Συγχώρεση - η λύση των αρνητικών δεσμών...

[- Casper -]

https://www.psychografimata.com/%CE%B7- ... %BF%CF%8D/

Ωραίο θέμα

Θα συμφωνήσω με την Νάιδα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο και δουλειά με τον εαυτό μας. Την στιγμή που συμβαίνει ένα γεγονός είναι πάρα πολύ φρέσκο και ξαφνικό. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να σκεφτούμε καθαρά ή να μας παρασύρει το συναίσθημα, η απογοήτευση, ο θυμός. Κάποια γεγονότα όμως θα μου πείτε πως είναι "καταδικάσιμα" (δεν βρίσκω την σωστή λέξη) και κάποιες συμπεριφορές, ιδιαίτερα αν είναι συνεχείς και αμετανόητες, πολύ μικρόψυχες και απάνθρωπες. Κάποια πράγματα σε κάνουν να "αρρωσταίνεις". Όμως όσο περισσότερο τα αναλύεις γίνεσαι χειρότερα γιατί εσύ μπορεί να μην λειτουργείς ή να μην συμφωνείς μ' αυτό τον τρόπο. Νομίζω πως βοηθάει να δεκτείς τον άλλον με όλα του τα ελαττώματα. Δεν λέω να δικαιολογήσεις. Απλά να αποδεκτείς το γεγονός πως δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι με σάπια ψυχή που δεν πρόκειται να αλλάξουν. Να δεχτείς πως έτσι είναι η συμπεριφορά τους και δεν θα τους αλλάξεις εσύ. Κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος και δεν κατανοήσει τον τρόπο που λειτουργεί και τον χαρακτήρα του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως με το να τους συγχωρέσεις, θα συνεχίσεις να ανέχεσαι συμπεριφορές που σε πληγώνουν και σε αρρωσταίνουν. Μάθαινεις να βάζεις τα όριά σου. Με την συγχώρεση και την αποδοχή, ανακουφίζεσαι. Βγάζεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου. Αν συνεχίζεις όμως να αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν αρνητικά και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν σε ωφελεί και ιδιαίτερα.

Έτσι το σκέφτομαι προσωπικά και έτσι το βιώνω.

Αυτό που περιγράφεις, δεν είναι συγχώρεση αλλά αιτιολόγηση δηλαδή αποδοχή/κατανόηση του τρόπου που λειτουργεί ο άλλος.

Νομίζω ότι αφορά περισσότερο στο ότι δεν νοιώθεις επιθυμία για ανταπόδοση/εκδίκηση γιατί θεωρείς ότι αυτό θα σε φέρει στο επίπεδο του.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Το πάγωμα του συναισθήματος, δεν είναι συγχώρεση αλλά μια άτυπη διαγραφή του άλλου.

Δες εδώ στο άρθρο που έβαλα τι γράφει:

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Commonwealth της Virginia, Everett Worthington, ερευνούσε το θέμα της συγχώρεσης σχεδόν για μια δεκαετία, όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε έπειτα από εισβολή στο σπίτι της. Αυτό το γεγονός έβαλε στη μεγαλύτερη δοκιμασία τις ερευνητικές υποθέσεις του για τη συγχώρεση. Η αστυνομία βρήκε το δολοφόνο, όμως ποτέ δεν αποδόθηκε η δικαιοσύνη, καθώς εκείνος δεν διώχθηκε ποινικά. Ο Worthington δήλωσε σχετικά: «Όπως αποδείχτηκε μπόρεσα να συγχωρέσω αυτόν τον άνθρωπο γρήγορα, αν σκεφτεί κανείς ότι στη σχολή είχα ένα καθηγητή που μου έβαλε Β και μου πήρε περίπου δέκα χρόνια για να τον συγχωρέσω. Είχα εφαρμόσει το μοντέλο της συγχώρεσης πολλές φορές, όμως ποτέ σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Μου πήρε πολλά χρόνια εξάσκησης για να μπορέσω να φτάσω σ’ αυτό το επίπεδο συγχώρεσης.»

