Ο μύθος της εθνικής συμφιλίωσης

[Γάταρος]

Αυτό που δε μπορούν να καταλάβουν οι δεξιοί μπιντέδες των κομμουνιστών είναι το ότι λήξη πολέμου δε σημαίνει συμφιλίωση.


Ο Θ. Τζήμερος μιλάει για τη διαχρονική συμμαχία ΝΔ και ΚΚΕ

Ο πόλεμος με τον άξονα δεν έληξε επειδή οι σύμμαχοι συμφιλιώθηκαν μαζί του. Αντίστοιχα, ο πόλεμος με τους κομμουνιστές δεν τελείωσε επειδή κατάλαβαν το λάθος τους και ζήτησαν συγγνώμη, ο πόλεμος έληξε επειδή τους τσακίσαμε και μάλιστα αυτοί έριξαν το σύνθημα το όπλο παρά πόδα. Το ότι δεν πολεμάμε και σήμερα δε σημαίνει ότι έχουμε συμφιλιωθεί, σημαίνει απλώς ότι οι κομμουνιστές δεν έχουν όπλα και πιθανότητα νίκης.

Στο μέτρο των δυνατοτήτων τους οι κομμουνιστές συνεχίζουν τον πόλεμο μέχρι και σήμερα κάνοντας στοχευμένες δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις. Το κκε στο πρόγραμμά του γράφει ότι σε περίπτωση που κάποιος επιτεθεί στην Ελλάδα και τους δοθούν όπλα τότε αυτοί θα συνεχίσουν τον πόλεμο εναντίον του ελληνικού λαού.


Τι θα κάνει το κκε σε περίπτωση πολέμου (αποκάλυψη μέσα από το πρόγραμμά του)

Όταν μιλάμε για οποιοδήποτε άλλο πόλεμο πλην του συμμοριτοπολέμου όλοι λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε για να μην τα ξαναζήσουμε. Όταν κάποιος μιλάει για τον συμμοριτοπόλεμο τότε όλοι λένε πως πρέπει να τον ξεχάσουμε. Δηλαδή τους άλλους πολέμους να μην τους ξεχνάμε για να μην τους ξαναζήσουμε αλλά τον συμμοριτοπόλεμο να τον ξεχάσουμε για να τον ξαναζήσουμε;

Τιμή και δόξα στους Αγωνιστές της εθνικής αντίστασης που πολέμησαν κατά τον συμμοριτοπόλεμο για να παραμείνει ο ελληνικός λαός ελεύθερος από τους εισβολείς (όλους αυτούς που εισέβαλαν από τις κομμουνιστικές χαβούζες) και τους δωσίλογους κομμουνιστές συνεργάτες τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά τη νίκη του ελληνικού λαού έγιναν και δικαστήρια δωσιλόγων με αποτέλεσμα να εκτελεστούν πολλοί δωσίλογοι κομμουνιστές όπως π.χ. ο Μπελογιάννης.

[Γάταρος]

Η πολιτική της λήθης ήταν μία ανοησία των early fifties (εποχή Παπάγου - Πλαστήρα).
Δεν λέω για τις αμνηστείες που δόθηκαν και για το κλείσιμο της Μακρονήσου, αυτά εν πάσει περιπτώσει από τη στιγμή που υπήρχε πλέον πλήρης τάξις και ασφάλεια εις ολόκληρον την χώραν, καλώς έγιναν.
Αλλά τι πολιτική λήθης ;
Τότε πολιτική λήθης και για την Ιταλική επίθεση του 1940 και για την Γερμανική επίθεση του 1941 και για το 1821 !
Η Ελλάς το 1949 νίκησε έναν ύπουλο ξενοκίνητο εισβολέα και έπρεπε αι σχετικαί επέτειοι να είναι αργίαι και να εκφωνούνται πανηγυρικοί, παρελάσεις κλπ κάθε χρόνο.
Δυστυχώς έφτασε ακόμα και η δικτατορία που κάπως τα μνημόνευε να μιλάει για κάποια "ημέρα της πολεμικής αρετής των Ελλήνων" και όχι για αυτό που πράγματι ήταν δηλ. η επέτειος του Γράμμου και του Βίτσι.

