Έχετε όρεξη να αναπτύξετε θέμα εγκληματικότητας;

[nemo]

Μην σκέφτρεσαι απλοϊκά και μονοδιάστατα. Δεν είναι θέμα καλής ή κακής. Είναι τι ερεθίσματα δίνεις και πως εκπαιδεύεις.

για απαντησε και σε αυτο το υποθετικο σεναριο - μεγαλωνει ενας αριθμος παιδιων απο μωρα ρομποτ μαμες και μακρια απο ολα τα ενοχικα συμπλεγματα και συναισθηματικα των γονιων και της κοινωνιας και με ολους τους επιστημονικους τυπους της ηθικης -τι λες να τους συμβει οταν ανεξαρτητοποιηθουν ενήλικες στην σημερινη εποχη; ποια θα ειναι η καταληξη τους στο περιπου και τα ποσοστα επιτυχιας
σε αυτο που λες και εννοεις για τους καλους ανθρωπους

υπαρχουν δυο απαντησεις οι οποιες καταληγουν παλι σε ενα κοινο παρανομαστη

Για να το ρωτάς αυτό σημαίνει ότι σε γοητεύει να φτιάχνεις σενάρια και να εξετάζεις παραμέτρους και λογικά βήματα. Μπράβο .Για μένα είσαι σε καλό δρόμο. Αυτό το λέω όχι σαν κριτής από το πουθενά αλλά ως μεγαλύτερος. Απλά όταν κάνεις τέτοιες προσπάθειες μην θεωρείς ότι η απάντηση είναι αυτό που σου έρχεται με τη μία. Και δεν θα βαριέσαι να περιμένεις προκειμένου να βρεις την απάντηση. Και ναι πρέπει να μεγαλώνεις για να μαθαίνεις και ποτέ δεν θα τα μάθεις όλα. Όλος ο κόσμος κάνει αυτό που κάνεις δεν είναι κάτι παράξενο. Αλλά κούλαρε και βλέπε τι συμβαίνει
Το ερώτημά σου δεν θα καλύψει κάτι. παίρνει διάφορες απαντήσεις και όλες θα είναι σωστές. Άστο.
Α και ένα τιπ. Όταν ισχύει κάτι, όταν ας πούμε λες αυτή είναι η αλήθεια, αυτό γίνεται σε κάτι περιορισμένο και πλαισιωμένο. Όχι γενικά. Δεν υπάρχει αλήθεια για το γενικά.

μα δεν λες τιποτα συγκεκριμενο πανω σε αυτο που σε ρωτησα και ενω ζητας απαντησεις
σεενα ερωτημα το οποιο απο την μια καταληγεις σε μια σιγουρια δικια σου και απο την αλλη
μιλας για γενικοτητες οταν απαντουν αλλοι - και εγω δεν θελω να μου πεις οτι εχω δικιο πουθενα
εγω θελω απο σενα να δεχτεις μια πραγματικοτητα που ολοι λιγο πολυ σου την εχουν πει
οτι στην διαμορφωση ενος χαρακτηρα παιζουν ρολο και τα γονιδια
και να στο πω και αλλιως
αν αφαιρεσουμε ενα ενα απο την γενικοτητα που λες θα καταληξουμε σε κατι χειροπιαστο
στο αποτελεσμα της υποθεσης που σου ειπα -οσες φορες και να επαναληφθει το πειραμα
το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο ασχετα με τα ποσοστα που θα παιζουν αναμεταξυ τους

[ΓΑΛΗ]

Το γονίδιο; Πως όμως;

Τα ψυχολογικά είναι και οργανικά. Κάποιος που εγκληματεί έχει μειωμένη συναίσθηση του ότι κάνει κακό στον άλλο. Ακραία περίπτωση είναι του ψυχασθενούς που γνωρίζουμε σήμερα ότι συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του είναι λιγώτερο ανεπτυγμένο και έτσι δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει στον συνάνθρωπο του. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Το επόμενο μεγαλύτερο αίτιο είναι οι οικογενειακές συνθήκες.

