Αντώνης Φωστερίδης
Ή Τσαούς Αντών
Γεννήθηκε στο Ερουκλί της Μπάφρας το 1912.
Ο πατέρας του Κυριάκος ήταν τοπικός καπετάνιος στο Ποντιακό αντάρτικο.Έγινε μόνιμος λοχίας πυροβολικού και αποτάχτηκε το 1935 με το κίνημα των Βενιζελικών.
Μετά την αποστρατεία του έγινε αγροφύλακας.
Πολέμησε στην Αλβανία και μετά τον πόλεμο γύρισε στο χωριό του τις Κρηνίδες Καβάλας.
Αντίσταση.
Οι πρώτοι σχηματισμοί που βγήκαν και έδρασαν στο Μενοίκιο και Μποζ Νταγ Δράμας ήταν το αντάρτικο σώμα του Καπετάνιου Παντελή Παπαδάκη, τον Μάιο του 1941.
Ακολούθως τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς τα τμήματα του Καπετάνιου Αναστάση Αβραμίδη στους Παππάδες και στο Μπόζοβο Δράμας, του οπλαρχηγού Μακρόπουλου στο Παρανέστι, του Καπετάνιου Αναστάση Τοπούζογλου στην Ξάνθη, του Καπετάνιου Μπάρμπα Θόδωρου στο Παγγαίο και του Αντώνη Φωστερίδη στο Τσαλ Νταγ της Δράμας.
Αρχές του 1942 δημιουργούνται και άλλα ένοπλα τμήματα. Του Θωμά Πεχλιβανίδη επίσης στο Τσαλ Νταγ, του Καπετάνιου Κάπα από την Ελευθερούπολη στο Σύμβολο και του Καπετάνιου Λευτέρη στη Μαυροθάλασσα Νιγρίτσας. Το τελευταίο αυτό ένοπλο σώμα ανήκε στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα, που από τις αρχές του 1942 δημιούργησε ένοπλα τμήματα και στην Μακεδονία, με έδρα την Θεσσαλονίκη υπό την ευθύνη του απόστρατου συνταγματάρχη Αθανάσιου Παπαχριστοδούλου και του δικηγόρου και υπεύθυνου Επιτροπής Εθνικού Αγώνος στη Θεσσαλονίκη, Γεωργίου Μπακατσέλου.
Η δράση των σωμάτων αυτών όμως ήταν μεμονωμένη και δεν είχε οργανωμένη καθοδήγηση ώστε να απασχολεί ουσιαστικά τον κατακτητή. Αυτό ανάγκασε τους ηγήτορες των παραπάνω ομάδων να συναντηθούν στις 22 Φεβρουαρίου 1943 στο Τσαλ Νταγ και να αποφασίσουν ομόφωνα την ενοποίηση των αντάρτικων τμημάτων τους υπό την διοίκηση και την αρχηγεία του Αντώνη Φωστερίδη ή «Τσαούς Αντών».
Τότε ιδρύθηκαν και οι «Εθνικαί Ανταρτικαί Ομάδες», με τα αρχικά ΕΑΟ.
Έτσι καθορίσθηκαν οι τομείς δράσεις κάθε ομάδας:
ΓΕΝΙΚΟΝ ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ: Έδρα το όρος Τσαλ Νταγ.
Γενικός Αρχηγός: Αντώνης Φωστερίδης, Υπαρχηγός: Αναστάσιος Καραβασίλης.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΤΣΑΛ ΝΤΑΓ: Έδρα παρά τω Γενικώ Αρχηγείω ο Θωμάς Πεχλιβανίδης.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΚΑΡΑ ΝΤΕΡΕ (ΕΛΑΤΙΑΣ, ΣΙΔΗΡΟΝΕΡΟΥ – ΔΡΑΜΑΣ):
Αρχηγός: Αναστάσιος Π. Αβραμίδης, Υπαρχηγός: Κυριάκος Λαζαρίδης.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΜΠΟΖ ΝΤΑΓ ΔΡΑΜΑΣ:
Αρχηγός: Παντελής Παπαδάκης, Υπαρχηγός: Οδυσσεύς Μακρίδης.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΜΠΑΪΡΑΜ ΤΕΠΕ:
Αρχηγός: Θεόδωρος Μακρόπουλος, Υπαρχηγός: Βασίλειος Σιδηρόπουλος.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΠΑΓΓΑΙΟΥ:
Αρχηγός: Θεόδωρος Τσακιρίδης, Υπαρχηγός: Θεολόγος Καραμπουγιούκουγλου.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΚΟΤΖΑ ΟΡΜΑΝ (ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΕΩΣ):
Αρχηγός: Ευάγγελος Καρανάσος, Υπαρχηγός: Ευστράτιος Τσουτσέρογλου.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΟΡΟΣ:
Αρχηγός: Νικόλαος Κάππας.
