Ο χυμός λεμονιού και το φαινόμενο Dunning-Kruger

[Ivelius]

Ο χυμός λεμονιού και το φαινόμενο Dunning-Kruger
Από Thanos S. Epachtitis


Το Φαινόμενο Dunning-Kruger είναι μια γνωστική προκατάληψη στην οποία σχετικά ανειδίκευτα άτομα υποφέρουν από απατηλή ανωτερότητα, αξιολογώντας λανθασμένα την ικανότητά τους να είναι πολύ υψηλότερη από ό, τι πραγματικά είναι. Οι Dunning και Kruger απέδωσαν αυτή την προκατάληψη σε μια μεταγνωστική αδυναμία των ανειδίκευτων να αναγνωρίσουν τη δική τους ανεπάρκεια και να αξιολογούν με ακρίβεια την δική τους ικανότητα . Η έρευνά τους προτείνει επίσης επακόλουθα: άτομα υψηλής ειδίκευσης μπορεί να υποτιμούν τη δική τους σχετική ικανότητά και μπορεί εσφαλμένα να υποθέτουν ότι τα καθήκοντα τα οποία είναι εύκολα για αυτούς είναι επίσης εύκολα για τους άλλους.

Το παρακάτω άρθρο είναι αναδημοσίευση από το ligiepistimi.wordpress.com

Το πρωινό της 19/4/1995 στο Pittsburgh των ΗΠΑ, ο 44χρονος McArthur Wheeler ετοιμαζόταν να ληστέψει δύο τράπεζες. Δε σκόπευε να φορέσει μάσκα, αλλά είχε σχέδιο για να μην τον αναγνωρίσουν: Είχε καλύψει το πρόσωπό του με χυμό λεμονιού.

Ήξερε ότι ο χυμός λεμονιού μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αόρατη μελάνη, η οποία γίνεται ορατή όταν θερμανθεί (ωραίο κόλπο για κυνήγι θησαυρού). Συμπέρανε, λοιπόν, ότι θα έκανε το πρόσωπό του αόρατο. Για να βεβαιωθεί ότι το κόλπο θα δουλέψει, πριν ξεκινήσει για την πρώτη τράπεζα φωτογράφησε τον εαυτό του με μια Polaroid. Η φωτογραφία βγήκε λευκή. Συμπέρανε ότι το κόλπο δουλεύει.

Ξεκίνησε λοιπόν για την πρώτη τράπεζα, ενώ προσπαθούσε να καταλάβει γιατί κανείς άλλος δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Ίσως οι άλλοι ληστές δεν έβλεπαν κατασκοπευτικές ταινίες, ίσως δεν είχαν κάποιον θείο να τους δείξει το κόλπο με την αόρατη μελάνη, ίσως… Ποιος ξέρει; Αφού ολοκλήρωσε με επιτυχία τις ληστείες, επέστρεψε στο σπίτι, καθάρισε το χυμό λεμονιού κι έγινε πάλι ορατός.

Λίγες ώρες μετά τις ληστείες, η αστυνομία δημοσιοποίησε βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας, ο Wheeler αναγνωρίστηκε αμέσως και το ίδιο βράδυ οι αστυνομικοί έφτασαν στην πόρτα του. Όταν ο Wheeler τους είδε είπε “Μα, φορούσα το χυμό!” Κατά την ανάκριση ήταν δύσπιστος με τους αστυνομικούς που του είπαν ότι το πρόσωπό του ήταν ορατό στις κάμερες.


Ίσως του έλεγαν ψέμματα για να του αποσπάσουν ομολογία. Κι αν έλεγαν αλήθεια… Ίσως ο ήλιος να ζέστανε το χυμό και να έγινε ορατός. Ίσως το πρόσωπό του να ήταν αρκετά ζεστό. Ίσως να ίδρωσε και ο χυμός να ξεπλύθηκε. Ή ίσως οι κάμερες να ήταν πιο εξελιγμένες από την Polaroid του.

Εξετάστηκε αιματολογικά και ψυχιατρικά: Δεν είχε πάρει ψυχοτρόπες ουσίες, δεν είχε παραισθήσεις και δεν έπασχε από κάποια ψυχιατρική διαταραχή. Απλά, έκανε λάθος. Η κατανόησή του για το πώς λειτουργούν ο χυμός λεμονιού και οι κάμερες ήταν τόσο λανθασμένη.

