Είναι σοβαρά τα λάθη που γίνονται με την Ερασμική και γι΄αυτό ΔΕΝ υπάρχει καμία μουσικότητα με αυτόν τον τρόπο.
Θα προσπαθήσω να δώσω κάποια παραδείγματα τα οποία είναι ξεκάθαρα και όποιος θέλει ας τα μελετήσει.
Όλα αρχίζουν παρατηρώντας την Γραμμική ΄Β.
Αν κάποιος ψάξει θα δει ότι δεν υπάρχουν τα σημερινά φ, β, θ, δ, χ, γ
Τα φ και β έχουν ήχο π
Τα θ και δ έχουν ήχο τ
Τα χ και γ έχουν ήχο κ
Αυτό λογικά συμβαίνει σε όλες τις πρώτο-ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και το συμπεραίνουμε στις μεταφράσεις των εβδομήκοντα όπου το όνομα Γαμέρ ή Γεμέρ απαντάται στο λαό όπου ονομαζόταν «Κιμμέριοι» Το «Γ» από την στιγμή που έχει ήχο «Κ» γίνεται «Καμέρ» ή «Κιμέρ» εξού και «Κιμμέριοι» εξού και «Κριμαία».
Το όνομα «Ιάφεθ» στους αρχαίους Έλληνες ήταν «Ιαπετός» οπότε και εκεί φαίνεται ότι το μεταφρασμένο από τους Ό «Φ» λογικά προφερόταν «Π» αλλά και «Τ» αντίστοιχα, Ιάφεθ = Ιάπετος.
Είναι εξάλλου γνωστό ότι, οποιαδήποτε ελληνική λέξη μεταφέρανε οι Ρωμαίοι από τα ελληνικά με το σημερινό «Φ» την μεταφέρανε πάντα ως «ph» και ας είχαν στο αλφάβητό τους το γράμμα «f».«........Από το Quintilian μαθαίνουμε οτι ο Κικέρων (1ος αι. π.Χ.) ειρωνεύτηκε έναν Έλληνα μάρτυρα ο οποίος δεν μπορούσε να προφέρει το αρχικό σύμφωνο του ονόματος Fundanius.........»
https://www.foundalis.com/lan/phipro.htm
Το ίδιο κάνανε και για το «χ» όπου πάντα το μεταφέρανε ως «ch», παράδειγμα: Architecture.
Εξάλλου η διασταύρωση γίνεται και από τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσεύ όπου βάζει σε ομάδες μερικά γράμματα ως εξής:
Τα π, φ, β ως χειλικά
Τα τ, θ, δ ως οδοντικά
Τα κ, χ, γ ως λαρυγγικά
Στα χειλικά το Π είναι προφανώς ο οδηγός φ = ph (Φαρμακείο = Pharmacy)
Στα οδοντικά το Τ είναι προφανώς ο οδηγός θ = th (θησαυρός = thesaurus)
Στα λαρυγγικά το Κ είναι προφανώς ο οδηγός χ = ch (χορός = chorus)
Δηλαδή βγαίνει το συμπέρασμα ότι από την μυκηναϊκή εποχή μέχρι την κλασική αρχαιότητα οι αλλαγές ήταν μικρές και υπήρξε μια συνέχεια της προφοράς.
Η μόνη αλλαγή στη κλασική εποχή ήταν ότι οι ήχοι φ, β, θ, δ, χ, γ είχαν αρχίσει να ξεχωρίζουν και να απομακρύνονται από τα αρχικά π, τ, κ, οπού και προέρχονται.
Οι ανοησίες της Ερασμικής Προφοράς να επιμένει ότι το «G» παραπέμπει στο «Γ» είναι αστεία μόνο διαβάζοντας Σωκράτη:
«Κρατ.» 427-c Η δέ όλισθανούσης τής γλώττης αντιλαμβάνεται ή τοϋ γάμμα δύναμις, το «γλίσχρον» άπεμιμησατο καϊ «γλυκυ» καί «γλοιώδες».
Το «G» είναι κοφτό και δεν έχει καμία σχέση με «γλίσχρον», «γλυκυ» και «γλοιώδες».
...Και δεν έχει καμία δύναμη, εκτός και ο Σωκράτης δεν ήξερε τι του γινόταν...
Το θέμα είναι να μην είμαστε κολλημένοι...
http://ancdialects.greek-language.gr...tin-arhaiotita
Από εδώ μπορεί κανείς να διαβάσει για τις διάφορες ιδιοτυπίες στην αρχαιότητα.
