ΚΑΚΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ ....

[sys3x]

That's where you're wrong kiddo.

Όταν είχε βγει το πρώτο πλεηστέησιο παίζαμε (σχεδόν) όλη μέρα σίμφον φίλτερ, ρέζιντεντ ήβιλ, σάηλεντ χιλ και τα ρέστα με τα προβλεπόμενα διαλείμματα για να καπνίσουμε πίπα κτλ με τις τότε γκόμενές, ποια προβλήματα λύθηκαν;

Αστειεύεσαι; Σκέψου μόνο να τα έκανες αυτά αντί να ψηφίζεις.

Στερείσαι νοήματος.

[Athina__P]

Τόσα χρόνια είδα συνεργάτες πριν και μετά τα παιδιά. Αυτοί πιθανόν όταν κάθονται για καφέ με τη μάνα τους και την αδερφή τους να μην έχουν αλλάξει πολύ. Αλλά περίπου το 1/3 γίνονται άλλοι άνθρωποι ως συνεργάτες, δεν μπορούν να είναι τόσο αξιόπιστοι, δυναμικοί, με καθαρό μυαλό όσο τους ήξερες πριν. 2-3 χρόνια χωρίς κανονικό ύπνο τείνουν να το κάνουν αυτό. Δεν ξέρεις ο άλλος αν θα εμφανιστεί καν στη δουλειά και σε τι κατάσταση αν έχει και άρρωστους γονείς στο ξεκούδουνο να τους τρέχει απο δω και από εκεί, στην κατάσταση που βρίσκεται μετά από χρόνια ύπνου έτσι και έτσι. Εξαρτάται και τι απαιτήσεις υπάρχουν στη δουλειά, για να μη γίνονται λάθη. Άλλο να κάνεις μάθημα ξέρω γω στην Ε δημοτικού που ξέρεις την ύλη και άλλο να σχεδιάζεις κάτι που τέλος πάντων δεν πρέπει να έχει λάθη και γρήγορα.

Απλά το άδικο, να το πω έτσι, είναι να περνάς τα δύσκολα, ειδικά για τους άντρες και μετά να εμφανίζεται η γυναίκα, όταν πρώτα έχουν ξεπεταχτεί τα παιδιά με μια λίστα λόγους που δεν κάνει ο ίδιος σύντροφος πια.

- Μα αυτούς τους λόγους τους ήξερες και πριν 10 χρόνια!
-Ναι, αλλά έκανα υπομονή, τώρα δεν μπορώ, η ζωή είναι μικρή μπλαμπλαμπλα. Και αυτό το συγκεκριμένο που μου είπε πριν 8 χρόνια είναι ασυγχώρητο, είναι καθίκι, κάτι ράγισε μέσα μου, δεν μπορώ να το ξεπεράσω.
-Μα 8 χρόνια καθόσουν.
-Ε, τώρα δεν μπορώ άλλο, ξεχείλισε το ποτήρι.

Αυτό που αλλάζει είναι η φάση των παιδιών, έτσι το βλέπω. Και όσο πιο υψηλών προσόντων / επιτευγμάτων είναι κάποιος, (και έχεις δίκιο Ερμή η γιαγιά είναι μια από τις βοήθειες που μπορεί να έχει κανείς) και έχει μάθει ότι προσπάθεια = αποτέλεσμα, τόσο πιο θα φάει ήττα όταν του τύχει πχ ένα παιδί με τρίμηνο κολικό! Την ήττα την τρως στις πρώτες ώρες! Κάπως το ξεπερνάς με χαμόγελο (το Σενάριο Σέσιλη, αλλά μετά από χρόνια που ξυπνάς με το χαμόγελο, κάποια στιγμή...) Φυσικά δεν συμβαίνει σε όλους αυτό! Στη μειοψηφία θα συμβεί. Αλλά δεν σημαίνει το ότι είσαι θετικός άνθρωπος γενικά ότι μπορείς να το κάνεις αυτό επ αόριστον!

