σε τίποτα δεν θα σε βοηθήσουν αυτά τα επίτηδες ριγμένα σκόρπια ψήγματα να καταλάβεις.....
και εγώ δεν θα κάνω τίποτα να σε βοηθήσω...ούτε καν θα σου υπογραμμίσω...
https://www.lifo.gr/team/music/59735
https://www.lifo.gr/print/athinaioi/119786
http://www.musicheaven.gr/html/modules. ... opic=24895
https://www.mousikaproastia.gr/2013/02/ ... 5.html?m=1
https://freedomgreece.blogspot.com/2015 ... -tell.html
Όταν ξεκίνησα η κριτική αφορούσε μόνο την κλασική μουσική. Σαν μπούσουλα είχα τα ξένα περιοδικά, το New Musical Express, το Melody Maker, το Rolling Stone λιγότερο, και το Wire αργότερα. Εκεί είδα πώς γράφεται μια κριτική, αλλά αυτό δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι εκεί έγραφαν για καλλιτέχνες που την επόμενη εβδομάδα θα έπαιζαν στη γειτονιά τους. Στην Ελλάδα το αντίστοιχο ήταν ο Ηλίας Ανδριόπουλος και ο Γιώργος Νταλάρας. Δεν υπήρχε τότε εδώ η διεθνής μουσική που με ενδιέφερε, και έπρεπε να την αναζητήσω.
Η διαδικασία ακρόασης ενός δίσκου από τον Ζήλο έχει περάσει κάπως στη σφαίρα του μύθου. Λέγεται πως στην οικία του υπάρχει μια ειδική πολυθρόνα, στην οποία κάθεται με τα ακουστικά του, ακούει ό,τι έχει να ακούσει με προσήλωση κι ύστερα κάθεται στο γραφείο του και γράφει την κριτική του.
Επί 45 χρόνια, υπήρξε ο ιχνηλάτης του καινούριου και η δαμόκλειος σπάθη κάθε εμπορικής φτήνιας, όσο δημοφιλής κι αν ήταν.
Όταν ξεκίνησα αυτήν τη δουλειά δεν υπήρχε αυτό που λέμε «μουσική κριτική» στην Ελλάδα, ήμουν ο πρώτος που το έκανε. Πρότυπα δεν είχα, αλλά διάβαζα πάρα πολλές ξένες κριτικές και κατάλαβα εγκαίρως ότι είναι ανώφελο και βλακώδες να αντιγράψεις το ύφος ενός Εγγλέζου ή ενός Αμερικανού κριτικού
Η διεθνής μουσική στην Ελλάδα ήταν παρεξηγημένη ως νεανική, ως κάτι ελαφρύ. Αισθάνθηκα ότι αυτό δεν ισχύει, αντιθέτως πρέπει να ξεκινάς από τη γλώσσα, ούτως ώστε να πείσεις, ή να υποδείξεις, ότι δεν είναι απλώς κάτι ελαφρύ. Βέβαια, κάποιες φορές δημιούργησα και τέρατα, ωστόσο συμβαίνουν κι αυτά. Εδώ φτάνουμε να παντρευτούμε, υπάρχει μεγαλύτερη τερατωδία από αυτό;
Οι FMQ, το καλύτερο ελληνικό New Wave συγκρότημα, τους κατέθαβε στην εποχή τους, ένας ... Αργύρης Ζήλος. Συγκεκριμένα, όταν οι FMQ παρουσιάζονται ως σαπόρτ των New Order, στο ιστορικό Τριήμερο στο Σπόρτιγκ, ο Ζήλος τους «περιποιήθηκε» γράφοντας για γκρουπ, με ήχο «γυμνό από κάθε συνθετικό, θεματικό ή έστω και υπό αφηρημένη έννοια, αισθητικό χαρακτήρα».
Το θάψιμο συνεχίστηκε όταν οι FMQ έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο. Γι αυτό το πραγματικό αριστούργημα, ο πολλά βαρύς Ζήλος, στο τεύχος του ΗΧΟΥ Ιαν.1984, έγραψε «δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτε από όσα άκουσα» και τους πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.