Η μειωμένη συναίσθηση για το "κακό" που προκαλείς σε κάποιον (και δεν αναφέρομαι στους ψυχασθενείς) εξαρτάται από το τι έμαθε να θεωρεί "κακό" ο καθένας. Και ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο παίζει το περιβάλλον που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα ο δράστης, τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το περιφερειακό της οικογένειας. Γιατί και η κάθε οικογένεια είναι αντίστοιχα το παιδί μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι αντιστάσεις του κάθε "παιδιού" στις αρνητικές συμπεριφορές, που διαπιστώνει.

[nemo]

Το γονίδιο; Πως όμως;

Τα ψυχολογικά είναι και οργανικά. Κάποιος που εγκληματεί έχει μειωμένη συναίσθηση του ότι κάνει κακό στον άλλο. Ακραία περίπτωση είναι του ψυχασθενούς που γνωρίζουμε σήμερα ότι συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του είναι λιγώτερο ανεπτυγμένο και έτσι δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει στον συνάνθρωπο του. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Το επόμενο μεγαλύτερο αίτιο είναι οι οικογενειακές συνθήκες.

Η μειωμένη συναίσθηση για το "κακό" που προκαλείς σε κάποιον (και δεν αναφέρομαι στους ψυχασθενείς) εξαρτάται από το τι έμαθε να θεωρεί "κακό" ο καθένας. Και ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο παίζει το περιβάλλον που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα ο δράστης, τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το περιφερειακό της οικογένειας. Γιατί και η κάθε οικογένεια είναι αντίστοιχα το παιδί μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι αντιστάσεις του κάθε "παιδιού" στις αρνητικές συμπεριφορές, που διαπιστώνει.

ειναι η συγκρουσιακη σχεση με την ατομικοτητα και την ανεξαρτητοποιηση του εγω που θεωρει ο καθενας

[Χαοτικός]

Το γονίδιο; Πως όμως;

Τα ψυχολογικά είναι και οργανικά. Κάποιος που εγκληματεί έχει μειωμένη συναίσθηση του ότι κάνει κακό στον άλλο. Ακραία περίπτωση είναι του ψυχασθενούς που γνωρίζουμε σήμερα ότι συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του είναι λιγώτερο ανεπτυγμένο και έτσι δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει στον συνάνθρωπο του. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Το επόμενο μεγαλύτερο αίτιο είναι οι οικογενειακές συνθήκες.

Η μειωμένη συναίσθηση για το "κακό" που προκαλείς σε κάποιον (και δεν αναφέρομαι στους ψυχασθενείς) εξαρτάται από το τι έμαθε να θεωρεί "κακό" ο καθένας. Και ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο παίζει το περιβάλλον που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα ο δράστης, τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το περιφερειακό της οικογένειας. Γιατί και η κάθε οικογένεια είναι αντίστοιχα το παιδί μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι αντιστάσεις του κάθε "παιδιού" στις αρνητικές συμπεριφορές, που διαπιστώνει.

Α μπράβο.

Μιλάμε λοιπόν για περιβάλλον. Και ο παράγοντας περιβάλλον νομίζω τελειώνει εδώ, Τον εξετάζουμε και βλέπουμε ότι δεν διαφωνήσει κανείς και δεν θα διαφωνήσει κανείς μάλλον).

Σειρά έχουν λοιπόν άλλα πράγματα. Ας δούμε για την οργανιοκότητα. Δηλαδή το DNA και τα γονίδια, που γίνεται λόγος.

[Isildur]

Ειλικρινά, τι ωραίο νήμα!

Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω απ' αυτά που έχουν ήδη γραφτεί, απλά ποστάρισα για να παίρνω ενημερώσεις και να βλέπω την πορεία του, χωρίς να κάνω bookmark.

