Επικριτικοί χαρακτήρες

[Dwarven Blacksmith]

Τον ορισμό "επίκριση" η βίκι το δίνει ως:

Δυσμενής κριτική εις βάρος κάποιου

Αυτό το "εις βάρος" είναι που θέλει πεοσοχή.
Είναι η δυσμενής κριτική που δεν ισχύει;
αν ισχύει, αυτός που δέχεται την κριτική αν δεν θεωρεί πως ισχύει και ονομάζει τον άλλο επικριτή επειδή του λέει την αλήθεια αλλά ο "κρινόμενος" δεν τη συνειδητοποιεί ή δε θέλει να την αποδεχτεί ειναι επίκριση;

Δεν υπάρχει "επικριτής", το θέμα του νήματος είναι κάποιος που είναι επικριτικός, δηλαδή κατ' εξακολούθηση δίνει την αρνητική του κριτική χωρίς να την έχει ζητήσει κανένας.

Τον αναγνωρίζεις εύκολα, όταν τον χαιρετάς αντί για "Γεια", θα σου πει "Πάχυνες" ή "Δεν κοιμήθηκες καλά σήμερα;".
Συχνά το μεγαλύτερό του κατόρθωμα είναι ότι έκλεισε τα Χ χρόνια, γι αυτό το αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι τι πρέπει να έχει κάνει κανείς όταν κλείσει τα Χ χρόνια, ποια χόμπι πρέπει να έχει κανείς στα Χ χρόνια, τι μουσική πρέπει να σου αρέσει στα Χ χρόνια, κλπ. (συμπτωματικά, όλα αυτά ταυτίζονται με τις δικές του επιλογές).

[Naida]

Δεν υπάρχει "επικριτής", το θέμα του νήματος είναι κάποιος που είναι επικριτικός, δηλαδή κατ' εξακολούθηση δίνει την αρνητική του κριτική χωρίς να την έχει ζητήσει κανένας.

Τον αναγνωρίζεις εύκολα, όταν τον χαιρετάς αντί για "Γεια", θα σου πει "Πάχυνες" ή "Δεν κοιμήθηκες καλά σήμερα;".
Συχνά το μεγαλύτερό του κατόρθωμα είναι ότι έκλεισε τα Χ χρόνια, γι αυτό το αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι τι πρέπει να έχει κάνει κανείς όταν κλείσει τα Χ χρόνια, ποια χόμπι πρέπει να έχει κανείς στα Χ χρόνια, τι μουσική πρέπει να σου αρέσει στα Χ χρόνια, κλπ. (συμπτωματικά, όλα αυτά ταυτίζονται με τις δικές του επιλογές).

Οπότε επίκριση θεωρείται όταν λέμε " κακιούλες" για να τη πούμε, προσβάλλουμε κτλ κάποιον είτε ισχύει, είτε όχι.
Αυτό που λέω εγω πιο πάνω είναι ότι μπορεί όντως να έχει βάση η κριτική που μας γίνεται αλλά να μη μπορούμε να τη δεχτούμε. Οπότε βαφτίζουμε επικριτή τον άνθρωπο που μας τα λέει και επαναπαυόμαστε.

[bizeli]

(συμπτωματικά, όλα αυτά ταυτίζονται με τις δικές του επιλογές).

Αυτό ακριβώς. Όλοι κρίνουν τους άλλους βάσει των δικών τους επιλογών.
Και δεν λέω πχ να κρίνεις αρνητικά τους αντιεμβολιαστές πχ που έχουν κάλο στον εγκέφαλο αλλά πχ να κρίνεις τον άλλον αν δεν τρώει κρέας και να χαχανίζεις σαν χάννος με την επιλογή του... είσαι μαλάκας. Συγγνώμη επικριτικός ήθελα να πω.

