Τι σταμάτησε τον κομμουνισμό στην Ελλάδα ;

[Scouser]

Με όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και το 1946 δεν εκτελούσαν κάποιο σοβιετικό σχέδιο για αντιπερισπασμό στην επιβολή μονοκομματικών καθεστώτων στην Α.Ευρώπη.
'Η μπορεί να νόμιζαν ότι οι Αμερικανοί θα γύριζαν πάλι στον απομονωτισμό και θα είχαν να κάνουν μόνο με τους Άγγλους που είχαν χρεωκοπήσει και αποσύρονταν από παντού.Αυτό βέβαια δεν είχε και τις μεγαλύτερες πιθανότητες.

Εκτιμώ ότι ο Στάλιν είχε και άλλα ισχυρά χαρτιά στα χέρια του πέρα από το ΚΚΕ. Πχ το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο ήταν επίσης οπλισμένο και είχε βγει πρώτο στις εκλογές του '45 και του '46. Φαντάζεσαι να γινόταν εμφύλιος στη Γαλλία; Εδώ η άνοδος του Ντε Γκωλ στην εξουσία λίγα χρόνια μετά φάνηκε να φέρνει τα πάνω κάτω στο δυτικό κόσμο.

Σε Γαλλία και Ιταλία υπήρχαν κυβερνήσεις συνασπισμού.Οι κομμουνιστές ήσαν μέσα στην κυβέρνηση.Το ερώτημα ήταν με ποιά σφορμή θα γινόταν η ρήξη.Εκεί οι Αμερικανοί κινήθηκαν έξυπνα ή ριψοκίνδυνα όπως το δει κανείς.Πρότειναν το σχέδιο Μάρσαλ που προσφέρθηκε σε όλες τις χώρες που είχαν πολεμήσει.
Πολλοί ήσαν αντιθετοι το να προσφερθεί και στην ΕΣΣΔ γιατί έλεγαν ότι αυτοί θα το διαλύσουν με τις απαιτήσεις τους να πάρουν τα πιο πολλά.Αλλά ο Στάλιν το απέρριψε επειδή δεν ήθελε να αναμιχθούν στο δικό του χώρο οι Αμερικάνοι.Από τη στιγμή όμως που προσφέρθηκε σε όλους οι δυτικοί κομμουνιστές ήλθαν σε δύσκολη θέση όταν η Ευρώπη πείναγε και αναγκαστικά κατόπιν εντολής το απέρριψαν.Εφυγαν από την κυβέρνηση που το δέχθηκε και κήρυξαν γενική απεργία που απέτυχε.Να κάνουν και εμφύλιο με αφορμή να μην έλθει βοήθεια ήταν δύσκολο.

Αυτά όμως έγιναν το 1948. Έως το 1946 όλα φαίνονταν να πηγαίνουν πρίμα για τους κομμουνιστές σε Ιταλία και Γαλλία. Δεν λέω ότι δεν αποδείχτηκαν χρήσιμοι ηλίθιοι για τα σχέδια του Στάλιν οι δικοί μας, αλλά μου φαίνεται πολύ υπερβολικό το να αποδίδεις όλη τη μεταπολεμική σοβιετική αυτοκρατορία στο...ΚΚΕ. Είχε και άλλα, πιο δυνατά χαρτιά στα χέρια του ο Στάλιν.

[kameron]

Η περίπτωση της Γαλλίας ήταν διαφορετική γιατί μπορεί μεν το ΚΚΓ να ήταν ισχυρό και να είχε κάποιον οπλισμό, αλλά οι αρμοί της εξουσίας είχαν διατηρηθεί μέσω του καθεστώτος Πεταίν, οι μη κομμουνιστές είχαν πολύ περισσότερο οπλισμό και κυρίως είχαν δίπλα τους Βρετανούς/Αμερικανούς που έκαναν πλήρες στρατιωτικό κουμάντο το 1944-1946. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για το ΚΚΓ να ξεκινήσει ένοπλη αντιπαράθεση γιατί είχε πολύ ισχυρούς και οργανωμένους αντιπάλους, κάτι που δεν ίσχυε στην Ελλάδα στα τέλη του 1944.