Συγχωρείς αυτό που έκανε κάποιος αλλά δεν συνεχίζεις να τον εκτιμάς. Μπορεί μάλιστα και ποτέ να μην τον έχεις εκτιμήσει.

[Alphabet]

Με την συγχώρεση και την αποδοχή, ανακουφίζεσαι. Βγάζεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου. Αν συνεχίζεις όμως να αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν αρνητικά και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν σε ωφελεί και ιδιαίτερα.

Το ιδιο σου συμβαινει και οταν διαγραφεις τον αλλον/αλλους που σου προκαλεσαν μια αδικια.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Δεν νομιζω οτι κανεις μπορει να συνεχιζει να αγαπαει και να εκτιμα καποιον που καταφορα τον αδικησε, εκτος αν μιλαμε για ενδοοικογενειακα πταισματα.

[- Casper -]

Με την συγχώρεση και την αποδοχή, ανακουφίζεσαι. Βγάζεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου. Αν συνεχίζεις όμως να αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν αρνητικά και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν σε ωφελεί και ιδιαίτερα.

Το ιδιο σου συμβαινει και οταν διαγραφεις τον αλλον/αλλους που σου προκαλεσαν μια αδικια.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Δεν νομιζω οτι κανεις μπορει να συνεχιζει να αγαπαει και να εκτιμα καποιον που καταφορα τον αδικησε, εκτος αν μιλαμε για ενδοοικογενειακα πταισματα.

Προφανώς αλλά εγώ περιγράφω και την περίπτωση που μπορεί να συγχωρήσεις κάποιον χωρίς απαραίτητα να τον διαγράψεις από την ζωή σου. Γι' αυτό ανέφερα τα όρια και το να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Ο καθένας αποφασίζει. Ανάλογα το πρόσωπο και την κατάσταση.

[ΓΑΛΗ]

Με την συγχώρεση και την αποδοχή, ανακουφίζεσαι. Βγάζεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου. Αν συνεχίζεις όμως να αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν αρνητικά και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν σε ωφελεί και ιδιαίτερα.

Το ιδιο σου συμβαινει και οταν διαγραφεις τον αλλον/αλλους που σου προκαλεσαν μια αδικια.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Δεν νομιζω οτι κανεις μπορει να συνεχιζει να αγαπαει και να εκτιμα καποιον που καταφορα τον αδικησε, εκτος αν μιλαμε για ενδοοικογενειακα πταισματα.

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που αφορούν σε μονομερή και εγωϊστική ανάγνωση των γεγονότων από την πλευρά του θιγμένου (όπου υπάρχει υπερεκτίμηση των γεγονότων) ή ακόμη και σε περιπτώσεις που όντως υπήρξε κακή συμπεριφορά από τον άλλον αλλά υπήρξε ειλικρινής παραδοχή γι' αυτήν. Και φυσικά όταν δεν επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη, με μικρά, δειλά αλλά πάντα σταθερά βήματα (γιατί πάντα έτσι συμβαίνει ) είναι σήμα κινδύνου.

Με λίγα λόγια όταν αυτό που εκλαμβάνουμε ως "κακό" ζυγίζεται με το ίδιο μέτρο και από τις δύο πλευρές. Μόνον αν προσδιορισθεί ως τέτοιο μπορεί να "εξαϋλωθεί". Αν αρχίζεις να το πασαλείβεις με σαντιγύ για να το γλυκάνεις -και από τις δύο πλευρές- δεν το μειώνεις, το γιγαντώνεις.

