Είναι η ελληνική όμορφη γλώσσα φωνολογικά;

[ST48410]

Κατατοπιστικό κείμενο:

«Η τονισµένη συλλαβή µιας ϕωνολογικής λέξης ξεχωρίζει από τις άλλες χάρη στα ακουστικά της χαρακτηριστικά, διότι είναι δυνατότερη και µακρύτερη. Ο τονισµός δηλαδή, ακουστικά, αντιστοιχεί σε αυξηµένη ένταση και αυξηµένη διάρκεια της συλλαβής. Η αύξηση αυτή δεν κατανέµεται οµοιόµορφα στα µέρη της συλλαβής, δηλαδή στους ϕθόγγους που την αποτελούν. Το µεγαλύτερο µερίδιο της αύξησης λαµβάνει το ϕωνήεν, ή καλύτερα ο ϕωνηεντικός πυρήνας. ΄Οµως και τα άλλα µέρη, δηλαδή η έναρξη και η κατάληξη, αν υπάρχουν, επηρεάζονται ανάλογα. Το πόσο ϑα επηρεαστούν εξαρτάται ϕυσικά και από το είδος τους. ΄Ενας εξακολουθητικός ϕθόγγος, π.χ. ένας ένρινος ή τριβόµενος, έχει µεγάλο περιθώριο επιµήκυνσης. Αντίθετα, ένας κλειστός ϕθόγγος δεν διαθέτει ανάλογη ευελιξία. Πάντως σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι σαφές ότι ο τονισµός είναι ιδιότητα της συλλαβής και όχι του ϕωνήεντος. Ο τόνος κάνει µια συλλαβή να ξεχωρίζει από τις άλλες, και όχι ένα ϕθόγγο (ϕωνήεν) να ξεχωρίζει από άλλους ϕθόγγους. Ο τόνος της κοινής νεοελληνικής ονοµάζεται δυναµικός τόνος (στα αγγλικά stress), διότι εκφράζεται ως δυναµική διαφοροποίηση µιας συλλαβής, η οποία κυριαρχεί µε την ένταση και το µήκος της. Σε άλλες γλώσσες, όπως και στα αρχαία ελληνικά, µπορεί να συναντήσει κανείς µουσικό τόνο (tone), ο οποίος αντιστοιχεί σε διαφοροποίηση του ύψους της ϕωνής µεταξύ συλλαβών. Ο µουσικός ή µελωδικός τόνος µπορεί να παροµοιαστεί µε µελωδική κίνηση της ϕωνής. Στην περίπτωση του µελωδικού τόνου µπορεί να υπάρχουν δύο ή περισσότερα µελωδικά σχήµατα, τα οποία µάλιστα να λειτουργούν ϕωνητικά. Η απλούστε- η περίπτωση είναι η διχοτόµηση µεταξύ «χαµηλών» και «υψηλών» συλλαβών, οι οποίες προφέρονται µε ϕωνή χαµηλότερης και υψηλότερης ϑεµελιώδους συχνότητας, αντίστοιχα. Με τον τρόπο αυτό µπορεί µια συλλαβή να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, αν όλες είναι κατά σύµβαση χαµηλές ενώ η «τονισµένη» είναι υψηλή. Μπορεί όµως και καθεµιά συλλαβή να είναι υψηλή ή χαµηλή ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες µέσα στη ϕωνολογική λέξη. Σε πιο σύνθετα συστήµατα µουσικού τόνου, όπως π.