Επικριτικοί χαρακτήρες

[Σουβλίτσα]

Κι εγώ το έχω βιώσει στον περίγυρο μου.

Είναι εντελώς παράλογη συμπεριφορά που όμως από τους ίδιους βιώνεται σαν φυσιολογική .
Είναι υπέρμετρα εγωιστικοι χαρακτήρες. Πιστεύουν ότι ο άλλος αποκλείεται να είναι σε θέση να καταλάβει τα λάθη του. Εδράζουν την άποψη αυτή σε πραγματικά λάθη που κάνει ο άλλος. Με το σκεπτικό ότι ένας "λογικός" άνθρωπος δεν θα έκανε "τέτοιο λάθος" προσπαθούν να μηδενίσουν την αξία κάθε προσπάθειας του. Φυσικά οι ίδιοι αποφεύγουν να κάνουν πολλά πολλά ακριβώς για να μην κατηγορηθούν για τυχόν λάθη.
Όλη η ζωή τους -το σχέδιο ζωής τους- γυρνάει γύρω από την επίκριση των άλλων και την αυτοπροστασία -διατηρηση του εγωισμου ή ναρκισσισμού που λέει και ο Ορεστης- των ίδιων. Μοιάζει μια συνεχής ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση , μια συνεχής πάλη να επιβληθούν. Πολλές φορές η κατάσταση ξεφεύγει, αποκτούν εμμονές σε διάφορες περιπτώσεις για άλλα πρόσωπα ή καταστάσεις . Θεωρώντας την κρίση τους υπέρμετρα σπουδαία, μπορεί να ασπαστούν απόψεις παράλογες για φυσιολογικούς ανθρώπους. Αυτό μπορεί να τους οδηγήσει στην τρέλα και στην κοινωνική απομόνωση.

Δυστυχώς όσο μεγαλώνουν τόσο πιο έντονα γίνονται τα χαρακτηριστικά τους αυτα.

Σπύρο, κάνεις πολλές σωστές παρατηρήσεις.
Εκεί που λες οτι οι επικριτικοί οδηγούνται στην κοινωνική απομόνωση, δεν ξέρω, δεν το βλέπω πάντα να συμβαίνει.
Έχω παρατηρήσει παράδειγμα από το σχετικά κοντινό μου περιβάλλον να μην συμβαίνει τιποτα ή να συμβαίνει το αντίθετο. Νομίζω όμως πως περισσότερο εκεί λειτουργεί η προσωπικότητα του άλλου η οποία μπορεί να παρουσιάζει και άλλα, ελκυστικά χαρακτηριστικά, καποιας μορφής δύναμη δηλαδή που εκπέμπεται στους άλλους και το οποίο γεγονός "αποκρύβει" την υπόλοιπη συμπεριφορά.
Βέβαια, σε βάθος χρόνου, σκεπτόμενη ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, δικαιώθηκα τελικά για όταν επεσήμανα αυτην του την τάση-η οποία εκκινούσε και από μεγάλο εγωισμό και προεκτεινόταν και σε άλλα θέματα- αλλά πολλές φορές οι άνθρωποι "τυφλωνόμαστε" από τα "καθρεπτάκια" και πωλούμε στην τιμή των 30 αργυρίων τον ίδιο μας τον εαυτό.

ΥΓ: λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε διάφορα στοιχεία λανθασμένα, μέσα μας, κάνω λόγο για συγκεκριμένες, εκτός φυσιολογικων ορίων συμπεριφορές

[shrike]

Κάποιος που επικρίνει (και κατα-κρίνει) τους πάντες και τα πάντα (εννοούμε συμπεριφορά γενικευμένη και όχι μια στάση σε κάποια συγκεκριμένη περίπτωση), που του αρέσει να παρεμβαίνει και να κουνάει το δάχτυλο στον περίγυρο, να κάνει υποδείξεις, ακόμα και για πράγματα που δεν -ή που δεν θα έπρεπε να-τον αφορούν ή που δεν έχει την σφαιρική γνώση για να το κάνει, που αναλαμβάνει με περίσσεια αυταρέσκεια να πατάξει τα κακώς κείμενα όπου εκείνος τα εντοπίζει ή νομίζει πως τα εντοπίζει, που ξεσκονίζει τις ζωές των άλλων κατηγορώντας και υποδεικνύοντας, και πάει λέγοντας...

