Phorum.com.gr

Συγχρονοι βρυκόλακες από την αγλλοσαξονική (κυρίως) πόπ κουλτούρα

Η Νεκροφανεια ηταν η αιτια δημιουργιας των ιστοριων για βρυκολακες

H βαμπιρομόδα ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν τον Στόκερ (υπάρχει και το Καμίλα του Λε Φανού 20 χρόνια πριν τον Δράκουλα του Στόκερ), από ένα διήγημα του Πολιντόρι, τον Βρυκόλακα, όταν κλείστηκαν σε μια έπαυλη ο Πολιντόρι, ο Μπάυρον, ο Περσυ και η Μαίρη Σέλευ και η αδελφή της Μαίρης η Κλαιρ. Εκεί έγραψε και η Μέρι Σέλευ το Φρανκενσταιν. Ο Polidori λίγο αργότερα ανέφερε πως εμπνεύστηκε τον Βρυκόλακα απο μια ημιτελή ιστορία/προσχέδιο του Μπάιρον που εξελισσόταν στην Σμύρνη. Διόλου απίθανο να είχαν υπόψη τους και ο Πολιντόρι και ο Μπάιρον Ελληνικές παραδόσεις και ιστορίες.
Πάντως υπάρχει γενικότερα στα βαλκάνια και ανάμεσα στους Σλαβικούς λαούς

Βασικά η ιστορία με τους βρυκόλακες στην Ελλάδα μπορεί να ξεκίνησε από άτομα με μεταδοτικές ασθένειες που τα απομάκρυναν από τις κοινωνίες. Αυτοί κατέληγαν να περιπλανώνται πέριξ των χωριών και να γίνονται όλο και πιο τρομακτικοί λόγω των συμπτωμάτων των ασθενειών (πχ λέπρα). Υπάρχει και μια πιθανή ετυμολογία της λέξης nosferatu από το "νοσοφόρος".

runner έγραψε: 29 Ιουν 2024, 19:02

George_V έγραψε: 29 Ιουν 2024, 14:15
Οι Ρουμανοι εχουν τον Δρακουλα. Εμεις ομως εχουμε χιλιαδες ιστοριες με Δρακουλες και βρυκολακες.

Ποιοτικα οι Ρουμανοι εχουν τον σουπερσταρ. Ποσοτικα η Ελλάδα υπερτερει σε πληθωρα λαικων παραδοσεων και ιστοριων με βρυκολακες.

Πιασε απο Αρχαια Ελλαδα, περνα Μεσαιωνα, Τουρκοκρατια, νεοτερη Ελλάδα μεχρι και σημερα. Υπαρχουν χιλιαδες ιστοριες στον Ελλαδικο χωρο.

Ερώτηση.
Ο Δράκουλας στην ρουμανική λαογραφία αναφέρεται ως βρυκόλακας ή ως βρυκόλακας παρουσιάζεται από τον Στόουκερ στα γνωστά του διηγήματα σε μεταγενέστερη εποχή;

H λαικη παράδοση της ανατολικης Ευρωπης εχει τα βαμπιρ. Τα οποια ειναι παρομοια αλλα διαφορετικα απο τους βρυκολακες που υπαρχουν στην Ελληνικη παράδοση.


Με αυτο το κοντεξτ ο Δρακουλας ειναι ενα βαμπιρ (η τουλαχιστον ετσι τον εκανε η λαικη μουσα) και ειναι διαφορετικο απο τους βρυκολακες που εχουμε εμεις εδω.

vantono έγραψε: 29 Ιουν 2024, 17:50

George_V έγραψε: 29 Ιουν 2024, 16:01

vantono έγραψε: 29 Ιουν 2024, 14:44
Δεν έχω ακούσει καμία ιστορία με βρικόλακες, ούτε αρχαιοελληνική ούτε νέα ελληνική.
Τι να το κάνω εγώ αν έχουμε ιστοριουλες που κανείς δεν έχει ακούσει, αν δεν έχουμε έστω έναν σούπερσταρ?
Σαν να μου λες ότι "εδώ έχουμε πληθώρα από σχολικά πρωταθληματακια ποδοσφαίρου και πολλά τοπικα, αλλά στην Αργεντινή έχουν λιγότερα από εμάς οπότε και το Μέσι που έχουν, τι να μας πουν τα γατάκια?"

Και επειδη δεν εχεις ακουσει εσυ ετσι απλα λες "πφφφ μαλακιες τιποτα δεν εχουμε".