Όχι ότι δεν θα αλλάξουν και αυτοί που αναλαμβάνουν τους γονείς τους χωρίς και σύντροφο / παιδιά, αν οι γονείς δεν έχουν κάνει τα κουμάντα τους... (άλλο κεφάλαιο) άλλο θέμα αυτό, απλά είναι πράγματα που δεν ξέρεις καλά γιατί υπάρχει αυτό το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί έτσι και έτσι. Το βάρος θα πέσει στο πιο ικανό παιδί.

[Ερμής]

Μα θα σου πω και εγώ, ήξερες οτι με τα παιδιά θα αλλάξει η φάση. Επίσης δε γίνεται να εισαι 40 και να θέλεις να κάνεις τα ίδια πράγματα που έκανες στα 25. Βέβαια εδω εξαρτάται και κατα πόσο έχει χορτάσει κάποιος ή οχι τις διαφορες φάσεις της ζωής του.
Επιμένω όμως οτι το πρόβλημα σου δεν ειναι τα παιδιά αλλά η πεθερά ή η μαμά που δε σε βοήθησαν και αν θες τη γνώμη μου ειναι πολύ λογικό να σε στεναχωρεί. Εκεί εντοπίζω το πρόβλημα. Αν κάνω λάθος διόρθωσέ με.

[Athina__P]

Ερμή, εμείς ως ζευγαρι κρατιόμαστε νομίζω, γιατί είχαμε βάσεις. Ο άντρας μου με αφήνει να γκρινιάζω για την πεθερά μου και όταν έπρεπε (δεν χρειάζεται πια) έτρεχε εκείνος ΜΟΝΟ για τα νοσοκομεία της και εγώ έπαιρνα τηλέφωνα ενδιαφέροντος όπως εκείνη όταν τη χρειαζόμασταν γιατί ήμουν ακριβώς πριν τη δεύτερη υπερκόπωση και την πρώτη έκανα να την ξεπεράσω κάτι χρόνια και ούτε εντελώς. Και πάλι, δεν ήταν ό,τι καλύτερο ακριβώς να βλέπω έναν άντρα στα όρια της εξάντλησης και εγώ να έχω αναλάβει τα υπόλοιπα και την προετοιμασία των παιδιών για ό,τι θα συνέβαινε με τη γιαγιά... Αλλά πάει και αυτό.

Για αυτό και πήζω λίγο που βλέπω να αφήνουν οι γυναίκες άλλους άντρες που έχουν κάνει αρκετά πράγματα για το σπίτι τους... Θα μου πεις δική τους είναι η ζωή.

Αλλά και πάλι. Όταν είσαι έξω από το χορό βλέπεις ένα εύρος πραγμάτων, μέσα στο χορό το εύρος συνήθως είναι άλλο και είναι ωραίο να δοκιμάζεσαι ως ζευγάρι και να λες καταφέραμε και αυτό ή το άλλο μέσα στις φουρτούνες, είναι πολύ ωραίο αν έχεις βρει τον άνθρωπό σου. Από την άλλη υπάρχουν και οι μάγκες της ζωής που περιμένουν από αυτούς που αντέχουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και κάπου υπάρχουν όρια σε αυτό. Δηλαδή ναι λες τα κεφάλια μέσα, αλλά μεγαλώνοντας αναλαμβάνεις πραγματα που δεν ήταν όπως τα περίμενες. Ενδιαφέρον κατά κάποιον τρόπο, αλλά... τέλος πάντων.

Και Ω ΝΑΙ, περιμενα ότι κάπως τέλος πάντων, έστω και μια γιαγιά κάτι θα έκανε και έκανε η δική μου τελικά μετά από χρόνια σε κάποιο βαθμό. Αλλά το ένα το δικό μου ήταν κουκλάκι του καναπέ και το άλλο ήταν άστο καλύτερα. Ούτε ως επισκέπτες στο σπίτι δεν το άντεχαν οι γιαγιάδες, τους πρώτους μήνες τους δοκίμαζε το νευρικό σύστημα. Αλλα ήταν δική μου δουλειά και του υπέροχου άντρα μου να καλύψουμε ό,τι μπορούσε να καλυφθεί. Λέω, τώρα, γιατί εκ των υστέρων είδα ότι θα μπορούσαμε να είχαμε καταλάβει νωρίτερα τι να κάνουμε για το καλό όλων και των παιδιών.

