Μνήμες

[Isomnia]

Το μπακαλικάκι της κυρα – Ζωής

Η μνήμη της όσφρησης με πήγε πολλά χρόνια πίσω…
Βρέθηκα σ΄ ένα απομακρυσμένο χωριό και πήγα στο “super market” τρόπος του λέγειν δηλαδή, διότι ήταν το κλασικό μπακάλικο που έχει εκλείψει εδώ και πολλά χρόνια, σε εκμοντερνισμένη βερσιόν.
Με το άνοιγμα της πόρτας μου ήρθαν μυρωδιές αναμεμειγμένες που με γύρισαν στα παιδικά μου χρόνια.
Τότε, που αναγκαστικά μετά τις διακοπές στη θάλασσα έπρεπε να έρθω και να μείνω άλλες δυο βδομάδες τουλάχιστον με τη γιαγιά. Ξένο παιδάκι στο χωριό λοιπόν, πήγαινα στο «σπίτι του παιδιού» που υπήρχε παιδική χαρά. Εκεί υπήρχαν κι άλλα παιδάκια ετεροδημοτών και μοιραζόμασταν τον πόνο μας…
Ακριβώς απέναντι ήταν το μπακαλικάκι της κυρα – Ζωής. Η κυρα – Ζωή ήταν μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας, απροσδιόριστης ακριβώς, αλλά μεγάλη. Πολλές ρυτίδες στο πρόσωπο, μαλλί σε κότσο, μια λουλουδάτη ρόμπα με κουμπιά μπροστά – πολύ χαρούμενη για την ηλικία της σε σχέση με τις γιαγιάδες που ήξερα – βαμμένη έντονα με ρουζ, σκιές και κατακόκκινο κραγιόν. Την πρώτη φορά που την είδα, τη φοβήθηκα… Μεγάλα μανικιούρ βαμμένα ροζ κοσμούσαν τα ρυτιδιασμένα της χέρια με δυο τρία χρυσά δαχτυλίδια ενώ τα αετίσια μάτια της δήλωναν ότι δεν της ξέφευγε τίποτα!
Ποιος ξέρει πόσες καραμέλες και γλειφιτζούρια θα της είχαν κλέψει…
Το μπακαλικάκι της κυρα – Ζωής ήταν το κατώι ενός διώροφου με χαγιάτι απομεινάρι άλλων καιρών. Ανέβαινες δυο ασβεστωμένα κάτασπρα σκαλοπατάκια κι άνοιγες την ξύλινη πόρτα της εισόδου, βαμμένη πράσινη και χαμηλή τόσο, που οι μεγάλοι έσκυβαν για να περάσουν. Δίπλα στην πόρτα υπήρχε παράθυρο μονό με δυο ξύλινα πράσινα παραθυρόφυλλα ενώ πέντε σίδερα οριζόντια δήλωναν ότι κάτι ήταν κρυμμένο εκεί μέσα. Απ’ το πρώτο βήμα στο εσωτερικό του μαγαζιού σου ερχόταν η μυρωδιά καθώς ήταν αρκετά σκοτεινό και δυσκολευόσουν να προσαρμοστείς από το έντονο καλοκαιρινό φως του έξω κόσμου…
Αλεσμένος καφές επάνω στον πάγκο και μπροστά στα πόδια σου σχεδόν, κουτιά με καραμέλες και γλειφιτζούρια χωρίς περιτύλιγμα, ζαχαρωτά χωνάκια σε σχήμα παγωτού, σοκολάτες γάλακτος και αμυγδάλου – μόνο μια μάρκα, γαριδάκια, πατατάκια, μαστίχες, ακριβώς στο ύψος των παιδικών ματιών. Από πίσω στον τοίχο υπήρχαν ράφια γεμάτα με διάφορα πράγματα που δεν ήξερα και δεν μ’ ένοιαζαν. Είδη ραπτικής, πλεξίματος, μανό και στη γωνία πέρα ήταν το ΟΜΟ που για ένα παράξενο λόγο μύριζε κι εκείνο έντονα. Λουκάνικα κρεμασμένα στον τοίχο πίσω απ’ τον πάγκο και την κυρά – Ζωή, παστουρμάς κρυμμένος αλλά κάπου υπήρχε κι αυτός, τενεκέδες με τυρί (φέτα). Σακιά με όσπρια, πατάτες σε καφάσια και κρεμμύδια στον τοίχο απέναντι απ’ την πόρτα και από δίπλα ένα τραπεζάκι με δυο καρέκλες που μόνιμα επάνω είχε ένα φλυτζάνι καφέ γυρισμένο και δυο σφηνάκια ρακής άδεια. Νταμιτζάνες με κρασιά και τσίπουρα παραδίπλα και μετά άλλη μια πόρτα στενή και μικρή λες και το σπίτι είχε φτιαχτεί για παιδιά!
Όλες αυτές οι μυρωδιές με κατέκλυζαν έτσι ανακατεμένες δυσάρεστα στην αρχή, μετά λίγο καιρό όμως συνήθισα και δεν με πείραζε τόσο.
Στην αρχή, δεν ήξερα τι να ψωνίσω από ‘κει, ήταν κάτι τόσο ξένο, τόσο παλιό και τόσο καινούργιο ταυτόχρονα. Έδινα τη σειρά μου στους άλλους ώστε να δω τι θα πάρουν για να ευρύνω τις επιλογές μου. Για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι τι ακριβώς έπαιρνα από εκεί. Θυμάμαι όμως το μπακαλικάκι και την διαρρύθμισή του, θυμάμαι την κυρά – Ζωή και βεβαίως θυμάμαι τις μυρωδιές (κάτι από καπάνι, συνειρμό που έκανα αρκετά αργότερα) .
Αυτή η μεταφορά στον χρόνο, όλες αυτές οι θύμησες, συναισθήματα και μνήμες, νοσταλγία, μου δημιουργήθηκαν με μια εισπνοή, με μια ανάσα...