Really? 2500 χρονια λαικη παράδοση την πετας στα σκουπιδια επειδη καποιοι αλλοι εχουν εναν που ετυχε να γινει βιβλιο και ταινια.

Noμιζω οτι καποια στιγμη πρεπει να ξεκολλησεις απο τα λαιφσταιλ και λοιπα και να δεις λιγο την ουσια.

Τί 2,5 χιλιάρικα λαϊκη παράδοση? Εχεις ακουσει εσυ ποτέ ιστορία με βρυκόλακα ή καποιον που βρυκολάκιασε στην Ελλαδα? Σου ελεγαν ιστοριες τετοιες οι δικοι σου πχ, οταν ησουν μικρος για να φας το φαγητό σου?
Γιατι εμένα δεν μου ελεγαν τιποτα σχετικο με βρυκολακες.

Για πες κάτι, ενα ονομα, μια περιληπτικη ιστορια. Κατονομάστε κύριε, παρακαλω.

Ε μα τα θες και τα λες?

Προχειρο γκουγκλαρισμα και σου φερνω μονο τα πρωτα αποτελεσματα που βρηκα μπροστα μου

Αρχαια Ελλάδα https://helinika.com/2020/09/04/ancient ... n0XdgvEZ1M

Βρυκολακες στο Βυζαντιο https://strangepress.gr/2018/10/14/oi-b ... byzantiou/

Βρυκολακες στην Τουρκοκρατια https://pateras.wordpress.com/2009/09/2 ... %BD%CE%B1/


Βρυκολακες στη Μανη https://sarantakos.wordpress.com/2024/01/09/axtos-84/

Βρυκολακες στα νησια https://www.in.gr/2022/06/24/stories/ta ... fovo-tous/

Βρυκολακες στη Σαμο https://www.samostimes.gr/portal2/30-fr ... -tis-samou


Βαντονο το μονο που ειχες να κανεις ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΚΟΥΓΚΛΑΡΕΙΣ!!!!!

Πιστεύω πως τα περισσότερα αν όχι όλα, σχετίζονται με παιχνίδια του μυαλού ή με πράγματα που δεν είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε λόγω ελλιπούς πλαισίου ή περιορισμένης αντίληψης όλων των δεδομένων.

Προσωπικά, όταν ήμουν φαντάρος και μια περίοδο κοιμόμουν επί περίπου 3 εβδομάδες για 4-5 ώρες τη μέρα (και αυτές σπαστά), θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχω 3ο νούμερο στα πυρομαχικά και να βλέπω κάτι σκιές να μεγαλώνουν και να κινούνται. Όμως κατάλαβα αμέσως πως ήταν παραισθήσεις από τον κακό έως ανύπαρκτο ύπνο.

Έχω και μια πιο περίεργη εμπειρία από όταν ήμουν 9 ή 10 ετών, όμως πιστεύω πως και αυτή σχετιζόταν με παιχνίδια του εγκεφάλου, καθώς πρέπει να βρισκόμουν σε μια κατάσταση όπου ήμουν ταυτόχρονα μισοξύπνιος και μισοκοιμισμένος (και δεν αναφέρομαι ούτε στη ''μόρα'' ούτε στον Βαγγέλη Μόρα ).

Έχω γνώση και για άλλες δύο πολύ περίεργες ιστορίες από συγγενικό μου πρόσωπο. Μάλιστα στη μια περίπτωση υπήρχε ως μάρτυρας και ένας άλλος συγγενής, ο οποίος όμως χρόνια αργότερα έλεγε πως δεν θυμόταν το συμβάν. Για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πιστεύω πως η εξήγηση βρίσκεται σε αυτά που έγραψα αρχικά για ελλιπές πλαίσιο και περιορισμένη αντίληψη όλων των δεδομένων.

υπάρχουν λίγο άμα νυχτώνει

Leporello έγραψε: 29 Ιουν 2024, 18:55

vantono έγραψε: 29 Ιουν 2024, 09:49

George_V έγραψε: 29 Ιουν 2024, 09:46

Γιατι καθετος ειδικα στους βρυκολακες?

Η Ελλαδα π.χ. στη λαικη παράδοση περι βρυκολακων ειναι μονο πισω απο τη Ρουμανια/Σερβια καμια αλλη χωρα δεν εχει τοσους βρυκολακες οσο εδω (οσον αφορα τη λαικη παραδοση δλδ η οποια ομως καποια ψηγματα αληθειας θα εμπεριεχει)

Τί μύθους περί βρυκολάκων είχε η Ελλάδα?
Και η Σερβία, δηλαδή.
Μόνο για τον Βλαντ ξέρω εγώ.

