Δεν υπάρχει καμία ζήλεια γιατί απλούστατα ουδέποτε υπήρξε "όνειρο" το να γίνω πλούσιος. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με ότι έχω καταφέρει και ότι έχω. Το μόνο που υπάρχει είναι οργή για το διαγωνισμό κυνικής αδιαφορίας για συνανθρώπους μας που υποφέρουν.ΓΑΛΗ έγραψε: 04 Οκτ 2019, 09:11 E ναι, ρε παιδί μου, όλοι οι κοκκινομάγουλοι Ευρωπαίοι και οι κυρπαντελήδες Έλληνες γεννήθηκαν μέσ' τα πλούτη. Μιλάμε για φοβερή αδικία.
Σκέφτεστε ποτέ ότι αυτού του είδους τα επιχειρήματα λειτουργούν κι αντίστροφα; Ότι επειδή ακριβώς έχεις γεννηθεί φτωχός, παίρνεις αυτά που παίρνεις σήμερα (λίγα ή πολλά) επειδή έκανες κι εσύ κάτι; Πλην ειδικών περιπτώσεων και μισθολογίων φυσικά, που τις ξέρουμε όλοι. Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα αν πληρώνει ο πλούσιος μπαμπάκας η υπεραξία του "εργαζόμενου" είναι δεδομένη.
Μερικές φορές σκέφτομαι, ότι αυτές οι παιδιάστικες δικαιολογίες σας απλώς εκφράζουν την εγγενή ταξική σας αντιπάθεια που λειτουργεί με τη λογική της κατσίκας του "πλούσιου" γείτονα. Δεν σας νοιάζει το ότι παίρνετε κι εσείς το γάλα της απλώς σας καλύπτει το γεγονός ότι θα ψοφήσει. Και μετά θα αρχίσετε να φωνάζετε ότι έκλεψε το γάλα των παιδιών σας και των προσφυγόπουλων και με ποιο δικαίωμα ψόφησε ή έφυγε και τέτοια.
Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί τέτοια αδιαφορία και γιατί κανείς δεν σκέφτεται τους παππούδες τους και τις γιαγιάδες του που πέρασαν τα ίδια, είτε μέσω του ξεριζωμού λόγω πολέμου είτε λόγω της μετανάστευσης λόγω οικονομικής αδυναμίας, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι λείπει η ενσυναίσθηση, το να μπορέσουν να καταλάβουν το πρόβλημα του άλλου και να μπουν στα δικά του παπούτσια για μια στιγμή. Να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του και να ρωτήσουν τον εαυτό τους, τί θα έκανα εγώ αν βομβαρδιζόταν το σπίτι μου και η γειτονιά μου, αν σκοτώνονταν γνωστοί και φίλοι, τα παιδιά μου, οι γονείς μου; Τι θα έκανα αν δεν είχα στον ήλιο μοίρα στον τόπο μου και η πείνα θέριζε; Τι θα έκανα αν ήμουν γυναίκα ή γκέι σε σκληρό ισλαμικό καθεστώς. Τι θα έκανα τέλος πάντων όταν η ζωή στον τόπο μου ήταν στην καλύτερη αβέβαιη και το μέλλον το δικό μου και των παιδιών μου ζοφερό; Πολύ πιθανόν κι εγώ να ακολουθούσα τους δρόμους της απόγνωσης που πήραν αυτοί οι άνθρωποι όπως πριν απ αυτούς τον είχαν πάρει εκατομμύρια στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένων των παπούδων μου απ το Αιβαλί. Και πως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται σε αυτό το δρόμο; Σα ζώο χωρίς δικαιώματα ή σαν ανθρώπινο ον; Γιατί δεν είναι αυτό το αυτονόητο για τους ανθρώπους και το αυτονόητο είναι το να με κλείνουν σε στρατόπεδα, να μου απαγορεύουν να φύγω, να πάω εκεί που θέλω για να ζήσω, να με χαρακτηρίζουν παράνομο και παράσιτο και ανεπιθύμητο; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να δεχτούν ότι είμαι και γω άνθρωπος όπως αυτοί παρά τις όποιες διαφορές μας σε χρώμα, εθνότητα ή θρησκεία; Ανθρωπος που κι αυτός γεννήθηκε από μάνα και πατέρα που τον αγαπούσαν, υπήρξε ή είναι ακόμα παιδί, άνθρωπος που πονάει, που ερωτεύεται, που αγαπάει όπως κι αυτοί.
Και που οφείλεται άραγε αυτή η έλλειψη ενσυναίσθησης; Κατά τη γνώμη μου, όσον αφορά τους πιο αδύναμους νοητικά, αυτό που επικρατεί είναι ο φόβος του διαφορετικού. Τρομάζουν όταν βλέπουν ανθρώπους που δεν είναι ακριβή αντίγραφά τους, που είναι διαφορετικοί, η διαφορετικότητα ενοχλεί και τρομάζει. Οι υπόλοιποι πιστεύω ότι απλά είναι πολύ καλομαθημένοι για να μπορέσουν να μπουν στο πετσί του πρόσφυγα και του μετανάστη. Καλομαθημένα κωλόπαιδα μεγαλωμένα από κλώσσες που το πιο δύσκολο πράγμα που τους συνέβη στη ζωή τους ήταν που αναγκάστηκαν να πάνε στρατό χωρίς τη μαμά τους να σκουπίζει τον κώλο τους. Θα κάνουν τις μεγάλες προσευχές, θα ανάψουν τα κεριά τους και τις λαμπάδες τους, θα δοξάσουν το όνομα του Κυρίου και μετά θα μπουν στο ίντερνετ να φωνάξουν ότι πρέπει να εξαφανιστούν οι φτωχοί, να τους διώξουν, εν ανάγκη να πνίξουν και μερικούς για να πάρουν οι άλλοι το παράδειγμα γιατί τους χαλάνε την ησυχία και δεν κάνουν το σταυρό τους στον πανάγαθο όπως αυτοί που είναι καλοί άνθρωποι.
Αν λοιπόν ψάχνεις το συναίσθημα που γεννά αυτές τις απόψεις και τις συμπεριφορές μην βαυκαλίζεσαι νομίζοντας ότι είσαι κάτι το ιδεατό που οι άλλοι προσπαθούν να γίνουν και δεν μπορούν. Απλή αηδία είναι που μετατρέπεται πότε σε θλίψη και πότε σε οργή.
ή αντεπιχείρημα, θα πέσει σε τοίχο.
Οι ραγιάδες έγιναν και αποικιοκρατικό στοιχείο για να δικαιολογηθούν οι βάρβαροι.