Η χοντροφοβία ειναι παντου...ακομα και στο σποτ της Βίκυς Σταυροπούλου ....

[Bipsco]

Ένα μη ψύχραιμο κείμενο για το bodyshaming και την χοντροφοβία https://ampa.lifo.gr/koinotita/ena-mi-p ... ntrofovia/
[img]https://i.postimg.cc/t4f0VztC/9fc2 ... .jpg[/img]
Μπορεί εμείς να θεωρούμε τα κιλά μας το μεγαλό μας μείον (που συνήθως δεν είναι εκεί το πρόβλημα όμως αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση). ΑΛΛΑ αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να μας προσβάλλει ή να έχει λόγο για αυτά. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! Αισθάνομαι ακόμα πολύ χάλια με το σώμα μου. Αλλά στα σχόλια για τα κιλά μου βγάζω νύχια και αυτοπεποίθηση σαν να είμαι Beyonce.

Αυτό μαθαίνεται με τα χρόνια. Και είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Γιατί έχουμε μάθει ότι αφού είμαστε “χοντρές” όταν οι άλλοι μας λένε “χοντρές” ή δίνουν συμβουλές για το πόσο να τρώμε, να σκύβουμε το κεφάλι.

Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να απαντήσουμε.

Γιατί μας αξίζει να τα ακούμε καθότι μας έχουνε μάθει ότι τα κιλά μας λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα της αξίας μας.

Δεν μας αξίζει να φοράμε ωραια ρούχα/να έχουμε τον σούπερ τέλειο γκόμενο/ να είμαστε χαρούμενες ακόμα και το απλό να βγούμε στην παραλία.

Και κυρίως δεν μας αξίζει να έχουμε φωνή και να απαντάμε. Μας κόβουν τη φωνή επειδή έχουμε κιλά. Το συνειδητοποιείτε; Σκύβουμε το κεφάλι και κλαίμε αντί να απαντήσουμε. Στη σχέση μας, στην φιλή μας, στην πωλήτρια, στον περαστικό. Λες και κάναμε κακό σε κάποιον. Βασικά κάνουμε κακό σε κάποιον. Σε εμάς τις ίδιες που δεν απαντάμε, που τα δεχόμαστε ως κάτι φυσιολογικό, που θεωρούμε μας αξίζει να πονάμε γιατί έχουμε κιλά.

Πήρε πολλά χρόνια να το μάθω. Να απαντάω σε αυτά τα σχόλια. Και το έμαθα κυρίως όταν αδυνάτισα και μου έλεγαν πάλι σχόλια για τα κιλά μου “σταμάτα τώρα τη δίαιτα, είσαι μία χαρά”. Τότε ήταν που άρχισα να απαντάω. Ότι το σώμα μου είναι δικό μου. Δικό μου. Και πρέπει να υπερασπίζομαι το δικαίωμα μου στο σώμα μου ενάντια στην κοινωνία.

Και τώρα που άλλαξα χώρα και ξαναπήρα τα χαμένα κιλά
συνεχίζω και απαντάω. Πιο πολύ από πριν.

Και δεν επιτρέπω και σε εμένα να τα σχολιάζω σε άλλους. Ακούω μόνο την διατροφολόγο μου και μόνο εκεί μιλάω. Γιατί ακόμα και άτομα με καλές προθέσεις δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται στο κεφάλι σου. Και αν τους μιλήσεις για το ότι στεναχωριέσαι, θα σου πούνε χάσε κιλά ή μήπως δεν προσπαθείς αρκετά. Οπότε το κόβουμε και στα άτομα με καλές προθέσεις.

Πλέον σε όλους στα σχόλια για το φαγητό και τα κιλά ξεσπαθώνω. Ακόμα και όταν γίνονται σε συνάδελφο. Η οποία τα δέχεται γιατί πιστεύει όπως μου είπε ότι επειδή είμαστε πολλά κιλά δεν μπορούμε να έχουμε ίσες ευκαιρίες στους καλούς άντρες. Και της τη λένε οι άντρες του γράφειου “τόσο ωραίο πρόσωπο αν ήσουν αδύνατη θα ήσουν γκομενάρα”. Αυτή σκύβει το κεφάλι και εγώ απαντάω. Για εμένα απαντάω. Και για όποια ακούσει.

ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΤΟ ΦΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

Τα σχόλια όταν άρχισα να μην τα δέχομαι, ελλατώθηκαν. Ή μπορεί να μην τους δίνω και εγώ σημασία πια. Δεν ξέρω. Οχυρωθείτε και καλή δύναμη. Βρείτε τη δύναμη να σας υπερασπιστείτε γιατί κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εσάς.

Με αφορμή αυτό γιατί ταυτίζομαι και λυπάμαι που υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που υποφέρουν.

O σούπερ ντουπερ γκόμενος είναι αδύνατος ή παχύσαρκος; Αν είναι αδύνατος, τότε η ίδια δεν αποδέχεται την παχυσαρκία. Απλώς, θέλει να την βλέπουν ως αδύνατη.

[Feindflug]

ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΤΟ ΦΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

Ε, και τα σώματα των άλλων, δικά τους είναι.

Και έχουν σαφώς το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα για το που γουστάρουν να τα διαθέσουν.

Όχι ρε δικιά μου. Θα την γουστάρουν όλα τα κελεπούρια για να μην νιώθει άσχημα η τύπισσα να πούμε.

[ΓΑΛΗ]

Ένα μη ψύχραιμο κείμενο για το bodyshaming και την χοντροφοβία https://ampa.lifo.gr/koinotita/ena-mi-p ... ntrofovia/
[img]https://i.postimg.cc/t4f0VztC/9fc2 ... .jpg[/img]
Μπορεί εμείς να θεωρούμε τα κιλά μας το μεγαλό μας μείον (που συνήθως δεν είναι εκεί το πρόβλημα όμως αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση). ΑΛΛΑ αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να μας προσβάλλει ή να έχει λόγο για αυτά. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! Αισθάνομαι ακόμα πολύ χάλια με το σώμα μου. Αλλά στα σχόλια για τα κιλά μου βγάζω νύχια και αυτοπεποίθηση σαν να είμαι Beyonce.

Αυτό μαθαίνεται με τα χρόνια. Και είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Γιατί έχουμε μάθει ότι αφού είμαστε “χοντρές” όταν οι άλλοι μας λένε “χοντρές” ή δίνουν συμβουλές για το πόσο να τρώμε, να σκύβουμε το κεφάλι.

Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να απαντήσουμε.

Γιατί μας αξίζει να τα ακούμε καθότι μας έχουνε μάθει ότι τα κιλά μας λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα της αξίας μας.

Δεν μας αξίζει να φοράμε ωραια ρούχα/να έχουμε τον σούπερ τέλειο γκόμενο/ να είμαστε χαρούμενες ακόμα και το απλό να βγούμε στην παραλία.

Και κυρίως δεν μας αξίζει να έχουμε φωνή και να απαντάμε. Μας κόβουν τη φωνή επειδή έχουμε κιλά. Το συνειδητοποιείτε; Σκύβουμε το κεφάλι και κλαίμε αντί να απαντήσουμε. Στη σχέση μας, στην φιλή μας, στην πωλήτρια, στον περαστικό. Λες και κάναμε κακό σε κάποιον. Βασικά κάνουμε κακό σε κάποιον. Σε εμάς τις ίδιες που δεν απαντάμε, που τα δεχόμαστε ως κάτι φυσιολογικό, που θεωρούμε μας αξίζει να πονάμε γιατί έχουμε κιλά.

Πήρε πολλά χρόνια να το μάθω. Να απαντάω σε αυτά τα σχόλια. Και το έμαθα κυρίως όταν αδυνάτισα και μου έλεγαν πάλι σχόλια για τα κιλά μου “σταμάτα τώρα τη δίαιτα, είσαι μία χαρά”. Τότε ήταν που άρχισα να απαντάω. Ότι το σώμα μου είναι δικό μου. Δικό μου. Και πρέπει να υπερασπίζομαι το δικαίωμα μου στο σώμα μου ενάντια στην κοινωνία.

Και τώρα που άλλαξα χώρα και ξαναπήρα τα χαμένα κιλά
συνεχίζω και απαντάω. Πιο πολύ από πριν.

Και δεν επιτρέπω και σε εμένα να τα σχολιάζω σε άλλους. Ακούω μόνο την διατροφολόγο μου και μόνο εκεί μιλάω. Γιατί ακόμα και άτομα με καλές προθέσεις δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται στο κεφάλι σου. Και αν τους μιλήσεις για το ότι στεναχωριέσαι, θα σου πούνε χάσε κιλά ή μήπως δεν προσπαθείς αρκετά. Οπότε το κόβουμε και στα άτομα με καλές προθέσεις.

Πλέον σε όλους στα σχόλια για το φαγητό και τα κιλά ξεσπαθώνω. Ακόμα και όταν γίνονται σε συνάδελφο. Η οποία τα δέχεται γιατί πιστεύει όπως μου είπε ότι επειδή είμαστε πολλά κιλά δεν μπορούμε να έχουμε ίσες ευκαιρίες στους καλούς άντρες. Και της τη λένε οι άντρες του γράφειου “τόσο ωραίο πρόσωπο αν ήσουν αδύνατη θα ήσουν γκομενάρα”. Αυτή σκύβει το κεφάλι και εγώ απαντάω. Για εμένα απαντάω. Και για όποια ακούσει.

ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΤΟ ΦΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

Τα σχόλια όταν άρχισα να μην τα δέχομαι, ελλατώθηκαν. Ή μπορεί να μην τους δίνω και εγώ σημασία πια. Δεν ξέρω. Οχυρωθείτε και καλή δύναμη. Βρείτε τη δύναμη να σας υπερασπιστείτε γιατί κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εσάς.

Με αφορμή αυτό γιατί ταυτίζομαι και λυπάμαι που υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που υποφέρουν.

Και τι να κάνουμε ρε τύπισσα; Αυτά είναι τα πρότυπα ομορφιάς στο 2020. Κανείς δεν σε αποκλείει από το να αγαπηθείτε με κάποιον σαν τον Μπέκαμ στην ομορφιά, αλλά οι πιθανότητες να σε γουστάρει κάποιος τέτοιος, είναι μικρότερες αν είσαι αρκετά παχύσαρκη, όχι όμως και μηδενικές.

Οκ, αν και δεν θεωρώ τον Μπέκαμ ως ενσάρκωση ανδρικής καλλονής, το ερώτημα παραμένει.

Αν όλοι οι χοντροί γούσταραν χοντρές και τούμπαλιν, το πρόβλημα θα είχε λυθεί.

Γιατί συνεχίζει να υφίσταται;

[georgebi]

Αυτά τα χοντροφοβικα βίντεο γιατί επιτρέπονται ακόμα ;; γιατί δεν τα κατεβάζουν εεεεεεε;;


και εδώ το best off της χοντροφοβιας..

[ΓΑΛΗ]

ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΤΟ ΦΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

Ε, και τα σώματα των άλλων, δικά τους είναι.

Και έχουν σαφώς το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα για το που γουστάρουν να τα διαθέσουν.

Όχι ρε δικιά μου. Θα την γουστάρουν όλα τα κελεπούρια για να μην νιώθει άσχημα η τύπισσα να πούμε.

Αυτό ακριβώς λέω, δικέ μου. Πάμε ολοταχώς και για ερωτικές υποχρεωτικές ποσοστώσεις.

[Gherschaagk]

Άρα, είναι προφανές ότι αυτά τα κινήματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά κατά βάση κομπλεξικές χοντρές (γιατί οι άντρες δεν ασχολούνται με φατ αξέπτανς πέρα από 5 σόι μπόυζ) που ιδεολογικοποιούν το κόμπλεξ τους.

οι γυναίκες είναι ικανές να ξενερώνουν που έχουν μεγάλα βυζιά. Δηλαδή αν έχεις το θεό σου.

Δεν ξενερώνουμε για πολύ.

Ωστόσο, προσπάθησε να τρέξεις με D cup. Άσε που όλα τα ωραία πρεταπορτέ ρούχα είναι για μικρό έως μέτριο στήθος.

Έχω φουλ c και τρέχω γιατί κυνηγάω το παιδάκι μου συνέχεια. Μια χαρά τρέχω. Γνωρίζω μαμάδες οι οποίες δε μπορούν να τρέξουν γιατί κουνιούνται περίεργα και πάνε σαν τις μαούνες φορώντας λάθος, εντελώς λάθος όμως, σουτιέν. Οκ μπορεί το d να είναι άλλη φάση αλλά εγώ δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα. Τόση μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσά μας;

[Feindflug]

οι γυναίκες είναι ικανές να ξενερώνουν που έχουν μεγάλα βυζιά. Δηλαδή αν έχεις το θεό σου.

Δεν ξενερώνουμε για πολύ.

Ωστόσο, προσπάθησε να τρέξεις με D cup. Άσε που όλα τα ωραία πρεταπορτέ ρούχα είναι για μικρό έως μέτριο στήθος.

Έχω φουλ c και τρέχω γιατί κυνηγάω το παιδάκι μου συνέχεια. Μια χαρά τρέχω. Γνωρίζω μαμάδες οι οποίες δε μπορούν να τρέξουν γιατί κουνιούνται περίεργα και πάνε σαν τις μαούνες φορώντας λάθος, εντελώς λάθος όμως, σουτιέν. Οκ μπορεί το d να είναι άλλη φάση αλλά εγώ δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα. Τόση μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσά μας;

Θα πρέπει να γίνει ενδελεχής έρευνα εκ του σύνεγγυς, δικιά μου, για να διεξαχθούν σωστά συμπεράσματα.

[georgebi]

«Είμαστε Χοντρές* Χωρίς Ενοχές» - ​Ο Ελληνικός Χοντρακτιβισμός https://www.vice.com/gr/article/j5kdmd/ ... &site=vice




..........Το καλοκαίρι είναι ευλογία. Απλώς δεν την παίρνεις από την Εκκλησία. Την παίρνεις από τη ζυγαριά. Αυτή λειτουργεί ως διαμεσολαβητής ανάμεσα σε σένα και την πανοπτική ματιά της εξουσίας. Μεταφράζει σε κιλά την αξία στο κοινωνικό χρηματιστήριο. Αν αποκλίνεις λίγο από τη νόρμα της, τότε το καλοκαίρι δεν είναι για σένα. Αν αποκλίνεις περισσότερο, τότε μάλλον καμία εποχή δεν είναι για σένα. .......

..........Δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς κάποια άλλη μορφή μίσους που να είναι τόσο κανονικοποιημένη, όσο αυτή που ασκείται στα χοντρά σώματα. Συντελείται με τέτοια συχνότητα που διαπερνά όλες τις σφαίρες της ζωής, την οικογένεια, την εκπαίδευση, την εργασία, τον έρωτα, την ιατρική, τον πολιτισμό. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο, που δεν επισημαίνεται καν ως μίσος, αλλά θεωρείται αντανακλαστικό. Αν, λοιπόν, θεωρείς ότι τα παχουλά άτομα χαλάνε την αισθητική σου, ότι δεν έχουν έναν υγιεινό τρόπο ζωής, ότι είναι ράθυμα και βαριούνται να αδυνατίσουν, ότι λένε ψέματα και καταβροχθίζουν κρυφά ό,τι βρουν μπροστά τους, ότι είναι αξιολύπητα, επειδή δεν έχουν αυτοεκτίμηση, τότε, ναι, είσαι χοντροφοβικός - και αυτό είναι ρατσισμός..........

Ο ελληνικός χοντρακτιβισμός

Ο Αβραάμ Βροχίδης είναι 29 ετών, απασχολείται ως petkeeper και συνοδός-φροντιστής παιδιών με αναπηρία, αυτοπροσδιορίζεται ως ένα fatqueer άτομο . Η Ειρήνη Πάλμου είναι 24 ετών, σπουδάζει ψυχολογία και είναι λεσβία . Η Κατερίνα Μάντουκα είναι επίσης 24 ετών, έχει σπουδάσει κοινωνική εργασία και είναι στρέιτ. Είναι και οι τρεις μέλη της ομάδας FatUnicorns, μιας πρωτοβουλίας χοντρακτιβισμού που στοχεύει στην απενοχοποίηση και την ενδυνάμωση των παχουλών ατόμων.
............ Κάθε καταραμένο καλοκαίρι θα ακούσεις τρομερά σχόλια, “φάλαινα”, “ψόφα” - ό,τι μπορείς να φανταστείς. Πέρσι στην παραλία γελούσαν στη μάπα μου με αισχρό τρόπο. Τους κοιτούσα στα μάτια, αλλά δεν τους ενδιέφερε καθόλου», λέει η Ειρήνη. Το body shaming στοχεύει όλους τους ανθρώπους που η εικόνα τους δεν ταυτίζεται με τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς. Εκφράζεται, όμως, με πολύ μεγαλύτερη ένταση απέναντι στις γυναίκες. Στους cis άνδρες (τα άτομα που η αντίληψή τους για το φύλο τους συμφωνεί με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση) και ιδίως στους ετεροφυλόφιλους, τα όρια είναι πολύ πιο ευέλικτα. Δικαιούνται να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο, συμβολικά και κυριολεκτικά. Η πατριαρχική δόμηση των κοινωνιών και η διάχυτη σεξιστική κουλτούρα ευνοούν την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος, λες και αυτό είναι προορισμένο να ικανοποιεί τη φαντασίωση και την αισθητική των ανδρών. Ο κακοποιητικός λόγος, λοιπόν, είναι το τίμημα που πληρώνουν οι χοντρές θηλυκότητες, επειδή δεν ικανοποιούν τα ανδρικά κριτήρια. Σίγουρα, αυτό δεν συμβαίνει μόνο το καλοκαίρι. Απλώς το καλοκαίρι η φυσική ανάγκη για λιγότερα και πιο ελαφριά ρούχα αφήνει το σώμα περισσότερο εκτεθειμένο στο μικροσκόπιο της κριτικής. Η πρωταρχική πηγή της καταπίεσης είναι συχνά η ίδια η οικογένεια. Δεν έχει τα χαρακτηριστικά του χλευασμού και της θυμηδίας. Έχει το περίβλημα της φροντίδας και της αγάπης. Γίνεται για το «καλό σου». Ακόμη κι αν αυτό σου κοστίζει πολλές συνεδρίες στον ψυχαναλυτή κατά την ενήλικη ζωή σου.