Τί τύπος ανθρώπου είναι αυτός που λέμε "τιμητής των πάντων"?
Ποιά χαρακτηριστικά έχει σαν ιδιοσυγκρασία χαρακτήρα και τί μπορεί να προκαλεί ή να δυναμιτίζει αυτήν του την συμπεριφορά?

ΥΓ: τυγχάνει στον περίγυρο, στο παρελθόν κυρίως γιατί τώρα έχουν κοπεί τα πολλά πολλά, να έχω, δυστυχώς, τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων
Το αίσθημα που σου δημιουργούν, όταν κατανοήσεις ειδικά οτι είναι πρόβλημά τους γιατί μπορεί να μπερδευτείς κάποια στιγμή ειδικά όταν είσαι νέος στην ηλικία και να νομίζεις οτι τέτοια συμπεριφορά είναι φυσιολογική ή οτι υπάρχει δίκαιο από την πλευρά τους, είναι αφάνταστη κούραση, αηδία και εκνευρισμός σε σημείο να χαλάς την δική σου πνευματική ηρεμία και ασφάλεια

Κρίνοντας από κάποιους* γύρω μου που φέρονται μ' αυτόν τον τρόπο, και χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί κάποιον κανόνα, βάσει των δικών μου και μόνο παρατηρήσεων το αναφέρω, είναι συνήθως ξερόλες μεν, κομπλεξικοί δε. Σχεδόν όλοι όσοι ξέρω είναι τέτοιοι και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το κόμπλεξ είναι αυτό που τους οδηγεί σ' αυτήν τη συμπεριφορά, για να απαντήσω και σ' αυτό που ρωτάς.


* Λέω πάντα τι βλέπω εγώ. Μπορεί το ίδιο ή κάτι παραπλήσιο να βλέπουν κάποιοι άλλοι σε μένα και να μην το καταλαβαίνω.

[Σουβλίτσα]

ρε συ, αυτό το λεγόμενο "κόμπλεξ" το λέμε γενικότερα και ασυναίσθητα (χωρίς να σημαίνει οτι είναι λάθος) αλλά εγώ θέλω να ξεδιαλύνω λιγο στην σκέψη μου (γιατι από διαίσθηση κτλ καλά πάμε) αυτό το "κόμπλεξ" τί ακριβώς σημαίνει στην κάθε περίπτωση

[nemo]

ρε συ, αυτό το λεγόμενο "κόμπλεξ" το λέμε γενικότερα και ασυναίσθητα (χωρίς να σημαίνει οτι είναι λάθος) αλλά εγώ θέλω να ξεδιαλύνω λιγο στην σκέψη μου (γιατι από διαίσθηση κτλ καλά πάμε) αυτό το "κόμπλεξ" τί ακριβώς σημαίνει στην κάθε περίπτωση

Μήπως δεν ειναι τίποτα άλλο απο ανθρώπους που καταλαβαίνουν την ωμή πραγματικότητα και προσπαθούν να την μεταφέρουν στον άλλον
που την αντιλαμβάνεται πολύ στο χαλαρό; δεν ξέρω αλλά η κοινωνία μας σήμερα έχει πολλά προβλήματα συναίνεσης

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Κάνετε όλοι λάθος όταν νομίζετε ότι ο τύπος που κατακρίνει είναι ναρκισιστικος.

Οι ναρκισσοι είναι παθητικα ενεργοί χαρακτηρες. Δλδ, επιζητούν ενεργά την κολακεία και προβολή (Ο παθητικός τρόπος που δέχονται την ενέργεια).
Αυτός είναι ο μηχανισμός που εκφράζουν την Αρχομανία τους.
Οι νάρκισσοι γίνονται ύπουλοι (παθητικός τρόπος αντιδρασης) και επιθετικοι (έκφραση της ενέργειας) Για δύο λόγους (Ο ένας επιφέρει τον αλλο) 1. Για να ελέγχουν την συνεχή ακατάπαυστη ροή κολακεία, 2. Για να εκδικηθούν οσους δεν τους κολακεύουν.


Αυτό που εσεις εννοειτε στο εδώ νήμα, ειναι πλησιεστερο στα χαρακτηριστικά του Τελειομανή.

