Tίποτα δεν είναι πιο χαρακτηριστικό της κρίσης από τα κατεστραμμένα μαγαζιά της Αθήνας. Και όχι, δε λέω για εκείνα που τα σπασανε τίποτα κουκουλοφόροι και έχουν τα 5 λεπτά της διασημότητας με τα φλας να αστράφτουν πάνω τους. Μιλάω για τα άλλα, τα σκοτεινά, που ήταν θυσία της θεικής μνημονιακης αναγκαιότητας και γι αυτό ουδείς ευαίσθητος δημοσιογράφος δεν ασχολείται με δαύτα. Μονάχα απομένουν εκεί, όχι για να ευαισθητοποιούν η να κινητοποιούν, αλλά να προκαλούν τρόμο για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα δει το θλιβερά ανούσια ενοικιαστήριο να ξεθωριάζει κολλημένο στη δικιά του βιτρίνα, όπως και αποτελούν σύμβολο για τα υπόλοιπα θύματα που όπου ναναι θα βυθιστούν στο ίδιο πηχτό σκοτάδι, που για κάποιους λίγους θα γίνει πίσσα, ανοιχτός ολοκαίνουριος δρόμος για να πάει μπροστά η χώρα μας.
Φυσικά όλα αυτά δε θα τα δείτε στην ολόλαμπρη ερμου, η οποία συνήθως είναι το κέντρο αυτής της χώρας, κι όταν κλείνει όλοι κλείνονται στα σπίτια τους περιμένοντας πότε θα τελειώσουν αυτές οι ανούσιες διαμαρτυρίες για να ανατείλει ο καταναλωτικός ήλιος ξανά. Μιλάω για τα περιοχές γύρω απο το κέντρο και τα προάστια (ναι, υπάρχουν κι εκει αγορές όταν γίνονται πορείες, συγκλονιστικό ε;), όπου σε πολλές περιπτώσεις τα περισσότερα καταστήματα είναι κλειστά και δίνουν τόνο σε όλη την περιοχή, βγάζοντας ένα αίσθημα όταν περπατάς ανάμεσα τους περίεργο, μελαγχολικό, στοιχειωμένο, που όση λιακάδα κι να έχει, βυθίζεται στο μυαλό σου σε μια συννεφιά, με το βλέμμα σου ν'αποκτά αυτο το βρώμικο φίλτρο της τζαμαρίας και βλέπεις από μέσα του την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, χωρίς τα ηλιόλουστα γαλανόλευκα φτιασίδια της φύσης.
Εκεί αν κοιτάξεις θα βρεις δεις πέρα από τα εντελώς γυμνά, κάποια μικροπράγματα που θα βάλουν την μελαγχολική σου φαντασία να πάρει μπρος, αν φυσικά νιώθεις κάτι μελαγχολικό κι όχι ελπιδοφόρο πως η "δημιουργική" καταστροφή επιτέλους άρχισε με τους κουλάκους κερδοσκόπους να εξαφανίζονται σιγά σιγά. Στυλό που έμειναν στα μισά, μπουκαλάκια με νερό που δεν κατάφεραν να ξεδιψάσουν στεγνωμένα λαρύγγια, κλειδιά που σκουριάζουν, καρέκλες έτσι διαρρυθμισμένες που φαντάζεσαι πως σαν πέσει η νύχτα γίνονται συγκλονιστικές συζητήσεις, σοβάδες με αυτογνωσία που κατέρρευσαν με πάταγο χωρίς να νοιαστεί κανείς, και φυσικά η κλασική σκούπα με το φαράσι που περιμένουν υπομονετικά και μάταια να ξαναπιάσουν δουλειά περικυκλωμένα απο την σκόνη που όλο και τα κυκλώνει αργά αργά.
Σε αρκετά όμως έχουμε το φαινόμενο να είναι γεμάτα εμπορεύματα, σαν να παρατηθήκαν σε μια κατάσταση πανικού, τρόμου, κάποιου πολέμου που τους έκανε να τα εγκαταλείψουν για πάντα και να φύγουν από την ζωή που είχαν δημιουργήσει. Μπαχαλάκηδες να ήταν πάντως όπως εκείνοι που γίνονται συχνα πυκνά επίκαιροι με την καταστροφική τους μανία, θα αμφέβαλα ιδιαιτέρως. Οι συγκεκριμένες βιτρίνες είναι άθικτες, χωρίς ραγισματιές η σπασίματα, μα μονάχα προσβλήθηκαν απο την αόρατη αρρώστια που διαχύθηκε μέσα στην πόλη σαν ραδιενέργεια, και τώρα μετά την καταστροφή, αναπαύονται τα ζωντανά ερείπια των ατομικών τσέρνομπιλ πίσω από τις ακάθαρτες βιτρίνες που κάθεται η βρωμια του κόσμου: Βιβλία, σιντί, παιχνίδια, αφίσες, βιντεοκασέτες, όλα να ξεθωριάζουν και να παίρνουν από τον ζεστό ήλιο της αττικής το γνωστό γαλανόλευκο χρώμα που όλοι σαν Έλληνες μάθαμε να αγαπάμε από τα παιδικά μας χρόνια.
Γιατί άραγε όλα αυτά; Μήπως απλά απογοητευμένοι βαρέθηκαν να ασχοληθούν καν, δεν προλαβαν γιατι τους πεταξαν έξω ή μήπως (οπως θα ελεγε κάποιος ρομαντικός) τα αφήσαν για να αναβιώνουν συνέχεια τις αναμνήσεις τους σαν περνάνε απ'εξω τους; Ουδείς ξέρει. Πάντως αρκετοί είχαν κάποιο χιούμορ ή φαντασία, και άθελα του ή όχι αφήσαν κάποιες σουρεαλιστικές πινελιές για τους περιπατητές της πόλης: Λυπημένες Παναγιές στα σκουπίδια, τεράστιες αγελάδες που κοιτάνε χαμογελαστές πίσω απ την βρώμικη τζαμαρία τον δρόμο, παράθυρα που αέναα κυλά το καλοκαίρι ηλιόλουστο, χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις που κρατάν πάντα εορταστικό το κλίμα, έρωτες που δεν πεθαίνουν ποτέ, και...
Μια σαμπάνια. Γιατί αλήθεια υπάρχει μία κλειστή σαμπάνια σε ένα κλειστό παρατημένο κατάστημα; Μήπως εκείνος που το παράτησε ήταν τόσο σίγουρος πως θα γυρίσει και τότε να την ανοίξει και να το γιορτάσει; Mήπως όπως θα έλεγε κάποιος πιο κυνικός, το έχει κάνει γαμιστρωνα και όλα αυτά είναι λαικίστικες κλαψιάρικες φαντασιώσεις που θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα στο βρώμικο της παρελθόν;
Η κλειστή σαμπάνια είναι ακόμα εκεί πάντως και περιμένει...
