γιατί η νεοελ μουσική (υπό)κουλτούρα μιλάει μόνο για έρωτα και αγάπες;

[brb και tyt]

θυμάμαι μικρός θεωρούσα πως η μουσική "ήταν για τα κορίτσια" γιατί έχοντας ακούσματα μόνο ποπ/λαϊκά ελ τραγούδια θεωρούσα πως γενικά το τραγούδι είναι αφιερωμένο μόνο σε αγάπες, λουλούδια, καψούρες και χωρισμούς
με εξαίρεση κάποια ροκ που έχουν κοινωνικής υφής στιχουργικό περιεχόμενο, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις λαϊκοποπ, γιατί η ελληνική μουσική έχει τόσο στενή και φτηνή θεματολογία;

Η εμπορική μουσική οποιασδήποτε χώρας έχει αυτήν την θεματολογία. Σε χώρους διασκέδασης (μπουζούκια, clubs) παίζουν την ανάλογη μουσική. Θέλεις να βγεις, να ξεσκάσεις, θα χόρευες με κοινωνικούς στίχους;

Μμμμμμμμμμ έχει κάποια κενά αυτή η θέση σου.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο έχουμε χτυπηθεί με τραγούδια σαν κι αυτά. Ακόμα και στην θερινή Amnesia.

[brb και tyt]

Εξάλλου παίζει ρόλο και το είδος της μουσικής. Τα Ελληνικά μιλάνε για έρωτες και καψούρες, το χιπ χοπ για ναρκωτικά και συμμορίες, το μπλακ μέταλ για τον σατανά, το πανκ για τους μπάτσους, η ποπ για γαμήσια, η γκόθικ για βρυκόλακες. Απ'ολα τα παραπάνω πιο σοβαρό θέμα θεωρώ τις καψούρες.

Κόλλησα με τους U2 σήμερα.

[ΓΕΣΑΡ]

με εξαίρεση κάποια ροκ που έχουν κοινωνικής υφής στιχουργικό περιεχόμενο, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις λαϊκοποπ, γιατί η ελληνική μουσική έχει τόσο στενή και φτηνή θεματολογία;

Και γω το ίδιο αναρωτιέμαι.
Και το σκέφτομαι και για τα σηριαλ αυτό. Δεν βλέπεις πουθενά ένα σηριαλ με κοινωνική κριτική ή να πουν κάτι στο σενάριο για την κατάσταση που ζουμε (οικονομία, κοινωνική αποσύνθεση, πολιτική κατάσταση κτλ.). Μόνο πώς πήγε ο ένας με την άλλη, ή τον άλλον και πώς μετά χώρισαν και ξανά μανά απο την αρχή τα ίδια. Ή υπάρχει η έμπνευση και η ποιότητα ακόμα και σημερα και το σύστημα την αποβάλει και δεν της επιτρέπει να φανεί και να έχει λόγο, ή στην χειρότερη περίπτωση, δεν υπάρχει καθόλου έμπνευση και ταλέντο.

Οι βιομηχανίες του θεάματος (μουσική, τηλεοπτική, κινηματογραφική) είναι σημαντικά εργαλεία χειραγωγησεως, διαμόρφώσεως της κοινής γνώμης και επιβολής προτύπων.
Έτσι, όπως δεν θα δεις στις ειδήσεις ενός μεγάλου καναλιού κάποια αυθεντική φωνή δεν θα βρεις κάτι το αληθινό σε τηλεοπτικές σειρές, mainstream μουσική ή χολιγουντιανές παραγωγές.
Θα δεις αυτά που προωθούν τις κατευθύνσεις και τις γραμμές του συστήματος. Στην μουσική συγκεκριμένα ακόμα και αν η θεματολογια δεν είναι η κλαψιάρικη χαζοανάλαφρη γυφτουποκουλτούρα, θα είναι κοινωνική κριτική που θα προωθεί όμως τις επιταγές του συστήματος. Τραγούδια για φεμινισμό, καταπίεση μειωνοτήτων, διεθνισμό, απελευθέρωση από τα παραδοσιακά "στερεοτυπα" και άλλα τέτοια

[brb και tyt]

Η απάντηση για την Ελλάδα είναι ''γιατί έτσι αποφάσισαν οι ιδιοκτήτες της μουσικής βιομηχανίας''.

Την δεκαετία του '90 βγήκε κι αυτό το προφητικό. Μπορεί να το πει κάποιος και εμπορικό.

[Νατάσα]

με εξαίρεση κάποια ροκ που έχουν κοινωνικής υφής στιχουργικό περιεχόμενο, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις λαϊκοποπ, γιατί η ελληνική μουσική έχει τόσο στενή και φτηνή θεματολογία;

Και γω το ίδιο αναρωτιέμαι.
Και το σκέφτομαι και για τα σηριαλ αυτό. Δεν βλέπεις πουθενά ένα σηριαλ με κοινωνική κριτική ή να πουν κάτι στο σενάριο για την κατάσταση που ζουμε (οικονομία, κοινωνική αποσύνθεση, πολιτική κατάσταση κτλ.). Μόνο πώς πήγε ο ένας με την άλλη, ή τον άλλον και πώς μετά χώρισαν και ξανά μανά απο την αρχή τα ίδια. Ή υπάρχει η έμπνευση και η ποιότητα ακόμα και σημερα και το σύστημα την αποβάλει και δεν της επιτρέπει να φανεί και να έχει λόγο, ή στην χειρότερη περίπτωση, δεν υπάρχει καθόλου έμπνευση και ταλέντο.

