκου.

Όχι, δεν μπορείς να θεωρείς κάτι που είναι ασύμβατο με τις κοινωνικές συμβάσεις. Είναι σαν να λες στον ιδιοκτήτη αυτού του φόρουμ ότι είναι δικαίωμά σου να τηρείς όποιους κανόνες θες εσύ. Είσαι ελεύθερος να βρεις ένα φόρουμ που να ταιριάζει με τους κανόνες που θες να τηρήσεις, αλλά δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι είναι επιβολή και φασισμός να διαλέξει ο ιδιοκτήτης του φόρουμ τους κανόνες που το διέπουν. Ο εκδοτικός οίκος έχει κι αυτός το style guide του. Μπορείς σαν συγγραφέας να βρεις έναν οίκο με style guide που να συμβαδίζει με την γλωσσική σου άποψη. Υπάρχουν. Ή μπορείς να εκδώσεις μόνος σου αυτό που θες. Δεν είναι υποχρεωμένος κανένας οίκος να εκδίδει τα κείμενά σου.

Μπερδεύεις πράγματα ανόμοια: Άλλο οι κανόνες, και άλλο ο τρόπος ομιλίας. Στο φόρουμ π.χ., μιας που το έφερες ως παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης μπορεί (και πρέπει) να επιβάλλει κανόνες συμποριφοράς, που να τηρούνται απ' όλα τα μέλη, αλλά δεν μπορεί να πει ότι δεν θα γράφεται τον τάδε λόγιο ή ιδιωματικό τύπο. Ένα κείμενο, ως προς το ύφος του, χαρακτηρίζει τον συγγραφέα και όχι τον ιδιοκτήτη του χώρου που τον φιλοξενεί (είτε αυτός είναι φόρουμ είτε εκδοτικός οίκος).

Και προφανώς «δεν είναι υποχρεωμένος κανένας οίκος να εκδίδει τα κείμενά μου», όπως λες, αλλά αυτό έχει να κάνει με το νοηματικό περιεχόμενο. Αν το νοηματικό περιεχόμενο ταιριάζει με τα θέλω του εκδοτικού οίκου, θεωρώ παράλογο να μου επιβάλλει να γράφω σώνει και καλά επιλέγοντας συγκεκριμένους τύπους, απορρίποντας άλλους. Μήπως τότε να μου επιβάλει και τι να γράφω γενικώς; Μήπως να το γράψουν εκείνοι αντί για μένα; Και φυσικά, ναι, έναν τέτοιο εκδοτικό οίκο, δεν θα τον επέλεγα ούτως ή άλλως, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

[Παλαιομνήμων]

Για το τελικό ν εννοούσα. Θεωρώ ότι είναι εμπόδιο στη ροή του λόγου, στην ευηχία.

Δηλαδή; ο Μπαμπινιώτης λέει "στη ευηχία";

Μα δεν λέει αυτό ο Μπαμπινώτης!!!

Λέει -από παλιά- ότι κατά την γνώμη του (και κατά την γνώμη την δική μου) πρέπει να τίθεται ΠΑΝΤΟΤΕ τελικό -ν στα αρσενικά και όχι μόνο μπροστά από τα γράμματα που σύμφωνα με τον νεοελληνικό κανόνα* βάζουμε, ώστε να μη γίνεται σύγχυση με το άρθρο τού ουδετέρου (που ούτως ή άλλως δεν έχει τελικό -ν ποτέ). Αυτή την άποψη, αν ενθυμούμαι καλώς, την πρωτοδιατύπωσε την δεκαετία του '90, όταν είχαμε τα πρώτα κύματα μεταναστών στην Ελλάδα (κυρίως Αλβανών τότε), και οι οποία ευλόγως μπερδεύονταν. Π.χ. διάβαζαν «το βάτραχο» και νόμιζαν ότι ο βάτραχος είναι ουδέτερο.