[Χαοτικός]

Ειλικρινά, τι ωραίο νήμα!

Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω απ' αυτά που έχουν ήδη γραφτεί, απλά ποστάρισα για να παίρνω ενημερώσεις και να βλέπω την πορεία του, χωρίς να κάνω bookmark.

Να 'σαι καλά ρε. Το πέρασμα του Σαρπ το ένιωσα δημιουργικό και εξελικτικό. Είναι ευκαιρία να ξεκαθαριστούν οι παράγοντες που συμβάλλουν στο φαινόμενο.
(Αν και πάσχουμε ακόμα ως σύνολο στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Κάπως κυριαρχεί η νοοτροπία ότι τι θέμα έχει μία απάντηση. Κι αυτή θα είναι κάτι που θα σκεφτεί κάποιος αποκλείοντας όλες τις άλλες. Το λέω αυτό γιατί πράγματι παίζει ρόλο και το DNA. Αλλά πως;)

[sharp]

Το γονίδιο; Πως όμως;

Τα ψυχολογικά είναι και οργανικά. Κάποιος που εγκληματεί έχει μειωμένη συναίσθηση του ότι κάνει κακό στον άλλο. Ακραία περίπτωση είναι του ψυχασθενούς που γνωρίζουμε σήμερα ότι συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του είναι λιγώτερο ανεπτυγμένο και έτσι δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει στον συνάνθρωπο του. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Το επόμενο μεγαλύτερο αίτιο είναι οι οικογενειακές συνθήκες.

Η μειωμένη συναίσθηση για το "κακό" που προκαλείς σε κάποιον (και δεν αναφέρομαι στους ψυχασθενείς) εξαρτάται από το τι έμαθε να θεωρεί "κακό" ο καθένας. Και ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο παίζει το περιβάλλον που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα ο δράστης, τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το περιφερειακό της οικογένειας. Γιατί και η κάθε οικογένεια είναι αντίστοιχα το παιδί μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι αντιστάσεις του κάθε "παιδιού" στις αρνητικές συμπεριφορές, που διαπιστώνει.

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι η βιολογική. Έχουμε παραδείγματα από παιδιά που μπερδεύτηκαν στο μαιευτήριο και πήγαν σε λάθος οικογένειες και ήσαν τελείως διαφορετικά από τους μη βιολογικούς γονείς τους. Παρ' όλη την οικογενειακή επιρροή, είχαν ροπή σε διαφορετικές καταστάσεις και εν τέλει απέκτησαν διαφορετικούς κώδικες μεγαλώνοντας. Τους απέκτησαν ή μήπως τους είχαν πάντοτε;

Εσύ λες το έμαθε, εγώ λέω το κληρονόμησε.

Διάβασε και εδώ

In an experiment published in March 2007 at the University of Southern California neuroscientist Antonio R. Damasio and his colleagues showed that subjects with damage to the ventromedial prefrontal cortex lack the ability to empathically feel their way to moral answers, and that when confronted with moral dilemmas, these brain-damaged patients coldly came up with "end-justifies-the-means" answers, leading Damasio to conclude that the point was not that they reached immoral conclusions, but that when they were confronted by a difficult issue – in this case as whether to shoot down a passenger plane hijacked by terrorists before it hits a major city – these patients appear to reach decisions without the anguish that afflicts those with typically functioning brains. According to Adrian Raine, a clinical neuroscientist also at the University of Southern California, one of this study's implications is that society may have to rethink how it judges immoral people: "Psychopaths often feel no empathy or remorse. Without that awareness, people relying exclusively on reasoning seem to find it harder to sort their way through moral thickets. Does that mean they should be held to different standards of accountability?"

https://en.wikipedia.org/wiki/Psychopathy

[ΓΑΛΗ]

Τα ψυχολογικά είναι και οργανικά. Κάποιος που εγκληματεί έχει μειωμένη συναίσθηση του ότι κάνει κακό στον άλλο. Ακραία περίπτωση είναι του ψυχασθενούς που γνωρίζουμε σήμερα ότι συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του είναι λιγώτερο ανεπτυγμένο και έτσι δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει στον συνάνθρωπο του. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Το επόμενο μεγαλύτερο αίτιο είναι οι οικογενειακές συνθήκες.

