Naida έγραψε: 15 Νοέμ 2018, 10:46
ΓΑΛΗ έγραψε: 15 Νοέμ 2018, 10:38
Όχι, θα σου αναφέρω κάτι πιο απλό.
Οι φεμινίστριες ή αυτές που νομίζουν ότι είναι φεμινίστριες θεωρούν την εργασία των γυναικών κάτι
ως επιλογή ή δικαίωμα και ποτέ ως
υποχρέωση.
Με τους άντρες, συμβαίνει ακριβώς
το αντίθετο.
Σαφώς και υπάρχουν γυναίκες που βγάζουν περισσότερα από τους άντρες τους αλλά δεν ξέρω ούτε έναν άντρα που θεωρεί φυσικό να κάνει δυο κακοπληρωμένες δουλειές η γυναίκα του για να τον συντηρήσει.
Δε θεωρούμε την δουλειά υποχρέωση μας; και πως θα ζήσουμε; Επίσης τι εννοείς στο παρακάτω παράδειγμα ότι κάνει ο άντρας δυο κακοπληρωμένες δουλειές για να συντηρήσει τη γυναίκα του γιατί αυτή δε πάει να δουλέψει; ε αυτές δεν είναι φεμινίστριες. Οι φεμινίστριες είναι ενάντια σε αυτό. Μήπως τα έχεις μπερδέψει λίγο;
Λίγο άκυρα αυτά που μου λες νομίζω.
Εγώ δεν κρίνω ποια είναι και ποια δεν είναι φεμινίστρια από αυτά που λέει αλλά από αυτά που κάνει. Και πιστεύω ότι ζούμε σε μία εποχή που η λέξη "φεμινισμός" είναι κάτι απολύτως παρωχημένο. Η οποιαδήποτε γυναίκα στην Ελλάδα σήμερα, έχει τη δυνατότητα μετά την ενηλικίωση της να επιλέξει τόσο την εργασία όσο και τη σχέση που θέλει. Όπως ακριβώς και οι άντρες. Το αν αμφότερα θα πάνε καλά ή άσχημα, δεν έχει να κάνει με τον φεμινισμό αλλά με καθαρά προσωπικά τους κριτήρια στην επιλογή της χ ή ψ στάσης.
Με λίγα λόγια το σύνδρομο του προοδευτικού
/πατριάρχη/κυνηγού έχει μια απολύτως αμφίδρομη σχέση με το σύνδρομο της φεμινίστριας
/πριγκίπισσας/θηράματος σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, σε ορατή ή υποβόσκουσα φάση.
Το ιδανικό κατά την άποψη των φεμινιστριών ζεύγος, δηλαδή ο συνδυασμός ενός προοδευτικού με μια φεμινίστρια χωρίς τα κόκκινα, είναι το πιο ξενέρωτο ζεύγος.
Κατά τα άλλα, σαφώς και οι σουφραζέτες των αρχών του αιώνα ήταν πολύ πιο δυναμικές αλλά κακά τα ψέμματα, τόσο για τις γυναίκες όσο και τους άντρες, στον εργασιακό χώρο μέτρησε η βιομηχανική επανάσταση και οι ανάγκες θέσεων εργασίας που δημιούργησε παρά οι αγώνες των γυναικών. Και αυτό γίνεται απολύτως αντιληπτό και σήμερα. Υπάρχουν περισσότερα εργασιακά δικαιώματα -τόσο για τους άντρες όσο και τις γυναίκες- αλλά δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις σχέσεις. Οι άντρες γκρινιάζουν επειδή δεν υπάρχουν γυναίκες και οι γυναίκες γκρινιάζουν επειδή δεν υπάρχουν άντρες.
Προσωπικώς, εκτιμώ περισσότερο αυτούς που εκφράζουν ανοικτά αυτό που πραγματικά θέλουν.