AlienWay έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 10:25
Το χειρότερο είδος ταινιών, είναι αυτό για το οποίο δεν έχω γνώση και ενασχόληση, αλλά μου είχε κάνει πολύ άσχημη εντύπωση ως παιδί.
Πρόκειται για ένα ρεύμα που στα 80s, οι σινεφίλ αποκαλούσαν "κοινωνικό". Προσοχή: Οχι "κοινωνικό δράμα", αλλά "κοινωνικό", σκέτο. Η διαφορά είναι ότι τα σύγχρονα και τα τότε κοινωνικά δράματα εστιάζουν στο να πούνε μια ιστορία. Εχουν δηλαδή μια υπόθεση. Το "κοινωνικό" σκέτο, εστίαζε στο να μας παρουσιάσει το πώς περνούν τη καθημερινότητά τους οι ήρωες.
Επιρροές του "κοινωνικού" μπορεί να βρει κανείς και σε ελληνικές ταινίες όπως "η φανέλλα με το 9", "οι απέναντι" ** κλπ.
Θυμάμαι μια ασιατική που είχε προβάλλει στα 80s η ΕΡΤ και η οποία επί 40 λεπτά (τόσο άντεξα) μας έδειχνε τι καλά που περνούσαν στο λούνα παρκ οι ήρωες.
Νομίζω ότι ο λόγος που το είδος αυτό έβρισκε απήχηση στο πχιοτικό κοινό, ήταν η λογική της κλειδαρότρυπας. Δηλαδή το να παρατηρεί κανείς τις ζωές των άλλων. Είχε κάτι το σκοποφιλικό. Βέβαια στις μέρες μας, η όλη αυτή η τάση έχει αντικατασταθεί με τα ριάλιτι, όπου τουλάχιστον βλέπει το κοινό "αληθινούς" χαρακτήρες. Αλλά αυτό είναι καθαρά δική μου θεωρία.
** Οι ταινίες του Οικονομίδη και το "τσίου" είναι στην ουσία μια πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του είδους, όπου όμως έχουν προσθέσει καυστική σάτιρα και τη δυναμική της ατάκας, γι' αυτό και ο θεατής βαριέται κάπως λιγότερο.
https://en.wikipedia.org/wiki/Slice_of_life
Οι γιαπωνεζοι το εχουν παει σε αλλα επιπεδα σε ορισμενα manga τους. Θελει κουραγιο το ειδος.
Χαρακτηριστικη Ελληνικη ταινια του 80. Το ρεπο.
AlienWay έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 10:25
Το χειρότερο είδος ταινιών, είναι αυτό για το οποίο δεν έχω γνώση και ενασχόληση, αλλά μου είχε κάνει πολύ άσχημη εντύπωση ως παιδί.
Πρόκειται για ένα ρεύμα που στα 80s, οι σινεφίλ αποκαλούσαν "κοινωνικό". Προσοχή: Οχι "κοινωνικό δράμα", αλλά "κοινωνικό", σκέτο. Η διαφορά είναι ότι τα σύγχρονα και τα τότε κοινωνικά δράματα εστιάζουν στο να πούνε μια ιστορία. Εχουν δηλαδή μια υπόθεση. Το "κοινωνικό" σκέτο, εστίαζε στο να μας παρουσιάσει το πώς περνούν τη καθημερινότητά τους οι ήρωες.
Επιρροές του "κοινωνικού" μπορεί να βρει κανείς και σε ελληνικές ταινίες όπως "η φανέλλα με το 9", "οι απέναντι" ** κλπ.
Θυμάμαι μια ασιατική που είχε προβάλλει στα 80s η ΕΡΤ και η οποία επί 40 λεπτά (τόσο άντεξα) μας έδειχνε τι καλά που περνούσαν στο λούνα παρκ οι ήρωες.
Νομίζω ότι ο λόγος που το είδος αυτό έβρισκε απήχηση στο πχιοτικό κοινό, ήταν η λογική της κλειδαρότρυπας. Δηλαδή το να παρατηρεί κανείς τις ζωές των άλλων. Είχε κάτι το σκοποφιλικό. Βέβαια στις μέρες μας, η όλη αυτή η τάση έχει αντικατασταθεί με τα ριάλιτι, όπου τουλάχιστον βλέπει το κοινό "αληθινούς" χαρακτήρες. Αλλά αυτό είναι καθαρά δική μου θεωρία.
** Οι ταινίες του Οικονομίδη και το "τσίου" είναι στην ουσία μια πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του είδους, όπου όμως έχουν προσθέσει καυστική σάτιρα και τη δυναμική της ατάκας, γι' αυτό και ο θεατής βαριέται κάπως λιγότερο.