Δύο ψυχολόγοι, οι David Dunning και Justin Kruger (καθηγητής και μεταπτυχιακός φοιτητής αντίστοιχα στο Πανεπιστήμιο του Cornell), που έμαθαν την είδηση λίγο καιρό αργότερα, μόλις συνήλθαν από τα γέλια, αποφάσισαν να ψάξουν το θέμα σε βάθος. Είχαν υπόψη τους κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που ήταν βέβαιοι για πράγματα για τα οποία δε γνώριζαν ουσιαστικά τίποτα. Από πού αντλούσαν αυτήν την αυτοπεποίθηση;

Έκαναν, λοιπόν, μια έρευνα –σε ποιον άλλον;- σε προπτυχιακούς φοιτητές ψυχολογίας. Τους ζήτησαν να συμπληρώσουν τεστ γραμματικής, λογικής και… χιούμορ. Επιπλέον, τους ζήτησαν να εκτιμήσουν τη βαθμολογία τους, όπως και το πώς τα πήγαν σε σύγκριση με τους υπολοίπους. Το αποτέλεσμα: Οι φοιτητές με τις χαμηλότερες βαθμολογίες υπερεκτίμησαν τους εαυτούς τους, τοποθετώντας τους πάνω από το μέσο όρο. Οι μαθητές με μεσαίες βαθμολογίες επίσης υπερεκτίμησαν τους εαυτούς τους, αλλά λιγότερο. Οι μαθητές με τις υψηλότερες βαθμολογίες υποτίμησαν ελαφρώς τους εαυτούς τους!

Η έρευνα δημοσιεύθηκε ως Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One’s Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments. Η περίληψή της σε ελεύθερη μετάφραση:

Οι άνθρωποι τείνουν να υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους σε πολλούς κοινωνικούς και διανοητικούς τομείς. Οι συγγραφείς προτείνουν ότι αυτή η υπερεκτίμηση συμβαίνει, μερικώς, επειδή οι άνθρωποι που έχουν περιορισμένες ικανότητες σε αυτούς τους τομείς αντιμετωπίζουν μια διπλή δυσκολία: Όχι μόνο διατυπώνουν εσφαλμένα συμπεράσματα και κάνουν εσφαλμένες επιλογές, αλλά οι περιορισμένες ικανότητές τους τούς στερούν τη μεταγνωσιακή ικανότητα να το συνειδητοποιήσουν. Σε 4 μελέτες, οι συγγραφείς βρήκαν ότι οι συμμετέχοντες στο χαμηλότερο τεταρτημόριο βαθμολογιών στα τεστ χιούμορ, γραμματικής και λογικής υπερεκτίμησαν δεόντως τις επιδόσεις τους και τις ικανότητές τους. Παρ’ όλο που οι επιδόσεις τους βρίσκονται στο 12% της υψηλότερης βαθμολογίας, εκείνοι εκτίμησαν ότι βρίσκονται στο 62%. Αρκετές αναλύσεις συνέδεσαν αυτήν την λανθασμένη εκτίμηση με ελλείψεις στη μεταγνωσιaκήικανότητα ή στην ικανότητα διάκρισης μεταξύ σωστής και λανθασμένης απάντησης. Παραδόξως, η βελτίωση των ικανοτήτων των συμμετεχόντων και η συνακόλουθη βελτίωση της μεταγνωσιακής τους ικανότητας, τους βοήθησε να αναγνωρίσουν τα όρια των ικανοτήτων τους.

Το φαινόμενο έκτοτε έγινε γνωστό ως φαινόμενο Dunning-Kruger και αποτελεί μια γνωστική (ή κατ’ άλλους γνωσιακή)προκατάληψη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι αρχάριοι σε κάποιον τομέα, συχνά υπερεκτιμούν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους σε αυτόν τον τομέα, επειδή δε γνωρίζουν πόσο λίγα γνωρίζουν και πόσα ακόμα έχουν να μαθουν. (Χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει γραμματική για να καταλάβει ένα γραμματικό σφάλμα και να εκτιμήσει τη σοβαρότητά του).

Από την άλλη, οι «προχωρημένοι» ή «ειδικοί» σε έναν τομέα, συχνά υποτιμούν τις γνώσεις τους και τις ικανότητές τους ή πιστεύουν ότι και οι άλλοι γύρω τους βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο περισσότερα μαθαίνουν για ένα θέμα τόσο συνειδητοποιούν πόσο περίπλοκο είναι, πόσα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα και πόσα πολλά έχουν ακόμα να μάθουν*. Όπως δείχνει η παρακάτω καμπύλη, η αυτοπεποίθηση επιστρέφει σταδιακά, όταν κανείς κατακτά σε βάθος ένα θέμα.

