ΚΑΚΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ ....

[Naida]

Οι αηδιες περι του οτι,διαβαζε για να εχεις το κεφαλι σου ησυχο,ειναι απλα δικαιολογιες για το οφθαλμολουτρο της κλειδαροτρυπας και ειναι ενα ειδος βιασμου

ελεος.
ελεος, ελεος, ελεος.

βρειτε καμμια αλλη λεξη. δεν ειναι τα παντα "βιασμος".

το δεκαχρονο που διαβασε η μαμα του κρυφα το ημερολογιο του, δεν εχει υποστει τα ιδια με το αλλο 10χρονο που το βιασαν.

μη χρησιμοποιειτε τη λεξη για πλακα, την αποδυναμωνετε.

+1000

[Ασέβαστος]

Athina__P Εγώ δεν έχω γράψει πουθενά ότι είναι ρόδινη η ζωή του μέσου οικογενειάρχη, αλλά ο μέσος οικογενειάρχης δεν έκανε παιδιά με το μαχαίρι στο λαιμό. Αν δεν ήθελε, να μην τα έκανε. Αν τα έκανε για λάθος λόγους, πρόβλημά του.
Στο θέμα μας, στην αρχή στο δωμάτιό μου και μετά μου τον πήραν και τον έβαλαν στο σαλόνι, γιατί έπαιζα 5 ώρες παιχνίδια, αντί να διαβάζω κλπ. Ε θύμωσα λίγο, έκανα τα δικά μου, είδα ότι δεν περνάνε, προσαρμόστηκα, γιατί ήμουν παιδί και γιατί έτσι είναι τα παιδιά.

Επίσης συμφωνώ απόλυτα ότι δεν περιμένεις από ένα ημερολόγιο, εγώ τα ξέρναγα όλα με το νι και με το σίγμα και το κάνω και σήμερα, αλλά δεν ξέρεις το κάθε παιδί ξεχωριστά, κάποια είναι κλειστά εκ φύσεως, κάποια είναι κλειστά εξαιτίας καταστάσεων, κάποια άλλα εξαιτίας κακού γονιού και πάει λέγοντας.

Έλεγχος θα πρέπει να υπάρχει, ειδικά σε ό,τι αφορά το διαδίκτυο και είμαι απόλυτη. Εγώ ημερολόγιο εξ αρχής δε θα διάβαζα, αλλά ΑΝ στο μυαλό μου καρφωνόταν η ιδέα ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου, ΘΑ ΤΟ ΕΨΑΧΝΑ και εκεί πάνω σίγουρα θα έκανα ό,τι μπορούσα για να αποσπάσω πληροφορίες είτε το λένε ημερολόγιο είτε κινητό. ΝΑΙ, ας μου θυμώσει, θα του περάσει. Σε όλους μας πέρασε ο όποιος καβγάς, διαφωνία κλπ. Εγώ δε θα έχανα το σεβασμό και τη μαμά μου στα δέκα, επειδή μου διάβασε το ημερολόγιο, θα της έκανα τρολια, γράφοντας παπαριές μέσα να τη φρικάρω, για να γελάσω, διότι ήμουν ζιζάνιο. Με την ίδια λογική δε θα διάβαζα ημερολόγιο, ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ δεν παρατηρούσα αλλαγές αδικαιολόγητες στο παιδί μου.

Αλλά αυτά είναι άσχετα με τα πονηματα που διαβάζω κατά καιρούς για δυσκολίες και άλλα. Σας ανάγκασε κανείς να γίνετε μάνες; Αν ναι, λυπάμαι πολύ. Αν όχι, τότε κάνατε για λάθους λόγους παιδί. Και λυπάμαι ΠΟΛΥ κυρίως για το παιδιά σε κάθε περίπτωση, γιατί το καταλαβαίνουν απόλυτα. Και γελάω με ιστορίες για δυσκολίες καθημερινότητας, όταν έχετε την υγεία και μία οικονομικά σχετικά άνετη ζωή. Άλλες οικογένειες πεινάνε, εγώ έχασα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά και διαλύθηκαν 3 οικογένειες από δίπλα και αυτά που γράφετε ώρες ώρες μου γυρίζουν τα άντερα άσχημα . Θεωρείς ότι ο άλλος δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και κάθεται να ασχολείται με το αν το απόγευμα στο σαλόνι οι εικόνες είναι ενδιαφέρουσες; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΓΕΤΑΙ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, οι οποίες εσένα σου είναι αδιάφορες. Κακομαθημένες κοκόνες του καναπέ.