* Σύμφωνα με τον νεοελληνικό κανόνα, το τελικό -ν (σε αρσενικά και θηλυκά) παραμένει, όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από στιγμιαίο ή διπλό σύμφωνο (κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ψ, ξ).

Προσωπικώς, διαφωνώ με αυτόν τον κανόνα, όχι μόνο στα αρσενικά, όπως ο Μπαμπινιώτης, αλλά ΚΑΙ για τα θηλυκά. Θεωρώ δηλ. ότι στον γραπτό λόγο πρέπει να βάζουμε πάντοτε ν τόσο στα άρθρα τής αιτιατικής, τόσο των αρσενικών όσο και των θηλυκών.

[Παλαιομνήμων]

" το κυβερνών κόμμα"

από πότε και γιατί έχει επικρατήσει η κατάργηση του όμικρον στο ουδέτερο ;
(το κυβερνόν κόμμα)

Από τότε που επικράτησε η καφρίλα.

Ως μετοχή συνηρημένου ρήματος α' κατηγορίας (σ.σ. τα οποία λήγουν σε -άω και κλίνονται όπως το τιμάω-ώ), το συγκεκριμένο από τα αρχαία χρόνια γραφόταν ΚΑΙ στο ουδέτερο γένος με "ω" (ο κυβερνών, η κυβερνώσα, το κυβερνών). Δεν πρόκειται περί συγχρόνου ανορθογραφίας.

Θα γραφόταν με "ο" το ουδέτερο, αν το θηλυκό ήταν αντιστοίχως σε -ούσα (αντί σε -ώσα [κυβερνώσα]), όπως δηλ. η -μη συνηρημένη- μετοχή ο λύων, η λύουσα, το λύον.



------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Νεώτερη προσθήκη: Λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ορθότατες παρατηρήσεις των χρηστών Νταρνάκας (εδώ) Beria (εδώ), αναδιατύπωσα ανωτέρω το ποστ μου (όπως θα έπρεπε να είχε γραφτεί δηλ. αν δεν έγραφα από μνήμης, παρά έκανα και την σχετική επιβεβαίωση στα βιβλία Γραμματικής πριν δημοσιεύσω!), προκειμένου να μη μείνουν λάθος πληροφορίες στο μυαλό όποιου τύχει να το διαβάσει, δίχως να πάει σε επόμενα ποστ. Παρακάτω παραθέτω -για ιστορικούς λόγους- το αρχικό ποστ μου (το οποίο εξάλλου υπάρχει και σε παράθεση στα σχόλια των δύο προαναφερθέντων):

<<
Ως συνηρημένο επίθετο, το συγκεκριμένο από τα αρχαία χρόνια γραφόταν ΚΑΙ στο ουδέτερο γένος με "ω" (ο κυβερνών, η κυβερνώσα, το κυβερνών). Δεν πρόκειται περί συγχρόνου ανορθογραφίας.

Θα γραφόταν με "ο" το ουδέτερο, αν το θηλυκό ήταν αντιστοίχως σε -ούσα (αντί σε -ώσα [κυβερνώσα]), όπως δηλ. το επίθετο ο ποιών, η ποιούσα, το ποιόν. >>

[Παλαιομνήμων]

Δηλαδή; ο Μπαμπινιώτης λέει "στη ευηχία";

Να διατηρούνται τα (ν) των άρθρων στα αρσενικά κ.ά. που λέει.

Π.χ.
Σαν βγεις στον δρόμο, μην φοβηθείς ούτε τον Θεό ούτε τον δαίμονα, άκου τον γέρο τον δάσκαλό σου, θυμήσου τον σκοπό σου.
Σα βγεις στο δρόμο, μη φοβηθείς ούτε το Θεό ούτε το δαίμονα, άκου το γέρο το δάσκαλό σου, θυμήσου το σκοπό σου.

Για να κατανοησουμε τον Μπαμπινιωτη σε αυτο, θα πρεπει να λαβουμε υποψην μας και τη γνωμη του Οδυσσεα Ελυτη.