Ο τύπος εκφράζει κρυφή οργή μέσω των επικρισεων και των παρατηρήσεων.

Η οργή πηγάζει από την απόσταση που υπάρχει στον νου του μεταξύ του "πως είναι στην πραγματικότητα τα πραγματα" και "πως πρεπει να ειναι τα πραγματα".

Διότι ο τελειομανής τύπος διαθέτει εξαιρετική λογική, είναι πολύ οργανωμένος σαν προσωπικότητα και ξερει να οργανωνει τα παντα και τους παντες γυρω του, και συνήθως είναι πολύ αποτελεσματικός. Οι επικρίσεις που σκορπίζει είναι ο θυμός του επειδή δεν γίνονται αποτελεσματικά τα πράγματα.

Πάνω απο όλα, ο τελειομανής, έχει αναπτυγμένη θεωρία περί του "δικαίου κ αποτελεσματικου" τρόπου σε ολα.

[Σουβλίτσα]

Εεεπ, ο Ελβετός βάζει μια παράμετρο που δεν την έχω λάβει υπόψιν, και νομίζω οτι -αν όχι απόλυτα-πρέπει να έχει αρκετά δίκιο!
Τροφή για σκέψη, θενξ!

[Σουβλίτσα]

ρε συ, αυτό το λεγόμενο "κόμπλεξ" το λέμε γενικότερα και ασυναίσθητα (χωρίς να σημαίνει οτι είναι λάθος) αλλά εγώ θέλω να ξεδιαλύνω λιγο στην σκέψη μου (γιατι από διαίσθηση κτλ καλά πάμε) αυτό το "κόμπλεξ" τί ακριβώς σημαίνει στην κάθε περίπτωση

Μήπως δεν ειναι τίποτα άλλο απο ανθρώπους που καταλαβαίνουν την ωμή πραγματικότητα και προσπαθούν να την μεταφέρουν στον άλλον
που την αντιλαμβάνεται πολύ στο χαλαρό; δεν ξέρω αλλά η κοινωνία μας σήμερα έχει πολλά προβλήματα συναίνεσης

Θα μπορούσε μάλλον να είναι και αυτό, δεν έχεις άδικο, μοιάζει κάπως με αυτό που λέει ο Ελβετός.

[Σουβλίτσα]

Γίνεται όμως να εκφράζεις όλα αυτά με τρόπο που να ενοχλείς ή να μην αντιλαμβάνεσαι άλλες παραμέτρους όταν κάνεις την "κριτική" σου?
Δηλαδή, στο βάθος βάθος κήπος, όταν η κριτική γίνεται επίκριση, δεν κρύβεται αυτό που λέμε "εγωισμός"?

[Υπερκουλτουριάρης]

Πετρούκιε (χρόνια σου πολλά και για τις προάλλες, δεν ευκαιρισα να σου ευχηθώ!), αφού ξεπεράσω ένα εχμμ ποιντάκι που πήγες να κανεις με τα της Θρησκείας....( ) θα σου πω οτι βασικά, εκεί που ξεκίνησες να μιλάς για σόγια είπα (για μια ακόμη φορά): αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπός μου!
Δεν θα επεκταθώ με παραδείγματα αλλά εφόσον το πρώτο περιβαλλον μας είναι το σόι (στις περισσότερες περιπτώσεις) από εκεί παίρνουμε και μας μένουν πολλά.
Δεν ξέρω να υπολογίσω εγώ τον "βαθμό κακότητας" του καθενός ούτε να αξιολογήσω επακριβώς σε ποιά βάση φαίρεται όπως φαίρεται, εαν είναι μοχθηρία ή μια βαθύτερη ανασφάλειά του που τον κάνει να επιτίθεται επικρίνοντας ωστε να καλύψει βαθύτερες δικές του ανασφάλειες και ελλείψεις όμως σίγουρα, και στις δύο περιπτώσεις κρύβεται βαθύτατος εγωισμός, αυτό είναι που έχω παρατηρήσει εμπειρικά.