Η μειωμένη συναίσθηση για το "κακό" που προκαλείς σε κάποιον (και δεν αναφέρομαι στους ψυχασθενείς) εξαρτάται από το τι έμαθε να θεωρεί "κακό" ο καθένας. Και ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο παίζει το περιβάλλον που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα ο δράστης, τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το περιφερειακό της οικογένειας. Γιατί και η κάθε οικογένεια είναι αντίστοιχα το παιδί μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι αντιστάσεις του κάθε "παιδιού" στις αρνητικές συμπεριφορές, που διαπιστώνει.

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι η βιολογική. Έχουμε παραδείγματα από παιδιά που μπερδεύτηκαν στο μαιευτήριο και πήγαν σε λάθος οικογένειες και ήσαν τελείως διαφορετικά από τους μη βιολογικούς γονείς τους. Παρ' όλη την οικογενειακή επιρροή, είχαν ροπή σε διαφορετικές καταστάσεις και εν τέλει απέκτησαν διαφορετικούς κώδικες μεγαλώνοντας. Τους απέκτησαν ή μήπως τους είχαν πάντοτε;

Εσύ λες το έμαθε, εγώ λέω το κληρονόμησε.

Διάβασε και εδώ

In an experiment published in March 2007 at the University of Southern California neuroscientist Antonio R. Damasio and his colleagues showed that subjects with damage to the ventromedial prefrontal cortex lack the ability to empathically feel their way to moral answers, and that when confronted with moral dilemmas, these brain-damaged patients coldly came up with "end-justifies-the-means" answers, leading Damasio to conclude that the point was not that they reached immoral conclusions, but that when they were confronted by a difficult issue – in this case as whether to shoot down a passenger plane hijacked by terrorists before it hits a major city – these patients appear to reach decisions without the anguish that afflicts those with typically functioning brains. According to Adrian Raine, a clinical neuroscientist also at the University of Southern California, one of this study's implications is that society may have to rethink how it judges immoral people: "Psychopaths often feel no empathy or remorse. Without that awareness, people relying exclusively on reasoning seem to find it harder to sort their way through moral thickets. Does that mean they should be held to different standards of accountability?"

https://en.wikipedia.org/wiki/Psychopathy

Αυτό που ανέβασες έχει σχέση με την έλλειψη συναισθήματος/ηθικής που παρατηρείται σε κάποιες περιπτώσεις "βλάβης", αυτό δηλαδή που χαρακτηρίζουμε ως "σώας ή μη φρένας", που τοποθετούν αυτομάτως ένα στοπ. Μπορεί να παρατηρηθεί και στο μέγεθος της κόρης του ματιού, όσο πιο μικρή είναι τόσο πιο "ψυχρός" είναι στη συγκεκριμένη φάση ο άνθρωπος και είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στους σχιζοφρενείς.

Το πόσο και πως επηρεάζουν τα κληρονομικά γονίδια (όπως στις περιπτώσεις μπερδεμάτων στα μαιευτήρια που ανέφερες) τις υπόλοιπες τάσεις, αντιστάσεις, συμπεριφορές, πραγματικά δεν το ξέρω.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όταν γράφω ότι "τα έμαθε" αναφέρομαι σε ένα γενικότερο στοιχείο επηρεασμού, δεν εννοώ ότι είναι το μόνο πράγμα που καθορίζει τις συμπεριφορές. Και έχω ήδη αναφερθεί σε αδέλφια που μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια και είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες με διαφορετικές τάσεις και αντιδράσεις.