[Βινόσαυρος]

Με θύμησες το μπακάλικο του καλιάκα που βρωμοκοπούσε. Πάλι καλά εξαφανίστηκαν αυτά και η νέα γενιά δε θάχει τέτοιες τρομακτικές εμπειρίες.

[Isomnia]

Η μυρωδιά της βροχής

Άλλη μια παιδική ανάμνηση από τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό. Μου φαινόταν παράξενο που την ημέρα όλοι εξαφανίζονταν και δεν κυκλοφορούσε κανείς. Το χωριό ερήμωνε...
Είχα πάει στο σπίτι της μοναδικής φίλης που είχα εκεί. Δεν υπήρχε κανείς έξω στην αυλή. Μια παράξενη ηρεμία κυριαρχούσε τόσο μπροστά στο καινούργιο όσο και πίσω στο παλιό σπίτι που το χρησιμοποιούσαν για την καθημερινή λάτρα ώστε να μην λερώνουν το άλλο. Ούτε φωνές, καμιά παρουσία, τίποτα!
Ανασκουμπώθηκα, μάζεψα το θάρρος μου και έκανα ότι θα έκανε κάθε παιδί της πόλης. Χτύπησα την πόρτα. Τίποτα. Φώναξα το όνομα της φίλης μου. Τίποτα. Κοίταξα τριγύρω... Ούτε η θεία της που έμενε δίπλα βγήκε στο παράθυρο να κοιτάξει με περιέργεια. Παρατήρησα ότι το κλειδί ήταν πάνω στην πόρτα. Με όλη την παιδική αφέλεια το γύρισα και η πόρτα άνοιξε. Κάνοντας μόνο ένα βήμα, με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, φώναξα ξανά την φίλη μου μήπως και κοιμόταν και δεν με άκουσε. Τίποτα!
Γύρισα απογοητευμένη στην γιαγιά μου. "Πού έχουν πάει όλοι;" ρώτησα. Στα χωράφια, μου εξήγησε η γιαγιά μου. Παίρνουν και τα παιδιά μαζί για να τους βοηθούν. Μου φάνηκε πολύ παράξενο που παιδιά της ηλικίας μου πήγαιναν στα χωράφια... Μετά από αρκετή ώρα και ενώ η ζέστη άρχισε να λιώνει και τις πέτρες εμφανίστηκε η φίλη μου. Είχε έρθει να με πάρει για να πάμε βόλτα. Άρπαξα το καπέλο μου κι εξαφανίστηκα για άλλη μια εμπειρία ζωής!!
Βόλτα σήμαινε επίσκεψη στα κοντινά χωράφια με καλαμπόκι όπου μάθαινα πότε το κόβουμε, στους αμπελώνες που βρίσκονταν δίπλα για λίγη δροσιά κάτω απ' το πυκνό τους φύλλωμα (στην μακεδονία τα κλίματα τα καλλιεργούν σε κρεβατίνες σηκωμένες στα 2 μέτρα περίπου στηριγμένες σε πασάλους λόγω υγρασίας), στα χωράφια με τα καβάκια (λεύκες) όπου κάτω απ' την πυκνή τους σκιά ακόμη και τα αγριόχορτα ήταν ασθενικά. Κόβαμε απ' τους βάτους τα άγρια μούρα και τα τρώγαμε με την απαραίτητη υπόδειξη ότι "εκείνα δεν τρώγονται". Εκείνο το λουλούδι, είναι το λουλούδι της ντροπής! Βλέπεις που είναι όλο άσπρο και στη μέση έχει μια μαύρη κηλίδα; Αυτό το λουλούδι κάποτε ήταν όλο μαύρο... Κι όσο οι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν την ντροπή τους αυτό το λουλούδι άρχισε σιγά σιγά να ασπρίζει. Όταν χαθεί κι αυτή η τελευταία μαύρη κηλίδα, τότε ο κόσμος θα κυκλοφορεί στους δρόμους γυμνός, έλεγε η γιαγιά της φίλης μου. (Σήμερα που το βλέπω, παρατηρώ πως η μαύρη κηλίδα έχει εκλείψει. Βρε, λες να είχε δίκιο εκείνη η γιαγιά;)
