Λίνο Βεντούρα έγραψε: 15 Ιουν 2023, 18:04
Theseus έγραψε: 15 Ιουν 2023, 17:39
Λίνο Βεντούρα έγραψε: 15 Ιουν 2023, 17:12
Ο Μάθεσης έκανε παρέα με τον Μπάτη (και ποιος δεν έκανε;) και ήταν θαμώνας των ουζερί. Από πού κι ως πού ήταν ρεμπέτης; Α, ναι, εγραψε και δυο στροφές για ένα τραγούδι και φορτώθηκε στον Σχορέλη να τον πάρει συνέντευξη...
Αυτοί οι κουτσαβάκηδες και μάγκες που λες, δεν είχαν καμία σχέση με την μουσική. Σίγουρα, ήταν θαμώνες στα μαγαζιά όπου έπαιζαν, αλλά δεν ήταν μόνοι. Και τώρα αν πας στην ταβέρνα έχει δέκα τραπέζια με νορμάλ ανθρώπους και σε ένα μπορεί να κάθονται τιποτα μαφιόζοι. Ο Βοσκόπουλος ήταν πολύ μεγαλύτερη λέρα και χωμένος στον υπόκοσμο παρά ο Μάρκος ή ο Τσιτσάνης. Κανένας ρεμπέτης (πλην Γενίτσαρη) δεν ήταν εγκληματίας.
Ο Μαθεσης ήταν ρεμπέτης. Μπορεί να μην ήταν μουσικός πρώτης γραμμής, αλλά δε μετράμε τους ρεμπέτηδες με τις πωλήσεις που κάνανε οι δίσκοι τους.
Ηχογράφησε δυο στροφές, έπαιξε αρκετα περισσότερο σε τεκέδες ή οπουδήποτε, εκανε παρέα με άλλους ρεμπετηδες και άκουγε ρεμπέτικη μουσική: ε, θα τον πω ρεμπέτη.
Ο Μάρκος δεν ηταν βαρύς εγκληματίας, αν και το χασίσι του του φουμερνε και με πορνες είχε πάρε δώσε.
Αλλά ζούσε τους εγκληματίες στην καθημερινότητα του, και μερικούς τους έκανε παρέα.
Δε ζούσε έξω και μακριά από τον υπόκοσμο, όπως κι οι περισσότεροι από τους πρώτους ρεμπέτες.
Όταν λες ότι κανένας ρεμπέτης δεν ήταν εγκληματίας, μάλλον έχουμε πρόβλημα στον ορισμό.
Αν μιλάς για τα μεγάλα ονόματα που ηχογράφησαν δίσκους από το 1924 ίσως να έχεις δίκιο, δεν το έχω ψάξει, πάω πάσο.
Αλλά όταν λέω εγω ρεμπέτες εννοώ όλους αυτούς που παίζαν ρεμπέτικη μουσική στον Πειραιά από το 1880, σε ταβέρνες, σε τεκέδες, στο δρόμο, στα κατσάβραχα που πήγαιναν να φουμάρουν. Όλους αυτούς που δημιούργησαν το ρεμπέτικο μέχρι το 1922.
Κι από αυτούς ήταν πολλοί μάγκες (μαχαιροβγάλτες), νταβατζηδες, κλέφτες, κοινώς εγκληματίες. Κι οι υπόλοιποι ζούσαν μαζί με τους προηγούμενους, παρέα με τους προηγούμενους, στα ίδια μέρη και στέκια με τους προηγούμενους
Ο Μάθεσης δεν ήταν μουσικός, δεν έπαιζε οργανο. Δεν έχει καμία σχέση, πέραν του ότι ήταν στην πιάτσα και θαμώνας των μαγαζιών.
Δεν υπάρχει «ρεμπέτικη μουσική», υπάρχουν «ρεμπέτικα τραγούδια» και τον όρο τον ξεχείλωσε ο Πετρόπουλος σε έναν αχταρμά όπου συμπεριέλαβε την μισή δισκογραφία και ότι άλλο του κατέβηκε. Με αυτόν τον όρο, «ρεμπέτικο» οι μεταγενέστεροι (οι τις δεκαετίας του '60-70, της αναβίωσης που λέμε, αυτοί που διάβασαν τον Πετρόπουλο) βάφτισαν όλο το προγενέστερο λαϊκό τραγούδι.
Τα τραγούδια τα έγραψαν μουσικοί, όχι εγκληματίες. Σίγουρα υπάρχουν αδέσποτα από 'δω κι από 'κει που κάποιο από αυτά το έγραψε κανένας φυλακόβιος την εποχή της ανώνυμης δημιουργίας, αλλά αυτά είναι λίγα και δεν είναι χαρακτηριστικά του είδους. Η ζωή την νύχτα έχει και υπόκοσμο, τα είπαμε αυτά.
Κι όμως υπάρχει ρεμπέτικη μουσική. Είναι μουσική συγκεκριμένης νοοτροπίας, και τα τραγούδια που ανήκουν σε αυτή τη νοοτροπία είναι τα ρεμπέτικα τραγούδια.
Ως προγενέστερο λαϊκό τραγούδι αναφέρεσαι στο ρεμπέτικο του Πειραιά των τελών του 19ου - αρχών του 20ου αιώνα; Αν ναι, μια χαρά ρεμπέτικο είναι.
Ποια είναι κατ’εσέ τα στοιχεία που καθιστούν το προ 1922 ρεμπέτικο όχι απλώς διαφορετικό από το μετέπειτα, αλλά το καθιστούν μη ρεμπέτικο;
Και πώς φαντάζεσαι τον μουσικό στον Πειραιά το 1900; Με σπουδές σε ωδείο, πλούσια οικογένεια να τον στηρίζει οικονομικά, ή έβγαζε καλά νυχτοκάματα που είχε λύσει το προς το ζην κι ασχολιόταν μόνο με τη μουσική.
Υπήρχαν κι οι λιμενεργάτες, και οι εκδοροσφαγείς, κι υπήρχαν κι αυτοί που κάναν διαρρήξεις, ήταν νταβατζηδες. Και υπήρχαν και οι μάγκες που ήταν μαχαιροβγάλτες.
Και να μην ανήκαν κάποιοι ρεμπέτες σε αυτούς που κάναν βαριά εγκλήματα, ζούσαν και κάνανε παρέα με αυτούς.