θα πεθάνουμε [ένα δροσερό καλοκαιρινό θέμα με μπόλικο κέφι]

[kongrosian]

ο θάνατός μου δεν με φοβίζει. ένα τίποτα είναι. δεν νομίζω να υπάρχω μετά, ώστε να δυσανασχετώ.

αυτό που τρέμω, είναι ο θάνατος των δικών μου ανθρώπων, όσο ακόμα ζω.

γι' αυτό θέλω να φύγω πρώτος.

[kongrosian]

Ο ίδιος ο θάνατος δεν είναι τίποτα τρομακτικό, το μόνο τρομακτικό είναι η συνειδητοποίηση όσων δεν έχεις κάνει και θα ήθελες, πιστεύω.

λολ ναι, γιατί αν πεθάνεις, τι θα έχεις να θυμάσαι;

[Dwarven Blacksmith]

Ναι καλά, το πήγαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους για να μην το βλέπουν Στρουθοκαμηλισμός, μόλις η αρρώστια τους χτυπήσει την πόρτα να δω εκεί 'συνειδητοποίηση'. Ψάχνεις κάτι που δεν υπάρχει, οι ψυχολογικοί αμυντικοί μηχανισμοί δεν είναι εξοικείωση. Δεν υπάρχει εξοικείωση σε αυτό.

Άλλο να το περιμένεις. Και τηλεφώνημα να περιμένεις θα σε αγχώσει, αλλά το ίδιο το τηλεφώνημα δεν είναι απαραίτητα αγχωτικό.

Ο ίδιος ο θάνατος δεν είναι τίποτα τρομακτικό, το μόνο τρομακτικό είναι η συνειδητοποίηση όσων δεν έχεις κάνει και θα ήθελες, πιστεύω.

Τι υλιστική σκέψη από έναν που δηλώνει Μαοϊκός, αριστερός κλπ.

Δηλ. άμα κάνεις, 1, 2, 3 είμαι οκ, τώρα ας πεθάνω;

Η ανυπαρξία είναι το πρόβλημα, το ότι αποχωρίζεσαι αυτό τον κόσμο με ότι αγαπάς και ότι σε αγαπάει. Και αυτά δεν τελειώνουν, αν τελειώσουν πέφτεις σε κατάθλιψη και τότε πράγματι είσαι συναισθηματικά νεκρός.

Μα αυτά είναι κατεξοχήν υλιστικές σχολές σκέψεις.

Αν τώρα που γράφω δηλαδή έρθει μια ακτίνα και με χωρίσει στα δύο τι έγινε; Τίποτα. Μόνο αν μου πεις θα γίνει σε μια βδομάδα θα έχουμε πρόβλημα μιζεριασματος.

[sharp]

Άλλο να το περιμένεις. Και τηλεφώνημα να περιμένεις θα σε αγχώσει, αλλά το ίδιο το τηλεφώνημα δεν είναι απαραίτητα αγχωτικό.

Ο ίδιος ο θάνατος δεν είναι τίποτα τρομακτικό, το μόνο τρομακτικό είναι η συνειδητοποίηση όσων δεν έχεις κάνει και θα ήθελες, πιστεύω.

Τι υλιστική σκέψη από έναν που δηλώνει Μαοϊκός, αριστερός κλπ.

Δηλ. άμα κάνεις, 1, 2, 3 είμαι οκ, τώρα ας πεθάνω;

Η ανυπαρξία είναι το πρόβλημα, το ότι αποχωρίζεσαι αυτό τον κόσμο με ότι αγαπάς και ότι σε αγαπάει. Και αυτά δεν τελειώνουν, αν τελειώσουν πέφτεις σε κατάθλιψη και τότε πράγματι είσαι συναισθηματικά νεκρός.

Μα αυτά είναι κατεξοχήν υλιστικές σχολές σκέψεις.

Αν τώρα που γράφω δηλαδή έρθει μια ακτίνα και με χωρίσει στα δύο τι έγινε; Τίποτα. Μόνο αν μου πεις θα γίνει σε μια βδομάδα θα έχουμε πρόβλημα μιζεριασματος.