[Ορέστης 35]

Εγω δε θελω να κανω παιδια για να μην τους μεταδωσω τα γονιδια των γονιων μου. Οχι οτι υπαρχει κινδυνος να κανω παιδια ετσι κι αλλιως.

[ΓΑΛΗ]

Ναι, αλλά δεν το παίρνω προσωπικά και δεν το έγραψα προσωπικά, είναι η αλήθεια.

Λες ότι κάπως και εμείς μεγαλώσαμε, αλλά δεν συνειδητοποιείς ποιες αλλαγές έγιναν στο μεταξύ που κάνουν την καθημερινότητα να έχει λίγο διαφορετικό στρες. Σκέψου ότι ακόμα και στην Αθήνα, τα 10χρονα είχαν κάπως περισσότερα πράγματα να κάνουν έξω απο το σπίτι μόνα τους στις γειτονιές, πηγαίναν σχολείο μόνα τους πιο νωρίς και υπήρχε επίσης η προοπτική ότι σύντομα θα πηγαίναν παντού μόνα τους σε λίγο καιρό και θα είχαν κάτι να κάνουν με τα πόδια έξω από το σπίτι. Ξέρω πολλούς στα 50φεύγα που κάνουν τον ταξιτζή στα έφηβα παιδιά τους και έχουν και το πηγαινε έλα στη δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κουράγια ή έχουν αποθέματα γιατί στα προηγούμενα χρόνια είχαν και μια γιαγιά να μοιράζεται διάφορα. Βλέπω ζευγάρια τώρα που έχουν παιδιά ξέρω γω 2 και 4, με ιώσεις, χωρίς βοήθεια και γιαγιάδες που έχουν ρόλο μόνο όταν είναι να γίνουν θελήματα για χάρη τους, δρομολόγια σε νοσοκομεία, έτσι ώστε οι νέοι γονείς δεν την πολυπαλεύουν.


Βεβαια και σε αυτό υπάρχουν λύσεις, καλλιεργείς σχέσεις σιγά σιγά και τα ταξιτζηλίκια μοιράζονται και αυτά. Αλλά και πάλι παραμένει το θέμα ότι αλλιώς χαλαρώνεις καθημερινά αν είναι όλα πιο κοντά, που δεν είναι το ίδιο στις μέρες μας. Ένας ρόλος πάντως που τσιτώνομαι με αυτό το άστο δεν πειράζει που περισσότερες γειτονιές γίνονται προς αποφυγή και ορισμένες no go zones είναι και αυτός. Πού στα αλήθεια οδηγεί αυτό; Οι περισσότερες καλές γειτονιές δεν έχουν τίποτα να κάνεις με τα πόδια γύρω

Γιατί η κυρία δεν μας θυμήθηκε όταν θέλαμε να κρατήσει τα μωρά κάποια στιγμή να έχουμε χρόνο ως ζευγάρι, ούτε μια φορά ανά δύο χρόνια και μας θυμήθηκε όταν ήταν για να την τρέχουμε εμείς; Αστο λες, από αγάπη στο σύντροφο, ΑΝ το αξίζει και αυτός ο σύντροφος.

Και ποιος είπε ότι αυτά είναι τα μόνα προβλήματα και δεν υπήρξαν και άλλα σοβαρότερα που επιλέγει κανείς να μη μοιραστεί γιατί μια άγνωστη στο ιντερνετ έχει όρεξη να πιαστεί να βγάλει συμπεράσματα;

Και όταν κάπως περάσουν οι φάσεις του λίγου ύπνου, επειδή συνειδητοποιούν ότι τα θελήματα - δρομολόγια για τα παιδιά τους είναι ακόμα πολλά χρόνια μπροστά, δεν αμφισβητούν αυτό, αλλά έχουν ταυτίσει όλη τη ζωή με το σύντροφο με άχαρες αγγαρείες, για αυτό και ένας άσχετος περαστικός χωρίς γοητεία μπορεί να τους φανεί πιο γοητευτικός από αυτό που ζουν σπίτι. Καλύτερα τα εξήγησα τώρα;

Έχω συγκεκριμένα παραδείγματα με γονείς που λένε έζησα τη ζωή μου, ήξερα ότι θα κλειστούμε (συγνώμη, αλλά εγώ δεν ήξερα ότι θα κλειστούμε τοσο και ότι η γειτονιά μου θα γινόταν τόσο depressing που θα μετακόμιζα) και λίγο καιρό μετά που στα λένε αυτά συνειδητοποιείς ότι δεν εμφανίζονται σχεδόν πουθενά με τον άντρα τους πια, γιατί έχουν δουλειές κλπ.

