foscilis έγραψε: 18 Φεβ 2022, 11:54
Το ότι αναπαράγονται τα επιχειρήματα δε σημαίνει ότι ταιριάζουν.
Να υπενθυμισουμε ότι ο Γιάννης Αγιάννης έκανε δύο ακριβώς εγκλήματα κατά περιουσίας:
1) Έκλεψε μία φρατζόλα ψωμί επειδή πέθαινε της πείνας.
Για αυτόν τον λόγο πέρασε μια δεκαετία στο κάτεργο. Έχουμε συνδυασμό έσχατης ανάγκης λόγω ενός ακραία άδικου συστήματος (οι Άθλιοι ξεκινούν την εποχή που ο λαός πείναγε και η Αντουανέττα έλεγε "φάτε παντεσπάνι") και τρομαχτικά δυσανάλογης ποινής, από ένα νομικό σύστημα που με τίποτα δε θα θεωρούσαμε δίκαιο με κριτήρια ακόμα και Κίνας του σήμερα.
2) Ως δραπέτης, βρίσκει φιλοξενία σε έναν παπά και του κλέβει τα ασημικά. Τον πιάνουν οι μπάτσοι και τον φέρνουν πίσω στον παπά, ο οποίος προς τεράστια έκπληξη ολωνών τους πληροφορεί ότι άδικα πιάσατε τον άνθρωπο, τα ασημικά του τα έχω χαρίσει. Το γεγονός αυτό, η συγχώρεση ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΘΥΜΑ (όχι από κάποιο μαλάκα τρίτο που γράφει στο τουίτερ) συντρίβει τον Γιάννη Αγιάννη και κυριολεκτικά όλο το υπόλοιπο βιβλίο είναι το προσωπικό του μαρτύριο και ο προσωπικός του αγώνας να εξιλεωθεί για τον καλό άνθρωπο που έκλεψε (τον παπά) και αργότερα απέναντι την συνάθλιά του Φαντίνα στο δράμα της οποίας δεν έδωσε την δέουσα προσοχή (όχι ότι της το χρώσταγε, στον εαυτό του το χρώσταγε) με αποτέλεσμα αυτή να πεθάνει.
Όταν τον πιάνει ο Ιαβέρης (κατά τη γνώμη μου ο άλλος εξαιρετικά συγκλονιστικός χαρακτήρας του βιβλίου, που ο βοθροέλληνας τον βλέπει σαν τον κακό μπάτσο ενώ είναι ένα εξίσου ηθικά αγνό άτομο, θύμα κακοποίησης κλπ που στον θετικό νόμο βρήκε απάγγειο και νόημα και φως απέναντι στη σκοτεινή ζούγκλα των παιδικών του χρόνων γι' αυτό και τον υπηρετεί με απόλυτη αφοσίωση και ακεραιότητα), ο Γιάννης Αγιάννης παραδίδεται με ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ και ζητά μόνο να τον αφήσει ο Ιαβέρης να ολοκληρώσει τη σωτηρία του Μάριου (το οποίο όντως το κάνει ο Ιαβέρης και μετά αυτοκτονεί γιατί υποχωρώντας στο ανθρώπινο συναίσθημα ακύρωσε όλα του τα ιδανικά). Όταν Θερναδιέρος σπιουνεύει στον Μάριο ότι ο Γιάννης Αγιάννης είναι κατάδικος και ο Μάριος οργισμένος τον διαολοστέλνει, ο Γιάννης Αγιάννης συμφωνεί ότι έτσι του αξίζει γιατί ακόμα δεν έχει συγχωρέσει τον εαυτό του, ο ίδιος όντως νιώθει εγκληματίας, δεν αισθάνεται ότι ο Θερναρδιέρος τον συκοφάντησε αλλά ότι αποκάλυψε τη σκληρή αλήθεια. Όταν μαθαίνει αργότερα ο Μάριος γιατί ακριβώς έγινε όλη η φασαρία πενήντα χρόνια πριν που αν δεν ήσουν ευγενής το δικαστήριο σε έστελνε στο κάτεργο για ψύλλου πήδημα και τσακίζονται με την Τιτίκα να του απολογηθούν, αυτός έκπληκτος λέει "δηλαδή με συγχωρέσατε;" και τότε, όταν του κάνουν τη χάρη να συμφωνήσουν ότι τον συγχωρούν για να μην τον συγχύσουν, ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ο Γιάννης Αγιάννης βρίσκει επιτέλους λύτρωση και συγχωρεί ο ίδιος τον εαυτό του.
Επειδή είχε ΤΟΛΜΗΣΕΙ να σκεφτεί ότι το έγκλημα είναι δικαιολογημένο.
Χρειάζεται πραγματικά να απαριθμήσω τις διαφορές με μια κλεπτομανή που έχει χιλιαπλάσιο εισόδημα και περιουσία από τον Γιάννη Αγιάννη, έκλεψε αγαθά που δεν είχε άμεση ανάγκη, η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ποινή που θα αντιμετώπιζε σε ένα δικαστήριο όπου πάει ως κατά τεκμήριο αθώα να κριθεί από ίσους της είναι κάτι μέρες φυλάκισης με αναστολή και που υποψιάζομαι πως κάθε άλλο παρά θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της ταγμένη στην υπηρεσία των πιο αδύναμων συντετριμμένη από τα κρίματά της;
Φτάνει πια. Κάθε καριόλης που κλέβει τον διπλανό του ένας μικρός Γιάννης Αγιάννης και κάθε παπάρας που γράφει στ' αρχίδια του τον ΚΟΚ μια σύγχρονη Αντιγόνη.
Όχι.
Άλλο.
Γλοιώδες.
Κλαψομούνι.