Όλοι λίγο-πολύ τσίμπησαν στο παραμύθι της "λήθης".
Όλοι ;
Όλοι πλην ΚΚΕ και λοιπών "δημοκρατικών δυνάμεων" !
Όταν οι Ελληνικές κυβερνήσεις των Καραμανλή-Παπανδρέου κλπ καταργούσαν τους εορτασμούς του Μακρυγιάννη, το ΚΚΕ μας έλεγε από βήματος πλατείας Συντάγματος "ζήτω ο ηρωϊκός κόκκινος Δεκέμβρης" !

Για τη Νέα Δημοκρατία ειδικά ήταν πάντα θέμα "πριμ Χαρίλαου" η υπόθεση και τέτοιο παραμένει και σήμερα.
Η δήθεν λήθη είναι ένα εθνικό λάθος που το πληρώσαμε με την μπολσεβικοποίηση της χώρας.
viewtopic.php?f=11&t=6223&start=15#p411090

[Γάταρος]

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με τον κομμουνισμό είναι τόσο μακροχρόνιος είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.

[Souvlatzis]

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρχει ποτέ συμφιλίωση, όχι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, αλλά ούτε καν μεταξύ γείτονα με γείτονα.

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο κομπλεξικός και σιχαμερός λαός από τους έλληνες.

[Γάταρος]

Αν οι κομμουνιστές ζητήσουν συγγνώμη θα μπορούσε να υπάρξει συμφιλίωση. Και σε προσωπικό επίπεδο, αν τσακωθείς με κάποιον που σου έκανε κακό μπορεί να τον συγχωρήσεις αν σου ζητήσει συγγνώμη μετανιωμένος. Το να λες όμως ότι έχεις συμφιλιωθεί με κάποιον που σου λέει "καλά σου έκανα κι αν μου δοθεί ευκαιρία θα σου το ξανακάνω" δείχνει ότι είσαι νεοδημοκράτης, όχι άνθρωπος.

[Souvlatzis]

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα νοοτροπίας.

Έχω ακούσει ότι έχουν παίξει ξύλο μεταξύ τους ΧΑτες με ανένταχτους εθνικιστές. Αυτό και μόνο δείχνει ποιόν του λαού. Μια ζωή χωρισμένοι και σφαγμένοι μεταξύ μας.

[Γάταρος]

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα νοοτροπίας.

Έχω ακούσει ότι έχουν παίξει ξύλο μεταξύ τους ΧΑτες με ανένταχτους εθνικιστές. Αυτό και μόνο δείχνει ποιόν του λαού. Μια ζωή χωρισμένοι και σφαγμένοι μεταξύ μας.

Καλά αυτά τα "είμαστε ο χειρότερος λαός" τα ακούς απ' όλους τους λαούς. Τις προάλλες ένας Αλβανός μου έλεγε ότι δεν υπάρχει χειρότερος λαός από τους Αλβανούς και το ίδιο το έχω ακούσει να το λέει Έλληνας, Ιρλανδός κι Αμερικάνος, ο καθένας για τον δικό του λαό.

[wooded glade]

Κομμουνιστικό καθεστώς θα μπορούσε να είχε προκύψει στην Ελλάδα μετά το 1990 αν δεν ήταν ο Γκορμπατσώφ που διέλυσε την ΕΣΣΔ.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα είχε προκύψει αν ο παλιός παγκόσμιος χάρτης παρέμενε όπως ήταν.
Σήμερα έχουμε μπολσεβικικό καθεστώς στο οποίο το "καθαρόαιμο" ΚΚΕ δεν συμμετέχει.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που νίκησε τον κομμουνισμό στα πεδία των μαχών και όμως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο υπέκυψε σ' αυτόν.

[taliban]

Στον τον εμφύλιο υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις δεξιός να προστατεύει κομμουνιστή και το αντίθετο.
Παρόλο την λοβοτομή που κυριαρχούσε ευτυχώς μερικοί καταλάβαιναν τι γίνονταν.

Εσείς πάλι όσα χρόνια και αν περάσουν.....

[Γάταρος]

Στον τον εμφύλιο υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις δεξιός να προστατεύει κομμουνιστή

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με τον κομμουνισμό είναι τόσο μακροχρόνιος είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.

[wooded glade]

Στον τον εμφύλιο υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις δεξιός να προστατεύει κομμουνιστή και το αντίθετο.

Το "αντίθετο" αποκλείεται.

