Ludovico Einaudi

[ST48410]

Το γκελ στο κοινό δεν σημαίνει αναγκαστικά καλλιτεχνική αξία. Συνδέεται με πολλά εξωμουσικά και εξωκαλλιτεχνικά στοιχεία αρκετές φορές. Η συνεπαγωγή αμερικανός ποπ τραγουδιστής που γεμίζει στάδιο 100.000 θέσεων είναι ποιοτικότερος αμερικανού ποπ τραγουδιστή που γεμίζει γήπεδο 1000 θέσεων δεν ισχύει.

Μην απαντάς σε σκιαχτρα. Δεν έκανα καμία τέτοια συνεπαγωγή. Απλά απάντησα σε αυτό που έγραψες περί μάρκετινγκ και ανάγκη για τη χρήση σημαντικών πόρων προκειμένου ενασ καλλιτέχνης να απολαύσει τη μαζική αποδοχή. Τα παραδείγματα που ανέφερα (ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική αξια-σ.σ. προφανώς είναι γτπ και οι δυο-) δεν χρειάστηκαν αυτού του είδους την ενίσχυση.

Επομένως η ανέλιξη είναι κάτι πιο σύνθετο και από την καλλιτεχνική αξία αλλά και από το μάρκετινγκ. Είναι μια πολυπαραγοντική εξίσωση.

Το έκανα λίγο πιο υπερβολικό για να δείξω που οδηγεί αυτή η λογική. Στην τελευταία γραμμή μπορώ να συμφωνήσω πλήρως. Η ανέλιξη οφείλεται σε πολλά πράγματα. Έχω δει ανθρώπους να επιτυγχάνουν λόγω προσωπικότητας/χαρακτήρα. Εξωστρεφείς και κοινωνικοί συχνά παίρνουν περισσότερα από όσα αναλογούν στο ταλέντο τους.
Στο μάρκετινγκ στάθηκα λόγω του Einaudi. Είδα την προσωπική σελίδα, αρκετά videos, είδα τις συναυλίες για το επόμενο έτος που είναι sold out. Διάφορα hints εδώ κι εκεί με κάνουν να πιστεύω ότι έχει σοβαρότατη υποστήριξη από ατζέντη ή εταιρεία.

[Namrail]

Το γκελ στο κοινό δεν σημαίνει αναγκαστικά καλλιτεχνική αξία. Συνδέεται με πολλά εξωμουσικά και εξωκαλλιτεχνικά στοιχεία αρκετές φορές. Η συνεπαγωγή αμερικανός ποπ τραγουδιστής που γεμίζει στάδιο 100.000 θέσεων είναι ποιοτικότερος αμερικανού ποπ τραγουδιστή που γεμίζει γήπεδο 1000 θέσεων δεν ισχύει.

Μην απαντάς σε σκιαχτρα. Δεν έκανα καμία τέτοια συνεπαγωγή. Απλά απάντησα σε αυτό που έγραψες περί μάρκετινγκ και ανάγκη για τη χρήση σημαντικών πόρων προκειμένου ενασ καλλιτέχνης να απολαύσει τη μαζική αποδοχή. Τα παραδείγματα που ανέφερα (ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική αξια-σ.σ. προφανώς είναι γτπ και οι δυο-) δεν χρειάστηκαν αυτού του είδους την ενίσχυση.

Επομένως η ανέλιξη είναι κάτι πιο σύνθετο και από την καλλιτεχνική αξία αλλά και από το μάρκετινγκ. Είναι μια πολυπαραγοντική εξίσωση.

Το έκανα λίγο πιο υπερβολικό για να δείξω που οδηγεί αυτή η λογική. Στην τελευταία γραμμή μπορώ να συμφωνήσω πλήρως. Η ανέλιξη οφείλεται σε πολλά πράγματα. Έχω δει ανθρώπους να επιτυγχάνουν λόγω προσωπικότητας/χαρακτήρα. Εξωστρεφείς και κοινωνικοί συχνά παίρνουν περισσότερα από όσα αναλογούν στο ταλέντο τους.
Στο μάρκετινγκ στάθηκα λόγω του Einaudi. Είδα την προσωπική σελίδα, αρκετά videos, είδα τις συναυλίες για το επόμενο έτος που είναι sold out. Διάφορα hints εδώ κι εκεί με κάνουν να πιστεύω ότι έχει σοβαρότατη υποστήριξη από ατζέντη ή εταιρεία.

O Einaudi καβάλησε το κύμα λόγω της γνωριμίας με τον Αρονόφσκι και επειδή σκόραρε καλά στο untouchables, που τον έβγαλε στον αφρό.

[Bazoomba]

Καταλαβαίνω και κατανοώ αυτό που γράφεις για τη λαϊκή τέχνη και τη σοβαρή μουσική. Όμως έχω την υποψία ότι έπειτα από τόσα χρόνια εξέλιξης τα όρια ανάμεσα τους γίνονται λιγότερο διακριτά. Το γράφω αυτό υπό την έννοια ότι αν μιλήσουμε για τα πλέον διαδεδομενα είδη μουσικής που υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολο για κάποιον νέο συνθέτη να δημιουργήσει κάτι πρωτοπορο και με σαφή προσωπική σφραγίδα, σε σύγκριση με παλαιότερα. Όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους τομείς (όχι μόνο των καλλιτεχνικών) η εξέλιξη προχωράει μέσα από μικρά βήματα αφού οι τομές αν και δεν απαγορεύονται, δεν αποτελούν και σύνηθες φαινόμενο.

θα προσπαθήσω να τα γράψω με λίγα λόγια. Αν κάπου θέλεις κάτι το αναλύουμε περισσότερο.

