Μέρος δεύτερο: Μεροβίγγειοι, Μαγιοδόρμοι και ο Ρας αλ Γκουλ
Beta (β) Perseus, Algol, is a bright star positioned on the severed head that Perseus is carrying. It is an eclipsing binary; every 68 hours and 49 minutes this Demon Star ‘blinks’ for roughly 8 hours as the dimmer star of the pair passes between the brighter and the earth.
"the Gorgon's head, a ghastly sight,
Deformed and dreadful, and a sign of woe." — Bryant's translation of the Iliad.
....
The astrological influences of the star Algol
Of the nature of Saturn and Jupiter. It causes misfortune, violence, decapitation, hanging, electrocution and mob violence, and gives a dogged and violent nature that causes death to the native or others. It is the most evil star in the heavens. [Robson*, p.124.]
Poor teeth. Brutality and violence. Arabic commanders in chief, in times of conquest, made it a point that no important battles were begun when the light of Algol was weak (Algol is an eclipsing binary - every 68 hours and 49 minutes the demon ‘blinks’ for roughly 8 hours as the dimmer star of the pair passes between the brighter and the earth). [Fixed Stars and Their Interpretation, Elsbeth Ebertin, 1928, p.24.]
https://www.constellationsofwords.com/stars/Algol.html
Η ιστορία είναι πρακτικά ένα μεγάλο μαύρο κουτί το οποίο τροφοδοτείται με πράξεις και συμβάντα και οδηγεί σε γεγονότα: μέσα του υπάρχουν διεργασίες που δεν μπορούμε να τις φανταστούμε εκ των υστέρων και εμείς απλά βλέπουμε το τελικό αποτέλεσμα. (Δεν είναι δικό μου αυτό, είναι κλεμμένο) Υπάρχουν μάχες που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, αλλά εκ των υστέρων δεν μπορούμε να τις κατανοήσουμε, ούτε να καταλάβουμε γιατί κατέληξαν προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση. Κανείς για παράδειγμα δεν μπορεί να καταλάβει
πως κέρδισαν οι γάλλοι στο Βαλμί , γιατί κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει για ποιο λόγο υποχώρησαν οι πρώσσοι.
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 732, δηλαδή 110 χρόνια από την Εγίρα και την έναρξη του ισλαμικού ημερολογίου, και οι Άραβες, από ένα συρφετός κατσικοκλέφτες βρίσκονται πλέον γύρω στα τρακόσια χιλιόμετρα μακριά από το Παρίσι. Προφανώς η διάδοση της μιας και μοναδικής πίστης, κάνει θαύματα, ακόμα και αν ο Αλλάχ στο τέλος σε στέλνει σε περίεργα μέρη που κυριαρχεί η πρασινάδα και το πουτσόκρυο. Πρακτικά και σε πολύ γρήγορη κίνηση, οι άραβες κατέκτησαν σχεδόν πλήρως τους βησιγότθους της Ισπανίας, και το 717 αποφάσισαν να περάσουν τα Πυρηναία, για να δουν τι υπάρχει από πίσω. Μέσα σε 3 χρόνια κατέκτησαν σχεδόν όλο τον νότο της σημερινής Γαλλίας, και μετά από μερικές μικροεπαναστάσεις μεταξύ τους, άρχισαν να βάζουν χέρι στο δουκάτο της Ακουιτανίας που βρισκόταν αμέσως πιο βόρεια.
Ο δούκας της Ακουιτανίας, ονόματι Όντο, γενικά την είχε πουτσίσει: από τον βορρά του την πέφτανε οι (δυτικοί) φράγκοι, οι οποίοι αποτελούσαν την μεγαλύτερη δύναμη της εποχής στην Ευρώπη, τουλάχιστον μέχρι τον Ρήνο. Γενικά στα τρακόσια χρόνια που μεσολάβησαν από την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι φράγκοι είχαν καταφέρει, υπό την δυναστεία των μεροβιγγείων βασιλιάδων να κατακτήσουν σχεδόν όλη την βόρεια Γαλλία όπως την ξέρουμε σήμερα. Προφανώς η ατζέντα περιελάμβανε πλέον επέκταση στον νότο, και ο κακομοίρης ο Όντο ήταν ο επόμενος στόχος.
Κανείς δεν γνωρίζει την προέλευση των μεροβιγγειών, οι ίδιοι ισχυρίζονταν ότι ήταν απόγονοι ενός θεού της θάλασσας ή κάτι τέτοιο, και γενικά εκείνη την εποχή δεν τα πολυέψαχναν αυτά. Σίγουρα πάντως άφησαν εξαιρετικά καλή εντύπωση στους γάλλους, διότι ακόμα και σήμερα μνημονεύονται θετικά και στις ταινίες τους δίνουν και δώρο την Μπελούτσι (η επόμενη δυναστεία, τους ανακάτεψε με τους ανατολικούς φράγκους = γερμανούς, και από εκεί άρχισαν να τους ζαλίζουν τα μεζέα). Ο πρώτος μεροβίγγειος εμφανίζεται στην ιστορία λίγο μετά τα Καταλανικά Πεδία και μέσα σε εκατό χρόνια είχαν επιβληθεί και στο νότο της σημερινής Γαλλίας (κατακτώντας και ξαναχάνοντας την Βουργουνδία και την Ακουιτανία).
