Μέσα σε όλα αυτά παρελειψες να αναφέρειςJolly Roger_ έγραψε: 03 Αύγ 2024, 01:09Στην ίδια παράγραφο αυτοαναιρείσαι λέγοντας αρχικά ότι οι εχθροί "θέλουν να εξαφανίσουν το Ισραήλ και όχι απλά να αλλάξουν το καθεστώς του" και αμέσως παρακάτω "ακόμα κι αν αποκτήσουν πυρηνικά αυτοί (που θέλουν να εξαφανίσουν το Ισραήλ) σιγά μην τα χρησιμοποιήσουν για να το εξαφανίσουν" (δηλαδή τη μία είναι τρελοί, την άλλη ορθολογιστές οι Ιρανοί). Μιλάμε για νήοκον ιδεοληψίες της πλάκας λοιπόν, που τις λέει ο Bolton στον Ledeen όταν αλληλο-αυνανίζονται στο Φοξ, και που δεν αξίζουν απάντησης.πατησιωτης έγραψε: 03 Αύγ 2024, 00:04Jolly Roger_ έγραψε: 02 Αύγ 2024, 20:26
Στρατηγικό το χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι Ισραηλινοί.
Στις 31/7/24 το Ιράν έχασε τον Χανίγια (που δεν ήταν καν δικός τους εδώ που τα λέμε, και στη Συρία είχε κοντραριστεί μαζί τους και με Άσαντ), και λίγο από το κρατικό του πρεστίζ.
Στις 7/10/23 το Ισραήλ έχασε την ασφάλειά του, τον θεμέλιο λίθο δηλαδή της ύπαρξής του ως κράτος. Και δεν την έχει βρει ακόμα, όσα μωρά και γυναίκες κι αν έσφαξε, και ούτε πρόκειται να τη βρει ποτέ στο άμεσο μέλλον.
Ό,τι συμβεί τα επόμενα 50+ χρόνια στο Ισραήλ, θα είναι επίπτωση της 7/10/23.
Ό,τι συμβεί τα επόμενα 50+ χρόνια στο Ιράν, δεν θα είναι, ούτε κατά διάνοια, επίπτωση της δολοφονίας Χανίγια.
Αυτά είναι τα πενηνταράκια για τη διαφορά τακτικού - στρατηγικού πλήγματος.
Από εκεί και πέρα, όπως δεν ενδιέφεραν τον Μπρεζίνσκι τα 2 εκατομμύρια νεκρών Αφγανών αμάχων από το 1979 ως το 1989, όπως δεν ενδιέφερε τη Νούλαντ το μισό εκατομμύριο θυσιασμένων Ουκρανών από το 2022 ως σήμερα, έτσι δεν ενδιαφέρουν και τους Ιρανούς οι άμαχοι της Γάζας, όσο οι ένοπλοι θα εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε αιμορραγώντας το Ισραήλ. Και τη δυνατότητα αυτή την έχουν, και ούτε φαίνεται στον ορίζοντα να μπορεί κανείς να τους κάνει να σταματήσουν να την έχουν.
High politics λέγεται. Δεν είναι για ανθρωπιστές, δυστυχώς.
Να σου πω και εγώ μερικά high politics : ότι και να θέλεις εσύ σημασία έχει τι θέλουν οι δρώντες στην περιοχή.Και οι εχθροί του Ισραήλ θέλουν την εξαφάνισή του ενώ το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται να εξαφανίσει το Ιράν ή κάποιο άλλο κράτος.Εκεί κινδυνεύει μόνο το καθεστώς και όχι το κράτος ή ο λαός.Αυτό σημαίνει ότι επειδή το Ισραήλ έχει να χάσει περισσότερα θα συνεχίσει να το τραβάει περισσότερο.Ακόμη και εάν αποκτήσουν και άλλοι πυρηνικά όπλα είναι διατεθειμένοι να τα χρησιμοποιήσουν για να καταστρέψουν το Ισραήλ εάν πρόκειται να καταστραφούν και οι ίδιοι;δεν τους βλέπω έτοιμους.Χμμ, εδώ πάλι θα απαντήσω, γιατί έχει ζουμί - καθώς το "ποτέ δεν είχαμε ασφάλεια μωρέ" είναι η γνωστή παπαριά που λένε στο Λικούντ για να αποποιούνται τις ευθύνες τους για το ότι τα έκαναν σκατά μετά τον Ράμπιν.Όσο για την ασφάλεια που λες ποτέ δεν ήταν ασφαλές το Ισραήλ από τότε που ιδρύθηκε,πάντα γίνονταν αυτού του είδους οι επιθέσεις και αντεπιθέσεις.