χ. στις κινέζικες γλώσσες, µπορούν να υπάρχουν πολλές τονικές κατηγορίες όπως ανοδικές, πτωτικές, επίπεδες, ανόδου-καθόδου κ.ά. Σε ένα τέτοιο σύστηµα µια συλλαβή χαρακτηρίζεται ϕωνητικά από τους ϕθόγγους και τον τόνο της. [...] Η σχέση του ύψους της ϕωνής µε τον τόνο εξαρτάται από το σύστηµα τονισµού της κάθε γλώσσας. Προφανώς για το µουσικό τόνο η σχέση αυτή είναι πολύ στενή, διότι ο µουσικός τόνος εκφράζεται ακουστικά κυρίως µέσα από το ύψος. ΄Οµως στην περίπτωση του δυναµικού τόνου τα πράγµατα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Στην αγγλική γλώσσα η ϕωνή έχει µεγαλύτερο ύψος στις τονισµένες συλλαβές, οι οποίες επιπλέον διακρίνονται από µεγαλύτερη ένταση και διάρκεια. Χρησιµοποιούνται δηλαδή και οι τρεις ακουστικές µεταβλητές σε συνεργασία για να εκφράσουν το ϕωνητικό τονισµό. Στην ελληνική γλώσσα η τονισµένη συλλαβή µπορεί να χαρακτηρίζεται και από ανοδικό ύψος ϕωνής (όχι από σταθερά µεγαλύτερο) αλλά µόνο όταν δεν συντρέχουν σηµαντικότεροι λόγοι διαµόρφωσης του ύψους, όπως αυτοί που περιγράφονται στην ενότητα του επιτονισµού.
Η περίπτωση του τονισµού είναι διαφορετική διότι η σχέση µεταξύ ύψους και τονισµού δεν είναι απλή. Ο τονισµός ουσιαστικά είναι το αποτέλεσµα της ιδιαίτερης προσπάθειας του οµιλητή για την εκφώνηση κάποιας συλλαβής και εκφράζει ακριβώς αυτήν την αυξηµένη ένταση. Η στιγµιαία αύξηση της υπογλωσσιδικής πίεσης έχει ως αποτέλεσµα την αύξηση της ροής του αέρα κατά τη διάρκεια της τονισµένης συλλαβής, άρα καταρχήν την αύξηση της έντασης. Η αύξηση του ύψους είναι ενδεχόµενη αλλά όχι υποχρεωτική, εφόσον αποτελεί δευτερεύον χαρακτηριστικό του τονισµού και µπορεί να εξουδετερώνεται από αντίθετη τροποποίηση της τάσης στο λάρυγγα για προσωδιακούς λόγους. Αν η τάση του λάρυγγα παραµένει σταθερή κατά την αύξηση της ροής αέρα για τον τονισµό τότε βεβαίως αυξάνει και το ύψος της ϕωνής κατά τη διάρκεια της τονούµενης συλλαβής. Τέλος, εξαιτίας του χρόνου που απαιτείται για τη σχετική αύξηση, και πάλι στο τέλος µείωση, της ροοής του αέρα, µια τονισµένη συλλαβή τείνει να είναι και αρκετά µεγαλύτερου µήκους από την αντίστοιχη άτονη.»