[Υπερκουλτουριάρης]

Η Εθνική Συμφιλίωση ήταν από τα χιλιάδες καλά πράγματα που έκανε ο Ανδρέας, τον Τσακαλώτο και τον Βαφειάδη και οι δυο πράσινοι φρουροί πλέον, να αγκαλιάζονται. Μην βλέπετε το φόρουμ, το 95% του κόσμου, ευκολότερα πλακώνεται για τον ΠΑΟΚ και τον ολυμπιακό, μια θέση παρκινγκ ή ακόμα και για τον νικητή του survivor, παρά για τα πολιτικά. Το apolitic είναι είναι το πλειοψηφικό κίνημα και όσοι ασχολούμαστε με το σπορ, δόξα το Θεό, αποκτήσαμε κουλτούρα να συζητάμε και όχι να σφάζουμε ο ένας τον άλλο. Το να τραβάς κάποιον για δεκαετίες, γιατί ο τρίτος ξαδερφος του βγήκε στο βουνό για να αρπάξει καμιά λίρα, είναι ανοησία, τον κάνεις αυτό που θες να πολεμήσεις.

[Rakomelofronas]

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να γνωρίζουν, να συμπαθούν ή να σπλαχνίζονται και τελικά να βοηθούν άλλους ανθρώπους, όχι απρόσωπες ιδεολογίες, όσο σωστές και αν φαίνονται. Γι'αυτό οι συντηρητικοί, που είναι υπέρμαχοι του πραγματικού ανθρώπου - πλησίον και όχι των μεγάλων αφηγήσεων, καθώς και όσοι δένονται με το υπαρκτό και το συγκεκριμένο, φαίνονται αδύναμοι και είναι μισητοί από τους ιδεοληπτικούς: δεν δίνουν πολιτικές μάχες αλλά προσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, τοπικές.

Η εθνική συμφιλίωση ήταν μια πραγματικότητα μέχρι το 2010: η εναλλαγή στην εξουσία έγινε μια ειρηνική διαδικασία, ακόμα και σε περιόδους τεχνητής έντασης όπως το 1989. Το πρώτο μνημόνιο σηματοδότησε την κατάρρευση της μεταπολιτευτικής συναίνεσης, η οποία έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 2011. Τότε, το ισχυρό ΠΑΣΟΚ του 44% το 2009 παρέδωσε την εξουσία κι έκλεισε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης, με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και το δίπολο ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που επέβαλε υποχρεωτική πειθαρχία στα άκρα. Υπήρχαν φυσικά οι αμετανόητοι δολοφόνοι της 17Ν αλλά, σε πιο ειρηνικό πλαίσιο, η χώρα πλήρωσε τα εγκλήματα της χούντας με τη διαμόρφωση ενός ισχυρού αντιδεξιού ρεύματος, που ανέχτηκε τη βία και απενοχοποίησε το βόλεμα και τη θρασεία ιδιοτέλεια. Για λίγο, το σημαντικό γεωπολιτικό και συμβολικό κεφάλαιο της Ελλάδας απέφερε αρκετές προσόδους ώστε το σύστημα αυτό να συντηρηθεί.

Έκτοτε, ζούμε σε μια έξωθεν επιτηρούμενη πόλωση. Οι αντιδεξιοί συνεργάστηκαν στον δρόμο και στη Βουλή με τους ακροδεξιούς και ταυτόχρονα μετακινήθηκαν πιο αριστερά. Οι νεοναζί πήραν πολύ κόσμο με το μέρος τους και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι ταυτόχρονα οι συνεχιστές της δημοκρατικής Δεξιάς, οι συνεχιστές των "πραγματικών κοινωνικών αγώνων" της Αριστεράς, οι συνεχιστές της "καλής" εκδοχής του αυταρχισμού (χούντα) και οι συνεχιστές της νικήτριας παράταξης του Εμφυλίου, η οποία ήταν το λεγόμενο Κέντρο. Στην πραγματικότητα, είναι η σπορά των ηττημένων που νομίζει ότι ήρθε η ώρα της επειδή η Ευρώπη αναζητά δεξιά διαχείριση στο ζήτημα της μετανάστευσης και στο ζήτημα της εγκληματικότητας. Η κακη διαχείριση αυτών των θεμάτων είναι αναγκαία για τους νεοναζί ώστε να τραβάνε κόσμο, ενώ η ύπαρξή τους βολεύει την Αριστερά για να συσπειρώνει τον κόσμο της.

