Πώς αισθάνεσαι τώρα;

[Καρολίνα]

viewtopic.php?p=2879945#p2879945

Και από που συμπέρανες ότι αναφέρεται σε σένα;

λέει για παλιούς που μπαίνουν με σοκολατάκια και το παίζουν ρυθμιστές

χελόοοοοοου

Εμένα εννοεί παιδί μου, επειδή είμαι 1000% ο Γιαννόπουλος = παλιός και έγραψα την ιστορία μου με ένα παλικάρι που είναι μισός από Αφρική=χρώματος σοκολατί και μου αρέσει. Το ρυθμιστής δεν κατάλαβα που κολλάει, αλλά ας κολλάει όπου θέλει.

[αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας]

Και από που συμπέρανες ότι αναφέρεται σε σένα;

λέει για παλιούς που μπαίνουν με σοκολατάκια και το παίζουν ρυθμιστές

χελόοοοοοου

Εμένα εννοεί παιδί μου, επειδή είμαι 1000% ο Γιαννόπουλος = παλιός και έγραψα την ιστορία μου με ένα παλικάρι που είναι μισός από Αφρική=χρώματος σοκολατί και μου αρέσει. Το ρυθμιστής δεν κατάλαβα που κολλάει, αλλά ας κολλάει όπου θέλει.

Πραγματικά δεν ξέρω σε τι πλάνες θα ταλαιπωρούσα το ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ χωρίς εσένα

[ΓΑΛΗ]

Και από που συμπέρανες ότι αναφέρεται σε σένα;

λέει για παλιούς που μπαίνουν με σοκολατάκια και το παίζουν ρυθμιστές

χελόοοοοοου

Εμένα εννοεί παιδί μου, επειδή είμαι 1000% ο Γιαννόπουλος = παλιός και έγραψα την ιστορία μου με ένα παλικάρι που είναι μισός από Αφρική=χρώματος σοκολατί και μου αρέσει. Το ρυθμιστής δεν κατάλαβα που κολλάει, αλλά ας κολλάει όπου θέλει.

Σωστά.

Αλλά δεν νομίζω ότι είσαι ο Γιαννόπουλος.

Άλλο παλιό φρούτο πιστεύω ότι είσαι.

Σε κάθε περίπτωση, αν κάνω λάθος χαίρομαι που το βαθύ και πλέριο ενδιαφέρον σου για το πχόρουμ, σε βοήθησε να μη θεωρείς πλέον προτεραιότητα την πρόσκαιρη -κατά τα φαινόμενα- έξη σου για τις σοκολάτες.

[taliban]

Η υγρασία επηρεάζει τα πάντα όλα. Περαστικά εύχομαι. Αίματος σου έκαναν για τις αλλεργίες; και εγώ έχω αιματολογικες και δεν θέλω, σκέφτομαι τι θα βγουν στα αποτελέσματα

Πρώτα με έβαλε να φυσήξω μέσα σε ένα πράγμα ( σαν αυτά που σου κάνουν Αλκοοτέστ) το οποίο είχε μια μπίλια όπου έπρεπε να την κρατήσεις φυσώντας μέσα σε ένα συγκεκριμένο σημείο για 10 δευτερόλεπτα.

Μετά έβγαλε μια τιμή αυτό το πράμα το οποίο ήμουν μέσα στις τιμές για αλλεργίες.

Μου έγραψε συγκεκριμένες στο αίμα για να δει τι θα βγει. Και βγαίνουν μετά από 3 μέρες όπως μου είπαν στο αιματολογικό.

Άσε που δεν μου έβρισκαν και φλέβα το πρωί απ το αριστερό χέρι. Πήραν απ το δεξί

Αυτό που σε έβαλε να φυσήξεις είναι για τις αλλεργίες ή σπειρομέτρηση;

παρόμοιο με την σπειρομετρηση αλλά στην σπειρομετρηση παίρνεις βαθιά εισπνοή και φυσας.