Α. Πρωτόπαπας, «Εισαγωγή στη φωνητική» (2003)

http://users.uoa.gr/~aprotopapas/CV/pdf ... s_2003.pdf

Πολύ ενδιαφέρον όπως και οι συγκεκριμένες σελίδες του Χρηστίδη που με παρέπεμψες. Άρα συμφωνούν και οι δύο ότι υπάρχει και τώρα μελωδική διαφοροποίηση αλλά δεν την βλέπουν ως το κύριο στοιχείο. Δεν ισχύει δηλαδή η πεποίθηση που έχουν οι περισσότεροι όταν μιλάνε για δυναμικό τονισμό, ότι δεν υπάρχει καμία μελωδική διακύμανση. Άλλωστε οι αναλύσεις που σας παρουσίασα δεν αφήνουν αμφιβολίες για την ύπαρξή της. Να επισημάνουμε εδώ ότι στην χθεσινή παραπομπή που μου έδωσες εμφανιζόταν η διάρκεια ως κύριο χαρακτηριστικό:
http://www.greek-language.gr/digitalRes ... #colabbr04

Άρα Πρωτόπαπας, Χρηστίδης και greek-language.gr δεν βρίσκονται στην ίδια γραμμή.

Δεν συμφωνώ για την ώρα, ούτε με την πρωτοκαθεδρία της έντασης, ούτε με της διάρκειας έναντι της μελωδικής διακύμανσης. Διαβάζω γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν πολυκαταλαβαίνω και θα επανέλθω.

[αλασκα15++]

Πρόκληση προς όλους τους φίλους που πιστεύουν ότι ο τονισμός ήταν ουσιαστικά διαφορετικός στην Αρχαία Ελληνική. Προσοχή. Δεν μιλάω για τα μακρά και τα βραχέα, για τα πνεύματα ή για το αν το "η" προφερόταν "εε" κλπ. Απλά για το πως γινόταν ο τονισμός.

Πάρτε αυτή τη φράση "γιατί μὲ ρωτᾶς; σὲ ρωτάω γιατὶ θέλω νὰ μάθω" που υποτίθεται έχει μόνο δυναμικό τονισμό και τονίστε την με μελωδικό τονισμό να καταλάβω τη διαφορά. Τα φωνήεντα θα τα πείτε όπως τα λέμε σήμερα. Απλά θέλω να δω τι διαφορετικό θα είχε ο μελωδικός σας τονισμός.

Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς αυτό που ζητάς.
Αλλά διαβάζοντας δυνατά αυτήν την πρόταση, που είναι στα εισαγωγικά, προφέροντας την κάθε λέξη με τον σωστό τονισμό και αφήνοντας ένα μικρό διάλειμμα για να τονιστούν όλες οι λέξεις, ακούγονται για μένα οι λέξεις μελοδικές

[stavmanr]

Ο SΤ υποστηρίζει ότι υπάρχει τονική διαφοροποίηση κατά την εκφορά τονισμένων συλλαβών.
Δεν έχει άδικο. Δεν έχει δίκιο.
Δεν έχει άδικο επειδή μάθαμε την τονική διαφοροποίηση στο δημοτικό, όταν οι δάσκαλοι συλλαβίζανε τις λέξεις και επίτηδες άλλαζαν και τον τονισμό της τονισμένης συλλαβής, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τον τονισμό. Το ίδιο έκαναν και με ρυθμική ή χρονική διαφοροποίηση. Επομένως, έχει μείνει μία μνήμη εκπαιδευτικής δραστηριότητας να συμμετέχει καί στο δικό μας λόγο.
Δεν έχει δίκιο διότι ο ο τονισμός καθαυτός είναι σα να μεταφέρεσαι από piano σε forte κατά τη διάρκεια εκτέλεσης ενός κομματιού, που φυσικά δεν αλλάζει τον τονισμό.

Επομένως, ο τονισμός από μόνος του δεν παράγει μουσικότητα. Η μουσικότητα είναι που εισάγεται μέσα σε μία δραστηριότητα εκφώνησης μετατρέπει τον κάθε τονισμό ή άλλο στοιχείο σε εύηχο ή αρμονικό ή μελωδικό.

Επίσης, όλες οι γλώσσες διαθέτουν τονισμούς. Απλά όχι εμφανείς.
Πχ. στην αγγλική η λέξη contribution τονίζεται στο u. Δεν είναι το σύμβολο του τόνου που καθορίζει πώς θα τονιστεί, αλλά ο τονισμός καθαυτός που μαθαίνεται με τη διαδικασία της εκπαίδευσης. Οι άγγλοι βρήκαν άλλους τρόπους να χαρακτηρίζουν τα μακρά και τα βραχέα, όπως πχ. με τη χρήση διφθόγγων -ea, -ee. Λέμε see και sea, κι όχι si. Το i γίνεται μακρό όταν γράφεται με ee και είναι μακρό με σταδιακή εκτόνωση όταν γράφεται με -ea.

[Leporello]

Συνέχεια...