[Ερμής]

Εν τω μεταξυ αυτό που λέει η Αθηνά "που θα πάει δε θα μεγαλώσουν;;;" το έχω ακούσει μόνο απο την ίδια και απο άλλη μία. Όσους γονείς ξέρω και έχουν μικρά παιδιά λένε το ακριβώς αντίθετο.

[hellegennes]

Οι αηδιες περι του οτι,διαβαζε για να εχεις το κεφαλι σου ησυχο,ειναι απλα δικαιολογιες για το οφθαλμολουτρο της κλειδαροτρυπας και ειναι ενα ειδος βιασμου

ελεος.
ελεος, ελεος, ελεος.

βρειτε καμμια αλλη λεξη. δεν ειναι τα παντα "βιασμος".

το δεκαχρονο που διαβασε η μαμα του κρυφα το ημερολογιο του, δεν εχει υποστει τα ιδια με το αλλο 10χρονο που το βιασαν.

μη χρησιμοποιειτε τη λεξη για πλακα, την αποδυναμωνετε.

Κι εγώ χρησιμοποίησα την έκφραση και την θεωρώ αρκετά έγκυρη για αυτό το θέμα. Το μυαλό μας είναι το τελευταίο μας καταφύγιο. Το να ξέρεις ότι κάποιος διαβάζει τις σκέψεις σου σού στερεί την δυνατότητα να καταφύγεις στο μόνο πράγμα που είναι 100% δικό σου και δεν μπορεί να εισχωρήσει άλλος. Είναι βιασμός με κάθε έννοια της λέξης. Εξάλλου και στον σεξουαλικό βιασμό αυτό που συμβαίνει είναι σε ψυχολογικό επίπεδο. Δεν παθαίνεις σωματικά κάτι επειδή κάποιος σε ανάγκασε να ικανοποιήσεις την αρρώστια του. Αυτό που συντρέχει είναι ο τρόμος, η γνώση ότι σε βάζει να κάνεις κάτι παρά την θέλησή σου, η ντροπή που νιώθεις, το άδειασμα, το κενό που νιώθεις.

Φαντάσου ότι το αγόρι στα 13 του γράφει στο ημερολόγιό του π.χ. φαντασιώσεις του με γλαφυρές λεπτομέρειες. Πες μου πώς πιστεύεις ότι θα νιώσει αν καταλάβει ότι το διάβασε η μάνα του (πέρα από το ότι αυτό είναι τέρμα άρρωστο, δεν το συζητώ). Ή με τους ρόλους κόρης-πατέρα.

Πες ότι η κόρη γράφει στο ημερολόγιό της «του έπιασα το ^^$# και άρχισα να το γλείφω τελετουργικά» και πιάνει τον πατέρα της να το διαβάζει.

Ναι, το θεωρώ βιασμό. Yep.

[foscilis]

Υποδείξεις για τη χρήση υπολογιστή από παιδιά και γενικά υποδείξεις για το parenting ως εργαζόμενος δέχομαι μόνο από όποιον παρουσιάζει πρώτα κάρτα ασφαλισμένου στο ΙΚΑ με τα ένσημα και στη συνέχεια κάρτα πολυτέκνου.

Δεν δέχομαι από όσους είναι 30+ και εξακολουθούν να θεωρούν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια κάποιου είδους golden standard της ανθρωπότητας.

