Φοίβος Δεληβοριάς 's unofficial fan club

[hellegennes]

Μα δεν είναι εμφανές ότι εσύ μιλάς για ακαδημαϊκή μελέτη της τέχνης κι εμείς λέμε για ωραία έργα;

Προσωπικά με αφήνει αδιάφορο το πρώτο. Δηλαδή λίγο με νοιάζει πόσο πρωτοποριακό ήταν για την εποχή ένα μυθιστόρημα. Αυτό που με νοιάζει είναι το αποτέλεσμα. Αλλά τέλος, πάντων, δεν συζητάμε εδώ γι' αυτό το πράγμα.

[ST48410]

Κι εγώ για ωραία έργα μιλάω, αλλά εντοπίζω την ομορφιά (και) σε άλλα στοιχεία. Όταν μιλάμε για τέχνη* είναι πολύ περιοριστικό να αναφερόμαστε στην συναισθηματική φόρτιση που μας προκαλεί και μόνο. Και ένας ενοχλητικός πελάτης μπορεί να σε φορτίσει συναισθηματικά. Δεν λέει τίποτα αυτό από μόνο του.

*τέχνη του ανθρώπου, του όντος που διακρίνεται από τα άλλα επειδή μπορεί και σκέπτεται. Τέχνη που κάνει επειδή ακριβώς έχει την δυνατότητα να σκέπτεται. Ε, θαυμάζω την παρουσία αυτής της δυνατότητας στο έργο τέχνης. Τίποτα το ακαδημαϊκό. Υπάρχει σε κάθε εποχή ένα υλικό που το παίρνει στα χέρια του ο καθένας και ο ευφυής καλλιτέχνης κάνει περισσότερα από αυτά που μπορούν να κάνουν οι γύρω του με το ίδιο υλικό. Απλά πράγματα. Άμα δω περισσότερα/πιο πέρα/παρακάτω/αλλιώς κλπ και έχει και γούστο, μου αρέσει. Και όταν μου αρέσει συγκινούμαι. Το τι είναι περισσότερα σε κάθε εποχή είναι άλλη συζήτηση.

[Achristect]

Ενας υποκειμενικος ορος ειναι και το αριστουργημα . Η συγχρονη κοινωνια δεν δινει αυτον τον τιτλο ευκολα γιατι δε βλεπει με τον ιδιο τροπο την τεχνη και τον καλλιτεχνη. Σε ενα βαθμο μετραει και το να ειναι κατι καινουριο. Η μουσικη και ιδιως οι στιχοι του Φοιβου ειναι πιο φρεσκα απο των κακως εννοουμενων εντεχνων αλλα προφανως δεν ειναι πρωτοπορος.

O Δεληβοριάς δεν είναι πρωτοπόρος. Το αντίθετο ίσως, πατάει σε πολύ γνωστά βήματα
Αλλά ο όρος δεν είναι αξιολογικός· πρωτοπόρος δεν σημαίνει κατ' ανάγκη σπουδαίος.

Παρ' όλα αυτά θα ήθελα να αναφέρεις κάποιον που θεωρείς πρωτοπόρο

Συμφωνω με οσα εγραψε ο/η ST48410 οποτε δεν επαναλαμβανω παρομοια πραγματα. Η τεχνη δε μετριεται με το κιλο, τις ωρες, τη δυσκολια, η οτιδηποτε τετοιο. Ειναι μια συνθεση.

Η καταρα καθε δημιουργου που εκτιθεται ειναι οτι μπορει να κριθει απο τον πιο ανιδεο μεχρι τον πιο ειδικο αλλα στο τελος δεν εισαι σιγουρος αν η γνωμη του ειδικου εχει μεγαλυτερη βαρυτητα απο το ενστικτο και το κριτηριο του πιο απλου ανθρωπου. Σε καποιες τεχνες αυτο ειναι πολυ εντονο. Αποδειξη αυτου του παραδοξου ειναι τα υπεροχα δημιουργηματα της παραδοσιακης τεχνης,μουσικης,αρχιτεκτονικης σε αντιθεση με εκτρωματα «ειδικων» που δεν εχουν κανενα μετρο.