Σήμερα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τη δημοσίευση της έρευνας των Dunning και Kruger, αρκεί μια περιήγηση στα κοινωνικά δίκτυα για να βρούμε ομάδες ανθρώπων με ελάχιστες ως μηδενικές γνώσεις γύρω από ένα θέμα να βγάζουν με ακλόνητη αυτοπεποίθηση συμπεράσματα με τα οποία γελά όποιος γνωρίζει τα βασικά. Εκεί που μας κόβεται το γέλιο, είναι όταν άνθρωποι με ελλιπή κατανόηση των πιο θεμελιωδών εννοιών και αρχών των φυσικών επιστημών ή/και των μαθηματικών, υπερασπίζονται θέσεις ψευδοεπιστημών, αδυνατώντας πλήρως να καταλάβουν γιατί αυτό που υποστηρίζουν δε βγάζει νόημα (βλέπε αντιεμβολιαστές, επιπεδιστές, ομοιοπαθητική, αστρολογία, αεικίνητα κ.λπ.). Η σιγουριά τους είναι τεράστια, όπως και η άγνοιά τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και ο Wheeler, κατά κανόνα δεν παίρνουν ναρκωτικά και δεν έχουν παραισθήσεις. Απλά κάνουν λάθος.

* Κάθε φορά που η Επιστήμη διευρύνει τα όρια της γνώσης μας απαντώντας κάποιο ερωτήματα, άλλα ερωτήματα εμφανίζονται ως συνέπεια της απάντησης! Στο πεδίο της Αγνωστολογίας (agnotology), ορίζεται ως άγνοια η διαφορά [ερωτήματα που διατυπώθηκαν] – [ερωτήματα που απαντήθηκαν]. Αυτή μεγαλώνει συνεχώς. Ο Αϊνστάιν έκανε μια πιο γραφική αναπαράσταση, θεωρώντας τη γνώση μας για τον κόσμο ως τη διάμετρο ενός κύκλου και την άγνοιά μας ως την περίμετρό του: Όσο μεγαλώνει η πρώτη μεγαλώνει και η δεύτερη. Επιπλέον, πολλές απαντήσεις μας αποδεικνύονται αργότερα λανθασμένες. Αυτό μπορεί να κάνει την προσπάθεια να φαίνεται μάταιη, όμως δεν είναι έτσι. Όλα δείχνουν ότι η προσπάθεια για την κατανόηση του Σύμπαντος δεν έχει τέλος, όμως η Επιστήμη μάς επιτρέπει να φτάνουμε σε όλο και βαθύτερες κατανοήσεις και να αντιλαμβανόμαστε τα όρια της άγνοιάς μας. Αυτό όμως είναι θέμα άλλου άρθρου.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Ωραίο ποστάκι φίλε

Μού θύμισε τό πείρσμα πού περιέγραφαν
τά βιβλία Φιλοσοφίας τών χρόνων μου σχετικά
μέ τό αίσθημα τής Αγέλης ....

Ηταν 5 γραμμές διαφορετικού πάχους σέ πίνακα ....
Είχαν 4 συνεννοημένους ...νά πούν ότι η πιό χοντρή γραμμή
είναι ή πιό ψιλή .......

Ο ανυποψίαστος 5ος έλεγε τελικά ότι καί αυτός βλέπει τό ίδιο.....τό άσπρο μαύρο ....τή νύχτα μέρα .....ζώα Αγελαία .....


...

[Ivelius]

Ευχαριστώ

[νύχτα]

εντυπωσιάστηκα, πολύ πολύ ενδιαφέρον


το παρακάτω δεν το αντιλαμβάνομαι, θα μπορούσες
να το εξηγήσεις λίγο αν γνωρίζεις;

Το φαινόμενο έκτοτε έγινε γνωστό ως φαινόμενο Dunning-Kruger και αποτελεί μια γνωστική (ή κατ’ άλλους γνωσιακή)προκατάληψη.