AlienWay έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 10:25
Το χειρότερο είδος ταινιών, είναι αυτό για το οποίο δεν έχω γνώση και ενασχόληση, αλλά μου είχε κάνει πολύ άσχημη εντύπωση ως παιδί.
Πρόκειται για ένα ρεύμα που στα 80s, οι σινεφίλ αποκαλούσαν "κοινωνικό". Προσοχή: Οχι "κοινωνικό δράμα", αλλά "κοινωνικό", σκέτο. Η διαφορά είναι ότι τα σύγχρονα και τα τότε κοινωνικά δράματα εστιάζουν στο να πούνε μια ιστορία. Εχουν δηλαδή μια υπόθεση. Το "κοινωνικό" σκέτο, εστίαζε στο να μας παρουσιάσει το πώς περνούν τη καθημερινότητά τους οι ήρωες.
Επιρροές του "κοινωνικού" μπορεί να βρει κανείς και σε ελληνικές ταινίες όπως "η φανέλλα με το 9", "οι απέναντι" ** κλπ.
Θυμάμαι μια ασιατική που είχε προβάλλει στα 80s η ΕΡΤ και η οποία επί 40 λεπτά (τόσο άντεξα) μας έδειχνε τι καλά που περνούσαν στο λούνα παρκ οι ήρωες.
Νομίζω ότι ο λόγος που το είδος αυτό έβρισκε απήχηση στο πχιοτικό κοινό, ήταν η λογική της κλειδαρότρυπας. Δηλαδή το να παρατηρεί κανείς τις ζωές των άλλων. Είχε κάτι το σκοποφιλικό. Βέβαια στις μέρες μας, η όλη αυτή η τάση έχει αντικατασταθεί με τα ριάλιτι, όπου τουλάχιστον βλέπει το κοινό "αληθινούς" χαρακτήρες. Αλλά αυτό είναι καθαρά δική μου θεωρία.
** Οι ταινίες του Οικονομίδη και το "τσίου" είναι στην ουσία μια πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του είδους, όπου όμως έχουν προσθέσει καυστική σάτιρα και τη δυναμική της ατάκας, γι' αυτό και ο θεατής βαριέται κάπως λιγότερο.
Αυτό ακριβώς είναι. Απλώς στις ευρωπαικές απόπειρες, βάζουν συνήθως μια υποτυπώδη πλοκή ή εύρημα/ιδέα, που επί της ουσίας είναι να 'χαμε να λέγαμε.
Αυτο ακριβως συνεβη και στην πρωτη ταινια που αναφερω. Ηθελε σωνει και καλα ο σκηνοθετης να δωσει νοημα. Οποτε σου κανει μια αλλοπροσαλη ανατροπη προς το τελος και σου λεει οριστε, στρατευμενος φεμινισμος να πουμε. Τα δικια της γυναικας. Ενω θα μπορουσε να ειναι ενα δυσκολο μεν αλλα τιμιο slice of life φιλμ.
AlienWay έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 08:52
Ποτέ δεν λειτουργεί καλά αυτό.
Πρώτα απ' όλα υπάρχει το "κακό σινεμά", δηλαδή ταινίες από φιλόδοξους κινηματογραφιστές που πολλές φορές θεωρούν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο και καλλιτεχνικό, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι κάκιστο. Η ταινία "the room" του Tommie Wiseau παίζει μπάλα σε αυτή τη κατηγορία.
Από εκεί και πέρα, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού "προστατεύει" τον εαυτό του, με το να αποφεύγει εντελώς αυτές τις ταινίες. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπει τα "πάνω-πάνω". Ετσι καταλήγει ως "κακές ταινίες" να βαφτίζει:
- Τις αντικειμενικά υπερεκτιμημένες ταινίες.
- Καλές ταινίες, αριστουργήματα, που δεν του άρεσαν και θέλει να σπάσει τα νεύρα στους άλλους που τους άρεσαν.
- Καλές ταινίες που θεωρούνται αριστουργήματα και του άρεσαν, αλλά θέλει να τρολλάρει.
- Εμπορικές αποτυχίες, που τις θεωρεί κακές μόνο γιατί είναι εμπορικές αποτυχίες.
Δεν βγάζει πουθενά αυτή η συζήτηση.