[Scouser]

Η περίπτωση της Γαλλίας ήταν διαφορετική γιατί μπορεί μεν το ΚΚΓ να ήταν ισχυρό και να είχε κάποιον οπλισμό, αλλά οι αρμοί της εξουσίας είχαν διατηρηθεί μέσω του καθεστώτος Πεταίν, οι μη κομμουνιστές είχαν πολύ περισσότερο οπλισμό και κυρίως είχαν δίπλα τους Βρετανούς/Αμερικανούς που έκαναν πλήρες στρατιωτικό κουμάντο το 1944-1946. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για το ΚΚΓ να ξεκινήσει ένοπλη αντιπαράθεση γιατί είχε πολύ ισχυρούς και οργανωμένους αντιπάλους, κάτι που δεν ίσχυε στην Ελλάδα στα τέλη του 1944.

Full scale ένοπλο αντάρτικο ίσως όχι, να τα κάνουν όμως πουτάνα όλα με απεργίες και τρομοκρατία στην ύπαιθρο μπορούσαν. Σίγουρα πάντως με καλύτερες πιθανότητες σε σχέση με το ΚΚΕ μετά το '46. Εξάλλου είχαν δημοτικότητα, για αυτό βγήκαν πρώτο κόμμα και στις εκλογές του '45 και του '46. Εν πάση περιπτώσει όμως, ήταν ένα ισχυρό εργαλείο στα χέρια του Στάλιν. Αντίστοιχο δυτικό εργαλείο δεν υπήρχε στις ανατολικές χώρες γιατί πολύ απλά εκεί ήξεραν ότι ο Στάλιν δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό ή εμπόδιο να σφάξει όσα εκατομμύρια χρειαζόταν για να εδραιώσει την κυριαρχία του.

[kameron]

Η περίπτωση της Γαλλίας ήταν διαφορετική γιατί μπορεί μεν το ΚΚΓ να ήταν ισχυρό και να είχε κάποιον οπλισμό, αλλά οι αρμοί της εξουσίας είχαν διατηρηθεί μέσω του καθεστώτος Πεταίν, οι μη κομμουνιστές είχαν πολύ περισσότερο οπλισμό και κυρίως είχαν δίπλα τους Βρετανούς/Αμερικανούς που έκαναν πλήρες στρατιωτικό κουμάντο το 1944-1946. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για το ΚΚΓ να ξεκινήσει ένοπλη αντιπαράθεση γιατί είχε πολύ ισχυρούς και οργανωμένους αντιπάλους, κάτι που δεν ίσχυε στην Ελλάδα στα τέλη του 1944.

Full scale ένοπλο αντάρτικο ίσως όχι, να τα κάνουν όμως πουτάνα όλα με απεργίες και τρομοκρατία στην ύπαιθρο μπορούσαν. Σίγουρα πάντως με καλύτερες πιθανότητες σε σχέση με το ΚΚΕ μετά το '46. Εξάλλου είχαν δημοτικότητα, για αυτό βγήκαν πρώτο κόμμα και στις εκλογές του '45 και του '46. Εν πάση περιπτώσει όμως, ήταν ένα ισχυρό εργαλείο στα χέρια του Στάλιν. Αντίστοιχο δυτικό εργαλείο δεν υπήρχε στις ανατολικές χώρες γιατί πολύ απλά εκεί ήξεραν ότι ο Στάλιν δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό ή εμπόδιο να σφάξει όσα εκατομμύρια χρειαζόταν για να εδραιώσει την κυριαρχία του.

Πρώτοι μεν, αλλά με μικρή διαφορά από τους υπόλοιπους και πάντως κάτω από το 30%. Ποσοστό δηλαδή παραπλήσιο κατά πάσα πιθανότητα από αυτό του ΚΚΕ την ίδια εποχή.

Απεργίες έκαναν παρά τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, τρομοκρατία στην ύπαιθρο πολύ δύσκολα γιατί όπως είπα οι αρμοί της εξουσίας είχαν μείνει ανέγγιχτοι λόγω πεταινισμού και ήταν σφόδρα αντικομμουνιστικοί. Με τη συνδρομή των Βρετανών και των Αμερικανών, αν ξεκίναγαν κόλπα το 1945-46 θα του έτρωγε το μαύρο φίδι και το ήξεραν. Η διαφορά με την Ελλάδα ήταν ότι εκεί υπήρχαν οργανωμένες δομές με οπλισμό και τα συναφή (αστυνομία, χωροφυλακή, γκωλικοί που επέστρεψαν το '44 και στελέχωσαν αμέσως τις ένοπλες δυνάμεις, δικαστικό σώμα, δημοσιουπαλληλία κ.α.) ενώ εδώ στα τέλη του 1944 υπήρχε πλήρες σκορποχώρι και απόλυτο κενό εξουσίας.

