με μπέρδεψες με τον πραγματισμό και τον ιδεαλισμό ανακατεμένα (με μεγαλυτερη δοση ηθικοπλαστικού ιδεαλισμού)
The Age of Aquarius έγραψε: 29 Σεπ 2022, 01:53
1. Πότε ακριβώς ενδιαφέρθηκε η Ρωσία για όσους πέθαναν στο Ντονμπας; Η Ρωσία ήταν που το 2014 δεν επέτρεψε να νικήσουν τον διαλυμένο ουκρανικό στρατό. Η Ρωσία ήταν που τους υποχρέωσε να πάνε στις συμφωνίες του Μινσκ, χρησιμοποιώντας τους ρωσόφονους ως πιόνι διαπραγμάτεύσης
επί 8 ολόκληρα χρόνια, ψάχνοντας σημείο ισορροπίας με τη Δύση μετά το πραξικόπημα και την ενσωμάτωση της Κριμαίας. Για να μη μιλήσουμε πως μετά τα Μινσκ 2 ντουζίνες ηγετικά στελέχη των αυτονομιστών "αυτοκτονήθηκαν" επειδή είχαν σοβιετικές φαντασιώσεις αντί να είναι υποτακτικοί της Ρωσίας.
Οι νεκροί του ντομπας ήταν απλά πρόσχημα για την επιχέιρηση.
Απο την επέκταση του ΝΑΤΟ το 2008 έψαχνε να βρει σημειο ισσοροπίας και δεν έβρισκε, το 2014 είπε ως εδω και το 2022 και μη παρέκει.
Γενικά ας μην το πάμε στην αγάπη για το λαό, ουτε οι δυτικοί αγαπάνε τους ουκρανούς με αυτόν τον ανιδιοτελή τρόπο που περιγράφεις. Αντιθέτως είναι πολύ πιο κυνικοί
Για τους νεκρούς ηγέτες του Ντονμπας επαιρεται και η SBU όμως ξέρεις
2. Είσοδος στο ΝΑΤΟ -> Δηλαδή ειλικρινά, πίστευε η ρωσική ηγεσία πως θα εξαπέλυε πόλεμο και η άλλη πλευρά δε θα στρεφόταν στο ΝΑΤΟ για προστασία επιταχύνοντας τις διαδικασίες; Μόνο ανόητος θα πίστευε κάτι τέτοιο.
απο την άλλη αν δεν ενσωμάτωνε την Κριμαία και δεν στηριζε την εξέγερση στο Ντονμπας το 2014 δε θα είχε κανένα μοχλό πιεσης απέναντι στην επικειμενη επέκταση του ΝΑΤΟ και θα ηταν επιπλέον αποκλεισμένη απο τη Μαυρη Θαλασα .
Σημερα αποδεικνυεται σοφή και επιβεβλημένη κινηση
3. Μπαντερισμός -> Για χρόνια στήνεις προφίλ διεθνούς νομιμότητας και τάξης, και πουλάς το τσιτάτο πως αυτά είναι εσωτερικά ζητήματα της κάθε χώρας. Ξαφνικά κάνεις το ανάποδο για να δικαιολογήσεις πόλεμο. Δε νομίζω πως χρειάζεται σχόλιο
η εμμονη να σκαλίζουν αντιρωσικές φιλοναζιστικές πλευρές τις ιστορίες, να απαρνουνται το κοινό παρελθόν ήταν αξιοσημειωτη
Εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα με ευθύνη και της Ρωσίας, αρκούσε μετά την ανακοίνωση πως η Ρωσία θα προστατεύσει τις αυτονομες περιοχές, περιορισμένα στρατεύματα να βρεθούν πλάι στους αυτονομιστές ως μοχλός πίεσης μια νέας συμφωνίας, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ
και η υπολοιπη Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, οπότε ποιό το όφελος της συμφωνίας?