Κοίτα, κακή ταινία είναι μια ταινία που δεν πετυχαίνει τον στόχο της. Μια ταινία ας πούμε που δεν έχει ειρμό ή μια κωμωδία που δεν είναι καθόλου αστεία, μια δραματική ταινία που γίνεται γελοία, μια ταινία τρόμου που δεν έχει σασπένς, μια ταινία που οι χαρακτήρες λένε ασυναρτησίες και κάνουν ό,τι να 'ναι, μια ταινία που οι ερμηνείες είναι κακές, μια ταινία με κακό σενάριο ή μια ταινία που νομίζει ότι είναι κάτι πολύ ανώτερο απ' αυτό που είναι και προσπαθεί να το πουλήσει έτσι.
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.
AlienWay έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 08:52
Ποτέ δεν λειτουργεί καλά αυτό.
Πρώτα απ' όλα υπάρχει το "κακό σινεμά", δηλαδή ταινίες από φιλόδοξους κινηματογραφιστές που πολλές φορές θεωρούν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο και καλλιτεχνικό, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι κάκιστο. Η ταινία "the room" του Tommie Wiseau παίζει μπάλα σε αυτή τη κατηγορία.
Από εκεί και πέρα, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού "προστατεύει" τον εαυτό του, με το να αποφεύγει εντελώς αυτές τις ταινίες. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπει τα "πάνω-πάνω". Ετσι καταλήγει ως "κακές ταινίες" να βαφτίζει:
- Τις αντικειμενικά υπερεκτιμημένες ταινίες.
- Καλές ταινίες, αριστουργήματα, που δεν του άρεσαν και θέλει να σπάσει τα νεύρα στους άλλους που τους άρεσαν.
- Καλές ταινίες που θεωρούνται αριστουργήματα και του άρεσαν, αλλά θέλει να τρολλάρει.
- Εμπορικές αποτυχίες, που τις θεωρεί κακές μόνο γιατί είναι εμπορικές αποτυχίες.
Δεν βγάζει πουθενά αυτή η συζήτηση.
Κοίτα, κακή ταινία είναι μια ταινία που δεν πετυχαίνει τον στόχο της. Μια ταινία ας πούμε που δεν έχει ειρμό ή μια κωμωδία που δεν είναι καθόλου αστεία, μια δραματική ταινία που γίνεται γελοία, μια ταινία τρόμου που δεν έχει σασπένς, μια ταινία που οι χαρακτήρες λένε ασυναρτησίες και κάνουν ό,τι να 'ναι, μια ταινία που οι ερμηνείες είναι κακές, μια ταινία με κακό σενάριο ή μια ταινία που νομίζει ότι είναι κάτι πολύ ανώτερο απ' αυτό που είναι και προσπαθεί να το πουλήσει έτσι.
Μπορει και μερικες μικρες λεπτομεριες να χαλασουν την ολη αισθηση.
Απο Οικονομιδη ας πουμε μου αρεσε παρα πολυ το Σπιρτοκουτο. Ηταν ακριβως οσο τραβηγμενο επρεπε να ειναι. Ηταν στημενο μεσα σε ενα σπιτι, με λιγους ηθοποιους, με μια αρκετα πειστικη εξελιξη, με κατι που μπορεις να το πεις συνηθες σαν φαινομενο στην Ελληνικη κοινωνια που ακομα περναει απαρατηρητο. Εγω θα πω οτι ηταν η αλλοτριωση των χαρακτηρων κυριως το θεμα. Οχι απλως μου αρεσε αλλα το βρηκα αριστουργημα για να πω την αληθεια. Με επεισε σαν ενα εργο σκληρου ρεαλισμου χωρις απαραιτητα να προσπαθει να σε παει με φτηνια σε καποιο συμπερασμα. Οταν το ειδα ομως καταλαβα αμεσως το εξης. Οτι του βγηκε αθελα του καλη ταινια. Ειναι καλη για λογους που δεν επιδιωξε ο σκηνοθετης. Καταλαβα οτι στην πραγματικοτητα το πηγαινε αλλου ο σκηνοθετης, στον εντυπωσιασμο ενος σκληρου κινηματογραφου και στη γοητεια τις παραβασης και της αντισυμβατικοτητας. Ελληνικα κομπλεξ γυρω απο την ιδεα της μαγκιας, της απελευθερωσης και της δηθεν γνησιοτητας. Καταλαβα οτι αντιμετωπιζε οχι και τοσο αποστασιοποιημενα τα φαινομενα αλλα υπο το πρισμα μιας εφηβικης γοητειας.