[Alphabet]

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που αφορούν σε μονομερή και εγωϊστική ανάγνωση των γεγονότων από την πλευρά του θιγμένου (όπου υπάρχει υπερεκτίμηση των γεγονότων) ή ακόμη και σε περιπτώσεις που όντως υπήρξε κακή συμπεριφορά από τον άλλον αλλά υπήρξε ειλικρινής παραδοχή γι' αυτήν. Και φυσικά όταν δεν επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη, με μικρά, δειλά αλλά πάντα σταθερά βήματα (γιατί πάντα έτσι συμβαίνει ) είναι σήμα κινδύνου.

Με λίγα λόγια όταν αυτό που εκλαμβάνουμε ως "κακό" ζυγίζεται με το ίδιο μέτρο και από τις δύο πλευρές. Μόνον αν προσδιορισθεί ως τέτοιο μπορεί να "εξαϋλωθεί". Αν αρχίζεις να το πασαλείβεις με σαντιγύ για να το γλυκάνεις -και από τις δύο πλευρές- δεν το μειώνεις, το γιγαντώνεις.

Συμφωνω με αυτη την επεξηγηση.

[- Casper -]

Με την συγχώρεση και την αποδοχή, ανακουφίζεσαι. Βγάζεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου. Αν συνεχίζεις όμως να αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν αρνητικά και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν σε ωφελεί και ιδιαίτερα.

Το ιδιο σου συμβαινει και οταν διαγραφεις τον αλλον/αλλους που σου προκαλεσαν μια αδικια.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Δεν νομιζω οτι κανεις μπορει να συνεχιζει να αγαπαει και να εκτιμα καποιον που καταφορα τον αδικησε, εκτος αν μιλαμε για ενδοοικογενειακα πταισματα.

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που αφορούν σε μονομερή και εγωϊστική ανάγνωση των γεγονότων από την πλευρά του θιγμένου (όπου υπάρχει υπερεκτίμηση των γεγονότων) ή ακόμη και σε περιπτώσεις που όντως υπήρξε κακή συμπεριφορά από τον άλλον αλλά υπήρξε ειλικρινής παραδοχή γι' αυτήν. Και φυσικά όταν δεν επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη, με μικρά, δειλά αλλά πάντα σταθερά βήματα (γιατί πάντα έτσι συμβαίνει ) είναι σήμα κινδύνου.

Με λίγα λόγια όταν αυτό που εκλαμβάνουμε ως "κακό" ζυγίζεται με το ίδιο μέτρο και από τις δύο πλευρές. Μόνον αν προσδιορισθεί ως τέτοιο μπορεί να "εξαϋλωθεί". Αν αρχίζεις να το πασαλείβεις με σαντιγύ για να το γλυκάνεις -και από τις δύο πλευρές- δεν το μειώνεις, το γιγαντώνεις.

Άρα δεν υφίσταται καν συγχώρεση όταν ο "θύτης" δεν παραδέχεται το λάθος του και συνεχίζει; Διαφωνώ. Η συγχώρεση είναι κυρίως προσωπική υπόθεση.

[ΓΑΛΗ]

https://www.psychografimata.com/%CE%B7- ... %BF%CF%8D/

Ωραίο θέμα

Θα συμφωνήσω με την Νάιδα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο και δουλειά με τον εαυτό μας. Την στιγμή που συμβαίνει ένα γεγονός είναι πάρα πολύ φρέσκο και ξαφνικό. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να σκεφτούμε καθαρά ή να μας παρασύρει το συναίσθημα, η απογοήτευση, ο θυμός. Κάποια γεγονότα όμως θα μου πείτε πως είναι "καταδικάσιμα" (δεν βρίσκω την σωστή λέξη) και κάποιες συμπεριφορές, ιδιαίτερα αν είναι συνεχείς και αμετανόητες, πολύ μικρόψυχες και απάνθρωπες. Κάποια πράγματα σε κάνουν να "αρρωσταίνεις". Όμως όσο περισσότερο τα αναλύεις γίνεσαι χειρότερα γιατί εσύ μπορεί να μην λειτουργείς ή να μην συμφωνείς μ' αυτό τον τρόπο. Νομίζω πως βοηθάει να δεκτείς τον άλλον με όλα του τα ελαττώματα. Δεν λέω να δικαιολογήσεις. Απλά να αποδεκτείς το γεγονός πως δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι με σάπια ψυχή που δεν πρόκειται να αλλάξουν. Να δεχτείς πως έτσι είναι η συμπεριφορά τους και δεν θα τους αλλάξεις εσύ. Κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος και δεν κατανοήσει τον τρόπο που λειτουργεί και τον χαρακτήρα του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως με το να τους συγχωρέσεις, θα συνεχίσεις να ανέχεσαι συμπεριφορές που σε πληγώνουν και σε αρρωσταίνουν. Μάθαινεις να βάζεις τα όριά σου. Με την συγχώρεση και την αποδοχή, ανακουφίζεσαι. Βγάζεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου. Αν συνεχίζεις όμως να αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν αρνητικά και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν σε ωφελεί και ιδιαίτερα.