σε αυτό για τις αλλεργίες φυσας σταθερά για 10" και έχει την μπίλια.

[taliban]

Η υγρασία επηρεάζει τα πάντα όλα. Περαστικά εύχομαι. Αίματος σου έκαναν για τις αλλεργίες; και εγώ έχω αιματολογικες και δεν θέλω, σκέφτομαι τι θα βγουν στα αποτελέσματα

Πρώτα με έβαλε να φυσήξω μέσα σε ένα πράγμα ( σαν αυτά που σου κάνουν Αλκοοτέστ) το οποίο είχε μια μπίλια όπου έπρεπε να την κρατήσεις φυσώντας μέσα σε ένα συγκεκριμένο σημείο για 10 δευτερόλεπτα.

Μετά έβγαλε μια τιμή αυτό το πράμα το οποίο ήμουν μέσα στις τιμές για αλλεργίες.

Μου έγραψε συγκεκριμένες στο αίμα για να δει τι θα βγει. Και βγαίνουν μετά από 3 μέρες όπως μου είπαν στο αιματολογικό.

Άσε που δεν μου έβρισκαν και φλέβα το πρωί απ το αριστερό χέρι. Πήραν απ το δεξί

Μέχρι τώρα δεν είχες αλλεργίες;

μόνο στην γύρη.

λες να φταίει το μπόλι που έκανα;
να κάνω σαμμον τον Αριστο;

[Naida]

Νυστάζω απελπιστικά. Παίζει να φταίει η μάσκαρα, βαραίνει το βλέφαρο

[Καρολίνα]

λέει για παλιούς που μπαίνουν με σοκολατάκια και το παίζουν ρυθμιστές

χελόοοοοοου

Εμένα εννοεί παιδί μου, επειδή είμαι 1000% ο Γιαννόπουλος = παλιός και έγραψα την ιστορία μου με ένα παλικάρι που είναι μισός από Αφρική=χρώματος σοκολατί και μου αρέσει. Το ρυθμιστής δεν κατάλαβα που κολλάει, αλλά ας κολλάει όπου θέλει.

Σωστά.

Αλλά δεν νομίζω ότι είσαι ο Γιαννόπουλος.

Άλλο παλιό φρούτο πιστεύω ότι είσαι.

Σε κάθε περίπτωση, αν κάνω λάθος χαίρομαι που το βαθύ και πλέριο ενδιαφέρον σου για το πχόρουμ, σε βοήθησε να μη θεωρείς πλέον προτεραιότητα την πρόσκαιρη -κατά τα φαινόμενα- έξη σου για τις σοκολάτες.

Εσύ γιατί χαίρεσαι και σε τι σε αφορά ακριβώς το ενδιαφέρον μου για κάποιον που δεν γνωρίζεις καν;
Ναι, είμαι παλιό φρούτο και είμαι ακτινίδιο, είμαι ο Γιαννόπουλος,τα είπαμε χίλιες φορές αυτά, κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον έχεις να πεις;

[Καρολίνα]

λέει για παλιούς που μπαίνουν με σοκολατάκια και το παίζουν ρυθμιστές

χελόοοοοοου

Εμένα εννοεί παιδί μου, επειδή είμαι 1000% ο Γιαννόπουλος = παλιός και έγραψα την ιστορία μου με ένα παλικάρι που είναι μισός από Αφρική=χρώματος σοκολατί και μου αρέσει. Το ρυθμιστής δεν κατάλαβα που κολλάει, αλλά ας κολλάει όπου θέλει.

Πραγματικά δεν ξέρω σε τι πλάνες θα ταλαιπωρούσα το ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ χωρίς εσένα

[Πασιφάη]

Έφαγα πολύ και αισθάνομαι μια δυσφορία. Δεύτερη φορά που τα κάνω όλα πουτάνα στο θέμα της μάσας. Δεν βλέπω σωτηρία αν συνεχίσω έτσι.