Nαι, αλλά ξέρεις ότι κάποτε θα πάψεις να υπάρχεις. Απλώς όταν είσαι νέος δεν σε απασχολεί, νοιώθεις σαν να πιστεύεις ότι δεν θα γίνει ποτέ. Μεγαλώνοντας αρχίζεις να το σκέφτεσαι γιατί στο υπενθυμίζει το σώμα σου. Επίσης γνωρίζω ανθρώπους που τους απασχολεί από πολύ μικρούς χάνοντας αγαπημένα πρόσωπα πχ παππούδες. Ως ένα βαθμό είναι και θέμα δοσολογίας ευαισθησίας του καθενός.

[sharp]

είναι όμως το πιο πιθανό για την γενιά μας.

Γιατί, οι άλλες γενιές την γλύτωσαν;

Μπορεί να υπάρξουν μελλοντικές που θα την γλυτώσουν ή τέλος πάντων θα το καθυστερούν αρκετά.

Τελείως να την γλυτώνουν, δηλ. να γερνάνε 0 δεν το πιστεύω. Θα έπρεπε να σταματήσουν το χρόνο, δηλ. πάλι να πεθάνουν.

[sharp]

Ρωτάς ως πιστή ή ως άθεη; Έχει διαφορά.

Θεωρητικά, όσοι δηλώνουν πιστοί θα έπρεπε να καλύπτονται από τις απαντήσεις της θρησκείας/εκκλησίας.

άθεη

Ok, τότε ξεκινάμε ότι από το ότι ο ίδιος ο θάνατος τις περισσότερες φορές δεν είναι ιδιαίτερα επώδυνος, και μάλιστα πολλές φορές δεν είναι και καθόλου επώδυνος (πχ σε εγκεφαλικό είναι αμφίβολο αν καταλαβαίνεις καν το οτιδήποτε). Κάπου διάβαζα ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν πονέσει κάποιες στιγμές στη ζωή τους πολύ περισσότερο από όσο θα πονέσουν την στιγμή του θανάτου τους. Επίσης, ως άθεοι ξέρουμε ότι το "μετά το θάνατο" είναι ακριβώς ίδιο με το "πριν την γέννηση", δηλαδή τίποτα. Το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να σε αγχώνει.

Spoiler

Η συχνή επαφή με τη φύση νομίζω ότι βοηθάει πολύ στο να συνειδητοποιήσει κάποιος τη θέση του στον φυσικό κόσμο ως μέρος ενός αιώνιου κύκλου. Το να βλέπουμε ανθρώπους να γεννιούνται και να πεθαίνουν είναι κάτι διαφορετικό επειδή είτε το θέλουμε είτε όχι μας προκαλεί πάντα μια έντονη συναισθηματική αντίδραση. Αλλά με τα φυτά και τα ζώα είναι πιο εύκολο να το δει κάποιος πιο αποστασιοποιημένα και σιγά-σιγά να τοποθετήσει και τον εαυτό του ως κομμάτι αυτού του κύκλου ζωής και θανάτου.

Έπειτα υπάρχει και η δύναμη του "τώρα". Ή αλλιώς, αυτό που λένε "the good old days are now". Αν ζεις αναπολώντας το παρελθόν ή ανησυχώντας για το μέλλον, τότε χάνεις το τώρα, το οποίο τελικά είναι το μόνο που έχει σημασία. Στο yt υπάρχουν πολλά βιντεάκια που διάφοροι ηλικιωμένοι μιλάνε για πράγματα που έχουν μετανιώσει. Πολλά από αυτά είναι αντιφατικά, αλλά το ότι δεν ζούσαν το "τώρα" κάθε τους στιγμή είναι κάτι που το λένε πολύ συχνά. Επίσης, κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς είναι ότι άτομα που έχουν πολλά ενδιαφέροντα σε μεγάλη ηλικία, ακόμα και όταν πλησιάζει ο θάνατος, λένε ότι δεν μετανιώνουν σχεδόν για τίποτα και δεν έχουν καν χρόνο να σκεφτούν τί έκαναν λάθος ή τί θα γίνει αύριο. Αν δηλαδή έχεις συνέχεια κάτι που να σε γεμίζει και να το κάνεις με ευχαρίστηση, πραγματικά δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τον θάνατο.