Έτσι το σκέφτομαι προσωπικά και έτσι το βιώνω.

Αυτό που περιγράφεις, δεν είναι συγχώρεση αλλά αιτιολόγηση δηλαδή αποδοχή/κατανόηση του τρόπου που λειτουργεί ο άλλος.

Νομίζω ότι αφορά περισσότερο στο ότι δεν νοιώθεις επιθυμία για ανταπόδοση/εκδίκηση γιατί θεωρείς ότι αυτό θα σε φέρει στο επίπεδο του.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Το πάγωμα του συναισθήματος, δεν είναι συγχώρεση αλλά μια άτυπη διαγραφή του άλλου.

Δες εδώ στο άρθρο που έβαλα τι γράφει:

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Commonwealth της Virginia, Everett Worthington, ερευνούσε το θέμα της συγχώρεσης σχεδόν για μια δεκαετία, όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε έπειτα από εισβολή στο σπίτι της. Αυτό το γεγονός έβαλε στη μεγαλύτερη δοκιμασία τις ερευνητικές υποθέσεις του για τη συγχώρεση. Η αστυνομία βρήκε το δολοφόνο, όμως ποτέ δεν αποδόθηκε η δικαιοσύνη, καθώς εκείνος δεν διώχθηκε ποινικά. Ο Worthington δήλωσε σχετικά: «Όπως αποδείχτηκε μπόρεσα να συγχωρέσω αυτόν τον άνθρωπο γρήγορα, αν σκεφτεί κανείς ότι στη σχολή είχα ένα καθηγητή που μου έβαλε Β και μου πήρε περίπου δέκα χρόνια για να τον συγχωρέσω. Είχα εφαρμόσει το μοντέλο της συγχώρεσης πολλές φορές, όμως ποτέ σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Μου πήρε πολλά χρόνια εξάσκησης για να μπορέσω να φτάσω σ’ αυτό το επίπεδο συγχώρεσης.»

Συγχωρείς αυτό που έκανε κάποιος αλλά δεν συνεχίζεις να τον εκτιμάς. Μπορεί μάλιστα και ποτέ να μην τον έχεις εκτιμήσει.

Το είχα διαβάσει το άρθρο, πριν σου απαντήσω. Και αυτό που μπόλνταρα στην τελευταία σου πρόταση, είναι αυτό που εννοώ "πάγωμα συναισθήματος".

Είναι πανεύκολο να συγχωρείς αυτούς που δεν σ' ενδιαφέρουν.

Υπάρχει κι άλλη λέξη γι' αυτού του τύπου τη "συγγνώμη".

[ΓΑΛΗ]

Το ιδιο σου συμβαινει και οταν διαγραφεις τον αλλον/αλλους που σου προκαλεσαν μια αδικια.


Δεν νομιζω οτι κανεις μπορει να συνεχιζει να αγαπαει και να εκτιμα καποιον που καταφορα τον αδικησε, εκτος αν μιλαμε για ενδοοικογενειακα πταισματα.

