Το "ποιος" είναι μονοσύλλαβο ή δισύλλαβο;

[Uppercut]

μάλλον δεν τέθηκε τέτοιο θέμα.

Ε, τότε τι συζητάμε;

εγώ έχω απορία απο αυτά που διάβασα, είπαμε οτι οι συλλαβές υπακούνε στον ήχο, πώς γίνεται να έχουμε ένα κανόνα συλλαβισμού όταν ο ήχος είναι τόσο διαφορετικός ανά περιοχή;

Οι συλλαβές είναι ο ήχος. Είναι μικρά, διακριτά τμήματα του αποτελούμενα από μικρότερες μονάδες ήχου. Αυτό είναι. Δε βάλαμε κάποιον κανόνα που να λέει ότι το "ποιος" έχει μία συλλαβή, δεν το αποφασίσαμε. Έχει μία και το περιγράφουμε, αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό.

Προφανώς στο σχολείο μαθαίνεις τα ελληνικα που μιλάς στην Αθήνα, δε μαθαίνεις κάθε έκφανση τους και τις διάφορες τοπικές προφορές. Αυτό μπορούμε να το κρίνουμε, αλλά δεν είναι το θέμα που συζητάμε. Όντως στα Ζακυνθινά που είπες πολλές λέξεις λέγονται αλλιώς άρα έχουν και παραπάνω συλλαβές, βεβαίως. Ε, δε μαθαίνουμε τα Ζακυνθινά στο σχολείο, ούτε τα Κρητικά.

[Λίνο Βεντούρα]

Δεν αποφεύγω να πάρω θέση όμως. Μονοσύλλαβο είναι το ποιός, γιατί το "οι" έχει εξελιχθεί και δεν προφέρεται σαν φωνήεν, αλλά σαν ημίφωνο j. Αν το αλφάβητό μας ήταν φωνητικό θα γραφόταν σαν πjός. Παίρνω παράδειγμα από φωνητικό αλφάβητο, το σλάβικο, όπου ο Χανιώτης Χαλκιδικής γράφεται σαν "Хањотис" και όχι σαν "Xaниотис". Το Њ είναι ν υγρό, όπως το γαλλικό gn στο cogniac. Παρόμοια προφέρεται και το ιταλικό gli. (λјί)

Σε χάλασαν τα σλάβικα Γιατί όμως το γράφεις πjός; Μπορείς και στα ελληνικά να το γράψεις πγιός.

Δεν ακούγεται ήχος "γ". Γιατί να το γράψεις με "γ";

To /j/ αποδίδεται μια χαρά με το «γι», όπως στο παράδειγμα πγιος. Όχι «γ» αλλά «γι»

[Nandros]

Γιατί είναι τόσο δυσνόητο το γεγονός πως εμείς οι παλαιότεροι μάθαμε διαφορετική Γραμματική και Συντακτικό;
Ποιο ή ποίο το νόημα αυτής της ανούσιας αντιπαράθεσης;

Γιατί εσύ έμαθες τα Ελληνικά λάθος.

Μην γράφεις μπούρδες! Τότε διδασκόταν η Καθαρεύουσα, τώρα η Δημοτικιά ή μαλλιαρή η pidgin.

[ritzeri]

Θα πολεμήσεις υπέρ του εισβολέα γιατί όπως παραδέχεσαι και στο πρόγραμμά σου σε περίπτωση που κάποιος εισβάλει στην Ελλάδα εσύ θα στραφείς ενάντια στον ελληνικό λαό.



Ό,τι έκανες και στην κατοχή δηλαδή με τον εαμ-ελας που πολεμούσε ενάντια σε όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις, κάτι που αποδεικνύει ότι δεν ήταν αντιστασιακή οργάνωση (εκτός αν θεωρήσουμε ότι είναι υπέρ της εθνικής αντίστασης να πολεμάς όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις), αλλά κομματική.

Ό,τι κάνατε και στον απελευθερωτικό πόλεμο της Ιωνίας (ακόμα και οι Τούρκοι Ίωνες μας λένε).

Ό,τι κάνατε και στον συμμοριτοπόλεμο που πολεμούσατε για ν' αποκόψετε τη Μακεδονία από την Ελλάδα, κάτι που παραδεχτήκατε και οι ίδιοι στην 5η ολομέλεια του κκε με αποτέλεσμα να γίνουν αργότερα δικαστήρια δωσιλόγων και να εκτελεστούν πολλοί δωσίλογοι κομμουνιστές όπως π.χ. ο Μπελογιάννης.

Ποτέ κανένας κομμουνιστής δεν πολέμησε υπέρ της Ελλάδος.