Οσον αφορα το ερωτημα του Beria, γενικως πρωτοπορους δεν νομιζω οτι πολυεχουμε. Στα στενα ελληνικα πλαισια Πρακτικα εχουμε ενδιαφερουσα παραδοσιακη μουσικη, λαικη, (που και σαυτα παρομοιους ηχους βρισκεις σε πολλες αλλες χωρες) και μετα οσους καταπιαστηκαν με αυτα τα δυο για να τα εξελιξουν οπως νομιζαν. Ροκ και ποπ και hip hop και τετοια τα θεωρω μουσικα καπως κωμικες αντιγραφες ξενης μουσικης αλλο αν καποια μου αρεσουν πολυ να τα ακουω. Κολωνες της ελληνικης μουσικης θεωρω 2, τον Τσιτσανη και τον Χατζιδακη. Πρωτοπορο θεωρω τον Χατζηδακη σε ενα βαθμο.
Απο συχγρονους θεωρω σχετικα πρωτοποριακο αυτο που εκανε στο ξεκινημα του σε καποια cd ο θανασης παπακωνσταντινου ακριβως επειδη πιαστηκε απο το παραδοσιακο και του εδωσε νεα στοιχεια. Επισης βρισκω εξαιρετικο παραδειγμα καλης εκδοχης του «εντεχνου» τη μελοποιηση του Καββαδια απο τον Θανο Μικρουτσικο.

Σιγουρα υπαρχουν κι αλλοι με τετοιου ειδους ενδιαφερουσες προσπαθειες απλα δε μου ερχονται.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Εμένα μ' αρέσει ο Δεληβοριάς και έχω καταθέσει αρκετό χρήμα στην τσέπη του, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχω διάθεση να ξανακούσω μουσική του, μετά τον κωλοπαιδαρισμό που έχει επιδείξει.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από το να συνδέεις την τέχνη κάποιου με την προσωπικότητα του.

Δεν θα ακούγαμε ποτέ τον Άκη Πάνου, δεν θα διαβάζαμε τον Έζρα, δεν θα βλέπαμε ταινίες του Πολάνσκι

Συμφωνώ αν και ειναι πολυ δυσκολο καμια φορα να τα διαχωρισεις γιατι μια εντονη προσωπικοτητα με συγκεκριμενη αποψη ή χαρακτηρα ή τροπο ζωης επηρεαζει τον ακροατη/θεατη στο πως αντιλαμβανεται το εργο του και το βλεπει πλεον μεσα απο νεο πρισμα. Αυτη ακριβως η διαδικασια του να βλεπεις ενα εργο προκατειλημενος με οποιονδηποτε τροπο καποιες φορες βλαπτει την τεχνη. Απο την αλλη πολλα εργα τεχνης ειναι αριστουργηματα ακριβως επειδη ειναι δυνατη η ιστορια που υπαρχει απο πισω.

Στη δεδομενη περιπτωση θεωρω τον Φοιβο εξαιρετικο καλλιτεχνη,απο τους λιγους της γενιας του και ειδικα στο συγκεκριμενο μουσικο ειδος που πασχει απο δηθενιλα ή μαλλον καλυτερα κακη/ξεπερασμενη αισθητική (τον βαζω μαζι με τον Αλκινοο και καποιους ακομα σε μια καπως ξεχωριστη κατηγορια). Καποια τραγουδια του τα θεωρω για το ειδος τους παρα πολυ καλα.

Ισως ειναι λιγο αιρετικο αυτο που θα πω , αλλα στο μυαλο μου καποιος με αξιολογο καλλιτεχνικο εργο που αγγιζει ενα μεγαλο ευρος ανθρωπων εχει στιγμιαια επιτελεσει τοσο σημαντικο εργο για τους συνανθρωπους του (και δειξει εστω στιγμιαια ευαισθησια και αισθητικη που δεν ταιριαζουν σε υπανθρωπο), που πρεπει πραγματικα να υπαρχει καποια πολυ αθλια ιστορια απο πισω για να θεωρησω το προσιμο αρνητικο. Δυστυχως δεν εχουμε ολοι την ευκαιρια και την ικανοτητα να δημιουργουμε κατι που να αποτελει για πολυ κοσμο τροπο εκφρασης και ψυχοθεραπεια.

Δε τα γραφω ΓΙΑ το δεληβορια αλλα με αφορμη, γιατι το θυμαμαι οποτε κατηγορειται καποιος αξιολογος καλλιτεχνης.

