Συγχώρεση - η λύση των αρνητικών δεσμών...

[ΓΑΛΗ]

Εμένα αντιθέτως, μου φαίνεται η τέλεια ενότητα όπως εξελίχθηκε το θέμα.

εγώ με τους Θεούς έχω τελειώσει

οριακά και με τους ανθρώπους, αλλά η αντάρεςμας γελάει,
ας μη της το χαλάσουμε

Υπάρχουν και θρησκευτικές προσεγγίσεις στο θέμα.

Εκτός από την παραβολή του άσωτου υιού υπάρχει και η οργή του Αχιλλέα.




Και υποθέτω ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα γιατί ο νηματοθέτης θα μας σχωρέσει.

[νύχτα]

πάψε να χαρείς, θα κλάψω











έντιτ διευκρινιστικό: πιθανώς να εκλήφθηκε ως απότομο το ύφος, δεν ήταν

[vagabondo]

εγώ με τους Θεούς έχω τελειώσει

οριακά και με τους ανθρώπους, κι ανοίγω σχέσεις με ζώα. Εξέλιξη.

fixed

[Naida]

Είναι μια πολύ καλή αρχή. Και να σου πω κάτι;

Σταμάτα να ξοδεύεσαι σ' αυτά που έχασες και στους άλλους κι επικεντρώσου σ' αυτά που έχεις εσύ. Γιατί έχεις.

Και δεν εννοώ μόνον τον σταθερό μισθό, έτσι;

Αυτά κάνω. Φεύγω και από την Αθήνα επίσης με μετάθεση. Να έχω ησυχία και να μην χρειάζομαι συγκοινωνίες ατέλειωτες.

Ωραία κίνηση! Μπράβο.

[AlienWay]

Τι λέτε εδώ, κορίτσια; Βάλτε με στην παρέα σας...

[Naida]

Τι λέτε εδώ, κορίτσια; Βάλτε με στην παρέα σας...

Λέμε για το πως η πατριαρχία την συγχώρεση.

[AlienWay]

Τι λέτε εδώ, κορίτσια; Βάλτε με στην παρέα σας...

Λέμε για το πως η πατριαρχία την συγχώρεση.

Τι την κάνει τη συγχώρεση; Τη δίνει ή δεν τη δίνει;

[Naida]

Τι λέτε εδώ, κορίτσια; Βάλτε με στην παρέα σας...

Λέμε για το πως η πατριαρχία την συγχώρεση.

Τι την κάνει τη συγχώρεση; Τη δίνει ή δεν τη δίνει;

Δεν είχα τι λέξη να βάλω και το έγραψα έτσι.

[AlienWay]

Λέμε για το πως η πατριαρχία την συγχώρεση.

Τι την κάνει τη συγχώρεση; Τη δίνει ή δεν τη δίνει;

Δεν είχα τι λέξη να βάλω και το έγραψα έτσι.

Εγώ δεν είμαι πατριάρχης, αλλά σε συγχωρώ.

[AlienWay]

Η συγχώρεση είναι κάτι που δίδεται όταν κάποιος κρίνει ότι το να συγχωρέσει είναι λιγότερο φασαρία ή επιβλαβές από το να μη συγχωρέσει.

[Antares]

Όσον αφορά αυτά που λέει ο νηματοθέτης προυποθέτουν πρώτα την εφαρμογή της ιατρικής (Έλληνες είμαστε, εδώ γεννήθηκε η ιατρική), από γιατρούς που σέβονται τον όρκο τους φυσικά, για μη φυσιολογικά ευρήματα στον εγκέφαλο (όγκοι κλπ., λέμε τώρα, οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι στην εποχή μας).

[stavmanr]

