Είναι οι The Doors η πιο βαρετή υπερεκτιμημένη μπάντα στην ιστορία της μουσικής...

[Πασιφάη]

Τη δεκαετία του 80 που ήμουν έφηβος, οι μεταλλάδες δεν το θεωρούσαν κάτι δικό τους, αλλά δείχνανε σεβασμό, έστω σιωπηλά. Κυρίως τα ψαγμένα φρικιά και οι κουλτουριάρηδες ροκάδες τους λάτρευαν, αναρχικοί, κλπ. Η αλήθεια είναι πως πρώτα αγάπησα τους στίχους του Morrison και ύστερα τη μουσική του, ή αν θες, τη μουσική των Doors. Τη μουσική αξία τους την κατάλαβα στα 90´s, την ποιητική μαγεία του Μόρισον την ανακάλυψα ως έφηβος νωρίτερα. Ακόμα πιστεύω πως οι Doors είναι κλασική αξία, είναι γαμημένη Τέχνη, όχι γρατσουνίσματα σε κιθάρες και πομπώδεις μεταλλιές για εφήβους με σπυριά και κιτρινίλες στα σεντόνια, ή για μαλάκες που δεν μεγάλωσαν ποτέ.

Ο Καβαλιέρε της καρδιάς μας. Σέβας κυρίες και κύριοι.

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

εγώ ήμουν προκατειλημμένος ενάντια, επειδή ολοι οι μεταλαδες τον μισουσαν, αλλά τελικά ξεκόλλησα, και αποδέχομαι.

Η αγιοποίηση (στην Ελλάδα τουλάχιστον που ξέρω) ξεκίνησε πολύ πριν την ταινία
Ροκάδες, μεταλλάδες και σκυλαδες όλοι λατρεία για τον Τζιμ

Δεν ψήθηκα ποτέ

φορουμάρα...

Ροκάδες ναι, μεταλαδες μίσος ατελείωτο. Εδώ δεν τόλμησε ο κισατζεκιαν να βάλει άλμπουμ των the doors στο ένθετο του για το κλασσικό ροκ, θα τον λυντσαρανε.

Υπερβολές, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Τη δεκαετία του 80 που ήμουν έφηβος, οι μεταλλάδες δεν το θεωρούσαν κάτι δικό τους, αλλά δείχνανε σεβασμό, έστω σιωπηλά. Κυρίως τα ψαγμένα φρικιά και οι κουλτουριάρηδες ροκάδες τους λάτρευαν, αναρχικοί, κλπ. Η αλήθεια είναι πως πρώτα αγάπησα τους στίχους του Morrison και ύστερα τη μουσική του, ή αν θες, τη μουσική των Doors. Τη μουσική αξία τους την κατάλαβα στα 90´s, την ποιητική μαγεία του Μόρισον την ανακάλυψα ως έφηβος νωρίτερα. Ακόμα πιστεύω πως οι Doors είναι κλασική αξία, είναι γαμημένη Τέχνη, όχι γρατσουνίσματα σε κιθάρες και πομπώδεις μεταλλιές για εφήβους με σπυριά και κιτρινίλες στα σεντόνια, ή για μαλάκες που δεν μεγάλωσαν ποτέ.

Ο Καβαλιέρε της καρδιάς μας. Σέβας κυρίες και κύριοι.

Μπούρδες. Το ξεκίνησε κάπως καλά και στο τέλος κουβέντες άσχετου καφενόβιου...

[...] είναι γαμημένη Τέχνη, όχι γρατσουνίσματα σε κιθάρες και πομπώδεις μεταλλιές για εφήβους με σπυριά και κιτρινίλες στα σεντόνια, ή για μαλάκες που δεν μεγάλωσαν ποτέ.

[Isildur]

Νόμιζα ότι η πιο υπερεκτιμημένη μπάντα είναι οι Πυξ Λαξ.


(Αν έχει αναφερθεί και νωρίτερα κάπου, σόρυ. Σήμερα το ανακάλυψα το νήμα και δεν σκοπεύω να το ψάξω όλο...).

[Αρίστος]

Οι Φατμε και ο ΠΟρτογαλογλου.

Μου αρεσει ακριβως μισο κομματι τους, ουτε καν ενα ολοκληρο.

.

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Νόμιζα ότι η πιο υπερεκτιμημένη μπάντα είναι οι Πυξ Λαξ.


(Αν έχει αναφερθεί και νωρίτερα κάπου, σόρυ. Σήμερα το ανακάλυψα το νήμα και δεν σκοπεύω να το ψάξω όλο...).

Οι Φατμε και ο ΠΟρτογαλογλου.

Μου αρεσει ακριβως μισο κομματι τους, ουτε καν ενα ολοκληρο.

.

Όλοι αυτοί είναι ανύπαρκτοι, έτσι κι αλλιώς.

Άκρως υπερτιμημένοι είναι οι Rolling Stones.