Επισης θεωρω αθλια ελληνικη συνηθεια το να κατηγορεις καποιον για το οτι εβγαλε χρηματα με τη δουλεια του (εφοσον δεν εξαπατησε). Και ειδικα προς αριστερους ή αριστεριζοντες ειναι ιδιαιτερα συνηθες.

Τελος ο δεληβοριας εχει κατηγορηθει απο αλλους καλλιτεχνες οτι στο ρεπερτοριο του αποφευγει να θιξει θεματα κοινωνικα πολιτικα κλπ. και πιάνει τα ευκολα «αγαπησιαρικα». Πιθανως να ειναι κι ενας λογος που τον ωθησε στο να ασχοληθει με τα δικαιωματα των συναδελφων του και κατα τη γνωμη μου ειναι προτιμοτερο να πολιτικολογεις με αυτο το σκοπο, παρα να λες αοριστες πιπες.

Η μουσική, το τραγούδι, γενικότερα η τέχνη υπήρξαν ανέκαθεν όργανα προπαγάνδας και προσηλυτισμού. Από τον Όμηρο μέχρι την Βίβλο όλοι πουλάνε κάτι. Ακόμα και αυτοί που φαινομενικά δεν πολιτικολογούν/κοινωνικολογούν το κάνουν. Οι λαϊκοί μας έχουν π.χ. κόλλημα με την καψούρα, την καψούρα που σε κάνει να πίνεις μπύρες και να καπνίζεις και να πηγαίνεις με 180. Ο Καζαντζίδης είχε θέματα με την μάνα του και την άδικη κοινωνία. Η Katy Perry θέλει να φιλήσει ένα κορίτσι και πιστεύει ότι θα της αρέσει. Είναι μάλλον δύσκολο να βρεις ένα τραγούδι που δεν πολιτικολογεί και που δεν θέτει νέες κοινωνικές συμβάσεις και όρια.

Στην ελληνική περίπτωση και μετά την μεταπολίτευση η μουσική σκηνή είχε μπει σε μια αδιάκοπη λούπα αριστερών καταβολών. Ακόμα κι ο Δεληβοριάς έκανε ένα δίσκο γεμάτο πολιτικά/αριστερά τραγούδια. Ήταν ο πρώτος του και νομίζω τα έγραψε όταν ήταν 19 ενώ συντελεστής στην παραγωγή ήταν ο Χατζιδάκις.

Είναι οπωσδήποτε ένα θέμα που με τόσο δυνατή κληρονομιά αυτά τα τραγούδια σταμάτησαν να γράφονται και νομίζω έχει να κάνει όχι τόσο με τις κοινωνικές συνθήκες που έπαψαν να υφίστανται, αφού δεν είδαμε κανένα κύμα από παλιούς ή νέους συνθέτες π.χ. να καταδικάζει μουσικά την άνοδο του φασισμού, αλλά με έναν ετεροχρονισμένο θρήνο μιας επανάστασης που δεν πέτυχε.

Είναι λοιπόν ασφαλές να υποθέσουμε ότι η αριστερές καταβολές των τραγουδοποιών μας ήταν μια φάση, σαν παιδική αρρώστια, σαν ιλαράς. Είναι επίσης ασφαλές να υποθέσουμε ότι από τη στιγμή που δεν αντικατοπτρίζεται πλέον στα έργα τους αυτή η φάση έχει περάσει. Εδώ βρίσκεται η υποκριτική στάση του Δεληβοριά. Αυτό που έχει προσπεράσει δημιουργικά το θέτει σαν βάση μιας ιδανικής κοινωνίας. Το κάνει άγαρμπα, αδέξια και το χειρότερο, το κάνει από το βάθρο του δημόσιου προσώπου.

Καταλήγω κι εγώ ότι τους τραγουδοποιούς μας είναι καλό να τους ακούμε μόνο όταν τραγουδάνε γιατί όταν μιλούν λένε συνήθως μαλακίες.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Να, κάπως έτσι

[ΓΑΛΗ]

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από το να συνδέεις την τέχνη κάποιου με την προσωπικότητα του.

