Έχεις δίκιο ακριβώς έτσι είναι, υπάρχει δίλημμα. Εγώ είμαι της άποψης σε αυτές τις περιπτώσεις υπέρ της βίας και της καταπίεσης.
Η κατάσταση της δημόσιας υγείας ποτέ δεν ήταν η άριστη. Μετά την κρίση, υπήρξε πλήρης κατάρρευση. Οι πρώτες δομές που δέχθηκαν πλήγμα ήταν αυτές της ψυχικής υγείας. Προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο το κόστος, έχουν κρατήσει ελάχιστους ασθενείς και τους άλλους τους έχουν βγάλει έξω και τους κουράρουν ως εξωτερικούς ασθενείς, δηλαδή τους εξετάζουν και τους γράφουν φάρμακα άμα εμφανισθούν. Αυτό είναι πράγματι ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα.
αυτο ισχυει σε ολο τον κοσμο, ο ψυχιατρικος εγκλεισμος πλην σπανιων πολυ σοβαρων περιπτωσεων θεωρειται αντιθεραπευτικος. Ο σκοπος ειναι ο ψυχικα ασθενης να μην αποκοπτεται απο την κοινωνια.
Ναι ρε συ, αλλά άμα βγάλεις τον άλλο έξω και δεν έχει έναν άνθρωπο στο περιβάλλον του να ελέγχει άμα πήρε τα χάπια του, άμα πάει στο γιατρό κλπ, πως θα μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό? Θα βγει ο άλλος έξω, θα τα βρει σκούρα γιατί η ζωή είναι δύσκολη, θα μπει πάλι στη φάση του, θα αρχίσει να μην παίρνει τα χάπια του κι άντε γεια μετά...
Ρεαλιστικά άμα το δούμε, κανένα οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον πλην των γονέων δεν πρόκειται να παριστάνει μια ζωή την αποκλειστική νοσοκόμα σε ένα μέλος της οικογένειας με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
pal έγραψε: 09 Ιούλ 2019, 16:34
Οι άνθρωποι που δεν αντιμετωπίζουν τις ψυχικές ασθένεις όπως όλες τις άλλες (πχ καρδιά, διαβήτη κλπ) είναι πολύ ανόητοι.
Ίσως βέβαια φταίει και το γεγονός ότι η ψυχιατρική επιστήμη είναι λίγο φλου κι έχουν κατά καιρούς πει πάρα πολύ χοντρές βλακείες.
Naida έγραψε: 09 Ιούλ 2019, 16:22
Και πάλι όμως είμαι υπέρ της επιτακτικής; απεξάρτησης.
Δεν λειτουργει.
Δεν θεωρώ πως έχει εφαρμοστεί ουσιαστικά. Δεν μιλάμε παίρνω έναν άνθρωπο από τον δρόμο και τον πετάω σε ένα ίδρυμα κτλ μιλάμε για ουσιαστική αντιμετώπιση με σταδιακή απεξάρτηση, ψυχιατρική παρακολούθηση, επανένταξη με εργασία και τα βασικά και συνέχιση παρακολούθησης μετά την απεξάρτηση και οπωσδήποτε επιπρόσθετη ψυχολογική βοήθεια στην οικογένεια για την διαχειριση της μετέπειτα πορείας. επιμόρφωση μέσα στα σχολεία κτλ κτλ
Η κατάσταση της δημόσιας υγείας ποτέ δεν ήταν η άριστη. Μετά την κρίση, υπήρξε πλήρης κατάρρευση. Οι πρώτες δομές που δέχθηκαν πλήγμα ήταν αυτές της ψυχικής υγείας. Προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο το κόστος, έχουν κρατήσει ελάχιστους ασθενείς και τους άλλους τους έχουν βγάλει έξω και τους κουράρουν ως εξωτερικούς ασθενείς, δηλαδή τους εξετάζουν και τους γράφουν φάρμακα άμα εμφανισθούν. Αυτό είναι πράγματι ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα.
αυτο ισχυει σε ολο τον κοσμο, ο ψυχιατρικος εγκλεισμος πλην σπανιων πολυ σοβαρων περιπτωσεων θεωρειται αντιθεραπευτικος. Ο σκοπος ειναι ο ψυχικα ασθενης να μην αποκοπτεται απο την κοινωνια.
Ναι ρε συ, αλλά άμα βγάλεις τον άλλο έξω και δεν έχει έναν άνθρωπο στο περιβάλλον του να ελέγχει άμα πήρε τα χάπια του, άμα πάει στο γιατρό κλπ, πως θα μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό? Θα βγει ο άλλος έξω, θα τα βρει σκούρα γιατί η ζωή είναι δύσκολη, θα μπει πάλι στη φάση του, θα αρχίσει να μην παίρνει τα χάπια του κι άντε γεια μετά...