Από την γραφή στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όπου η χρήση των γραφημάτων:
Β, Δ, Γ στη θέση των Π, Τ, Κ ή των Φ, Θ, Χ εναλλάσσονταν.
(σελ 91)
Οι γραφές Β, Δ, Γ αντί Φ, Θ, Χ
Οι μακεδονικές επιγραφές από τον 4ο αιώνα π.Χ. κ.ε. μαρτυρούν περιστασιακά τη γραφή με β, δ, γ εκεί όπου οι άλλες ελληνικές διάλεκτοι έχουν φ, θ, χ αντίστοιχα.
Βάλακρος αντί Φάλακρος
Βίλιππος αντί Φίλιππος
Βρύγες αντί Φρύγες
Βίλα αντί Φίλα
Βιλίστα αντί Φιλίστα
Βιλιστίχη αντί Φιλιστίχη
Δάνος αντί Θάνος «θάνατος»
Άδραια αντί αἰθρία «καλοκαιρία»
Γόλα αντί χόλος «χολή»
(σελ 81)
Δρεβέλαος αντί Τρεφέλεως (σελ 86)
Αμβίλογος αντί Αμφίλογος (σελ 108)
το Φ απαντά αντί του Β είναι στον τύπο βεφαίως
αντί βεβαίως, σε μια πράξη αγοραπωλησίας του 352–350 π.Χ. που βρέθηκε στην Αμφίπολη
(βλ. Hatzopoulos 1996, 2ος τόμ., αρ. 88)
(σελ 82)
Μεγάλη πατάτα της Ερασμικής είναι τα «γαϊδουράκια» δηλαδή τα πνεύματα τα οποία πάνε κάτω από το γράμμα και δεν προφέρονται.
Αλλά αυτό είναι από την βυζαντινή εποχή οπού πρέπει να ακολουθηθούν και όλοι οι άλλοι κανόνες που προτείνονται.
Κανονικά από την στιγμή που όλα διαβάζονται θα πρέπει να προφέρονται ΚΑΙ τα «γαϊδουράκια» και μάλιστα σε επιγραφές πριν από το 403 π.Χ. όπου έχουμε την φράση:
ΕΔΟΧΣΕ ΤΕΙ ΒΟΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΙ ΔΕΜΟΙ ΤΟΙ ΑΘΕΝΑΙΟΝ
Οποίος θέλει ας δοκιμάσει μουσικότητα προφοράς...
Λίγη παρατήρηση στο «ΕΔΟΧΣΕ».
Το «ΧΣ» γίνεται μετά την μεταρρύθμιση του 403 π.Χ. ως: «Ξ».
Ξεκάθαρα λοιπόν το «Χ» είχε ήχο «Κ».
ΧΣ = Ξ
«νυν δε αντί μεν του ιώτα ή ει ή ητα μεταστρέφουσιν.... οίον οι μεν αρχαιότατοι ίμέραν την ήμέραν έκάλουν, οι δε έμέραν, οί δε νυν ήμέραν».
«Κρατ.» 418b-c
Δηλαδή μας παίρνει από το χεράκι και μας δίνει μασημένη τροφή ο Σωκράτης λέγοντας ότι:
Το Ε μπαίνει λόγο ευπρέπειας, ΑΡΑ ΔΕΝ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ...! ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΑΠΛΑ...;
Υπάρχουν δηλαδή γράμματα που δεν προφέρονται και κάποιοι κάνουν νόμους να τα διαβάζουν όλα όπως τα βλέπουν...
Όποιος θέλει ας δει πιο συγκεντρωμένα παραδείγματα και αναφορές εδώ:
viewtopic.php?f=10&t=13926&start=15
Τελειώνοντας θα βάλω μια εικόνα:
https://commons.wikimedia.org/wiki/File ... guages.svg
Μπορούμε να δούμε ότι στις περισσότερες χώρες που έχουν Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία υπάρχει η λέξη wine σε διάφορες παραλλαγές όπως vin, vino.
Εμάς μας έχει ως «krasi» αλλά όλοι ξέρουμε ότι στην αρχαιότητα λεγόταν «οίνος» και όχι κρασί, «κράσος» νομίζω λεγόταν όταν αναμειγνυόταν ο οίνος με νερό, γινόταν δηλαδή κράμα.
Προφανώς η ερασμική προφορά αγνοεί ότι ακόμα και η Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία παραπέμπει σε ήχο «ι» και όχι σε «οι».