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ (ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΣ, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ, ΔΙΑΦΩΤΙΣΕΩΣ, ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΩΝ ΚΛΠ):
Αρχηγός: Παναγιώτης Παπαδόπουλος – Γενικός Γραμματέας Οργάνωσης.
Την ίδια εποχή η δύναμη του ΕΛΑΣ στην Ανατολική Μακεδονία ήταν αρκετά περιορισμένη. Πολύ ασθενή τμήματα παρουσιάσθηκαν στα τέλη του 1942. Εξαίρεση αποτελούσε η πόλη της Καβάλας, όπου ο τοπικός ΕΛΑΣ ήταν πιο οργανωμένος υπό την ηγεσία του Καπετάνιου Άρη και του Κωνσταντάρα, πρώην μόνιμο Λοχαγό Πεζικού. Η πρώτη ουσιαστική συγκρότηση τμημάτων του ΕΛΑΣ άρχισε μέσα στο 1943. Η πρώτη ομάδα έδρασε με το όνομα «Ρήγας Φεραίος» και είχε έδρα το Ορεινό (Ερέν Ντερέ). Το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ στο Παγγαίο έγινε από την ένωση ομάδων ενόπλων των γύρω χωριών αλλά η δράση του, κατά των κατακτητών και όχι μόνο, ξεκίνησε από τον Σεπτέμβριο του 1943.
Τον Αύγουστο του 1943 γίνεται η πρώτη σύσκεψη μεταξύ των οργανώσεων της περιοχής στην Πρώτη Παγγαίου, με εκπροσώπους και του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. Κατά την διάρκεια της σύσκεψης και ενώ η συζήτηση στράφηκε προς την αντιμετώπιση του Βούλγαρου κατακτητή ο εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ υποστήριξε: «… Και οι Βούλγαροι είναι μαζί μας, γιατί κατά βάθος είναι εχθρός του Χίτλερ. Ο πραγματικός εχθρός εδώ δεν είναι οι Βούλγαροι αλλά η Ελληνική Χωροφυλακή. Αυτοί είναι οι εχθροί του λαού!». Μετά από αυτό ο Τσαούς Αντών αντιλήφθηκε τον ρόλο του ΚΚΕ πίσω από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αλλά και τους σκοπούς που αυτό ουσιαστικά είχε, δηλαδή την κατάληψη της εξουσίας. Την ίδια περίοδο ο ΕΛΑΣ διέλυε την ΠΑΟ στη υπόλοιπη Μακεδονία, κάτι για το οποίο ήταν ενήμερος ο Φωστερίδης, λόγω των επαφών και των σχέσεων και με αυτή την οργάνωση.
Στις 16 Δεκεμβρίου 1943 αρχίζει ο κατοχικός εμφύλιος στην Ανατολική Μακεδονία. Ο ΕΛΑΣ Σερρών συγκεντρώνει δυνάμεις στο Παγγαίο και επιτίθεται κατά των ΕΑΟ του Φωστερίδη. Ήταν η εποχή που το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ εφάρμοζε την πολιτική που αποφασίστηκε στη Β’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος τον Δεκέμβριο του 1942 και ήταν η έναρξη του κατοχικού εμφυλίου. Η επίθεση αυτή του ΕΛΑΣ δεν άφηνε πολλές επιλογές στους οπλαρχηγούς των ΕΑΟ. Έπρεπε ή να υποταχθούν στον ΕΛΑΣ ή να διαλυθούν και να εγκαταλείψουν το αντάρτικο ή να εξοντωθούν.
Ο Τσαούς Αντών αποφάσισε την αντίσταση στον ΕΛΑΣ σκεπτόμενος πως έτσι θα εξασφάλιζε και την ενίσχυση από τους Βρετανούς (μέχρι τότε ενίσχυαν μόνο τον ΕΛΑΣ μια και ο ταγματάρχης Μύλλερ ήταν ουσιαστικά απομονωμένος για να μην έχει επαφή με άλλες οργανώσεις), οι οποίοι θα ήταν πρόθυμοι να ενισχύσουν μια εθνικιστική πατριωτική οργάνωση που θα ήταν νομοταγής έναντι της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης.