[Χαοτικός]

Ο χυμός λεμονιού και το φαινόμενο Dunning-Kruger
Από Thanos S. Epachtitis


Το Φαινόμενο Dunning-Kruger είναι μια γνωστική προκατάληψη στην οποία σχετικά ανειδίκευτα άτομα υποφέρουν από απατηλή ανωτερότητα, αξιολογώντας λανθασμένα την ικανότητά τους να είναι πολύ υψηλότερη από ό, τι πραγματικά είναι. Οι Dunning και Kruger απέδωσαν αυτή την προκατάληψη σε μια μεταγνωστική αδυναμία των ανειδίκευτων να αναγνωρίσουν τη δική τους ανεπάρκεια και να αξιολογούν με ακρίβεια την δική τους ικανότητα . Η έρευνά τους προτείνει επίσης επακόλουθα: άτομα υψηλής ειδίκευσης μπορεί να υποτιμούν τη δική τους σχετική ικανότητά και μπορεί εσφαλμένα να υποθέτουν ότι τα καθήκοντα τα οποία είναι εύκολα για αυτούς είναι επίσης εύκολα για τους άλλους.

Το παρακάτω άρθρο είναι αναδημοσίευση από το ligiepistimi.wordpress.com

Το πρωινό της 19/4/1995 στο Pittsburgh των ΗΠΑ, ο 44χρονος McArthur Wheeler ετοιμαζόταν να ληστέψει δύο τράπεζες. Δε σκόπευε να φορέσει μάσκα, αλλά είχε σχέδιο για να μην τον αναγνωρίσουν: Είχε καλύψει το πρόσωπό του με χυμό λεμονιού.

Ήξερε ότι ο χυμός λεμονιού μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αόρατη μελάνη, η οποία γίνεται ορατή όταν θερμανθεί (ωραίο κόλπο για κυνήγι θησαυρού). Συμπέρανε, λοιπόν, ότι θα έκανε το πρόσωπό του αόρατο. Για να βεβαιωθεί ότι το κόλπο θα δουλέψει, πριν ξεκινήσει για την πρώτη τράπεζα φωτογράφησε τον εαυτό του με μια Polaroid. Η φωτογραφία βγήκε λευκή. Συμπέρανε ότι το κόλπο δουλεύει.

Ξεκίνησε λοιπόν για την πρώτη τράπεζα, ενώ προσπαθούσε να καταλάβει γιατί κανείς άλλος δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Ίσως οι άλλοι ληστές δεν έβλεπαν κατασκοπευτικές ταινίες, ίσως δεν είχαν κάποιον θείο να τους δείξει το κόλπο με την αόρατη μελάνη, ίσως… Ποιος ξέρει; Αφού ολοκλήρωσε με επιτυχία τις ληστείες, επέστρεψε στο σπίτι, καθάρισε το χυμό λεμονιού κι έγινε πάλι ορατός.

Λίγες ώρες μετά τις ληστείες, η αστυνομία δημοσιοποίησε βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας, ο Wheeler αναγνωρίστηκε αμέσως και το ίδιο βράδυ οι αστυνομικοί έφτασαν στην πόρτα του. Όταν ο Wheeler τους είδε είπε “Μα, φορούσα το χυμό!” Κατά την ανάκριση ήταν δύσπιστος με τους αστυνομικούς που του είπαν ότι το πρόσωπό του ήταν ορατό στις κάμερες.


Ίσως του έλεγαν ψέμματα για να του αποσπάσουν ομολογία. Κι αν έλεγαν αλήθεια… Ίσως ο ήλιος να ζέστανε το χυμό και να έγινε ορατός. Ίσως το πρόσωπό του να ήταν αρκετά ζεστό. Ίσως να ίδρωσε και ο χυμός να ξεπλύθηκε. Ή ίσως οι κάμερες να ήταν πιο εξελιγμένες από την Polaroid του.

Εξετάστηκε αιματολογικά και ψυχιατρικά: Δεν είχε πάρει ψυχοτρόπες ουσίες, δεν είχε παραισθήσεις και δεν έπασχε από κάποια ψυχιατρική διαταραχή. Απλά, έκανε λάθος. Η κατανόησή του για το πώς λειτουργούν ο χυμός λεμονιού και οι κάμερες ήταν τόσο λανθασμένη.