Αυτό το βλέπεις και ιδίοις όμμασι σε διάφορα άτομα του περιβάλλοντός σου. Για να πω για ένα διάσημο πρόσωπο, πρόπερσι έτυχε να γνωρίσουμε την Κάρμεν Ρουγγέρη σε μια παιδική παράσταση. Σήμερα είναι 80 χρονών, και μόνο να μιλήσεις 5 λεπτά μαζί της διαπιστώνεις ότι δεν είναι δυνατόν να φοβάται το θάνατο επειδή πολύ απλά είναι απασχολημένη συνεχώς με ένα σωρό άλλα πράγματα. Αλλά φυσικά μπορείς να βρεις και ένα σωρό άλλους ηλικιωμένους με ιστοσελίδες ή κανάλια στο yt που έχουν τόσο πάθος με αυτό που κάνουν, ώστε να μην δίνουν καμμία ιδιαίτερη σημασία στον χρόνο που περνάει. Εντελώς τυχαία, έτυχε πρόσφατα να ανακαλύψω τον Tim Rowett που σε ηλικία 66 χρονών ξεκίνησε κανάλι στο yt που σήμερα έχει 2 εκ συνδρομητές.

Μην είσαι τόσο σίγουρος. Μπορεί χρονικά να είναι μικρό το διάστημα, εγώ πάλι πιστεύω ότι το να ξεψυχήσεις πρέπει να είναι πάρα πολύ επώδυνο. Ας πούμε ένα τρακάρισμα όπου πεθαίνεις ακαριαία, η στιγμή της συνειδητοποίησης είναι μάλλον η τραγικότερη της ζωής κάποιου κι ας κρατάει ένα δευτερόλεπτο. Όσον αφορά τον εγκεφαλικό θάνατο δεν εξαλείφει τι συμβαίνει στο υπόλοιπο σώμα, τα κύτταρα εξακολουθούν να λειτουργούν. Τώρα τι νοιώθεις ή δεν νοιώθεις δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.

[Antares]

Με απασχολεί αν θα υπάρχω ως συνείδηση να υπάρχει μνήμη αυτής της ζωής και συνέχεια ως προς την απόκτηση γνώσης. Κλίνω προς την δοξασία της μετανσάρκωσης ή ενσάρκωσης σε κάποιο άλλο επίπεδο.
Φυσικά αν αφορά κοντινά πρόσωπα δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζω. Προσεύχομαι κάθε μέρα να μην τους συμβεί τίποτα.

[gassim]

Γιατί, οι άλλες γενιές την γλύτωσαν;

Μπορεί να υπάρξουν μελλοντικές που θα την γλυτώσουν ή τέλος πάντων θα το καθυστερούν αρκετά.

Τελείως να την γλυτώνουν, δηλ. να γερνάνε 0 δεν το πιστεύω. Θα έπρεπε να σταματήσουν το χρόνο, δηλ. πάλι να πεθάνουν.

Κοίταξε, όπως το βλέπω εγώ, αυτό που μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης των κυτάρρων.
Δηλαδή θα μπορείς να πεθάνεις απο κάποια ασθένεια ή απο δυστύχημα αλλά θα φτάνεις τα 120 και θα είσαι σαν 40, που φυσικά δεν είναι και λίγο. Ταυτόχρονα θα προχωρήσει και η έρευνα πάνω στην κλωνοποίηση οργάνων απο βλαστοκύτταρα οπότε και οι ασθένειες που θα μπορούν να σε στείλουν θα μειωθούν καθώς οι μεταμοσχεύσεις απόλυτα συμβατών οργάνων θα γίνουν ρουτίνα.
Για να μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο να γίνεται ολόκληρη η ανθρώπινη συνείδηση upload σε κάποιο σύστημα και ουσιαστικά να ζεις αιώνια σε κάποιο cloud.
Φαντασίες και τρελά σενάρια; οκ ναι, αλλά η έρευνα σε όλα τα παραπάνω ήδη προχωράει και ας μην ξεχνάμε οτι το μέλλον είναι πολύ μεγάλο και τα όσα ζούμε σήμερα ούτε μπορούσε να τα διανοηθεί κάποιος πριν απο όχι 1000 χρόνια αλλά ούτε πριν απο 100.