Εδω είναι το ζουμί και δεν υπάρχει απάντηση στο τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά η Ρωσία απέναντι στην επέκταση του ΝΑΤΟ πέρα απο το να ήταν πιο καλή πιο δικαιη και πιο αγαπησιάρα
Ο πόλεμος όμως ήταν κάτι άλλο. Δεν ήταν με βάση τα παράθυρα του Κρεμλίνου. Αλλά με βάση τις κλειστά παράθυα και τις φαντασιώσεις του.
Η πραγματικότητα είναι μία. Καλώς η κακώς εδώ και 30 χρόνια στην Ουκρανία συντελείται εθνογένεση. Και από το 2014 αυτό έλαβε χώρα ακόμα και στο εσωτερικό περιοχών όπως η Χερσώνα.
Αυτός είναι και ο λόγος που η Ουκρανία είχε 2 πραξικοπήματα μέσα σε λίγα χρόνια χωρίς η Ρωσία να μπορεί να κάνει τίποτα. Η εθνογένεση έσπασε τη ρωσική επιρροή τόσο σε επίπεδο ελίτ όσο και σε επίπεδο πληθυσμου.
και αρειανοι ας πιστευουν οτι είναι αρκεί να δεχονται την κοινή κληρονομιά του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου θα συνοψιζα.
Αλλα η συγχρονη Ουκρανία στηθηκε πάνω στη θυματοποίηση και τον αντιρωσισμό. Απο την παραμονη του δημοψηφίσματος της ανεξαρτησίας το 1991 που προβλήθηκε στην τηλεοραση το προπαγανδιστικό Χολομοντορ 40 χρόνια αντιρωσικής κλάψας χωρίς σταματημό είναι αρκετα ενοχλητικά.
Η εθνογεννηση δεν είναι μονοδρομος όμως, 8 χρόνια προπαγάνδας και νικες στη Γιουροβίζιον ευκολα αντιστρέφονται
Και γενικά η Ρωσία πίστευε πως μπαίνοντας στο δυτικό μπλοκ - όπως προσπάθησε να το κάνει-
και έφαγε μεγαλοπρεπή πόρτα δεν την ηθελαν στους δυτικούς θεσμούς με έννομα συμφέροντα, ηθελαν μια τριτοκοσμική μπανανία τυπου Γιέλτσιν καλη μονο για πρωτες υλες και δουλειές και το ΝΑΤΟ να ζυγώνει και να επεκτείνεται
οπότε τα υπολοιπα είναι λιγο περιττά γιατί ακολουθησαν, έγιναν εκ των υστέρων
θα μπορούσε να διατηρεί έλεγχο σε περιοχές που διοικούσε παλαιότερα. Δε μπόρεσε ποτέ να δεχτεί πως τα κράτη και τα έθνη που δημιουργήθηκαν ήθελαν απλά να κάνουν μπίζνες με τη Ρωσία αν το έκριναν συμφέρον, αλλάδεν είχαν καμία διάθεση για πολιτική συμμαχία μαζί της.
Αυτή είναι η πραγματική αιτία για όλα. Και όχι τα παραμύθια με δράκους που αν και πραγματικοί, ουδόλως ενδιαφέρουν την ολιγαρχία Κρεμλίνου και Αγίας Πετρούπολης.
είναι λοιπόν μια εμμονή της Ρωσίας στην ισχύ και στον ανταγωνισμό αλλά με κανόνες και όχι στο δικαιο και στην ισότητα που θα έπρεπε σε ένα άλλο ιδανικό πλανήτη να διέπει τις σχέσεις των χωρών
Η ρωσική ηγεσία αποφάσισε πως μόνο με πόλεμο θα μπορούσε να ξανακερδισει όσα πιστεύει πως είναι δικά της.
Μόνο που πάνω στο σεβντά της, η ολιγαρχία δεν τα μέτρησε καλά τα πράγματα
Пло́х тот солда́т, кото́рый не мечта́ет стать генера́лом.