Δεν θα ακούγαμε ποτέ τον Άκη Πάνου, δεν θα διαβάζαμε τον Έζρα, δεν θα βλέπαμε ταινίες του Πολάνσκι

Συμφωνώ αν και ειναι πολυ δυσκολο καμια φορα να τα διαχωρισεις γιατι μια εντονη προσωπικοτητα με συγκεκριμενη αποψη ή χαρακτηρα ή τροπο ζωης επηρεαζει τον ακροατη/θεατη στο πως αντιλαμβανεται το εργο του και το βλεπει πλεον μεσα απο νεο πρισμα. Αυτη ακριβως η διαδικασια του να βλεπεις ενα εργο προκατειλημενος με οποιονδηποτε τροπο καποιες φορες βλαπτει την τεχνη. Απο την αλλη πολλα εργα τεχνης ειναι αριστουργηματα ακριβως επειδη ειναι δυνατη η ιστορια που υπαρχει απο πισω.

Στη δεδομενη περιπτωση θεωρω τον Φοιβο εξαιρετικο καλλιτεχνη,απο τους λιγους της γενιας του και ειδικα στο συγκεκριμενο μουσικο ειδος που πασχει απο δηθενιλα ή μαλλον καλυτερα κακη/ξεπερασμενη αισθητική (τον βαζω μαζι με τον Αλκινοο και καποιους ακομα σε μια καπως ξεχωριστη κατηγορια). Καποια τραγουδια του τα θεωρω για το ειδος τους παρα πολυ καλα.

Ισως ειναι λιγο αιρετικο αυτο που θα πω , αλλα στο μυαλο μου καποιος με αξιολογο καλλιτεχνικο εργο που αγγιζει ενα μεγαλο ευρος ανθρωπων εχει στιγμιαια επιτελεσει τοσο σημαντικο εργο για τους συνανθρωπους του (και δειξει εστω στιγμιαια ευαισθησια και αισθητικη που δεν ταιριαζουν σε υπανθρωπο), που πρεπει πραγματικα να υπαρχει καποια πολυ αθλια ιστορια απο πισω για να θεωρησω το προσιμο αρνητικο. Δυστυχως δεν εχουμε ολοι την ευκαιρια και την ικανοτητα να δημιουργουμε κατι που να αποτελει για πολυ κοσμο τροπο εκφρασης και ψυχοθεραπεια.

Δε τα γραφω ΓΙΑ το δεληβορια αλλα με αφορμη, γιατι το θυμαμαι οποτε κατηγορειται καποιος αξιολογος καλλιτεχνης.

Επισης θεωρω αθλια ελληνικη συνηθεια το να κατηγορεις καποιον για το οτι εβγαλε χρηματα με τη δουλεια του (εφοσον δεν εξαπατησε). Και ειδικα προς αριστερους ή αριστεριζοντες ειναι ιδιαιτερα συνηθες.

Τελος ο δεληβοριας εχει κατηγορηθει απο αλλους καλλιτεχνες οτι στο ρεπερτοριο του αποφευγει να θιξει θεματα κοινωνικα πολιτικα κλπ. και πιάνει τα ευκολα «αγαπησιαρικα». Πιθανως να ειναι κι ενας λογος που τον ωθησε στο να ασχοληθει με τα δικαιωματα των συναδελφων του και κατα τη γνωμη μου ειναι προτιμοτερο να πολιτικολογεις με αυτο το σκοπο, παρα να λες αοριστες πιπες.

Η μουσική, το τραγούδι, γενικότερα η τέχνη υπήρξαν ανέκαθεν όργανα προπαγάνδας και προσηλυτισμού. Από τον Όμηρο μέχρι την Βίβλο όλοι πουλάνε κάτι. Ακόμα και αυτοί που φαινομενικά δεν πολιτικολογούν/κοινωνικολογούν το κάνουν. Οι λαϊκοί μας έχουν π.χ. κόλλημα με την καψούρα, την καψούρα που σε κάνει να πίνεις μπύρες και να καπνίζεις και να πηγαίνεις με 180. Ο Καζαντζίδης είχε θέματα με την μάνα του και την άδικη κοινωνία. Η Katy Perry θέλει να φιλήσει ένα κορίτσι και πιστεύει ότι θα της αρέσει. Είναι μάλλον δύσκολο να βρεις ένα τραγούδι που δεν πολιτικολογεί και που δεν θέτει νέες κοινωνικές συμβάσεις και όρια.

Στην ελληνική περίπτωση και μετά την μεταπολίτευση η μουσική σκηνή είχε μπει σε μια αδιάκοπη λούπα αριστερών καταβολών. Ακόμα κι ο Δεληβοριάς έκανε ένα δίσκο γεμάτο πολιτικά/αριστερά τραγούδια. Ήταν ο πρώτος του και νομίζω τα έγραψε όταν ήταν 19 ενώ συντελεστής στην παραγωγή ήταν ο Χατζιδάκις.

