Σ' αυτό συμφωνώ κι εγώ.
Και όσες φορές έχω κάνει προσπάθεια προσομοίωσης σε αντίστοιχες περιπτώσεις για την αντίδραση που θα είχα γι' αυτούς που σκότωσαν και κακοποιούσαν συστηματικά το μικρό παιδί μου, οι πιθανότητες είναι δύο.
Η πρώτη, θα ήταν να παγώσω τόσο πολύ συναισθηματικά και νοητικά που να βρίσκω στα πάντα μηδενικό νόημα. Ακόμη και στην εκδίκηση.
Η δεύτερη, να αποδώσω δικαιοσύνη χρησιμοποιώντας μία σαφέστατα ψυχρή λογική, όπου λειτουργώντας έξω από τη φάση, θα πρόσθετα και τον εαυτό μου (ως μάνα που έχασε το παιδί της) στη θέση του δεύτερου θύματος.
Και θα σύγκρινα το κόστος μίας χαμένης ζωής ενός αθώου και το ψυχολογικό κόστος αυτής της απώλειας για τους οικείους του για τα επόμενα 20 χρόνια, που οι δράστες θα περνούσαν στη φυλακή.
Ποιοι πιστεύετε ότι θα υπέφεραν περισσότερο; Οι μέσα ή οι έξω;
Και βάσει ποιας λογικής πρέπει να δώσω προτεραιότητα στα ψυχικά προβλήματα που θα προκαλέσει ο μακροχρόνιος εγκλεισμός στον δράστη από τη στιγμή που οι επιπτώσεις στην ψυχολογία των οικείων του θύματος, δεν υφίστανται καν ως υπολογίσιμος παράγων στο πλαίσιο;
Εγώ έχω δώσει τη δική μου απάντηση και ακριβώς γι' αυτό υποθέτω ότι δεν θα είχα κάποιο ηθικό πρόβλημα στο να αυτοδικήσω. Αλλά δεν έχω σκεφτεί ούτε μια φορά, να έκανα κακό σε κάποιον συγγενή του δράστη για να τον εκδικηθώ. Πολύ περισσότερο αν είναι παιδί. Θα έβλεπα μόνον τον/τους δολοφόνους ως στόχο, τα άλλα στοιχεία του περιβάλλοντος δεν θα υπήρχαν καν στην εικόνα.
Και ας μου έδιναν όποια ποινή γούσταραν.