Τα 3 ήδη είναι ξεχωριστά. Λαϊκή και παραδοσιακή τέχνη είναι της ομάδας, όχι προσωπική, όχι του ατόμου. Εκεί που το πράγμα μπλέκει κάπως είναι μεταξύ της σοβαρής δημιουργίας και της εμπορικής/ελαφράς.
Γιατί; για 3 λόγους

* Χρειάζεται ένα μίνιμουμ γνώσεων για να κατατάξει κάποιος τι ανήκει που.

* Υπάρχουν καλλιτέχνες που με το ένα πόδι πατάνε εδώ και το άλλο εκεί (Γιάννης Κωνσταντινίδης/Κώστας Γιαννίδης)

* Υπάρχουν καλλιτέχνες που λειτουργούν στον ένα χώρο δανειζόμενοι στοιχεία από τους άλλους.

* Τελευταίο αλλά σημαντικότερο. Υπάρχουν πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες που κινούνται σε είδος της εμπορικής μουσικής αλλά για λόγους πρεστίζ πλασάρονται μαρκετίστικα στο άλλο. Χιντ: όπου βλέπεις μεγάλες ορχήστρες να κουμπώνεσαι.

Υπάρχει τεράστια εξέλιξη στην σύγχρονη σοβαρή μουσική. Απλά δεν θα τύχει να ακούσεις τόσο συχνά αν δεν ψάξεις. Όποτε έχεις καιρό από ΒΠΠ και μετά άκουσε πχ Ligeti, Stockhousen, Boulez, Ξενάκη, Χρήστου, Ferneyhough, Berio, Saariaho, Sciarrino, Lachenmann, Grisey, Murail. Στην δε ηλεκτροακουστική μουσική άλλα τόσα ονόματα.

Προσωπικά με μια διαγώνια ματιά στο βιογραφικό του Einaudi (μαθητής του Berio για κάποιο διάστημα) πιστεύω ότι για αλλού ξεκίνησε (σοβαρή μουσική) και αλλού κατέληξε (εμπορική).

Φίλε σορρυ που παρεμβαίνω στην συζήτηση σας, αλλά νομίζω πως δεν ανέφερες τα όρια μεταξύ εμπορικής και "σοβαρής" μουσικής. Ο eunadi δεν είναι καλός γιατί η μουσική του είναι εμπορική, η μουσική του είναι απλή και κινείται σε πεπατημένα μοτίβα, άρα εν προκειμένω η εμπορική μουσική χαρακτηρίζεται από το παραπάνω . Καλώς... το ίδιο κριτήριο εφαρμόζεται και στον Φίλιπ γκλας, το κονσέρτο για βιολιά που ανηρτησε κάποιος παραπάνω κινείται εξίσου σε πεπατημενα μοτίβα, ξεφεύγει από την πρωτοπορία αλλά θεωρείται σοβαρή μουσική.. Κάτι χάνω?

[ST48410]

Φίλε σορρυ που παρεμβαίνω στην συζήτηση σας, αλλά νομίζω πως δεν ανέφερες τα όρια μεταξύ εμπορικής και "σοβαρής" μουσικής. Ο eunadi δεν είναι καλός γιατί η μουσική του είναι εμπορική, η μουσική του είναι απλή και κινείται σε πεπατημένα μοτίβα, άρα εν προκειμένω η εμπορική μουσική χαρακτηρίζεται από το παραπάνω . Καλώς... το ίδιο κριτήριο εφαρμόζεται και στον Φίλιπ γκλας, το κονσέρτο για βιολιά που ανηρτησε κάποιος παραπάνω κινείται εξίσου σε πεπατημενα μοτίβα, ξεφεύγει από την πρωτοπορία αλλά θεωρείται σοβαρή μουσική.. Κάτι χάνω?

Το ίδιο πράγμα, την ίδια τεχνοτροπία αν την βγάλεις από την εποχή της αποκτά άλλη διάσταση.
Ο Glass ξεκίνησε στις δεκαετίες του '60 και του '70 όταν αυτό που λέμε μινιμαλισμός ήταν σχετικά νέο. Τότε δεν ήταν κάτι τόσο τυποποιημένο όσο είναι από το '80 κι έπειτα. Υπήρχαν πράγματα να διερευνηθούν και απαιτείτο φαντασία. Κατοχύρωσε ένα στάτους στον κόσμο της σοβαρής μουσικής. Αν τώρα μου έβαζες να ακούσω μόνο τα τελευταία έργα του και δεν υπήρχε όλη η προηγούμενη παραγωγή θα σου έγραφα πάνω κάτω ότι λέω και για τον Einaudi.

Για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω τον τελευταίο μινιμαλιστή. Στα κομμάτια του νήματος δεν βλέπω τόσο τον ηθελημένο περιορισμό σε μικρό υλικό, σε επίμονες επαναλήψεις και σε μετασχηματισμό φράσεων. Βλέπω κυρίως κάτι πολύ απλό στα όρια του απολύτως προφανούς. Το απλό δεν είναι κάτι κακό στη σοβαρή σύνθεση. Το τετριμμένο είναι. Σημαίνει ότι δεν χρειάστηκε να σκεφτείς για να το κάνεις. Δες ας πούμε στον Phillip Glass ότι υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία στον ρυθμό (όσο πιο πίσω πας ίσως περισσότερο).

Αυτό τι σημαίνει; Μπορεί και τίποτα. Αν με ρωτήσεις αν ο Einaudi είναι καλός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, μπορεί όντως να είναι γιατί εκεί έχει κάτι άλλο να υπηρετήσει και πιθανόν το κάνει πολύ καλά. Αν όμως πιστεύει κάποιος ότι αυτό το είδος γραφής είναι σύγχρονη σοβαρή μουσική δημιουργία επειδή ακούει βιολιά, πιάνο, τσέλο κλπ, θα πω πολύ απλά όχι.