O Μπίβις και ο Μπάτχεντ. Βρείτε ποιός είναι στο βίντεο και ποιός ποστάρει.

To "ποιος" δεν τονίζεται.

Τι κοτσάνα είναι πάλι αυτή;
Γιατί να μην τονίζεται;
Ακόμη και μονοσυλλαβη να ήταν, που δεν είναι, μια χαρά θα τονιζοταν.
Όπως ακριβώς τονίζονται τα που, τι κλπ όταν χρησιμοποιούνται σε ερωτηση

[Dwarven Blacksmith]

Ανθρωποι του ιδίου ιδεολογικού χώρου αλληλοβρίστηκαν γιά το πόσες συλλαβές έχει το "ποιος".

[ritzeri]

Η γραπτή γλώσσα ΟΡΊΖΕΙ πως πρέπει να προφέρεται η κάθε λέξη.
Όχι το ανάποδο.
Επομένως χεστηκαμε αν το "ποιος" το προφέρετε με μια συλλαβή.
Να μάθετε να το προφέρετε με δύο, όπως γράφεται.
Διαφορετικά, όπως είπε και ο Μπερια, να έχουν άλλο σύστημα γραφής οι Λαρισαίοι, άλλο οι Κρητικοί κλπ επειδή έχουν άλλες προφορές.
Καραγκιοζιλικια

[Chainis]

όσοι πήγαν δημοτικό 1965-1976, επίσημη γλώσσα είχαν την καθαρεύουσα. Και όσοι πήγαν μέχρι το 1981 είχαν δημοτική μεν, αλλά με τους πολυτονικούς κανόνες οι οποίοι ακολουθουσαν την προφορά της λέξης το 400 π.Χ.!!!

Αυτό δεν θα ερχόταν σε αντίθεση με τον σωστό συλλαβισμό. Αν αναφέρονταν τα παλιά βιβλία στο «ποίος» ως δισύλλαβη λέξη δεν υπάρχει λάθος. Οι συμφορουμίτες όμως λένε πως διδάχτηκαν πως το «ποιος» είναι δισύλλαβη λέξη.

Σαφώς και ήταν δισύλλαβη και το ποιος γιατί μια λέξη ήταν ή δισύλλαβη ή μονοσύλλαβη, δεν μπορούσε να είναι και τα δύο ανάλογα με τον τόνο.

[Λίνο Βεντούρα]

Σαφώς και ήταν δισύλλαβη και το ποιος γιατί μια λέξη ήταν ή δισύλλαβη ή μονοσύλλαβη, δεν μπορούσε να είναι και τα δύο ανάλογα με τον τόνο.

To «ποιος» δεν είναι δισύλλαβη. Το «ποίος» όμως είναι. Στο σχολικό βιβλίο της καθαρεύουσας δεν νομίζω να αναφέρεται το πρώτο καθόλου.

[sharp]

Γιατί είναι τόσο δυσνόητο το γεγονός πως εμείς οι παλαιότεροι μάθαμε διαφορετική Γραμματική και Συντακτικό;
Ποιο ή ποίο το νόημα αυτής της ανούσιας αντιπαράθεσης;

Γιατί εσύ έμαθες τα Ελληνικά λάθος.

Μην γράφεις μπούρδες! Τότε διδασκόταν η Καθαρεύουσα, τώρα η Δημοτικιά ή μαλλιαρή η pidgin.

Τι είναι η pidgin;

[Chainis]

Σαφώς και ήταν δισύλλαβη και το ποιος γιατί μια λέξη ήταν ή δισύλλαβη ή μονοσύλλαβη, δεν μπορούσε να είναι και τα δύο ανάλογα με τον τόνο.

To «ποιος» δεν είναι δισύλλαβη. Το «ποίος» όμως είναι. Στο σχολικό βιβλίο της καθαρεύουσας δεν νομίζω να αναφέρεται το πρώτο καθόλου.

Δεν διδασκόμασταν από το δημοτικό καθαρεύουσα.
Το ποιος δεν είναι δισύλλαβο τώρα, κάποτε ήταν.