Ας πούμε ότι έκανα κάποιες διαπιστώσεις τέτοιες γιατί στην ίδια γενιά στην επαρχία βλέπω διαφορετικά σενάρια, αν και εκεί έχουν αντιγράψει αρκετά αυτά που κάνουμε εδώ, με τα παιδιά να μην πολυβγαίνουν έξω.

Αθηνά, τώρα που κατάλαβες πόσα πολλά προβλήματα μπορεί να λύσει μια γιαγιά και πόσο θα βοηθήσει την κοινωνική ζωή του ζευγαριού και την καθημερινότητα της οικογένειας που θα κάνουν τα παιδιά σου, υποθέτω ότι θα προσφέρεις ως γιαγιά πολλά περισσότερα από την πεθερά σου.

Ή όχι;

[Gherschaagk]

Τόσα χρόνια είδα συνεργάτες πριν και μετά τα παιδιά. Αυτοί πιθανόν όταν κάθονται για καφέ με τη μάνα τους και την αδερφή τους να μην έχουν αλλάξει πολύ. Αλλά περίπου το 1/3 γίνονται άλλοι άνθρωποι ως συνεργάτες, δεν μπορούν να είναι τόσο αξιόπιστοι.....

Όχι ότι δεν θα αλλάξουν και αυτοί που αναλαμβάνουν τους γονείς τους χωρίς και σύντροφο / παιδιά, αν οι γονείς δεν έχουν κάνει τα κουμάντα τους... (άλλο κεφάλαιο) άλλο θέμα αυτό, απλά είναι πράγματα που δεν ξέρεις καλά γιατί υπάρχει αυτό το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί έτσι και έτσι. Το βάρος θα πέσει στο πιο ικανό παιδί.

Γνωρίζω πολύ καλά τι εννοείς όταν αναφέρεσαι στην αϋπνία. Είναι μια κατάσταση που δεν συνηθίζεται. Σε λιώνει, σε διαλύει, σε ρημάζει.

Καταλαβαίνω και την πικρά σου σε ότι αφορά τη γιαγιά που δεν βοήθησε. Τα περάσαμε και αυτά.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η εκμετάλλευση. Πώς γίνεται η συγκεκριμένη γιαγιά να απαιτεί να τρέχετε δεξιά κι αριστερά όταν χρειαζόταν βοήθεια αλλά δεν την πρόσφερε όταν αντιλαμβανόταν πως εσείς θέλατε να πάρετε ανάσες. Δεν ξέρω πως το χειριστήκατε αλλά κάτι κάνατε λάθος. Και δεν το χρεώνεσαι εσύ. Αυτή η γιαγιά είχε παιδί να τη βάλει στη θέση της. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το έκανε. Θα μου πεις δεν είστε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.

Μπορώ όμως να καταλάβω το εξής. Όταν ο άλλος δεν ανακατεύεται στα δικά σου, δεν ανακατεύεσαι κι εσύ στα δικά του. Δε θέλει να βοηθήσει, δεν τη βοηθάς κι εσύ. Δεν ξέρω πως σας κατάφερε αλλά κάπου το χάσατε το παιχνίδι.

Καλή τύχη και καλή δύναμη εύχομαι. Να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Καλή χρονιά με υγεία.

[Athina__P]

Τόσα χρόνια είδα συνεργάτες πριν και μετά τα παιδιά. Αυτοί πιθανόν όταν κάθονται για καφέ με τη μάνα τους και την αδερφή τους να μην έχουν αλλάξει πολύ. Αλλά περίπου το 1/3 γίνονται άλλοι άνθρωποι ως συνεργάτες, δεν μπορούν να είναι τόσο αξιόπιστοι.....