[hellegennes]

Υποδείξεις για τη χρήση υπολογιστή από παιδιά και γενικά υποδείξεις για το parenting ως εργαζόμενος δέχομαι μόνο από όποιον παρουσιάζει πρώτα κάρτα ασφαλισμένου στο ΙΚΑ με τα ένσημα και στη συνέχεια κάρτα πολυτέκνου.

Δεν δέχομαι από όσους είναι 30+ και εξακολουθούν να θεωρούν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια κάποιου είδους golden standard της ανθρωπότητας.

Υποδείξεις για το κόκκινο οφείλεις να δέχεσαι μόνο από ειδικούς. Τα ένσημα του ΙΚΑ δεν είναι πτυχίο παιδοψυχολογίας.

Τα υπόλοιπα περιττεύουν. Επίσης υπάρχει ελληνική λέξη για το parenting.

[foscilis]

Δεν είναι authoritative οι ειδικοί σε αυτούς τους κλάδους. Δεν είναι ότι έχουν πάρει π.χ. 30 τρίδυμα, έχουν μεγαλώσει τα 10 με υπολογιστή στο σαλόνι τα 10 με υπολογιστή στο δωμάτι και τα 10 χωρίς υπολογιστή φροντίζοντας όλο το υπόλοιπο περιβάλλον να είναι ίδιο με ηθοποιούς και σκηνικά και έχουν συγκρίνει τα αποτελέσματα.

Πρόκειται απλά για κοπρίτες θεωρητικούς που κερδίζουν consensus άλλων κοπριτών στη βάση του πόσο καλά μπορούν να αφηγηθούν. Μπορεί αυτά που λένε να ισχύουν μπορεί και όχι. Αλλά βασικά είναι καλοδουλεμένς αφηγήσεις, όχι σοβαρά μοντέλα με την επιστημονική έννοια.

Θα προτιμήσω λοιπόν την άποψη κάποιου με βιωματική εμπειρία, αν θες να ξέρεις έναν από τους βασικούς λόγους που έχω αλλάξει γνώμη για τον Περσέα, είναι ότι ήμουν 25 χρονών μαλακισμένο και του έκανα υποδείξεις στη βάση των όσων είχα διαβάσει και στη βάση των δικών μου εμπειριών ως παιδί, αυτός ήταν 40 (ή κάτι τέτοιο) με παιδιά και αντί να γελάει και να με βρίζει όπως μου άξιζε απλά κράταγε χαρακτήρα.

Πάντως για να καταρρίψω την άποψη της Cecily Anne και να αποδειχτεί ταυτόχρονα πόσο δίκιο έχω όταν λέω ότι είναι τραγικό να θεωρεί τη δικιά της παιδική ηλικία κάποιου είδους νόρμα -όταν κάνεις παιδί συνειδητοποιείς ότι το χάσμα γενεών σε κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτο και δεν είναι θέμα αν είσαι "πιστός στα παιδικά σου χρόνια" ή αν μεγάλωσες με μοντέρνες ιδέες- αρκεί να παρατηρήσω ότι στη σημερινή εποχή ο υπολογιστής δεν είναι ένα έπιπλο όπως πριν 100 χρόνια που ήταν εκείνη παιδί. Σήμερα ο "υπολογιστής" είναι μια φορητή συσκευούλα σε μέγεθος μικρού βιβλίου. Δεν έχει καν νόημα το ερώτημα "πού θα μπει", νόημα έχει μόνο το ερώτημα "πότε το δίνεις". Αντιθέτως καταλαβαίνω πολύ καλά αυτά που λέει η Αθηνά γιατί έχω παρατηρήσει πόσο επιθετικά, παράξενα, όχι ο εαυτός τους γίνονται τα παιδιά μου μετά από το πρώτο μισάωρο στο τάμπλετ και γενικά ότι η σχέση τους με τις οθόνες είναι τρομερά διαφορετική από αυτήν που είχαμε εμείς στον καιρό μας. Έχουν μπει πλέον αυστηροί κανόνες αλλά αυτά αναγκαστικά τα βλέπεις και τα κάνεις, είμαστε η πρώτη γενιά γονιών που ζει κάτι τέτοιο και κανένας μαλάκας ειδικός (είτε σπουδαγμένος είτε κατά φαντασίαν) δεν έχει προλάβει να βγάλει κανόνες.