Υπάρχουν όμως πολλά αδέλφια με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες και "θέαση" των πραγμάτων.

Μην ξεχνάς και την παραβολή του άσωτου υιού. Ο ίδιος πατέρας μεγάλωσε και τους δύο.

[Antares]

Σειρές ή ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση νομίζω ότι δίνουν μια ωμή εικόνα του τι εστί έγκλημα και πολλές φορές δείχνουν και τους πραγματικούς εγκληματίες (άτομα υπεράνω υποψίας). Μου κάνει εντύπωση που κυκλοφορούν, τα βλέπουμε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Σε μια σειρά βιβλίων που δημοσίευσε ένας Αυστραλός (είναι τα λεγόμενα ψεκασμένα) εξιστορούσε την ζωή του από μικρή ηλικία. Δεν βάζω link, δεν έγινε τελικά εγκληματίας.
Εμένα δεν με πείθουν ότι αφήνουν τα πάντα στην τύχη να εξελιχθούν και μετά τα αναλύουν.
Καλύτερο πείραμα είναι όταν το ακολουθείς από την αρχή, το δημιουργείς μάλλον και παρατηρείς την εξέλιξη.
Εκείνο που δεν φαίνεται να εξακριβώνουν εύκολα είναι οι διαφορές στην ανατομία και την λειτουργία του εγκεφάλου ή στο DNA.
Η Αγκάθα Κρίστι έγραφε ότι ο δολοφόνος κάποια στιγμή θα υπερηφανευθεί για το έγκλημά του.
Μάλλον γι' αυτό βλέπουμε τόσες σειρές και ντοκιμαντέρ με εγκληματικό περιεχόμενο.

[Χαοτικός]

Τα ψυχολογικά είναι και οργανικά. Κάποιος που εγκληματεί έχει μειωμένη συναίσθηση του ότι κάνει κακό στον άλλο. Ακραία περίπτωση είναι του ψυχασθενούς που γνωρίζουμε σήμερα ότι συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του είναι λιγώτερο ανεπτυγμένο και έτσι δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει στον συνάνθρωπο του. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Το επόμενο μεγαλύτερο αίτιο είναι οι οικογενειακές συνθήκες.

Η μειωμένη συναίσθηση για το "κακό" που προκαλείς σε κάποιον (και δεν αναφέρομαι στους ψυχασθενείς) εξαρτάται από το τι έμαθε να θεωρεί "κακό" ο καθένας. Και ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο παίζει το περιβάλλον που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα ο δράστης, τόσο το στενό οικογενειακό όσο και το περιφερειακό της οικογένειας. Γιατί και η κάθε οικογένεια είναι αντίστοιχα το παιδί μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι αντιστάσεις του κάθε "παιδιού" στις αρνητικές συμπεριφορές, που διαπιστώνει.

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι η βιολογική. Έχουμε παραδείγματα από παιδιά που μπερδεύτηκαν στο μαιευτήριο και πήγαν σε λάθος οικογένειες και ήσαν τελείως διαφορετικά από τους μη βιολογικούς γονείς τους. Παρ' όλη την οικογενειακή επιρροή, είχαν ροπή σε διαφορετικές καταστάσεις και εν τέλει απέκτησαν διαφορετικούς κώδικες μεγαλώνοντας. Τους απέκτησαν ή μήπως τους είχαν πάντοτε;

Εσύ λες το έμαθε, εγώ λέω το κληρονόμησε.