Προσωπικά, όπως είπα, μπούχτησα φίλε και κυρίως θλίβομαι πολύ (όταν μιλάμε για περιπτώσεις που ο άλλος δεν είναι κάποιος τυχαίος που συνάντησες στον δρόμο) και κάπου νοιώθω μέσα μου μια απελπισία του στυλ: τί να κάτσω τώρα να έχω πάρε δώσε και επαφές, αφού δεν καταλαβαίνει, θα αρχίσει πάλι τα δικά του.

Αυτό όμως που με ενδιαφέρει, είναι αυτό που είπα λίγο πριν: είτε από κακότητα πραγματική είτε από βαθειά ανασφάλεια είτε από υπερβάλλοντα ζήλο να διορθώνει τα κακώς κείμενα γύρω του, είναι ή δεν είναι ένας κρυφός εγωισμός αυτός που πυροδοτεί αυτήν την επαναλαμβανόμενη στάση?
Δηλαδή, με χαμηλότερα επίπεδα εγωισμού, θα έφτανε κάποιος να γίνεται μονίμως επικριτικός με τους ανθρώπους γύρω του (πολλώ δε μάλλον τους κοντινούς του ανθρώπους) και κατ'επέκταση ενοχλητικός, προσβλητικός κτλ?
Γιατί καμιά φορά, λες, οκ, έχει μια παραξενιά και μπορείς ξέρω γω να την παραβλέψεις και να διατηρήσεις την σχέση, γιατί ξέρω γω είναι βαθύτατα ανασφαλής για τον τάδε και τον δείνα λόγο.
Εαν στο υπόβαθρο, είναι ο εγωισμός του που τα κάνει αυτά, τί περιθώρια μπορείς να δώσεις ωστε να διατηρήσεις μια κάποια επαφή η οποία να μπορεί ακόμη να λέγεται σχέση?

Δεν ξέρω, εγώ έχω επιλέξει να απομακρυνθώ, δεν ξέρω εαν αυτό είναι το ηθικά ή πρακτικά σωστό.
Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, έχω ακούσει πράγματα ακόμα και για το πώς "θα πρέπει" (με όλη την σαλτσολογία κτλ) να αντιμετωπίζει κάποιος πχ καρκινοπαθής την ασθένειά του και ό,τι αυτή συνεπάγεται για την ζωή του και έχω κρατηθεί να μην πετάξω άτομα από το παράθυρο...

Σοβαρά, σε σκέφτηκα και τρόμαξα μην έφυγες 13 μέρες πίσω και μετά άντε να σε μαζέψουμε Αφού είναι όλα καλά δεν πειράζει, μεσρι μποκού και καθυστερημένα. Την θρησκεία ξέχνα την, απλά στα παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου, υπάρχει και ο τακτικός εκκλησιασμός. Δεν σημαίνει πως όλοι οι θρησκευόμενοι λειτουργούν έτσι, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι τους το κάνει, ένα άλλο γίνεται παραπάνω ανεκτικό από ότι πρέπει και πιάνει λεβελ αγιοσύνης. Είναι που εστιάζει ο καθένας μάλλον.
Όλα τα άτομα που γνώρισα και άνηκαν σε αυτό το είδος ,έχουν σαν κοινό γνώρισμα πως δεν είναι διαλλακτικά και κατ επέκταση δεν σέβονται ότι δεν συμβαδίζει με το δικό τους τρόπο ζωής. Και το κράξιμο που τρως εσύ για τα Χριστιανικά, υποθέτω όχι μόνο on line αλλά και στην κανονική ζωή σου, γίνεται από τέτοιους ανθρώπους. Αν το αντιστρέψουμε και ο μαχητικός αθεισμός, άλλο το δεν πιστεύω και δεν με απασχολεί το θεμα αφού δεν ζω σε θεοκρατική χώρα, εμπεριέχει την ίδια επίκριση.
Η κατάσταση δεν είμαι σίγουρος πως προέρχεται από εγωπάθεια. Αν είσαι αληθινά εγωκεντρικός συνήθως βλέπεις τους συνανθρώπους σου σαν κατσαρίδες και δεν ασχολείσαι. Πιθανότερο θεωρώ το αίσθημα κατωτερότητας και μια δυναμική αντίδραση του ατόμου να το αποβάλει, που εκδηλώνεται και με τέτοιες καταστάσεις. Επίσης, ούτε η κακία είναι απαραίτητη. Έχω δει σουπερ τοξικούς τύπους, να εκδηλώνουν μεγάλη αλληλεγγύη στα χθεσινά θύματα τους που με άφησε μαλάκα! Τι ψυχολογικούς συνειρμούς κάνουν, άγνωστο.Να σε κάνω καλά, για να σε ρίξω πάλι;
Στο πως πρέπει να αντιδρά ο άλλος,η απομάκρυνση είναι αυτονόητη(αν και εγω ρε πστ μου, είμαι ανίκανος να ρίξω πόρτα σε κανέναν,μπορώ να πω όμως το πως νιώθω) και σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνεις στην διαδικασία να απολογηθείς.
Νομίζω πως η επίκριση είναι το αντίθετο της αγάπης. Το σε αγαπώ, αλλά θέλω να σε αλλάξω στα όλα σου, δεν είναι αγάπη, το πολύ πολύ να είναι κόλλημα με ένα είδωλο που δεν υπάρχει. Εδώ εξαιρώ αυτή του γονιού προς το παιδί του, τουλάχιστον μέχρι μια ηλικία. Εκεί στον φόβο σου να μην γίνει καμιά μη αναστρέψιμη στραβή, μπορεί να πεις και να κάνεις πολλά σκληρά πράγματα, αλλά είναι από αληθινό ενδιαφέρον,έτσι το βλέπω τώρα που παραμεγάλωσα,αλλά θα ήθελα πολύ να μου τα έλεγαν με άλλο τρόπο για να έπιαναν και τόπο,γιατί τζάμπα πήγαν. Αγάπη= αποδοχή.