Εννοείται βέβαια ότι ο Στάλιν έπαιζε ταυτόχρονα και με το διαβρωτικό κίνδυνο που δυνητικά αποτελούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα σε Γαλλία και Ιταλία, αλλά έτσι και αλλιώς το παιχνίδι το έπαιζε με Βρετανούς και Αμερικανούς οι οποίοι ήξεραν ότι στις συγκεκριμένες χώρες οι εκεί αστικές δυνάμεις ήταν αρκετά ισχυρές για να ανταπεξέλθουν. Σίγουρα η ΕΣΣΔ εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τις εξελίξεις στην Ελλάδα και υπό αυτό το πρίσμα ο Πατησιώτης έχει δίκαιο, αλλά αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά στη χώρα στα τέλη του '44, αρχές του 45, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι Σοβιετικοί θα τηρούσαν τη συμφωνία που είχε γίνει για τις ζώνες επιρροής. Για τον Στάλιν ήταν ένα παιχνίδι win-win.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Δεν υπήρχε περίπτωση να κερδηθεί ο εμφύλιος από το ΚΚΕ. Αν ο ΔΣΕ έφτανε στη Λάρισα,θα γινόταν απόβαση των Δυτικών στον Πειραιά
και θα είχαμε σκηνικά Κορέας.Το πολύ πολύ που θα μπορούσαν να πετύχουν οι κομμουνιστές θα ήταν να διασπάσουν την Ελλάδα σε
Βόρεια και Νότια μέχρι το 1990.Από μία άποψη ωφελήθηκαν που έχασαν το 1946-1949, αφού επιβίωσαν σαν πολιτική δύναμη και μη γελιόμαστε
επέστρεψαν στο πολιτικό προσκήνιο, έστω και με περιορισμούς, από τις αρχές του 1950. Δεδομένου, αυτού του συλλογισμού, τείνω και εγώ
να πιστέψω αυτά που γράφει ο Πατησιώτης. Το ΚΚΕ χρησιμοποιούνταν ως leverage του Στάλιν για να κερδίσει άλλα πράγματα.

Το γράφει κι ο δικός τους στο βιβλίο του, ξέχασα το όνομά του, αυτός που ήταν κατηγορούμενος με τον Μπελογιάννη παρέα.
Εκτός αυτού, οι ΗΠΑ ήταν οι μόνοι με ατομική βόμβα τότε, δεν υπήρχε περίπτωση να παραβούν τη συμφωνία.

Ο Τάκης Λαζαρίδης.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Κομμουνισμός σοβιετικού τύπου έγινε προσπάθεια να εδραιωθεί τη δεκαετία του 1940. Τα άλλα δεν έχουν σχέση.

Ναι, ήταν ημικομμουνιστικά γεγονότα αλλά και τα ημικομμουνιστικά, κομμουνιστικά είναι.
Η ΕΣΣΔ σίγουρα δεν ήθελε να δημιουργήσει κομμουνιστικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Το 1955 φώναζε ο Ήντεν για την Άιγυπτο, αλλά οι Αμερικάνοι του είπαν "δεν το παίζουν έτσι το σύστημα οι Ρώσοι στην Αίγυπτο με Νάσερ, άλλο σύστημα παίζουν".
Για την Ελλάδα, λίγο παραπάνω στο χάρτη, το πιθανότερο είναι ότι η ΕΣΣΔ μετά την ήττα στο Γράμμο ήθελε να γίνει κι εδώ ημικομμουνιστικό καθεστώς υπό την ηγεσία Σανταμικών δυνάμεων.
Η Κούβα ήταν αλλοιώς, γιατί εκεί ο Κάστρο κατάλαβε ότι αν δεν προσδεθεί πλήρως στο άρμα της Μόσχας θα τον τρώγανε οι Αμερικάνοι.
Το Βιετνάμ πάλι ήταν αλλοιώς, αλλά μέρη, μακρινά εκεί - κάτω από τον έλεγχο της Κίνας περισσότερο, Κίνα και ΕΣΣΔ ανταγωνιζόντουσαν για την επιρροή.