[Σουβλίτσα]

Κάποια πράγματα είναι επιμέρους συμπεριφορές και λεγόμενα σε ένα τσατάρισμα σε κάποιο νήμα, σχολιάζω αυτά που λέει το μπιζέλι, και που εντάσσονται στην πλαίσο που είπε ο Σπύρος

Επικριτικός άνθρωπος είναι άλλο πράγμα, είναι σύνολο συμπεριφοράς και μάλιστα επαναλαμβανόμενο απέναντι σε άλλο πρόσωπο/πρόσωπα

Δεν ξέρω τί κόλλημα έχει φάει το μπιζέλι και δεν το καταλαβαίνει, γι αυτό της επεσήμανα και παραπάνω την διαφορά

[bizeli]

Οπότε επίκριση θεωρείται όταν λέμε " κακιούλες" για να τη πούμε, προσβάλλουμε κτλ κάποιον είτε ισχύει, είτε όχι.
Αυτό που λέω εγω πιο πάνω είναι ότι μπορεί όντως να έχει βάση η κριτική που μας γίνεται αλλά να μη μπορούμε να τη δεχτούμε. Οπότε βαφτίζουμε επικριτή τον άνθρωπο που μας τα λέει και επαναπαυόμαστε.

Επειδή βλέπω ότι πάμε να χαθούμε σε ορισμούς και δαιδαλώδεις διαδρομές να συμφωνήσουμε σε αυτό που είπε ο Χριστούλης;
Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Κι επίσης, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

[Gherschaagk]

.......
Γ)το ξέρει ότι δεν έδειξες ασέβεια αλλά θέλει να βρει κατι να πει να σε μειώσει,επικρίνει κτλ και έχει κακή πρόθεση.
Η επίκριση είναι λίγο αόριστη σαν έννοια νομίζω.

αυτό!

[Σουβλίτσα]

Κορίτσια, νομίζω οτι είστε οφτοπικ , με το συμπάθειο

[Dwarven Blacksmith]

Δεν υπάρχει "επικριτής", το θέμα του νήματος είναι κάποιος που είναι επικριτικός, δηλαδή κατ' εξακολούθηση δίνει την αρνητική του κριτική χωρίς να την έχει ζητήσει κανένας.

Τον αναγνωρίζεις εύκολα, όταν τον χαιρετάς αντί για "Γεια", θα σου πει "Πάχυνες" ή "Δεν κοιμήθηκες καλά σήμερα;".
Συχνά το μεγαλύτερό του κατόρθωμα είναι ότι έκλεισε τα Χ χρόνια, γι αυτό το αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι τι πρέπει να έχει κάνει κανείς όταν κλείσει τα Χ χρόνια, ποια χόμπι πρέπει να έχει κανείς στα Χ χρόνια, τι μουσική πρέπει να σου αρέσει στα Χ χρόνια, κλπ. (συμπτωματικά, όλα αυτά ταυτίζονται με τις δικές του επιλογές).

Οπότε επίκριση θεωρείται όταν λέμε " κακιούλες" για να τη πούμε, προσβάλλουμε κτλ κάποιον είτε ισχύει, είτε όχι.
Αυτό που λέω εγω πιο πάνω είναι ότι μπορεί όντως να έχει βάση η κριτική που μας γίνεται αλλά να μη μπορούμε να τη δεχτούμε. Οπότε βαφτίζουμε επικριτή τον άνθρωπο που μας τα λέει και επαναπαυόμαστε.

Καμία σχέση δεν έχει το αν έχει βάση η κριτική ή όχι.
Και η γκρίνια του γκρινιάρη βάση έχει άλλα μια χαρά τον αναγνωρίζουμε ως γκρινιάρη.

[Naida]

[
Επειδή βλέπω ότι πάμε να χαθούμε σε ορισμούς και δαιδαλώδεις διαδρομές να συμφωνήσουμε σε αυτό που είπε ο Χριστούλης;
Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Κι επίσης, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Το πήγα λίγο πιο πέρα από τον ορισμό του επικριτικού ανθρώπου. Ας το κρατήσουμε όπως το αναφέρετε για να μη ξεφεύγουμε από θέμα.

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Μα ρε συ Τραπεζίτη, πολλά από τα στοιχεία του ναρκισσισμού όπως τα παρέθεσες ταυτίζονται ή είναι αρκετά κοντά στον τύπο που περιγράφουμε.