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που αφορούν σε μονομερή και εγωϊστική ανάγνωση των γεγονότων από την πλευρά του θιγμένου (όπου υπάρχει υπερεκτίμηση των γεγονότων) ή ακόμη και σε περιπτώσεις που όντως υπήρξε κακή συμπεριφορά από τον άλλον αλλά υπήρξε ειλικρινής παραδοχή γι' αυτήν. Και φυσικά όταν δεν επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη, με μικρά, δειλά αλλά πάντα σταθερά βήματα (γιατί πάντα έτσι συμβαίνει ) είναι σήμα κινδύνου.

Με λίγα λόγια όταν αυτό που εκλαμβάνουμε ως "κακό" ζυγίζεται με το ίδιο μέτρο και από τις δύο πλευρές. Μόνον αν προσδιορισθεί ως τέτοιο μπορεί να "εξαϋλωθεί". Αν αρχίζεις να το πασαλείβεις με σαντιγύ για να το γλυκάνεις -και από τις δύο πλευρές- δεν το μειώνεις, το γιγαντώνεις.

Άρα δεν υφίσταται καν συγχώρεση όταν ο "θύτης" δεν παραδέχεται το λάθος του και συνεχίζει; Διαφωνώ. Η συγχώρεση είναι κυρίως προσωπική υπόθεση.

Αυτό ακριβώς λέω κούκλα μου.

Συνεχίζουν αμφότεροι αλλά σε διαφορετικούς δρόμους.

Τραβάει ο καθένας τον δικό του.

[- Casper -]

Αυτό που περιγράφεις, δεν είναι συγχώρεση αλλά αιτιολόγηση δηλαδή αποδοχή/κατανόηση του τρόπου που λειτουργεί ο άλλος.

Νομίζω ότι αφορά περισσότερο στο ότι δεν νοιώθεις επιθυμία για ανταπόδοση/εκδίκηση γιατί θεωρείς ότι αυτό θα σε φέρει στο επίπεδο του.

Συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κατανοώ και συνεχίζω να αγαπώ και να εκτιμώ τον άλλον.

Το πάγωμα του συναισθήματος, δεν είναι συγχώρεση αλλά μια άτυπη διαγραφή του άλλου.

Δες εδώ στο άρθρο που έβαλα τι γράφει:

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Commonwealth της Virginia, Everett Worthington, ερευνούσε το θέμα της συγχώρεσης σχεδόν για μια δεκαετία, όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε έπειτα από εισβολή στο σπίτι της. Αυτό το γεγονός έβαλε στη μεγαλύτερη δοκιμασία τις ερευνητικές υποθέσεις του για τη συγχώρεση. Η αστυνομία βρήκε το δολοφόνο, όμως ποτέ δεν αποδόθηκε η δικαιοσύνη, καθώς εκείνος δεν διώχθηκε ποινικά. Ο Worthington δήλωσε σχετικά: «Όπως αποδείχτηκε μπόρεσα να συγχωρέσω αυτόν τον άνθρωπο γρήγορα, αν σκεφτεί κανείς ότι στη σχολή είχα ένα καθηγητή που μου έβαλε Β και μου πήρε περίπου δέκα χρόνια για να τον συγχωρέσω. Είχα εφαρμόσει το μοντέλο της συγχώρεσης πολλές φορές, όμως ποτέ σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Μου πήρε πολλά χρόνια εξάσκησης για να μπορέσω να φτάσω σ’ αυτό το επίπεδο συγχώρεσης.»

Συγχωρείς αυτό που έκανε κάποιος αλλά δεν συνεχίζεις να τον εκτιμάς. Μπορεί μάλιστα και ποτέ να μην τον έχεις εκτιμήσει.

Το είχα διαβάσει το άρθρο, πριν σου απαντήσω. Και αυτό που μπόλνταρα στην τελευταία σιτ πρόταση, είναι αυτό που εννοώ "πάγωμα συναισθήματος".