"Το βλέπεις αυτό το λουλούδι; Δεν κάνει να το αγγίζεις. Κι αν το ακουμπήσεις μην βάλεις το χέρι στα μάτια σου". Αργότερα έμαθα ότι έτσι απέτρεπαν την επαφή με το κώνειο. Κάπως έτσι έμαθα για την δατούρα και την κάνναβη. Ένα άλλο λουλούδι όταν το τρίβαμε με το νερό, έκανε αφρό. Μ' αυτό πλέναμε τα χέρια μας στο νερό που κυλούσε στα αυλάκια για το πότισμα... Όλα αυτά μέσα στο καταμεσήμερο ενώ ο ήλιος ζεματούσε και το χώμα έπαιρνε φωτιά.
Ένας θόρυβος από ψηλά ήρθε να ταράξει το παιχνίδι μας. Μπουμπουνίζει! Ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε και το θρόισμα από τις λεύκες προοιώνισε τα επακόλουθα. Δυνατές χοντρές ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν πάνω και γύρω μας. Με άρπαξε η φίλη μου απ' το χέρι κι αρχίσαμε να τρέχουμε.
Μακριά απ' τα δέντρα γιατί μπορεί να πέσει κεραυνός! Σε πέντε λεπτά, μουσκίδι, βρισκόμασταν στο πίσω παλιό σπίτι στην αυλή της φίλής μου. Και, ξαφνικά, ένας θόρυβος αλλιώτικος απ' τη βροχή τράβηξε την προσοχή μας. Χαλάζι! Πάμε έξω να το δούμε! Πρώτη φορά έβλεπα χαλάζι... Είναι σαν το χιόνι, αλλά πάγος που πέφτει καμιά φορά... Είναι πολύ κακό γιατί πέφτει με δύναμη στα φρούτα και τα χαλάει... Άπλωσα τα χέρια μου και κάτι στρογγυλές μπαλίτσες προσγειώθηκαν στις ενωμένες παλάμες μου. Πήρα μία και την έβαλα στο στόμα μου να δω τι είναι αυτό το πράμα.
Σαν γρανίτα αλλά χωρίς γεύση! Μέχρι να χορτάσω την καινούργια εμπειρία μου, σταμάτησαν όλα... Μέχρι να γυρίσω σπίτι και ν' αλλάξω τα βρεγμένα μου ρούχα, ο καιρός καθάρισε και η φύση χαμογελούσε σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Οι πλυμένες στέγες λαμπύριζαν και τα κεραμίδια στέγνωναν κάτω απ' τον απογευματινό ήλιο. Το χώμα στον δρόμο είχε στεγνώσει ήδη αλλά μια μυρωδιά που δεν είχα ξαναμυρίσει επικρατούσε στην ατμόσφαιρα. Ήταν παράξενη, ούτε ευχάριστη, ούτε δυσάρεστη. Περίεργη... Μυρίζει η υγρασία στο χώμα που στεγνώνει! Είναι η μυρωδιά της βροχής! Στο νου μου ήρθαν οι ιστορίες με τους ινδιάνους που άκουγα απ' τον αδερφό μου...
Μερικές μέρες αργότερα στην "ασφάλεια" της πόλης, διηγιόμουν τις εμπειρίες μου στους φίλους μου εκεί. Δεν υπάρχει μυρωδιά της βροχής! Μυρίζει η βροχή; Εδώ γιατί δεν μυρίζει; Οι κλασικοί αμφισβητίες που δεν είχαν χωριό για να βιώσουν τέτοιες εμπειρίες. Τους εξήγησα... δεν καταλάβαιναν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν. Περίμενα να βρέξει. Μετά από καμιά βδομάδα, έβρεξε. Τους υπέδειξα την κατά πολύ χαμηλότερη σε ένταση την οσμή που αναδυόταν. Κάποιοι, επιτέλους κατάλαβαν. Οι άλλοι υπέδειξαν ότι δεν ήταν η μυρωδιά της βροχής αλλά του χώματος που προκλήθηκε απ' την βροχή... Έπρεπε κάτι να πουν... Η μυρωδιά υπήρχε! Ήταν παντού!

