“Είναι δύσκολο να αποδειχτεί”, είναι το επιχείρημα της Επιτροπής Παρακολούθησης του Ποινικού Κώδικα
https://ampa.lifo.gr/eidiseis/choris-sy ... chara-sex/

Πριν από τον μεγάλο μας αγώνα το καλοκαίρι του 19’, ο Ποινικός Κώδικας όριζε τον βιασμό με βάση τη χρήση βίας ή την απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου και όχι με βάση την έλλειψη συναίνεσης. Για να μπει η συναίνεση στον νομικό ορισμό του βιασμού δεινοπαθήσαμε.

Αν δεν υπήρχε αυτή η εντυπωσιακή κινητοποίηση από φεμινιστικές συλλογικότητες, δημοσιογράφους, νομικούς, γυναικείες και ανθρωπιστικές οργανώσεις, η συναίνεση δεν θα υπήρχε τώρα στον ορισμό του βιασμού του Ποινικού Κώδικα. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι, ήταν ένα σενάριο τρόμου που όλες φοβόμασταν, γιατί χωρίς την έλλειψη συναίνεση στον ορισμό του βιασμού, το σεξ χωρίς συναίνεση είναι σεξ. Δεν υπάρχει βιασμός.

Η κυβέρνηση, προφανώς, θεωρεί ότι και πολύ το χαρήκαμε. Περάσανε δυο χρόνια και με τη δικαιολογία ότι κρίνεται δύσκολο να αποδειχθεί η συναίνεση στο δικαστήριο, η Επιτροπή Παρακολούθησης του Ποινικού Κώδικα με επικεφαλής τον νομικό Λάμπρο Μαργαρίτη, συζητάει την απάλειψη της συναίνεσης από τον ορισμό του βιασμού, σύμφωνα με όσα αναφέρει ρεπορτάζ του dikastiko.gr και σχετικό δημοσίευμα πριν λίγες ώρες στο Βήμα.
Ο προηγούμενος ορισμός ερχόταν σε αντίθεση με τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και συγκεκριμένα με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που υπογράφηκε το 2011 και τέθηκε σε υποχρεωτική ισχύ για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ το 2014. Η Σύμβαση αυτή επικυρώθηκε στην Ελλάδα με νόμο του κράτους τον Μάρτιο του 2018, χωρίς ωστόσο να τροποποιήσει αναλόγως τον νομικό ορισμό του βιασμού.
Τους νοιάζει; Όχι. “Δεν είναι εύκολο να αποδειχθεί στο δικαστήριο”. Και ας έχουν τόσες χώρες εντάξει την έλλειψη συναίνεσης στον ορισμό του βιασμού του δικού τους ΠΚ, κι ας ευθυγραμμίζονται με διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις, εμείς λέμε “σιγά μην πει και καμία ότι το ήθελε. Άντε να αποδείξεις τώρα”
Αν περάσει η τροποποίηση και η έλλειψη συναίνεσης απαλειφθεί από τον ορισμό του ΠΚ του βιασμού, δεν ξέρω πως να το πω ψύχραιμα και κόσμια, αλλά οι γυναίκες την έχουμε τελείως βαμμένη.
Τελειώσαμε.
Γυρνάμε πίσω, πριν από την ευθυγράμμιση του νομικού ορισμού του βιασμού με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, την οποία δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε ως μοχλό πίεσης διεκδικήσεων.