Ρεαλιστικά άμα το δούμε, κανένα οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον πλην των γονέων δεν πρόκειται να παριστάνει μια ζωή την αποκλειστική νοσοκόμα σε ένα μέλος της οικογένειας με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
γι αυτο ειπα πως μετα την φαρμακολογικη ρυθμιση, χρειαζονται ανοιχτες θεραπευτικες κοινοτητες.
Naida έγραψε: 09 Ιούλ 2019, 16:22
Και πάλι όμως είμαι υπέρ της επιτακτικής; απεξάρτησης.
Δεν λειτουργει.
Δεν θεωρώ πως έχει εφαρμοστεί ουσιαστικά. Δεν μιλάμε παίρνω έναν άνθρωπο από τον δρόμο και τον πετάω σε ένα ίδρυμα κτλ μιλάμε για ουσιαστική αντιμετώπιση με σταδιακή απεξάρτηση, ψυχιατρική παρακολούθηση, επανένταξη με εργασία και τα βασικά και συνέχιση παρακολούθησης μετά την απεξάρτηση και οπωσδήποτε επιπρόσθετη ψυχολογική βοήθεια στην οικογένεια για την διαχειριση της μετέπειτα πορείας. επιμόρφωση μέσα στα σχολεία κτλ κτλ
αυτα ομως δεν μπορουν να λειτουργησουν χωρις την θεληση του ασθενη και χωρις εμφαση στις διαπροσωπικες σχεσεις.
αυτο ισχυει σε ολο τον κοσμο, ο ψυχιατρικος εγκλεισμος πλην σπανιων πολυ σοβαρων περιπτωσεων θεωρειται αντιθεραπευτικος. Ο σκοπος ειναι ο ψυχικα ασθενης να μην αποκοπτεται απο την κοινωνια.
Ναι ρε συ, αλλά άμα βγάλεις τον άλλο έξω και δεν έχει έναν άνθρωπο στο περιβάλλον του να ελέγχει άμα πήρε τα χάπια του, άμα πάει στο γιατρό κλπ, πως θα μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό? Θα βγει ο άλλος έξω, θα τα βρει σκούρα γιατί η ζωή είναι δύσκολη, θα μπει πάλι στη φάση του, θα αρχίσει να μην παίρνει τα χάπια του κι άντε γεια μετά...
Ρεαλιστικά άμα το δούμε, κανένα οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον πλην των γονέων δεν πρόκειται να παριστάνει μια ζωή την αποκλειστική νοσοκόμα σε ένα μέλος της οικογένειας με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
γι αυτο ειπα πως μετα την φαρμακολογικη ρυθμιση, χρειαζονται ανοιχτες θεραπευτικες κοινοτητες.
Αλλά να παραμένει εκεί υποχρεωτικά, όχι προαιρετικά.
Δεν θεωρώ πως έχει εφαρμοστεί ουσιαστικά. Δεν μιλάμε παίρνω έναν άνθρωπο από τον δρόμο και τον πετάω σε ένα ίδρυμα κτλ μιλάμε για ουσιαστική αντιμετώπιση με σταδιακή απεξάρτηση, ψυχιατρική παρακολούθηση, επανένταξη με εργασία και τα βασικά και συνέχιση παρακολούθησης μετά την απεξάρτηση και οπωσδήποτε επιπρόσθετη ψυχολογική βοήθεια στην οικογένεια για την διαχειριση της μετέπειτα πορείας. επιμόρφωση μέσα στα σχολεία κτλ κτλ
αυτα ομως δεν μπορουν να λειτουργησουν χωρις την θεληση του ασθενη και χωρις εμφαση στις διαπροσωπικες σχεσεις.
Για αυτό είπα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι υπέρ της επιτακτικής απεξάρτησης. Με άλλα λόγια τον μαγκώνεις , τον πας σε μερος σωστό με σωστούς ανθρώπους και κάνεις δουλίτσα σε όλα τα επίπεδα.
Δεν θεωρώ πως έχει εφαρμοστεί ουσιαστικά. Δεν μιλάμε παίρνω έναν άνθρωπο από τον δρόμο και τον πετάω σε ένα ίδρυμα κτλ μιλάμε για ουσιαστική αντιμετώπιση με σταδιακή απεξάρτηση, ψυχιατρική παρακολούθηση, επανένταξη με εργασία και τα βασικά και συνέχιση παρακολούθησης μετά την απεξάρτηση και οπωσδήποτε επιπρόσθετη ψυχολογική βοήθεια στην οικογένεια για την διαχειριση της μετέπειτα πορείας. επιμόρφωση μέσα στα σχολεία κτλ κτλ
αυτα ομως δεν μπορουν να λειτουργησουν χωρις την θεληση του ασθενη και χωρις εμφαση στις διαπροσωπικες σχεσεις.