Υπέθεσα ότι μπορεί κάτι να με παραπλανά. Να υπάρχει ένα μελωδικό ανέβασμα που να είναι συνυφασμένο με τονισμένη συλλαβή αλλά μέχρι εκεί. Έπρεπε να διερευνηθεί η βαρεία. Διάβασα μερικούς κανόνες για τη βαρεία εδώ http://www.polytoniko.org/mathi4.php?newlang=el

Μου κίνησε την προσοχή αυτό το παράδειγμα που αλλάζει ο τόνος στη λέξη "γιατί" στην εξής πρόταση

γιατί μὲ ρωτᾶς; σὲ ρωτάω γιατὶ θέλω νὰ μάθω

Ζήτησα πάλι βοήθεια από τρίτο πρόσωπο στην απαγγελία αυτής της απλής φράσης https://voca.ro/b1ag80jVywv

Έπειτα απομόνωσα τα δύο "γιατί" https://voca.ro/2vzLdJDfcOZ

και η απεικόνισή τους.

Η διαφορά στην πρόταση αυτή που φέρει το site σαν παράδειγμα, είναι η ερώτηση. Η ερώτηση προκαλεί διαφορά στο ύψος. Αν αντί γιά το παράδειγμα πάρεις μία κοινή πρόταση από το site, π.χ. "Περάσαμε δηλαδὴ ἀπὸ τὸ τριτονικὸ στὸ διτονικό, γιὰ νὰ περάσουμε 30 χρόνια μετὰ καὶ στὸ μονοτονικό" δεν νομίζω ότι θα δείς το ίδιο αποτέλεσμα. Γιά να είμαι ειλικρινής, βλέπω μιά διαφορά ανάμεσα στο "τριτονικό" και στο "διτονικό" λόγω του κόμματος, αλλά όσο και να προσπαθώ, προφέρω ακριβώς το ίδιο το "τριτονικό" με το "μονοτονικό".

Εχει και μερικές ανακρίβειες το site:
- Η βαρεία καταργήθηκε το 1964 επί Παπανούτσου υπουργού Παιδείας, όχι την δεκαετία του '50. Το ξέρω, επειδή τότε πήγα γιά πρώτη φορά στο σχολείο.
- Συνεχίζει "Καὶ ὁ λόγος; Οἱ γραφομηχανὲς δὲν εἶχαν ἀρκετὰ πλῆκτρα γιὰ νὰ καλύψουν τὴν βαρεία καὶ τοὺς διαφόρους συνδυασμοὺς βαρείας καὶ πνεύματος...". Ομως η βαρεία έμπαινε μόνο στην λήγουσα. Αρα δεν ετίθετο θέμα συνδυασμού βαρείας και πνεύματος. Μόνη λέξη όπου θα υπήρχε τέτοιο θέμα είναι η λέξη "ευ".

Τέλος, να και ένα κείμενο σχετικό από τον Σαραντάκο:
https://www.sarantakos.com/language/ouritsa.html

[Cavaliere]

Δεν ξέρω. Αλλά πας τώρα στο 1:50 και ακούς το "άνδρες Αθηναίοι" σχεδόν ως "Ατενάιοι" και κοντεύει να βάλει τόνο στην αντιπροπαραλήγουσα. Δεν μοιάζει πολύ λογικό.

Αυτό πάλι που όλοι αυτοί τονίζουν τους δίφθογγους πάντα στο πρώτο φωνήεν ενώ ο τόνος είναι στο δεύτερο (π.χ. προφέρουν "όιδα" αντί για "οΐδα", "κάι" αντί για "καΐ" , "έιναϊ" αντί για "εΐναϊ" κ.ο.κ. πώς εξηγείται; Αφού ο τόνος υποδεικνύει να τονίζεται το δεύτερο φωνήεν, αυτοί γιατί τονίζουν το πρώτο;

Είναι δυτικό. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες ο δίφθογγος τονίζεται στο πρώτο φωνήεν. Ακόμα και γνώστες άριστοι γλωσσών, την πατάνε, και ως Έλληνες λένε Autobahn αντίς Autobahn, Claudio, αντί Claudio. Οι περισσότεροι ερασμιακοί επηρεάστηκαν από το πώς ο Δυτικοευρωπαίος σκέφτεται αναγνωστικά.