Η αντεπίθεση του Τσαούς Αντών ανάγκασε τον ΕΛΑΣ να προτείνει ανακωχή και συζήτηση ώστε να λυθεί η «παρεξήγηση». Ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΚΚΕ να δείχνει φιλικό πρόσωπο προκειμένου να πιάσει στον ύπνο τον ταξικό εχθρό (βλέπε περιπτώσεις Σαράφη – Κωστόπουλου, Ψαρρού, Παπαιωάνου κλπ). Ο Φωστερίδης αντελήφθη αμέσως τον δόλο όταν ο Σπάρτακος του ΕΑΜ ζήτησε συνάντηση με τον ίδιο για να λύσουν ειρηνικά τις διαφορές τους. Οργάνωσε λοιπόν το δικό του σχέδιο και συμφώνησε με τον Σπάρτακο την συνάντηση.
Τη νύχτα της 31ης Δεκεμβρίου 1943 προς την 1η Ιανουαρίου του 1944 οι Εθνικές Ομάδες του Τσαούς Αντών περικυκλώνουν αυτές του ΕΛΑΣ χωρίς να το αντιληφθούν. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς του 1944 ο Τσαούς Αντών με μερικούς άνδρες του Επιτελείου του έμπαιναν στην Λεκάνη Παγγαίου για να συναντηθούν με τον Σπάρτακο. Τότε ένοπλοι αντάρτες του ΕΛΑΣ πίστεψαν ότι θα αφοπλίσουν και θα συλλάβουν τον Φωστερίδη. Οι δυνάμεις του Τσαούς Αντών όμως είχαν καταλάβει το πεδίο και οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρέθηκαν εγκλωβισμένες. Η μάχη κράτησε 24 ώρες με ολοκληρωτική νίκη των δυνάμεων του Τσαούς Αντών, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν διαλυθεί και μόλις πρόλαβε να διαφύγει ο Καπετάνιος Άρης.
Στη συνέχεια, στις 5 Ιανουαρίου, ισχυρές εθνικιστικές ομάδες κύκλωσαν το αρχηγείο του ΕΛΑΣ στο Μποζ Νταγ, σκότωσαν περίπου 4 με 10 ελασίτες και απέσπασαν τον Βρετανό σύνδεσμο, Μίλλερ.
Ο ταγματάρχης Μίλερ (Γκάι Μίκλεθουεϊτ) διαπίστωσε ότι οι απαγωγείς του ήταν πρόθυμοι να υπακούσουν στις εντολές της εξόριστης κυβέρνησης και του συμμαχικού στρατηγείου και αποφάσισε την ενίσχυσή τους με πολεμικό υλικό, τρόφιμα και χρήμα.
Οι επιθέσεις του ΕΛΑΣ συνεχίστηκαν. Οι «Εθνικαί Ανταρτικαί Ομάδες» όχι απλώς άντεξαν αλλά διέλυσαν επανειλημμένα αυτές του ΕΛΑΣ.
Τον Δεκέμβριο του 1944 η δυναμική των ΕΑΟ έφτασε τους 3.650 αντάρτες. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Αντώνης Φωστερίδης είναι ο μοναδικός ηγέτης μη κομμουνιστικής οργανώσεως, μετά τον Ν. Ζέρβα, που κατόρθωσε να επιζήσει μεταξύ επιθέσεων του ΕΛΑΣ και των κατακτητών σε όλη την διάρκεια του κατοχικού εμφυλίου.
Η σύγκρουση με τους Βουλγάρους
Πέρα από την αντιπαλότητα με το ΕΑΜ ο Τσαούς Αντών έδωσε σημαντικές μάχες με τους κατακτητές Βούλγαρους.
Πολλές φορές έκανε και διμέτωπο πόλεμο, όχι περίεργο για αντιστασιακή ομάδα που ήθελε να επιζήσει από τον ΕΛΑΣ.
Από τις πλέον γνωστές θεωρούνται οι μάχες
του Κοτζά Ορμάν (16 – 20 Φεβρουαρίου 1944),
των Κρηνίδων (10 Μαΐου 1944),
του οροπεδίου Καρά – Ντερέ (22 – 29 Αυγούστου 1944)
και της Γέφυρας Παππάδων (7 – 11 Μαΐου 1944).
Η τελευταία ήταν και η πιο σημαντική.
Οι Βούλγαροι ζητούσαν την εκκαθάριση όλης της Ανατολικής Μακεδονίας από τις Εθνικές Αντάρτικες Ομάδες του Τσαούς Αντών.
Για τον λόγο αυτό, συγκέντρωσαν όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις τους συμπεριλαμβανομένης της Μεραρχίας Πεζικού που έδρευε στη Δράμα καθώς και ενισχύσεις από την Καβάλα. Σε αυτές τις ενισχύσεις συμμετείχαν και 4 αεροπλάνα, δύο βουλγαρικά και δύο γερμανικά.