«Την ντροπή τη μαθαίνεις πρώτα από τους συγγενείς σου. “Μην τρως τόσο, θα παχύνεις. Πέρσι που ήσουν πιο αδύνατος, ήσουν πιο όμορφος”. Εγώ τόλμησα και έβγαλα την μπλούζα μου μπροστά στους γονείς μου σε ηλικία 22 ετών. Ήταν η χρονιά που έκανα πρώτη φορά σεξ και αυτό με έκανε να νιώθω πιο άνετα με το σώμα μου. Μετά, πήγα στο σπίτι της μητέρας μου και πίστεψα ότι μπορώ να βγάλω τη μπλούζα μου χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν. Μας κάνουν και εμάς τους ίδιους χοντροφοβικούς. Εγώ παλιότερα δεν ήθελα να έχω σεξουαλικές επαφές με παχουλά άτομα. Αν κυκλοφορούσα στον δρόμο μ’ ένα πιο χοντρό άτομο από εμένα, ενδόμυχα ένιωθα ανακουφισμένος. Σκεφτόμουν ότι θα στοχοποιηθεί αυτός κι εγώ θα περάσω απαρατήρητος. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχει συμβεί. Έπρεπε να αποδομήσω πολλά στερεότυπα μέσα μου, για να πω ότι είναι ΟΚ να είσαι χοντρός. Το πιο σοκαριστικό κατά την άποψή μου είναι να βλέπεις άτομα που υπήρξαν παχουλά να αρθρώνουν υποτιμητικά και προσβλητικά σχόλια για το βάρος. Δηλαδή, αδυνατίζουν και εκτονώνουν πάνω σου όλη την επιθετικότητα που έχουν δεχτεί», λέει ο Αβραάμ.

Η χοντροφοβία δεν είναι ποτέ ένα εξωτερικό γεγονός. Εσωτερικεύεται. Γίνεται εμμονή και βάζει εσένα τον ίδιο να εξελίσσεσαι σε αυστηρό επόπτη του εαυτού σου. Βιώνεται ως πραγματικότητα από τα παχουλά άτομα και ως απειλή από όλους τους άλλους. Πρέπει να πασχίζεις να αδυνατίσεις ή να μην παχύνεις. Να σπαταλάς σχέσεις, ενέργεια, συναίσθημα, χρήμα, για να μεταμορφώσεις το σώμα σου. Αν δεν τα καταφέρεις, να βρίσκεσαι σε μια διαρκή απολογία, το σώμα σου να είναι ένα επείγον διακύβευμα. «Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποια είναι η δική σου αντίληψη και ποια σου έχει επιβληθεί. Βγαίνεις στον δρόμο - ακόμη και αν δε σε κοιτάνε, εσύ νομίζεις ότι σε κοιτάνε, ότι σκέφτονται άσχημα για σένα. Για πολλά χρόνια, ζούσα με συστολές, πρόσεχα τι θα φορέσω, πώς θα κάτσω. Τα social media και το κίνημα του body positivity με βοήθησαν να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Δεν λέω ότι έχω αποβάλλει εντελώς τις ενοχές. Αισθάνομαι, όμως, καλύτερα», τονίζει η Κατερίνα.
Η χοντροφοβία, λοιπόν, είναι εκείνο το πλέγμα σχέσεων και μηχανισμών που υπονοεί ρητά ότι το μέγεθος του σώματός σου συνδηλώνει τη διανόηση, την ηθική, την εργατικότητα και τη γοητεία σου. Μπορεί παλιότερα τα παχουλά σώματα να ήταν δείγμα ευρωστίας. Στη νεωτερικότητα, όμως, η πολιτισμική τους πλαισίωση είναι αρνητική και υφίστανται την απαξίωση της προσωπικότητάς τους, την κοινωνική απομόνωση, αλλά και ανοιχτές διακρίσεις θεσμικού χαρακτήρα. Τα παχουλά άτομα, για παράδειγμα, τρέμουν, όταν πρόκειται να πετάξουν με αεροπλάνο,επειδή πολλές αεροπορικές εταιρείες προβλέπουν ειδικές πολιτικές για «επιβάτες μεγάλου μεγέθους», οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν από την επέκταση ζώνης που ρίχνει πάνω σου όλα τα βλέμματα, μέχρι την άρνηση της θέσης σου στο αεροπλάνο -όπως συνέβη στον σκηνοθέτηKevinSmith,όταν ταξίδευε την εταιρεία Southwest- ή να σε υποχρεώσουν να πληρώσεις δύο θέσεις, για να πετάξεις.

Διεθνή στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι τα παχουλά άτομα αντιμετωπίζουν ανισότητα στην αγορά εργασίας, τόσο ως προς τις αμοιβές όσο και ως προς τη δυνατότητα επαγγελματικής ανέλιξης. Σπάνια προωθούνται σε θέσεις ιεραρχίας. Αντίθετα, οι σύμβουλοι καριέρας τούς προτείνουν θέσεις που δεν απαιτούν διαπροσωπική επαφή. Οι γυναίκες, σύμφωνα με παλιότερα έρευνα του Πανεπιστημίου του Γέιλ , έχουν διπλάσια πιθανότητα να υποστούν διακρίσεις με κριτήριο το βάρος τους. Ακόμη περισσότερο, υπάρχουν θέσεις εργασίας που θεωρούνται εξαρχής απαγορευτικές. Αυτό στη χώρα μας αποτυπώνεται εύγλωττα στη γνωστή, ανεκδιήγητη και βαθιά σεξιστική αγγελία τύπου «ζητείται κοπέλα εμφανίσιμη».

«Όταν βρίσκω τέτοιες αγγελίες, δεν παίρνω ποτέ τηλέφωνο. Ξέρω ότι δεν εννοούν εμένα. Αλλά γιατί εγώ δεν είμαι εμφανίσιμη; Το πάχος έχει ταυτιστεί με την ασχήμια. Παρότι είναι εντελώς αυθαίρετο, έχει γίνει θέσφατο. Στην προηγούμενή μου δουλειά, με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος, οι συνάδελφοί μου άφηναν συχνά υπονοούμενα για τα κιλά μου ή μου πρότειναν δίαιτες. Άλλη παρανόηση αυτή. Νομίζουν ότι επειδή είμαστε χοντροί, δεν ξέρουμε από δίαιτες. Παιδιά, εμείς ξέρουμε καλύτερα από σας», λέει η Κατερίνα. «Εγώ όταν φτιάχνω βιογραφικό, ψάχνω τη φωτογραφία που θα φαίνομαι πιο αδύνατη. Είναι ηλίθιο, το ξέρω, αλλά το κάνω. Αγχώνομαι για το τι θα γίνει, αν με καλέσουν και με δουν από κοντά. Κανένας, βέβαια, μέχρι στιγμής δε με έχει καλέσει», συμπληρώνει η Ειρήνη.
Η χοντροφοβία είναι ύπουλη. Δεν εκφράζεται μόνο ως αποστροφή. Μπορεί να εκφραστεί και ως ηθικός πανικός για την υγεία. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν χιλιάδες αδύνατοι άνθρωποι που δεν γυμνάζονται, που δεν κάνουν υγιεινή διατροφή, που αρέσκονται σε βλαβερές συνήθειες, όπως το κάπνισμα ή το αλκοόλ, που μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Κανένας αδύνατος δεν στοχοποιήθηκε από το σχήμα του σώματός του και μόνο ως άρρωστος. Για τους χοντρούς ανθρώπους, όμως, το μέγεθος του σώματός τους στη συλλογική συνείδηση ισοδυναμεί με κοκκινισμένες εξετάσεις αίματος και ακτινογραφίες γεμάτες βρώμικες σκιές. «Είναι το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που έχω ακούσει. Εγώ είμαι ένα εν δυνάμει vegan άτομο , πίνω ελάχιστο αλκοόλ, έχω σχεδόν κόψει το τσιγάρο. Έχω έναν φίλο αδύνατο που τρώει κατά βάση junk food και παίρνει ναρκωτικά. Κανένας άνθρωπος που δεν τον ξέρει, δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να μην είναι υγιής. Πώς μπορείς, λοιπόν, να κρίνεις μόνο από την εμφάνιση ενός ανθρώπου αν κάνει ανθυγιεινή ζωή. Στην τελική, αν κάνω ανθυγιεινή ζωή, τι σε νοιάζει; Είναι δική μου η ζωή, δικό μου το σώμα και δεν σου πέφτει λόγος». Η Ειρήνη, παραθέτοντας αυτήν τη βιωματική εμπειρία, φωτίζει την υποκριτική όψη του ζητήματος. Η σχέση πάχους - υγείας είναι σχέση συσχέτισης και όχι αιτιότητας. Επιπλέον, η υγεία δεν είναι ηθική υποχρέωση του υποκειμένου, αλλά ένα πολύ πιο περίπλοκο και πολυπαραγοντικό ζήτημα. Σ’ έναν πολύ μικρό βαθμό, είναι θέμα επιλογής του ίδιου του ατόμου, την οποία πάντα διατηρούμε το δικαίωμα να μην κάνουμε. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι παράγοντες που τεκμηριωμένα επιβαρύνουν την υγεία του μαζικού πληθυσμού, όπως οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες ή η περιβαλλοντική μόλυνση, αλλά δεν συγκεντρώνουν σε επίπεδο καθημερινότητας τόσο μένος. Επίσης, το bullying εις βάρος των παχουλών ατόμων μάλλον προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά στην υγεία τους από τα κιλά τους, επειδή πονάει. Ενσταλάζει απογοήτευση στη σκέψη τους και μετατρέπει το σώμα τους σε ακούσιο κοιμητήριο επιθυμιών. Πάλι, τα διεθνή δεδομένα δείχνουν ότι οι χοντροί έφηβοι που έχουν υποστεί εκφοβισμό έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν αυτοκτονικές τάσεις.
Συνεχίζοντας το αράδιασμα στερεοτύπων, τα παχουλά άτομα, εκτός από μη υγιή, είναι και αποσεξουαλικοποιημένα. Αναπαρίστανται ως αντιερωτικά πλάσματα που δεn μπορούν να ασκήσουν γοητεία και άρα έχουν σπάνιες ή ανύπαρκτες σεξουαλικές σχέσεις. «Μου έχει τύχει να με αντιμετωπίσουν σαν να μην κάνω καθόλου σεξ ή να μην πιστεύουν ότι κάνω πολύ σεξ. Γιατί όμως; Είναι πολύ εύκολο για έναν γκέι άνδρα να κάνει σεξ. Αυτό που είναι δύσκολο, είναι το σεξ να εξελιχθεί σε σχέση. Πέρσι γούσταρα πολύ κάποιον και μου είπε ότι ενώ του αρέσουν τα παχουλά άτομα, ντρέπεται να το μοιραστεί με τα φιλαράκια του, επειδή βιώνει και αυτός τη διάκριση. Αυτό είναι επίσης μια έμμεση μορφή χοντροφοβίας», μου εξηγεί ο Αβραάμ. Τον ρωτάω αν ο ΛΟΑΤΚ χώρος είναι πιο ανοιχτός, αν δίνει περισσότερες δυνατότητες στις ετερότητες να εκφραστούν και να εκπληρωθούν ερωτικά. «Tη μεγαλύτερη χοντροφοβία την έχω βιώσει από γκέι άνδρες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι αλήθεια. Μου έχει συμβεί σε dating app να στέλνω μήνυμα και να μου γράψουν από “προτιμώ να μην κάνω σεξ ποτέ ξανά”, μέχρι “τράβα ψόφα καρκινιάρη, να βγάλεις καρκίνο εσύ και η μάνα σου”. Καταλαβαίνεις τώρα για πόσο μίσος μιλάμε; Επειδή είσαι χοντρός, ο άλλος να σου εύχεται να πάθεις καρκίνο. Είναι μια καταπιεσμένη κοινότητα που πρέπει να μετουσιώσει την καταπίεσή της σε ενσυναίσθηση και να μην καταπιέζει άλλες μειονότητες», απαντάει.