Και αυτο το απεδειξε στις επομενες τρεις ταινιες του που μπορει να βλεπονται και να περναει ευχαριστα η ωρα αλλα ουσιαστικα αποτελουν αδιαφορα εργα. Το οριο του ρεαλισμου ξεπεραστηκε εντελως. Η εμμονη με τις ιδιες εφηβικες εμμονες φανηκε πλεον πεντακαθαρα και το αποτελεσμα σε ολες ηταν ενα καθολου πειστικο κακεκτυπο του Ταραντινο.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος BILLO την 05 Ιούλ 2023, 17:16, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Juno έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 11:01
O τελευταίος Indiana Jones.
Και μόνον που το αρχαίο αντικείμενο της ταινίας είναι ο υπολογιστής των Αντικυθήρων, θα μπορούσαν να είχαν γυρίσει έναν Κώδικα DaVinci με δράση, αλλά ήθελαν μόνον ξύλο, κυνηγητό και ατμόσφαιρα τέλος 60's, αρχές 70's. Πήραν αυτό που ήθελαν.
Τελικά, οι Avengers έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στην 7η Τέχνη.
Τα τελευταία 10 λεπτά καταστρέφουν ό,τι τυχόν άρεσε στην ταινία, αλλά αυτό ισχύει κυρίως για τους Έλληνες και τους Ιταλούς.
και η προηγούμενη τραγική, με μια από τις πιο γελοίες σκηνές στην ιστορία του σινεμά. μόνο τρία Ιντιάνα υπάρχουν , τέλος.
Όχι, δεν έφαγε καθόλου ραδιενέργεια!
Spoiler για το τέσσερα. Προχωράτε με δική σας ευθύνη: Spoiler
Spoiler
Spoiler
Πάνε πίσω στον χρόνο, και βλέπουν ζωντανά την πολιορκία των Συρακουσών από τους Ρωμαίους.
Βλέπουν τον Αρχιμήδη και του μιλούν (απλός διάλογος ανθρώπων που συστήνονται) στα αρχαία ελληνικά ενώ αυτός τους απαντά στα ... λατινικά ... εεε ... δηλαδή του μιλούν σε σύγχρονα ελληνικά και αυτός τους απαντά στα ιταλικά!
Τόσα χάλασαν σε εφέ, έναν φιλόλογο δεν μπορούσαν να προσλάβουν για να γράψει τους διαλόγους;
Εννοείται ότι όλοι στον κινηματογράφο κοντέψαμε να πέσουμε από τις καρέκλες μας! Και κάποιοι έφυγαν πριν το τέλος.
BILLO έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 17:13
Μπορει και μερικες μικρες λεπτομεριες να χαλασουν την ολη αισθηση.
Απο Οικονομιδη ας πουμε μου αρεσε παρα πολυ το Σπιρτοκουτο. Ηταν ακριβως οσο τραβηγμενο επρεπε να ειναι. Ηταν στημενο μεσα σε ενα σπιτι, με λιγους ηθοποιους, με μια αρκετα πειστικη εξελιξη, με κατι που μπορεις να το πεις συνηθες σαν φαινομενο στην Ελληνικη κοινωνια που ακομα περναει απαρατηρητο. Εγω θα πω οτι ηταν η αλλοτριωση των χαρακτηρων κυριως το θεμα. Οχι απλως μου αρεσε αλλα το βρηκα αριστουργημα για να πω την αληθεια. Με επεισε σαν ενα εργο σκληρου ρεαλισμου χωρις απαραιτητα να προσπαθει να σε παει με φτηνια σε καποιο συμπερασμα. Οταν το ειδα ομως καταλαβα αμεσως το εξης. Οτι του βγηκε αθελα του καλη ταινια. Ειναι καλη για λογους που δεν επιδιωξε ο σκηνοθετης. Καταλαβα οτι στην πραγματικοτητα το πηγαινε αλλου ο σκηνοθετης, στον εντυπωσιασμο ενος σκληρου κινηματογραφου και στη γοητεια τις παραβασης και της αντισυμβατικοτητας. Ελληνικα κομπλεξ γυρω απο την ιδεα της μαγκιας, της απελευθερωσης και της δηθεν γνησιοτητας. Καταλαβα οτι αντιμετωπιζε οχι και τοσο αποστασιοποιημενα τα φαινομενα αλλα υπο το πρισμα μιας εφηβικης γοητειας.
Και αυτο το απεδειξε στις επομενες τρεις ταινιες του που μπορει να βλεπονται και να περναει ευχαριστα η ωρα αλλα ουσιαστικα αποτελουν αδιαφορα εργα. Το οριο του ρεαλισμου ξεπεραστηκε εντελως. Η εμμονη με τις ιδιες εφηβικες εμμονες φανηκε πλεον πεντακαθαρα και το αποτελεσμα σε ολες ηταν ενα καθολου πειστικο κακεκτυπο του Ταραντινο.