Ολες οι προσωπικότητες μεταξύ τους έχουν κάποια κοινά στοιχεία. Ομως ακόμη και εαν έχουν κοινά στοιχεία η συμπεριφορά κάθε προσωπικότητας υπερτονίζει τα στοιχεία (και τον συνδιασμό των στοιχείων) που την καθιστούν διακριτή και χαρακτηριστική.
Κάθε προσωπικότητα έχει διαφορετική ανάγκη, διαφορετική σκοπό, διαφορετική αναζήτηση, και χρησιμοποιεί διαφορετικά τα μέσα για την αναζήτηση που επιθυμεί.

Στην περίπτωση της προσωπικότητας του «Νάρκισσου», έχει ανάγκη να προβάλει το «εγω» του. Η προβολή του εγωισμού του μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Π.Χ. μπορεί να θέλει να εξουσιάζει τους γυρω του, μπορεί να επιζητα να ειναι ο "καλύτερος" ή ο "εξυπνοτερος" ή ο "δημοφιλέστερος" κλπ.

Ειναι αυτό «αρχομανία» ; Ναι ειναι.
Ειναι η «Ναρκισσιστική» προσωπικότητα η μοναδική που διαφαινεται οτι ειναι αρχομανής ; Οχι.
Πολλές άλλες προσωπικότητες ειναι εξ ίσου αρχομανείς προσωπικότητες στον τρόπο τους, αλλά εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο απο οτι η ναρκισσιτικη προσωπικότητα.


Η ακατάσχετη, αδιάκοπη, και ανευ ορίων επιδίωξη της προσωπικής ανωτερότητος ειναι το χαρακτηριτικό του νάρκισσου.
Ο νάρκισσος «ζει» για να έχει πάντα απεριόριστη "δυναμη""ισχύ""ομορφιά" "ακτινοβολία" ή ακόμη τον "τέλειο έρωτα" , αλλά σχεδόν πάντα υπερβάλλει οταν αναφέρεται στην προσωπική δυναμη πλούτο ισχύ ομορφιά ακτινοβολία ή ακόμη τον έρωτα. Νομίζει οτι «όλα του ανήκουν» και μόνο για αυτον.
Και οταν δεν λαμβάνει αυτό που επιζητά (=την κολακεία και τον θαυμασμό), γινεται τυρανος με όλη την σημασία της λέξης.
Πάντα υπάρχει κάποιο σημείο όπου ο υπερφίαλος εγωισμός του νάρκισσου δημιουργεί την κάποια "φανταστική πραγματικότητα " , η οποία φανταστική φαντασιακή πραγματικότηα εκτρέφει την απεριόριστη μεγαλομανία του.





Εγραψα τα παραπάνω για να παραβάλλω κατ' αντιδιαστολή με την προσωπικότητα του «Τελειομανή». Το έγραψα λίγες σελίδες πιο πριν, και επαναλαμβάνω λόγω συντομίας

Ο τύπος εκφράζει κρυφή οργή μέσω των επικρισεων και των παρατηρήσεων.

Η οργή πηγάζει από την απόσταση που υπάρχει στον νου του μεταξύ του "πως είναι στην πραγματικότητα τα πραγματα" και "πως πρεπει να ειναι τα πραγματα".

Διότι ο τελειομανής τύπος διαθέτει εξαιρετική λογική, είναι πολύ οργανωμένος σαν προσωπικότητα και ξερει να οργανωνει τα παντα και τους παντες γυρω του, και συνήθως είναι πολύ αποτελεσματικός. Οι επικρίσεις που σκορπίζει είναι ο θυμός του επειδή δεν γίνονται αποτελεσματικά τα πράγματα.

Πάνω απο όλα, ο τελειομανής, έχει αναπτυγμένη θεωρία περί του "δικαίου κ αποτελεσματικου" τρόπου σε ολα.

Πρόσεξε ενα απο τα κοινά μεταξυ του «τελειομανή» και του «νάρκισσου». Αμφότεροι δεν ειναι συναισθηματικοί. Δεν ειναι το συναίσθημα που αποτελεί το κίνητρό τους.

Αμφότεροι ειναι νοητικοί στον τρόπο τους.