Τα χοντρά σώματα είναι αποσεξουαλικοποιημένα και ταυτόχρονα μετατρέπονται σε κάτι εξωτικό. Αν διατρέξει κανείς το Διαδίκτυο θα βρει στις σελίδες πορνογραφίας και γνωριμιώνένα μεγάλο κοινό που ενδιαφέρεται για τη σεξουαλικότητα των χοντρών θηλυκοτήτων. Όμως και πάλι, έχει στοιχεία φετιχισμού λες και η σεξουαλικότητα των παχουλών ατόμων οφείλει να είναι πάντα παθολογικοποιημένη, είτε ανύπαρκτη είτε διαστροφική. «Το YouPorn είχε βγάλει κάποια στιγμή στατιστικά για το ελληνικό κοινό. Στη δεύτερη θέση ήταν η κατηγορία chubby women. Από τη μια το κατακρίνουμε, από την άλλη είναι και ένα κρυφό φετίχ. Εγώ, όταν έκανα μια γυμνή φωτογράφιση, πήρα 40 μηνύματα από άνδρες για σεξ και ήταν όλα τέτοιου χαρακτήρα», αναφέρει η Ειρήνη.


Συζητήσαμε πολλή ώρα για την καινούργια σειρά εσωρούχων της Rihanna που φτάνει έως το XXXL, για τα plussize μοντέλα του εξωτερικού, για αυτήν την πολλή δειλή και τρομερά αργοπορημένη προσπάθεια της μόδας να εξιλεωθεί απέναντι στον ψυχαναγκασμό των σκελετωμένων σωμάτων που προώθησε για χρόνια, θρυμματίζοντας τα κορμιά και τον ψυχισμό χιλιάδων κοριτσιών που έμεναν πεινασμένα και δυστυχισμένα, για να γίνουν μια αψεγάδιαστη, αλλά αναλώσιμη σιλουέτα σ’ ένα ιλουστρασιόν εξώφυλλο. Στην Ελλάδα, βέβαια, οι αλυσίδες ρούχων και οι σχεδιαστές αρνούνται να συμπεριλάβουν στις δημιουργίες τους τις ανάγκες των παχουλών ατόμων. Το να ψωνίσεις ρούχα, ένα απλό και συνήθως ευχάριστο στιγμιότυπο της καθημερινότητας, απλώς διαγράφεται. Πρέπει κατά βάση να παραγγείλεις ρούχα από το Ίντερνετ, για να βρεις το νούμερό σου, χωρίς να τα δεις, να τα ακουμπήσεις και να τα δοκιμάσεις.

Τα χοντρά σώματα έχουν χλευαστεί, υποτιμηθεί και κακοποιηθεί πολλαπλώς και αυτό το ίχνος δεν μπορεί να σβήσει, παρά την όποια προσωπική προσπάθεια ενδυνάμωσης έχεις κάνει. «Όση αυτοπεποίθηση και αν έχεις, μια μέρα θα νιώθεις κουρασμένη. Θα πεις,“δεν θέλω άλλο, δεν θέλω να με κοιτάνε έτσι, δεν θέλω να ακούω αυτά τα σχόλια”. Επίσης, δεν θέλω να αδυνατίσω. Είναι δικαίωμά μου», προσθέτει η Ειρήνη. «Μικρός πέρασα πολλά βράδια κλαίγοντας. Στο σχολείο προσπαθούσα να είμαι αόρατος, απέφευγα να πηγαίνω σε πάρτι. Δεν θέλω να μιλήσω ακριβώς για κατάθλιψη. Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αυτά τα κατάλοιπα μένουν, αλλά μαθαίνεις να θωρακίζεσαι καλύτερα απέναντι στις προσβολές. Δεν ζητάω από κανέναν να με αποδεχτεί. Κανένας στρέιτ ή αδύνατος δεν ζήτησε αποδοχή. Εγώ γιατί να ζητήσω; Δεν σ’ ενοχλώ, δεν κάθομαι πάνω σου. Αν καθόμουν πάνω σου, ΟΚ, να μου πεις να αδυνατίσω λίγο, επειδή δεν μπορείς να με σηκώσεις», αναφώνησε με σαρκασμό ο Αβραάμ και αποχαιρετιστήκαμε.

Το body positive movement και ο χοντρακτιβισμός ως κομμάτι του, δεν είναι μια καινούργια υπόθεση. Στο εξωτερικό, τέτοιες ομάδες δραστηριοποιούνται χρόνια. Αναδεικνύουν πως το σώμα δεν είναι μόνο η υλική υπόσταση της ύπαρξής μας, αδιαπέραστη από κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες, αλλά ένα πεδίο στο οποίο ασκούνται οι σχέσεις εξουσίας. Ο έλεγχος του σώματος και της επιθυμίας είναι ένας βασικός μηχανισμός χειραγώγησης της προσωπικότητας. Πρέπει να επιδιώκεις πάντα το καλούπι ενός λεπτού, νεανικού, σχεδόν πλαστικού σώματος, όσες θυσίες και αν προϋποθέτει. Αλλιώς, το σώμα σου θα λογίζεται πάντα ως ένα νοητό δοχείο που μπορούμε να πετάξουμε βιτριόλι. Μ’ αυτήν την έννοια, η αντίσταση στη διαδικασία πειθάρχησης του σώματος είναι βαθιά πολιτική, επειδή δεν αφορά τη διευθέτηση μιας διαπροσωπικής ασυμμετρίας, αλλά στον τρόπο που ένα ολόκληρο σύστημα κατηγοριοποιεί τα σώματα σε αποδεκτά και φυσιολογικά ή ανεπαρκή, περιττά και παθολογικά. Ωστόσο, το να παραδεχτείς στην Ελλάδα ότι είσαι χοντρή μοιάζει με μοιρολατρική ομολογία ήττας. Το «χοντρή» είναι μια ταυτότητα που δεν μπορεί να υποδηλώνει άνεση ή περηφάνια. Ο χοντρακτιβισμός στη χώρα μας είναι κάτι πολύ πρόσφατο που στοχεύει στην επανοικειοποίηση της ταυτότητας της χοντρής χωρίς ενοχές και απολογίες.