Ο μόνος τρόπος να γίνει η αρχή ώστε να ξεπεράσουμε γρήγορα αυτή την επιτηρούμενη πόλωση είναι ένας συνδυασμός άμεσων ξένων επενδύσεων, κρατικής και μόνο κρατικής λιτότητας και ποσοτικών περιορισμών στη μετανάστευση, με προτεραιότητα στους πρόσφυγες.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Η εθνική συμφιλίωση ηταν πολιτικη απόφαση του ΠΑΣΟΚ το 1981 , δεν έχει σχέση με προσωπικά συναισθήματα

[wooded glade]

Δεν υπάρχει εθνική συμφιλίωση - δεν υπήρξε ποτέ.
Συμφιλίωση με ανανήψαντες κομμουνιστάς ναι, υπήρξαν όσες θέλετε.
Σάββας Κωνσταντόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς οι πιό διάσημες περιπτώσεις.
Αυτό δεν πιάνεται.

Συμφιλίωση δεν μπορεί να υπάρξει ακόμα και όταν το θέλουν οι Καραμανλής - Μητσοτάκης.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η άλλη πλευρά συνεχίζει να λέει "ζήτω τα κονσερβοκούτια", "τσεκούρι και θάνατος", όπως τότε.

Δεν έχουμε εχθροπραξίες. Έχουμε ένα είδος ανακωχής. Σίγουρα. Αυτό ισχύει.
Αλλά ο όρος "συμφιλίωση" είναι αδόκιμος.

Για την αριστερά υπάρχει η συμφιλίωση με την εξής έννοια:
Με την πλήρη και άνευ όρων αποδοχή από τον (πρώην) εθνικόφρονα του μαρξιστικού-κομμουνιστικού μανιφέστου και την υποταγή του.

Είναι επίσης γεγονός ότι η προώθηση των κομμουνιστικών θέσεων σε κυρίαρχη θέση είναι προϊόν της επταετίας 1967-74.
Οι περίεργες καταστάσεις που προκάλεσαν την επταετία έφεραν και την κομμουνιστική ιδεολογία στο προσκήνιο.
Σαν αντικομμουνιστικό καθεστώς η επταετία απέτυχε. Σαν οτιδήποτε άλλο μπορεί να πέτυχε αλλά σαν αντικομμουνιστικό καθεστώς απέτυχε.
Οι ακροδεξιοί θα αντιτείνουν ότι "αν συνέχιζε η χούντα μετά το 1974 και δεν ήταν ο Καραμανλής ασφαλώς θα αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό".
Σύμφωνοι, διά της βίας ναι.
Αλλά το οποιοδήποτε μεταχουντικό δημοκρατικό καθεστώς θα είχε να αντιμετωπίσει την έντονη πλέον κομμουνιστική ιδεολογική απειλή.

Αυτή τη φορά η αριστερά κατέστρεψε και οικονομικά τους Έλληνες, κάτι που δεν ισχύει για τις διάφορες πασοκικές φιλοαριστερές-συνοιδοιπορικές κυβερνήσεις από το 1981 και μετά.
Μετά από αυτό το πατατράκ ίσως ο Έλληνας βάλει μυαλό.
Αλλά υπάρχει περίπτωση να βάλει μυαλό μόνο αν κάποιος χαλιναγωγήσει το κράτος καταστροφέα των πάντων.
Όλοι όσοι έχουν μία μικρή περιουσία στην Ελλάδα αν τους ρωτήσεις από τι κινδυνεύουν περισσότερο θα σου πουν "από το κράτος φυσικά".
Αυτό κάνει ο μετακομμουνιστικός μπολσεβικισμός που επικρατεί.

Αν σταματήσει, τέρμα και η αριστερά.
Ας πηγαίνει όποιος θέλει να υπογράφει τα βιβλία συγχαρητηρίων για τα απομνημονεύματα της ... Αλέκας Παπαρήγα.
Ο κόσμος θα γελάει.
Αν όμως συνεχίσουμε όπως είμαστε πάμε ευθεία για καθεστώς που ούτε ο Ούλμπριχτ με τον Χόννεκερ δεν το είχαν ονειρευτεί ποτέ τους.