η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε
........................................................
Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!"

Πες μου τί στέκεσαι, Θανάση, ορθός,
βουβός σα λείψανο στα μάτια εμπρός;
Γιατί, Θανάση μου, βγαίνεις το βράδυ;

Ύπνος για σένανε δεν είν’ στον Άδη;
Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί…
Βαθιά σ’ ερίξανε μέσα στη γη…
Φεύγα, σπλαχνίσου με! Θα κοιμηθώ.
Άφες με ήσυχη ν’ αναπαυθώ.

Το κρίμα πὄκαμες με συνεπήρε.
Βλέπεις πώς έγινα. Θανάση, σύρε.
Όλοι με φεύγουνε, κανείς δε δίνει
στην έρμη χήρα σου ελεημοσύνη.
Στάσου μακρύτερα… Γιατί με σκιάζεις;

Θανάση, τί έκαμα και με τρομάζεις;
Πώς είσαι πράσινος… μυρίζεις χώμα…
Πες μου, δεν έλιωσες, Θανάση, ακόμα;
Λίγο συμμάζωξε το σάβανό σου…
Σκουλήκια βόσκουνε στο πρόσωπό σου.

Θεοκατάρατε, γιά ιδές, πετάνε,
κι έρχονται επάνω μου για να με φάνε.
Πες μου πούθ’ έρχεσαι με τέτοι’ αντάρα;
Ακούς τί γίνεται, είναι λαχτάρα.
Μέσ’ απ’ το μνήμα σου γιατί να βγεις;

Πες μου πούθ’ έρχεσαι, τ’ ήλθες να ιδείς;.
Μέσα στου τάφου μου τη σκοτεινιά
κλεισμένος ήμουνα τέτοια νυχτιά,
κι εκεί που έστεκα σαβανωμένος
βαθιά στο μνήμα μου συμμαζωμένος,

Έξαφνα επάνω μου μια κουκουβάγια
ακούω που φώναζε: «Θανάση Βάγια,
σήκου κι επλάκωσαν χίλιοι νεκροί
και θα σε πάρουνε να πάτ’ εκεί.»
Τα λόγια τ’ άκουσα και τ’ όνομά μου.

Σκάνε και τρίβονται τα κόκαλά μου.
Κρύβομαι, χώνομαι όσο μπορώ
βαθιά στο λάκκο μου, μη τους ιδώ.
«Έβγα και πρόβαλε, Θανάση Βάγια,
έλα να τρέξομε πέρα στα πλάγια.

Έβγα, μη σκιάζεσαι, δεν είναι λύκοι.
Το δρόμο δείξε μας για το Γαρδίκι».
Έτσι φωνάζοντας σα λυσσασμένοι
πέφτουν επάνω μου οι πεθαμένοι.
Και με τα νύχια τους και με το στόμα

πετάνε, σκάφτουνε το μαύρο χώμα.
Και σαν μ’ εβρήκανε όλοι με μια
έξω απ’ του τάφου μου την ερημιά,
γελώντας, σκούζοντας, άγρια με σέρνουν
κι εκεί που μου είπανε με συνεπαίρνουν.

Πετάμε, τρέχομε· φυσομανάει,
το πέρασμά μας κόσμο χαλάει.
Το μαύρο σύννεφο, όθε διαβεί,
οι βράχοι τρέμουνε, ανάφτ’ η γη.
Φουσκώνει ο άνεμος τα σάβανά μας

σαν ν’ αρμενίζαμε με τα πανιά μας.
Πέφτουν στο δρόμο μας και ξεκολλάνε
τα κούφια κόκαλα, στη γη σκορπάνε.
Εμπρός μάς έσερνε η κουκουβάγια
πάντα φωνάζοντας «Θανάση Βάγια».

Έτσι εφθάσαμε σ’ εκειά τα μέρη,
που τόσους έσφαξα μ’ αυτό το χέρι.
Ω, τί μαρτύρια! Ω! τί τρομάρες!
Πόσες μού ρίξανε σκληρές κατάρες!
Μου δώκαν κι έπια αίμα πημένο.