[Gherschaagk]

Επίσης να αναφέρω πως δεν έχω πρόβλημα με άτομα με πσραπανίσια κιλά. Συναναστρέφομαι έναν άντρα και μια γυναίκα που είναι υπέρβαροι, στα μεγάλα φόρτε τους είχαν φτάσει τα 156 και 120 αντίστοιχα. Ο άντρας πέρασε 3 μήνες στην εντατική, μετά από ατύχημα, έπεσε σε κώμα στα χειρουργεία και συνήλθε μετά από 2 σηψαιμικά σοκ που παραλίγο να τον χάσουμε. Σε αυτούς τους 3 μήνες έχασε 80 κιλά, έφαγε τις σάρκες του. Έμεινε μόνο το λίπος, τα κόκαλα και το δέρμα. Του πήρε καιρό να ξανασταθεί στα πόδια του και από τότε άρχισε πολύ σιγά να ξαναπαίρνει. Πριν το ατύχημα μας είχε πει πως είχε ξεκινήσει να πηγαίνει σε διατροφολόγο. Αποδείχτηκε πως μας έλεγε ψέματα. Η γυναίκα συμπεριφέρεται σαν να είναι 70χρονη ενώ είναι 40. Δυσκολεύεται σε κάθε της κίνηση. Δεν δέχτηκε ποτέ να συζητήσει για το βάρος της, είναι πολύ επιθετική και σε κάποια φάση που πήγε σε διατροφολόγο, έκανε τη ζωή της διατροφολόγου κόλαση. Εννοείται δεν έχασε γραμμάριο.

[ΓΑΛΗ]

«Είμαστε Χοντρές* Χωρίς Ενοχές» - ​Ο Ελληνικός Χοντρακτιβισμός https://www.vice.com/gr/article/j5kdmd/ ... &site=vice
[img]https://i.postimg.cc/T14SWrZX/1527 ... .png[/img]
[img]https://i.postimg.cc/ryrYhrXz/1527 ... .png[/img]


..........Το καλοκαίρι είναι ευλογία. Απλώς δεν την παίρνεις από την Εκκλησία. Την παίρνεις από τη ζυγαριά. Αυτή λειτουργεί ως διαμεσολαβητής ανάμεσα σε σένα και την πανοπτική ματιά της εξουσίας. Μεταφράζει σε κιλά την αξία στο κοινωνικό χρηματιστήριο. Αν αποκλίνεις λίγο από τη νόρμα της, τότε το καλοκαίρι δεν είναι για σένα. Αν αποκλίνεις περισσότερο, τότε μάλλον καμία εποχή δεν είναι για σένα. .......

..........Δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς κάποια άλλη μορφή μίσους που να είναι τόσο κανονικοποιημένη, όσο αυτή που ασκείται στα χοντρά σώματα. Συντελείται με τέτοια συχνότητα που διαπερνά όλες τις σφαίρες της ζωής, την οικογένεια, την εκπαίδευση, την εργασία, τον έρωτα, την ιατρική, τον πολιτισμό. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο, που δεν επισημαίνεται καν ως μίσος, αλλά θεωρείται αντανακλαστικό. Αν, λοιπόν, θεωρείς ότι τα παχουλά άτομα χαλάνε την αισθητική σου, ότι δεν έχουν έναν υγιεινό τρόπο ζωής, ότι είναι ράθυμα και βαριούνται να αδυνατίσουν, ότι λένε ψέματα και καταβροχθίζουν κρυφά ό,τι βρουν μπροστά τους, ότι είναι αξιολύπητα, επειδή δεν έχουν αυτοεκτίμηση, τότε, ναι, είσαι χοντροφοβικός - και αυτό είναι ρατσισμός..........

Ο ελληνικός χοντρακτιβισμός

Ο Αβραάμ Βροχίδης είναι 29 ετών, απασχολείται ως petkeeper και συνοδός-φροντιστής παιδιών με αναπηρία, αυτοπροσδιορίζεται ως ένα fatqueer άτομο . Η Ειρήνη Πάλμου είναι 24 ετών, σπουδάζει ψυχολογία και είναι λεσβία . Η Κατερίνα Μάντουκα είναι επίσης 24 ετών, έχει σπουδάσει κοινωνική εργασία και είναι στρέιτ. Είναι και οι τρεις μέλη της ομάδας FatUnicorns, μιας πρωτοβουλίας χοντρακτιβισμού που στοχεύει στην απενοχοποίηση και την ενδυνάμωση των παχουλών ατόμων.
............ Κάθε καταραμένο καλοκαίρι θα ακούσεις τρομερά σχόλια, “φάλαινα”, “ψόφα” - ό,τι μπορείς να φανταστείς. Πέρσι στην παραλία γελούσαν στη μάπα μου με αισχρό τρόπο. Τους κοιτούσα στα μάτια, αλλά δεν τους ενδιέφερε καθόλου», λέει η Ειρήνη. Το body shaming στοχεύει όλους τους ανθρώπους που η εικόνα τους δεν ταυτίζεται με τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς. Εκφράζεται, όμως, με πολύ μεγαλύτερη ένταση απέναντι στις γυναίκες. Στους cis άνδρες (τα άτομα που η αντίληψή τους για το φύλο τους συμφωνεί με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση) και ιδίως στους ετεροφυλόφιλους, τα όρια είναι πολύ πιο ευέλικτα. Δικαιούνται να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο, συμβολικά και κυριολεκτικά. Η πατριαρχική δόμηση των κοινωνιών και η διάχυτη σεξιστική κουλτούρα ευνοούν την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος, λες και αυτό είναι προορισμένο να ικανοποιεί τη φαντασίωση και την αισθητική των ανδρών. Ο κακοποιητικός λόγος, λοιπόν, είναι το τίμημα που πληρώνουν οι χοντρές θηλυκότητες, επειδή δεν ικανοποιούν τα ανδρικά κριτήρια. Σίγουρα, αυτό δεν συμβαίνει μόνο το καλοκαίρι. Απλώς το καλοκαίρι η φυσική ανάγκη για λιγότερα και πιο ελαφριά ρούχα αφήνει το σώμα περισσότερο εκτεθειμένο στο μικροσκόπιο της κριτικής. Η πρωταρχική πηγή της καταπίεσης είναι συχνά η ίδια η οικογένεια. Δεν έχει τα χαρακτηριστικά του χλευασμού και της θυμηδίας. Έχει το περίβλημα της φροντίδας και της αγάπης. Γίνεται για το «καλό σου». Ακόμη κι αν αυτό σου κοστίζει πολλές συνεδρίες στον ψυχαναλυτή κατά την ενήλικη ζωή σου.
[img]https://i.postimg.cc/1tzJc80R/1527 ... .png[/img]
«Την ντροπή τη μαθαίνεις πρώτα από τους συγγενείς σου. “Μην τρως τόσο, θα παχύνεις. Πέρσι που ήσουν πιο αδύνατος, ήσουν πιο όμορφος”. Εγώ τόλμησα και έβγαλα την μπλούζα μου μπροστά στους γονείς μου σε ηλικία 22 ετών. Ήταν η χρονιά που έκανα πρώτη φορά σεξ και αυτό με έκανε να νιώθω πιο άνετα με το σώμα μου. Μετά, πήγα στο σπίτι της μητέρας μου και πίστεψα ότι μπορώ να βγάλω τη μπλούζα μου χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν. Μας κάνουν και εμάς τους ίδιους χοντροφοβικούς. Εγώ παλιότερα δεν ήθελα να έχω σεξουαλικές επαφές με παχουλά άτομα. Αν κυκλοφορούσα στον δρόμο μ’ ένα πιο χοντρό άτομο από εμένα, ενδόμυχα ένιωθα ανακουφισμένος. Σκεφτόμουν ότι θα στοχοποιηθεί αυτός κι εγώ θα περάσω απαρατήρητος. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχει συμβεί. Έπρεπε να αποδομήσω πολλά στερεότυπα μέσα μου, για να πω ότι είναι ΟΚ να είσαι χοντρός. Το πιο σοκαριστικό κατά την άποψή μου είναι να βλέπεις άτομα που υπήρξαν παχουλά να αρθρώνουν υποτιμητικά και προσβλητικά σχόλια για το βάρος. Δηλαδή, αδυνατίζουν και εκτονώνουν πάνω σου όλη την επιθετικότητα που έχουν δεχτεί», λέει ο Αβραάμ.
[img]https://i.postimg.cc/sDSdZLD6/1527 ... .png[/img]
Η χοντροφοβία δεν είναι ποτέ ένα εξωτερικό γεγονός. Εσωτερικεύεται. Γίνεται εμμονή και βάζει εσένα τον ίδιο να εξελίσσεσαι σε αυστηρό επόπτη του εαυτού σου. Βιώνεται ως πραγματικότητα από τα παχουλά άτομα και ως απειλή από όλους τους άλλους. Πρέπει να πασχίζεις να αδυνατίσεις ή να μην παχύνεις. Να σπαταλάς σχέσεις, ενέργεια, συναίσθημα, χρήμα, για να μεταμορφώσεις το σώμα σου. Αν δεν τα καταφέρεις, να βρίσκεσαι σε μια διαρκή απολογία, το σώμα σου να είναι ένα επείγον διακύβευμα. «Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποια είναι η δική σου αντίληψη και ποια σου έχει επιβληθεί. Βγαίνεις στον δρόμο - ακόμη και αν δε σε κοιτάνε, εσύ νομίζεις ότι σε κοιτάνε, ότι σκέφτονται άσχημα για σένα. Για πολλά χρόνια, ζούσα με συστολές, πρόσεχα τι θα φορέσω, πώς θα κάτσω. Τα social media και το κίνημα του body positivity με βοήθησαν να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Δεν λέω ότι έχω αποβάλλει εντελώς τις ενοχές. Αισθάνομαι, όμως, καλύτερα», τονίζει η Κατερίνα.
Η χοντροφοβία, λοιπόν, είναι εκείνο το πλέγμα σχέσεων και μηχανισμών που υπονοεί ρητά ότι το μέγεθος του σώματός σου συνδηλώνει τη διανόηση, την ηθική, την εργατικότητα και τη γοητεία σου. Μπορεί παλιότερα τα παχουλά σώματα να ήταν δείγμα ευρωστίας. Στη νεωτερικότητα, όμως, η πολιτισμική τους πλαισίωση είναι αρνητική και υφίστανται την απαξίωση της προσωπικότητάς τους, την κοινωνική απομόνωση, αλλά και ανοιχτές διακρίσεις θεσμικού χαρακτήρα. Τα παχουλά άτομα, για παράδειγμα, τρέμουν, όταν πρόκειται να πετάξουν με αεροπλάνο,επειδή πολλές αεροπορικές εταιρείες προβλέπουν ειδικές πολιτικές για «επιβάτες μεγάλου μεγέθους», οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν από την επέκταση ζώνης που ρίχνει πάνω σου όλα τα βλέμματα, μέχρι την άρνηση της θέσης σου στο αεροπλάνο -όπως συνέβη στον σκηνοθέτηKevinSmith,όταν ταξίδευε την εταιρεία Southwest- ή να σε υποχρεώσουν να πληρώσεις δύο θέσεις, για να πετάξεις.
[img]https://i.postimg.cc/g2d5Lk7j/1527 ... .png[/img]
Διεθνή στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι τα παχουλά άτομα αντιμετωπίζουν ανισότητα στην αγορά εργασίας, τόσο ως προς τις αμοιβές όσο και ως προς τη δυνατότητα επαγγελματικής ανέλιξης. Σπάνια προωθούνται σε θέσεις ιεραρχίας. Αντίθετα, οι σύμβουλοι καριέρας τούς προτείνουν θέσεις που δεν απαιτούν διαπροσωπική επαφή. Οι γυναίκες, σύμφωνα με παλιότερα έρευνα του Πανεπιστημίου του Γέιλ , έχουν διπλάσια πιθανότητα να υποστούν διακρίσεις με κριτήριο το βάρος τους. Ακόμη περισσότερο, υπάρχουν θέσεις εργασίας που θεωρούνται εξαρχής απαγορευτικές. Αυτό στη χώρα μας αποτυπώνεται εύγλωττα στη γνωστή, ανεκδιήγητη και βαθιά σεξιστική αγγελία τύπου «ζητείται κοπέλα εμφανίσιμη».