Είναι οπωσδήποτε ένα θέμα που με τόσο δυνατή κληρονομιά αυτά τα τραγούδια σταμάτησαν να γράφονται και νομίζω έχει να κάνει όχι τόσο με τις κοινωνικές συνθήκες που έπαψαν να υφίστανται, αφού δεν είδαμε κανένα κύμα από παλιούς ή νέους συνθέτες π.χ. να καταδικάζει μουσικά την άνοδο του φασισμού, αλλά με έναν ετεροχρονισμένο θρήνο μιας επανάστασης που δεν πέτυχε.

Είναι λοιπόν ασφαλές να υποθέσουμε ότι η αριστερές καταβολές των τραγουδοποιών μας ήταν μια φάση, σαν παιδική αρρώστια, σαν ιλαράς. Είναι επίσης ασφαλές να υποθέσουμε ότι από τη στιγμή που δεν αντικατοπτρίζεται πλέον στα έργα τους αυτή η φάση έχει περάσει. Εδώ βρίσκεται η υποκριτική στάση του Δεληβοριά. Αυτό που έχει προσπεράσει δημιουργικά το θέτει σαν βάση μιας ιδανικής κοινωνίας. Το κάνει άγαρμπα, αδέξια και το χειρότερο, το κάνει από το βάθρο του δημόσιου προσώπου.

Καταλήγω κι εγώ ότι τους τραγουδοποιούς μας είναι καλό να τους ακούμε μόνο όταν τραγουδάνε γιατί όταν μιλούν λένε συνήθως μαλακίες.

Συμφωνώ και με τους τρεις. Κι εγώ διαχωρίζω τον Δεληβοριά από τους υπόλοιπους διαμαρτυρόμενους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θεωρώ σημαντικό συνθέτη τον Κραουνάκη και εξαιρετική τραγουδίστρια την Τσανακλίδου. Απλώς η περίπτωση του Δεληβοριά μου κάνει περισσότερη εντύπωση, γιατί τον είχα συνδέσει με τους χαμηλούς τόνους ενός παιδιού που δεν ήθελε να μεγαλώσει γιατί ένοιωθε ξένο μέσα στον κόσμο των μεγάλων.

Οι δηλώσεις των υπόλοιπων δεν μου προξενούν το ίδιο ενδιαφέρον γιατί ανεξαρτήτως της όποιας καλλιτεχνικής τους αξίας, παίζουν όλοι στο ίδιο μοτίβο του καλλιτέχνη, που για κάποιο μυστήριο στους υπόλοιπους λόγο, θεωρούν ότι η ενασχόληση τους με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, τους καθιστά αυτομάτως και διανοητές. Δεν είναι.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Συμφωνώ αν και ειναι πολυ δυσκολο καμια φορα να τα διαχωρισεις γιατι μια εντονη προσωπικοτητα με συγκεκριμενη αποψη ή χαρακτηρα ή τροπο ζωης επηρεαζει τον ακροατη/θεατη στο πως αντιλαμβανεται το εργο του και το βλεπει πλεον μεσα απο νεο πρισμα. Αυτη ακριβως η διαδικασια του να βλεπεις ενα εργο προκατειλημενος με οποιονδηποτε τροπο καποιες φορες βλαπτει την τεχνη. Απο την αλλη πολλα εργα τεχνης ειναι αριστουργηματα ακριβως επειδη ειναι δυνατη η ιστορια που υπαρχει απο πισω.

Στη δεδομενη περιπτωση θεωρω τον Φοιβο εξαιρετικο καλλιτεχνη,απο τους λιγους της γενιας του και ειδικα στο συγκεκριμενο μουσικο ειδος που πασχει απο δηθενιλα ή μαλλον καλυτερα κακη/ξεπερασμενη αισθητική (τον βαζω μαζι με τον Αλκινοο και καποιους ακομα σε μια καπως ξεχωριστη κατηγορια). Καποια τραγουδια του τα θεωρω για το ειδος τους παρα πολυ καλα.

