Ίφιδα έγραψε: 04 Ιουν 2019, 18:26
Athina__P έγραψε: 04 Ιουν 2019, 17:42
Μετά από αρκετά χρόνια κατάφερα να παραδεχτώ ότι το να κάθομαι σπίτι με κάνει unhappy. Υποχρεωτικά κάθεσαι σε κλειστούς χώρους για να είσαι στη δουλειά, για να κάνεις ένα ντους το πρωί, να διαλέξεις τα ρούχα σου... Το ότι κάνεις παιδιά, αφού αρχίσουν σχολείο, σε κλείνει περισσότερο από το όταν ήταν μικρά. Αυτό που αυτομάτως αυτοί με τα μικρά αισθάνονται ότι κλείνονται, ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω! Δεν σε υποχρεώνει κανείς να κλειστείς!
Εισαι με ενα παιδί 24ωρες το 24ωρο, 7μερες τη βδομάδα, 365 μέρες το χρονο. Ο πατερας του δουλευει 10 και 12 ωρες. Δεν παιζουν γιαγιαδες, παπούδια, πεθερες, αδερφές κουνιάδες στο σκηνικό. Έχεις ενα παιδάκι (ποσο μάλλον 2 ή 3) το οποιο, υγεία να χει, δεν καθεται δευτερόλεπτο, κωλοφωτιά, όπως τα περισσότερα. Τον πρώτο χρόνο το θηλάζει, μετά να το χεις σε πρόγραμμα δεν μπορείς να είσαι έξω οπότε σου καπνίσει. Βγαίνεις κάθε μέρα, 2 και 3ωρες για βόλτα με το παιδί, πας σε 5 διαφορετικά πάρκα της περιοχής σου. Το κάνεις μια, το κάνεις δύο μήνες το κανεις 3 και 4. Εντωμεταξύ στην ηλικία των 2-3-4 το πάρκο με παιδί είναι σα γυμναστήριο. Δε κάθεσαι στιγμή, τρέχεις από πίσω του, πέφτει καμια 42 φορές και μαλωνει 15 με άλλο παιδάκι. Δεν είναι ησυχία, δεν είναι ξεκουραση, δεν είναι διασκεδαση. Πες μου στους πόσους μήνες που χεις γυρίσει τα ίδια και τα ίδια θα αρχίσεις να σκυλοβαριεσαι τη ζωή σου; Μιλάμε για φάση που δεν έχεις αυτοκίνητό κι οι μετακινήσεις είναι δύσκολες, ούτε λεφτά για παιδότοπους και τέτοια. Κι αυτό τα καλοκαίρια. Τους χειμώνες, πώς δεν κλεινεσαι; στις αρρώστιες του πώς δεν κλείνεσαι;
Με την ίδια λογική από που κι ως πού κλείνεσαι σπίτι όταν τα παιδιά πάνε σχολείο αφού α)είναι ευκολότερο να εργαστείς β) να βγεις ΜΟΝΗ σου να ησυχάσεις, να κάνεις μια βόλτα, μια δραστηριότητα
Ξαναδιαβάζοντας... Δεν υπήρχε πρόγραμμα. Το πρόγραμμα μας το έβαζε ο ήλιος που έβγαινε το πρωί, η καλημέρα του μπαμπά που ήθελαν οπωσδήποτε να έχουν τα παιδιά πριν φύγει εκείνος για το γραφείο, μετά ξυπνάγανε, παίζανε, έβαζα κανα φαϊ, ήταν ξεκούραστα, μετά όλη μέρα έξω μέχρι το απόγευμα. Στην αρχή είχα εγκλωβιστεί και εγώ στο πρόγραμμα που σου λέει ο παιδίατρος και που στην πραγματικότητα κινείται γύρω από το φαγητό και τις ώρες του. Ε, το ένα ήταν κακόφαγο και τζάμπα ό,τι και να κάναμε. Οπότε λέω δεν θα τρελαθώ εγώ εδώ μέσα. Το άλλο παιδί αφού πέρασε τη φάση του μπουσουλήματος ήθελε μόνο έξω και ανεχόταν το σπίτι μόνο το πρωί που ήταν ξεκούραστο. Αλλά να πω την αλήθεια τις εκπτώσεις στο φαγητό, ναι τις κάναμε. Δεν ήθελα να κουβαλάω κιόλας... Επίσης η Αθήνα ήταν έτσι και μέναμε σε τέτοια γειτονιά που δεν είχε νόημα να κάθεσαι σπίτι, ειχε τόσα να κάνεις και να δεις. Και πάλι όμως δεν το είχε πάρει χαμπάρι ο κόσμος τι αναλαμπή ομορφιάς ζούσαμε τότε στην Αθήνα, τα μωρά ήταν προγραμματισμένα να κάθονται μέσα, είναι θέμα κουλτούρας καθαρά, για αυτό έδωσα το παράδειγμα με το Αμβούργο, δεν θα έχει αλλάξει η κουλτούρα φαντάζομαι, θα το επιβεβαιώσει ο Καβαλιέρε, πόσο έξω είναι τα μωρά στο Αμβούργο σε σχέση με την Αθήνα και τις εποχές του χρόνου.
Πώς κάνουμε κουοτ να δει το νήμα ο Καβαλιέρε να πει τι σουρτούκεμα πέφτει στο Αμβούργο χειμωνιάτικα;
Ήξερα και εγώ τι πήξιμο θα ακολουθούσε με το γραφείο μετά, όταν θα ξαναγυρνούσα, το έδωσα και κατάλαβε
Δεν χρωστούσα κιόλας! Όλοι περνούσαμε καλά. Κλασικά ο άντρας μου μουρμούραγε λίγο ότι αυτά δεν τα κάνει κανείς, αλλά δεν είχε άλλα επιχειρήματα, γιατί έβλεπε όλη την οικογένεια χαρούμενη!
Κάτσε να δεις και μετά που οι περισσότερες οικογένειες του καλού κόζμου έχουν τα παιδιά απασχολημένα και τα ΣΚ με ποδόσφαιρα, χορούς, παιδικά πάρτι και τα συναφή. Εκεί είναι μετά από καμιά 10ριά χρόνια που εμφανίζονται οι γκόμενοι
Για να χαρούν επι τέλους οι μαμάδες που τα έκαναν όλα by the book.
Εμένα μου λείπουν τα πρώτα χρόνια με την έννοια ότι η ζωηράδα σε δένει με το παιδί (τρόμαζα, δεν τον άφηνα ούτε με το μπαμπά μόνο μέχρι τον πρώτο χρόνο, να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται) και είναι ωραίο που σε θέλουν και είναι όλοι γύρω γύρω όπου βρίσκονται, σπίτι, έξω, αλλά έχεις κάτι να κάνεις με τα παιδιά, ενδιαφέρονται να είναι μαζί σου, πόσα δεκάχρονα θα δεις έτσι; Φυσιολογικά τα πράγματα αλλάζουν μετά. Αλλά είναι σημαντικό να κοιμάσαι καλά και να καταφέρεις θα ρυθμίσεις όλη τη ζωή σου (πχ δουλειά) έτσι που να μην εξαντληθείς.
Μην τρομάζετε, οι υπόλοιποι. Τέτοια παιδιά είναι εξαιρετικά σπάνια και συνήθως το βλέπεις ότι σέρνεται κάποιο γονίδιο στην οικογένεια και έχεις πάρει τα ρίσκα σου. Κυρίως έχεις αποφασίσει ότι έχεις αντοχές και εσύ και ο συμβίος.
εννοείται ότι δεν έχω πει τίποτα στον παπά.