«Όταν βρίσκω τέτοιες αγγελίες, δεν παίρνω ποτέ τηλέφωνο. Ξέρω ότι δεν εννοούν εμένα. Αλλά γιατί εγώ δεν είμαι εμφανίσιμη; Το πάχος έχει ταυτιστεί με την ασχήμια. Παρότι είναι εντελώς αυθαίρετο, έχει γίνει θέσφατο. Στην προηγούμενή μου δουλειά, με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος, οι συνάδελφοί μου άφηναν συχνά υπονοούμενα για τα κιλά μου ή μου πρότειναν δίαιτες. Άλλη παρανόηση αυτή. Νομίζουν ότι επειδή είμαστε χοντροί, δεν ξέρουμε από δίαιτες. Παιδιά, εμείς ξέρουμε καλύτερα από σας», λέει η Κατερίνα. «Εγώ όταν φτιάχνω βιογραφικό, ψάχνω τη φωτογραφία που θα φαίνομαι πιο αδύνατη. Είναι ηλίθιο, το ξέρω, αλλά το κάνω. Αγχώνομαι για το τι θα γίνει, αν με καλέσουν και με δουν από κοντά. Κανένας, βέβαια, μέχρι στιγμής δε με έχει καλέσει», συμπληρώνει η Ειρήνη.
Η χοντροφοβία είναι ύπουλη. Δεν εκφράζεται μόνο ως αποστροφή. Μπορεί να εκφραστεί και ως ηθικός πανικός για την υγεία. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν χιλιάδες αδύνατοι άνθρωποι που δεν γυμνάζονται, που δεν κάνουν υγιεινή διατροφή, που αρέσκονται σε βλαβερές συνήθειες, όπως το κάπνισμα ή το αλκοόλ, που μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Κανένας αδύνατος δεν στοχοποιήθηκε από το σχήμα του σώματός του και μόνο ως άρρωστος. Για τους χοντρούς ανθρώπους, όμως, το μέγεθος του σώματός τους στη συλλογική συνείδηση ισοδυναμεί με κοκκινισμένες εξετάσεις αίματος και ακτινογραφίες γεμάτες βρώμικες σκιές. «Είναι το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που έχω ακούσει. Εγώ είμαι ένα εν δυνάμει vegan άτομο , πίνω ελάχιστο αλκοόλ, έχω σχεδόν κόψει το τσιγάρο. Έχω έναν φίλο αδύνατο που τρώει κατά βάση junk food και παίρνει ναρκωτικά. Κανένας άνθρωπος που δεν τον ξέρει, δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να μην είναι υγιής. Πώς μπορείς, λοιπόν, να κρίνεις μόνο από την εμφάνιση ενός ανθρώπου αν κάνει ανθυγιεινή ζωή. Στην τελική, αν κάνω ανθυγιεινή ζωή, τι σε νοιάζει; Είναι δική μου η ζωή, δικό μου το σώμα και δεν σου πέφτει λόγος». Η Ειρήνη, παραθέτοντας αυτήν τη βιωματική εμπειρία, φωτίζει την υποκριτική όψη του ζητήματος. Η σχέση πάχους - υγείας είναι σχέση συσχέτισης και όχι αιτιότητας. Επιπλέον, η υγεία δεν είναι ηθική υποχρέωση του υποκειμένου, αλλά ένα πολύ πιο περίπλοκο και πολυπαραγοντικό ζήτημα. Σ’ έναν πολύ μικρό βαθμό, είναι θέμα επιλογής του ίδιου του ατόμου, την οποία πάντα διατηρούμε το δικαίωμα να μην κάνουμε. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι παράγοντες που τεκμηριωμένα επιβαρύνουν την υγεία του μαζικού πληθυσμού, όπως οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες ή η περιβαλλοντική μόλυνση, αλλά δεν συγκεντρώνουν σε επίπεδο καθημερινότητας τόσο μένος. Επίσης, το bullying εις βάρος των παχουλών ατόμων μάλλον προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά στην υγεία τους από τα κιλά τους, επειδή πονάει. Ενσταλάζει απογοήτευση στη σκέψη τους και μετατρέπει το σώμα τους σε ακούσιο κοιμητήριο επιθυμιών. Πάλι, τα διεθνή δεδομένα δείχνουν ότι οι χοντροί έφηβοι που έχουν υποστεί εκφοβισμό έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν αυτοκτονικές τάσεις.
Συνεχίζοντας το αράδιασμα στερεοτύπων, τα παχουλά άτομα, εκτός από μη υγιή, είναι και αποσεξουαλικοποιημένα. Αναπαρίστανται ως αντιερωτικά πλάσματα που δεn μπορούν να ασκήσουν γοητεία και άρα έχουν σπάνιες ή ανύπαρκτες σεξουαλικές σχέσεις. «Μου έχει τύχει να με αντιμετωπίσουν σαν να μην κάνω καθόλου σεξ ή να μην πιστεύουν ότι κάνω πολύ σεξ. Γιατί όμως; Είναι πολύ εύκολο για έναν γκέι άνδρα να κάνει σεξ. Αυτό που είναι δύσκολο, είναι το σεξ να εξελιχθεί σε σχέση. Πέρσι γούσταρα πολύ κάποιον και μου είπε ότι ενώ του αρέσουν τα παχουλά άτομα, ντρέπεται να το μοιραστεί με τα φιλαράκια του, επειδή βιώνει και αυτός τη διάκριση. Αυτό είναι επίσης μια έμμεση μορφή χοντροφοβίας», μου εξηγεί ο Αβραάμ. Τον ρωτάω αν ο ΛΟΑΤΚ χώρος είναι πιο ανοιχτός, αν δίνει περισσότερες δυνατότητες στις ετερότητες να εκφραστούν και να εκπληρωθούν ερωτικά. «Tη μεγαλύτερη χοντροφοβία την έχω βιώσει από γκέι άνδρες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι αλήθεια. Μου έχει συμβεί σε dating app να στέλνω μήνυμα και να μου γράψουν από “προτιμώ να μην κάνω σεξ ποτέ ξανά”, μέχρι “τράβα ψόφα καρκινιάρη, να βγάλεις καρκίνο εσύ και η μάνα σου”. Καταλαβαίνεις τώρα για πόσο μίσος μιλάμε; Επειδή είσαι χοντρός, ο άλλος να σου εύχεται να πάθεις καρκίνο. Είναι μια καταπιεσμένη κοινότητα που πρέπει να μετουσιώσει την καταπίεσή της σε ενσυναίσθηση και να μην καταπιέζει άλλες μειονότητες», απαντάει.

