Καταλαβαίνω τι λες, είναι φορές που βιωνω κι εγώ αυτή την κούραση της μόνιμης ευθύνης του σπιτιού, των εξόδων και όλα τα συναφή σε συνδυασμό με τις πολλές ώρες εργασίας και λέω ρε πστ μου αντε γαμηθειτε. Αλλά μου περνάει μόλις αδιαθετησωνύχτα έγραψε: 05 Φεβ 2020, 19:04κοίταξε, νομίζω στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι ακριβώςNaida έγραψε: 05 Φεβ 2020, 08:04 Κι εγώ, ίσως γι αυτό μου φαίνεται και τόσο περίεργο να θέλει κάποιος να ζει με τους δικούς του.
Εσύ θα επέστρεφες τωρα στο πατρικό σου να μην έχεις έξοδα και να μπορείς να κάνεις ταξίδια;
επιλογή το να μην φύγεις ή να επιστρέψεις στο πατρικό
επιλογή είναι να παραμένεις ενώ θα μπορούσες να μην
έντιτ: ξέχασα να σου απαντήσω![]()
για μένα είναι πολύ δύσκολο πια να ζω μόνη, αρχίζω κι αισθάνομαι
μοναξιά ενώ ανέκαθεν ήμουν μοναχικός τύπος και γούσταρα ησυχία κτλ,
σκέψου ότι μετά από μια -ας πούμε- κοινωνική μέρα, πάντα χρειάζομαι
αρκετό χρόνο μόνη μου ώστε να συνέλθω
ωστόσο δε θα με χαλούσε να πάρει καμιά ευθύνη και κανας άλλος, να φροντίζει
να είναι το ψυγείο γεμάτο, να πλένει τα κουφώματακτλ
χμμμ...![]()
λοιπόν αν επέστρεφα στο πατρικό μου θα ήμουν δυστυχής αλλά αυτό
δε σημαίνει
α) ότι όσοι επιστρέφουν ή δεν έφυγαν ποτέ είναι επίσης δυστυχείς
β) ότι δεν είμαστε προσαρμοστικά όντα οι άνθρωποι
γ) ότι είμαι ευτυχισμένη ζώντας μόνη και τέλος
δ) ότι ξέρουμε εντέλει τί είναι η ευτυχία
Αλλά γενικότερα αυτό που έχω έντονα αντιληφθεί τα τελευταία χρόνια είναι ότι είτε όλα είναι άμμος. Δεν προλαβαίνεις να κρατήσεις τίποτα.