[Isomnia]

Το ποτάμι

Η γιαγιά μου είχε εξαιρετικό ταλέντο στη διήγηση. Τα λόγια της γίνονταν εικόνες τόσο ζωντανές και οι ιστορίες αναπλάθονταν στο μυαλό σαν σε πραγματικό χρόνο. Έλεγε ιστορίες από την ελληνική μυθολογία, από την παλαιά διαθήκη αλλά και προσωπικά της βιώματα που την είχαν σημαδέψει.
Μια ιστορία που είχε ακούσει από τους γονείς της όταν ήταν μικρή, ήταν για το ποτάμι του χωριού που σε μια νύχτα έντονης κακοκαιρίας πλημμύρισε χωρίζοντας το παρακείμενο χωριό στη μέση και δημιούργησε δύο νέους οικισμούς τον άνω και τον κάτω.
Το φοβόμουν το ποτάμι...
Σε ανύποπτο χρόνο άκουσα τους γονείς μου να συζητούν τα νέα που είχαν φτάσει απ' το χωριό: επιτέλους, μετά έναν αιώνα έφτιαξαν στο ποτάμι ανάχωμα!
Κλασικά, τις τελευταίες δύο εβδομάδες των καλοκαιρινών μου διακοπών βρέθηκα πάλι στο χωριό.
Μια "καινούργια" ξαδέρφη που δεν ήξερα ότι είχα, θέλησε να με ξεναγήσει. "Πάμε στο ποτάμι να δούμε το ανάχωμα;" Τρόμαξα και μάλλον φάνηκε επειδή βιάστηκε να με καθησυχάσει. "Μη φοβάσαι, δεν έχει πολύ νερό τώρα, είναι καλοκαίρι. Ύστερα εμείς θα είμαστε πάνω στο ανάχωμα, δεν θα κατεβούμε στο ποτάμι". Πείστηκα. Σε δέκα λεπτά χωματόδρομου αντίκρυσα το τρομερό θέαμα. Μια τεράστια κοίτη, με δυο βουναλάκια στις πλευρές της φτιαγμένα από πέτρα και ντυμένα με συρματόπλεγμα... "Αυτό είναι το ανάχωμα!" Δεν συμμερίστηκα τον ενθουσιασμό της. Δεν με εντυπωσίασε. Δεν ξέρω τι περίμενα αλλά σίγουρα όχι αυτό που έβλεπα. Πώς θα μπορούσα να γνωρίζω τον κόπο που χρειάστηκε για να γίνει άλλωστε;
Εντύπωση όμως μου έκανε το ποτάμι - χείμαρος. Ήταν τόσο μεγάλο αλλά και τόσο μικρό ταυτόχρονα. Στη μέση της τεράστιας κοίτης του κυλούσε ήρεμα ένα ρυάκι... Είχα αντιληφθεί ήδη την εξήγηση που ήρθε από την καινούργια εξαδέρφη. "Μην το βλέπεις τώρα που είναι έτσι λίγο, το χειμώνα γεμίζει και παρασέρνει και κορμούς δέντρων ακόμα και αυτοκίνητα..." Αυτό μάλιστα! Μου έκανε εντύπωση! Δεν το έβλεπα όμως... Πόσο θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να δω αυτό το θέαμα. Το ποτάμι γεμάτο, να κυλάει αγριεμένο...