Όμορφο ποστ, αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι εξ' αφορμής πρόσφατης προσωπικής εμπειρίας. Η συγχώρεση όπως την εννοείς νομίζω (και γενικά όπως την καταλαβαίνω) επιτελεί τη θεραπευτική λειτουργία της,
όταν π.χ. ο Α συγχωρεί τον Β, ο οποίος Β αναγνωρίζει ότι έχει κάνει μαλακία στον Α και αισθάνεται τύψεις. Έτσι ο Α συγχωρώντας τον Β, τον λυτρώνει από τις ενοχές του και παράλληλα λυτρώνεται και ο ίδιος από αρνητικά συναισθηματικά κατάλοιπα (και μπορούν έτσι και οι δύο να προχωρήσουν με τη ζωή τους).
Τι γίνεται σε περίπτωση που ο Β όχι μόνο δεν αισθάνεται τύψεις, αλλά υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται καν τι κακό έκανε στον Α (φούλ κακοπροαίρετα και σκατόψυχα)? Τι οφείλει να πράξει εδώ ο Α?
Το θέμα είναι ότι η συγχώρεση ,όπως την αντιλαμβάνομαι, μπορεί να οδηγήσει σε αποκατάσταση της ισορροπίας μόνο όταν και τα δύο μέρη αναγνωρίζουν ότι έλαβε χώρα αδικία, και επιθυμούν, συνεργαζόμενα ουσιαστικά, να ξεπεράσουν το σημείο αυτό. Όταν ο Β ούτε αξίζει, ούτε και επιζητεί συγχώρεση, τι θέση μπορεί να λάβει ο Α?

Η συγχώρεση είναι κάτι που δίδεται όταν κάποιος κρίνει ότι το να συγχωρέσει είναι λιγότερο φασαρία ή επιβλαβές από το να μη συγχωρέσει.

είναι αδύνατο να καταφέρεις να συγχωρέσεις κάποιον ο οποίος
δεν θέλει να συγχωρεθεί

Η συγχώρεση δεν γίνεται για τον άλλο. Γίνεται για τον εαυτό μας. Είναι η δραστηριότητα με την οποία διώχνουμε κάθε ίχνος κακού προς κάποιο πρόσωπο από μέσα μας. Εξοικονομούμε χώρο στο καλό αντί να γεμίζουμε κακές σκέψεις και συναισθήματα.
Στη χριστιανική θεολογία αυτός που σώζει τον εαυτό του σώζεται. Μιλάμε για τη σωτηρία της ψυχής του καθενός. Την κάθαρση. Την προσωπική ευθύνη καθενός να διώξει τα πάθη.

[nowhere]

σταβργρμ αν ζητήσεις συγνώμη για όλες τις φορές που μου έχεις σπάσει ταρχίδια θα την δεχτώ

κάτι πάει στραβά σ αυτή την πρόταση

[omg kai 3 lol]

Το πρόβλημα δεν είναι η αξία της έννοιας σε θεωρητικό επίπεδο αλλά η λειτουργικότητα της υπεράνω οπτικής στην καθημερινότητα.

Σαφώς και η καλή διάθεση είναι κάτι που έχει αποτελεσματικότητα γιατί αμβλύνει τις αμυντικές διαθέσεις. Σαφώς μπορούν να προκύψουν παρεξηγήσεις και εντάσεις λόγω εγωϊστικής προσέγγισης των πραγμάτων και αν υπάρξει προσπάθεια να βρεις και την οπτική γωνία του άλλου, πιθανόν να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Σαφώς και μια αγκαλιά ή ένα χάδι μπορούν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη από μια γροθιά.

Αλλά επίσης σαφώς κάποιοι βλέπουν την όποια θετική προσέγγιση ως παθητικότητα, φόβο ή αδυναμία. Και κάνουν ένα βήμα παραπάνω διεκδικώντας περισσότερο χώρο από αυτόν που κατέκτησαν με το "σπαθί τους".

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ενίοτε η συγγνώμη μπορεί να υποδηλώνει γενναιοδωρία/μεγαλείο ψυχής και όποια άλλη πομπώδη έκφραση γουστάρεις αλλά ενίοτε είναι και εφαλτήριο/δικαίωση για τη μικροψυχία και τη μιζέρια.

η απαντηση ειναι πολυ απλη και δεν εχει καμια σχεση με τον εκαστοτε αλλο,

θα πρεπει να ρωτησεις τον εαυτο σου εαν ειχες την ευκαιρια ποιον απο τους δυο δρομους θα ηθελες να ακολουθησεις στη ζωη σου:

1) να ζησεις με ευτυχια, ζωντανια, ευλογια, χαρα και αρμονια
ή
2) να ζησεις με την εκδικηση, το θυμο, το μισος τη μιζερια

αυτη την ευκαιρια την εχεις καθε μερα,

κι οτι εμποδιο κι αν συναντας μικρο ή μεγαλο, αδιαφορο ή εκνευριστικο θα αντιμετωπιζεται βασει της συνειδητης επιλογης που εχεις κανει πιο πανω..