Αμφότεροι ειναι αποκομμένοι με τα αισθήματά τους.

Α. Ομως για τον Ν όλη του η επιδίωξη ειναι να αναπληρώσει κάποιο αίσθημα το οποίο πιστεύει οτι του λείπει. (Βαθύτερα αυτός ειναι ο λόγος που θέλει να ειναι απόλυτος στην προσωπική δυναμη πλούτο ισχύ ομορφιά ακτινοβολία ή ακόμη τον ιδεώδη έρωτα )

Β. Ομως ο Τ φτιάχνει ενα νοητικό κοσμο/περιβάλλον το οποίο ο ίδιος γνωρίζει «πως πρέπει να λειτουργεί» αποτελεσματικά. Ο Τ ειναι ακούραστος ασταμάτητος και ανένδωτος να επιτύχει την αποτελεσματικότα.

Κοίτα στις δυο παραπάνω αυτές γραμμές πως ενω εχουν σαν κοινή αφετηρία την νοηση, στην συνέχεια σχηματίζουν εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες με εντελώς διαφορετικές επιδιώξεις.

ο Τ ποτέ δεν κουραστεί να επιχειρηματολογεί (ή να γκρινιάζει) για να κρύψει την οργή του επειδή «τα πράγματα δεν είναι όπως πρέπει να είναι.

ο Ν έχει υπερβολικη και αλαζονική απαίτηση για να του παρέχει (ο κόσμος/περιβάλλον) όλα όσα αχόρταγα και ασταμάτητα επιθυμεί.


Εχει μεγάλη διαφορά στο τέλος η επιδίωξη και το κίνητρο της κάθε μιάς απο αυτες τις προσωπικότητες για να πετύχουν αυτο που θέλουν (ή για να αποτύχουν σε αυτό που προσπαθούν) .

************************************************************************************************************************************************************************

Μια ερώτηση : Δεν υπάρχει περίπτωση η τελειομανία να έχει ναρκισιστικά κίνητρα ? Μια επίκριση ανάμεσα στο "πως είναι" και στο "πως θα έπρεπε βέλτιστα να είναι" τέλεια διατυπωμένη, οργανωμένη και δομημένη δεν δημιουργεί συνθήκες αναμφισβήτητου και επομένως έμμεσο ρισπέκτ αυθεντίας που θα μπορούσε να ληφθεί έμμεσα ως ναρκισισμός ?

ναι και όχι.

ο σκοπός του Τ ειναι «να φτιάξει τον τέλειο κόσμο», το οποίο εμπεριέχει μεγάλη δόση ναρκισσισμού.

ομως ο σκοπός του Ν ειναι «να απολαύσει και να γευθεί την ικανοποίηση της ανωτερώτητας και της μοναδικότητάς του» το οποίο εμπεριέχει τεάστια δόση τελειομανίας.

[Spiros252]

Ε όπως γράφεις στο τέλος τα χαρακτηριστικά διαπλέκονται τελικά.

Η ακατάσχετη, αδιάκοπη, και ανευ ορίων επιδίωξη της προσωπικής ανωτερότητος ειναι το χαρακτηριτικό του νάρκισσου.

Στους χαρακτήρες που παρουσιάζουμε η Σουβλίτσα κι εγώ, έχει "πιάσει" ακριβώς ο Νάνος, και ίσως πολύ κοντά και η Gher νομίζω ισχύει επακριβώς το παραπάνω απόσπασμα.

Ο δικός μου χαρακτήρας (προς ανάλυση) είναι τύπος μεγαλομανής, μόνο στα λόγια όμως. Δηλαδή θέλει να έχει τον κόσμο όλο υπό κυριαρχία αλλά δεν θα τολμήσει να κάνει ενέργειες τέτοιες ώστε να δοκιμαστεί. Νοητικά μόνο όπως γράφτηκε παραπανω.

