νύχτα έγραψε: 13 Ιούλ 2024, 22:50
micmic έγραψε: 13 Ιούλ 2024, 18:46
Ρωτάς ως πιστή ή ως άθεη; Έχει διαφορά.
Θεωρητικά, όσοι δηλώνουν πιστοί θα έπρεπε να καλύπτονται από τις απαντήσεις της θρησκείας/εκκλησίας.
άθεη
Ok, τότε ξεκινάμε ότι από το ότι ο ίδιος ο θάνατος τις περισσότερες φορές δεν είναι ιδιαίτερα επώδυνος, και μάλιστα πολλές φορές δεν είναι και καθόλου επώδυνος (πχ σε εγκεφαλικό είναι αμφίβολο αν καταλαβαίνεις καν το οτιδήποτε). Κάπου διάβαζα ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν πονέσει κάποιες στιγμές στη ζωή τους πολύ περισσότερο από όσο θα πονέσουν την στιγμή του θανάτου τους. Επίσης, ως άθεοι ξέρουμε ότι το "μετά το θάνατο" είναι ακριβώς ίδιο με το "πριν την γέννηση", δηλαδή τίποτα. Το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να σε αγχώνει.
Η συχνή επαφή με τη φύση νομίζω ότι βοηθάει πολύ στο να συνειδητοποιήσει κάποιος τη θέση του στον φυσικό κόσμο ως μέρος ενός αιώνιου κύκλου. Το να βλέπουμε ανθρώπους να γεννιούνται και να πεθαίνουν είναι κάτι διαφορετικό επειδή είτε το θέλουμε είτε όχι μας προκαλεί πάντα μια έντονη συναισθηματική αντίδραση. Αλλά με τα φυτά και τα ζώα είναι πιο εύκολο να το δει κάποιος πιο αποστασιοποιημένα και σιγά-σιγά να τοποθετήσει και τον εαυτό του ως κομμάτι αυτού του κύκλου ζωής και θανάτου.
Έπειτα υπάρχει και η δύναμη του "τώρα". Ή αλλιώς, αυτό που λένε "the good old days are now". Αν ζεις αναπολώντας το παρελθόν ή ανησυχώντας για το μέλλον, τότε χάνεις το τώρα, το οποίο τελικά είναι το μόνο που έχει σημασία. Στο yt υπάρχουν πολλά βιντεάκια που διάφοροι ηλικιωμένοι μιλάνε για πράγματα που έχουν μετανιώσει. Πολλά από αυτά είναι αντιφατικά, αλλά το ότι δεν ζούσαν το "τώρα" κάθε τους στιγμή είναι κάτι που το λένε πολύ συχνά. Επίσης, κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς είναι ότι άτομα που έχουν πολλά ενδιαφέροντα σε μεγάλη ηλικία, ακόμα και όταν πλησιάζει ο θάνατος, λένε ότι δεν μετανιώνουν σχεδόν για τίποτα και δεν έχουν καν χρόνο να σκεφτούν τί έκαναν λάθος ή τί θα γίνει αύριο. Αν δηλαδή έχεις συνέχεια κάτι που να σε γεμίζει και να το κάνεις με ευχαρίστηση, πραγματικά δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τον θάνατο.
Αυτό το βλέπεις και ιδίοις όμμασι σε διάφορα άτομα του περιβάλλοντός σου. Για να πω για ένα διάσημο πρόσωπο, πρόπερσι έτυχε να γνωρίσουμε την Κάρμεν Ρουγγέρη σε μια παιδική παράσταση. Σήμερα είναι 80 χρονών, και μόνο να μιλήσεις 5 λεπτά μαζί της διαπιστώνεις ότι δεν είναι δυνατόν να φοβάται το θάνατο επειδή πολύ απλά είναι απασχολημένη συνεχώς με ένα σωρό άλλα πράγματα. Αλλά φυσικά μπορείς να βρεις και ένα σωρό άλλους ηλικιωμένους με ιστοσελίδες ή κανάλια στο yt που έχουν τόσο πάθος με αυτό που κάνουν, ώστε να μην δίνουν καμμία ιδιαίτερη σημασία στον χρόνο που περνάει. Εντελώς τυχαία, έτυχε πρόσφατα να ανακαλύψω τον
Tim Rowett που σε ηλικία 66 χρονών ξεκίνησε κανάλι στο yt που σήμερα έχει 2 εκ συνδρομητές.
Στρουθοκαμηλισμός, μόλις η αρρώστια τους χτυπήσει την πόρτα να δω εκεί 'συνειδητοποίηση'. Ψάχνεις κάτι που δεν υπάρχει, οι ψυχολογικοί αμυντικοί μηχανισμοί δεν είναι εξοικείωση. Δεν υπάρχει εξοικείωση σε αυτό.
There are decades where you fuck around and days where you find out