"Λίγο πιο πάνω, κάνει γκιόλες και μπορούμε να κάνουμε και μπάνιο αν θέλεις..."
Μπάνιο στο ποτάμι; Γίνεται; Θα ρωτήσω τη γιαγιά μου...
Δυο τρεις μέρες αργότερα ο θείος μου και μπαμπάς της εξαδέρφης ανέλαβε το ιερό καθήκον να μας πάει για μπάνιο στο ποτάμι.
Εμπειρία ζωής... Καμιά δεκαριά παιδιά, ασυνόδευτα, τα περισσότερα αγόρια, βουτούσαν σε δυο λακκούβες με νερό!
Οι περισσότεροι δεν φορούσαν καν μαγιό... Σορτσάκια που έμοιαζαν με μαγιό και εξυπηρετούσαν τον σκοπό του μπάνιου τους ήταν υπεραρκετά και δεν έδιναν καμιά σημασία! Πολιτισμικό σοκ στην ηλικία των οκτώ!
Βουτήξαμε σε μιαν ακρούλα. Το νερό ήταν παγωμένο αλλά σύντομα έγινε ευχάριστο και το παιχνίδι στο νερό παραμέρισε τα πάντα. Κολύμπι όχι. Απλά επέπλεες, βουτούσες κι πιτσιλούσες τους τριγύρω...
"Φίδι, φίδι!" Η φωνή ακούστηκε από κάπου ψηλά απ' το ανάχωμα λες και είχαν βάλει κάποιον να κρατάει τσίλιες για να δίνει σχετικές προειδοποιήσεις.
Άρχισα να κοιτώ δεξιά αριστερά ενώ τα άλλα παιδιά έτρεχαν προς το πιο κοντινό κομμάτι στεριάς. Ήρθε ο θείος και μας αγκάλιασε στοργικά πριν προλάβουμε να βγούμε απ' το νερό. Μην ανησυχείτε, ένα νερόφιδο ήταν...
Καλό το μπάνιο στο ποτάμι αλλά πέρασαν πάρα πολλά χρόνια πριν αποτολμήσω ξανά το εγχείρημα!
Μεγάλη πλέον, τρέχοντας να προλάβω τους χρόνους στον κόσμο της σύγχρονης εργασίας, άκουσα την είδηση απ' το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο και αργότερα το βράδυ από την τηλεόραση. Κάποιος πνίγηκε στο ποτάμι...
Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό η παιδική εμπειρία: κακό ποτάμι, κακό! Βέβαια, επικράτησε η λογική του ενήλικα.
Τι φταίει το ποτάμι αν εμείς δεν έχουμε μυαλό;

[νύχτα]

αχχ πόσο μου αρέσει, τι όμορφη ιδέα

[Isomnia]

