Scouser έγραψε: 18 Ιαν 2023, 10:19
nemo έγραψε: 18 Ιαν 2023, 10:15
Scouser έγραψε: 18 Ιαν 2023, 09:38
O μοναδικός βασιλιάς που μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι διαδραμάτισε θετικό ρόλο ήταν ο πρώτος, δηλαδή ο Γεώργιος ο Α΄(και ο παρεξηγημένος Όθωνας, που ειδικά επί αντιβασιλείας έγινε τιτάνιο έργο). Όλοι οι υπόλοιποι έπαιζαν μεταξύ αδιάφορου και επιβλαβούς. Παρόλα αυτά, το ζήτημα είναι με ποιους τους συγκρίνουμε. Δηλαδή γιατί ας πούμε θα πρέπει να προτιμάμε έναν Πάκη ή μια Σακελαροπούλου από έναν Γεώργιο Β΄ή έναν Παύλο; Η μόνη διαφορά που βλέπω εγώ είναι ότι οι πρώτοι παίρνουν τις θέσεις τους εξαργυρώνοντας πολιτικά γραμμάτια, ενώ οι δεύτεροι απλά επειδή έτυχε να γεννηθούν πρωτότοκοι του προηγούμενου βασιλιά.
η μεγαλη διαφορα ειναι οτι οι βασιλεις εκπαιδευονται απο μικροι για την θεση και στο τελος γνωριζουν τα παντα για την θεση τους
και για την διαδοχη θεση των πραγματων -και δεν νομιζω οτι υπαρχει εστω και μια μικρη συγκριση με την γυφτια των πολιτικων
Για εμένα το πιο σημαντικό πλεονέκτημα είναι ότι δεν χρωστάνε τη θέση τους σε κανένα πολιτικό.
Τη χρωστάνε (εν τέλει) σε κάποιον πολέμαρχο - δολοφόνο που ήταν πιο δολοφονικός από τους άλλους κι έτσι έγινε αρχηγός τους. Στην πολεμική ιστορία βλέπουμε τον ευρωπαίο (ιδιαίτερα) βασιλιά να ηγείται του στρατού της χώρας αλλά ξεχνάμε ότι υπήρχε ολόκληρη ιεραρχία ευγενών καθένας με τη δικιά του μίνι-χώρα και τον δικό του στρατό και ο βασιλιάς ήταν απλά ο πιο δυνατός, που κάλλιστα μπορούσε να χάσει το κεφάλι του από κάποιον άλλον επίδοξο βασιλιά και μόνο με τη δυσανάλογα μεγάλη ισχύ του διατηρούνταν στην εξουσία. "Κόμης", "Βαρώνος", "Δούκας", "Πρίγκηψ" είναι όλα βαθμιδες τραμπούκων γαιοκτημόνων με ιδιωτικό στρατό και υποτακτικούς.
Έχω διαβάσει -και συμφωνώ- ότι η μαφία συνεχίζει το φεουδαρχικό σύστημα παράλληλα με τη σύγχρονη κοινωνία: τοπικοί αρχηγίσκοι διατηρούν μίνι-στρατούς και παρέχουν προστασία εντός συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής στους υποτακτικούς τους με αντάλλαγμα φόρους (όπως έκαναν οι κόμητες, οι βαρώνοι κι όλοι αυτοί), ενώ ο αρχινονός έχει τη μεγαλύτερη ισχύ απ' όλους κι έτσι αναγνωρίζεται (απρόθυμα) ως γενικός αρχηγός. Αλλαγές γίνονται είτε κληρονομικά είτε με τη βία και σε καμία περίπτωση δε ζητείται η γνώμη των υποτακτικών. Σε κάποιες χώρες μάλιστα (π.χ. Μαγκρέμπ κατά τον 18ο-19ο αιώνα ή Κολομβία και Μεξικό σήμερα) όντως οι αρχινονοί φτάνουν να κυβερνούν μέρος ή και ολόκληρο το κράτος.
Αντιστρόφως: οι ιστορικές οικογένειες ευγενών πάντα ξεκίνησαν ως μαφιόζοι, ή τέλος πάντων κάτι που σήμερα σαφέστατα θα αναγνωρίζαμε ως μαφιόζους. Ο εκλιπών π.χ. είχε προκάτοχο ως δούκα του Σλεσβιχ έναν... γιαρλ με το παρατσούκλι "Ο Πείνας" που με τους λησταρχαίους του είχε "φορολογήσει" τους δανούς αγρότες για να χρηματοδοτήσει επιδρομή στις αγγλικές και ολλανδικές ακτές, όπου και βρισκόταν όταν ανακυρήχθηκε βασιλιάς από τους προύχοντες της Γιουτλάνδης αφού σκότωσαν τον προηγούμενο βασιλιά Κανούτο, ο οποίος θεωρούνταν μικρός και λίγος γιατί δεν ήθελε να συμμετάσχει στις επιδρομές και κυρίως δεν ήθελε να καταδικάσει τους Δανούς αγρότες σε πείνα για να τις χρηματοδοτήσει. Ενώ ο πιο παλιός πρόγονός του από τη μεριά των Γλύξμπουρκ ήταν ένας αρχιτραμπούκος κόμης που επειδή έβλεπε ότι με μόνη την ισχύ δε θα πήγαινε πουθενά, αγόρασε την ιδιότητα του μέλους στον Όμιλο Προσευχομένων της Μονής Iburg (έδρας του πριγκηπάτου του Osnabrück) και άρα την είσοδο στην υψηλή κοινωνία με αντίτιμο 90 σωρούς χέλια.