[sharp]

Μπορεί να υπάρξουν μελλοντικές που θα την γλυτώσουν ή τέλος πάντων θα το καθυστερούν αρκετά.

Τελείως να την γλυτώνουν, δηλ. να γερνάνε 0 δεν το πιστεύω. Θα έπρεπε να σταματήσουν το χρόνο, δηλ. πάλι να πεθάνουν.

Κοίταξε, όπως το βλέπω εγώ, αυτό που μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης των κυτάρρων.
Δηλαδή θα μπορείς να πεθάνεις απο κάποια ασθένεια ή απο δυστύχημα αλλά θα φτάνεις τα 120 και θα είσαι σαν 40, που φυσικά δεν είναι και λίγο. Ταυτόχρονα θα προχωρήσει και η έρευνα πάνω στην κλωνοποίηση οργάνων απο βλαστοκύτταρα οπότε και οι ασθένειες που θα μπορούν να σε στείλουν θα μειωθούν καθώς οι μεταμοσχεύσεις απόλυτα συμβατών οργάνων θα γίνουν ρουτίνα.
Για να μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο να γίνεται ολόκληρη η ανθρώπινη συνείδηση upload σε κάποιο σύστημα και ουσιαστικά να ζεις αιώνια σε κάποιο cloud.
Φαντασίες και τρελά σενάρια; οκ ναι, αλλά η έρευνα σε όλα τα παραπάνω ήδη προχωράει και ας μην ξεχνάμε οτι το μέλλον είναι πολύ μεγάλο και τα όσα ζούμε σήμερα ούτε μπορούσε να τα διανοηθεί κάποιος πριν απο όχι 1000 χρόνια αλλά ούτε πριν απο 100.

Τα ξέρω όλα αυτά, τα παρακολουθώ, μάλιστα σε ένα πόντκαστ είχα ακούσει για κάποιον που έχει 50 πειραματόζωα ( ανθρώπους ) και παρατηρεί αντιστροφή, δηλ. τα άσπρα μάλλια τους άρχισαν να μαυρίζουν.

Εκεί που διαφωνώ είναι σε αυτό που έγραψες

να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης των κυτάρρων

Η σωστή λέξη είναι επιβραδύνεται και η διαφορά είναι θεμελιώδης. Αυτό πράγματι το πετυχαίνουν και σίγουρα οι εξελίξεις θα είναι τρομακτικές, γιατί με την νανοτεχνολογία και την πληροφορική να εξελίσσονται επίσης σε science fiction επίπεδο βοηθάει πολύ.

[micmic]

Immortal Jellyfish

[ΓΑΛΗ]

Μπορεί να υπάρξουν μελλοντικές που θα την γλυτώσουν ή τέλος πάντων θα το καθυστερούν αρκετά.

Τελείως να την γλυτώνουν, δηλ. να γερνάνε 0 δεν το πιστεύω. Θα έπρεπε να σταματήσουν το χρόνο, δηλ. πάλι να πεθάνουν.