Κανένας Ηρώδης δε θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία όπως αυτή του τελικού -ν· εκτός κι αν του ’λειπε η οπτική του ήχου.
Μια Φύση ευκτική, ανώτερη και της Αττικής, εξαποστέλλει ρυακισμούς και θροΐσματα στο Θριάσιο πεδίο των αποξηραμένων μεταρρυθμιστών, που χάρη στον ευφωνικό στραβισμό τους εκλαμβάνουν τον εαυτό τους για προοδευτικό.

Και γιατι τον Οδυσσεα Ελυτη; Διοτι μαζι του ο Μπαμπινιωτης ιδρυσε τον Ελληνικο Γλωσσικο Ομιλο το 1982 μετα τη καθιερωση του μονοτονικου που τσαντισε τον Ελυτη. Υπεκυψε κατα τα φαινομενα μαλλον στο φοβο που επικρατουσε τοτε για την υποβιβαση της Ελληνικης γλωσσας.

Ο Οδυσσέας Ελύτης μιλούσε γενικώς για το τελικό -ν και όχι μόνον γι' αυτό των άρθρων. π.χ. το «δώρον» αντί για «δώρο» έλεγαν παλιά και καταργήθηκε.

Επίσης, να επισημάνω ότι ειδικώς προς το τελικό -ν στο αρνητικό μόριο μη/μην, αυτό ΔΕΝ είναι αρχαίο. Στα αρχαία, κατά "περίεργο" τρόπο σύμφωνα με την λογική μας, γραφόταν μόνον ως "μη" και ποτέ ως "μην" (ακόμα και αν ακολουθούσε φωνήεν). Άρα βάζοντας πάντοτε ν στο σύγχρονο "μην", δεν είμαστε πιο κοντά στα Αρχαία, αλλά αντιθέτως απομακρυνόμαστε από αυτά.
Στα νέα ελληνικά το έχουμε διατηρήσει αυτό (το να μη βάζουμε -ν δηλ. στο μη, όπως ακριβώς στα αρχαία), στις περιπτώσεις επιθέτων:
π.χ. λέμε σωστά «μη αναστρέψιμος» και όχι φυσικά... «μην αναστρέψιμος»!

Μια άλλη περίπτωση που δεν υπήρχε -ν στα αρχαία, αλλά βάζουμε εμείς στα νεοελληνικά, είναι η αιτιατική τού αριθμητικού "ένας" (στα αρχαία εἵς, μία, ἕν):
Ονομαστική εἷς μία ἕν
Γενική ἑνὸς μιᾶς ἑνὸς
Δοτική ἑνὶ μιᾷ ἑνὶ
Αιτιατική ἕνα μίαν ἕν

«ἕνα ἄνθρωπον» λοιπόν ήταν στα Αρχαία και όχι «έναν άνθρωπο».

[Παλαιομνήμων]

Διαφωνώ, πρέπει να υπάρχει μια συνέπεια μεταξύ προφορικού και γραπτού λόγου.
Εγώ πάντως σκαλωνω διαβάζοντας την πρώτη.

Το μεγάλο λάθος, Σπύρο, που κάνουν οι περισσότεροι, είναι ότι νομίζουν, όπως και συ, ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι φωτητική (δηλ. πώς ό,τι λέμε/ακούμε, γράφουμε) και πως το αντίθετο αποτελεί "ασυνέπεια". Δεν ισχύει όμως αυτό.

Για παράδειγμα, προφέρουμε <το Γκόστα>, <το μπατέρα>, <το μπάγκο>, <τι γκαμίλα>, διότι αυτή είναι η σωστή ορθοφωνική προφορά τής Ελληνικής, όπως γνωρίζουν οι γλωσσολόγοι και οι ηθοποιοί που διδάσκονται ορθοφωνία (και όχι "βάρβαρη" μορφή προφοράς, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι), αλλά γράφουμε «τον Κώστα», «τον πατέρα», «τον πάγκο», «την καμήλα».