Διάβασε και εδώ

In an experiment published in March 2007 at the University of Southern California neuroscientist Antonio R. Damasio and his colleagues showed that subjects with damage to the ventromedial prefrontal cortex lack the ability to empathically feel their way to moral answers, and that when confronted with moral dilemmas, these brain-damaged patients coldly came up with "end-justifies-the-means" answers, leading Damasio to conclude that the point was not that they reached immoral conclusions, but that when they were confronted by a difficult issue – in this case as whether to shoot down a passenger plane hijacked by terrorists before it hits a major city – these patients appear to reach decisions without the anguish that afflicts those with typically functioning brains. According to Adrian Raine, a clinical neuroscientist also at the University of Southern California, one of this study's implications is that society may have to rethink how it judges immoral people: "Psychopaths often feel no empathy or remorse. Without that awareness, people relying exclusively on reasoning seem to find it harder to sort their way through moral thickets. Does that mean they should be held to different standards of accountability?"

https://en.wikipedia.org/wiki/Psychopathy

Αυτός ο τύπος έχει κάνει σπουδαίο έργο και έσπρωξε την ψυχολογία στην κατεύθυνση της νευροβιολογίας. Αλλά δεν ´έχει να κάνει με την εγκληματικότητα η την κοινωνική συμπεριφορά, συναρτήσει της κληρονομικότητας. Αυτό που παραθέτεις είναι άλλο πράγμα.

Λες στη ΓΑΛΗ πως πιστεύει ότι το άτομο μαθαίνει ενώ εσύ λες το κληρονομεί;. Τι είναι αυτό που κληρονομεί; Πως πιστεύεις ότι κληρονομείται η συμπεριφορά;

[Χαοτικός]

Αυτό που ανέβασες έχει σχέση με την έλλειψη συναισθήματος/ηθικής που παρατηρείται σε κάποιες περιπτώσεις "βλάβης", αυτό δηλαδή που χαρακτηρίζουμε ως "σώας ή μη φρένας", που τοποθετούν αυτομάτως ένα στοπ. Μπορεί να παρατηρηθεί και στο μέγεθος της κόρης του ματιού, όσο πιο μικρή είναι τόσο πιο "ψυχρός" είναι στη συγκεκριμένη φάση ο άνθρωπος και είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στους σχιζοφρενείς.

Το πόσο και πως επηρεάζουν τα κληρονομικά γονίδια (όπως στις περιπτώσεις μπερδεμάτων στα μαιευτήρια που ανέφερες) τις υπόλοιπες τάσεις, αντιστάσεις, συμπεριφορές, πραγματικά δεν το ξέρω.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όταν γράφω ότι "τα έμαθε" αναφέρομαι σε ένα γενικότερο στοιχείο επηρεασμού, δεν εννοώ ότι είναι το μόνο πράγμα που καθορίζει τις συμπεριφορές. Και έχω ήδη αναφερθεί σε αδέλφια που μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια και είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες με διαφορετικές τάσεις και αντιδράσεις.

Αυτό είναι αντικείμενο εξέτασης και πολύ καλό σημείο της κουβέντας.

Τελικά τι ρόλο παίζει η οργανικότητα;

Ξαναλέω ότι η κωδικοποίηση του DNA είναι περιορισμένη και δεν μας δίνει μαθηματικά μία συμπεριφορά. Μπορείς όμως μαθηματικά (στατιστικά, περιγραφές κ.α.) να περιγράψεις μία συμπεριφορά ακόμα και το μηχανισμό της συμπεριφοράς.

[Πασιφάη]

ο χαο εχει μεσα του μια ηθικη αλλα στην επεξεργασια της σκεψης ειναι να μην πω

ολα επηρεάζουν τον χαρακτηρα και δεν ειναι μονο η οικογενεια
στην τελικη ειναι μονο τα γονιδια που μπορει να εχουν κληρονομηθει απο προηγουμενες γενιες
και σε καταστασεις στρες αναδεικνυεται ο πραγματικος εαυτος
ο οποιος δεν εχει σχεση με το πως και που μεγαλωσε

Ο Χαό, εκφράζεται ανθρώπινα. Ενδεχομένως να κάνει κάποια λάθη στον ειρμό της σκέψης του, όπως και οι περισσότεροι, όμως αυτό ΔΕΝ είναι το πρωτεύον. Εσύ πάλι, ποιός νομίζεις πως είσαι; Λέκτορας σε πανεπιστήμιο, που κάμεις διάλεξη σε αμφιθέατρο; Σε κανένα σύμπαν. Αν κρίνω δε, απ'τις ειδεχθείς απόψεις σου σε γενικότερο πλαίσιο, αντιλαμβάνομαι και ποιοί τις επικροτούν.