Οι FMQ, έστειλαν τότε, γράμμα- καταγγελία, που δεν δημοσιεύτηκε στον ΗΧΟ, δημοσιεύτηκε όμως στο ΠΟΠ + ΡΟΚ, τον Μάιο του 1984. Στην καταγγελία τους, αφού περιλούζουν τον Ζήλο με διάφορα κοσμητικά, καταλήγουν «...θεωρούμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους που ο δύστυχος αυτός μυωπικός και φαλακρός γέρος, δεν κατάφερε να καταλάβει τίποτα από τον δίσκο, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως ο δίσκος απέτυχε».
Πρέπει να έχεις μία σαφή εικόνα του καλλιτέχνη και του έργου του. Δε γίνεται να παρουσιάζεις το πέμπτο album ενός δημιουργού και να λες «καλός είναι, δεν τον ήξερα». Τέλος, χρειάζεται μία ευρύτητα ακουσμάτων. Εδώ και μισό αιώνα, από τότε που οι άγιοι Beatles έβγαλαν το Revolver, δεν υπάρχουν σαφή όρια ανάμεσα στο τι σημαίνει και τι δεν σημαίνει μουσικότητα. Μετά τους Beatles, ουδείς έχει δικαίωμα να μιλήσει περί συγκεκριμένης και απαραβίαστης μουσικότητας. Υπάρχουν απλώς διαφορετικές μουσικές κοινότητες: η κοινότητα του rock, του metal, του ρεμπέτικου. Ο κριτικός δεν πρέπει να χαϊδεύει τα αφτιά της εκάστοτε μουσικής κοινότητας. Αν το κάνει, δεν είναι κριτικός αλλά νεροκουβαλητής.
Δύο είναι αυτά που στη μουσική μου άρεσαν, και μου θα αρέσουν πάντα. Το πρώτο είναι το άλμπουμ των Pink Floyd που έχει εξ ολοκλήρου συνθέσεις τους ιδιοφυούς, ψυχασθενούς Syd Barrett, οι οποίες δεν πρόκειται να ξεπεραστούν στον αιώνα τον άπαντα. To «Piper at the gates of dawn» έχει 11 τραγούδια και δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ξαναγραφτούν τέτοια, έστω και παρεμφερή. Γι' αυτό και ο Barrett πέθανε νέος. Το δεύτερο είναι το τραγούδι που ίσως και να με έβαλε στην ποπ μουσική, το «Please, please me» των Beatles. Χρειάστηκε να περάσουν 50 χρόνια για να συνειδητοποιώ τι ιδιοφυές κομμάτι είναι. Μέσα σε δυόμισι λεπτά έχει 4 εναλλασσόμενα θέματα που δεν το παίρνεις χαμπάρι ότι εναλλάσσονται και είναι διαφορετικά, γιατί αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα είναι σαν να είναι φτιαγμένο από την ίδια τη φύση.
Πάμε να θυμηθούμε εν τάχει μερικές από τις πιο καυστικές κριτικές του Αργύρη Ζήλου, πάντα από το περιοδικό ''Αθηνόραμα'':
ΧΑΡΗΣ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ - Φώναξε πιο δυνατά Μα, κι οι γείτονες;
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΒΕΛΑΣ - Ποιος φοβάται τον Πάσαρη Ξέρω γω; Θα σας γελάσω...
ΠΑΝΟΣ ΚΙΑΜΟΣ - Γύρνα σε μένα Δε σφάξανε!
ΑΝΤΥΠΑΣ - Δώρο την καρδιά μου Άντε τώρα να βγάλεις την υποχρέωση
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΝΟΣ - Στη μέση Στην άκρη!
ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ - Φίλα με Κάτσε, ρε κοπέλα μου, να πιούμε ένα καφέ να το συζητήσουμε πρώτα!