[Cecily Anne]

Foscilis πού έγραψα για τη δικιά μου παιδική ηλικία σα νόρμα;

Εδώ;

αλλά δεν ξέρεις το κάθε παιδί ξεχωριστά, κάποια είναι κλειστά εκ φύσεως, κάποια είναι κλειστά εξαιτίας καταστάσεων, κάποια άλλα εξαιτίας κακού γονιού και πάει λέγοντας.

μήπως εδώ;

Άλλες οικογένειες πεινάνε, εγώ έχασα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά και διαλύθηκαν 3 οικογένειες από δίπλα και αυτά που γράφετε ώρες ώρες μου γυρίζουν τα άντερα άσχημα . Θεωρείς ότι ο άλλος δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και κάθεται να ασχολείται με το αν το απόγευμα στο σαλόνι οι εικόνες είναι ενδιαφέρουσες; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΓΕΤΑΙ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, οι οποίες εσένα σου είναι αδιάφορες.

Mήπως σε έθιξε αυτό;

Και γελάω με ιστορίες για δυσκολίες καθημερινότητας, όταν έχετε την υγεία και μία οικονομικά σχετικά άνετη ζωή

Τέλος για τις μπηχτές περί ΙΚΑ και παιδιών:
1. Έχω ένσημα από το 2010 και τα περισσότερα σε ΙΚΑ, παραπάνω δεν έχω λόγω ηλικίας.
2. Θα κάνω παιδιά, όποτε κρίνω εγώ και αν μπορώ, όχι όποτε μου υποβάλλεις εσύ
3. Δεν έκανα καμία υπόδειξη σε εσένα και σε κανένα προσωπικά, απάντησα σε χρήστρια που με κουοτάρισε, γράφοντάς μου το πόνημά της.

[Ασέβαστος]

Εν τω μεταξυ αυτό που λέει η Αθηνά "που θα πάει δε θα μεγαλώσουν;;;" το έχω ακούσει μόνο απο την ίδια και απο άλλη μία. Όσους γονείς ξέρω και έχουν μικρά παιδιά λένε το ακριβώς αντίθετο.

Συμφωνω.

[Ασέβαστος]

Οι αηδιες περι του οτι,διαβαζε για να εχεις το κεφαλι σου ησυχο,ειναι απλα δικαιολογιες για το οφθαλμολουτρο της κλειδαροτρυπας και ειναι ενα ειδος βιασμου

ελεος.
ελεος, ελεος, ελεος.

βρειτε καμμια αλλη λεξη. δεν ειναι τα παντα "βιασμος".

το δεκαχρονο που διαβασε η μαμα του κρυφα το ημερολογιο του, δεν εχει υποστει τα ιδια με το αλλο 10χρονο που το βιασαν.

μη χρησιμοποιειτε τη λεξη για πλακα, την αποδυναμωνετε.

Κι εγώ χρησιμοποίησα την έκφραση και την θεωρώ αρκετά έγκυρη για αυτό το θέμα. Το μυαλό μας είναι το τελευταίο μας καταφύγιο. Το να ξέρεις ότι κάποιος διαβάζει τις σκέψεις σου σού στερεί την δυνατότητα να καταφύγεις στο μόνο πράγμα που είναι 100% δικό σου και δεν μπορεί να εισχωρήσει άλλος. Είναι βιασμός με κάθε έννοια της λέξης. Εξάλλου και στον σεξουαλικό βιασμό αυτό που συμβαίνει είναι σε ψυχολογικό επίπεδο. Δεν παθαίνεις σωματικά κάτι επειδή κάποιος σε ανάγκασε να ικανοποιήσεις την αρρώστια του. Αυτό που συντρέχει είναι ο τρόμος, η γνώση ότι σε βάζει να κάνεις κάτι παρά την θέλησή σου, η ντροπή που νιώθεις, το άδειασμα, το κενό που νιώθεις.