[img]https://i.postimg.cc/JnBKd9FS/1527 ... .png[/img]
Τα χοντρά σώματα είναι αποσεξουαλικοποιημένα και ταυτόχρονα μετατρέπονται σε κάτι εξωτικό. Αν διατρέξει κανείς το Διαδίκτυο θα βρει στις σελίδες πορνογραφίας και γνωριμιώνένα μεγάλο κοινό που ενδιαφέρεται για τη σεξουαλικότητα των χοντρών θηλυκοτήτων. Όμως και πάλι, έχει στοιχεία φετιχισμού λες και η σεξουαλικότητα των παχουλών ατόμων οφείλει να είναι πάντα παθολογικοποιημένη, είτε ανύπαρκτη είτε διαστροφική. «Το YouPorn είχε βγάλει κάποια στιγμή στατιστικά για το ελληνικό κοινό. Στη δεύτερη θέση ήταν η κατηγορία chubby women. Από τη μια το κατακρίνουμε, από την άλλη είναι και ένα κρυφό φετίχ. Εγώ, όταν έκανα μια γυμνή φωτογράφιση, πήρα 40 μηνύματα από άνδρες για σεξ και ήταν όλα τέτοιου χαρακτήρα», αναφέρει η Ειρήνη.

[img]https://i.postimg.cc/LsJVncmh/1527 ... .png[/img]
Συζητήσαμε πολλή ώρα για την καινούργια σειρά εσωρούχων της Rihanna που φτάνει έως το XXXL, για τα plussize μοντέλα του εξωτερικού, για αυτήν την πολλή δειλή και τρομερά αργοπορημένη προσπάθεια της μόδας να εξιλεωθεί απέναντι στον ψυχαναγκασμό των σκελετωμένων σωμάτων που προώθησε για χρόνια, θρυμματίζοντας τα κορμιά και τον ψυχισμό χιλιάδων κοριτσιών που έμεναν πεινασμένα και δυστυχισμένα, για να γίνουν μια αψεγάδιαστη, αλλά αναλώσιμη σιλουέτα σ’ ένα ιλουστρασιόν εξώφυλλο. Στην Ελλάδα, βέβαια, οι αλυσίδες ρούχων και οι σχεδιαστές αρνούνται να συμπεριλάβουν στις δημιουργίες τους τις ανάγκες των παχουλών ατόμων. Το να ψωνίσεις ρούχα, ένα απλό και συνήθως ευχάριστο στιγμιότυπο της καθημερινότητας, απλώς διαγράφεται. Πρέπει κατά βάση να παραγγείλεις ρούχα από το Ίντερνετ, για να βρεις το νούμερό σου, χωρίς να τα δεις, να τα ακουμπήσεις και να τα δοκιμάσεις.

Τα χοντρά σώματα έχουν χλευαστεί, υποτιμηθεί και κακοποιηθεί πολλαπλώς και αυτό το ίχνος δεν μπορεί να σβήσει, παρά την όποια προσωπική προσπάθεια ενδυνάμωσης έχεις κάνει. «Όση αυτοπεποίθηση και αν έχεις, μια μέρα θα νιώθεις κουρασμένη. Θα πεις,“δεν θέλω άλλο, δεν θέλω να με κοιτάνε έτσι, δεν θέλω να ακούω αυτά τα σχόλια”. Επίσης, δεν θέλω να αδυνατίσω. Είναι δικαίωμά μου», προσθέτει η Ειρήνη. «Μικρός πέρασα πολλά βράδια κλαίγοντας. Στο σχολείο προσπαθούσα να είμαι αόρατος, απέφευγα να πηγαίνω σε πάρτι. Δεν θέλω να μιλήσω ακριβώς για κατάθλιψη. Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αυτά τα κατάλοιπα μένουν, αλλά μαθαίνεις να θωρακίζεσαι καλύτερα απέναντι στις προσβολές. Δεν ζητάω από κανέναν να με αποδεχτεί. Κανένας στρέιτ ή αδύνατος δεν ζήτησε αποδοχή. Εγώ γιατί να ζητήσω; Δεν σ’ ενοχλώ, δεν κάθομαι πάνω σου. Αν καθόμουν πάνω σου, ΟΚ, να μου πεις να αδυνατίσω λίγο, επειδή δεν μπορείς να με σηκώσεις», αναφώνησε με σαρκασμό ο Αβραάμ και αποχαιρετιστήκαμε.

Το body positive movement και ο χοντρακτιβισμός ως κομμάτι του, δεν είναι μια καινούργια υπόθεση. Στο εξωτερικό, τέτοιες ομάδες δραστηριοποιούνται χρόνια. Αναδεικνύουν πως το σώμα δεν είναι μόνο η υλική υπόσταση της ύπαρξής μας, αδιαπέραστη από κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες, αλλά ένα πεδίο στο οποίο ασκούνται οι σχέσεις εξουσίας. Ο έλεγχος του σώματος και της επιθυμίας είναι ένας βασικός μηχανισμός χειραγώγησης της προσωπικότητας. Πρέπει να επιδιώκεις πάντα το καλούπι ενός λεπτού, νεανικού, σχεδόν πλαστικού σώματος, όσες θυσίες και αν προϋποθέτει. Αλλιώς, το σώμα σου θα λογίζεται πάντα ως ένα νοητό δοχείο που μπορούμε να πετάξουμε βιτριόλι. Μ’ αυτήν την έννοια, η αντίσταση στη διαδικασία πειθάρχησης του σώματος είναι βαθιά πολιτική, επειδή δεν αφορά τη διευθέτηση μιας διαπροσωπικής ασυμμετρίας, αλλά στον τρόπο που ένα ολόκληρο σύστημα κατηγοριοποιεί τα σώματα σε αποδεκτά και φυσιολογικά ή ανεπαρκή, περιττά και παθολογικά. Ωστόσο, το να παραδεχτείς στην Ελλάδα ότι είσαι χοντρή μοιάζει με μοιρολατρική ομολογία ήττας. Το «χοντρή» είναι μια ταυτότητα που δεν μπορεί να υποδηλώνει άνεση ή περηφάνια. Ο χοντρακτιβισμός στη χώρα μας είναι κάτι πολύ πρόσφατο που στοχεύει στην επανοικειοποίηση της ταυτότητας της χοντρής χωρίς ενοχές και απολογίες.

Θα επαναλάβω.

Παπαριές μιας λαίμαργης μαρίτσας που θέλει και τον χάι γκόμενο και τα απροσμέτρητα κυβικά του πεπτικού της συστήματος γεμάτα.

[Feindflug]

Spoiler

Ένα μη ψύχραιμο κείμενο για το bodyshaming και την χοντροφοβία https://ampa.lifo.gr/koinotita/ena-mi-p ... ntrofovia/
[img]https://i.postimg.cc/t4f0VztC/9fc2 ... .jpg[/img]
Μπορεί εμείς να θεωρούμε τα κιλά μας το μεγαλό μας μείον (που συνήθως δεν είναι εκεί το πρόβλημα όμως αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση). ΑΛΛΑ αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να μας προσβάλλει ή να έχει λόγο για αυτά. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! Αισθάνομαι ακόμα πολύ χάλια με το σώμα μου. Αλλά στα σχόλια για τα κιλά μου βγάζω νύχια και αυτοπεποίθηση σαν να είμαι Beyonce.

Αυτό μαθαίνεται με τα χρόνια. Και είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Γιατί έχουμε μάθει ότι αφού είμαστε “χοντρές” όταν οι άλλοι μας λένε “χοντρές” ή δίνουν συμβουλές για το πόσο να τρώμε, να σκύβουμε το κεφάλι.

Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να απαντήσουμε.

Γιατί μας αξίζει να τα ακούμε καθότι μας έχουνε μάθει ότι τα κιλά μας λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα της αξίας μας.

Δεν μας αξίζει να φοράμε ωραια ρούχα/να έχουμε τον σούπερ τέλειο γκόμενο/ να είμαστε χαρούμενες ακόμα και το απλό να βγούμε στην παραλία.

Και κυρίως δεν μας αξίζει να έχουμε φωνή και να απαντάμε. Μας κόβουν τη φωνή επειδή έχουμε κιλά. Το συνειδητοποιείτε; Σκύβουμε το κεφάλι και κλαίμε αντί να απαντήσουμε. Στη σχέση μας, στην φιλή μας, στην πωλήτρια, στον περαστικό. Λες και κάναμε κακό σε κάποιον. Βασικά κάνουμε κακό σε κάποιον. Σε εμάς τις ίδιες που δεν απαντάμε, που τα δεχόμαστε ως κάτι φυσιολογικό, που θεωρούμε μας αξίζει να πονάμε γιατί έχουμε κιλά.

Πήρε πολλά χρόνια να το μάθω. Να απαντάω σε αυτά τα σχόλια. Και το έμαθα κυρίως όταν αδυνάτισα και μου έλεγαν πάλι σχόλια για τα κιλά μου “σταμάτα τώρα τη δίαιτα, είσαι μία χαρά”. Τότε ήταν που άρχισα να απαντάω. Ότι το σώμα μου είναι δικό μου. Δικό μου. Και πρέπει να υπερασπίζομαι το δικαίωμα μου στο σώμα μου ενάντια στην κοινωνία.

Και τώρα που άλλαξα χώρα και ξαναπήρα τα χαμένα κιλά
συνεχίζω και απαντάω. Πιο πολύ από πριν.

Και δεν επιτρέπω και σε εμένα να τα σχολιάζω σε άλλους. Ακούω μόνο την διατροφολόγο μου και μόνο εκεί μιλάω. Γιατί ακόμα και άτομα με καλές προθέσεις δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται στο κεφάλι σου. Και αν τους μιλήσεις για το ότι στεναχωριέσαι, θα σου πούνε χάσε κιλά ή μήπως δεν προσπαθείς αρκετά. Οπότε το κόβουμε και στα άτομα με καλές προθέσεις.