[Πασιφάη]

Υπάρχουν στο ψυγείο και κάτι μπράουνις με σοκολάτα. Θα ''επιτεθώ'' δίχως έλεος.

[Καρολίνα]

Υπάρχουν στο ψυγείο και κάτι μπράουνις με σοκολάτα. Θα ''επιτεθώ'' δίχως έλεος.

Απαράδεκτο να υπάρχουν ξεχασμένα μπράουνις. Όρμα δίχως έλεος.

[Πασιφάη]

Υπάρχουν στο ψυγείο και κάτι μπράουνις με σοκολάτα. Θα ''επιτεθώ'' δίχως έλεος.

Απαράδεκτο να υπάρχουν ξεχασμένα μπράουνις. Όρμα δίχως έλεος.

Έχω βγάλει ήδη το τάπερ και μασαμπουκιάζω.

[Casp]

Χαλια. Σημερα εγινε κατι πολυ σοβαρο στη δουλεια (θεμα safety του αεροπλανου), πηγαν να τα ριξουν πανω μου οι υπευθυνοι και ενω σχολανα στις 11:15, εφυγα απο το αεροδρομιο στις 13:00, για να σιγουρευτω οτι προσγειωθηκε ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ το αεροπλανο και για να υπερασπιστω την θεση μου. Εφταιγαν οι 2 supervisors και ο ενας μου μιλησε πολυ αποτομα, εριξε το στυλο με δυναμη, ουρλιαζε και βγηκε απο το γραφειο και επειδη ηταν μπροστα στην φαση η υπευθυνη sup και εγω ΕΜΕΙΝΑ ΕΚΕΙ αλλες 2 ωρες μετα το σχολασμα για να εξηγησω την κατασταση και για να δω τι θα γινει, στο τελος τον εβαλε μετα που σχολασα να με παρει τηλεφωνο και να μου ζητησει συγγνωμη. Και εννοειται πως τους εκανε χεσιμο η υπευθυνη. Απλα εγω εκεινες τις 2 ωρες εκλαιγα και δεν μπορουσα να ηρεμησω και με ειδαν ολοι. Και φυσικα ολοι πηραν το μερος μου γιατι ειδαν και ακουσαν τι εγινε. Εγινα ρεζιλι, δεν ηθελα να με δουν, αλλα δεν μπορουσα και να φυγω, ουτε να οδηγησω. Και η φιλη μου (συναδελφος) που ηταν μαζι μου στο gate ηρθε μαζι μου μετα που φυγαμε να παμε να προσκυνησουμε (ω ναι, μετα τον θανατο του παππου μου ειχα ΑΝΑΓΚΗ να πιστεψω, και μετα την χειροτονια του συναδελφου και την λειτουργια που με ηρεμησε, το ηθελα ακομα πιο πολυ, και ειδικα μετα το σημερινο, ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ) και ηταν κλειστα και θα παμε ξανα στις 5:30. Εννοειται αυπνη εγω. Αλλα ηρεμησα την ωρα που ειδα πως προσγειωθηκε το αεροπλανο. Βασικα ανακατευτηκε τοσο το στομαχι μου που απο την ανακουφιση ξεσπασα ΠΑΛΙ σε κλαματα για κανα 5λεπτο ασταματητα και εβαλα το κεφαλι στο γραφειο και καλα για να κρυφτω και ρωτουσαν οσοι εμπαιναν εκεινη την ωρα (και δεν ηξεραν) την φιλη μου τι εγινε και τους εδιωχνε.

Ακομα δεν εχω ηρεμησει.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ; ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΡΦΑΚΙ.

[ksk]

Πρέπει να λύσεις το θέμα του ύπνου παση θυσία.

[αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας]

Χαλια. Σημερα εγινε κατι πολυ σοβαρο στη δουλεια (θεμα safety του αεροπλανου), πηγαν να τα ριξουν πανω μου οι υπευθυνοι και ενω σχολανα στις 11:15, εφυγα απο το αεροδρομιο στις 13:00, για να σιγουρευτω οτι προσγειωθηκε ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ το αεροπλανο και για να υπερασπιστω την θεση μου. Εφταιγαν οι 2 supervisors και ο ενας μου μιλησε πολυ αποτομα, εριξε το στυλο με δυναμη, ουρλιαζε και βγηκε απο το γραφειο και επειδη ηταν μπροστα στην φαση η υπευθυνη sup και εγω ΕΜΕΙΝΑ ΕΚΕΙ αλλες 2 ωρες μετα το σχολασμα για να εξηγησω την κατασταση και για να δω τι θα γινει, στο τελος τον εβαλε μετα που σχολασα να με παρει τηλεφωνο και να μου ζητησει συγγνωμη. Και εννοειται πως τους εκανε χεσιμο η υπευθυνη. Απλα εγω εκεινες τις 2 ωρες εκλαιγα και δεν μπορουσα να ηρεμησω και με ειδαν ολοι. Και φυσικα ολοι πηραν το μερος μου γιατι ειδαν και ακουσαν τι εγινε. Εγινα ρεζιλι, δεν ηθελα να με δουν, αλλα δεν μπορουσα και να φυγω, ουτε να οδηγησω. Και η φιλη μου (συναδελφος) που ηταν μαζι μου στο gate ηρθε μαζι μου μετα που φυγαμε να παμε να προσκυνησουμε (ω ναι, μετα τον θανατο του παππου μου ειχα ΑΝΑΓΚΗ να πιστεψω, και μετα την χειροτονια του συναδελφου και την λειτουργια που με ηρεμησε, το ηθελα ακομα πιο πολυ, και ειδικα μετα το σημερινο, ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ) και ηταν κλειστα και θα παμε ξανα στις 5:30. Εννοειται αυπνη εγω. Αλλα ηρεμησα την ωρα που ειδα πως προσγειωθηκε το αεροπλανο. Βασικα ανακατευτηκε τοσο το στομαχι μου που απο την ανακουφιση ξεσπασα ΠΑΛΙ σε κλαματα για κανα 5λεπτο ασταματητα και εβαλα το κεφαλι στο γραφειο και καλα για να κρυφτω και ρωτουσαν οσοι εμπαιναν εκεινη την ωρα (και δεν ηξεραν) την φιλη μου τι εγινε και τους εδιωχνε.

Ακομα δεν εχω ηρεμησει.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ; ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΡΦΑΚΙ.

κορην

1.προτου προσευχηθεις στον υψιστο, φροντισε να μην οδηγεις αϋπνη

2.μην σκας για τους ευθυνοφοβους, καραγκιοζηδες θα μεινουν, εσυ απο το ενα αφτι μπαινει απο το αλλο βγαινει

3. εσύ που είσαι αγγλομαθής, ανεβάζω αυτό το έργο αυτόν τον καιρό, βοήθα με την μετάφρα

Spoiler

MAIA.
[Trying to tear herself loose.] Let me go! Let me go, I say!

ULFHEIM.
Come, Come! are you going to bite now? You're as snappish as a wolf.

MAIA.
[Striking him over the hand.] Let me, I tell you? And be quiet!

ULFHEIM.
No, confound me if I will!

MAIA.
Then I will not go another step with you. Do you hear?—not a single step!

ULFHEIM.
Ho, ho! How can you get away from me, here, on the wild mountain-side?

MAIA.
I will jump over the precipice yonder, if need be—

ULFHEIM.
And mangle and mash yourself up into dogs'-meat! A juicy morsel! [Lets go his hold.] As you please. Jump over the precipice if you want to. It's a dizzy drop. There's only one narrow footpath down it, and that's almost impassable.