Φαντάσου ότι το αγόρι στα 13 του γράφει στο ημερολόγιό του π.χ. φαντασιώσεις του με γλαφυρές λεπτομέρειες. Πες μου πώς πιστεύεις ότι θα νιώσει αν καταλάβει ότι το διάβασε η μάνα του (πέρα από το ότι αυτό είναι τέρμα άρρωστο, δεν το συζητώ). Ή με τους ρόλους κόρης-πατέρα.

Πες ότι η κόρη γράφει στο ημερολόγιό της «του έπιασα το ^^$# και άρχισα να το γλείφω τελετουργικά» και πιάνει τον πατέρα της να το διαβάζει.

Ναι, το θεωρώ βιασμό. Yep.

το βαζεις διπλα με το να σου ματωσουν τον κωλο, να σου κανουν τη μουρη μπλε, και να σε χυσουν πατοκορφα;

ναι, δεν ειναι ωραιο πραμα να διαβαστουν αυτα που ειπες απο γονεα, αλλα ειναι απειρως μακρια απο βιασμο. ειδικα εσυ που εχεςι καλη σχεση με τις λεξεις και τις εννοιες, θα μπορουσες να βρεις καποια καλυτερη.

[Naida]

Δεν είναι authoritative οι ειδικοί σε αυτούς τους κλάδους. Δεν είναι ότι έχουν πάρει π.χ. 30 τρίδυμα, έχουν μεγαλώσει τα 10 με υπολογιστή στο σαλόνι τα 10 με υπολογιστή στο δωμάτι και τα 10 χωρίς υπολογιστή φροντίζοντας όλο το υπόλοιπο περιβάλλον να είναι ίδιο με ηθοποιούς και σκηνικά και έχουν συγκρίνει τα αποτελέσματα.

Πρόκειται απλά για κοπρίτες θεωρητικούς που κερδίζουν consensus άλλων κοπριτών στη βάση του πόσο καλά μπορούν να αφηγηθούν. Μπορεί αυτά που λένε να ισχύουν μπορεί και όχι. Αλλά βασικά είναι καλοδουλεμένς αφηγήσεις, όχι σοβαρά μοντέλα με την επιστημονική έννοια.

Θα προτιμήσω λοιπόν την άποψη κάποιου με βιωματική εμπειρία, αν θες να ξέρεις έναν από τους βασικούς λόγους που έχω αλλάξει γνώμη για τον Περσέα, είναι ότι ήμουν 25 χρονών μαλακισμένο και του έκανα υποδείξεις στη βάση των όσων είχα διαβάσει και στη βάση των δικών μου εμπειριών ως παιδί, αυτός ήταν 40 (ή κάτι τέτοιο) με παιδιά και αντί να γελάει και να με βρίζει όπως μου άξιζε απλά κράταγε χαρακτήρα.

