stavmanr έγραψε: 31 Μαρ 2019, 23:54
ΓΑΛΗ έγραψε: 31 Μαρ 2019, 23:46
Μα τα γνωρίζω πολύ καλά όλα αυτά που αναφέρεις.
Αν το έκανα, σίγουρα θα περνούσα από δίκη και πιθανότατα να έμπαινα και φυλακή.
Εννοώ, ότι η πιθανή τιμωρία δεν λειτουργεί για μένα αποτρεπτικά. Την αποδέχομαι ως κάτι δεδομένο.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει στο ελάχιστο την όποια "ηθική" προσέγγιση έχω.
Και ακριβώς γι' αυτό είμαι σίγουρη γι' αυτό που λέω.
Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις;
Το πρόβλημα θεωρώ ότι είναι η μη αποδοχή/παραδοχή ως εξίσου δεδομένου του σφάλματος στον τρόπο που προσεγγίζεις την ηθική των δυνητικών πράξεων σου.
Δεν μπορεί να "δέχεσαι" την επιβολή του νόμου ως σωστή και ταυτόχρονα να δέχεσαι την παραβίαση του νόμου ως σωστή. Είναι παράδοξο.
Οκ, είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να καταλάβεις.
Δεν θεωρώ την επιβολή του νόμου "σωστή" στο πλαίσιο του προσωπικού μου κώδικα δικαιοσύνης αλλά ως αυτό που είναι.
Μια πρακτική την οποία υφίσταμαι ως μέρος του κοινωνικού συνόλου, έναν αστικό κώδικα απαραίτητο για τη συμβίωση των ανθρώπων. Το κατά πόσον συνάδει πάντα το πνεύμα με το γράμμα του νόμου, είναι προσωπική εκτίμηση του καθενός και σίγουρα υπάρχουν δεκάδες παράγοντες που επηρεάζουν την "δίκαια" κρίση των δικαστών.
Από τη στιγμή όμως που αποδέχομαι ως κάτι φυσικό την πιθανή τιμωρία, δεν αμφισβητώ τη δικαιοσύνη ως πρακτική.
Αυτό είναι το τίμημα για την έκφραση της προσωπικής μου ηθικής τάξης.
Είναι τρόπον τινά, ένας αμφίδρομος σεβασμός προς την ομάδα (κοινωνία) και τη μονάδα (το δικό μου εγώ).