[ST48410]

Δεν έχει δίκιο διότι ο ο τονισμός καθαυτός είναι σα να μεταφέρεσαι από piano σε forte κατά τη διάρκεια εκτέλεσης ενός κομματιού, που φυσικά δεν αλλάζει τον τονισμό.

Επομένως, ο τονισμός από μόνος του δεν παράγει μουσικότητα. Η μουσικότητα είναι που εισάγεται μέσα σε μία δραστηριότητα εκφώνησης μετατρέπει τον κάθε τονισμό ή άλλο στοιχείο σε εύηχο ή αρμονικό ή μελωδικό.

Δεν νομίζω ότι αυτά γίνονται κατανοητά από όποιον δεν ασχολείται μα την μουσική. Σχεδόν καταλαβαίνω τι γράφεις και μάλλον δεν συμφωνώ. Έχεις διαβάσει όλες τις αναρτήσεις με τις αναλύσεις;

[ST48410]

Πρόκληση προς όλους τους φίλους που πιστεύουν ότι ο τονισμός ήταν ουσιαστικά διαφορετικός στην Αρχαία Ελληνική. Προσοχή. Δεν μιλάω για τα μακρά και τα βραχέα, για τα πνεύματα ή για το αν το "η" προφερόταν "εε" κλπ. Απλά για το πως γινόταν ο τονισμός.

Πάρτε αυτή τη φράση "γιατί μὲ ρωτᾶς; σὲ ρωτάω γιατὶ θέλω νὰ μάθω" που υποτίθεται έχει μόνο δυναμικό τονισμό και τονίστε την με μελωδικό τονισμό να καταλάβω τη διαφορά. Τα φωνήεντα θα τα πείτε όπως τα λέμε σήμερα. Απλά θέλω να δω τι διαφορετικό θα είχε ο μελωδικός σας τονισμός.

Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς αυτό που ζητάς.
Αλλά διαβάζοντας δυνατά αυτήν την πρόταση, που είναι στα εισαγωγικά, προφέροντας την κάθε λέξη με τον σωστό τονισμό και αφήνοντας ένα μικρό διάλειμμα για να τονιστούν όλες οι λέξεις, ακούγονται για μένα οι λέξεις μελοδικές

Και για μένα. Μια χαρά μπορώ να πω τις βαρείες και τις περισπωμένες και είναι σημερινά κανονικά Ελληνικά. Προσπαθώ να δω τι παραπάνω θα γινόταν τότε για να το πούμε μελωδικό τονισμό.

[ST48410]

Οι περισσότεροι ερασμιακοί επηρεάστηκαν από το πώς ο Δυτικοευρωπαίος σκέφτεται αναγνωστικά.

Λογική εξήγηση.

[ST48410]

Βασικά εδώ βρίσκεται το λάθος σου. Νομίζεις ότι επειδή τις απομόνωσες δεν έχουν επιτονισμό. Όποιος τις προφέρει, τις προφέρει με επιτονισμό. Δες πώς τις προφέρω εγώ χωρίς επιτονισμό:
https://voca.ro/aDS6T3rAjLE

Έκανες καλή προσπάθεια. Το παραδέχομαι. Το μπέρδεψες όπου σου άφηνε περιθώρια να το μπερδέψεις.