Πλέον σε όλους στα σχόλια για το φαγητό και τα κιλά ξεσπαθώνω. Ακόμα και όταν γίνονται σε συνάδελφο. Η οποία τα δέχεται γιατί πιστεύει όπως μου είπε ότι επειδή είμαστε πολλά κιλά δεν μπορούμε να έχουμε ίσες ευκαιρίες στους καλούς άντρες. Και της τη λένε οι άντρες του γράφειου “τόσο ωραίο πρόσωπο αν ήσουν αδύνατη θα ήσουν γκομενάρα”. Αυτή σκύβει το κεφάλι και εγώ απαντάω. Για εμένα απαντάω. Και για όποια ακούσει.

ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΤΟ ΦΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

Τα σχόλια όταν άρχισα να μην τα δέχομαι, ελλατώθηκαν. Ή μπορεί να μην τους δίνω και εγώ σημασία πια. Δεν ξέρω. Οχυρωθείτε και καλή δύναμη. Βρείτε τη δύναμη να σας υπερασπιστείτε γιατί κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εσάς.

Με αφορμή αυτό γιατί ταυτίζομαι και λυπάμαι που υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που υποφέρουν.

Και τι να κάνουμε ρε τύπισσα; Αυτά είναι τα πρότυπα ομορφιάς στο 2020. Κανείς δεν σε αποκλείει από το να αγαπηθείτε με κάποιον σαν τον Μπέκαμ στην ομορφιά, αλλά οι πιθανότητες να σε γουστάρει κάποιος τέτοιος, είναι μικρότερες αν είσαι αρκετά παχύσαρκη, όχι όμως και μηδενικές.

Οκ, αν και δεν θεωρώ τον Μπέκαμ ως ενσάρκωση ανδρικής καλλονής, το ερώτημα παραμένει.

Αν όλοι οι χοντροί γούσταραν χοντρές και τούμπαλιν, το πρόβλημα θα είχε λυθεί.

Γιατί συνεχίζει να υφίσταται;

Το περίμενα ότι κάποια τύπισσα θα έλεγε ότι δεν γουστάρει τον Μπέκαμ.

Βάλε ρε δικιά μου όπου Μπέκαμ, ότι γουστάρεις στα κοινά αποδεκτά όρια, από David Hasselhoff και Σον Κόνερι μέχρι Ντένζελ Ουάσιγκτον και Κούρκουλο.

[stella]

οι γυναίκες είναι ικανές να ξενερώνουν που έχουν μεγάλα βυζιά. Δηλαδή αν έχεις το θεό σου.

Δεν ξενερώνουμε για πολύ.

Ωστόσο, προσπάθησε να τρέξεις με D cup. Άσε που όλα τα ωραία πρεταπορτέ ρούχα είναι για μικρό έως μέτριο στήθος.

Έχω φουλ c και τρέχω γιατί κυνηγάω το παιδάκι μου συνέχεια. Μια χαρά τρέχω. Γνωρίζω μαμάδες οι οποίες δε μπορούν να τρέξουν γιατί κουνιούνται περίεργα και πάνε σαν τις μαούνες φορώντας λάθος, εντελώς λάθος όμως, σουτιέν. Οκ μπορεί το d να είναι άλλη φάση αλλά εγώ δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα. Τόση μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσά μας;

Χαχα ελπίζω να μην το κυνηγάς χιλιόμετρα στον διάδρομο σερί (να σου ζήσει το παιδάκι!!!). Εννοούσα στην γυμναστική, όσο καλό και να είναι το σουτιέν, πάντα έχεις μια δυσφορία, να το πω κομψά.

Και στα πουκάμισα, τι ξενέρα;;; Αν κάνει στο στήθος, σου πλέει στη μέση και αν είναι μεσάτο, πρέπει να βάζεις κόπιτσα (έτσι το λένε;;; νομίζω) για να αποφύγεις εγκαίνια!!!

[foscilis]

Άρα, είναι προφανές ότι αυτά τα κινήματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά κατά βάση κομπλεξικές χοντρές (γιατί οι άντρες δεν ασχολούνται με φατ αξέπτανς πέρα από 5 σόι μπόυζ) που ιδεολογικοποιούν το κόμπλεξ τους.

οι γυναίκες είναι ικανές να ξενερώνουν που έχουν μεγάλα βυζιά. Δηλαδή αν έχεις το θεό σου.

Δεν ξενερώνουμε για πολύ.

Ωστόσο, προσπάθησε να τρέξεις με D cup. Άσε που όλα τα ωραία πρεταπορτέ ρούχα είναι για μικρό έως μέτριο στήθος.

Χρειάζεται να κάνω ψηφοφορία για να ξέρω αν το 100% θα προτιμούσε μαλαπερδα 32 εκατοστών ή ανεση στο τζογκινγκ και πρόσβαση στην κολεξιόν εφαρμοστων τζην της Μπερσκα;

[Papa John]

Εγώ πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που γνωρίζω ( ) που αντί να θέλει να χάσει κιλά,θέλει να πάρει.
Πριν την καραντίνα ρώτησα τον γυμναστή στο γυμναστήριο που πηγαίνω τι είδους διατροφή πρέπει να κάνω για να φτάσω τα 130+ και μου είπε ότι δεν πάω καθόλου καλά,λολ.
Βέβαια,θέλω πολλά κιλά σε συνδυασμό με ανεπτυγμένους μύες,έτσι κι αλλιώς σηκώνω πολλά κιλά.Δεν πίνω αλκοόλ,δεν καπνίζω,τρώω πολλά φρούτα και λαχανικά,δεν είμαι φαν του κόκκινου κρέατος,κάνω ποδήλατο και κολύμπι,οπότε (έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον) δεν έχω φοβίες για διαβήτες,καρδιακά επεισόδια κλπ.
Τώρα είμαι 116 κιλά και μόλις έφαγα ένα μιλφέιγ + ένα προφιτερόλ Αλλά είναι τα μοναδικά γλυκά που έφαγα,τα επόμενα θα είναι ακριβώς σε μία εβδομάδα.

Από μικρός θυμάμαι ότι προτιμούσα τον Μπαντ Σπένσερ από τον Τέρενς Χιλ,αλλά και πολλά άλλα παιδιά είχαν την ίδια προτίμηση,απλά αυτά ήθελαν να παραμείνουν αδύνατα και γραμμωμένα,εγώ ήθελα να γίνω ο Μπαντ Σπένσερ.Δόξα τω Θεώ,είμαι πολύ κοντά στο στόχο.

Και δεν μου αρέσουν καθόλου οι κοιλιακοί φέτες,όπως και τα τέλεια σώματα.Είμαι της μπυροκοιλιάς

Στο άρθρο πάντως λέει ότι οι χοντροί αντιμετωπίζουν εργασιακό ρατσισμό,αυτό δεν ισχύει,οι περισσότεροι υπάλληλοι,άντρες και γυναίκες, που βλέπω σε μαγαζιά ή σε ΔΥ,είναι εύσωμοι,όχι χοντροί,αλλά εύσωμοι.
Για να μην μιλήσω για διευθυντές,οι περισσότεροι/ες είναι μάλλον χοντροί.

[Otto Weininger]

Γενικά το να είσαι χοντρός είναι ανθυγιεινό. Συμφωνώ με το fat acceptance του στυλ "όχι στην καφρίλα" που λέει ο Ένοπλος.
Διαφωνώ με το "healthy at any size" που είναι απλά ψέμα.

Κι αυτό ακόμη λειτουργεί ως αποπροσανατολισμός.

Γιατί συνήθως βλέπουμε μια Plus size γυναίκα και η συζήτηση γίνεται για το αν είναι ανθυγιεινό (που είναι) και όχι για το ότι είναι το απειροστό plus size μοντέλο γένους θηλυκού που βλέπουμε.

Είναι σαν να σου λένε ότι μπορείς να πεις ότι είναι ανθυγιεινό, αρκεί να μην το πεις για γυναίκα. Γιατί... δικαιωματισμός. Γι' αυτό.

Ρε σεις, ξεχνάτε κάτι σημαντικό. Το θέμα δεν είναι τα επιπλέον κιλά αλλά το πως είναι κατανεμημένα. Μια όμορφη υπέρβαρη γυναίκα, σαφώς και μπορεί να είναι ερωτικό αντικείμενο πόθου για πολλούς αρσενικούς. Αυτό που απωθεί είναι η πλαδαρότητα. Τα κιλά, είναι όπως τα ρούχα. Τα φοράς ή σε φοράνε. Αν σε φοράνε, το ρίχνεις στη χοντροφοβία.

Ισχύει για άντρες και γυναίκες.

Υπάρχουν όντως γυναίκες με αρκετά περισσότερα κιλά από όσα θα έπρεπε και είναι πανέμορφες.

Το πρόβλημα ξεκινάει με τις ιπποποταμίνες ακτιβιστριες που το μοστραρουν ως κάτι φυσιολογικό και φοράνε ρούχα που προορίζονται για σώματα αδύνατα και γυμνασμένα, με αποτέλεσμα να μοιάζουν σαν ζουληγμενα μαφιν