MAIA.
[Dusts her skirt with her hand, and looks at him with angry eyes.] Well, you are a nice one to go hunting with!

ULFHEIM.
Say rather, sporting.

MAIA.
Oh! So you call this sport, do you?

ULFHEIM.
Yes, I venture to take that liberty. It is the sort of sport I like best of all.

MAIA.
[Tossing her head.] Well—I must say! [After a pause; looks searchingly at him.] Why did you let the dogs loose up there?

ULFHEIM.
[Blinking his eyes and smiling.] So that they too might do a little hunting on their own account, don't you see?

MAIA.
There's not a word of truth in that! It wasn't for the dogs' sake that you let them go.

ULFHEIM.
[Still smiling.] Well, why did I let them go then? Let us hear.

MAIA.
You let them go because you wanted to get rid of Lars. He was to run after them and bring them in again, you said. And in the meant-time—. Oh, it was a pretty way to behave!

ULFHEIM.
In the meantime?

MAIA.
[Curtly breaking off.] No matter!

ULFHEIM.
[In a confidential tone.] Lars won't find them. You may safely swear to that. He won't come with them before the time's up.

MAIA.
[Looking angrily at him.] No, I daresay not.

ULFHEIM.
[Catching at her arm.] For Lars—he knows my—my methods of sport, you see.

MAIA.
[Eludes him, and measures him with a glance.] Do you know what you look like, Mr. Ulfheim?

ULFHEIM.
I should think I'm probably most like myself.

MAIA.
Yes, there you're exactly right. For you're the living image of a faun.

ULFHEIM.
A faun?

MAIA.
Yes, precisely; a faun.

ULFHEIM.
A faun! Isn't that a sort of monster? Or a kind of a wood demon, as you might call it?

MAIA.
Yes, just the sort of creature you are. A thing with a goat's beard and goat-legs. Yes, and the faun has horns too!

ULFHEIM.
So, so!—has he horns too?

MAIA.
A pair of ugly horns, just like yours, yes.

ULFHEIM.
Can you see the poor little horns I have?

MAIA.
Yes, I seem to see them quite plainly.

ULFHEIM.
[Taking the dogs' leash out of his pocket.] Then I had better see about tying you.

MAIA.
Have you gone quite mad? Would you tie me?

ULFHEIM.
If I am a demon, let me be a demon! So that's the way of it! You can see the horns, can you?

MAIA.
[Soothingly.] There, there, there! Now try to behave nicely, Mr. Ulfheim. [Breaking off.] But what has become of that hunting-castle of yours, that you boasted so much of? You said it lay somewhere hereabouts.

ULFHEIM.
[Points with a flourish to the hut.] There you have it, before your very eyes.

MAIA.
[Looks at him.] That old pig-stye!

ULFHEIM.
[Laughing in his beard.] It has harboured more than one king's daughter, I can tell you.

MAIA.
Was it there that that horrid man you told me about came to the king's daughter in the form of a bear?

ULFHEIM.
Yes, my fair companion of the chase—this is the scene. [With a gesture of invitation.] If you would deign to enter—

MAIA.
Isch! If ever I set foot in it—! Isch!

ULFHEIM.
Oh, two people can doze away a summer night in there comfortably enough. Or a whole summer, if it comes to that!

MAIA.
Thanks! One would need to have a pretty strong taste for that kind of thing. [Impatiently.] But now I am tired both of you and the hunting expedition. Now I am going down to the hotel—before people awaken down there.

ULFHEIM.
How do you propose to get down from here?

MAIA.
That's your affair. There must be a way down somewhere or other, I suppose.

ULFHEIM.
[Pointing towards the back.] Oh, certainly! There is a sort of way—right down the face of the precipice yonder—

MAIA.
There, you see. With a little goodwill—

ULFHEIM. —but just you try if you dare go that way.

MAIA.
[Doubtfully.] Do you think I can't?