Και ακριβώς, από την σ ω σ τ ή προφορά τής αιτιατικής <τι γκαμίλα>, οι λιγότερο εγγράμματοι, μετέτρεπαν αναλόγως (αλλά, φυσικά, πλέον λανθασμένα!) και την ονομαστική, με αποτέλεσμα να έχουμε την περίπτωση... η γκαμήλα, της γκαμήλας, που όλοι έχουμε ακούσει!

Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, ιδίως σε ξένης προελεύσεως λέξεις, το λάθος υπήρξε τόσο διαδεδομένο, που με την πάροδο τού χρόνου επεκράτησε και κατέστη δόκιμο, με αποτέλεσμα σήμερα να το θεωρούμε κατά βάσιν απολύτως σωστό:
Η «τομάτα» έγινε «ντομάτα», ο «τενεκές» έγινε «ντενεκές», η «πρίζα» έγινε «μπρίζα» (ή, αν δεν έγινε ακόμα 100%, θα γίνει σύντομα!) κτλ (η «καμήλα» όμως ανθίσταται σθεναρώς και δεν έγινε -ακόμα τουλάχιστον- «γκαμήλα»!

[Παλαιομνήμων]

Πέρα απ' την πλάκα πάντως, και μόνο που βοηθάει να ξεχωρίζουν οι δύο λέξεις, που μάλιστα έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα, γιατί όχι;

Το ξεχωρίζεις απο τα συμφραζόμενα. Οπως δεν βάζουμε ψιλή και δασεία στο ορος. Άλλες εποχές.

έκανε ότι θέλει = προσποιόταν πως θέλει.
έκανε ό,τι θέλει = έκανε αυτό το οποίο θέλει.

[Παλαιομνήμων]

Αλλά ας κάνω την χάρη στον Λούρο, να βάλω ολόκληρο κατεβατό:

-Τι θα κάνεις τελικά με την Χριστίνα;
-Θα βγούμε έξω για ποτό και μετά σπίτι μου για να «χαλαρώσουμε».
-Μην πας και της βάλεις τις όπερες που ακούς και σε περάσει για νέρντουλα.
-Όχι ρε, θα την αφήσω αυτήν να βάλει μουσική.
-Κι αν βάλει εκείνα τα σκυλάδικα που μισείς;
-Δεν πειράζει. Θα κάνω κι εγώ ότι γουστάρω, μετά.
-Έχεις σκοπό να το ρίξεις δηλαδή το γκομενάκι.
-Όχι, θα παίξουμε τις συμπεθέρες.

Για πες, λοιπόν, καλέ μου Λούρε... εδώ καταλαβαίνεις αν πρέπει να μπει κόμμα στο «ότι» από τα συμφραζόμενα ή μήπως το αν θα βάλεις κόμμα ή όχι μεταβάλλει το νοηματικό περιεχόμενο της συζήτησης;

Αφου αυτό που εβαλες δεν είναι ολοκληρωμένο. Απόσπασμα απο διάλογο είναι και δεν βγάζει νόημα. Αρα δεν πληροί όλους τους όρους της περιόδου και έτσι δεν μπορώ να ξέρω την απάντηση. Αυτά.

Εξαιρετικό το παράδειγμα του Hellegennes. Λούρε, νομίζω πως πρέπει να παραδεχτείς ότι κάνεις λάθος*.