Θα σε κριτικάρει, θα σε επικρίνει, θα σε μειώσει για τις επιχειρηματικές σου π.χ. αστοχίες αλλά αυτός δεν θα τολμήσει ποτέ να μπει στον ανοιχτό στίβο. Γιατί το λάθος για αυτόν σημαίνει τεράστια απώλεια. Σημαίνει καταρράκωση της προσωπικότητας του. Γκρέμισμα της εικόνας που έχτισε με τόσο κόπο και ακούραστα μια ζωή. Σημαίνει διάλυση, καταστροφή, εξευτελισμό.

Το λάθος το δικό μου π.χ. η του παιδιού του χαρακτήρα μας, η του αδερφού του κ.ο.κ. είναι επίσης τραγικό. Το εκλαμβάνει ως συμφορά ακόμα κι αν είναι πρακτικά ασήμαντο. Για παράδειγμα ένα τιμολόγιο που έγινε ένα λάθος και δεν χρεώθηκε ένα έξοδο 30 ευρώ από το σύνολο των 500. Μπορεί να στο κοπαναει και 2 μήνες! Όχι για το ποσό που χάθηκε, αλλά για τον θεωρούμενο εξευτελισμό που υπεστης μπροστά στον πελάτη σου. Σου λέει κέρδισε εις βάρος σου, γελάει μαζί σου, δεν έπρεπε να κάνεις τέτοιο λάθος, τώρα θα σε αντιμετωπίζει ως ηλίθιο, δεν θα σε σέβεται, είσαι περίγελος. Δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά!! <- Εδώ είναι η κορύφωση. Ενώ αν ήμουν εγώ -(δεν) σου λεει- δεν θα έκανα τέτοιο λάθος με τίποτα! Φυσικά αυτος δεν κάνει τέτοια εγχειρήματα, χαζός είναι;

[Spiros252]

Διατηρεί λοιπόν αυτή την προσωπική ανωτερότητα με νύχια και με δόντια. Το λάθος που κάνει δεν το αντιλαμβάνεται. Δεν θα το γράψω όμως, θα αφήσω τη Naida να το βρει.

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Ο δικός μου χαρακτήρας (προς ανάλυση) είναι τύπος μεγαλομανής, μόνο στα λόγια όμως. Δηλαδή θέλει να έχει τον κόσμο όλο υπό κυριαρχία αλλά δεν θα τολμήσει να κάνει ενέργειες τέτοιες ώστε να δοκιμαστεί. Νοητικά μόνο όπως γράφτηκε παραπανω.

Θα σε κριτικάρει, θα σε επικρίνει, θα σε μειώσει για τις επιχειρηματικές σου π.χ. αστοχίες αλλά αυτός δεν θα τολμήσει ποτέ να μπει στον ανοιχτό στίβο. Γιατί το λάθος για αυτόν σημαίνει τεράστια απώλεια. Σημαίνει καταρράκωση της προσωπικότητας του. Γκρέμισμα της εικόνας που έχτισε με τόσο κόπο και ακούραστα μια ζωή. Σημαίνει διάλυση, καταστροφή, εξευτελισμό.


Το λάθος το δικό μου π.χ. η του παιδιού του χαρακτήρα μας, η του αδερφού του κ.ο.κ. είναι επίσης τραγικό. Το εκλαμβάνει ως συμφορά ακόμα κι αν είναι πρακτικά ασήμαντο. Για παράδειγμα ένα τιμολόγιο που έγινε ένα λάθος και δεν χρεώθηκε ένα έξοδο 30 ευρώ από το σύνολο των 500. Μπορεί να στο κοπαναει και 2 μήνες! Όχι για το ποσό που χάθηκε, αλλά για τον θεωρούμενο εξευτελισμό που υπεστης μπροστά στον πελάτη σου. Σου λέει κέρδισε εις βάρος σου, γελάει μαζί σου, δεν έπρεπε να κάνεις τέτοιο λάθος, τώρα θα σε αντιμετωπίζει ως ηλίθιο, δεν θα σε σέβεται, είσαι περίγελος. Δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά!! <- Εδώ είναι η κορύφωση. Ενώ αν ήμουν εγώ -(δεν) σου λεει- δεν θα έκανα τέτοιο λάθος με τίποτα! Φυσικά αυτος δεν κάνει τέτοια εγχειρήματα, χαζός είναι;

Ετσι οπως τα βλέπω, γραφεις για 3 διαφορετικές καταστάσεις/προσωπικότητες.