Όχι ότι δεν θα αλλάξουν και αυτοί που αναλαμβάνουν τους γονείς τους χωρίς και σύντροφο / παιδιά, αν οι γονείς δεν έχουν κάνει τα κουμάντα τους... (άλλο κεφάλαιο) άλλο θέμα αυτό, απλά είναι πράγματα που δεν ξέρεις καλά γιατί υπάρχει αυτό το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί έτσι και έτσι. Το βάρος θα πέσει στο πιο ικανό παιδί.

Γνωρίζω πολύ καλά τι εννοείς όταν αναφέρεσαι στην αϋπνία. Είναι μια κατάσταση που δεν συνηθίζεται. Σε λιώνει, σε διαλύει, σε ρημάζει.

Καταλαβαίνω και την πικρά σου σε ότι αφορά τη γιαγιά που δεν βοήθησε. Τα περάσαμε και αυτά.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η εκμετάλλευση. Πώς γίνεται η συγκεκριμένη γιαγιά να απαιτεί να τρέχετε δεξιά κι αριστερά όταν χρειαζόταν βοήθεια αλλά δεν την πρόσφερε όταν αντιλαμβανόταν πως εσείς θέλατε να πάρετε ανάσες. Δεν ξέρω πως το χειριστήκατε αλλά κάτι κάνατε λάθος. Και δεν το χρεώνεσαι εσύ. Αυτή η γιαγιά είχε παιδί να τη βάλει στη θέση της. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το έκανε. Θα μου πεις δεν είστε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.

Μπορώ όμως να καταλάβω το εξής. Όταν ο άλλος δεν ανακατεύεται στα δικά σου, δεν ανακατεύεσαι κι εσύ στα δικά του. Δε θέλει να βοηθήσει, δεν τη βοηθάς κι εσύ. Δεν ξέρω πως σας κατάφερε αλλά κάπου το χάσατε το παιχνίδι.

Καλή τύχη και καλή δύναμη εύχομαι. Να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Καλή χρονιά με υγεία.

Μιλάμε για φοβερή μαγκιά. Ο άντρας μου το είχε πάρει απόφαση, εμμονικά ότι ήταν χρέος του, να βοηθάει αυτός, αλλά για κάποιο λογο άκουγε τις γελοίες δικαιολογίες της γυναίκας αυτής όταν ήταν στο δικό της ρόλο να βοηθήσει. Είχα υποτιμήσει και εγώ το τι είχαμε μπροστά μας, δεν συμβαίνει σε όλους η κατάσταση που είχαμε σπίτι, δεν θέλω να επεκταθώ. Όπως και να έχει, την έβλεπα τόσο απρόθυμη, δεν κάθησα να την παρακαλέσω να ξαναέρθει σπίτι. Δεν ήθελα να εισπράττει το παιδί μου με το βλέμμα του ως μωρό ότι είναι ανεπιθύμητο, δεν το θέλουν, γουατέβα, δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό. Αλλά κάθε φορά που ερχόταν εκείνη να βοηθήσει έφευγε με γελοίες δικαιολογίες.Δεν συζητούσε τίποτα, να καταλάβω τι σκέφτεται, να βρούμε μια λύση, πότε μπορούσε να βοηθήσει, 2 μέρες το χρόνο; Τίποτα! Όλα τα έκανε ύπουλα και κουτοπόνηρα, ότι ήθελε να βοηθήσει αααααααλλλλάααααα.... Είχε προβλήματα που λύνονταν μαγικά αν γυρνούσε σπίτι της! Είχαμε οικονομική δυνατότητα για γυναίκα και είχαμε γυναίκα αλλά υπήρχαν καταστάσεις που ήθελαν 2 ανθρώπους στο σπίτι, κάποιος να επιβλέπει τη γυναίκα, αν ήταν να πάω κάπου εγώ. Τέλος πάντων, ειδικά όταν τα παιδιά ήταν πάρα πολύ μικρά, υπήρχαν λόγοι που δεν εμπιστευόμουν κανέναν ξένο. Μετά δεν είχα το άγχος ότι θα έχω αφήσει το παιδί, θα έχει ξέρω γω σοβαρά αναπτυξιακά προβλήματα και θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ότι έγινε κάτι που δεν έμαθα ποτέ όταν έμεινε μόνο με τη γυναίκα. Ήδη έγιναν πράγματα όταν ήταν λίγο μεγαλύτερα, αλλά ήταν έστω λίγο μεταλύτερα, ήξεραν καλύτερα να προστατεύσουν τον εαυτό τους και ας μην μιλούσαν καλά ακόμα.