Μόλις είχαν κλείσει τα σχολεία. Κατεβαίναμε κάτω και παίζαμε άφοβα. Με μια μικρή ανάπαυλα το μεσημέρι, αν δεν βράδιαζε για τα καλά δεν ανεβαίναμε στα σπίτια μας. Είχαμε μεγαλώσει και λίγο, οπότε εκείνη τη χρονιά αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από τις εισόδους των πολυκατοικιών όπου μέναμε και να μεταφερθούμε παραδίπλα, στην αλάνα. Που λέει ο λόγος δηλαδή, καθώς από αριστερά ήταν το σχολείο και δεξιά ένα μισογκρεμισμένο εργοστάσιο που είχε εγκαταλειφθεί όταν η περιοχή εντάχθηκε στον δήμο Θεσ/νίκης. Ουσιαστικά, παίζαμε σ΄έναν δρόμο που δεν περνούσαν αυτοκίνητα.
Μια μέρα, μετά από επίπονο τρέξιμο και κυνήγι της μπάλας, σκαρφαλώσαμε στα κάγκελα του σχολείου και καθήσαμε εκεί σκαρφαλωμένοι κάτω από τη σκιά της μεγάλης λεύκας. Πιάσαμε την κουβέντα και μας άρεσε έτσι όπως τα βλέπαμε όλα από "ψηλά".
Έτσι, μας έγινε συνήθεια και κάθε μεσημέρι ή απόγευμα μετά το παιχνίδι, σκαρφαλώναμε στα κάγκελα και καθόμασταν εκεί αναλύοντας τα στατιστικά της ημέρας.
Ένα απόγευμα, ήρθε και πάρκαρε ακριβώς μπροστά μας, κάτω απ' τα πόδια μας δηλαδή, ένα αυτοκίνητο. Το θυμάμαι σαν τώρα. Ένα μικρό δίθυρο τύπου Honda χρώματος καφέ ανοιχτό μεταλλικό.
Μας έκανε εντύπωση επειδή ο οδηγός δεν βγήκε από το αυτοκίνητο παρά έκατσε μέσα χωρίς να κάνει καμιά κίνηση. Καρφωθήκαμε για λίγο αλλά μετά η προσοχή μας αποσπάστηκε από την πολύ σημαντική κουβέντα μας.
Εντελώς ξαφνικά, πετάχτηκε η Κατερίνα και είπε: μην κοιτάξετε κατά 'κει αλλά αυτός μέσα στο αυτοκίνητο έχει ένα σαλάμι και το χαϊδεύει!
Βεβαίως όλοι κοιτάξαμε κατά 'κει... Ο μεγαλύτερος από τα αγόρια εξήγησε (και μετά από τόσα χρόνια τον συγχαίρω για την ψυχραιμία του καθώς δεν ήταν παρά ένα παιδί 10-11 χρόνων): μην κοιτάτε κανείς προς τα 'κει, δεν είναι σαλάμι, είναι το πουλί του απλά είναι πολύ μεγάλο. Είναι ανώμαλος και του αρέσει να τον βλέπουμε. Σιγά σιγά κατεβείτε από τα κάγκελα από τη μέσα μεριά και θα βγούμε από το σχολείο από πίσω.
Ακολουθήσαμε τις οδηγίες του και σε 5 λεπτά βρισκόμασταν στην είσοδο της οικοδομής. Οι μικρότεροι δεν είχαμε καταλάβει και πολλά εκτός του ότι αυτό που είδαμε ήταν κακό και ανωμαλία, οπότε οι ανέλαβαν οι μεγαλύτεροι να μας εξηγήσουν, να μας προειδοποιήσουν και φυσικά να μας ενημερώσουν...
Από εκείνο το βράδυ, είδαμε το καφέ αυτοκίνητο άλλες δυο τρεις φορές αλλά δεν του δώσαμε καμιά απολύτως σημασία κι έτσι εξαφανίστηκε και δεν το ξαναείδαμε στην γειτονιά μας.
Θυμάμαι και κάτι άλλο όμως. Θυμάμαι ότι δεν είπαμε κουβέντα γι' αυτό στους γονείς μας. Δεν το είχαμε συμφωνήσει, απλά συνέβη. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμασταν περήφανοι που το αντιμετωπίσαμε μόνοι μας. Βέβαια, ήμασταν πολλοί στην παρέα, καμιά δεκαριά πιτσιρίκια διαφόρων ηλικιών, οπότε αυτό μας έδινε κάποια υπεροχή αλλά δεν νομίζω ότι σκεφτόμαστε έτσι τότε...