Για την ακρίβεια η πρώτη παράγραφος σαν να περιγραφει κάποια περίπτωση σαν Μανιο-Καταθληπτικό

η δε'υτερη παράγραφος, δείχνει περισσότερο σαν περιγραφή ατόμου με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που ζει κρυφή αγωνία, παρά σαν κατηγορία Προσωπικότητας

η τρίτη παράγραφος δείχνει κάτι σαν άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση, διχασμένο και με σημάδια Μαζοχιστικής προσωπικότητας.

[Spiros252]

Δεν ξέρω εγώ για 1 χαρακτήρα γράφω και αντιστοιχούν όλα αυτά. Βγάλε άκρη μέχρι το πρωί αν μπορείς..

Καλή νύχτα / μέρα.

[Ορέστης 35]

Μα ρε συ Τραπεζίτη, πολλά από τα στοιχεία του ναρκισσισμού όπως τα παρέθεσες ταυτίζονται ή είναι αρκετά κοντά στον τύπο που περιγράφουμε.

Ολες οι προσωπικότητες μεταξύ τους έχουν κάποια κοινά στοιχεία. Ομως ακόμη και εαν έχουν κοινά στοιχεία η συμπεριφορά κάθε προσωπικότητας υπερτονίζει τα στοιχεία (και τον συνδιασμό των στοιχείων) που την καθιστούν διακριτή και χαρακτηριστική.
Κάθε προσωπικότητα έχει διαφορετική ανάγκη, διαφορετική σκοπό, διαφορετική αναζήτηση, και χρησιμοποιεί διαφορετικά τα μέσα για την αναζήτηση που επιθυμεί.

Στην περίπτωση της προσωπικότητας του «Νάρκισσου», έχει ανάγκη να προβάλει το «εγω» του. Η προβολή του εγωισμού του μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Π.Χ. μπορεί να θέλει να εξουσιάζει τους γυρω του, μπορεί να επιζητα να ειναι ο "καλύτερος" ή ο "εξυπνοτερος" ή ο "δημοφιλέστερος" κλπ.

Ειναι αυτό «αρχομανία» ; Ναι ειναι.
Ειναι η «Ναρκισσιστική» προσωπικότητα η μοναδική που διαφαινεται οτι ειναι αρχομανής ; Οχι.
Πολλές άλλες προσωπικότητες ειναι εξ ίσου αρχομανείς προσωπικότητες στον τρόπο τους, αλλά εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο απο οτι η ναρκισσιτικη προσωπικότητα.


Η ακατάσχετη, αδιάκοπη, και ανευ ορίων επιδίωξη της προσωπικής ανωτερότητος ειναι το χαρακτηριτικό του νάρκισσου.
Ο νάρκισσος «ζει» για να έχει πάντα απεριόριστη "δυναμη""ισχύ""ομορφιά" "ακτινοβολία" ή ακόμη τον "τέλειο έρωτα" , αλλά σχεδόν πάντα υπερβάλλει οταν αναφέρεται στην προσωπική δυναμη πλούτο ισχύ ομορφιά ακτινοβολία ή ακόμη τον έρωτα. Νομίζει οτι «όλα του ανήκουν» και μόνο για αυτον.
Και οταν δεν λαμβάνει αυτό που επιζητά (=την κολακεία και τον θαυμασμό), γινεται τυρανος με όλη την σημασία της λέξης.
Πάντα υπάρχει κάποιο σημείο όπου ο υπερφίαλος εγωισμός του νάρκισσου δημιουργεί την κάποια "φανταστική πραγματικότητα " , η οποία φανταστική φαντασιακή πραγματικότηα εκτρέφει την απεριόριστη μεγαλομανία του.





Εγραψα τα παραπάνω για να παραβάλλω κατ' αντιδιαστολή με την προσωπικότητα του «Τελειομανή». Το έγραψα λίγες σελίδες πιο πριν, και επαναλαμβάνω λόγω συντομίας

Ο τύπος εκφράζει κρυφή οργή μέσω των επικρισεων και των παρατηρήσεων.