Τώρα που ήδη είμαι εγώ με τα δικά μου προβλήματα υγείας, έχω μεγαλώσει πριν την ώρα μου, στο σύζυγο έκοψα τη φόρα όσον αφορά να ασχολείται με τις μ@@κίες του σογιού του, γιατί πάρα πολύ σοβαρά ρισκάρει να μείνει η δική του οικογένεια χωρίς μάνα πριν την ώρα της, κοιτάζοντας αυτός άλλους που έπρεπε να είχαν λύσει τα δικά τους καλύτερα με δική τους ευθύνη.

Και ο ίδιος το βλέπει πια ότι δεν θα είναι 100 χρόνια γερός να αντέχει και έχει κόψει φόρα με τις μ@@κίες. Αλλά τα λέω φωναχτά γιατί δεν θέλω τα δικά μου παιδιά να παίρνουν μαθήματα ότι μπορούν να τους φορτώνονται έτσι ακόμα και οι γονείς τους. Ναι ήταν ΛΑΘΟΣ και αν ας πούμε το έκανα για να νιώσει ότι θα πάρει το βραβείο καλού παιδιού ο άντρας μου, έκανα στα στραβά μάτια, τώρα αυτομουντζώνομαι! Και βγαίνει με ολίγον άσχημο τρόπο, αλλά τα προβλήματα υγείας που απέκτησα είναι πάρα πολύ αληθινά. Εννοώ δεν είναι μελαγχολία κτλ, είναι αληθινά, μετρήσιμα προβλήματα. Δεν μπορούσα καν να διανοηθώ ότι ήταν δυνατό να αποκτήσω τόσα προβλήματα τόσο νωρίς, αλλά η ζωή που έκανα ήταν τελείως διαφορετική από την προηγούμενη γενιά, δεν είχα εισπράξει τέτοιες εικόνες πουθενά. Σπίτι - δουλειά - ιώσεις για διάστημα που δεν ήταν προβλεπόμενο ένας οργανισμός να αντέξει. Οι περισσότεροι αντέχουν, για αυτό και δεν το υπολόγισα. Πώς να το υπολογίσεις; Δεν γίνεται.

Μετά από περίπου 10 χρόνια, σχέσης-δεσμού-γάμου σύνολο, συνειδητοποίησα ότι "οφείλαμε" να δώσουμε στις οικογένειές μας το χρονο μας για Χριστούνεννα - Πάσχα, οι δουλειές μας δεν επιτρέπουν άλλη ανάσα εκτός από Αύγουστο. Άλλη πλάκα, είχαμε 3 σπίτια γονιών να επισκεφτούμε στις γιορτές, γιατί περνούσαν τη φάση τους ως ζευγάρια.

Κάποια στιγμή είπα στο σύζυγο, ποιος θέλει να μας δει; Ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αν τους λείψαμε εμείς και τα εγγόνια τους, ας έρθουν αυτοί, όποτε θέλουν, χρόνο έχουν, αλλά δεν έρχονται ποτέ, αντί να περιμένουν να πάμε εμείς στις γιορτές και να μένουμε μέρες. Και κόπηκαν τα πολλά πολλά και στις γιορτές. Δεν γινόταν, ήθελα να ξεκουραστώ, δεν μπορούσα να περιμένω έναν Αύγουστο. Βρήκαμε και φίλους που κανονίζανε τις υποχρεώσεις τους με άλλους συνοπτικά και χαλαρώναμε λίγο και στις γιορτές.