Μια αποτίμηση της τριακονταετίας Νετανιάχου ως προς την ασφάλεια του κράτους του, χρειάζεται να γίνει εδώ. Στα τελευταία 28 χρόνια το Ισραήλ κυβερνάται τα 23 από το κόμμα του Νετανιάχου (18 ο ίδιος και 5 ο Σαρόν), και μια κουτσή πενταετία από Μπαράκ-Ολμέρτ-Λαπίντ. Πάμε να δούμε 1996 vs σήμερα, πότε ήταν ασφαλέστεροι οι Εβραίοι. 1996 λοιπόν, Αίγυπτος και Ιορδανία σύμμαχοι, ο Αραφάτ μόλις είχε υπογράψει την ειρήνη, ο Σαντάμ νικημένος από το '91 και χωρίς οπλοστάσιο να απειλήσει το Ισραήλ, το Ιράν εντελώς χωμένο στο καβούκι του μετά τον πόλεμο με το Ιράκ, η Συρία δυνατή αλλά μη διατεθειμένη για πόλεμο, η Χεζμπολάχ με κάτι στρακαστρούκες στο Λίβανο, η Χαμάς 50 αμούστακοι βομβιστές αυτοκτονίας μόνο. Στην πιο ασφαλή περίοδο λοιπόν στην ιστορία του Ισραήλ, που είχαν φτιάξει ο Ράμπιν κι ο Πέρες, έρχεται κι αναλαμβάνει ο Νετανιάχου. Σήμερα 28 χρόνια μετά τι έχουμε: Ιορδανία και Αίγυπτος πάλι σύμμαχοι (αμετάβλητο), Ιράκ κατεχόμενο από φιλοϊρανικές πολιτοφυλακές με όλο τους το οπλοστάσιο στραμμένο στο Ισραήλ, Συρία επίσης κατεχόμενη από τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν, Υεμένη (νέος παίκτης) ικανή πλέον να χτυπά με ντρόουν μέσα στο Τελ Αβίβ από 2500 χλμ και να σκοτώνει Εβραίους, Ιράν με υπερηχητικούς βαλλιστικούς πυραύλους και μισό βήμα από τα πυρηνικά, Χεζμπολάχ με 200.000 πυραύλους ικανούς να κάνουν στάχτη Χάιφα και Τελ Αβίβ, Χαμάς με επιχειρησιακές ικανότητες μιας 7ης Οκτωβρίου, και η Σαουδική Αραβία να αρνείται πεισματικά να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με Ισραήλ χωρίς αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από μεριάς του τελευταίου. Πήρε λοιπόν ο Μπίμπι έναν παράδεισο το 1996 και τον μετέτρεψε σε μια κόλαση, σε ένα εβραϊκό γκέτο περιτριγυρισμένο από εχθρικούς πυραύλους, από Βορρά (Λίβανο-Συρία), Δύση (Γάζα), Νότο (Υεμένη) και Ανατολή (Ιράκ-Ιράν). Πήρε ένα Ισραήλ που οι εχθροί του φοβόντουσαν να το αγγίξουν κι οι τουρίστες γεμίζανε το Τελ Αβίβ, και αφήνει ένα Ισραήλ όπου σκάει κάθε 5 λεπτά μια εχθρική ρουκέτα σε κατοικημένη περιοχή, κλείνουν μαγαζιά, δεν πατάει τουρίστας ούτε για δείγμα, και αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ (στο Ισραήλ ρε σεις, ξαναλέω, αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ από το φόβο του Ιράν, που το 1996 το Ιράν είχε ως πιο φονικό όπλο του το φορτηγάκι με τα εκρηκτικά!!!). Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί του Μπίμπι δεν τού άρεσε ο Σαντάμ, έπεισε το Κογκρέσο να τον ανατρέψει, δεν του άρεσε ο Άσαντ, η PLO στη Δυτική Όχθη αλλά ήθελε εποικισμούς, ας φάει τώρα στη μάπα τους μουλάδες που μυρίζουν αίμα Εβραίου και ορμάνε να τον κατασπαράξουν από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί.
ότι στην σύγκρουση που έγινε στο Λίβανο το
2006 ο Ισραηλινός στρατός έδειξε ότι είχε
τρωτά σημεία.
Δεν ξέρω βέβαια τι μαθήματα πήραν τότε οι
ιθύνοντες και αν αυτά θα αποφύγουν τα λάθη
τους αυτά αν στο μέλλον γίνει παρόμοια
σύγκρουση.