Disclaimer: Υπάρχει μια αστοχία στις απεικονίσεις ή οποία θεωρώ πως δεν είναι ουσιώδης για την συζήτηση. Την θέτω στην προσοχή σας γιατί μπορεί κάποιος να ταΐσει τα ίδια ηχητικά δείγματα σε άλλο λογισμικό και να δει ελαφρώς διαφορετική εικόνα. Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι μιλάς ελαφρώς γρήγορα. Αν βάλω την ομιλία σου όπως είναι τότε το πρόγραμμα μπορεί να καταλάβει ακόμα και δύο συλλαβές ως μία και να τις δείξει έτσι οπότε δεν κάνουμε δουλειά. Γυρνώντας την ομιλία στη μισή ή μικρότερη ταχύτητα τότε το πρόγραμμα μπερδεύεται και απεικονίζει κάποια σύμφωνα (χ, σ κλπ) ως ξεχωριστές ψηλότερες νότες. Ίσως υπάρχει μια χρυσή τομή αλλά δεν έχω το χρόνο να τσεκάρω ενδιάμεσες ταχύτητες και για κάθε λέξη ξεχωριστά.

sys3x χρησιμοποιώ την 3.1 που είναι δεκαετίας και βάλε. Είδα ότι η δική σου απεικόνιση μοιάζει να μην έχει καρφωτές νότες αλλά να απεικονίζει πιο σωστά τις διακυμάνσεις. Αν γνωρίζεις κάποιο άλλο software που θα έκανε καλύτερα τέτοιου είδους ανάλυση (και είναι free ή έχει demo) πες το. Δυστυχώς το τρέχον demo του melodyne δεν εγκαταστάθηκε.

Λοιπόν: άτονη, μία, από, τονισμένης, διαφορά, υποδήλωνε, ελληνικά, αρχαία, τόνος, μουσικός,





Δεν μπόρεσες να μπερδέψεις κάτι εκεί που έχεις μόνο 2 συλλαβές. Οι λέξεις μία, από, τόνος είναι όπως αναμενόταν. Το ίδιο και η λέξη άτονη.

Στις λέξεις όμως που είχαν περισσότερες συλλαβές και ο τόνος ήταν σε στις τελευταίες συλλαβές μπορούσες να σπάσεις τη λέξη στα δύο και να βάλεις ένα δεύτερο τόνο στο πρώτο μέρος συμπαρασύροντας τα ύψη των συλλαβών. Έτσι είχες μικρότερο περιθώριο στη λέξη αρχαία που το αρ με το χαί είναι στο ίδιο ύψος και μεγαλύτερο περιθώριο στις άλλες λέξεις πχ δία-φορά, τόνι-σμένης (εκείνο που εμφανίζεται ως ψηλή νότα είναι το ζ από το σμένης) έλλη-νικά, μούσι-κός. Στο υποδήλωνε μοιάζει να μην είναι υψηλότερη συλλαβή το δήλωνε αλλά μάλλον αυτό που απεικονίζεται πιο ψηλά είναι ο συριγμός του δ παρά η συλλαβή πο.

[hellegennes]

Δύο διευκρινήσεις. Τα πρόφερα γρήγορα, αν και όχι όσο γρήγορα έπρεπε, γιατί έτσι μιλάμε. Είναι λογικό αν προφέρεις αργά μια λέξη να ακουστεί διαφορετικά, γιατί δίνεις εμφάσεις και χρώμα. Επίσης προσπάθησα να τις προφέρω ουδέτερα, όπως είναι φυσικό σε μια μεγάλη πρόταση. Δηλαδή, πάρε την τελευταία μου πρόταση, διάβασέ την νοητά και παρατήρησε πώς διαβάζεις το «φυσικό». Μετά σκέψου πώς θα το πρόφερες αν ήταν μία λέξη, όπως στην επίδειξη που έκανες με την προφορά μονών λέξεων. Παρατήρησε πως είναι διαφορετικός ο ήχος. Αν θέλεις το ηχογραφώ για να δεις την διαφορά.