Γιατί ο άντρας μου το έκανε; Γιατί τον είχε πείσει αυτή η γυναίκα ότι τον αγαπάει όσο τίποτα, τον έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα, το είχα αφήσει αυτό ως κάτι δικό του, αλλά στην πορεία έγινε γελοίο όταν εμείς πνιγόμασταν και αυτή μας σκεφτόταν ΠΑΡΑΠΑΡΑΠΑΡΑ πολύ από το τηλέφωνο! Εκεί κάπου άρχισα το δούλεμα. Μετά έκανα και εγώ τα ίδια, όταν εκείνη ήθελε κάποιον κοντά να τρέξει, αλλά δεν ήταν και μεγάλη η ικανοποίηση. Ήταν πλέον θέμα αυτοσυντήρησης, δεν άντεχα τρεξίματα.

Σταδιακά, η κοινωνική μας ζωή μίκρυνε αρκετά, αλλά υποθέτω ότι ο άντρας μου ήθελε να νιώθει ότι τον αγαπάει αυτή η γυναίκα όσο τίποτα! Εγώ ένα θέατρο έβλεπα, σε αυτή την υποτιθέμενη ατελείωτη αγάπη που μόνο στα τηλεφωνήματα εκδηλωνόταν, τέλος πάντων, το άφηνα γιατί σου λέει η αγάπη είναι κάτι που πρέπει να γίνεται σεβαστό όσο τίποτα! Για τη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω βέβαια, ότι αυτή η γυναίκα ήταν θεατρίνα, δεν θέλω να πω για τα κίνητρα άλλων οικογενειών, γιατί προφανώς νιώθουν διαφορετικά φαντάζομαι και όχι υποχρέωση, συναλλαγή, να έχουν κάποιον να τραβολογάνε με απώτερο σκοπό "κάποιος να τους κοιτάει". Το λιγότερο πάντως που θα μπορούσε να κάνει ήταν να βοηθήσει το παιδί της όταν μπορούσε. Ελεύθερο χρόνο είχε!

Τα πρώτα χρόνια έδινα τόπο στην οργή γιατί πράγματι, σε αυτή τη γυναίκα ο άνθρωπός μου οφείλει πολλά από τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα του. Ε, και ως γνωστόν αν δίνεις τόπο στην οργή καταλήγουν και οι άλλοι να βλέπουν την όλη κατάσταση ως κάτι που δέχεσαι. Και αν δεν τη δέχεσαι καμιά φορά θα βρεθείς και να απολογείσαι. Επίσης, αφού τα παιδιά είχαν τους παππούδες τους όλους ζωντανούς, δεν ήθελα να πρέπει να εξηγώ τίποτα το περίεργο και τα άφησα να μεγαλώσουν νομίζοντας ότι είχαν περίπου κανονικούς παππούδες, ήταν πολύ μικρά για να μπαίνω σε τέτοιες συζητήσεις, αλλά τώρα σιγά σιγά που βλέπω τον άντρα μου να ζει το παραμύθι, δεν θέλω να μάθουν τα παιδιά μου να τα κοροϊδεύουν.

Αθηνά, τώρα που κατάλαβες πόσα πολλά προβλήματα μπορεί να λύσει μια γιαγιά και πόσο θα βοηθήσει την κοινωνική ζωή του ζευγαριού και την καθημερινότητα της οικογένειας που θα κάνουν τα παιδιά σου, υποθέτω ότι θα προσφέρεις ως γιαγιά πολλά περισσότερα από την πεθερά σου.

Ή όχι;

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Το έλεγα από την αρχή και δεν έχει αλλάξει αυτό. Πέρα από ότι μου αρέσει να είμαι με μωράκια, αυτό δεν ξέρω αν θα αλλάξει λόγω ορμονών στην πορεία. Ακόμα και τώρα το βρίσκω προνόμιο να έχω μωράκι να ασχοληθώ. Και ξέρω ότι είναι βαρετό αν το αφήσεις εκεί να κλαίει από βαρεμάρα, αν δεν θες να ασχοληθείς, θα σου σπάσει τα νεύρα, αν δεν είναι το στυλ του να απασχολείται κοιτάζοντας τοίχους και καρέκλες και οτιδήποτε μέσα στο σπίτι, αλλά ξέρω και πώς να περνάω και εγώ και εκείνο καλά.

