Τι ρόλο έπαιξαν τα καλλιστεία στη ζωή σας;

[Έκτωρ Φοίνιξ]

Με αφορμή το πρόσφατο νήμα που υποστηρίζει την κατάργηση των καλλιστείων και που μου ξύπνησε σχετικές αναμνήσεις, αποφάσισα να ανοίξω ένα ακόμα από τα μακροσκελή βιογραφικά μου νήματα. Σήμερα θα σας πω για τις αναμνήσεις που έχω απ΄το θεσμό των καλλιστείων. Έχω αναφερθεί επιγραμματικά σ'αυτές σε παλαιότερα βιογραφικά μου νήματα, αλλά σήμερα θα επικεντρωθούμε σ'αυτό.

Η πρώτη μου ανάμνηση απ'τα καλλιστεία εντοπίζεται κάπου στην παιδική μου ηλικία. Ένα βράδυ καλλιστείων -- δεν έχω ιδέα ποια χρονιά -- ο πατέρας μου με έβαλε να παρακολουθήσω το διαγωνισμό μαζί του και να βαθμολογώ τις κορασίδες. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνο το περιστατικό, ούτε με τι κριτήρια βαθμολόγησα τις διαγωνιζόμενες. Δεδομένου ότι τότε ήμουν πολύ μικρός για να μου κάνει κούκου στη θέα ημίγυμνων νεαρών γυναικών, μάλλον έβαζα βαθμούς στην τύχη.

Τα χρόνια περάσαν και φτάσαμε κάπου στο 1998-1999, όταν ως μαθητής της πρώτης γυμνασίου, έβλεπα πλέον τις μπικινοφορούσες γυναίκες με άλλα μάτια. Τότε λοιπόν πήρε το μάτι μου στο δωμάτιο των γονιών μου ένα ογκώδες λεύκωμα που πραγματευόταν την ιστορία των καλλιστείων. Περιττό να πω ότι από ένα τέτοιο έργο δε θα μπορούσε να λείπει πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Την εποχή που η πρόσβαση στο διαδίκτυο ήταν πολυτέλεια για λίγους, για ένα 13χρονο της μεσαίας κοινωνικής τάξης, σαν και του λόγου μου, η εύρεση ενός τέτοιου λευκώματος ήταν ένα θεόσταλτο δώρο.

Όπως καταλαβαίνετε, τους επόμενους μήνες, οι επισκέψεις μου στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου έγιναν πολύ συχνότερες. Ξαπλωμένος στο ίδιο κρεβάτι στο οποίο υποθέτω οι γονείς μου συνέλαβαν τα αδέλφια μου -- και ίσως κι εμένα -- και με το επίμαχο λεύκωμα ανοιχτό μπροστά μου, περνούσα υπέροχες στιγμές ξενοιασιάς (ο μόνος πονοκέφαλος ήταν πως να ξεφορτωθώ τα χύσια στη συνέχεια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Χάρη σε εκείνο το λεύκωμα (το οποίο δεν έχω πια ιδέα τι απέγινε, και δεν μπορώ να ρωτήσω τους γονείς μου σχετικά, για ευνόητους λόγους), φαντασιώθηκα διάφορες γυναίκες, όπως η Μαίρη Βιδάλη, η Γωγώ Ατζολετάκη, και αμέτρητες που δε θυμάμαι πλέον τα ονόματά τους. Όμως αυτή που ξεχώρισα ήταν η Μαρία Σπαντιδάκη, την οποία επέλεγα να φαντασιωθώ συχνότερα από οποιαδήποτε άλλη. Δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι για κάνα δυο χρόνια (1998-2000) είχα σχεδόν μονογαμική σχέση μαζί της.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια, ψήλωσα, έβγαλα τρίχες, βάρυνε η φωνή μου, και φτάνουμε στις αρχές της ενήλικης ζωής μου. Τότε περνούσα τη φάση της διασημολαγνείας. Ερωτευόμουν διασημότητες που ήταν κοντά στην ηλικία μου και έκανα ρομαντικά όνειρα γι αυτές, όνειρα που πήγαιναν πολύ πιο πέρα από μια σαρκική έλξη. Πάντως δεν το είχα βάλει στόχο να ερωτεύομαι διάσημες -- απλώς συνέβαινε.