Χαό, στο θέμα.
Παιδί χωρισμένων γονιών, με παραβατική συμπεριφορά, με ιστορικό κακοποίησης, ( δεν πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες..)Το ξέρεις.
Σαφώς η οικογένεια παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στην διαμορφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού. Ο ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος, επίσης. Το ζητούμενο είναι, να υπάρξουν άνθρωποι να νοιαστούν πραγματικά γι'αυτά τα παιδιά και να ενδυναμώσουν τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα τους. Πιστεύω πως εκεί βρίσκεται αν μη τι άλλο, η ρίζα μιας προσπάθειας που ενδεχομένως θα έχει αποτελέσματα.

[sharp]

Το σημαντικό είναι ότι η συμπεριφορά του οφείλεται σε κάτι οργανικό και δεν είναι αποτέλεσμα της "κακούργας κοινωνίας" στην οποία μεγάλωσε (οικογενειακό περιβάλλον κλπ). Και δεν είναι βλάβη που προκλήθηκε από τραυματισμό, αλλά έτσι γεννήθηκε. Πιθανότατα και οι πρόγονοι του σε αρκετές περιπτώσεις, έτσι δείχνει να είναι.

[sharp]

[Λες στη ΓΑΛΗ πως πιστεύει ότι το άτομο μαθαίνει ενώ εσύ λες το κληρονομεί;. Τι είναι αυτό που κληρονομεί; Πως πιστεύεις ότι κληρονομείται η συμπεριφορά;

Όπως κληρονομείται το ταλέντο στη μουσική, ο απότομος χαρακτήρας, το χρώμα των ματιών ή το ύψος. Για τη μουσική ξέρουμε από νεώτερες έρευνες ότι η κλίση μεταφέρεται κωδικοποιημένα στο γονίδιο.

[Χαοτικός]

[Λες στη ΓΑΛΗ πως πιστεύει ότι το άτομο μαθαίνει ενώ εσύ λες το κληρονομεί;. Τι είναι αυτό που κληρονομεί; Πως πιστεύεις ότι κληρονομείται η συμπεριφορά;

Όπως κληρονομείται το ταλέντο στη μουσική, ο απότομος χαρακτήρας, το χρώμα των ματιών ή το ύψος. Για τη μουσική ξέρουμε από νεώτερες έρευνες ότι η κλίση μεταφέρεται κωδικοποιημένα στο γονίδιο.

Όχι δεν το ξέρουμε. Το εικάζουμε και κατόπιν το αποδίδουμε γενικόλογα. Και καλώς το κάνουμε. Δεν γίνεται να αναλύσοτμε κι άλλο γιατί θα φάμε τα μούτρα μας. Γιατί δεν θα έχουμε απαντήσει πως αυτή η αλληλουχία των βάσεων του DNA μπορεί να σε κάνει μουσικό και πως η άλλη όχι.

Αλλά θα συμφωνήσω στη λέξη "ΤΑΛΈΝΤΟ" που είπες. και σκέφτομαι τώρα ότι είναι μία καλή αρχή στο να ψάχνουμε πως οργανικά μπορεί να είναι ο άλλος πιθανός εγκληματίας. Πως δηλαδή μπορούμε να στηρίξουμε τη δράση "Γεννήθηκε έτσι".
Ταλέντο λοιπόν. Γεννήθηκε με ταλέντο να εγκλιματίσει κάποιος εν συγκρίσει με κάποιον άλλον. Οπότε τώρα ας ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που θα πούμε ταλέντο. Πες τιο και γενετική προδιάθεση αν θες. Το λένε κι έτσι/