Οι βιομηχανίες του θεάματος (μουσική, τηλεοπτική, κινηματογραφική) είναι σημαντικά εργαλεία χειραγωγησεως, διαμόρφώσεως της κοινής γνώμης και επιβολής προτύπων.
Έτσι, όπως δεν θα δεις στις ειδήσεις ενός μεγάλου καναλιού κάποια αυθεντική φωνή δεν θα βρεις κάτι το αληθινό σε τηλεοπτικές σειρές, mainstream μουσική ή χολιγουντιανές παραγωγές.
Θα δεις αυτά που προωθούν τις κατευθύνσεις και τις γραμμές του συστήματος. Στην μουσική συγκεκριμένα ακόμα και αν η θεματολογια δεν είναι η κλαψιάρικη χαζοανάλαφρη γυφτουποκουλτούρα, θα είναι κοινωνική κριτική που θα προωθεί όμως τις επιταγές του συστήματος. Τραγούδια για φεμινισμό, καταπίεση μειωνοτήτων, διεθνισμό, απελευθέρωση από τα παραδοσιακά "στερεοτυπα" και άλλα τέτοια

Τα είπες όλα. Μόνο μια ερώτηση, οι καλλιτέχνες που είναι εκτός συστήματος, γιατί δεν αντιδρούν νομίζεις;

[Bipsco]

θυμάμαι μικρός θεωρούσα πως η μουσική "ήταν για τα κορίτσια" γιατί έχοντας ακούσματα μόνο ποπ/λαϊκά ελ τραγούδια θεωρούσα πως γενικά το τραγούδι είναι αφιερωμένο μόνο σε αγάπες, λουλούδια, καψούρες και χωρισμούς
με εξαίρεση κάποια ροκ που έχουν κοινωνικής υφής στιχουργικό περιεχόμενο, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις λαϊκοποπ, γιατί η ελληνική μουσική έχει τόσο στενή και φτηνή θεματολογία;

Η εμπορική μουσική οποιασδήποτε χώρας έχει αυτήν την θεματολογία. Σε χώρους διασκέδασης (μπουζούκια, clubs) παίζουν την ανάλογη μουσική. Θέλεις να βγεις, να ξεσκάσεις, θα χόρευες με κοινωνικούς στίχους;

Μμμμμμμμμμ έχει κάποια κενά αυτή η θέση σου.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο έχουμε χτυπηθεί με τραγούδια σαν κι αυτά. Ακόμα και στην θερινή Amnesia.

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

είναι βλακώδες να χρησιμοποιείται την λέξη ''υποκουλτούρα'' για να προσδιορίσετε κάτι υποτιμητικό ενώ δεν σημαίνει αυτό.
βαριέμαι.
ξενέρωτοι άνθρωποι.

[brb και tyt]

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

[Βινόσαυρος]

Δε σας καταλαβαίνω

[Bipsco]

είναι βλακώδες να χρησιμοποιείται την λέξη ''υποκουλτούρα'' για να προσδιορίσετε κάτι υποτιμητικό ενώ δεν σημαίνει αυτό.
βαριέμαι.
ξενέρωτοι άνθρωποι.

[Bipsco]

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η "ποιότητα" είναι υποκειμενική. Οι Pink Floyd είναι υπερεκτιμημένοι.

[Eθνικοκοινωνιστης]

η μουνοδουλιαση ειναι κατι σαν θρησκεια στο μπανανισταν

τιποτε περιεργο

[ΓΕΣΑΡ]

η μουνοδουλιαση ειναι κατι σαν θρησκεια στο μπανανισταν

τιποτε περιεργο

Σε όλη την Ευρώπη και Αμερική πες καλύτερα να είσαι μέσα

[Nito]

Επίσης, το ότι η υποκουλτούρα είναι γνώρισμα μόνο των ελ, είναι τέρμα ψέμα.
Εντάξει, μπορεί να είναι του συρμού να λέμε για τους εγχώριους κάγκουροτέτοιους, προκειμένου εμείς να διαφοροποιηθούμε, αλλά παντού, με προεξάρχουσες τις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, παίζει δυνατά το εν λόγω κόνσεπτ.
Για να μην αναφερθούμε στο ότι η ελ ποπ/ροκ/χιπ-χοπ κτλ είναι καθαρή αντιγραφή της αγγλόφωνης.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η "ποιότητα" είναι υποκειμενική. Οι Pink Floyd είναι υπερεκτιμημένοι.

νταξ μωρέ καλοί είναι.
για τα δεδομένα της εποχής αυτής είναι όαση.