Παρ' όλα αυτά, αν θες όοοολη την Ιστορία για να καταλάβεις, ας ξεκινήσουμε να την γράφουμε: <<Μια φορά και ένα καιρό, ήταν δύο φίλοι, ο Γιώργος και ο Αλέκος. Από παιδιά μαζί, στην ίδια γειτονιά είχαν μεγαλώσει. Όλα τους τα μυστικά τα έλεγαν ό ένας στον άλλον: προβλήματα, γκομενικά, όνειρα, ανησυχίες. Κάποια μέρα ο Γιώργος γνώρισε την Μαίρη... >>

( Ουφ, ακόμα βρίσκομαι στην πρώτη παράγραφο και κουράστηκα! Άντε να αντιγράψω ολόκληρο το βιβλίο, για να καταλάβει ο άλλος! )

* ότι κάνεις λάθος = πως κάνεις λάθος.
ενώ «πρέπει να παραδεχτείς ό,τι κάνεις λάθος» = […] όσα κάνεις λάθος. ;)

[paul25]

Ο Οσσέας Ελύτης μιλούσε γενικώς για το τελικό -ν και όχι μόνον γι' αυτό των άρθρων. π.χ. το «δώρον» αντί για «δώρο» έλεγαν παλιά και καταργήθηκε.

Το γνωριζω, απλα παρεθεσα και αυτη τη πληροφορια για να δειξω πως ο Μπαμπινιωτης γενικα ειναι (η τουλαχιστον ηταν) υπερ του -ν (και οχι μονο στα αρθρα) και ως απαντηση στην ερωτηση saliveros για την ευηχια. Ο Οδυσσεας Ελυτης υποστηριζε το -ν γιατι θεωρουσε πως εδινε μια μελωδικοτητα στη γλωσσα.

Επίσης, να επισημάνω ότι ειδικώς προς το τελικό -ν στο αρνητικό μόριο μη/μην, αυτό ΔΕΝ είναι αρχαίο. Στα αρχαία, κατά "περίεργο" τρόπο σύμφωνα με την λογική μας, γραφόταν μόνον ως "μη" και ποτέ ως "μην" (ακόμα και αν ακολουθούσε φωνήεν). Άρα βάζοντας πάντοτε ν στο σύγχρονο "μην", δεν είμαστε πιο κοντά στα Αρχαία, αλλά αντιθέτως απομακρυνόμαστε από αυτά.
Στα νέα ελληνικά το έχουμε διατηρήσει αυτό (το να μη βάζουμε ν δηλ. στο μη, όπως ακριβώς στα αρχαία), στις περιπτώσεις επιθέτων:
π.χ. λέμε σωστά «μη αναστρέψιμος» και όχι φυσικά... «μην αναστρέψιμος»!

Μια άλλη περίπτωση που δεν υπήρχε -ν στα αρχαία, αλλά βάζουμε εμείς στα νεοελληνικά είναι η αιτιατική τού αριθμητικού "ένας" (στα αρχαία εἵς, μία, ἕν):
Ονομαστική εἷς μία ἕν
Γενική ἑνὸς μιᾶς ἑνὸς
Δοτική ἑνὶ μιᾷ ἑνὶ
Αιτιατική ἕνα μίαν ἕν

«ἕνα ἄνθρωπον» λοιπόν ήταν στα Αρχαία και όχι «έναν άνθρωπο».

Πολυ καλο!

[Παλαιομνήμων]

Δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να καταργηθεί ο κανόνας του κόμματος στο "ο,τι" με την έννοια του "οτιδήποτε";

Διότι κάποιοι βαριούνται που ζούνε, προφανώς, και θέλουν να δικαιολογήσουν την τεμπελιά τους να το βάζουν όταν χρειάζεται.
(Είμαι κακούλης· το ξέρω! )

[Παλαιομνήμων]

Ο Οσσέας Ελύτης μιλούσε γενικώς για το τελικό -ν και όχι μόνον γι' αυτό των άρθρων. π.χ. το «δώρον» αντί για «δώρο» έλεγαν παλιά και καταργήθηκε.

Το γνωριζω, απλα παρεθεσα και αυτη τη πληροφορια για να δειξω πως ο Μπαμπινιωτης γενικα ειναι (η τουλαχιστον ηταν) υπερ του -ν (και οχι μονο στα αρθρα) και ως απαντηση στην ερωτηση saliveros για την ευηχια. Ο Οδυσσεας Ελυτης υποστηριζε το -ν γιατι θεωρουσε πως εδινε μια μελωδικοτητα στη γλωσσα.