Πάντως για να καταρρίψω την άποψη της Cecily Anne και να αποδειχτεί ταυτόχρονα πόσο δίκιο έχω όταν λέω ότι είναι τραγικό να θεωρεί τη δικιά της παιδική ηλικία κάποιου είδους νόρμα -όταν κάνεις παιδί συνειδητοποιείς ότι το χάσμα γενεών σε κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτο και δεν είναι θέμα αν είσαι "πιστός στα παιδικά σου χρόνια" ή αν μεγάλωσες με μοντέρνες ιδέες- αρκεί να παρατηρήσω ότι στη σημερινή εποχή ο υπολογιστής δεν είναι ένα έπιπλο όπως πριν 100 χρόνια που ήταν εκείνη παιδί. Σήμερα ο "υπολογιστής" είναι μια φορητή συσκευούλα σε μέγεθος μικρού βιβλίου. Δεν έχει καν νόημα το ερώτημα "πού θα μπει", νόημα έχει μόνο το ερώτημα "πότε το δίνεις". Αντιθέτως καταλαβαίνω πολύ καλά αυτά που λέει η Αθηνά γιατί έχω παρατηρήσει πόσο επιθετικά, παράξενα, όχι ο εαυτός τους γίνονται τα παιδιά μου μετά από το πρώτο μισάωρο στο τάμπλετ και γενικά ότι η σχέση τους με τις οθόνες είναι τρομερά διαφορετική από αυτήν που είχαμε εμείς στον καιρό μας. Έχουν μπει πλέον αυστηροί κανόνες αλλά αυτά αναγκαστικά τα βλέπεις και τα κάνεις, είμαστε η πρώτη γενιά γονιών που ζει κάτι τέτοιο και κανένας μαλάκας ειδικός (είτε σπουδαγμένος είτε κατά φαντασίαν) δεν έχει προλάβει να βγάλει κανόνες.

Ισχύει απίστευτα αυτό με την συμπεριφορά με το τάμπλετ ή το κινητό. Εδώ αλλάζει η δικιά μας τι να λέμε τώρα.

[hellegennes]

Δεν είναι authoritative οι ειδικοί σε αυτούς τους κλάδους. Δεν είναι ότι έχουν πάρει π.χ. 30 τρίδυμα, έχουν μεγαλώσει τα 10 με υπολογιστή στο σαλόνι τα 10 με υπολογιστή στο δωμάτι και τα 10 χωρίς υπολογιστή φροντίζοντας όλο το υπόλοιπο περιβάλλον να είναι ίδιο με ηθοποιούς και σκηνικά και έχουν συγκρίνει τα αποτελέσματα.

Πρόκειται απλά για κοπρίτες θεωρητικούς που κερδίζουν consensus άλλων κοπριτών στη βάση του πόσο καλά μπορούν να αφηγηθούν. Μπορεί αυτά που λένε να ισχύουν μπορεί και όχι. Αλλά βασικά είναι καλοδουλεμένς αφηγήσεις, όχι σοβαρά μοντέλα με την επιστημονική έννοια.

Θα προτιμήσω λοιπόν την άποψη κάποιου με βιωματική εμπειρία, αν θες να ξέρεις έναν από τους βασικούς λόγους που έχω αλλάξει γνώμη για τον Περσέα, είναι ότι ήμουν 25 χρονών μαλακισμένο και του έκανα υποδείξεις στη βάση των όσων είχα διαβάσει και στη βάση των δικών μου εμπειριών ως παιδί, αυτός ήταν 40 (ή κάτι τέτοιο) με παιδιά και αντί να γελάει και να με βρίζει όπως μου άξιζε απλά κράταγε χαρακτήρα.

Πάντως για να καταρρίψω την άποψη της Cecily Anne και να αποδειχτεί ταυτόχρονα πόσο δίκιο έχω όταν λέω ότι είναι τραγικό να θεωρεί τη δικιά της παιδική ηλικία κάποιου είδους νόρμα -όταν κάνεις παιδί συνειδητοποιείς ότι το χάσμα γενεών σε κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτο και δεν είναι θέμα αν είσαι "πιστός στα παιδικά σου χρόνια" ή αν μεγάλωσες με μοντέρνες ιδέες- αρκεί να παρατηρήσω ότι στη σημερινή εποχή ο υπολογιστής δεν είναι ένα έπιπλο όπως πριν 100 χρόνια που ήταν εκείνη παιδί. Σήμερα ο "υπολογιστής" είναι μια φορητή συσκευούλα σε μέγεθος μικρού βιβλίου. Δεν έχει καν νόημα το ερώτημα "πού θα μπει", νόημα έχει μόνο το ερώτημα "πότε το δίνεις". Αντιθέτως καταλαβαίνω πολύ καλά αυτά που λέει η Αθηνά γιατί έχω παρατηρήσει πόσο επιθετικά, παράξενα, όχι ο εαυτός τους γίνονται τα παιδιά μου μετά από το πρώτο μισάωρο στο τάμπλετ και γενικά ότι η σχέση τους με τις οθόνες είναι τρομερά διαφορετική από αυτήν που είχαμε εμείς στον καιρό μας. Έχουν μπει πλέον αυστηροί κανόνες αλλά αυτά αναγκαστικά τα βλέπεις και τα κάνεις, είμαστε η πρώτη γενιά γονιών που ζει κάτι τέτοιο και κανένας μαλάκας ειδικός (είτε σπουδαγμένος είτε κατά φαντασίαν) δεν έχει προλάβει να βγάλει κανόνες.