Δύο ψυχολόγοι, οι David Dunning και Justin Kruger (καθηγητής και μεταπτυχιακός φοιτητής αντίστοιχα στο Πανεπιστήμιο του Cornell), που έμαθαν την είδηση λίγο καιρό αργότερα, μόλις συνήλθαν από τα γέλια, αποφάσισαν να ψάξουν το θέμα σε βάθος. Είχαν υπόψη τους κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που ήταν βέβαιοι για πράγματα για τα οποία δε γνώριζαν ουσιαστικά τίποτα. Από πού αντλούσαν αυτήν την αυτοπεποίθηση;

Έκαναν, λοιπόν, μια έρευνα –σε ποιον άλλον;- σε προπτυχιακούς φοιτητές ψυχολογίας. Τους ζήτησαν να συμπληρώσουν τεστ γραμματικής, λογικής και… χιούμορ. Επιπλέον, τους ζήτησαν να εκτιμήσουν τη βαθμολογία τους, όπως και το πώς τα πήγαν σε σύγκριση με τους υπολοίπους. Το αποτέλεσμα: Οι φοιτητές με τις χαμηλότερες βαθμολογίες υπερεκτίμησαν τους εαυτούς τους, τοποθετώντας τους πάνω από το μέσο όρο. Οι μαθητές με μεσαίες βαθμολογίες επίσης υπερεκτίμησαν τους εαυτούς τους, αλλά λιγότερο. Οι μαθητές με τις υψηλότερες βαθμολογίες υποτίμησαν ελαφρώς τους εαυτούς τους!

Η έρευνα δημοσιεύθηκε ως Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One’s Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments. Η περίληψή της σε ελεύθερη μετάφραση:

Οι άνθρωποι τείνουν να υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους σε πολλούς κοινωνικούς και διανοητικούς τομείς. Οι συγγραφείς προτείνουν ότι αυτή η υπερεκτίμηση συμβαίνει, μερικώς, επειδή οι άνθρωποι που έχουν περιορισμένες ικανότητες σε αυτούς τους τομείς αντιμετωπίζουν μια διπλή δυσκολία: Όχι μόνο διατυπώνουν εσφαλμένα συμπεράσματα και κάνουν εσφαλμένες επιλογές, αλλά οι περιορισμένες ικανότητές τους τούς στερούν τη μεταγνωσιακή ικανότητα να το συνειδητοποιήσουν. Σε 4 μελέτες, οι συγγραφείς βρήκαν ότι οι συμμετέχοντες στο χαμηλότερο τεταρτημόριο βαθμολογιών στα τεστ χιούμορ, γραμματικής και λογικής υπερεκτίμησαν δεόντως τις επιδόσεις τους και τις ικανότητές τους. Παρ’ όλο που οι επιδόσεις τους βρίσκονται στο 12% της υψηλότερης βαθμολογίας, εκείνοι εκτίμησαν ότι βρίσκονται στο 62%. Αρκετές αναλύσεις συνέδεσαν αυτήν την λανθασμένη εκτίμηση με ελλείψεις στη μεταγνωσιaκήικανότητα ή στην ικανότητα διάκρισης μεταξύ σωστής και λανθασμένης απάντησης. Παραδόξως, η βελτίωση των ικανοτήτων των συμμετεχόντων και η συνακόλουθη βελτίωση της μεταγνωσιακής τους ικανότητας, τους βοήθησε να αναγνωρίσουν τα όρια των ικανοτήτων τους.

Το φαινόμενο έκτοτε έγινε γνωστό ως φαινόμενο Dunning-Kruger και αποτελεί μια γνωστική (ή κατ’ άλλους γνωσιακή)προκατάληψη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι αρχάριοι σε κάποιον τομέα, συχνά υπερεκτιμούν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους σε αυτόν τον τομέα, επειδή δε γνωρίζουν πόσο λίγα γνωρίζουν και πόσα ακόμα έχουν να μαθουν. (Χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει γραμματική για να καταλάβει ένα γραμματικό σφάλμα και να εκτιμήσει τη σοβαρότητά του).

Από την άλλη, οι «προχωρημένοι» ή «ειδικοί» σε έναν τομέα, συχνά υποτιμούν τις γνώσεις τους και τις ικανότητές τους ή πιστεύουν ότι και οι άλλοι γύρω τους βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο περισσότερα μαθαίνουν για ένα θέμα τόσο συνειδητοποιούν πόσο περίπλοκο είναι, πόσα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα και πόσα πολλά έχουν ακόμα να μάθουν*. Όπως δείχνει η παρακάτω καμπύλη, η αυτοπεποίθηση επιστρέφει σταδιακά, όταν κανείς κατακτά σε βάθος ένα θέμα.