Είναι πανεύκολο να συγχωρείς αυτούς που δεν σ' ενδιαφέρουν.

Υπάρχει κι άλλη λέξη γι' αυτού του τύπου τη "συγγνώμη".

Γιατί γενικεύεις όμως;

Αν ήταν πανεύκολο δεν θα χρειάζονταν χρόνια για να μπορέσεις να φτάσεις σ' αυτό το σημείο. Ναι υπάρχει και η περίπτωση που λες, αλλά μπορεί να μιλάμε και για άτομο που ήσουν στενά συνδεδεμένος και να πληγώθηκες πολύ, να αρρώστησες με την συμπεριφορά του. Οπότε αυτό από μόνο του κάνει τα συναισθήματά σου πιο δύσκολα διαχειρίσιμα.

Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Ε τώρα αν αυτό το άτομο δεν αναγνωρίζει καν τα λάθη του και συνεχίζει να συμπεριφέρεται σκάρτα, αυτό γιατί να αφορά εσένα; Εσύ τον αποδέχεσαι και καταφέρνεις να βγάλεις από μέσα μου τα τοξικά συναισθήματα που σε ταλαιπωρούσαν για χρόνια και προστατεύεις ταυτόχρονα και τον εαυτό σου αφού τώρα πια "γνωρίζεις" και βάζεις και τα όριά σου. Μάλιστα, ξέρεις τι να περιμένεις και τα συναισθήματα γίνονται πια πιο ήπια.

Ίσα ίσα που πιστεύω πως όσο δεν αποβάλλεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου, τόσο περισσότερο γιγαντώνονται. Ουσιαστικά, για σένα το κάνεις. Κυρίως εσύ ηρεμείς από την διαδικασία γιατί εσύ τρώγεσαι, ιδίως όταν "ο θύτης" είναι αλλού γι' αλλού και δεν παίρνει χαμπάρι τι σκατά κάνει.

[ΓΑΛΗ]

Δες εδώ στο άρθρο που έβαλα τι γράφει:

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Commonwealth της Virginia, Everett Worthington, ερευνούσε το θέμα της συγχώρεσης σχεδόν για μια δεκαετία, όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε έπειτα από εισβολή στο σπίτι της. Αυτό το γεγονός έβαλε στη μεγαλύτερη δοκιμασία τις ερευνητικές υποθέσεις του για τη συγχώρεση. Η αστυνομία βρήκε το δολοφόνο, όμως ποτέ δεν αποδόθηκε η δικαιοσύνη, καθώς εκείνος δεν διώχθηκε ποινικά. Ο Worthington δήλωσε σχετικά: «Όπως αποδείχτηκε μπόρεσα να συγχωρέσω αυτόν τον άνθρωπο γρήγορα, αν σκεφτεί κανείς ότι στη σχολή είχα ένα καθηγητή που μου έβαλε Β και μου πήρε περίπου δέκα χρόνια για να τον συγχωρέσω. Είχα εφαρμόσει το μοντέλο της συγχώρεσης πολλές φορές, όμως ποτέ σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Μου πήρε πολλά χρόνια εξάσκησης για να μπορέσω να φτάσω σ’ αυτό το επίπεδο συγχώρεσης.»

Συγχωρείς αυτό που έκανε κάποιος αλλά δεν συνεχίζεις να τον εκτιμάς. Μπορεί μάλιστα και ποτέ να μην τον έχεις εκτιμήσει.

Το είχα διαβάσει το άρθρο, πριν σου απαντήσω. Και αυτό που μπόλνταρα στην τελευταία σιτ πρόταση, είναι αυτό που εννοώ "πάγωμα συναισθήματος".

Είναι πανεύκολο να συγχωρείς αυτούς που δεν σ' ενδιαφέρουν.

Υπάρχει κι άλλη λέξη γι' αυτού του τύπου τη "συγγνώμη".