Πάντως στις αρχές του 8ου αιώνα, οι φράγκοι ήταν οργανωμένοι σε μικρότερα βασίλεια ή δουκάτα, τα οποία εξωτερικά εμφανίζονταν ενιαία: οι μεροβίγγειοι είχαν μάλλον ξεπέσει ως ηγεμόνες (ακμή και παρακμή) και πραγματικό κουμάντο έκανε ο διοικητής του παλατιού ή μαγιοδόρμος κατά τον τίτλο (το αντίστοιχο του βυζαντινού κουροπαλάτη, χωρίς καβούρια στην τσέπη) Κάρολος Μαρτέλος, ο οποίος έλεγχε έτσι την Αυστρασία και την Νευστρία (η δομή μοιάζει κάπως με το σογκουνάτο της Ιαπωνίας, όπου κουμάντο έκανε ο σογκούν και όχι ο αυτοκράτορας). Η υπόλοιπη χώρα ήταν οργανωμένη σε άλλα βασίλεια και δουκάτα, τα οποία ήταν τύποις υποτελείς στον μεροβίγγειο βασιλεία, αλλά με τεράστια περιθώριά αυτόνομων αποφάσεων, που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να έφταναν μέχρι και να τον αψηφούν πλήρως - το καθεστώς αυτό συνεχίστηκε βασικά, με διάφορες παραλλαγές μέχρι την γαλλική επανάσταση.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λοιπόν για τον κακομοίρη τον Όντο, καθότι στο νότο οι άραβες που πλέον είχαν βρεθεί στα σύνορα του, και είχαν και την φήμη του αήττητου, καθότι δεν είχαν χάσει μάχη μέχρι τότε. Για την τιμή των όπλων, πρέπει να πούμε ότι τους νίκησε μια φορά (το 721), αλλά οι άραβες δεν κατέθεσαν τα όπλα και στην επόμενη δεκαετία ξαναγύρισαν και του ρήμαξαν το δουκάτο. Το 732 μάλιστα, των αράβων ηγείται και ο ηγεμόνας της Αλ Ανταλούς (= Ισπανίας), ο οποίος, αφού κάνει διάφορες επιδρομές και πλακώνει στις καρπαζιές όπου βρει τον Οντούλη, τον πιάνει η περιέργεια να δει και τι υπάρχει πιο βόρεια. Προφανώς εδώ είναι το μεγάλο στρατηγικό λάθος των αράβων, καθότι προσπερνάνε χωρίς να καταστρέψουν τον στρατό της Ακουιτανίας (νταξ, μπορεί να είχε γίνει το πουτανάκι τους, αλλά αυτά τα πράγματα δεν τα αφήνεις στην τύχη), ο Όντο τα βρίσκει με τον Μαρτέλο (κάτι σκάμπαζε μάλλον αυτός για να εκτιμήσει τι κίνδυνο αποτελούσαν οι άραβες) και γενικά, αφού φτάνουν στον Λίγηρα ποταμό, οι άραβες γίνονται τελείως σκορποχώρι μιας μαθαίνουν ότι υπάρχουν κάτι πλούσιες εκκλησίες εκεί κοντά και ετοιμάζονται για ξάφρισμα.
Η αναμέτρηση στην ελληνική βιβλιογραφία έχει μείνει ως μάχη του Πουατιέ, αν και στην διεθνή με την ονομασία αυτή αναφέρεται μια μάχη του εκατονταετούς πολέμου (εμείς αυτή την λέμε δεύτερη μάχη του Πουατιέ). Οι άραβες για κάποιο λόγο δεν πολέμησαν ούτε στο 10% των δυνατοτήτων τους (πάντως και πάλι τους φράγκους τους είχαν) και η καλύτερη εξήγηση που έχει δοθεί είναι η δεισιδαιμονία τους. Φυσικά είναι λίγο δύσκολο να πεισθεί κανείς ότι η Ευρώπη έμεινε για 1300 χρόνια χριστιανική, επειδή έσβησε ένα άστρο, αλλά αν οι φράγκοι είχαν χάσει στο Πουατιέ, δεν είναι απίθανο οι βυζαντινοί να πολεμούσαν τους άραβες και στον Δούναβη τα επόμενα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, οι 12000 νεκροί άραβες δεν είναι νούμερο που θα απέτρεπε τους υπόλοιπους από το να ξανάρθουν, οπότε μάλλον πρέπει να υποθέσουμε ότι εκτός των άλλων, δεν τους άρεσε και το κλίμα της Ευρώπης.
Στην συνέχεια της μάχης του Πουατιέ, οι φράγκοι επιβεβαίωσαν την δυναμική τους, και στην συνέχεια επιβλήθηκαν σε όλα τα παρταλοβασίλεια που είχαν απομείνει. Ο Καρλομάγνος μάλιστα έκανε ντου, σε αντίποινα και στην Αλ Ανταλούς (έφαγε την Καταλωνία), αλλά του έδωσαν το κωλοτρυπιδί στο πιάτο οι Βάσκοι. Εξυπακούεται ότι μέσα στο χαμούλη, ξεφορτώθηκαν και τον μεροβίγγεια δυναστεία.
Στο επόμενο κεφάλαιο: με το όνομα Λοθάριος δεν γάμησε κανείς