Σήμερα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τη δημοσίευση της έρευνας των Dunning και Kruger, αρκεί μια περιήγηση στα κοινωνικά δίκτυα για να βρούμε ομάδες ανθρώπων με ελάχιστες ως μηδενικές γνώσεις γύρω από ένα θέμα να βγάζουν με ακλόνητη αυτοπεποίθηση συμπεράσματα με τα οποία γελά όποιος γνωρίζει τα βασικά. Εκεί που μας κόβεται το γέλιο, είναι όταν άνθρωποι με ελλιπή κατανόηση των πιο θεμελιωδών εννοιών και αρχών των φυσικών επιστημών ή/και των μαθηματικών, υπερασπίζονται θέσεις ψευδοεπιστημών, αδυνατώντας πλήρως να καταλάβουν γιατί αυτό που υποστηρίζουν δε βγάζει νόημα (βλέπε αντιεμβολιαστές, επιπεδιστές, ομοιοπαθητική, αστρολογία, αεικίνητα κ.λπ.). Η σιγουριά τους είναι τεράστια, όπως και η άγνοιά τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και ο Wheeler, κατά κανόνα δεν παίρνουν ναρκωτικά και δεν έχουν παραισθήσεις. Απλά κάνουν λάθος.

* Κάθε φορά που η Επιστήμη διευρύνει τα όρια της γνώσης μας απαντώντας κάποιο ερωτήματα, άλλα ερωτήματα εμφανίζονται ως συνέπεια της απάντησης! Στο πεδίο της Αγνωστολογίας (agnotology), ορίζεται ως άγνοια η διαφορά [ερωτήματα που διατυπώθηκαν] – [ερωτήματα που απαντήθηκαν]. Αυτή μεγαλώνει συνεχώς. Ο Αϊνστάιν έκανε μια πιο γραφική αναπαράσταση, θεωρώντας τη γνώση μας για τον κόσμο ως τη διάμετρο ενός κύκλου και την άγνοιά μας ως την περίμετρό του: Όσο μεγαλώνει η πρώτη μεγαλώνει και η δεύτερη. Επιπλέον, πολλές απαντήσεις μας αποδεικνύονται αργότερα λανθασμένες. Αυτό μπορεί να κάνει την προσπάθεια να φαίνεται μάταιη, όμως δεν είναι έτσι. Όλα δείχνουν ότι η προσπάθεια για την κατανόηση του Σύμπαντος δεν έχει τέλος, όμως η Επιστήμη μάς επιτρέπει να φτάνουμε σε όλο και βαθύτερες κατανοήσεις και να αντιλαμβανόμαστε τα όρια της άγνοιάς μας. Αυτό όμως είναι θέμα άλλου άρθρου.

Ωραίο ποστ
Μου επτρέπεις μερικά σχόλια ελπίζω.
Να πούμε ότι η μεταγνώση ορίζεται και ως ψυχική λειτουργία και είναι η ικανότητά μας να ξέρουμε αν φτάνουμε πηδώντας να πιάσουμε κάτι που είναι κρεμασμένο από το ταβάνι (πχ). Δηλαδή κάτι που μπορεί να μην το έχουμε επιχειρήσει ξανά αλλά παρ' όλα αυτά να ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε με την πρώτη ή όχι. Αυτό επεκτείνεται και σε άλλα πεδία πέραν του σωματικού που έφερα για παράδειγμα. Πχ. αν σου δώσουν ένα σουντόκου να ξέρεις αν θα το λύσεις και να το δηλώσεις από την αρχή

Κι ακόμα

Εκεί που μας κόβεται το γέλιο, είναι όταν άνθρωποι με ελλιπή κατανόηση των πιο θεμελιωδών εννοιών και αρχών των φυσικών επιστημών ή/και των μαθηματικών, υπερασπίζονται θέσεις ψευδοεπιστημών, αδυνατώντας πλήρως να καταλάβουν γιατί αυτό που υποστηρίζουν δε βγάζει νόημα (βλέπε αντιεμβολιαστές, επιπεδιστές, ομοιοπαθητική, αστρολογία, αεικίνητα κ.λπ.). Η σιγουριά τους είναι τεράστια, όπως και η άγνοιά τους.

Μη νομίζεις ότι δεν υπερκτιμούν εαυτόν και πεποίθηση (πεποίθηση κυρίως), οι της επίσημης επιστήμης (και δει οι φυσικοί και οι σύγχρονες θεωρίες).