Το 2006, λοιπόν, όταν είχα αρχίσει να ξεπερνάω τον ερωτά μου για την Καλομοίρα Σαράντη, το ενδιαφέρον μου πέρασε από τις παίκτριες ριάλιτι στις εστεμμένες. Εκείνη τη χρονιά εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Τζούλια Αλεξανδράτου. Θα θυμάστε φαντάζομαι την επεισοδιακή τελετή και τη γκριμάτσα που έκανε όταν κατάλαβε ότι δεν είχε βγει πρώτη -- και με το δίκιο της η κοπέλα, την άξιζε την πρώτη θέση όσο καμία. Εγώ, λοιπόν, στο σημείο που έκανε αυτή τη γκριμάτσα, κεραυνοβολήθηκα. Ήταν απίστευτο το πόσο γλυκούλα ήταν. Και στο επόμενο διάστημα, χάρη στα δείγματα της έντονης προσωπικότητάς της τα οποία συχνά έκανε αισθητά στις δημόσιες εμφανίσεις της, την ερωτευόμουν όλο και περισσότερο.

Για καιρό την αναζήτησα αυτή τη γυναίκα για να της εκφράσω τα αισθήματά μου. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τη βρω ποτέ. Εν πάση περιπτώσει, την ξεπέρασα σχετικά γρήγορα.

Την επόμενη χρονιά, την πάτησα ξανά με εστεμμένη, αυτή τη φορά με τη νικήτρια εκείνης της χρονιάς, τη Δούκισσα Νομικού. Διασκεδαστική πληροφορία: Στη φαντασία μου τη φώναζα Κίσσα, ένα υποκοριστικό που σκόπευα να της δώσω και στην πραγματικότητα αν τη συναντούσα και ανταποκρινόταν στα αισθήματά μου. Δυστυχώς ούτε αυτή τη βρήκα πουθενά.

Αυτή η τελευταία ερωτική μου απογοήτευση κράτησε αρκετά χρόνια, τουλάχιστον μέχρι το 2013 θαρρώ. Και τότε συνειδητοποίησα ότι η Κίσσα είχε αλλάξει. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς είχε χειροτερέψει πάνω της. Ίσως το ότι είχε βάψει τα μαλλιά της ξανθά, ίσως το ότι είχε φουσκώσει τα βυζιά της, ίσως το ότι έβαζε πλέον το μέηκ-απ με το κιλό. Ή ίσως να μην ήταν τίποτα από όλα αυτά. Ίσως απλώς να είχε αλλάξει κάτι στο βλέμμα της, εκείνο το έντονο βλέμμα που με είχε μαγέψει τα 2007, που παρέπεμπε σε ένα αιθέριο πλάσμα από άλλη διάσταση. Τώρα πια προσπαθούσε να γίνει το κορίτσι της διπλανής θύρας, να γίνει κάτι που δεν της πήγαινε. Εκτός αν αυτό ήταν πάντα, και αυτό που έβλεπα σ'αυτή το 2007 δεν υπήρξε παρά μόνο στη φαντασία μου.

Η παραπάνω συνειδητοποίηση μ'έβαλε σε σκέψεις. Μήπως ανέκαθεν ερωτευόμουν αυτό που έβλεπα στις γυναίκες και όχι αυτό που ήταν πραγματικά; Εδώ που τα λέμε, κανένα από τα κορίτσια που με σημάδεψαν -- είτε πρόκειται για τις συμμαθήτριές μου που μου ρίξαν χυλόπιτες στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, είτε για τις διάσημες που ερωτεύτηκα αργότερα -- δεν είχα την ευκαιρία να το γνωρίσω πραγματικά. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν ερωτεύτηκα πραγματικά και όλη μου τη ζωή κυνηγούσα εικόνες που δημιουργούσε το μυαλό μου, γυναίκες που δεν υπήρχαν στα αλήθεια; Ποιος ξέρει;

Η ουσία είναι ότι ίσως να μην είχα φτάσει σ'αυτή τη συνειδητοποίηση αν δεν υπήρχαν τα καλλιστεία.

Και επειδή ξέφυγα λίγο απ΄το θέμα του τίτλου, σταματάω εδώ. Πείτε μου τώρα εσείς τι ρόλο έπαιξαν οι διαγωνισμοί ομορφιάς στη ζωή σας.