Η οργή πηγάζει από την απόσταση που υπάρχει στον νου του μεταξύ του "πως είναι στην πραγματικότητα τα πραγματα" και "πως πρεπει να ειναι τα πραγματα".

Διότι ο τελειομανής τύπος διαθέτει εξαιρετική λογική, είναι πολύ οργανωμένος σαν προσωπικότητα και ξερει να οργανωνει τα παντα και τους παντες γυρω του, και συνήθως είναι πολύ αποτελεσματικός. Οι επικρίσεις που σκορπίζει είναι ο θυμός του επειδή δεν γίνονται αποτελεσματικά τα πράγματα.

Πάνω απο όλα, ο τελειομανής, έχει αναπτυγμένη θεωρία περί του "δικαίου κ αποτελεσματικου" τρόπου σε ολα.

Πρόσεξε ενα απο τα κοινά μεταξυ του «τελειομανή» και του «νάρκισσου». Αμφότεροι δεν ειναι συναισθηματικοί. Δεν ειναι το συναίσθημα που αποτελεί το κίνητρό τους.

Αμφότεροι ειναι νοητικοί στον τρόπο τους.

Αμφότεροι ειναι αποκομμένοι με τα αισθήματά τους.

Α. Ομως για τον Ν όλη του η επιδίωξη ειναι να αναπληρώσει κάποιο αίσθημα το οποίο πιστεύει οτι του λείπει. (Βαθύτερα αυτός ειναι ο λόγος που θέλει να ειναι απόλυτος στην προσωπική δυναμη πλούτο ισχύ ομορφιά ακτινοβολία ή ακόμη τον ιδεώδη έρωτα )

Β. Ομως ο Τ φτιάχνει ενα νοητικό κοσμο/περιβάλλον το οποίο ο ίδιος γνωρίζει «πως πρέπει να λειτουργεί» αποτελεσματικά. Ο Τ ειναι ακούραστος ασταμάτητος και ανένδωτος να επιτύχει την αποτελεσματικότα.

Κοίτα στις δυο παραπάνω αυτές γραμμές πως ενω εχουν σαν κοινή αφετηρία την νοηση, στην συνέχεια σχηματίζουν εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες με εντελώς διαφορετικές επιδιώξεις.

ο Τ ποτέ δεν κουραστεί να επιχειρηματολογεί (ή να γκρινιάζει) για να κρύψει την οργή του επειδή «τα πράγματα δεν είναι όπως πρέπει να είναι.

ο Ν έχει υπερβολικη και αλαζονική απαίτηση για να του παρέχει (ο κόσμος/περιβάλλον) όλα όσα αχόρταγα και ασταμάτητα επιθυμεί.


Εχει μεγάλη διαφορά στο τέλος η επιδίωξη και το κίνητρο της κάθε μιάς απο αυτες τις προσωπικότητες για να πετύχουν αυτο που θέλουν (ή για να αποτύχουν σε αυτό που προσπαθούν) .

************************************************************************************************************************************************************************

Μια ερώτηση : Δεν υπάρχει περίπτωση η τελειομανία να έχει ναρκισιστικά κίνητρα ? Μια επίκριση ανάμεσα στο "πως είναι" και στο "πως θα έπρεπε βέλτιστα να είναι" τέλεια διατυπωμένη, οργανωμένη και δομημένη δεν δημιουργεί συνθήκες αναμφισβήτητου και επομένως έμμεσο ρισπέκτ αυθεντίας που θα μπορούσε να ληφθεί έμμεσα ως ναρκισισμός ?

ναι και όχι.

ο σκοπός του Τ ειναι «να φτιάξει τον τέλειο κόσμο», το οποίο εμπεριέχει μεγάλη δόση ναρκισσισμού.

ομως ο σκοπός του Ν ειναι «να απολαύσει και να γευθεί την ικανοποίηση της ανωτερώτητας και της μοναδικότητάς του» το οποίο εμπεριέχει τεάστια δόση τελειομανίας.

Πολυ ωραιο ποστ.