EKPLIKTIKOS έγραψε: 28 Μαρ 2022, 13:02
O Πουτιν είναι ο αποκλειστικος υπεύθυνος για αυτό. Θυσιάζει το λαό του για να κερδίσει ζωτικό χώρο για την αυτοκρατορία του. Κρίμα τους ανθρώπους αλλά δεν μπορείς να βασιστείς ότι όταν εισβάλεις σε μια χώρα όλα θα πάνε by the book. Εγκλήματα σαφώς υπάρχουν και από τις δυο πλευρές.
Και πού είσαι ακόμα...
Όσο επιμένει ο πόλεμος κι εξαθλιώνονται οι άνθρωποι, τόσο πιο ακραίες συμπεριφορές θα βλέπεις εκατέρωθεν.
Στην Ουκρανία έχουμε αδελφοκτονία. Αδέλφια σκοτώνονται μεταξύ τους.
Και την αδελφοκτονία περιέγραψε άψογα ο
Νίκος Καζαντζάκης στους "
Αδελφοφάδες".
ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI
"ΘΕΛΕΙ, ΛΕΕΙ, ΝΑ 'ΝΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΝ!
(...)
Διαβάζουμε στον Όμηρο πως κινούν στον πόλεμο, πως λαβώνουνται και ξεψυχούν οι Αχαιοί κι οι Τρώες, και νιώθουμε μιαν αψηλή αναγάλλιαση, φτερώνει ο νους μας, χαίρεται η καρδιά, γιατι ένας μεγάλος δημιουργός πήρε τη σφαγη και, την έκαμε τραγούδι- και σα να μην είναι άνθρώποι που σκοτώνουνται παρά σύννεφα που δεν πονούν, με ανθρώπινο σχήμα, και παλεύουν παίζοντας μέσα σε άθάνατον αγέρα· και το αίμα που χύνουν δεν είναι παρά το γλυκό τριανταφυλλένιο χρώμα του δειλινού. Μέσα στην ποίηση, άνθρωπος και σύννεφο, θάνατος κι αθανασία είναι ένα. Μα όταν ξεσπάσει χάμω στη γης πόλεμος κι είναι ακόμα ο πολεμιστής σώμα χεροπιαστο, κρέας και κόκαλα και τρίχες και ψυχή, τι τρόμος, τι φρίκη ο πόλεμος, αγαπημένη! Κινάς να πολεμήσεις και λες: Δε θα ξεπέσω, θα κρατήσω την ανθρωπιά μου «αε μέσα στη σφαγή, δε μισώ κανένα, κινώ με ανθρώπινη καρδιά για τη μάχη' μα ευτύς ως νιώσεις πως μπήκε η ζωή σου σέ κίντυνο και πως θέλουν να σε σκοτώσουν, πετιέται ξαφνικά από τα τρίσβαθα τοΟ σπλάχνου σου ένα πράμα σκοτεινό, μαλλιαρό, ένας πρόγονος που ήταν μέσα σου κρυμμένος και δεν τον υαοψιάζουσουν, και το άνθρωπίσιο πρόσωπο σου εξαφανίζεται κι είσαι σα να πετάς μυτερά σκυλόδοντα, σα γορίλας· και το μυαλό σου γίνεται ένα κουβάρι αίμα και τρίχες. Πατάς τις φωνές: «Ομπρός! Απάνω τους, μωρέ παιδιά! τους φάγαμε!» κι οι φωνές αυτές που βγαίνουν από το στόμα σου δεν είναι δικές σου, δεν είναι δυνατο να 'ναι δικές σου, δεν είναι αυτές φωνές ανθρώπου, κι ο μεταπίθηκος κι αυτός ακόμα αφανίζεται και φεύγει τρομαγμένος, και πετιέται από μέσα σου όχι ο πατέρας, παρά ο παππους, ο γορίλας.
Καπότε, για να -σώσω τον άνθρωπο μέσα μου και να γλιτώσω από το χτήνος, με κυριεύει η λαχτάρα να σκοτωθώ· μα εσύ με βαστάς ακόμα στη ζωή και κάνω υπομονή' βαστά, λέω, θα πάρει μια μέρα τέλος το αδερφοφάγωμα, θα πετάξω από πάνω μου την προβιά του γορίλα -το χακί, τις αρβύλες, το τουφέκι- και θα σε πάρω πάλι από το χέρι, Μαριώ μου, να ξαναπάμε στο Σούνιο και να ξεφωνούμε πάλι, ευτυχισμένοι. τους αιώνιους στίχους του Ομήρου.
Είναι συνταρακτικό βιβλίο που περιγράφει την τραγωδία της ανθρωπιάς μέσα στον πόλεμο μεταξύ αδελφών.