Ο Μπαμπνιώτης δεν νομίζω, απ' όσον γνωρίζω, ότι είναι υπέρ του τελικού -ν γενικώτερα, τουλάχιστον εδώ τις τελευταίες δεκαετίες που τον παρακολουθώ. Αν ήταν παλαιότερα, δεν το ξέρω. Θα με ενδιέφερε όμως ως γνώση, αν το έχει κάποιος ως σίγουρη πληροφορία.

Επί τη ευκαιρία να επισημάνω την λεπτή νοηματική διαφορά, που δυστυχώς πλέον έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια:
απλά = με απλό τρόπο. π.χ. Ζω απλά. Του μίλησα απλά και κατανοητά.
απλώς = μόνον, μονάχα. π.χ. Θέλω απλώς να σου πω κάτι και φεύγω.

Άρα εν προκειμένω, paul25, καλό θα ήταν, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, να γράψεις «απλώς παρέθεσα και αυτή την πληροφορία».

Επίσης, να επισημάνω ότι ειδικώς προς το τελικό -ν στο αρνητικό μόριο μη/μην, αυτό ΔΕΝ είναι αρχαίο. Στα αρχαία, κατά "περίεργο" τρόπο σύμφωνα με την λογική μας, γραφόταν μόνον ως "μη" και ποτέ ως "μην" (ακόμα και αν ακολουθούσε φωνήεν). Άρα βάζοντας πάντοτε ν στο σύγχρονο "μην", δεν είμαστε πιο κοντά στα Αρχαία, αλλά αντιθέτως απομακρυνόμαστε από αυτά.
Στα νέα ελληνικά το έχουμε διατηρήσει αυτό (το να μη βάζουμε ν δηλ. στο μη, όπως ακριβώς στα αρχαία), στις περιπτώσεις επιθέτων:
π.χ. λέμε σωστά «μη αναστρέψιμος» και όχι φυσικά... «μην αναστρέψιμος»!

Μια άλλη περίπτωση που δεν υπήρχε -ν στα αρχαία, αλλά βάζουμε εμείς στα νεοελληνικά είναι η αιτιατική τού αριθμητικού "ένας" (στα αρχαία εἵς, μία, ἕν):
Ονομαστική εἷς μία ἕν
Γενική ἑνὸς μιᾶς ἑνὸς
Δοτική ἑνὶ μιᾷ ἑνὶ
Αιτιατική ἕνα μίαν ἕν

«ἕνα ἄνθρωπον» λοιπόν ήταν στα Αρχαία και όχι «έναν άνθρωπο».

Πολυ καλο!

Ευχαριστώ!

[Νταρνάκας]

" το κυβερνών κόμμα"

από πότε και γιατί έχει επικρατήσει η κατάργηση του όμικρον στο ουδέτερο ;
(το κυβερνόν κόμμα)

Από τότε που επικράτησε η καφρίλα.

Ως συνηρημένο επίθετο, το συγκεκριμένο από τα αρχαία χρόνια γραφόταν ΚΑΙ στο ουδέτερο γένος με "ω" (ο κυβερνών, η κυβερνώσα, το κυβερνών). Δεν πρόκειται περί συγχρόνου ανορθογραφίας.

Θα γραφόταν με "ο" το ουδέτερο, αν το θηλυκό ήταν αντιστοίχως σε -ούσα (αντί σε -ώσα [κυβερνώσα]), όπως δηλ. το επίθετο ο ποιών, η ποιούσα, το ποιόν.