Στόχος της επιχείρησης ήταν η κατάληψη των ορμητηρίων των Ομάδων του Τσαούς Αντών στην περιοχή Βόρεια των Παππάδων του Καρά Ντερέ.
Στις 6 Μαίου οι Βούλγαροι, ενώ είχε ομίχλη, προσπάθησαν να περάσουν την γέφυρα για να αιφνιδιάσουν τους αντάρτες που βρίσκονταν στο άλλο άκρο. Η ομίχλη όμως απομακρύνθηκε και αυτοί βρέθηκαν ακάλυπτοι μια και δεν είχαν περάσει όλες οι απαραίτητες δυνάμεις την γέφυρα. Οι δυνάμεις του Φωστερίδη κατείχαν τις βόρειες περιοχές της γέφυρας και είχαν πλεονέκτημα σε σχέση με τους Βούλγαρους. Η επίθεση τους ήταν καταιγιστική και προξένησε σημαντικές απώλειες στους Βούλγαρους. Μέχρι την 11η Μαΐου οι Βούλγαροι έχαναν παρότι ενισχύονταν συνεχώς και επαναλάμβαναν τις επιθέσεις τους. Τα Στούκας των Γερμανών που ενίσχυαν τους Βούλγαρους ανάγκασαν τη νύχτα της 11ης προς 12ης Μαΐου τις δυνάμεις του Φωστερίδη σε σύμπτυξη σε δεύτερη τοποθεσία στο οροπέδιο του Καρά Ντερέ, όπου μπόρεσαν να εξουδετερώσουν εν τέλει τις δυνάμεις του Βουλγαρικού στρατού. Οι Βούλγαροι έπαθαν πανωλεθρία με 360 στρατιώτες και 42 αξιωματικούς νεκρούς. Οι τραυματίες σύμφωνα με τις πλέον συγκρατημένες εκτιμήσεις έφτασαν τους 341. Αντιθέτως οι δυνάμεις του Τσαούς Αντών ήταν 37 νεκροί αντάρτες μεταξύ των οποίων 3 γυναίκες.
Απόρροια των απωλειών που προκάλεσε στους Βούλγαρους κατακτητές ο Τσαούς Αντών ήταν το γνωστό τραγούδι:
«Κέλμε Πούλγκαρ κέλμε πενίμ ιστουμέ
Αντών-τσαους τερλέρ πενίμ ισμιμέ
κέλμε Πούλγκαρ πουσμάν όλουρσουν
ουρούμ τσετελερινέ κουρπάν όλουρσουν»
«Βούλγαροι μην έρχεστε μην έρχεστε πάνω μου
Αντών-τσαους είναι το όνομα μου
Βούλγαροι μην έρχεστε γιατί πικρά θα μετανιώστε
Στους Ρωμιούς αντάρτες θα γίνετε πρόβατα για σφαγή»
Τον Δεκέμβριο του 1944 βρισκόταν στην Αθήνα και συμμετείχε στη μάχη στο Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη.
Στον Εμφύλιο Πόλεμο ήταν επικεφαλής δικής του ομάδας, αρχικά στη Θράκη και το 1947 στην Ανατολική Μακεδονία.
Τον Αύγουστο το 1948 του απονεμήθηκε ο βαθμός του αντισυνταγματάρχη πυροβολικού και ορίστηκε διοικητής του "Τάγματος Φωστερίδη" στο οποίο στρατεύτηκαν πολλά μέλη των πρώην ανταρτικών ομάδων του.
Μετά τον πόλεμο εκλέχτηκε βουλευτής Δράμας, το 1952, με τον «Ελληνικό Συναγερμό» του Αλέξανδρου Παπάγου.
Πέθανε στη Δράμα στις 30 Αυγούστου 1979 από ανίατη ασθένεια.
*******
Μεγάλο αλάνι!
Όταν στρατηγοί και συνταγματάρχες έκαναν τουμπεκί στον ΕΛΑΣ για να σώσουν το κεφάλι τους ο πρώην λοχίας πρώην αγροφύλακας κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει πολεμώντας τους κατακτητές και τους προδότες κομουνιστές σε μια δύσκολη περιοχή που δεν προσφερόταν για μεγάλους ελιγμούς, αλλά να έχει στο τέλος του πολέμου δύναμη 3.600 ανδρών στα τμήματα που διοικούσε, όσο περίπου μια μεραρχία του ΕΛΑΣ.
Αιωνία του η μνήμη.