Δε μπορούν να μπούν στο ίδιο τσουβάλι ο Ζαχαριάδης, οι Παπανδρέου και ο Τσίπρας. Κανείς δεν το αποδέχεται αυτό, ούτε δεξιός ούτε αριστερός.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Μια απλή ανάγνωση των στρατιωτικών δεδομένων τον Δεκέμβριο του '44 θα έπρεπε να τους είχε πείσει ότι οι πιθανότητές τους να επικρατήσουν στο πεδίο της μάχης ήταν μηδενικές: πολύ απλά, δεν υπήρχε καμία απάντηση στα άρματα των Βρετανών. Ο ΕΛΑΣ ήταν μια ελαφρά οπλισμένη δύναμη ανταρτών, ακατάλληλη για αντιπαράθεση σε ανοιχτό πεδίο με έναν τακτικό στρατό.

Το πιθανότερο είναι ότι υπολόγιζαν πως οι Βρετανοί εν μέσω επιχειρήσεων στην Ιταλία δεν θα έστελναν δυνάμεις στην Ελλάδα.

Όλο το παιχνίδι είχε να κάνει με το αν θα προλάβαινε το ΚΚΕ να πάρει την εξουσία στην Αθήνα εγκαίρως. Μετά, θα ήταν σαφώς πιο δύσκολο για τους Βρετανούς να παρέμβουν. Οι οποίοι Βρετανοί δύσκολα θα μπορούσαν έτσι και αλλιώς να στείλουν μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που έστειλαν. Ίσως και να ήλπιζαν ότι θα αναγκάζονταν οι Σοβιετικοί να στείλουν κάποια αεροπλάνα ως αντίπαλο δέος για να μην έχουν οι Βρετανοί την πλήρη κυριαρχία στον αέρα. Μην ξεχνάς πάντως ότι οι Βρετανοί ουσιαστικά ήρθαν καμιά δεκαριά ημέρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών, αν δεν υπήρχε η αντίσταση στου Μακρυγιάννη, στο Θησείο, στα Πατήσια, στους Αμπελόκηπους, το ΚΚΕ θα είχε ήδη προλάβει να κυριαρχήσει και οι όροι της όποιας έξωθεν παρέμβασης μετά θα ήταν εκ των πραγμάτων διαφορετικοί.

To Δεκέμβριο του 1944, οι Σοβιετικοί ήταν σύμμαχοι με τους Άγγλους. Δε μπορούσαν οι Κουκουέδες να ελπίζουν σε σοβιετική βοήθεια.
Τα Δεκεμβριανά ξεκίνησαν με τη προοπτική της επαναστατικής γυμναστικής και έδωσαν λαβή στον Τσώρτσιλ να ξεκαθαρίσει τη κατάλληλη
για αυτόν χρονική στιγμή, τη κατάσταση στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, όμως έδωσαν και τη δυνατότητα στο ΚΚΕ να συσπειρώσει τους οπαδούς
του και να προβληθεί ως διωκόμενο από την αστική τάξη. Σίγουρα, η στρατιωτική νίκη θα ήταν ο ιδανικός στόχος, όμως οι κομμουνιστές
έχουν το σκεπτικό των θρησκευτικών οργανώσεων. Μία ήττα που οδηγεί στην πολιτική επιβίωση της σέχτας, είναι το λιγότερο κακό για αυτήν.

[wooded glade]

Κομμουνισμός σοβιετικού τύπου έγινε προσπάθεια να εδραιωθεί τη δεκαετία του 1940. Τα άλλα δεν έχουν σχέση.

Ναι, ήταν ημικομμουνιστικά γεγονότα αλλά και τα ημικομμουνιστικά, κομμουνιστικά είναι.
Η ΕΣΣΔ σίγουρα δεν ήθελε να δημιουργήσει κομμουνιστικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Το 1955 φώναζε ο Ήντεν για την Άιγυπτο, αλλά οι Αμερικάνοι του είπαν "δεν το παίζουν έτσι το σύστημα οι Ρώσοι στην Αίγυπτο με Νάσερ, άλλο σύστημα παίζουν".
Για την Ελλάδα, λίγο παραπάνω στο χάρτη, το πιθανότερο είναι ότι η ΕΣΣΔ μετά την ήττα στο Γράμμο ήθελε να γίνει κι εδώ ημικομμουνιστικό καθεστώς υπό την ηγεσία Σανταμικών δυνάμεων.
Η Κούβα ήταν αλλοιώς, γιατί εκεί ο Κάστρο κατάλαβε ότι αν δεν προσδεθεί πλήρως στο άρμα της Μόσχας θα τον τρώγανε οι Αμερικάνοι.
Το Βιετνάμ πάλι ήταν αλλοιώς, αλλά μέρη, μακρινά εκεί - κάτω από τον έλεγχο της Κίνας περισσότερο, Κίνα και ΕΣΣΔ ανταγωνιζόντουσαν για την επιρροή.