Μετοχή συνηρημένου ρήματος για την ακρίβεια, αλλά και το ποιών/ποιούσα/ποιόν είναι επίσης μετοχή συνηρημένου ρήματος. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση η ασυναίρετη κατάληξη είναι -άω, δηλ. κυβερνάω>κυβερνῶ ενώ στη δεύτερη είναι -έω (ποιέω>ποιῶ). Άρα το σύμπλεγμα "άο" όταν συναιρείται τρέπεται σε "ῶ" (τό κυβερνάον>τό κυβερνῶν, φάος>φῶςκ.τ.λ.) ενώ το έο τρέπεται σε "ό" (τό ποιέον>τό ποιόν).
Βέβαια η νεοελληνική σε όσες περιπτώσεις διατήρησε ασυναίρετες καταλήξεις ρημάτων τις έτρεψε όλες σε -άω. Δηλ. ακόμα και στα αρχαία ρήματα που είχαν κατάληξη -έω, στη νεοελληνική τράπηκε σε -άω. Π.χ. αρχαίο κρατέω>νεοελ. κρατάω, αρχαίο φορέω>νεοελ. φοράω κ.ο.κ.

[Παλαιομνήμων]

Από τότε που επικράτησε η καφρίλα.

Ως συνηρημένο επίθετο, το συγκεκριμένο από τα αρχαία χρόνια γραφόταν ΚΑΙ στο ουδέτερο γένος με "ω" (ο κυβερνών, η κυβερνώσα, το κυβερνών). Δεν πρόκειται περί συγχρόνου ανορθογραφίας.

Θα γραφόταν με "ο" το ουδέτερο, αν το θηλυκό ήταν αντιστοίχως σε -ούσα (αντί σε -ώσα [κυβερνώσα]), όπως δηλ. το επίθετο ο ποιών, η ποιούσα, το ποιόν.

Μετοχή συνηρημένου ρήματος για την ακρίβεια, αλλά και το ποιών/ποιούσα/ποιόν είναι επίσης μετοχή συνηρημένου ρήματος. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση η ασυναίρετη κατάληξη είναι -άω, δηλ. κυβερνάω>κυβερνῶ ενώ στη δεύτερη είναι -έω (ποιέω>ποιῶ). Άρα το σύμπλεγμα "άο" όταν συναιρείται τρέπεται σε "ῶ" (τό κυβερνάον>τό κυβερνῶν, φάος>φῶςκ.τ.λ.) ενώ το έο τρέπεται σε "ό" (τό ποιέον>τό ποιόν).
Βέβαια η νεοελληνική σε όσες περιπτώσεις διατήρησε ασυναίρετες καταλήξεις ρημάτων τις έτρεψε όλες σε -άω. Δηλ. ακόμα και στα αρχαία ρήματα που είχαν κατάληξη -έω, στη νεοελληνική τράπηκε σε -άω. Π.χ. αρχαίο κρατέω>νεοελ. κρατάω, αρχαίο φορέω>νεοελ. φοράω κ.ο.κ.

Πολύ σωστή η επισήμανσή σου, Νταρνάκα! Τα έγραψα από μνήμης και ενίοτε η μνήμη θολώνει. Η ουσία, που παραμένει και πρέπει να κρατήσουμε, είναι ότι ο τύπος «το κυβερνών» είναι ο σωστός και δεν πρόκειται για σύγχρονη ανορθογραφία.

[Παλαιομνήμων]

Εγώ είχα σκεφτεί άλλο παράδειγμα αλλά δεν το έβαλα τότε, το βάζω τώρα:
Χέλης: Τι λες να δοκιμάζαμε τη σελίδα 424 του Κάμα Σούτρα;
Γκόμενα Χέλη: Εχμ... είσαι σίγουρος; Δεν μού φαίνεται και πολύ σόι η στάση.
Χέλης: Εμένα μού φαίνεται. Εγώ αποφασίζω. Θα κάνω ό,τι γουστάρω.
Γκόμενα Χέλη: Καλά μωρέ. Κι εγώ -ως συνήθως- θα κάνω ότι γουστάρω.