ULFHEIM.
Never in this world—if you don't let me help you.

MAIA.
[Uneasily.] Why, then come and help me! What else are you here for?

ULFHEIM.
Would you rather I should take you on my back—?

MAIA.
Nonsense!

ULFHEIM. —or carry you in my arms?

MAIA.
Now do stop talking that rubbish!

ULFHEIM.
[With suppressed exasperation.] I once took a young girl—lifted her up from the mire of the streets and carried her in my arms. Next my heart I carried her. So I would have borne her all through life—lest haply she should dash her foot against a stone. For her shoes were worn very thin when I found her—

MAIA.
And yet you took her up and carried her next your heart?

ULFHEIM.
Took her up out of the gutter and carried her as high and as carefully as I could. [With a growling laugh.] And do you know what I got for my reward?

MAIA.
No. What did you get?

ULFHEIM.
[Looks at her, smiles and nods.] I got the horns! The horns that you can see so plainly. Is not that a comical story, madam bear-murderess?

MAIA.
Oh yes, comical enough! But I know another story that is still more comical.

ULFHEIM.
How does that story go?

MAIA.
This is how it goes. There was once a stupid girl, who had both a father and a mother—but a rather poverty-stricken home. Then there came a high and mighty seigneur into the midst of all this poverty. And he took the girl in his arms—as you did—and travelled far, far away with her—

ULFHEIM.
Was she so anxious to be with him?

MAIA.
Yes, for she was stupid, you see.

ULFHEIM.
And he, no doubt, was a brilliant and beautiful personage?

MAIA.
Oh, no, he wasn't so superlatively beautiful either. But he pretended that he would take her with him to the top of the highest of mountains, where there were light and sunshine without end.

ULFHEIM.
So he was a mountaineer, was he, that man?

MAIA.
Yes, he was—in his way.

ULFHEIM.
And then he took the girl up with him—?

MAIA.
[With a toss of the head.] Took her up with him finely, you may be sure! Oh no! he beguiled her into a cold, clammy cage, where—as it seemed to her—there was neither sunlight nor fresh air, but only gilding and great petrified ghosts of people all around the walls.

ULFHEIM.
Devil take me, but it served her right!

MAIA.
Yes, but don't you think it's quite a comical story, all the same?

ULFHEIM.
[Looks at her moment.] Now listen to me, my good companion of the chase—

MAIA.
Well, what it is now?

ULFHEIM.
Should not we two tack our poor shreds of life together?

MAIA.
Is his worship inclined to set up as a patching-tailor?

ULFHEIM.
Yes, indeed he is. Might not we two try to draw the rags together here and there—so as to make some sort of a human life out of them?

MAIA.
And when the poor tatters were quite worn out—what then?

ULFHEIM.
[With a large gesture.] Then there we shall stand, free and serene—as the man and woman we really are!

MAIA.
[Laughing.] You with your goat-legs yes!

ULFHEIM.
And you with your—. Well, let that pass.

MAIA.
Yes, come—let us pass—on.

ULFHEIM.
Stop! Whither away, comrade?

MAIA.
Down to the hotel, of course.

ULFHEIM.
And afterward?

MAIA.
Then we'll take a polite leave of each other, with thanks for pleasant company.

ULFHEIM.
Can we part, we two? Do you think we can?

MAIA.
Yes, you didn't manage to tie me up, you know.

ULFHEIM.
I have a castle to offer you—

MAIA.
[Pointing to the hut.] A fellow to that one?

ULFHEIM.
It has not fallen to ruin yet.

MAIA.
And all the glory of the world, perhaps?

ULFHEIM.
A castle, I tell you—

MAIA.
Thanks! I have had enough of castles.

ULFHEIM. —with splendid hunting-grounds stretching for miles around it.

MAIA.
Are there works of art too in this castle?

ULFHEIM.
[Slowly.] Well, no—it's true there are no works of art; but—