Γιατί γενικεύεις όμως;

Αν ήταν πανεύκολο δεν θα χρειάζονταν χρόνια για να μπορέσεις να φτάσεις σ' αυτό το σημείο. Ναι υπάρχει και η περίπτωση που λες, αλλά μπορεί να μιλάμε και για άτομο που ήσουν στενά συνδεδεμένος και να πληγώθηκες πολύ, να αρρώστησες με την συμπεριφορά του. Οπότε αυτό από μόνο του κάνει τα συναισθήματά σου πιο δύσκολα διαχειρίσιμα.

Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Ε τώρα αν αυτό το άτομο δεν αναγνωρίζει καν τα λάθη του και συνεχίζει να συμπεριφέρεται σκάρτα, αυτό γιατί να αφορά εσένα; Εσύ τον αποδέχεσαι και καταφέρνεις να βγάλεις από μέσα μου τα τοξικά συναισθήματα που σε ταλαιπωρούσαν για χρόνια και προστατεύεις ταυτόχρονα και τον εαυτό σου αφού τώρα πια "γνωρίζεις" και βάζεις και τα όριά σου. Μάλιστα, ξέρεις τι να περιμένεις και τα συναισθήματα γίνονται πια πιο ήπια.

Ίσα ίσα που πιστεύω πως όσο δεν αποβάλλεις τα τοξικά συναισθήματα από μέσα σου, τόσο περισσότερο γιγαντώνονται. Ουσιαστικά, για σένα το κάνεις. Κυρίως εσύ ηρεμείς από την διαδικασία γιατί εσύ τρώγεσαι, ιδίως όταν "ο θύτης" είναι αλλού γι' αλλού και δεν παίρνει χαμπάρι τι σκατά κάνει.

Οκ, θα το θέσω πιο κυνικά. Αντικατέστησε τον προσδιορισμό "πάγωμα συναισθημάτων" με το "αφόδευση συναισθημάτων" που ταιριάζει καλύτερα στην αποβολή της τοξικότητας που αναφέρεις. Αυτό ακριβώς είναι.

[Antares]

Η μάνα του άραγε θα έχει συγχωρήσει τον δολοφόνο;
Βρισκόμαστε στην θρησκειολογία και όχι στην ψυχολογία οπότε δικαιολογείται και αυτή η ερώτηση.
Αν βρίσκεται κάπου όπου έχει αντίληψη και μνήμη αλλά και τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από τον κόσμο μας;
Εκείνο που βοηθάει είναι μια καλύτερη οικονομική κατάσταση, γι' αυτό υπάρχουν και οι αποζημιώσεις, για τους εναπομείναντες. Πράγμα που δεν συμβαίνει βέβαια για όλους.

[omg kai 3 lol]

Εν πάση περιπτώσει, εκεί που, πλαγίως, το πάω, είναι ότι αν η συγχώρεση ήταν νοητή για κάθε είδους αδικία θα ήταν φτηνή έννοια.

Το πρόβλημα δεν είναι η αξία της έννοιας σε θεωρητικό επίπεδο αλλά η λειτουργικότητα της υπεράνω οπτικής στην καθημερινότητα.

Σαφώς και η καλή διάθεση είναι κάτι που έχει αποτελεσματικότητα γιατί αμβλύνει τις αμυντικές διαθέσεις. Σαφώς μπορούν να προκύψουν παρεξηγήσεις και εντάσεις λόγω εγωϊστικής προσέγγισης των πραγμάτων και αν υπάρξει προσπάθεια να βρεις και την οπτική γωνία του άλλου, πιθανόν να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Σαφώς και μια αγκαλιά ή ένα χάδι μπορούν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη από μια γροθιά.

Αλλά επίσης σαφώς κάποιοι βλέπουν την όποια θετική προσέγγιση ως παθητικότητα, φόβο ή αδυναμία. Και κάνουν ένα βήμα παραπάνω διεκδικώντας περισσότερο χώρο από αυτόν που κατέκτησαν με το "σπαθί τους".