[ΓΑΛΗ]

Ωραίο θέμα, Ισόμνια.

[ΓΑΛΗ]

Η δύναμη του έρωτα

Είμαι στην άκρη ενός μαρμάρινου γκρεμού.
Είναι ψηλός, ξανθός και πλησιάζει.
Πρέπει να κάνω κάτι.
Πηδάω.
Σκύβει και μου χαϊδεύει το ιδρωμένο κεφάλι.
"Χαριτωμένη" λέει στον πατέρα μου.
Θρίαμβος.

[νύχτα]

Η δύναμη του έρωτα

Είμαι στην άκρη ενός μαρμάρινου γκρεμού.
Είναι ψηλός, ξανθός και πλησιάζει.
Πρέπει να κάνω κάτι.
Πηδάω.
Σκύβει και μου χαϊδεύει το ιδρωμένο κεφάλι.
"Χαριτωμένη" λέει στον πατέρα μου.
Θρίαμβος.

πολύ μου αρέσει η αλληγορία που εγώ διάβασα

[ΓΑΛΗ]

Η δύναμη του έρωτα

Είμαι στην άκρη ενός μαρμάρινου γκρεμού.
Είναι ψηλός, ξανθός και πλησιάζει.
Πρέπει να κάνω κάτι.
Πηδάω.
Σκύβει και μου χαϊδεύει το ιδρωμένο κεφάλι.
"Χαριτωμένη" λέει στον πατέρα μου.
Θρίαμβος.

πολύ μου αρέσει η αλληγορία που εγώ διάβασα

Δεν είναι αλληγορία αλλά αληθινή περιγραφή.

Ήμουν γύρω στα δύο και ήμουν πάνω στο δεύτερο σκαλί μιας μαρμάρινης σκάλας 4-5 σκαλοπατιών. Μόλις είδα τον έρωτα της ζωής μου ανέβηκα στο τελευταίο και για να τον εντυπωσιάσω, μόλις πλησίασε πήδησα κάτω.

[Nostalgia]

Η δύναμη του έρωτα

Είμαι στην άκρη ενός μαρμάρινου γκρεμού.
Είναι ψηλός, ξανθός και πλησιάζει.
Πρέπει να κάνω κάτι.
Πηδάω.
Σκύβει και μου χαϊδεύει το ιδρωμένο κεφάλι.
"Χαριτωμένη" λέει στον πατέρα μου.
Θρίαμβος.

πολύ μου αρέσει η αλληγορία που εγώ διάβασα

Δεν είναι αλληγορία αλλά αληθινή περιγραφή.

Ήμουν γύρω στα δύο και ήμουν πάνω στο δεύτερο σκαλί μιας μαρμάρινης σκάλας 4-5 σκαλοπατιών. Μόλις είδα τον έρωτα της ζωής μου ανέβηκα στο τελευταίο και για να τον εντυπωσιάσω, μόλις πλησίασε πήδησα κάτω.

Πανε χρονια και τα μπερδεψες, κοντος μελαχρινος ειμαι Γαλη μου....

[νύχτα]

τέλειο

φίλος του μπαμπά ο κύριος;

[Nostalgia]

τέλειο

φίλος του μπαμπά ο κύριος;

Οχι, περαστικος ημουν.

[νύχτα]

δεν αναρωτηθηκα για την δική σου φαντασίωση καλέ μου

[ΓΑΛΗ]

τέλειο

φίλος του μπαμπά ο κύριος;

Ευτυχώς όχι.
Η παιδική μου ηλικία είναι γεμάτη εκδορές. Πολύ αίμα λέμε. Αν άρχιζαν και οι λαβωματιές της αγάπης από τόσο νωρίς θα ήμουν συνέχεια στο γύψο.