Υ.Γ. Τώρα είδα τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφε ο Ελβετος. Στο πρώτο σκέλος περι Ναρκισσισμού συμφωνώ απόλυτα. Στα περι τελειομανούς όχι. Αυτά τα πράγματα δεν λέγονται από ενδιαφέρον, ούτε η δικιά σου ζωή επηρεάζει το δικό τους τέλειο.

[nemo]

Γίνεται όμως να εκφράζεις όλα αυτά με τρόπο που να ενοχλείς ή να μην αντιλαμβάνεσαι άλλες παραμέτρους όταν κάνεις την "κριτική" σου?
Δηλαδή, στο βάθος βάθος κήπος, όταν η κριτική γίνεται επίκριση, δεν κρύβεται αυτό που λέμε "εγωισμός"?

οχι οπωσδήποτε κοίτα διάβασα ολο το νήμα χθες και είχα πολλές ενστάσεις σήμερα δεν έχω τον χρόνο για να τα ξαναδιαβάσω
και να απαντήσω σε μια μια ξεχωριστά και εσύ επίσης τα γράφεις στο πολύ γενικό...
μπορώ να σου πω ότι αυτός που αγαπά και νοιάζεται έχει κάθε λόγο να τα πει και ενοχλητικά ενίοτε
χθες ειχα μια συζήτηση με ενα αγαπητό πρόσωπο και ήμουν αυτό που έγραψες και επικριτικός και ενοχλητικός
πως αλλιώς μπορείς να είσαι φιλικός ,χαλαρός; όταν ο άλλος δεν έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα
ή τα αντιλαμβάνεται όλα στο πολύ πολύ χαλαρό;
Έπειτα αν δεν υπήρχε όλο αυτό το φάσμα που περιγράφεις πως θα γίνουμε καλύτεροι από αυτό που είμαστε;

[Σουβλίτσα]

Στο γενικό τα γράφω nemo, δεν θέλω ούτε έχω όρεξη να κάθομαι να δίνω παραδείγματα από την προσωπική μου ζωή και δεν θέλω να εξετάσω αποκλειστικά και μόνο μια ή δυο προσωπικές περιπτώσεις ας πούμε.
Μιλάω γενικά για να υπάρξουν περισσότερες απόψεις και πιο αντικειμενικη προσέγγιση του θέματος

[nemo]

ρε συ, αυτό το λεγόμενο "κόμπλεξ" το λέμε γενικότερα και ασυναίσθητα (χωρίς να σημαίνει οτι είναι λάθος) αλλά εγώ θέλω να ξεδιαλύνω λιγο στην σκέψη μου (γιατι από διαίσθηση κτλ καλά πάμε) αυτό το "κόμπλεξ" τί ακριβώς σημαίνει στην κάθε περίπτωση

Μήπως δεν ειναι τίποτα άλλο απο ανθρώπους που καταλαβαίνουν την ωμή πραγματικότητα και προσπαθούν να την μεταφέρουν στον άλλον
που την αντιλαμβάνεται πολύ στο χαλαρό; δεν ξέρω αλλά η κοινωνία μας σήμερα έχει πολλά προβλήματα συναίνεσης

Θα μπορούσε μάλλον να είναι και αυτό, δεν έχεις άδικο, μοιάζει κάπως με αυτό που λέει ο Ελβετός.