Γιά ιδές, το στόμα μου το ’χω βαμμένο.
Κι ενώ με σέρνουνε και με πατούνε
κάποιος εφώναξε… Στέκουν κι ακούνε.
«Καλώς σ’ εβρήκαμε, Βιζίρη Αλή.
Εδώθε μπαίνουνε μες στην αυλή.»

Πέφτουν επάνω του οι πεθαμένοι.
Με παραιτήσανε. Κανείς δεν μένει.
Κρυφά τούς έφυγα και τρέχω εδώ
με σε, γυναίκα μου, να κοιμηθώ.

—Θανάση, σ’ άκουσα, τραβήξου τώρα.
Μέσα στο μνήμα σου να πας είν’ ώρα.
—Μέσα στο μνήμα μου για συντροφιά
θέλω απ’ το στόμα σου τρία φιλιά.
—Όταν σου ρίξανε λάδι και χώμα
ήλθα, σ’ εφίλησα κρυφά στο στόμα.

—Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί…
Μου πήρε η κόλαση κειο το φιλί.
—Φεύγα και σκιάζομαι τ’ άγρια σου μάτια.
Το σάπιο κρέας σου πέφτει κομμάτια.
Τραβήξου, κρύψε τα, κείνα τα χέρια.
Απ’ την αχάμνια τους λες κι είν’ μαχαίρια.

—Έλα, γυναίκα μου, δεν είμ’ εγώ
κείνος που αγάπησες έναν καιρό;
Μη με σιχαίνεσαι, είμ’ ο Θανάσης.
—Φεύγ’ απ’ τα μάτια μου, θα με κολάσεις.

Ρίχνετ’ επάνω της και τηνε πιάνει,
μέσα στο στόμα της τα χείλη βάνει.
Στα έρμα στήθια της τα ρούχ’ αρχίζει,
που τη σκεπάζουνε, να τα ξεσχίζει.
Την εξεγύμνωσε… το χέρι απλώνει…

Μέσα στον κόρφο της άγρια το χώνει…
Μένει σαν μάρμαρο. Κρύος σα φίδι
τρίζει απ’ το φόβο του το κατακλείδι.
Σα λύκος ρυάζεται, τρέμει σα φύλλο…
Στα δάχτυλα έπιασε το Τίμιο Ξύλο.

Τη μαύρη εγλίτωσε το φυλαχτό της·
καπνός, εσβήστηκε απ’ το πλευρό της.
Τότε ακούστηκε κι η κουκουβάγια
έξω που εφώναζε: «Θανάση Βάγια».

—Ξύπνα, παιδί μου, κι η αυγή απ’ το βουνό προβαίνει,
ξύπνα ν’ ανάψομε φωτιά, κι η ξένη μας προσμένει.
—Καλή σου μέρα, μάνα μας· ησύχασες κομμάτι;
—Λίγο κοιμώμαι η δύστυχη, δεν έκλεισα το μάτι.
Έχετε γεια, έχετε γεια, πρέπει να σας αφήσω.
Είναι μακρύς ο δρόμος μου, και πότε θα κινήσω;

—Γιατί δε μας εξύπνησες κι έμεινες μοναχή σου;
Σύρε, μανούλα, στο καλό και δώσ’ μας την ευχή σου.
—Για το καλό που κάμετε, για την ελεημοσύνη,
ύπνον γλυκόν ο Κύριος κι ήσυχο να σας δίνει.
Άλλο καλό να σας φχηθώ στον κόσμο μας δεν ξεύρω·

νύχτα και μέρα το ζητώ και δεν μπορώ να το εύρω.
—Μάνα, κι η φτώχεια είναι κακή γιατ’ έχει καταφρόνια.
—Τα πλούτη τα εδοκίμασα, περάσαν με τα χρόνια.
—Μέσα στο λόγγο οι δύστυχοι ζούμε κι εμείς σαν λύκοι,
απ’ τον καιρό που χάλασε το έρμο το Γαρδίκι.

Ω δυστυχιά μου! Ω δυστυχιά! Ο κόσμος θα χαλάσει!
Και ποιόν εμελετήσανε;
Το Βάγια το Θανάση.
—Κι εγώ είμ’ η γυναίκα του. Κάμετε το σταυρό σας,
πάρτε λιβάνι, κάψετε, να διώξτε τον εχθρό σας.
Εψές τη νύχτα εμπήκ’ εδώ, εστάθηκε σιμά μου…

Σχωρέστε τονε, Χριστιανοί, κλάψτε τη συμφορά μου.
Παίρνει το λόγγο. Το παιδί κι η μάν’ ανατριχιάζουν,
και το σταυρό τους κάμνοντας τρέμουν που την κοιτάζουν.