[Dwarven Blacksmith]

Η γραπτή γλώσσα ΟΡΊΖΕΙ πως πρέπει να προφέρεται η κάθε λέξη.
Όχι το ανάποδο.
Επομένως χεστηκαμε αν το "ποιος" το προφέρετε με μια συλλαβή.
Να μάθετε να το προφέρετε με δύο, όπως γράφεται.
Διαφορετικά, όπως είπε και ο Μπερια, να έχουν άλλο σύστημα γραφής οι Λαρισαίοι, άλλο οι Κρητικοί κλπ επειδή έχουν άλλες προφορές.
Καραγκιοζιλικια

Η προφορική γλώσσα προηγείται της γραπτής σε όλους τους πολιτισμούς, είναι πέραν της συνηθισμένης βλακείας να πιστεύει κανείς ότι η γραπτή γλώσσα έμαθε στους ανθρώπους πως να μιλάνε.
Επίσης κανείς δεν εμποδίζει όποιον θέλει να έχει δικό του σύστημα γραφής. Το κυρίαρχο σύστημα αυτή τη στιγμή όμως έχει συγκεκριμένους κανόνες.

[Λίνο Βεντούρα]

Το ποιος δεν είναι δισύλλαβο τώρα, κάποτε ήταν.

Για να συνεννοηθούμε: στο σχολείο διδάχτηκες το «ποίος» ή το «ποιος»;

[Mole]

Γω λέω «πχιος»

[ritzeri]

Ε, όχι και δεν ήταν. Δηλαδή ο Σημίτης τι ακριβώς ήταν;

Στο κάτω-κάτω της γραφής, η γενιά μου διδάχθηκε στο σχολείο Τριανταφυλλίδη, Κριαρά και Χατζιδάκι, που δεν τους λες και αγράμματους.

Ἀπὸ τὴν Νεοελληνικὴ Γραμματικὴ τοῦ Μανόλη Τριανταφυλλίδη (ΟΕΔΒ 1977)
Οἱ τόνοι εἶναι δύο: ἡ ὀξεία (ʹ) καὶ ἡ περισπωμένη (῀).

Ὁ τονισμὸς τῶν λέξεων γίνεται σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκόλουθους κανόνες:

