Προφανώς, δε λέμε για αρουραίους υπονόμων, τουλάχιστον όχι απαραίτητα, αλλά για ειδικές ποικιλίες που μπορούν να αναπτυχθούν σε φάρμες.Ορισμένοι ειδικοί προτείνουν ότι η εκτροφή και η κατανάλωση τρωκτικών θα μπορούσε να είναι μια λύση για την ανακούφιση των προβλημάτων πείνας και υποσιτισμού στον κόσμο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του FAO, ο ανθρώπινος πληθυσμός στη Γη αναμένεται να φτάσει τα 9 δισεκατομμύρια μέχρι το 2050, κάτι που θα απαιτήσει αύξηση της παραγωγικότητας των τροφίμων κατά 50%. Τα τρωκτικά θα μπορούσαν να είναι ένα σημαντικό μέρος για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. «Ο πλανήτης δεν μπορεί να αντέξει την προβλεπόμενη αύξηση της ζήτησης για πρωτεΐνες κρέατος ούτε τη συγκομιδή κρέατος από θάμνους στα δάση. Είναι παράσιτο, αλλά αντί να καταπολεμούμε τους αρουραίους ως παράσιτο θα μπορούσαμε να τους καλωσορίσουμε ως θηράματα», είπε. Αντί να χρησιμοποιεί δυσάρεστες χημικές ουσίες για τον έλεγχό τους, η συγκομιδή τρωκτικών ως τροφή θα δημιουργούσε μια οικολογικά καθαρή και παραγωγική επιχείρηση, η οποία θα μπορούσε επίσης να καλύψει το 5-10% των ετήσιων ζημιών που προκαλούν οι αρουραίοι και τα ποντίκια στα δημητριακά και άλλα βασικά τρόφιμα.
Όπως o αφρικανικός θρυονομύς.
Ή η καπυμπάρα της Αμερικής.
Αργά η γρήγορα θα έρθουν κι εδώ, αφού τα γελάδια και τα αρνιά έχουν τεράστιο αποτύπωμα CO2.Για τον σεφ Pocho Garcés, ιδιοκτήτη του εστιατορίου «Aguacero» στο νησί Μαργαρίτα της Βενεζουέλας, η κατανάλωση κρέατος τρωκτικών είναι βαθιά ενσωματωμένη στην κουλτούρα και την κοινωνία της Βενεζουέλας, που χρονολογείται από την εποχή της ισπανικής κατάκτησης. «Το Chigüire καταναλώθηκε κατά τη διάρκεια των ιερών εποχών, καθώς οι Καθολικοί δεν έτρωγαν βόειο κρέας σε αυτές τις ημερομηνίες. Πιθανότατα καταναλώθηκε αντί για ψάρι το Πάσχα, λόγω του ότι περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας βυθισμένο σε πολλές από τις λιμνούλες της Βενεζουέλας», είπε. Το Capybaras (Hydrochoerus hydrochaeris) ή το Chigüire πιθανότατα εξημερώθηκαν στη Βραζιλία ακόμη και πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων. Στη Βενεζουέλα, η capybara, ένα τεράστιο τρωκτικό που μπορεί να ζυγίζει έως και 80 κιλά, εκτρέφεται σε ράντζα, τα οποία παράγουν περίπου 85.000 ζώα κάθε χρόνο.
«Το κρέας του είναι ινώδες, σκούρο ροζ χρώματος με έντονο άρωμα με κάποια ανάμνηση του μπακαλιάρου και η γεύση του είναι μάλλον ασυνήθιστη αλλά αποδεκτή, είναι ένα είδος μείγματος χοίρου και ψαριού», εξήγησε ο Garcés. Πιστεύει ότι αυτή η περίεργη γεύση του χοίρου και των ψαριών και η υδάτινη συνήθεια των ζώων είναι αυτό που το έκανε δημοφιλές.