Καὶ σὰν τὴν ἐπαντρέψανε τὴν Ἁρετὴ ’ς τὰ ξένα,
κ’ ἐμπῆκε χρόνος δίσεχτος καὶ μῆνες ὠργισμένοι
κ’ ἔπεσε τὸ θανατικό, κ’ οἱ ἐννιὰ ἀδερφοὶ πεθάναν,
βρέθηκε ἡ µάννα μοναχὴ σὰν καλαμιὰ ’ς τὸν κάμπο.

’Σ ὅλα τὰ μνήµατά ἐκλαιγε, ’ς ὅλα μοιρολογειῶταν,
’ς τοῦ Κωσταντίνου τὸ μνημειὸ ἀνέσπα τὰ μαλλιά της.
«Ἀνάθεμά σε, Κωσταντή, καὶ µυριανάθεµά σε,
ὁποῦ μοῦ τὴν ἐξώριζες τὴν Ἀρετὴ ’ς τὰ ξένα!
τὸ τάξιµο ποῦ μοῦ ταξες πότε θὰ μοῦ τὸ κάμῃς;
Τὸν οὐρανό βαλες κριτὴ καὶ τοὺς ἁγιούς, μαρτύρους,
ἂν τύχῃ πίκρα γἢ χαρὰ νὰ πᾶς νὰ μοῦ τὴ φέρῃς.»
Ἀπὸ τὸ µυριανάθεµα καὶ τὴ βαρειὰ κατάρα,
ἡ γῆς ἀναταράχτηκε κι’ ὁ Κωσταντὴς ἐβγῆκε.
Κάνει τὸ σύγνεφο ἄλογο καὶ τἄστρο χαλινάρι,
καὶ τὸ φεγγάρι συντροφιὰ καὶ πάει νὰ τῆς τὴ φέρει.

Παίρνει τὰ ὄρη πίσω του καὶ τὰ βουνὰ µπροστά του.
Βρίσκει την κ’ ἐχτενίζουνταν ὄξου ’ς τὸ φεγγαράκι.
Ἀπὸ μακριὰ τὴ χαιρετᾷ κι’ ἀπὸ κοντὰ τῆς λέγει·
«Ἄιντε ἀδερφή, νὰ φύγωμε ’ς τὴ µάννα µας νὰ πάµε.
—Ἀλίμονο ἀδερφάκι µου, καὶ τί εἶναι τούτη ἡ ὥρα;
Ἂν ἴσως κ’ εἶναι γιὰ χαρά, νὰ στολιστῶ καὶ νά ρθω,
κι’ ἂν εἶναι πίκρα, πὲς µου το, νὰ βάλω μαῦρα νά ρθω.
—Ἔλα Ἀρετή, ’ς τὸ σπίτι µας, κι’ ἃς εἶσαι ὅπως καὶ ἂν εἶσαι.»
Κοντολυγίζει τἄλογο καὶ πίσω τὴν καθίζει.

’Σ τὴ στράτα ποῦ διαβαίνανε πουλάκια κιλαϊδοῦσαν,
δὲν κιλαϊδοῦσαν σὰν πουλιά, μήτε σὰ χελιδόνια,
μόν’ κιλαϊδοῦσαν κ’ ἔλεγαν ἀνθρωπινὴ ὁμιλία.
«Ποιὸς εἶδε κόρη νὄμορφη νὰ σέρνῃ ὁ πεθαµένος!
—Ἄκουσες Κωσταντῖνε µου, τί λένε τὰ πουλάκια;
—Πουλάκια εἶναι κι’ ἃς κιλαϊδοῦν, πουλάκια εἶναι κι’ ἃς λένε.»
Καὶ παρεχεῖ ποῦ πάγαιναν κι’ ἄλλα πουλιὰ τοὺς λένε.
«Δὲν εἶναι κρῖμα κι’ ἄδικο, παράξενο, µεγάλο,
νὰ περπατοῦν οἱ ζωντανοὶ μὲ τοὺς ἀπεθαμένους!
—Ἀκουσες, Κωσταντῖνε μου, τί λὲνε τὰ πουλάκια,
πῶς περπατοῦν οί ζωντανοὶ μὲ τοὺς ἀπεθαμένους.
—Ἀπρίλης εἶναι καὶ λαλοῦν καὶ Μάης καὶ φωλεύουν.
—Φοβοῦμαι σ’ ἀδερφάκι μου, καὶ λιβανιαῖς μυρίζεις.
—Ἐχτὲς βραδὺς ἐπήγαμε πέρα ’ς τὸν ἅη Γιάννη,
κ’ ἐθύμιασέ μας ὁ παπᾶς μὲ περισσὸ λιβάνι.»
Καὶ παρεμπρὸς ποῦ πήγανε, κι’ ἄλλα πουλιὰ τοὺς λένε.