Αυτή είναι η κατάσταση μιας μέσης Ελληνίδας σήμερα:
Αν είναι μητέρα και θύμα ενδοοικογενειακής βίας θα έχει υποχρεωτικά συνεπιμέλεια με τον κακοποιητή της για 4-5 χρόνια, μέχρι να τελεσιδικήσει απόφαση για την ενδοοικογενειακή βία. Μπορεί να την δέρνει, αλλά πρέπει να του δώσουμε μια ευκαιρία για το παιδί.
Αν δεν είναι μητέρα, της αξίζει οποτεδήποτε βγει στο δρόμο να βιαστεί, γιατί τολμάει να κυκλοφορεί μόνη της σε δημόσιο χώρο. Ο βιασμός δικαιολογείται υπό προϋποθέσεις λέει το 1\3 των Ελλήνων.
Αν βιαστεί, κατά πάσα πιθανότητα θα ανήκει σε εκείνη την πλειοψηφία του 95,6% των υποθέσεων που δεν καταγγέλλονται ποτέ έτσι κι αλλιώς από ντροπή και φόβο δευτερογενούς θυματοποίησης.
Από τους 4.500 βιασμούς, καταγγέλλονται μόλις οι 200.

Αν καταγγείλει και η υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο, τότε η γυναίκα έχει ακόμα λιγότερες πιθανότητες να δικαιωθεί.
Αλλά όχι. Πετάξτε τη συναίνεση. Είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθεί στο δικαστήριο. Πάει ακόμα και αυτό το ελάχιστο, το σίγουρα λιγότερο από 4% της δικαίωσης.
Και αν δε βιαστεί, αν είναι τυχερή και δεν βιαστεί, δεν γίνεται να μην αντιμετωπίσει, ας πούμε, εργασιακή παρενόχληση όπως βιώνουν σχεδόν 9\10 γυναίκες στην Ελλάδα.
Κι αν είναι σε σχέση με ένα καλό παιδί και την έχει βιντεοσκοπήσει και έχει διαρρεύσει βίντεο ή φωτογραφίες της, τι να κάνει εκεί; Πάει ηλεκτρονική δίωξη. Αν είναι τυχερή και δεν την διώξουν, την παλεύει με έγκληση για διαρροή προσωπικών δεδομένων-γιατί δεν υπάρχει ειδικό νομοθετικό πλαίσιο- και πάει και στα πολιτικά δικαστήρια και ίσως, μια στις χίλιες, δικαιώνεται και παίρνει μια αποζημίωση στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, μετά από χρόνια. Για μια φωτογραφία ή ένα βίντεο. Με χρήματα και κουράγιο απ’το βρόντο.
Για να μην συζητήσουμε το τι σημαίνει λιγότεροι αστυνομικοί με ανακριτικά καθήκοντα στα αστυνομικά τμήματα λόγω της αύξησης πρόσληψης των ειδικών φρουρών. Σημαίνει ακόμα πιο πολλά “γύρνα στον άντρα σου και βρείτε τα”.
Έκτρωση; Αμαρτία, τα λέει ο ευρωβουλευτής μας, ο υπουργός ανάπτυξης και κάτι αφίσες στο μετρό.

Και για εκείνες που τις σκότωσαν; Γυναικοκτονία; Υστερίες των φεμινιστριών είναι αυτές. Όλοι άνθρωποι είμαστε, ανεξαρτήτως φύλου. Δεν χρειαζόμαστε ορισμό της ανθρωποκτονίας με βάση το φύλο.
Δεν είμαστε άνθρωποι. Δεν μας βλέπουν ως ανθρώπους. Είναι πια τόσο ξεκάθαρο που είναι γελοίο να συζητάμε οτιδήποτε άλλο.
Είμαστε οι φεμιναζί γκόμενες που τα παίρνουν όλα στα σοβαρά και δεν κάνουν καλό σεξ. Δεν είμαστε μάνες, δεν είμαστε κορίτσια, δεν είμαστε κόρες, δεν είμαστε αδελφές, δεν είμαστε σαν γυναίκες τίποτα άξιο.
Δεν ξέρω ειλικρινά πόσα ακόμα μπορούμε να αντέξουμε σαν γυναίκες στη χώρα. Ελπίζω να είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι γιατί ξεχάστε τον αφοπλισμό, δεν μας μένει πια παρά μόνο η αντεπίθεση.