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ενίοτε η συγγνώμη μπορεί να υποδηλώνει γενναιοδωρία/μεγαλείο ψυχής και όποια άλλη πομπώδη έκφραση γουστάρεις αλλά ενίοτε είναι και εφαλτήριο/δικαίωση για τη μικροψυχία και τη μιζέρια.

η απαντηση ειναι πολυ απλη και δεν εχει καμια σχεση με τον εκαστοτε αλλο,

θα πρεπει να ρωτησεις τον εαυτο σου εαν ειχες την ευκαιρια ποιον απο τους δυο δρομους θα ηθελες να ακολουθησεις στη ζωη σου:

1) να ζησεις με ευτυχια, ζωντανια, ευλογια, χαρα και αρμονια
ή
2) να ζησεις με την εκδικηση, το θυμο, το μισος τη μιζερια


αυτη την ευκαιρια την εχεις καθε μερα,

κι οτι εμποδιο κι αν συναντας μικρο ή μεγαλο, αδιαφορο ή εκνευριστικο θα αντιμετωπιζεται βασει της συνειδητης επιλογης που εχεις κανει πιο πανω..


πχ μπορει να ξυπνησεις μια μερα και να εχεις ολη την καλη διαθεση να δημιουργησεις μια ομορφη ευχαριστη κατασταση για τον εαυτο σου η οποια ομως σχεδον παντα ειναι καταδικασμενη να χαλασει απο αμετρητους εξωγενεις παραγοντες..

για την ευτυχια του σωματος, της ψυχης και του νου ο απολυτος κυριαρχος εισαι εσυ και κανεις αλλος...

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Και φυσικά όταν δεν επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη, με μικρά, δειλά αλλά πάντα σταθερά βήματα (γιατί πάντα έτσι συμβαίνει ) είναι σήμα κινδύνου.

Με λίγα λόγια όταν αυτό που εκλαμβάνουμε ως "κακό" ζυγίζεται με το ίδιο μέτρο και από τις δύο πλευρές. Μόνον αν προσδιορισθεί ως τέτοιο μπορεί να "εξαϋλωθεί". Αν αρχίζεις να το πασαλείβεις με σαντιγύ για να το γλυκάνεις -και από τις δύο πλευρές- δεν το μειώνεις, το γιγαντώνεις.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με το ότι η επανάληψη ως τεστάρισμα πόσο τον παίρνει τον άλλον πρέπει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και πως η εκατέρωθεν σαντιγύ μπορεί να κάλλιστα να τα κάνει πολύ χειρότερα. Δυστυχώς επειδή πολύ κόσμο τον τρώμε στη μάπα θέλουμε δε θέλουμε (εργασία, ευρύτερος κοινωνικός κύκλος, κλπ.), και επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι ενστικτωδώς αποφεύγουν την
σύγκρουση (όχι απαραιτήτως κακό, αλλά σίγουρα εκμεταλλεύσιμο από σκατόψυχους), η σαντιγο..ποίηση αποτελεί go to mode και πολλά θεματάκια δεν αντιμετωπίζονται στη ώρα τους ή/και γίνονται θεματάρες.

[Antares]

για την ευτυχια του σωματος, της ψυχης και του νου ο απολυτος κυριαρχος εισαι εσυ και κανεις αλλος...

Μπορεί να έχουν διάφοροι εξυπνάκηδες άλλη γνώμη. Μην βρεθείς εκτός απροόπτου.

[omg kai 3 lol]

για την ευτυχια του σωματος, της ψυχης και του νου ο απολυτος κυριαρχος εισαι εσυ και κανεις αλλος...

Μπορεί να έχουν διάφοροι εξυπνάκηδες άλλη γνώμη. Μην βρεθείς εκτός απροόπτου.

να τους βρεις και να τους φερεις εδω

αλλα οπως και ναχει δεν υπαρχει περιπτωση