«Γιὰ ἰδὲς θᾶμα κι’ ἀντίθαμα ποῦ γίνεται ’ς τὸν κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερὴ νὰ σέρνῃ ὁ πεθαµένος!»
Τἄκουσε πάλι ἡ Ἀρετὴ κ’ ἐρράγισε ἡ καρδιά της.
«Ἄκουσες, Kωσταντάκη µου, τί λένε τὰ πουλάκια;
—Ἄφησ’ Ἄρέτω, τὰ πουλιὰ κι’ ὅ τι κι’ ἂ θέλ’ ἃς λέγουν.
—Πές µου, ποῦ εἰναι τὰ κάλλη σου, καὶ ποῦ εἰν’ ἡ λεβεντιά σου,
καὶ τὰ ξανθά σου τὰ μαλλιὰ καὶ τὄμορφο µουστάκι;
—Ἕχω καιρὸ π’ ἀρρώστησα καὶ πέσαν τὰ μαλλιά µου.»

Αὐτοῦ σιµά, αὐτοῦ κοντὰ ’ς τὴν ἐκκλησιὰ προφτάνουν.
Βαριὰ χτυπᾷ τἀλόγου του κι’ ἀπ’ ἐμπροστά της χάθη.
Κι’ ἀκούει τὴν πλάκα καὶ βροντᾷ, τὸ χῶμα καὶ βοΐζει.
Κινάει καὶ πάει ἡ Ἀρετὴ ’ς τὸ σπίτι μοναχή τῆς.
Βλέπει τοὺς κήπους της γυμνούς, τὰ δέντρα µαραμμένα,
βλέπει τὸν μπάλσαµο ξερό, τὸ καρυοφύλλι μαῦρο,
βλέπει μπροστὰ ’ς τὴν πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει τὴν πόρτα σφαλιστὴ καὶ τὰ κλειδιὰ παρµένα,
καὶ τὰ σπιτοπαράθυρα σφιχτὰ µανταλωμένα.
Κτυπᾷ τὴν πόρτα δυνατά, τὰ παραθύρια τρίζουν.
«Ἂν εἶσαι φίλος διάβαινε, κι’ ἂν εἶσαι ἐχτρός µου φύγε,
κι’ ἂν εἶσαι ὁ Πικροχάροντας, ἄλλα παιδιὰ δὲν ἔχω,
κι’ ἡ δόλια ἡ Ἀρετοῦλα µου λείπει μακριὰ ’ς τὰ ξένα.
—Σήκω, μαννοῦλα µου ἄνοιξε, σήκω, γλυκειά µου µάννα.
—Ποιὸς εἶν’ αὐτὸς ποῦ μοῦ χτυπάει καὶ μὲ φωνάζει μάννα;
—Ἄνοιξε, μάννα µου ἄνοιξε κ’ ἐγώ εἰμαι ἡ Ἀρετή σου.»

Κατέβηκε ἀγκαλιάστηκαν κι’ ἀπέθαναν κ’ οἱ δύο.

Αγις έγραψε: 29 Ιουν 2024, 19:26 Η Νεκροφανεια ηταν η αιτια δημιουργιας των ιστοριων για βρυκολακες

Όχι
Σχετίζεται με το αίμα που πρόσφεραν στους νεκρούς για επικλήσεις.

Το μόνο αρνητικό που μας βρίσκω, είναι πως δεν μπορώ να ξυριστώ στον καθρέφτη, αλλά έχω βρει λύση με κάμερα και μόνιτορ! Όσο για το αίμα είναι παραμύθια! Συνήθως πίνουμε αποξηραμένο αίμα ζώων σε σουβλάκια πανσετες κοκορέτσια κτλ!

Πώς το αντέχεις το αίμα, έχει απαίσια γεύση.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω βρικόλακας.

Βαμπιρισμος υπήρχε στα αρχαία χρόνια η είναι ένας μύθος?