Απλά έχω ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ, που το βρίσκω δύσκολο να φτάσω σε ηλικία να έχω εγγονάκια, ελπίζω να αντέξω τόσο, αλλά ακόμα και τότε εννοείται ότι δεν θα έχω τίποτα πιο σπουδαίο να κάνω! Υπάρχουν λεπτομέρειες στο πόσο δεν βοήθησαν οι γιαγιάδες.

[Ερμής]

Αθηνά το καταλαβαίνω αυτό που λες, όπως κατάλαβα οτι το πρόβλημα σου δεν είναι τα παιδιά αλλά η μαμά σου και η πεθερά σου.
Φυσικά δε μπορώ να το καταλάβω διότι εμένα η μητέρα μου δεν έχει θέμα(το αντίθετο) να κρατάει τα ανίψια μου και τα παιδιά μου στο μέλλον, άσχετα αν η αδερφή μου δεν αφήνει ρούπι τη μικρή(μέχρι ΗΠΑ την έτρεξε σε πολύ μικρή ηλικία). Κατανοώ πολύ καλά τι γράφεις, απορώ γιατί φαίνεσαι δυσνόητη σε κάποιους, ίσα ίσα το έχω ξαναπεί οτι είσαι απο τους πλέον ειλικρινείς και αληθινούς χρήστες εδω μέσα.
Όσο για τον άντρα σου ατύχησες γιατί μάλλον επεσες σε λίγο μαμάκια με μια ψιλοτρελή μάνα. Μοναχοπαίδι να υποθέσω.

[Ορέστης 35]

"στο σύζυγο έκοψα τη φόρα όσον αφορά να ασχολείται με τις μ@@κίες του σογιού του"

Αυτο οι περισσοτερες Ελληνιδες το κανουν το δευτερο χρονο της σχεσης.

[Naida]

"στο σύζυγο έκοψα τη φόρα όσον αφορά να ασχολείται με τις μ@@κίες του σογιού του"

Αυτο οι περισσοτερες Ελληνιδες το κανουν το δευτερο χρονο της σχεσης.

Πιο δεύτερο; Ορισμένες από τους πρώτους μήνες τεχνηέντως αποκόπτουν παρέες και φτάνουν και στον οικογενειακό κύκλο. Όπως και οι άντρες αντιστοιχα αλλά λίγο πιο μετά.
Βέβαια και τα ελληνικά σόγια από την άλλη δεν είναι ο κλασικός οικογενειακός κυκλος που δε θ' ανακατευτεί αλλά εντάξει μωρέ γονείς είναι κάπου θα πουν και μια κουβέντα ασ' τους να την πουν.
Αρκεί να μην επηρεάζεται ο σύντροφός ή η σύντροφος.

[Ερμής]

Κοίτα μεταξύ μας, στην Ελλάδα και στην Ιταλία, τα σόγια έχουν το συνήθειο να ανακατεύονται. Και όχι κομψα. Βέβαια αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ευτυχώς.

[Naida]

Κοίτα μεταξύ μας, στην Ελλάδα και στην Ιταλία, τα σόγια έχουν το συνήθειο να ανακατεύονται. Και όχι κομψα. Βέβαια αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ευτυχώς.

Ω καλά είσαι. Παλαιότερα υπήρχαν τρελά θέματα. Και από τις δύο πλευρές.
Πλέον όντως έχει αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση ευτυχώς.

[enaon]

Αρκεί να μην επηρεάζεται ο σύντροφός ή η σύντροφος.

είμαστε όλοι χρόνια γαλουχημένοι στα καμίνια της ανεξαρτησίας, το σύστημα είναι θωρακισμένο, καμία ανησυχία για θέματα επηρεασμού.

[Naida]

Αρκεί να μην επηρεάζεται ο σύντροφός ή η σύντροφος.

είμαστε όλοι χρόνια γαλουχημένοι στα καμίνια της ανεξαρτησίας, το σύστημα είναι θωρακισμένο, καμία ανησυχία για θέματα επηρεασμού.

Σ' επηρεάζουν όσο τους επιτρέπεις και είσαι υπό την επηρειά τους και την φροντίδα τους.