[Αρχηγός]

#Αρχηγός

[Leporello]

Μεγάλο συγκρότημα οι Ντορς, υπήρξαν όμως κάποτε και ελαφρώς υπερτιμημένοι. Τις δεκαετίες '70 και '80 ήταν υπερτιμημένοι. Τώρα δεν νομίζω.

[Αχθος Αρουρης]

κατα τον δαιμονα εαυτου = συμφωνα με το πνευμα του,
(το πνευμα που τον κατοικουσε)

δαιω = διαιρω, μοιραζω, δαιμων = μοιρα

ο πατερας του μορισον ηταν αρχαιοφιλος,
ανεφερε το σκεπτικο του στον καθηγητη κλασσικων
σπουδων νικολα τζενοβεζε, ο οποιος διαμορφωσε
το τελικο επιτυμβιο που ξερομε, ανατρεχοντας
στην απολογια σωκρατους του πλατωνος,

στην πραγματικοτητα, ειναι διασκευη ενος
αποσπασματος του διωνος χρυσοστομου (ρητωρος)
<< τι δαι, ου των ανθρωπων εκαστον
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ ΒΙΟΥΝ,
οποιος αν η ποτε, αλλα καθ' ετερον ;;>>

<< ηθος ανθρωπου, δαιμων>>
ο χαρακτηρας του ανθρωπου ειναι
η μοιρα του
ηρακλειτος

[έργο_μακέτο]

[BILLO]

Doors, ουισκαρες, τσιγαρα, βραδυ, καλοκαιρινο δροσερο αερακι, νεοτητα. Αναμνησεις γραμμενες με πυρογραφο στον εγκεφαλο.

[Πασιφάη]

Τη δεκαετία του 80 που ήμουν έφηβος, οι μεταλλάδες δεν το θεωρούσαν κάτι δικό τους, αλλά δείχνανε σεβασμό, έστω σιωπηλά. Κυρίως τα ψαγμένα φρικιά και οι κουλτουριάρηδες ροκάδες τους λάτρευαν, αναρχικοί, κλπ. Η αλήθεια είναι πως πρώτα αγάπησα τους στίχους του Morrison και ύστερα τη μουσική του, ή αν θες, τη μουσική των Doors. Τη μουσική αξία τους την κατάλαβα στα 90´s, την ποιητική μαγεία του Μόρισον την ανακάλυψα ως έφηβος νωρίτερα. Ακόμα πιστεύω πως οι Doors είναι κλασική αξία, είναι γαμημένη Τέχνη, όχι γρατσουνίσματα σε κιθάρες και πομπώδεις μεταλλιές για εφήβους με σπυριά και κιτρινίλες στα σεντόνια, ή για μαλάκες που δεν μεγάλωσαν ποτέ.

Ο Καβαλιέρε της καρδιάς μας. Σέβας κυρίες και κύριοι.

Μπούρδες. Το ξεκίνησε κάπως καλά και στο τέλος κουβέντες άσχετου καφενόβιου...

[...] είναι γαμημένη Τέχνη, όχι γρατσουνίσματα σε κιθάρες και πομπώδεις μεταλλιές για εφήβους με σπυριά και κιτρινίλες στα σεντόνια, ή για μαλάκες που δεν μεγάλωσαν ποτέ.

Για τη δική μου οπτική, μια χαρά τα είπε.

[Πασιφάη]

Doors, ουισκαρες, τσιγαρα, βραδυ, καλοκαιρινο δροσερο αερακι, νεοτητα. Αναμνησεις γραμμενες με πυρογραφο στον εγκεφαλο.

Το βλέπω κι ανεβάζω άλλο πολυαγαπημένο. Μπλουζιά απ'τις λίγες.

[Isildur]

Νόμιζα ότι η πιο υπερεκτιμημένη μπάντα είναι οι Πυξ Λαξ.


(Αν έχει αναφερθεί και νωρίτερα κάπου, σόρυ. Σήμερα το ανακάλυψα το νήμα και δεν σκοπεύω να το ψάξω όλο...).

Οι Φατμε και ο ΠΟρτογαλογλου.

Μου αρεσει ακριβως μισο κομματι τους, ουτε καν ενα ολοκληρο.

.

Όλοι αυτοί είναι ανύπαρκτοι, έτσι κι αλλιώς.

Άκρως υπερτιμημένοι είναι οι Rolling Stones.

Στην ελληνική σκηνή όμως δεν είναι ανύπαρκτοι. Ούτε αυτοί που είπα εγώ, ούτε οι του Αρίστου. Άλλο τι παίζει παγκοσμίως.

Και είναι κάργα υπερτιμημένοι, ειδικά οι Πυξ Λαξ. Προσωπική μου άποψη, πάντα.

[ΓΑΛΗ]

Τί ακριβώς συγκρίνετε παίδες;

[ΓΑΛΗ]

Στο διεθνές στερέωμα παίζουν μόνον Έλληνες μουσικοί. Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Παπαθανασίου, Ξενάκης (για πιο ειδικό κοινό).