Δε μπορούν να μπούν στο ίδιο τσουβάλι ο Ζαχαριάδης, οι Παπανδρέου και ο Τσίπρας. Κανείς δεν το αποδέχεται αυτό, ούτε δεξιός ούτε αριστερός.

Από Ζαχαριάδη και μετά μιλάμε για Σανταμικό-φιλοκομμουνιστικό καθεστώς βασικά.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Με άλλα λόγια, η κίνηση των Ελλήνων κομμουνιστών στα τέλη του 1944 δεν είναι τόσο παράλογη όσο φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Είχαν χαρτιά να παίξουν και τα έπαιξαν. Θα μπορούσαν να είχαν κινηθεί βέβαια πιο γρήγορα και αποφασιστικά ήδη από τον Οκτώβριο '44, αλλά μάλλον (ακολουθώντας τις υποδείξεις της Μόσχας) είχαν αποφασίσει να ακολουθήσουν το παράδειγμα που ακολουθήθηκε σε άλλες χώρες (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία), δηλαδή να μπούνε αρχικά σε σχήμα κυβέρνησης συνεργασίας και ακολούθως να επιβληθούν ως έχοντες τον έλεγχο των όπλων και κρίσιμων Υπουργείων. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η συνταγή χάλασε όταν αμέσως τους ζητήθηκε ο γενικός αφοπλισμός και κατάλαβαν ότι δεν θα είχαν τα κρίσιμα Υπουργεία που είχαν ανάγκη. Μετά, ήταν γι'αυτούς μονόδρομος η κλιμάκωση που επιχείρησαν στις αρχές Δεκεμβρίου με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου και την κατάληψη της εξουσίας από τους ίδιους πριν οργανωθεί καλύτερα το αστικό κράτος και εδραιωθεί με τη βοήθεια των Βρετανών.

Εκεί που το ΚΚΕ πραγματικά έκανε τον χρήσιμο ηλίθιο στην ΕΣΣΔ χωρίς να έχει ρεαλιστικές πιθανότητες επικράτησης είναι όσα συνέβησαν από το 1946 και έπειτα με αποκορύφωμα την έναρξη του εμφυλίου το 1947.

Μια απλή ανάγνωση των στρατιωτικών δεδομένων τον Δεκέμβριο του '44 θα έπρεπε να τους είχε πείσει ότι οι πιθανότητές τους να επικρατήσουν στο πεδίο της μάχης ήταν μηδενικές: πολύ απλά, δεν υπήρχε καμία απάντηση στα άρματα των Βρετανών. Ο ΕΛΑΣ ήταν μια ελαφρά οπλισμένη δύναμη ανταρτών, ακατάλληλη για αντιπαράθεση σε ανοιχτό πεδίο με έναν τακτικό στρατό. Οι Γερμανοί στο Βερολίνο μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας είχαν. Αυτό όμως που πραγματικά δεν εξηγείται με τίποτα, είναι η απόφασή τους να απέχουν από τις εκλογές του Μαρτίου 1946. Έστω και με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, θα μπορούσαν με τις δάφνες της Αντίστασης να είχαν εξασφαλίσει ένα 15-20% και να είχαν μετατραπεί σε άκρως υπολογίσιμη δύναμη στη μεταπολεμική Ελλάδα, όπως έγινε με τo γαλλικό και το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα. Μιλάμε για πραγματική αυτοχειρία που μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την δίψα για απόλυτη εξουσία.

Τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο του 1944 δεν υπήρχαν καν ακόμα τα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Στην Ουγγαρία-Τσεχοσλοβακία ήταν ακόμα οι Γερμανοί.
Οι άλλοι δεν είχαν καν ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα και τραμ, αφού οι Ρώσοι μόλις είχαν διώξει τους Γερμανούς. Στην Γιουγκοσλαβία είχε ακόμα θύλακες Γερμανών που τους κυνήγαγε ο Τίτο.
Μπορεί να πετύχαινε το κίνημα του Δεκέμβρη. Εξ άλλου το ΕΑΜ δεν περίμενε μεγάλη αντίδραση των Άγγλων ή τουλάχιστον πίστευε ότι μπορεί να μην έστελναν πολύ δυνατά στρατά. Ήξερε ότι οι Ρώσοι δεν πέρναγαν τα Βουλγαρικά σύνορα για να μπουν στην Ελλάδα αλλά νόμιζε ότι θα νίκαγαν - αρκεί να έπεφτε το οχυρό του Μακρυγιάννη.
Το 1946 τώρα, ο Ζαχαριάδης δεν περίμενε από τη Ρωσία. Ότι ίσχυε το 1944 ίσχυε και το 1946 για τη Ρωσία. Μετά την επανάσταση θα τον ανεγνώριζε και η Ρωσία, εντάξει, αλλά άμεση βοήθεια δεν είχε. Αλλά πίστευε ότι οι άλλες χώρες του παραπετάσματος που ήταν τώρα οργανωμένες θα του έδιναν μεγάλη βοήθεια - όση έδωσαν και οι Αμερικάνοι στο κράτος των Αθηνών. Σ' αυτό διαψεύσθηκε αφού πήρε μεν κάτι αλλά όχι τίποτα αξιόλογο. Που ήταν τα αεροπλάνα του ; Που ήταν οι μηχανοκίνητες μονάδες ; Δεν κατάφερε να πάρει ούτε μία πόλη που θα του επέτρεπε να ανακηρύξει "κράτος" και πρωτεύουσα.
Το περίεργο της όλης υποθέσεως ήταν γιατί νομιμοποιήθηκε η ΕΔΑ το 1951 ;
Αν μερικοί εκφράζουν παράπονα που νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ το 1974, για την ΕΔΑ το 1951 πρέπει να έχουν δεκαπλάσια παράπονα.

Ο λόγος τώρα που ο Ζαχαριάδης απεκήρυξε τους Μπελογιάννη-Πλουμπίδη πρέπει να ήταν ο εξής:
Αυτοί οι δύο έκαναν επαναστατικές ενέργειες στην Ελλάδα, ακολουθώντας τη γραμμή του κόμματος όπως πίστευαν.
Όμως ο Ζαχαριάδης πήρε το αυτί του ότι ο πατερούλης πολύ μικρή σημασία έδινε πλέον στην "Ελληνική επανάσταση" ή και καθόλου.
Οι "επαναστατικές ενέργειες" των υπογείων μηχανισμών στην Ελλάδα απετύγχαναν. Ο Ζαχαριάδης για να μην βρεθεί εκτεθειμένος και για να μην βρεθούν μερικοί να πουν ίσως ότι "φταίει ο Στάλιν", τους έβγαλε προδότες.
Αργότερα με Κολιγιάννη είχε σταθεροποιηθεί πλέον η κατάσταση στην Ελλάδα και δεν υπήρχε πλέον αντικείμενο, πηγαίναμε σιγά-σιγά προς την εποχή του "περιστεριού της ειρήνης" και του κινήματος διαμαρτυρίας για τη βόμβα νετρονίου.

Από τη στιγμή που το ΚΚΕ κράτησε τους οπαδούς του ήταν θέμα χρόνου να νομιμοποιηθεί. Ιδίως αν σκεφτούμε πως η υποστήριξη των κρατών
του ανατολικού μπλόκ ήταν σημαντική για το Κυπριακό.Και όχι μόνο δηλαδή, όσο κυλούσαν τα χρόνια οι δεξιές και κεντρώες κυβερνήσεις της
Ελλάδας, ακόμα και η χουντική συσφίγγαν ολοένα και περισσότερο τις σχέσεις τους με τα κομμουνιστικά κράτη. Εμπορικά μεν,αλλά τις συσφίγγαν.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ναι, ήταν ημικομμουνιστικά γεγονότα αλλά και τα ημικομμουνιστικά, κομμουνιστικά είναι.
Η ΕΣΣΔ σίγουρα δεν ήθελε να δημιουργήσει κομμουνιστικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Το 1955 φώναζε ο Ήντεν για την Άιγυπτο, αλλά οι Αμερικάνοι του είπαν "δεν το παίζουν έτσι το σύστημα οι Ρώσοι στην Αίγυπτο με Νάσερ, άλλο σύστημα παίζουν".
Για την Ελλάδα, λίγο παραπάνω στο χάρτη, το πιθανότερο είναι ότι η ΕΣΣΔ μετά την ήττα στο Γράμμο ήθελε να γίνει κι εδώ ημικομμουνιστικό καθεστώς υπό την ηγεσία Σανταμικών δυνάμεων.
Η Κούβα ήταν αλλοιώς, γιατί εκεί ο Κάστρο κατάλαβε ότι αν δεν προσδεθεί πλήρως στο άρμα της Μόσχας θα τον τρώγανε οι Αμερικάνοι.
Το Βιετνάμ πάλι ήταν αλλοιώς, αλλά μέρη, μακρινά εκεί - κάτω από τον έλεγχο της Κίνας περισσότερο, Κίνα και ΕΣΣΔ ανταγωνιζόντουσαν για την επιρροή.