πχ μπορει να ξυπνησεις μια μερα και να εχεις ολη την καλη διαθεση να δημιουργησεις μια ομορφη ευχαριστη κατασταση για τον εαυτο σου η οποια ομως σχεδον παντα ειναι καταδικασμενη να χαλασει απο αμετρητους εξωγενεις παραγοντες..

για την ευτυχια του σωματος, της ψυχης και του νου ο απολυτος κυριαρχος εισαι εσυ και κανεις αλλος...

Mάλλον έβγαλες διαφορετικό συμπέρασμα από αυτό που εννοώ.

Είμαι πολύ πιο γελαστό άτομο απ' ό,τι νομίζεις. Και φορτίζω πανεύκολα.

δεν γνωριζω τι ατομο εισαι,

απλα εξηγησα με το δικο μου τροπο την υποτιθεμενη παθητικοτητα που ειρωνευτικες στα προηγουμενα ποστ του νηματοθετη

[ΓΑΛΗ]

Όμορφο ποστ, αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι εξ' αφορμής πρόσφατης προσωπικής εμπειρίας. Η συγχώρεση όπως την εννοείς νομίζω (και γενικά όπως την καταλαβαίνω) επιτελεί τη θεραπευτική λειτουργία της,
όταν π.χ. ο Α συγχωρεί τον Β, ο οποίος Β αναγνωρίζει ότι έχει κάνει μαλακία στον Α και αισθάνεται τύψεις. Έτσι ο Α συγχωρώντας τον Β, τον λυτρώνει από τις ενοχές του και παράλληλα λυτρώνεται και ο ίδιος από αρνητικά συναισθηματικά κατάλοιπα (και μπορούν έτσι και οι δύο να προχωρήσουν με τη ζωή τους).
Τι γίνεται σε περίπτωση που ο Β όχι μόνο δεν αισθάνεται τύψεις, αλλά υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται καν τι κακό έκανε στον Α (φούλ κακοπροαίρετα και σκατόψυχα)? Τι οφείλει να πράξει εδώ ο Α?
Το θέμα είναι ότι η συγχώρεση ,όπως την αντιλαμβάνομαι, μπορεί να οδηγήσει σε αποκατάσταση της ισορροπίας μόνο όταν και τα δύο μέρη αναγνωρίζουν ότι έλαβε χώρα αδικία, και επιθυμούν, συνεργαζόμενα ουσιαστικά, να ξεπεράσουν το σημείο αυτό. Όταν ο Β ούτε αξίζει, ούτε και επιζητεί συγχώρεση, τι θέση μπορεί να λάβει ο Α?

Η συγχώρεση είναι κάτι που δίδεται όταν κάποιος κρίνει ότι το να συγχωρέσει είναι λιγότερο φασαρία ή επιβλαβές από το να μη συγχωρέσει.

είναι αδύνατο να καταφέρεις να συγχωρέσεις κάποιον ο οποίος
δεν θέλει να συγχωρεθεί

Η συγχώρεση δεν γίνεται για τον άλλο. Γίνεται για τον εαυτό μας. Είναι η δραστηριότητα με την οποία διώχνουμε κάθε ίχνος κακού προς κάποιο πρόσωπο από μέσα μας. Εξοικονομούμε χώρο στο καλό αντί να γεμίζουμε κακές σκέψεις και συναισθήματα.
Στη χριστιανική θεολογία αυτός που σώζει τον εαυτό του σώζεται. Μιλάμε για τη σωτηρία της ψυχής του καθενός. Την κάθαρση. Την προσωπική ευθύνη καθενός να διώξει τα πάθη.

Kαι η "διαγραφή" του άλλου από τη ζωή μας για τον εαυτό μας γίνεται.
Είναι η αποτοξίνωση που περιγράφεις.

Γιατί ακόμη και από την πλευρά της ενσυναίσθησης να το δεις, αυτός που θέλει να συγχωρεθεί, εκπέμπει σήματα. Αν αυτό που εκπέμπεται δεν είναι σήμα για συγχώρεση, δηλαδή συνειδητοποίηση του κακού που έκανε αλλά επιμονή, η τοξικότητα και ο χώρος για το κακό -ή ανάξιο για περισσότερη χαμένη ενέργεια- θα διευρυνθεί.