Άρα παραδέχεσαι ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι συντηρητικός, γιατί αυτή είναι η ουσία όσων γράφεις. Και όχι, η παιδοψυχολογία δεν είναι επιστήμη της πούτσας.

Ξέρεις πόση αξία έχει για την επιστήμη η προσωπική σου εμπειρία και γενικά τα βιώματα: 0. Η επιστήμη στον χώρο βασίζεται σε σύγκριση δεδομένων δεκαετιών, πολλών χωρών, ηλικιών, κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, καταστάσεων και έναν πακτωλό άλλων πραγμάτων. Ο ειδικός στον οποίο θα απευθυνθείς για να σου δώσει κατευθυντήριες γραμμές για το τι να κάνεις σε κάθε περίπτωση έχει αναλύσει εκατοντάδες και χιλιάδες περιπτώσεις σαν την δική σου, σε αντίθεση με εσένα που έχεις για σημείο αναφοράς μία και μοναδική περίπτωση: την δική σου.

Ακόμα και καθαρά εμπειρικά να το πάρεις, ο ειδικός έχει δει αυτές τις καταστάσεις που ζεις άπειρες φορές. Του πούστη, ακόμη κι ένας δικαστής έχει καλύτερη εμπειρία από τον κάθε γονιό χωριστά, έχοντας δει τα ίδια σενάρια να επαναλαμβάνονται αμέτρητες φορές.

Οπότε, τι ακριβώς σού μένει σαν εναλλακτική απέναντι στον ειδικό; Η προσωπική σου εμπειρία, που την στιγμή που βιώνεις την κατάσταση δεν υπάρχει ακόμα και η εμπειρία της Κούλας από απέναντι και του Μπάμπη απ' την Χαλάστρα. Προτιμάς δηλαδή να ακούσεις τις βιωματικές εμπειρίες μεμονωμένων ατόμων, που μπορεί οι ικανότητές τους στην ανατροφή να είναι για τον πούτσο, παρά την άποψη ενός ατόμου που είναι η δουλειά του να αναλύει αυτό που βιώνεις.

[hellegennes]

το βαζεις διπλα με το να σου ματωσουν τον κωλο, να σου κανουν τη μουρη μπλε, και να σε χυσουν πατοκορφα;

Αν φας ξύλο, αλλά άγριο ξύλο όμως, και σου ρίξουν σκατά στο πρόσωπο θα πεις ότι βιάστηκες;

[hellegennes]

foscilis, ορίστε ένα παράδειγμα βιωματικού parenting. Να πώς αντιμετώπισε ο γονιός το πρόβλημα που ο ίδιος θεωρεί ότι είχε η κόρη του, δηλαδή ότι τα είχε με Αφγανό:

Στυγερό έγκλημα στην Κέρκυρα: Σκότωσε την κόρη του με σιδερόβεργα!

Μην ξεχάσεις να ρωτήσεις γνωστούς και φίλους με ένσημα του ΙΚΑ πώς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του άτακτου παιδιού. Το δέρνουν; Το μαστιγώνουν; Του λένε ότι θα καεί στην κόλαση; Κάτι θα ξέρουν παραπάνω από τους ειδικούς, που εκτός από σπουδές της πούτσας που έκαναν, δεν θα έχουν και οικογένειες οι ίδιοι, μάλλον.