Κοίταξε, όπως το βλέπω εγώ, αυτό που μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης των κυτάρρων.
Δηλαδή θα μπορείς να πεθάνεις απο κάποια ασθένεια ή απο δυστύχημα αλλά θα φτάνεις τα 120 και θα είσαι σαν 40, που φυσικά δεν είναι και λίγο. Ταυτόχρονα θα προχωρήσει και η έρευνα πάνω στην κλωνοποίηση οργάνων απο βλαστοκύτταρα οπότε και οι ασθένειες που θα μπορούν να σε στείλουν θα μειωθούν καθώς οι μεταμοσχεύσεις απόλυτα συμβατών οργάνων θα γίνουν ρουτίνα.
Για να μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο να γίνεται ολόκληρη η ανθρώπινη συνείδηση upload σε κάποιο σύστημα και ουσιαστικά να ζεις αιώνια σε κάποιο cloud.
Φαντασίες και τρελά σενάρια; οκ ναι, αλλά η έρευνα σε όλα τα παραπάνω ήδη προχωράει και ας μην ξεχνάμε οτι το μέλλον είναι πολύ μεγάλο και τα όσα ζούμε σήμερα ούτε μπορούσε να τα διανοηθεί κάποιος πριν απο όχι 1000 χρόνια αλλά ούτε πριν απο 100.

Tρελλά σενάρια είναι όχι επειδή είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν αλλά επειδή θα αφορούν σε ένα αμελητέο ποσοστό της ανθρωπότητας.

[ΓΑΛΗ]

Τι υλιστική σκέψη από έναν που δηλώνει Μαοϊκός, αριστερός κλπ.

Δηλ. άμα κάνεις, 1, 2, 3 είμαι οκ, τώρα ας πεθάνω;

Η ανυπαρξία είναι το πρόβλημα, το ότι αποχωρίζεσαι αυτό τον κόσμο με ότι αγαπάς και ότι σε αγαπάει. Και αυτά δεν τελειώνουν, αν τελειώσουν πέφτεις σε κατάθλιψη και τότε πράγματι είσαι συναισθηματικά νεκρός.

Μα αυτά είναι κατεξοχήν υλιστικές σχολές σκέψεις.

Αν τώρα που γράφω δηλαδή έρθει μια ακτίνα και με χωρίσει στα δύο τι έγινε; Τίποτα. Μόνο αν μου πεις θα γίνει σε μια βδομάδα θα έχουμε πρόβλημα μιζεριασματος.

Nαι, αλλά ξέρεις ότι κάποτε θα πάψεις να υπάρχεις. Απλώς όταν είσαι νέος δεν σε απασχολεί, νοιώθεις σαν να πιστεύεις ότι δεν θα γίνει ποτέ. Μεγαλώνοντας αρχίζεις να το σκέφτεσαι γιατί στο υπενθυμίζει το σώμα σου. Επίσης γνωρίζω ανθρώπους που τους απασχολεί από πολύ μικρούς χάνοντας αγαπημένα πρόσωπα πχ παππούδες. Ως ένα βαθμό είναι και θέμα δοσολογίας ευαισθησίας του καθενός.

Το μπολντ είναι η πιο φυσική περίπτωση. Το πρώτο σοκ συνειδητοποίησης αναφορικά με τον θάνατο, έρχεται κυρίως σε περιπτώσεις που χάνεις αγαπημένα πρόσωπα, ενώ ζουν ακόμη οι παπούδες.

[sharp]

Τελείως να την γλυτώνουν, δηλ. να γερνάνε 0 δεν το πιστεύω. Θα έπρεπε να σταματήσουν το χρόνο, δηλ. πάλι να πεθάνουν.

Κοίταξε, όπως το βλέπω εγώ, αυτό που μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης των κυτάρρων.
Δηλαδή θα μπορείς να πεθάνεις απο κάποια ασθένεια ή απο δυστύχημα αλλά θα φτάνεις τα 120 και θα είσαι σαν 40, που φυσικά δεν είναι και λίγο. Ταυτόχρονα θα προχωρήσει και η έρευνα πάνω στην κλωνοποίηση οργάνων απο βλαστοκύτταρα οπότε και οι ασθένειες που θα μπορούν να σε στείλουν θα μειωθούν καθώς οι μεταμοσχεύσεις απόλυτα συμβατών οργάνων θα γίνουν ρουτίνα.
Για να μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο να γίνεται ολόκληρη η ανθρώπινη συνείδηση upload σε κάποιο σύστημα και ουσιαστικά να ζεις αιώνια σε κάποιο cloud.
Φαντασίες και τρελά σενάρια; οκ ναι, αλλά η έρευνα σε όλα τα παραπάνω ήδη προχωράει και ας μην ξεχνάμε οτι το μέλλον είναι πολύ μεγάλο και τα όσα ζούμε σήμερα ούτε μπορούσε να τα διανοηθεί κάποιος πριν απο όχι 1000 χρόνια αλλά ούτε πριν απο 100.