Planet of Zeus - Macho libre (τρια αστερακια)
Η ριφομανια του heavy sludge (ασε η φωνητικη δυστροπια...) καταπινεται σαν αντιδοτο στη θεματικη του αβιταμινωση μονο αν η δοσολογια συγκρατιεται σε ευθεια αναλογια με την οργανομορφικη μεριμνα. Εννοια σας και την ξερουν μεσα κι εξω τη δουλεια! (B-Other Side)
Από τον «Ήχο» έφυγα όταν η σύζυγος του Καββαθά σκέφτηκε ότι ως συνεκδότρια όφειλε να βάλει το όνομά της και στη διεύθυνση. Εστάθη αδύνατο να συνεννοηθούμε, μου ανήγγειλε με πάσα επισημότητα ότι το περιοδικό θέλει να γίνει πιο mainstream, για περισσότερο κόσμο. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι εννοούσε, επί δύο μήνες αρνιόμουνα να συνεργαστώ σε οποιοδήποτε επίπεδο. Επειδή δεν ήθελα να ταλαιπωρώ τον Καββαθά άλλο και επειδή κατάλαβα ότι της είχε πει «αυτόν τον άνθρωπο εγώ αποκλείεται να τον απολύσω», πήγα και του είπα: «Κώστα, δώσε μου την αποζημίωσή μου να σε αφήσω στην ησυχία σου». Τον είδα ανακουφισμένο και μου είπε «σε ευχαριστώ». Του είπα «παρακαλώ» κι έτσι τέλειωσε ο «Ήχος».
Στο «Αθηνόραμα» έγινε κάτι παρόμοιο, μία από τις βλακωδέστερες ιστορίες που μπορώ να σκεφτώ. Έφυγα στα τέλη του 2011, μια εποχή που έκαναν μειώσεις στους μισθούς. Για κάποιον ηλίθιο λόγο η διευθύντρια έκδοσης μου δήλωσε εκ των υστέρων ότι ντράπηκε να μου μιλήσει για μείωση. Κι έτσι, ένα ωραίο απόγευμα, με πήρε τηλέφωνο ενώ ήταν καθ' οδόν και μου ανακοινώσει την απόλυση. Την επομένη μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Ο μισθός σου ήταν πολύ μικρός, ντρεπόμουν να σου μιλήσω για μείωση». Της απάντησα: «Δεν με ρώτησες καν, δεν μου μίλησες καν για το οικονομικό πρόβλημα, θα μπορούσα να σου πω ότι δεν θέλω λεφτά. Μου ανακοίνωσες την απόλυση». Μου είπε «εντάξει, εντάξει, πες ότι αυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ, πάμε απ' την αρχή» και της δήλωσα «η συζήτηση έγινε, καληνύχτα».
Ο δισκος της εβδομαδας
Ενας καλυτερος κοσμος
Meredith Monk - Songs of Ascension (τεσσεραμιση αστερακια)
Μακραν η σοβαροτερη βοκαλιστα των καιρων μας, επιπλεον δε αρκετα κατασταλαγμενη ωστε να μην επικεντρωνει το εργο της σ' αυτο της το χαρισμα. Μαλιστα, θα ελεγες οτι τα μερη των εγχορδων, των πνευστων, των κρουστων ή και αλλων φωνων και χορωδιων εχουν το μεριδιο του λεοντος σε 21 υπερανω κατηγοριοποιησης συνθεσεις που, σχηματικα, τις τοποθετεις στο "μεσοδιαστημα" φολκ μελωδιας και μεταρομαντικης γραφης- με μια "προειδοποιηση" : μην τις δενετε στενα με κατι απ' αυτα. Ενας αλλος, ενας σιγουρα καλυτερος κοσμος... (ECM/Μικρη Αρκτος)
Τι αποκόμισα; Η ζωή με έμαθε ότι όταν έχεις μια οποιαδήποτε δημόσια θέση, έχεις και πάρα πολλούς φίλους. Με το που τη χάσεις, εξαφανίζονται όλοι. Και όταν λέω όλοι, το εννοώ. Μια πορεία συνεργατών και «φίλων» η οποία έκλεισε 45 χρόνια σχεδόν, μέχρι που βγήκα εκτός επαγγέλματος και άνοιξε η γη και τους κατάπιε έναν-έναν. Αυτό είναι το σημαντικότερο που έμαθα. Ότι όσο έχεις κάποια θέση εξουσίας, από την οποία εξαρτώνται και κάποιοι άλλοι, τότε έχεις όσους θέλεις παρέα. Όταν τελειώσει αυτός ο «κύκλος», όλοι εξαφανίζονται από τη ζωή σου.
Σε ευχαριστούμε κυριε Αργυρή