[ΓΑΛΗ]

Ανεξαρτήτως αν είναι φυσικό, ρώτησα αν είναι θυσία. Αν με άλλα λόγια θυσιάζεις τον εαυτό σου και δίνεις προτεραιότητα στο παιδί.

Θα επιμείνω στο ότι η γονεϊκή ιδιότητα δεν είναι θυσία. Είναι επιλογή. Η μόνη διαφορά της από τις άλλες ερωτικές ή φιλικές σχέσεις είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής ή διακοπής αυτής της σχέσης για την περίοδο που το παιδί είναι ανήλικο. Και σου προσφέρει περισσότερα από αυτά που δίνεις.

Κατά τα άλλα, συνήθως ο όρος "θυσία" χρησιμοποιείται όταν η χ ή ψ σχέση έχει αποτύχει και το όλο σκηνικό εκλαμβάνεται ως ένας χαμένος χρόνος αν δεν έχει ευθυγραμμιστεί με το δικό μας κόνσεπτ. Ακριβώς γι' αυτό έγραψα ότι ουσιαστικώς εκφράζει έναν εγωισμό ή μια υπερεκτίμηση των δικών μας δυνατοτήτων και τίποτα παραπάνω.

Ναι και τρέχετε όλοι μαζί με απόχες να πιάσετε πεταλούδες στα λιβάδια. Τι λέμε τώρα; Το να είσαι γονιός είναι σκληρό και απαιτητικό και κουραστικό και καταθλιπτικό,σε αλλάζει αγαρμπα και ταυτόχρονα η μέγιστη χαρά της ζωής.
Και απαιτείται να θυσιάσεις από το πιο μικρό που ειναι πχ το τελευταίο μελομακάρονο που πήρες να φας και μπήκε στο δωμάτιο το παιδί και του το δίνεις, τον χρόνο σου, τα χρηματά σου κτλ κτλ μεχρι την ίδια σου την ζωή αν απαιτηθεί. Για την ακρίβεια είναι αυτοθυσία. Γιατι αυτοπροσφέρεσαι με μεγάλη χαρά.
Επιλέγεις να βάλεις τον εαυτό σου σε 2η μοιρα,που είχες πριν σε προτεραιότητα, για τις ανάγκες ενός μικρού ανθρωπάκου. Το 95% των σκέψεων σου αφορά το παιδί. Το τώρα και το μέλλον του. Ότι κανείς περιστρέφεται γύρω από τη προσφορά στο παιδί. Και φυσικά όχι επειδή είναι συνέχεια σου και περιμένεις να στα ξεπληρώσει κτλ κτκ. Αλλά γιατί οφείλεις να σκέφτεσαι έτσι από τη στιγμή που επέλεξες να γίνεις γονιός και ν' αναλάβεις την ευθύνη του.

Naida, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν απαιτήσεις σε χρόνο, ενέργεια και μείωση του αμιγώς προσωπικού σου χρόνου.
Και στον έρωτα αυτοπροσφέρεσαι αλλά βλέπεις αυτήν την αυτοπροσφορά ως θυσία μόνον όταν τελειώνει.
Και στην εργασία αναλώνεσαι αλλά το βλέπεις ως άσκοπη θυσία όταν δεν αποδίδει.

Ε ναι, το παιδί είναι ευθύνη. Φυσικά και είναι και πρέπει να είναι. Και όποιος δεν θέλει να χάσει χρόνο από τα πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά πράγματα που κάνει καθημερινώς, καλό θα είναι να το ξανασκεφτεί πριν κάνει παιδί. Διαφορετικά ας συνεχίσει τη συναρπαστική ζωή που του προσφέρει η ανεξαρτησία του, χωρίς να θυσιάζεται για κανέναν. Τα παιδιά χρειάζονται γονείς και όχι μάρτυρες.