Για αυτό είπα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι υπέρ της επιτακτικής απεξάρτησης. Με άλλα λόγια τον μαγκώνεις , τον πας σε μερος σωστό με σωστούς ανθρώπους και κάνεις δουλίτσα σε όλα τα επίπεδα.
Ναι ρε συ, αλλά άμα βγάλεις τον άλλο έξω και δεν έχει έναν άνθρωπο στο περιβάλλον του να ελέγχει άμα πήρε τα χάπια του, άμα πάει στο γιατρό κλπ, πως θα μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό? Θα βγει ο άλλος έξω, θα τα βρει σκούρα γιατί η ζωή είναι δύσκολη, θα μπει πάλι στη φάση του, θα αρχίσει να μην παίρνει τα χάπια του κι άντε γεια μετά...
Ρεαλιστικά άμα το δούμε, κανένα οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον πλην των γονέων δεν πρόκειται να παριστάνει μια ζωή την αποκλειστική νοσοκόμα σε ένα μέλος της οικογένειας με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
γι αυτο ειπα πως μετα την φαρμακολογικη ρυθμιση, χρειαζονται ανοιχτες θεραπευτικες κοινοτητες.
Αλλά να παραμένει εκεί υποχρεωτικά, όχι προαιρετικά.
μιλησα για ανοιχτες κοινοτητες, οχι για εγκλεισμο.
Δεν θεωρώ πως έχει εφαρμοστεί ουσιαστικά. Δεν μιλάμε παίρνω έναν άνθρωπο από τον δρόμο και τον πετάω σε ένα ίδρυμα κτλ μιλάμε για ουσιαστική αντιμετώπιση με σταδιακή απεξάρτηση, ψυχιατρική παρακολούθηση, επανένταξη με εργασία και τα βασικά και συνέχιση παρακολούθησης μετά την απεξάρτηση και οπωσδήποτε επιπρόσθετη ψυχολογική βοήθεια στην οικογένεια για την διαχειριση της μετέπειτα πορείας. επιμόρφωση μέσα στα σχολεία κτλ κτλ
αυτα ομως δεν μπορουν να λειτουργησουν χωρις την θεληση του ασθενη και χωρις εμφαση στις διαπροσωπικες σχεσεις.
Για αυτό είπα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι υπέρ της επιτακτικής απεξάρτησης. Με άλλα λόγια τον μαγκώνεις , τον πας σε μερος σωστό με σωστούς ανθρώπους και κάνεις δουλίτσα σε όλα τα επίπεδα.
Δεν θα λειτουργησει και ειναι ξεπερασμενα αυτα τα πραγματα. Χρειαζεται αλλου ειδους προσεγγιση, οπου ο ασθενης δεν αντιμετωπιζεται ως εγκληματιας που πρεπει να πειθαρχηθει.
Nandros έγραψε: 09 Ιούλ 2019, 15:15
Αν θυμάμαι καλά 0 στο πρώτο, κάργα στο δεύτερο.
Από το '12 εγκατέλειψα την Αττική και μένω σε χωριό (παραλιακή Κορινθία).
Με την περιοχή Εξαρχείων - όχι την πλατεία - είχα κάτι πήγαινε-έλα την 10ετία του '00.
Πότε-πότε έβλεπα κάποιο καμένο αυτοκίνητο και όταν ρωτούσα, κανείς δεν ήξερε το γιατί.
Ένας ντόπιος μου επέστησε την προσοχή στο τσαντάκι μου, που δεν το πρόσεχα όσο έπρεπε, κατά την άποψη του.
Όταν κάποιος νεώτερος με ρώτησε πώς και δεν έτυχε να πετάξω πέτρες, έτσι για τον χαβαλέ, όπως είχε κάνει ο ίδιος και η παρέα του, του απάντησα ότι επί χούντας τέτοιες μαλακίες δεν έπαιζαν (ΟΧΙ δεν αναπολώ την χούντα).
ΥΓ. Ξέχασα να σε ευχαριστήσω για τις λέξεις-κλειδιά που ήταν αιτία να μάθω κάτι παραπάνω.
.
Σωστός!
«Μνημείο περιβαλλοντικού χάους, αρρώστιας και ανθρώπινου πόνου».
Για τον ΧΥΤΑ ΦΥΛΗΣ η Επιτροπη Αναφορων του Ευρωπαικου Κοινοβουλιου.
Αλλά να παραμένει εκεί υποχρεωτικά, όχι προαιρετικά.