Σε λέξεις πολυσύλλαβες, αν και η ελληνική δεν έχει κανονικό διπλοτονισμό, ακούγεται ένας ελαφρύς τόνος στην πρώτη συλλαβή, ιδιαίτερα αν είναι σύνθετη. Π.χ. «συμπαρασύρω». Όπως και να το προφέρεις, αναγκαστικά θα τονίσεις ελαφρά την πρώτη συλλαβή. Ωστόσο δεν συμβαίνει στις λέξεις που λες. Ξεκάθαρα δεν έχω τονίσει το «τονισμένης» δύο φορές ή τις άλλες λέξεις που λες. Αυτήν την παρατήρηση την κάνεις αφού η ανάλυση σού έδειξε διαφορετικά αποτελέσματα.

Τέλος, εγώ στο «από» βλέπω την δεύτερη συλλαβή πιο χαμηλά. Μήπως κάνεις λάθος;

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Από τον ιστότοπο αυτόν μπορεί κανείς να κατεβάσει το βασικό κείμενο του Α. Λάβδα, «Μουσική και αρχαίος ελληνικός λόγος» (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ, Φεβρ. 1985)

https://antklavdas.com/ancient-greek-music-and-speech/

[ST48410]

Τέλος, να και ένα κείμενο σχετικό από τον Σαραντάκο:
https://www.sarantakos.com/language/ouritsa.html

Δεν ανοίγει ο σύνδεσμος.

[ST48410]

Δύο διευκρινήσεις. Τα πρόφερα γρήγορα, αν και όχι όσο γρήγορα έπρεπε, γιατί έτσι μιλάμε.

Δεν σε έψεξα. Απλά εξήγησα κάποιες ιδιωματικές συμπεριφορές του προγράμματος που μπορεί να επηρεάσουν την απεικόνιση. Ίσως υπάρχει καταλληλότερο εργαλείο ή οι καινούριες εκδόσεις να έχουν λύσει κάποια θεματάκια. Σε 10-15 χρόνια αλλάζουν πολλά.

Είναι λογικό αν προφέρεις αργά μια λέξη να ακουστεί διαφορετικά, γιατί δίνεις εμφάσεις και χρώμα.

Είναι. Κατά τη γνώμη μου δεν θα επηρέαζε το γεγονός ότι το συχνοτικό φάσμα της τονισμένης συλλαβής είναι υψηλότερο των άλλων.

Επίσης προσπάθησα να τις προφέρω ουδέτερα, όπως είναι φυσικό σε μια μεγάλη πρόταση. Δηλαδή, πάρε την τελευταία μου πρόταση, διάβασέ την νοητά και παρατήρησε πώς διαβάζεις το «φυσικό». Μετά σκέψου πώς θα το πρόφερες αν ήταν μία λέξη, όπως στην επίδειξη που έκανες με την προφορά μονών λέξεων. Παρατήρησε πως είναι διαφορετικός ο ήχος. Αν θέλεις το ηχογραφώ για να δεις την διαφορά.

Δεν είναι απαραίτητο. Το «φυσικό» μπορώ να το προφέρω με διάφορους τρόπους μέσα στην συγκεκριμένη πρόταση. Αν όμως το πω μόνο του όπως θα το έλεγα σε ένα παιδάκι που θέλει να μάθει τη λέξη τότε δεν έχω πολλούς τρόπους. Θα ακουστούμε όλοι ίδιοι; Όχι. Αλλά μέσα στα πλαίσια της διαφορετικής φωνής του καθενός θα ακουστεί μία οξεία (ή μικρή περισπωμένη) εκτός και αν δεν θέλουμε. Για να ακουστεί βαρεία θέλει προσπάθεια.

Σε λέξεις πολυσύλλαβες, αν και η ελληνική δεν έχει κανονικό διπλοτονισμό, ακούγεται ένας ελαφρύς τόνος στην πρώτη συλλαβή, ιδιαίτερα αν είναι σύνθετη. Π.χ. «συμπαρασύρω». Όπως και να το προφέρεις, αναγκαστικά θα τονίσεις ελαφρά την πρώτη συλλαβή.