Δε μπορούν να μπούν στο ίδιο τσουβάλι ο Ζαχαριάδης, οι Παπανδρέου και ο Τσίπρας. Κανείς δεν το αποδέχεται αυτό, ούτε δεξιός ούτε αριστερός.

Από Ζαχαριάδη και μετά μιλάμε για Σανταμικό-φιλοκομμουνιστικό καθεστώς βασικά.

Αυτό μπορεί να το σκέφτηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου ενδεχομένως,αν και μου φαίνεται αμφίβολο. Ο Τσίπρας και ο Γιωργος Παπανδρέου
δε το σκεφτήκαν καν.

[Στρακαστρουκας]

Εκ των υστερων τα πραγματα ειναι ξεκαθαρα. ΝΑΤΟ και δυση απο την μια, συμφωνο Βαρσοβιας και ΕΣΣΔ απο την αλλη. Ομως στα 1946 ακομα ο κοσμος ηταν χωρισμενος σε φασιστες-αντιφασιστες. Το διπολο ηταν διαφορετικο. Στα 1946 η Ελλαδα, σε αντιθεση με τους Γαλλους, συνορευε με τρεις κομμουνιστικες χωρες αρα ηταν γεωπολιτικα μιλωντας λογικο να θες να επιβαλλεις τον κομμουνισμο εδω περα. Ειναι ενδιαφερον να σημειωσουμε οτι ο Ελληνικος εμφυλιος πολεμος ηταν η πρωτη ψυχροπολεμικη συγκρουση πριν καν ξεκινησει ο ψυχρος πολεμος. Αρα το γεωπολιτικο context ηταν τελειως διαφορετικο

[Αρχέλαος]

Με όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και το 1946 δεν εκτελούσαν κάποιο σοβιετικό σχέδιο για αντιπερισπασμό στην επιβολή μονοκομματικών καθεστώτων στην Α.Ευρώπη.
'Η μπορεί να νόμιζαν ότι οι Αμερικανοί θα γύριζαν πάλι στον απομονωτισμό και θα είχαν να κάνουν μόνο με τους Άγγλους που είχαν χρεωκοπήσει και αποσύρονταν από παντού.Αυτό βέβαια δεν είχε και τις μεγαλύτερες πιθανότητες.

Εκτιμώ ότι ο Στάλιν είχε και άλλα ισχυρά χαρτιά στα χέρια του πέρα από το ΚΚΕ. Πχ το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο ήταν επίσης οπλισμένο και είχε βγει πρώτο στις εκλογές του '45 και του '46. Φαντάζεσαι να γινόταν εμφύλιος στη Γαλλία; Εδώ η άνοδος του Ντε Γκωλ στην εξουσία λίγα χρόνια μετά φάνηκε να φέρνει τα πάνω κάτω στο δυτικό κόσμο.

Σε Γαλλία και Ιταλία υπήρχαν κυβερνήσεις συνασπισμού.Οι κομμουνιστές ήσαν μέσα στην κυβέρνηση.Το ερώτημα ήταν με ποιά σφορμή θα γινόταν η ρήξη.