Ισως ειναι λιγο αιρετικο αυτο που θα πω , αλλα στο μυαλο μου καποιος με αξιολογο καλλιτεχνικο εργο που αγγιζει ενα μεγαλο ευρος ανθρωπων εχει στιγμιαια επιτελεσει τοσο σημαντικο εργο για τους συνανθρωπους του (και δειξει εστω στιγμιαια ευαισθησια και αισθητικη που δεν ταιριαζουν σε υπανθρωπο), που πρεπει πραγματικα να υπαρχει καποια πολυ αθλια ιστορια απο πισω για να θεωρησω το προσιμο αρνητικο. Δυστυχως δεν εχουμε ολοι την ευκαιρια και την ικανοτητα να δημιουργουμε κατι που να αποτελει για πολυ κοσμο τροπο εκφρασης και ψυχοθεραπεια.

Δε τα γραφω ΓΙΑ το δεληβορια αλλα με αφορμη, γιατι το θυμαμαι οποτε κατηγορειται καποιος αξιολογος καλλιτεχνης.

Επισης θεωρω αθλια ελληνικη συνηθεια το να κατηγορεις καποιον για το οτι εβγαλε χρηματα με τη δουλεια του (εφοσον δεν εξαπατησε). Και ειδικα προς αριστερους ή αριστεριζοντες ειναι ιδιαιτερα συνηθες.

Τελος ο δεληβοριας εχει κατηγορηθει απο αλλους καλλιτεχνες οτι στο ρεπερτοριο του αποφευγει να θιξει θεματα κοινωνικα πολιτικα κλπ. και πιάνει τα ευκολα «αγαπησιαρικα». Πιθανως να ειναι κι ενας λογος που τον ωθησε στο να ασχοληθει με τα δικαιωματα των συναδελφων του και κατα τη γνωμη μου ειναι προτιμοτερο να πολιτικολογεις με αυτο το σκοπο, παρα να λες αοριστες πιπες.

Η μουσική, το τραγούδι, γενικότερα η τέχνη υπήρξαν ανέκαθεν όργανα προπαγάνδας και προσηλυτισμού. Από τον Όμηρο μέχρι την Βίβλο όλοι πουλάνε κάτι. Ακόμα και αυτοί που φαινομενικά δεν πολιτικολογούν/κοινωνικολογούν το κάνουν. Οι λαϊκοί μας έχουν π.χ. κόλλημα με την καψούρα, την καψούρα που σε κάνει να πίνεις μπύρες και να καπνίζεις και να πηγαίνεις με 180. Ο Καζαντζίδης είχε θέματα με την μάνα του και την άδικη κοινωνία. Η Katy Perry θέλει να φιλήσει ένα κορίτσι και πιστεύει ότι θα της αρέσει. Είναι μάλλον δύσκολο να βρεις ένα τραγούδι που δεν πολιτικολογεί και που δεν θέτει νέες κοινωνικές συμβάσεις και όρια.

Στην ελληνική περίπτωση και μετά την μεταπολίτευση η μουσική σκηνή είχε μπει σε μια αδιάκοπη λούπα αριστερών καταβολών. Ακόμα κι ο Δεληβοριάς έκανε ένα δίσκο γεμάτο πολιτικά/αριστερά τραγούδια. Ήταν ο πρώτος του και νομίζω τα έγραψε όταν ήταν 19 ενώ συντελεστής στην παραγωγή ήταν ο Χατζιδάκις.

Είναι οπωσδήποτε ένα θέμα που με τόσο δυνατή κληρονομιά αυτά τα τραγούδια σταμάτησαν να γράφονται και νομίζω έχει να κάνει όχι τόσο με τις κοινωνικές συνθήκες που έπαψαν να υφίστανται, αφού δεν είδαμε κανένα κύμα από παλιούς ή νέους συνθέτες π.χ. να καταδικάζει μουσικά την άνοδο του φασισμού, αλλά με έναν ετεροχρονισμένο θρήνο μιας επανάστασης που δεν πέτυχε.

Είναι λοιπόν ασφαλές να υποθέσουμε ότι η αριστερές καταβολές των τραγουδοποιών μας ήταν μια φάση, σαν παιδική αρρώστια, σαν ιλαράς. Είναι επίσης ασφαλές να υποθέσουμε ότι από τη στιγμή που δεν αντικατοπτρίζεται πλέον στα έργα τους αυτή η φάση έχει περάσει. Εδώ βρίσκεται η υποκριτική στάση του Δεληβοριά. Αυτό που έχει προσπεράσει δημιουργικά το θέτει σαν βάση μιας ιδανικής κοινωνίας. Το κάνει άγαρμπα, αδέξια και το χειρότερο, το κάνει από το βάθρο του δημόσιου προσώπου.