Ωραίο φίλε. Το θέμα είναι οτι απο τα συμφραζόμενα το κόμμα δεν χρειάζεται.
Οπως και στο προηγούμενο, το έντεχνο που λεει ο Σπύρος. Δεν είναι έντεχνο γιατι δεν βγάζει νόημα το κείμενο αν είναι οτι αντί για ο,τι. Εφόσον εχει ,μετα. η πρόταση δεν αλλάζει νόημα το κείμενο, απλά ειναι λάθος.

Δεν υπάρχει περίπτωση να το βάλω ποτέ αλλα περι ορέξεως κολοκυθόπιτα..

Στην αρχή εγώ δεν πρόσεξα πως το δεύτερο «ότι γνουστάρω» είναι χωρίς κόμμα, και νόμισα ότι το νόημα ήταν πως ο Χέλη θα κάνει και αυτός ό,τι γουστάρει (όπως τον έχουμε συνηθίσει και εδώ στο πχόρουμ!), ως πείσμων έναντι τής κοπέλλας! Όμως, τελικά πρόσεξα ότι στην δεύτερη φορά δεν υπήρχε κόμμα, οπότε κατενόησα πλήρως το νόημα που ήθελε να δώσει ο Shrike, αποδεικνύοντας παράλληλα με αυτό το πολύ πετυχημένο παράδειγμα την αξία τού κόμματος στο αναφορικό ό,τι έναντι τού ειδικού ότι.

Νομίζω ότι οφείλεις να την παραδεχτείς και εσύ αυτήν την αξία, αγαπητέ Λούρε.

[paul25]

Ο Μπαμπνιώτης δεν νομίζω, απ' όσον γνωρίζω, ότι είναι υπέρ του τελικού -ν γενικώτερα, τουλάχιστον εδώ τις τελευταίες δεκαετίες που τον παρακολουθώ. Αν ήταν παλαιότερα, δεν το ξέρω. Θα με ενδιέφερε όμως ως γνώση, αν το έχει κάποιος ως σίγουρη πληροφορία.

Εφοσον σε ενδιαφερει ως πληροφορια και για να ειμαι και εγω πιο ακριβης, επισημο χαρτι υπογεγραμμενο η καποια δηλωση Μπαμπινιωτη μεχρι στιγμης δεν εχω. Ομως, αυτο που εχω ειναι η ιδρυτικη διακυρηξη του ΕΓΟ τις θεσεις του οποιου συνυπογραφει και ο Μπαμπινιωτης και τις δηλωσεις Ελυτη για τελικο ν, ο Ελυτης ηταν ιδρυτικο μελος και αυτος του ΕΓΟ. Ενδεχομενως ο Μπαμπινιωτης ως προς το θεμα του ν, να μην θελει να λαβει με την ιδιοτητα του θεση υπερ του, αλλα στις συζητησεις του στο τζακι με τον Ελυτη να παραδεχεται πως ηταν εγκλημα η καταργηση του ν. Αυτη η αμφιθυμη σταση ειναι πολυ συνηθισμενη σε επιστημονες και την εχω οχι μονο εγω για τον δικο μου κλαδο αλλα και ξερω και αλλους.Επιπλεον, εχω παρατηρησει απο συνεντευξεις του, αρθρα του κλπ οτι εχει μια κρυφη νοσταλγια για την καθαρευουσα. Ηταν ο κυριος και βασικος αντιδραστικος στη μεταρρυθμιση του 1976. Γι'αυτο παρεθεσα και τη πληροφορια, ωστε να ληφθει υποψην μια ενδεχομενη κρυφη ταση νοσταλγιας για τα τελικα ν στον Μπαμπινιωτη.

[Παλαιομνήμων]

Κατα την άποψη μου το κύριο ζήτημα είναι αν συντρέχουν ακόμα οι λόγοι που υπήρχαν όταν πρωτοεφαρμόστηκε εβραίως το πολυτονικό.

… εβραϊκός δάκτυλος να υποθέσω;


Υ.Γ. Αν δεν το έγραψες για πλάκα, είναι "ευρέως" και ουχί "εβραίως"!