Δεν είμαι σίγουρος. Θα δοκιμάσω και θα μετρήσω να δω. Εκεί που είμαι εξαιρετικά δύσπιστος είναι πως αυτός ο πρώτος τόνος που λες θα είναι υψηλότερα από τον κυρίως τόνο. Όχι έξω από φράση.

Ωστόσο δεν συμβαίνει στις λέξεις που λες. Ξεκάθαρα δεν έχω τονίσει το «τονισμένης» δύο φορές ή τις άλλες λέξεις που λες. Αυτήν την παρατήρηση την κάνεις αφού η ανάλυση σού έδειξε διαφορετικά αποτελέσματα.

Αν σε κατηγόρησα άδικα, ζητώ συγνώμη. Έρχεται όμως ένα παιδάκι που δεν μιλάει Ελληνικά και σου ζητάει να του δείξεις πως ακούγονται αυτές οι λέξεις. Υπήρχε περίπτωση να απαντήσεις έτσι;

https://voca.ro/nz82AoeHRdh

Τέλος, εγώ στο «από» βλέπω την δεύτερη συλλαβή πιο χαμηλά. Μήπως κάνεις λάθος;

Το από σου είναι περισσότερο α-πόο. Η ψηλότερη νότα είναι η τονισμένη και ακούγεται ένα μικρό ο μετά χαμηλότερα. Το α είναι η προηγούμενη χαμηλότερη νότα. Άλλωστε ακούγεται ξεκάθαρα αυτό. Δεν χρειάζεσαι καν υπολογιστή.
Δεν υπάρχει κάτι εδώ. Αν θέλει κάποιος σώνει και καλά να χαλάσει τη μελωδική διάταξη του από είτε θα πει άπο αλλά αυτό θα ακουστεί, είτε θα σκεφτεί μία φανταστική τρισύλλαβη λέξη με δεύτερο συνθετικό το από που τονίζεται στην προπαραλήγουσα την οποία όμως δεν θα προφέρει. Έτσι θα τραβήξει την συλλαβή α πιο ψηλά από το πό.

[ST48410]

Σε λέξεις πολυσύλλαβες, αν και η ελληνική δεν έχει κανονικό διπλοτονισμό, ακούγεται ένας ελαφρύς τόνος στην πρώτη συλλαβή, ιδιαίτερα αν είναι σύνθετη. Π.χ. «συμπαρασύρω». Όπως και να το προφέρεις, αναγκαστικά θα τονίσεις ελαφρά την πρώτη συλλαβή.

Έκανα 3-4 δοκιμές με το συμπαρασύρω. Στις 2 το "συμ" ήταν υψηλότερα από το "πα", στην μία ίδιο και στην μία χαμηλότερο. Σε καμία δεν ξεπέρασε τον κυρίως τόνο. Ο κυρίως τόνος ήταν αρκετά και ξεκάθαρα ψηλότερος.

[sman5]

Από τις πλέον εύηχες, ως μεσογειακή γλώσσα που είναι. Κακόηχες είναι όλες οι σλαβικές και η τούρκικη.

Και τα αλβανικά είναι γτπ γιατί έχουν αυτό τον ήχο με το ρ που τα κάνει να ακούγονται σαν πορδη

Δε θα ΄λεγα κακόηχο, πιο πολύ αστείο ακούγεται .
Εν τω μεταξύ παίζει και οι αρχαίοι Έλληνες να πρόφεραν το ρ κάπως έτσι (τουλάχιστον στην αρχή της λέξης, και γι' αυτό έβαζαν και δασεία στο αρχικό ρ). Βρε λες να είχε δίκιο ο Μάριος Δημόπουλος;

Ξερεις τι εχω προσέξει; Ότι οι ορθόδοξοι δεν έχουν αυτή τη σπαστική προφορά. Μήπως σχετίζεται με τον εξισλαμισμό τους;