Γενικοὶ κανόνες τονισμοῦ
Ἡ προπαραλήγουσα παίρνει ὀξεία: ἥσυχος, εἴπαμε, ἀνήφορος, πήγαμε.
Ἡ βραχύχρονη συλλαβὴ παίρνει ὀξεία: ἔλα, ὅλα, βουνό, μέρος.
Ἡ παραλήγουσα παίρνει ὀξεία, ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι μακρόχρονη: καρφώνω, κλείνει, πήχη.
Ἡ μακρόχρονη παραλήγουσα παίρνει περισπωμένη, ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι βραχύχρονη: μῆλο, ξυπνῆστε, δῶσε, ἀγαποῦμε, ναῦτες, θυμοῦνται, ὦμοι, τοῖχοι.
Δὲν ἀκολουθοῦν τὸν κανόνα καὶ παίρνουν ὀξεία οἱ λέξεις: ὥστε, οὔτε, μήτε, εἴτε, εἴθε.
Λογαριάζονται ὅτι τονίζονται στὴν προπαραλήγουσα καὶ οἱ λέξεις ποὺ ἔχουν καταχρηστικὸ δίφθογγο στὴ λήγουσα. Γι᾿ αὐτὸ παίρνουν ὀξεία λέξεις καθώς: καινούριος, κούφιος, κούνιες, ποτήρια.
Ὁ τόνος στὰ ὀνόματα καὶ στὶς ἀντωνυμίες
Ὁ τόνος στὴ λήγουσα
Τὰ ὀνόματα καὶ οἱ ἀντωνυμίες, ὅταν τονίζονται στὴ λήγουσα, παίρνουν ὀξεία ἐκτὸς ἀπὸ τὴ γενική: ὁ μαθητής, τὸ μαθητή, μαθητή· οἱ οὐρανοί, τοὺς οὐρανούς, οὐρανοί· ὁ βαθύς, τὸ βαθύ, ἡ βαθιά, τὴ βαθιά· ὁ σταχτής, οἱ σταχτιοί, τοὺς σταχτιούς· ἐγώ, ἐσύ.
Δὲν ἀκολουθοῦν τὸν κανόνα καὶ παίρνουν περισπωμένη:
Τὰ ὀνόματα γῆ, φῶς, πᾶν, νοῦς.
Οἱ ἀντωνυμίες ἐμεῖς, ἐμᾶς, μᾶς — ἐσεῖς, ἐσᾶς, σᾶς.
Τὸ ἀριθμητικὸ τρεῖς καὶ οἱ πληθυντικοὶ σὲ -εῖς (συγγραφεῖς, συγγενεῖς, συνεχεῖς).
Τὰ κύρια ὀνόματα προσώπων σὲ -ᾶς: Λουκᾶς, Παλαμᾶς, Σκουφᾶς κτλ. καὶ μερικὰ ἄλλα κύρια: Ἰησοῦς, Ἀθηνᾶ, Ναυσικᾶ, Ἀπελλῆς, Ἑρμῆς, Ἡρακλῆς, Θαλῆς, Θεμιστοκλῆς, Μωυσῆς, Περικλῆς.
Παίρνουν περισπωμένη καὶ οἱ γενικὲς ποὺ δὲν ἔχουν βραχύχρονο φωνῆεν: τοῦ καλοῦ πραματευτῆ, τοῦ ψωμᾶ, τῆς γλυκιᾶς φωνῆς, τῆς Ἀργυρῶς, τῆς ἀλεποῦς, τῶν μικρῶν παιδιῶν, σοῦ δίνω.
Ὁ τόνος στὴν παραλήγουσα
Τὸ α τῆς λήγουσας στὰ ἀρσενικὰ καὶ θηλυκὰ ὀνόματα εἶναι μακρόχρονο· γι᾿ αὐτὸ βάζουμε ὀξεία στὴν παραλήγουσα: ὁ χειμώνας, τοῦ χειμώνα, τὸ χειμώνα, χειμώνα, ἡ πείνα, τῆς πείνας, τὴν πείνα, πείνα, ἡ γυναίκα — ἡ ἀσπρούλα.
Τὸ α στὸ τέλος τῶν οὐδετέρων εἶναι βραχύχρονο· γι᾿ αὐτὸ βάζουμε περισπωμένη στὴ μακρόχρονη παραλήγουσα: χρῶμα, ὡραῖα δῶρα, ἐκεῖνα τὰ σχολεῖα.
Τὸ ι τῆς λήγουσας στὰ οὐδέτερα εἶναι μακρόχρονο· γι᾿ αὐτὸ βάζουμε ὀξεία στὴν παραλήγουσα: μαχαίρι, λουλούδι, ἀλεύρι, χείλι, ποτήρι.
Τὰ α, ι, υ στὴν παραλήγουσα τῶν ὀνομάτων εἶναι βραχύχρονα καὶ γι᾿ αὐτὸ παίρνουν ὀξεία: διάκος, σκίνος, σκύλος, παπάδες, χωριάτες, πιάτο, κινίνο, σύκο, λάθος, κλάμα, κλίμα, χύμα.
Ὁ τόνος στὰ ρήματα
Ὁ τόνος στὴν λήγουσα
Ἡ μακρόχρονη λήγουσα τῶν ρημάτων παίρνει περισπωμένη: ἀγαπῶ, ἀργεῖ, ἀργοῦν, ἀκοῦς, νὰ δεῖς, κλαῖς, τρῶς.
Στὰ ρήματα εἶναι μακρόχρονο καὶ τὸ τονισμένο α τῆς λήγουσας. Γι᾿ αὐτὸ παίρνει περισπωμένη: ἀγαπᾶς, πᾶς, ἀγαπᾶ.
Ὁ τόνος στὴν παραλήγουσα
Τὸ ἄτονο α στὴ λήγουσα τῆς ὁριστικῆς εἶναι βραχύχρονο. Γι᾿ αὐτὸ βάζουμε περισπωμένη στὴ μακρόχρονη παραλήγουσα: τραγουδοῦσα, τραγουδοῦσαν· εἶδα, εἶδαν.
Τὸ ἄτονο α στὴ λήγουσα τῆς προστακτικῆς εἶναι μακρόχρονο. Γι᾿ αὐτὸ βάζουμε ὀξεία στὴν παραλήγουσα: πήδα, ρώτα, φεύγα, τραγούδα, κοίτα.
Παίρνουν περισπωμένη οἱ ρηματικὲς καταλήξεις τοῦ ἑνικοῦ -ᾶμαι, -ᾶσαι, -ᾶται καὶ οἱ καταλήξεις τοῦ πληθυντικοῦ -ᾶμε, -ᾶτε, -ᾶνε: θυμᾶμαι, θυμᾶσαι, θυμᾶται· γελᾶμε, γελᾶτε, γελᾶνε· πᾶμε, πᾶτε, πᾶνε· μὴ γελᾶτε, ἐλᾶτε νὰ φᾶμε.
Παντοῦ ἀλλοῦ τὸ α τῆς παραλήγουσας εἶναι βραχύχρονο: βάλε, σπάσε, κάψε, πάρε· κλάψτε, πάρτε, θυμάστε.
Τὰ ι, υ στὴν παραλήγουσα εἶναι βραχύχρονα καὶ παίρνουν ὀξεία: λύνε, λύναν, λύσε, λύσαν· δακρύσαν· πλύνε, πλύναν· πίνε, πίναν· ρίξε, ρίξαν.
Ἄτονες λέξεις
Μερικὲς μονοσύλλαβες λέξεις δὲν παίρνουν τόνο καὶ γι᾿ αὐτὸ λέγονται ἄτονες. Ἄτονες λέξεις εἶναι τὰ ἄρθρα ὁ, ἡ, οἱ καὶ τὸ ἐπίρρημα ὡς.

