Ο μύθος της εθνικής συμφιλίωσης

[Γάταρος]

Συμφιλίωση δεν είναι,ανακωχή έχουμε.Όσο για το εθνική,εδώ γελάμε.

Ναί, να το πούμε κι αυτό. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για εθνικό διχασμό διότι οι κομμουνιστές δεν εντάσσονται στο ελληνικό έθνος.

[wooded glade]

Συμφιλίωση δεν είναι,ανακωχή έχουμε.Όσο για το εθνική,εδώ γελάμε.

Ναί, να το πούμε κι αυτό. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για εθνικό διχασμό διότι οι κομμουνιστές δεν εντάσσονται στο ελληνικό έθνος.

Δυστυχώς εντάσσονται.
Είναι κουμούνια + αριστεριστές + ζαίοι.
Κανένας από αυτούς δεν έχει δηλώσει ότι δεν θα έφερε κονσερβοκούτι το 1944.

[wooded glade]

Εγώ ανήκω ως γνωστόν στην κεντροαριστερά.
Αλλά αντίθετα με πολλούς άλλους εδώ μέσα έχω πάει σε όλες τις τάξεις του σχολείου (δεν υπήρχαν καταλήψεις τότε) και γράμματα γνωρίζω.
Ομολογώ ότι πίστεψα στη συμφιλίωση αλλά μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Ήταν το 1968 μετά την διημιουργία του Ες. Χωρίς άλλες πληροφορίες είχα την εντύπωση ότι το Ες ήταν τώρα πια κεντρώο κόμμα και επίσης ότι όλοι οι αριατεροί έγιναν Ες ενώ μόνο μία μικρή προεδρική φρουρά στη Μόσχα παρέμενε Εξ.
Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ελεγχθούν αυτά από εμένα παρά μόνο μετά τη μεταπολίτευση. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι αφ' ενός το Εξ κυριαρχούσε (ως είχαν τα πράγματα τότε) και αφ' ετέρου ότι το Ες ήταν κι αυτό ένα μαρξιστικώτατο κόμμα (ολίγον τι ρέπον προς το Μπιαρίτζ-κυανή ακτή έστω).
Η ιδέα λοιπόν της συμφιλίωσης ήταν φόλα.
Το "παρά πόδα" ίσχυε -όπως είχε δηλώσει ο σύντροφος Κολιγιάννης από το 1958 ήδη- αλλά η ιδέα αυτή δεν ήταν παρά μία φόλα για τους αφελείς.

Το Πασόκ την δέχτηκε αυτή την ιδέα, όπως όμως την είχε δεχτεί και το 1956, με το μικράς διαρκείας λαϊκό μέτωπο που είχε γίνει τότε.
Η ΝΔ την δέχτηκε κι αυτή εκούσα-ακούσα γιατί αλλοιώς κινδύνευε με αφανισμό από το πριμ.