Και ακριβως όπως τα λέει είναι

[Σουβλίτσα]

Σοβαρά, σε σκέφτηκα και τρόμαξα μην έφυγες 13 μέρες πίσω πού να 'φυγα? και μετά άντε να σε μαζέψουμε Αφού είναι όλα καλά δεν πειράζει, μεσρι μποκού και καθυστερημένα. Την θρησκεία ξέχνα την, απλά στα παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου, υπάρχει και ο τακτικός εκκλησιασμός. Δεν σημαίνει πως όλοι οι θρησκευόμενοι λειτουργούν έτσι, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι τους το κάνει, ένα άλλο γίνεται παραπάνω ανεκτικό από ότι πρέπει και πιάνει λεβελ αγιοσύνης. Είναι που εστιάζει ο καθένας μάλλον.
Όλα τα άτομα που γνώρισα και άνηκαν σε αυτό το είδος ,έχουν σαν κοινό γνώρισμα πως δεν είναι διαλλακτικά και κατ επέκταση δεν σέβονται ότι δεν συμβαδίζει με το δικό τους τρόπο ζωής. Και το κράξιμο που τρως εσύ για τα Χριστιανικά, υποθέτω όχι μόνο on line αλλά και στην κανονική ζωή σου όχι, δεν τρώω κράξιμο ιδιαίτερο από την μία γιατί οι μισοί είναι έστω κατ'ονομα χριστιανοί και οταν τους λες "αφού έτσι είναι.." δεν λένε πολλά, από την άλλη με γνωρίζουν και ξέρουν πώς και ποιά ειμαι και οκ, δεν υπάρχει πέσιμο υπάρχει μόνο έντονος αντίλογος, από την παράλλη όπως είπα κάνω κι εγώ τα ξεσκαρτισματάκια μου με τους τριγύρω (βέβαια, αυτό έχει ξεκινήσει να γινεται και πριν την πιο συνειδητή μου σχέση με την Εκκλησία) γίνεται από τέτοιους ανθρώπους. Αν το αντιστρέψουμε και ο μαχητικός αθεισμός, άλλο το δεν πιστεύω και δεν με απασχολεί το θεμα αφού δεν ζω σε θεοκρατική χώρα, εμπεριέχει την ίδια επίκριση.
Η κατάσταση δεν είμαι σίγουρος πως προέρχεται από εγωπάθεια. Αν είσαι αληθινά εγωκεντρικός συνήθως βλέπεις τους συνανθρώπους σου σαν κατσαρίδες και δεν ασχολείσαι. Πιθανότερο θεωρώ το αίσθημα κατωτερότητας και μια δυναμική αντίδραση του ατόμου να το αποβάλει, που εκδηλώνεται και με τέτοιες καταστάσεις. Επίσης, ούτε η κακία είναι απαραίτητη. Έχω δει σουπερ τοξικούς τύπους, να εκδηλώνουν μεγάλη αλληλεγγύη στα χθεσινά θύματα τους που με άφησε μαλάκα! Τι ψυχολογικούς συνειρμούς κάνουν, άγνωστο.Να σε κάνω καλά, για να σε ρίξω πάλι;άβυσσος η ψυχή, λέει, γι αυτό κάνω αυτήν την κουβέντα, να τα ξεκαθαρίσω λίγο διανοητικώς και με αυτά που λέτε και σκέπτεστε και οι υπόλοιποι
Στο πως πρέπει να αντιδρά ο άλλος,η απομάκρυνση είναι αυτονόητη(αν και εγω ρε πστ μου, είμαι ανίκανος να ρίξω πόρτα σε κανέναν,μπορώ να πω όμως το πως νιώθω) και σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνεις στην διαδικασία να απολογηθείς. ούτε εγώ κατα βάση, σαν χαρακτήρας μπορώ εύκολα να ρίξω πόρτα, ίσως και γι αυτό να προβληματίζομαι τώρα εδώ με το θέμα
Νομίζω πως η επίκριση είναι το αντίθετο της αγάπης. ΑΥΤΟ ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΣ! ΤΕΛΟΣ! Το σε αγαπώ, αλλά θέλω να σε αλλάξω στα όλα σου, δεν είναι αγάπη, το πολύ πολύ να είναι κόλλημα με ένα είδωλο που δεν υπάρχει. Εδώ εξαιρώ αυτή του γονιού προς το παιδί του, τουλάχιστον μέχρι μια ηλικία. Εκεί στον φόβο σου να μην γίνει καμιά μη αναστρέψιμη στραβή ΣΩΣΤΑ, μπορεί να πεις και να κάνεις πολλά σκληρά πράγματα, αλλά είναι από αληθινό ενδιαφέρον,έτσι το βλέπω τώρα που παραμεγάλωσα,αλλά θα ήθελα πολύ να μου τα έλεγαν με άλλο τρόπο για να έπιαναν και τόπο,γιατί τζάμπα πήγαν. Αγάπη= αποδοχή.