Tρελλά σενάρια είναι όχι επειδή είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν αλλά επειδή θα αφορούν σε ένα αμελητέο ποσοστό της ανθρωπότητας.

Δεν είναι σίγουρο αυτό. Παραπάνω έγραψα για πόντκαστ που άκουσα και ο τύπος τους δίνει να πίνουν ενα "κοκταίηλ" που απαρτίζεται από 3 συστατικά που κι εσύ μπορείς να τα βρεις σήμερα αν θέλεις. Το τολμάς όμως; Εγώ προτιμώ να μην το κάνω.

[foscilis]

έχετε εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου;
αν ναι, με τον θάνατο των άλλων ή και τον δικό σας
θυμώνετε που πεθαίνουμε ή είστε τίποτα συνειδητοποιημένοι
σοβαροί ενήλικες;

όποιος έχει εξοικειωθεί και ζει ήρεμος, παρακαλώ να δώσει τιπς

παραπομπές σε φιλοσοφικά αναγνώσματα δεν είναι δεκτές






σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
στην έξοδο έχει κέρασμα ζελέ (μαλιμπου)ανανάκι

Η γιαγιά μου ποτέ δε χώνεψε ότι θα πεθάνει, ή μάλλον ότι υπήρχε θέμα στο οποίο δεν έπαιζε να γίνει το δικό της και συγκεκριμένα ο θάνατος. Από τα 65 και μετά της έγινε εμμονή, σταμάτησε να τρώει για να μη λειτουργεί ο μεταβολισμός, δυσκολευόταν να κοιμηθεί γιατί φοβόταν ότι δε θα ξυπνήσει, πήγαινε ξύπναγε τον παππού μου "Μίμη ζεις;" ("Δυστυχώς" απαντούσε αυτός). Στα 75 εθίστηκε στα ταβόρ που της τα "συνταγογράφησε" η ρούλα η κομμώτρια. Το αποτέλεσμα ήταν ακραία οστεοπενία. Στα 82 έσπασε τη λεκάνη της επειδή σηκώθηκε το βράδυ να πάρει 2ο ταβόρ και παραπάτησε μισοζαλισμένη από το πρώτο. Πέθανε λίγους μήνες μετά, κατάκοιτη και εντελώς τρελαμένη, δυο μέρες πριν τα 83.

Ο παππούς μου που ήταν πιο επικούρειος έζησε άλλα 6 χχρόνια, αν και τρομερά δυστυχισμένος γιατί του έλειπε. "Για μένα αυτή η γυναίκα αυτοκτόνησε, δεν πέθανε" μου έλεγε.

Το έχασε την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, σηκώθηκε το βράδυ κι έκανε μαλακίες για λίγα λεπτά ώσπου σκόνταψε και χτύπησε πολύ άσχημα το κεφάλι του. Έπεσε κατάκοιτος και χωρίς ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον, 4 μέρες μετά πέθανε στο κρεβάτι του.'Ηταν 5 χρόνια μεγαλύτερος από τη γιαγιά που σημαίνει ότι συνολικά έζησε 11 χρόνια περισσότερα και με φοβερή ποιότητα.

[Γυφτάκι]

Δε το σκέφτομαι ,δεν έχει νόημα αφού ξέρουμε οτι θα έρθει η ώρα αργά η γρήγορα..
Αυτό που φοβάμαι είναι οι σοβαρές αρρώστιες και η αναπηρία που μειώνουν την ποιότητα ζωής μας και δυσκολεύουν την ζωή των δικών μας ανθρώπων.