Ο Αϊνστάιν έκανε μια πιο γραφική αναπαράσταση, θεωρώντας τη γνώση μας για τον κόσμο ως τη διάμετρο ενός κύκλου και την άγνοιά μας ως την περίμετρό του: Όσο μεγαλώνει η πρώτη μεγαλώνει και η δεύτερη.

Μα κι ο Σωκράτης με εν οίδα αυτό εννοεί. Δεν το ήξερα με τον κύκλο. Το είχα σαν φράση κανόνα στο μυαλό μου. Όσο πιο πολύ μαθαίνεις την αλήθεια τόσο πιο πολύ γνωρίζεις το πόσο μακριά βρίσκεσαι απ' αυτήν. Κάθε φορά ανακαλύπτεις ότι είσαι πιο μακριά.

Τέλος να πω ότι εμένα μου θύμισε μια άλλη ιστορία, άσχετη εντελώς και σε άλλο πεδίο. Δυο πρεζάκια είχαν ακούσει ότι άμα θάψεις κάτι αρτάν στο νεκροταφείο και τα πιεις μετά από κάτι μέρες και πεις και τα λόγια θα γίνεις αόρατος. Πήγαν τα θάψανε καμιά ώρα και τα ήπιαμε μετά όλα και ο υπόλοιπο του χρόνου θα το διορθώνανε με τα λόγια - που να περιμένανε μέρες; Κάποια στιγμή λέει ο ένας "ρε αρχίζεις να εξαφανίζεσαι". Του λέει ο άλλος "Κι εγώ, σα να μή σε βλέπω!" Γίνανε αόρατοι πήγαν σπάσανε ένα σούπερ μάρκετ, το κάνανε πουτάνα κι όταν ήρθαν οι μπάτσοι τους κάνανε ουου με τα χεια. "Εδώ είμαστε μαλααάκες! Δεν μας βλέπετεεεε! Ούου.
Στο δικαστήριο αθωώθηκαν λόγω βλακείας.

[brb και tyt]

Ο χυμός λεμονιού και το φαινόμενο Dunning-Kruger
Από Thanos S. Epachtitis

Πολύ θα ήθελα να μάθω τον συσχετισμό της μελέτης αυτής με την προπαγάνδα και τον έλεγχο των μαζών.
Ίσως ισχύει το ''κάνε τους ανθρώπους να νομίζουν ότι ξέρουν''.

[Βινόσαυρος]

Μα κι ο Σωκράτης με εν οίδα αυτό εννοεί. Δεν το ήξερα με τον κύκλο. Το είχα σαν φράση κανόνα στο μυαλό μου. Όσο πιο πολύ μαθαίνεις την αλήθεια τόσο πιο πολύ γνωρίζεις το πόσο μακριά βρίσκεσαι απ' αυτήν. Κάθε φορά ανακαλύπτεις ότι είσαι πιο μακριά.

και η αδυναμία γνώσης του πράγματος αυτού καθαυτού στη γερμανική φιλοσοφία
μπορεί να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία.

[ritzeri]

Το φαινόμενο πράγματι παρατηρείται.

Αλλά δεν έχει να κάνει τόσο με τις εξειδικευμένες γνώσεις ή την έλλειψη τους , όσο έχει να κάνει με την βλακεία και την ευφυία.

Και η εξήγηση που δίνω ΕΓΩ είναι διαφορετική.

Το χαζο παιδί έχει διαφορετική ανατροφή από το ευφυές.

Στο χαζο είμαστε κυρίως παρηγορητικοι
"Πω πω τι έξυπνος που είσαι"
"Μπράβο αγόρι μου, τέλεια τα κατάφερες"
"Πολύ καλή προσπάθεια"
κλπ κλπ

Έτσι λοιπόν ο βλάκας μεγαλώνοντας αυτοπαρηγορειται. Νομίζει πράγματι ότι είναι ικανός για πράγματα που δεν είναι και υπερεκτιμά τις δυνατότητες του.

Αντιθέτως σε ενα ευφυές παιδί έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις και δεν σταματάμε ποτέ να του δίνουμε νέα ερεθίσματα και νέες οπτικές.
"Σωστά, αλλά τι θα γινόταν αν αντί για τη Χ συνθήκη είχαμε την Ψ;"
"Πως αλλοίως μπορείς να αποδείξεις το ίδιο πράγμα;"
Κλπ

Είναι αναμενόμενο μεγαλώνοντας το έξυπνο παιδί να έχει πάντα μια αμφιβολία ως προς τα συμπεράσματα του και να είναι πιο ανοικτό στην κριτική, επιμένως δεν παίρνει ακλόνητες θέσεις και δεν υπερεκτιμά τα πορίσματα του.

Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι, οπως τα ερμηνεύω εγώ, τι να μου κλασουν οι Dunning-Kruger...

[Χαοτικός]

Μα κι ο Σωκράτης με εν οίδα αυτό εννοεί. Δεν το ήξερα με τον κύκλο. Το είχα σαν φράση κανόνα στο μυαλό μου. Όσο πιο πολύ μαθαίνεις την αλήθεια τόσο πιο πολύ γνωρίζεις το πόσο μακριά βρίσκεσαι απ' αυτήν. Κάθε φορά ανακαλύπτεις ότι είσαι πιο μακριά.

και η αδυναμία γνώσης του πράγματος αυτού καθαυτού στη γερμανική φιλοσοφία
μπορεί να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία.

Σωστά.

[Χαοτικός]

Το φαινόμενο πράγματι παρατηρείται.

Αλλά δεν έχει να κάνει τόσο με τις εξειδικευμένες γνώσεις ή την έλλειψη τους , όσο έχει να κάνει με την βλακεία και την ευφυία.

Και η εξήγηση που δίνω ΕΓΩ είναι διαφορετική.

Το χαζο παιδί έχει διαφορετική ανατροφή από το ευφυές.

Στο χαζο είμαστε κυρίως παρηγορητικοι
"Πω πω τι έξυπνος που είσαι"
"Μπράβο αγόρι μου, τέλεια τα κατάφερες"
"Πολύ καλή προσπάθεια"
κλπ κλπ

Έτσι λοιπόν ο βλάκας μεγαλώνοντας αυτοπαρηγορειται. Νομίζει πράγματι ότι είναι ικανός για πράγματα που δεν είναι και υπερεκτιμά τις δυνατότητες του.

Αντιθέτως σε ενα ευφυές παιδί έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις και δεν σταματάμε ποτέ να του δίνουμε νέα ερεθίσματα και νέες οπτικές.
"Σωστά, αλλά τι θα γινόταν αν αντί για τη Χ συνθήκη είχαμε την Ψ;"
"Πως αλλοίως μπορείς να αποδείξεις το ίδιο πράγμα;"
Κλπ

Είναι αναμενόμενο μεγαλώνοντας το έξυπνο παιδί να έχει πάντα μια αμφιβολία ως προς τα συμπεράσματα του και να είναι πιο ανοικτό στην κριτική, επιμένως δεν παίρνει ακλόνητες θέσεις και δεν υπερεκτιμά τα πορίσματα του.

Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι, οπως τα ερμηνεύω εγώ, τι να μου κλασουν οι Dunning-Kruger...

Την ίδια εξήγηση δίνεις. Περιλαμβάνει σε αυτό που οι ειδικοί θα πουν μεταγνωστική ικανότητα. Παιδιά με σχετική ανωριμότητα και καθυστέρηση δεν την έχουν αναπτύξει όπως και πολλούς άλλους τομείς. Το περιβαλλοντικό στοιχείο που θέτεις είναι επιδραστικό μεν αλλά όχι και εντελώς απαραίτητο για να εκδηλωθεί το φαινόμενο. Από την άλλη καλό0 είναι πάντα να ενισχύεις και ότι σε φωτίσει εκείνη τη στιγμή προκειμένου να πετύχεις τη σωστή ισορροπία. Μην πληροφορήσεις λάθος αλλά μην πληγώσεις κιόλας.

[Πάνας]

Μα κι ο Σωκράτης με εν οίδα αυτό εννοεί.

Το είχε πει;

https://mikropragmata.lifo.gr/aksechast ... eipe-pote/

[Χαοτικός]

Μα κι ο Σωκράτης με εν οίδα αυτό εννοεί.

Το είχε πει;

https://mikropragmata.lifo.gr/aksechast ... eipe-pote/

Ναι

[Πάνας]

Χρήζει νήματος.

[Χαοτικός]

Άντε ρε. Σιγά.

[Souvlatzis]

Εγω έχω δοκιμάσει να βάλω σπέρμα στο προσωπό μου, και ήμουν πραγματικά αγνώριστος!