Ἐγκλιτικὲς λέξεις
Τὸ βιβλίο μου. Τὸ τετράδιό σου. Στὰ παραδείγματα αὐτὰ οἱ λέξεις μοῦ, σοῦ προφέρονται τόσο στενὰ ἑνωμένες μὲ τὴν προηγούμενη λέξη, ποὺ ὁ τόνος τους ἢ δὲν ἀκούεται (τὸ βιβλίο μου) ἢ ἀκούεται ὡς δεύτερος τόνος στὴ λήγουσα τῆς προηγούμενης λέξης (τὸ τετράδιό σου).

Οἱ μονοσύλλαβες λέξεις ποὺ χάνουν τὸν τόνο τους ἢ ποὺ τὸν ἀνεβάζουν στὴ λήγουσα τῆς προηγούμενης λέξης λέγονται ἐγκλιτικές.

Οἱ συχνότερες ἐγκλιτικὲς λέξεις εἶναι οἱ μονοσύλλαβοι τύποι τῆς προσωπικῆς ἀντωνυμίας μοῦ μὲ μᾶς, σοῦ σὲ σᾶς, τος τὸν τοι τὴ τες κτλ.

Ὁ τόνος τοῦ ἐγκλιτικοῦ:

μεταφέρεται ὡς ὀξεία:
στὴ λήγουσα τῆς προηγούμενης λέξης, ὅταν αὐτὴ τονίζεται στὴν προπαραλήγουσα: ὁ πρόεδρός μας (σας, τους).
στὴν προηγούμενη λέξη, ὅταν εἶναι κι αὐτὴ ἐγκλιτικὴ καὶ ἡ πρὶν ἀπὸ αὐτὴν εἶναι παροξύτονη ἢ προπερισπωμένη: φέρε μού το, δῶσε μάς το.
ἀποβάλλεται, ὅταν ἡ προηγούμενη λέξη τονίζεται στὴ λήγουσα ἢ στὴν παραλήγουσα: τὸ φῶς μας, ἡ χαρά μου, νά τους, τὰ δῶρα του, οἱ φίλοι σας.
Τὰ πνεύματα
Κάθε λέξη ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ φωνῆεν παίρνει σ᾿ αὐτὸ ἕνα σημαδάκι ποὺ λέγεται πνεῦμα: ἀνθίζω, Ἑλλάδα, ἅγιος, ἔχω. Τὰ πνεύματα εἶναι δύο, ἡ ψιλὴ (᾿) καὶ ἡ δασεία (῾).

Οἱ περισσότερες λέξεις παίρνουν ψιλή.

Παίρνουν δασεία:
Ὅσες λέξεις ἀρχίζουν ἀπὸ υ: ὑγεία, ὕπνος.
Οἱ ἄτονες λέξεις ὁ, ἡ, οἱ, ὡς.
Τὰ ἀριθμητικὰ ἕνας, ἕξι, ἑπτά, ἑκατό.
Ὅλες οἱ ἀναφορικὲς ἀντωνυμίες: ὅποιος, ὅσος, κτλ.
Μερικὲς ἀκόμα λέξεις ὅπως ἅγιος, ἕλικας, ἡλικία, ἱκανός, ὁδηγός, κτλ.

[Rakomelofronas]

http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... yllidi.pdf

Γραμματική Τριανταφυλλίδη:

σελ. 16 (8 του .pdf): Συνδυασμός του -οι- με το ακόλουθο φωνήεν λέγεται καταχρηστικός δίφθογγος.
σελ. 21 (13 του .pdf): Στον συλλαβισμό (μόνο στα γραπτά), οι καταχρηστικοί δίφθογγοι λογαριάζονται σαν ένα φωνήεν.
σελ. 33-34 (25-26 του .pdf): Το "ποιος" αναφέρεται ως παράδειγμα λέξης που προφέρεται μόνο με συνίζηση, δηλ. προφορά σε μια συλλαβή δύο διαδοχικών φωνηέντων (μόνο στα προφορικά)

Μία συλλαβή.

Ίσως στα αρχαία ελληνικά και στην καθαρεύουσα ο κανόνας είναι διαφορετικός. Στα νέα ελληνικά, φαίνεται να είναι αυτός.