Εμένα πάλι μου άρεσε σαν μη ηθελημένη κωμωδία. Μόνο έτσι μπορώ να το δω και ομολογώ ότι γέλασα αρκετά.
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.
Portia έγραψε: 03 Ιούλ 2023, 23:01
Mulholland Drive του Lynch, δυομιση χαμενες ωρες απο τη ζωη μου. Δεν καταλαβα τιποτα.
Αυτη ειναι η καλυτερη ταινια που εχει βγει,δεν χρειαζεται να καταλαβεις ειναι μερος της μαγειας
Philip Mortimer έγραψε: 14 Μαρ 2023, 22:40
Όσον αφορά το 2019 προσωπικά ψήφισα τον Μητσοτάκη γιατί πίστεψα στο όραμα μη πολιτικά χρωματισμένου εκσυγχρονισμού που παρουσίασε.
Naranjita έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 16:45
τον Σύλλογο Φίλων Κακού Σινεμά, στο φεις το ξέρετε?
δεν έχετε ιδέα τι διαμάντια ανεβάζει.
Eιχα πεσει πανω σε αυτο,το τζην που σκοτωνει οποιον το φοραει,πιστεψα οτι τουλαχιστον θα γδυνονται οι γκομενες λογω ποστερ,το παρατησα στο 10λεπτο.
Philip Mortimer έγραψε: 14 Μαρ 2023, 22:40
Όσον αφορά το 2019 προσωπικά ψήφισα τον Μητσοτάκη γιατί πίστεψα στο όραμα μη πολιτικά χρωματισμένου εκσυγχρονισμού που παρουσίασε.
BILLO έγραψε: 05 Ιούλ 2023, 17:13
Μπορει και μερικες μικρες λεπτομεριες να χαλασουν την ολη αισθηση.
Απο Οικονομιδη ας πουμε μου αρεσε παρα πολυ το Σπιρτοκουτο. Ηταν ακριβως οσο τραβηγμενο επρεπε να ειναι. Ηταν στημενο μεσα σε ενα σπιτι, με λιγους ηθοποιους, με μια αρκετα πειστικη εξελιξη, με κατι που μπορεις να το πεις συνηθες σαν φαινομενο στην Ελληνικη κοινωνια που ακομα περναει απαρατηρητο. Εγω θα πω οτι ηταν η αλλοτριωση των χαρακτηρων κυριως το θεμα. Οχι απλως μου αρεσε αλλα το βρηκα αριστουργημα για να πω την αληθεια. Με επεισε σαν ενα εργο σκληρου ρεαλισμου χωρις απαραιτητα να προσπαθει να σε παει με φτηνια σε καποιο συμπερασμα. Οταν το ειδα ομως καταλαβα αμεσως το εξης. Οτι του βγηκε αθελα του καλη ταινια. Ειναι καλη για λογους που δεν επιδιωξε ο σκηνοθετης. Καταλαβα οτι στην πραγματικοτητα το πηγαινε αλλου ο σκηνοθετης, στον εντυπωσιασμο ενος σκληρου κινηματογραφου και στη γοητεια τις παραβασης και της αντισυμβατικοτητας. Ελληνικα κομπλεξ γυρω απο την ιδεα της μαγκιας, της απελευθερωσης και της δηθεν γνησιοτητας. Καταλαβα οτι αντιμετωπιζε οχι και τοσο αποστασιοποιημενα τα φαινομενα αλλα υπο το πρισμα μιας εφηβικης γοητειας.
Και αυτο το απεδειξε στις επομενες τρεις ταινιες του που μπορει να βλεπονται και να περναει ευχαριστα η ωρα αλλα ουσιαστικα αποτελουν αδιαφορα εργα. Το οριο του ρεαλισμου ξεπεραστηκε εντελως. Η εμμονη με τις ιδιες εφηβικες εμμονες φανηκε πλεον πεντακαθαρα και το αποτελεσμα σε ολες ηταν ενα καθολου πειστικο κακεκτυπο του Ταραντινο.
Εμένα πάλι μου άρεσε σαν μη ηθελημένη κωμωδία. Μόνο έτσι μπορώ να το δω και ομολογώ ότι γέλασα αρκετά.
Το τελευταιο του τοτε θα σου αρεσει που το παει καθαρα και στο κωμικο
... εεε ... δηλαδή του μιλούν σε σύγχρονα ελληνικά και αυτός τους απαντά στα ιταλικά! 