Καταλήγω κι εγώ ότι τους τραγουδοποιούς μας είναι καλό να τους ακούμε μόνο όταν τραγουδάνε γιατί όταν μιλούν λένε συνήθως μαλακίες.

Συμφωνώ και με τους τρεις. Κι εγώ διαχωρίζω τον Δεληβοριά από τους υπόλοιπους διαμαρτυρόμενους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θεωρώ σημαντικό συνθέτη τον Κραουνάκη και εξαιρετική τραγουδίστρια την Τσανακλίδου. Απλώς η περίπτωση του Δεληβοριά μου κάνει περισσότερη εντύπωση, γιατί τον είχα συνδέσει με τους χαμηλούς τόνους ενός παιδιού που δεν ήθελε να μεγαλώσει γιατί ένοιωθε ξένο μέσα στον κόσμο των μεγάλων.

Οι δηλώσεις των υπόλοιπων δεν μου προξενούν το ίδιο ενδιαφέρον γιατί ανεξαρτήτως της όποιας καλλιτεχνικής τους αξίας, παίζουν όλοι στο ίδιο μοτίβο του καλλιτέχνη, που για κάποιο μυστήριο στους υπόλοιπους λόγο, θεωρούν ότι η ενασχόληση τους με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, τους καθιστά αυτομάτως και διανοητές. Δεν είναι.

Εδώ πρέπει να θέσουμε κάποιους διαχωρισμούς. Είναι άλλο ο συνθέτης Κραουνάκης, άλλο ο ερμηνευτής Τσανακλίδου, άλλο ο στιχουργός Νικολακοπούλου και άλλο εκείνο το σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα πουλί, ο τραγουδοποιός, που συμπεριλαμβάνει όλα τα προηγούμενα και καθιστά ευκολότερη και αμεσότερη την δημιουργία πονημάτων αντίδρασης.

Θα υποθέσουμε ότι η Τσανακλίδου δεν έβρισκε συνθέτες και στιχουργούς για να μοιραστεί τον πόνο της για την καπιταλιστική λαίλαπα. Ο Κραουνάκης δεν έβρισκε στιχουργό. Ο Δεληβοριάς ωστόσο που διαθέτει από μόνος του τα τρία μαγικά συστατικά δεν έχει γράψει απ' όσο ξέρω κανένα τραγούδι για τα δεινά των μεταναστών, για την άνοδο του φασισμού, για την καπιταλιστική λαίλαπα, παρά διαλέγει να γράψει για την φευγαλέα νιότη.
Το ερώτημα είναι, αφού καταφέρνεις να ξεπεράσεις εκείνη την παιδική ασθένεια του αριστερισμού στα πονήματά σου πως γίνεται να τον υιοθετείς στον δημόσιο λόγο σου.

Από όσους καλλιτέχνες γνωρίζω εγώ μόνο λίγοι κατάφεραν να είναι συνεπής με τα τραγούδια τους σε σχέση με τον δημόσιό τους ρόλο. O Roger Waters φερειπείν είναι ένας από αυτούς. Εκεί πραγματικά δεν έχω πρόβλημα να ακούω τον συγκεκριμένο να ξετυλίγει το όραμα του για μια σοσιαλιστική κοινωνία αφού είναι ένα όραμα που υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί μέχρι σήμερα.

Καταλήγω λοιπόν ότι οι κινήσεις των συγκεκριμένων καλλιτεχνών είναι υστερόβουλες και δεν κρύβουν τίποτα άλλο από αντιπολιτευτική τάση και εγωπάθεια.

[ΓΑΛΗ]

Εδώ πρέπει να θέσουμε κάποιους διαχωρισμούς. Είναι άλλο ο συνθέτης Κραουνάκης, άλλο ο ερμηνευτής Τσανακλίδου, άλλο ο στιχουργός Νικολακοπούλου και άλλο εκείνο το σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα πουλί, ο τραγουδοποιός, που συμπεριλαμβάνει όλα τα προηγούμενα και καθιστά ευκολότερη και αμεσότερη την δημιουργία πονημάτων αντίδρασης.