Στην Γαλλία υπήρχε ο μεγάλος στρατάρχης Ντε Γκωλ που έσωσε την τιμή της χώρας και ήταν αρχηγός της Αντίστασης και είχε μεγάλο κύρος και μετέπειτα λαϊκό έρεισμα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Με όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και το 1946 δεν εκτελούσαν κάποιο σοβιετικό σχέδιο για αντιπερισπασμό στην επιβολή μονοκομματικών καθεστώτων στην Α.Ευρώπη.
'Η μπορεί να νόμιζαν ότι οι Αμερικανοί θα γύριζαν πάλι στον απομονωτισμό και θα είχαν να κάνουν μόνο με τους Άγγλους που είχαν χρεωκοπήσει και αποσύρονταν από παντού.Αυτό βέβαια δεν είχε και τις μεγαλύτερες πιθανότητες.

Εκτιμώ ότι ο Στάλιν είχε και άλλα ισχυρά χαρτιά στα χέρια του πέρα από το ΚΚΕ. Πχ το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο ήταν επίσης οπλισμένο και είχε βγει πρώτο στις εκλογές του '45 και του '46. Φαντάζεσαι να γινόταν εμφύλιος στη Γαλλία; Εδώ η άνοδος του Ντε Γκωλ στην εξουσία λίγα χρόνια μετά φάνηκε να φέρνει τα πάνω κάτω στο δυτικό κόσμο.

Σε Γαλλία και Ιταλία υπήρχαν κυβερνήσεις συνασπισμού.Οι κομμουνιστές ήσαν μέσα στην κυβέρνηση.Το ερώτημα ήταν με ποιά σφορμή θα γινόταν η ρήξη.

Στην Γαλλία υπήρχε ο μεγάλος στρατάρχης Ντε Γκωλ που έσωσε την τιμή της χώρας και ήταν αρχηγός της Αντίστασης και είχε μεγάλο κύρος και μετέπειτα λαϊκό έρεισμα.

Και ο οποίος να πούμε πως άσκησε περισσότερο αντιαμερικανική πολιτική, παρότι δεξιός.

[kameron]

Η ιστορία με το κύρος του Ντε Γκωλ και τα συναφή είναι σε ικανό βαθμό υπερβολική.

Φυσικά και είχε κάποιο κύρος ο Ντε Γκωλ, αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του πολέμου (τέταρτη Δημοκρατία) οι πολιτικές/κομματικές του επιδόσεις ήταν μέτριες ή και κάτω του μετρίου. Ο Ντε Γκωλ παρέμεινε εκτός πρώτης γραμμής, κάτι σαν "Reserve de la Republique", επηρεάζοντας ως ένα σημείο τις υπόγειες διεργασίες στο χώρο της κεντροδεξιάς αλλά ως εκεί. Επανήλθε μόνο μετά το 1958, ουσιαστικά προϊόν συγκεκαλυμένου πραξικοπήματος των γαλλικών Ε.Δ., τις οποίες άδειασε κανονικά αμέσως μετά στο θέμα της Αλγερίας. Η σημασία του Γκωλισμού ως πολιτική παρακαταθήκη έχει κυρίως να κάνει με την περίοδο μετά το 1958 (πέμπτη Δημοκρατία) και σίγουρα όχι με την περίοδο 1944-1958.

Το αντίπαλο δέος των κομμουνιστών την επαύριο του πολέμου ήταν πρωτίστως το λεγόμενο βαθύ κράτος (που δεν ήταν γκωλικό, γκωλικό έγινε μετά το 1958) παρέα με την κλασική δεξιά (στη Γαλλία τότε οι έννοιες δεξιά/ακροδεξιά πήγαιναν μαζί, κάτι που θα αλλάξει μετά το 1959 και τη νέα γραμμή Ντε Γκωλ ως προς την Αλγερία) και οι σοσιαλδημοκράτες που γρήγορα στράφηκαν έντονα κατά των κομμουνιστών όταν κατάλαβαν τι γινόταν στην ανατολική Ευρώπη όπου τα ΚΚ διέλυσαν και απορρόφησαν τα εκεί σ/δ κόμματα. Η de facto συμμαχία βαθέως κράτους/δεξιάς με τους σ/δ μετά το 1947-1948, καθόρισε τις διαχωριστικές γραμμές για την επόμενη δεκαετία σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση κάτι που στο εσωτερικό της χώρας ευνοήθηκε και από τον πόλεμο στην Ινδοκίνα με αντιπάλους τους Βιετναμέζους κομμουνιστές.

[Sothan]

Η κοινή λογική.

Και οι αφανείς ήρωες της Ελληνικής ελίτ. (Ολιγάρχες).