Υ.Γ. Τώρα είδα τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφε ο Ελβετος. Στο πρώτο σκέλος περι Ναρκισσισμού συμφωνώ απόλυτα. Στα περι τελειομανούς όχι. Αυτά τα πράγματα δεν λέγονται από ενδιαφέρον ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΩΣΤΑ, ούτε η δικιά σου ζωή επηρεάζει το δικό τους τέλειο.

[Σουβλίτσα]

Οπότε, Nemo , σύμφωνα με αυτά που επεσήμανα παραπάνω στο ποστ του Υπερ, μάλλον καταλήγω ξανά στο οτι, οποιοσδήποτε και να είναι ο λόγος από τον οποίο ξεκινά η επίκριση, αυτό που σίγουρα και επι της ουσίας δεν κρύβει είναι πραγματική αγάπη (και όχι ξερωγω συναισθηματικό κόλλημα, ιδέα περι αγάπης, συνήθεια κτλ).
Και πάλι ξαναλέω, δεν μιλάω για συγκεκριμένες φάσεις ή καταστάσεις όπου θα μιλήσεις σε κάποιον αναγκαστικά και λίγο πιο ωμά ή θα του δείξεις την πραγματικότητα ποια είναι (που και πάλι δηλαδή, δεν θα το κάνεις ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΑ, άλλο το ένα άλλο το άλλο), μιλάω για την συνήθεια του να είσαι μονίμως επικριτικός με τους γύρω σου

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Εεεπ, ο Ελβετός βάζει μια παράμετρο που δεν την έχω λάβει υπόψιν, και νομίζω οτι -αν όχι απόλυτα-πρέπει να έχει αρκετά δίκιο!
Τροφή για σκέψη, θενξ!

Και όμως το ήξερες, αλλά δεν ήξερες οτι το ήξερες.

Κοίτα το παρακάτω που έγραψες και θα καταλάβεις:

Τί τύπος ανθρώπου είναι αυτός που λέμε "τιμητής των πάντων"?
Ποιά χαρακτηριστικά έχει σαν ιδιοσυγκρασία χαρακτήρα και τί μπορεί να προκαλεί ή να δυναμιτίζει αυτήν του την συμπεριφορά?

Για να είναι κάοποιος «τιμητής των πάντων», σημαίνει οτι έχει στο νού του κάποιο Πρώτυπο (Συμπεριφοράς ή Ηθικής ή και Αξιών) , το οποίο χρησιμοποιεί σαν Υπόδειγμα μετρήσεως έναντι των πάντων.

Με άλλα λόγια: δεν μπορείς να καυτηριάσεις (=κατακρίνεις) εαν δεν έχεις κάποιο Υπόδειγμα απο το οποίο η συμπεριφορά των άλλων αποκλίνει.



Διότι η δουλειά του «τιμητή» εκφράζει την Εκτίμηση, την Υποτίμηση και την Διατίμηση ως προς το Τέλειο