Θα υποθέσουμε ότι η Τσανακλίδου δεν έβρισκε συνθέτες και στιχουργούς για να μοιραστεί τον πόνο της για την καπιταλιστική λαίλαπα. Ο Κραουνάκης δεν έβρισκε στιχουργό. Ο Δεληβοριάς ωστόσο που διαθέτει από μόνος του τα τρία μαγικά συστατικά δεν έχει γράψει απ' όσο ξέρω κανένα τραγούδι για τα δεινά των μεταναστών, για την άνοδο του φασισμού, για την καπιταλιστική λαίλαπα, παρά διαλέγει να γράψει για την φευγαλέα νιότη.
Το ερώτημα είναι, αφού καταφέρνεις να ξεπεράσεις εκείνη την παιδική ασθένεια του αριστερισμού στα πονήματά σου πως γίνεται να τον υιοθετείς στον δημόσιο λόγο σου.

Από όσους καλλιτέχνες γνωρίζω εγώ μόνο λίγοι κατάφεραν να είναι συνεπής με τα τραγούδια τους σε σχέση με τον δημόσιό τους ρόλο. O Roger Waters φερειπείν είναι ένας από αυτούς. Εκεί πραγματικά δεν έχω πρόβλημα να ακούω τον συγκεκριμένο να ξετυλίγει το όραμα του για μια σοσιαλιστική κοινωνία αφού είναι ένα όραμα που υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί μέχρι σήμερα.

Καταλήγω λοιπόν ότι οι κινήσεις των συγκεκριμένων καλλιτεχνών είναι υστερόβουλες και δεν κρύβουν τίποτα άλλο από αντιπολιτευτική τάση και εγωπάθεια.

Και ακριβώς γι' αυτά που αναφέρεις, ο πολιτικός λόγος των καλλιτεχνών έχει μηδενική εμβέλεια.
Γιατί πάντοτε εκλαμβάνεται ως μία θεατρική η μουσική εκτέλεση (καλή, μέτρια ή κάκιστη) και τίποτα περισσότερο.

Σκέψου απλώς τις δηλώσεις τους, σε λογίδρια, τουίτ κλπ χωρίς την υπογραφή τους. Δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα κουραστικά πλέον κλισέ του κάθε "ανώνυμου" που μπήκε στο τριπάκι του 15λεπτου που ανέφερε ο Γουόρχολ.

[sys3x]

Θέλω να αναρρώσω κι είναι πάλι μακριά
βηχω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο θρομβος που δε διαλύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται

Θέλω να αναπνεύσω μα δεν βρίσκω κράση
να θεριώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ
και τι φταίει και η υδροξυχλωροκίνη που δεν πίνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται

Δε θα ανεβάσεις τπτ καινούργιο ρε;

[mpiftekopoiimeno burger]

Θέλω να αναρρώσω κι είναι πάλι μακριά
βηχω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο θρομβος που δε διαλύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται

Θέλω να αναπνεύσω μα δεν βρίσκω κράση
να θεριώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ
και τι φταίει και η υδροξυχλωροκίνη που δεν πίνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται

Δε θα ανεβάσεις τπτ καινούργιο ρε;

πολύ μέτριο ήταν
προτιμώ το "θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν ντύνεσαι"

[sys3x]

Θέλω να αναρρώσω κι είναι πάλι μακριά
βηχω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο θρομβος που δε διαλύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται

Θέλω να αναπνεύσω μα δεν βρίσκω κράση
να θεριώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ
και τι φταίει και η υδροξυχλωροκίνη που δεν πίνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται

Δε θα ανεβάσεις τπτ καινούργιο ρε;

πολύ μέτριο ήταν
προτιμώ το "θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν ντύνεσαι"

Αυτό είναι ατάκα, δεν είναι ολοκληρωμένο έργο σαν του χου.

[mpiftekopoiimeno burger]

αυτος ο ηλιος!βγηκα σημερα χαρα Θεου

κοκκορα σου εχουνε πει ποτε οτι μοιαζεις φυσιογνωμικα με τον δεληβορια;

[Κόκκορας]

mpiftekopoiimeno burger απο το εικονίδιο το συμπερανες; ο Ιακωβος Πατατσος ειναι.

[mpiftekopoiimeno burger]

mpiftekopoiimeno burger απο το εικονίδιο το συμπερανες; ο Ιακωβος Πατατσος ειναι.

[Κόκκορας]

δεν πειράζει οσο ζουμε μαθαινουμε


ΥΣ δεν ειμαι τοσο μεγαλος