Άγρια εκδίκηση: Οι επιχειρήσεις του Γεωργίου Κονδύλη στο Μαίανδρο το 1919

[sman5]

Ισως η μεγαλύτερη μορφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας στο πεδίο της μάχης, και κατα πολλους ανώτερος ακομα και απο τον Πλαστηρα. Στην στρατιωτική του καριέρα, “σκότωσε αμετρητους Τουρκους”. Εθελοντης της Κρητικης Επαναστασης του 1896, οπλαρχηγος στον Μακεδονικο Αγωνα, Υπολοχαγός στους Βαλκανικους πολεμους, αντισυνταγματάρχης στην Ουκρανική εκστρατεία, Συνταγματάρχης στην Μικρασιατικη.

Ειναι αυτος, που με το Συνταγμά του γύριζε απο την Ουκρανια, αποβιβαστηκε στην Σμυρνη αρχες Ιουνιου 1919 και αφου πληροφορήθηκε την σφαγη και πετάλωμα 86 στρατιωτων του 1/86 Συνταγματος Κρητων απο τους Τουρκους, καθως και την κατακρεουργηση 6.500 Μικρασιατων και 31 προσκοπων απο τους τσετες του αρχιεγκληματια ( και κατοπινου πρωθυπουργου) Adnan Menteres, προεβη με τους 3.000 ανδρες του σε ευρεία κυκλωτική κινηση περαν απο τον ποταμο Μαιανδρο, σάπισε στο ξυλο εναν Ιταλο λοχαγό με το καμτσικι του, εκτέλεσε 20 Ιταλους οπλιτες που ειχαν νταραβέρια με τους Τουρκους, και “αμολυσε” τους αφιονισμενους Θεσσαλους του πανω στους κατασκηνωμενους Τσέτες και σε οσα Τουρκικά χωρια βρεθηκαν στο περασμα του. Οι Τσετες κυκλώθηκαν την ωρα του φαγητου, και κατακρεουργήθηκαν μαζικα, ενω ο αρχηγός τους, Ταγματάρχης Nahri-Bey, αποκεφαλίστηκε με στομωμένο μαχαιρι απο εναν Λαρισαίο, παρουσία του Κονδυλη.
Μετα την εξόντωση των αιμοβορων νομάδων, ο Ελληνικος Στρατος επέπεσε με ορμή σε όλα τα Τουρκικά χωρια της κοιλαδας του κατω Μαιάνδρου, αφανίζοντας τα παντα: Άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μετα απο ρητες εντολές του Θεσσαλου αξιωματικου, που αγνόησε κάθε εντολή του Γενικού Επιτελείου για “συνεση” και τις διαμαρτυριες των Ιταλων, που ηταν φανερό τι άθλιο ρολο επαιζαν. Τζαμια κάηκαν μαζι με τους Χοτζάδες μεσα, ενω στις επιχειρήσεις διακριθηκε ενας Μικρασιάτης Ιερέας, ο Παπα-Λάμπρος απο το Αιδίνι, που έπειτα απο την φρικτη σφαγή των 4 παιδιών του στο Αιδινι ( Οι Τσέτες ειχαν παλουκώσει την μεγαλύτερη του κόρη, Ευλαμπία, με το…κοντάρι της Ελληνικής Σημαίας) ηταν πλεον εκτος εαυτου. Με ενα μικρο τσεκουρι και ενα χασαπομάχαιρο ακολουθούσε τον Ελληνικο Στρατο, και έμπαινε μεσα στα σπιτια των Τουρκων χωρικων “κομματιαζοντας τους παντες” ενω έκοψε τον λαιμο και ενος απο τους πιο επιφανείς Τούρκους Ιμάμηδες της περιοχής του Αιδινιου. Ενας αλλος, Μυτιληνιος αποσπασμενος στο Συνταγμα του Κονδυλη, πριόνιζε τα κεφαλια Τουρκων σε τροχο για ξυλα, ενω ενας Τρικαλινος, εβγαλε τα ματια 50(!) Τουρκων με ταναλιες. Τα θύματα των Τουρκων ξεπέρασαν τους 500 ενοπλους και πανω απο 2.000 αμαχους, και η περιοχη του Αιδινιου ηρέμησε για τρια(!) ολοκληρα χρονια. Ο Κονδυλης ξαναπερασε τον ποταμο, με μια καταματωμένη στολη και κρατωντας ενα μακρυ ραβδι, ενω οι αδαμαστοι Θεσσαλοι πισω του “κραύγαζαν απο άγρια χαρα, και πολλοί απο αυτους κρατούσαν αυτια και κεφάλια Τουρκων”. Ο Συνταγματάρχης Κονδύλης ηταν απο τους ελάχιστους Έλληνες στην Ελληνικη Ιστορια που είχαν καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων και έδρασε αναλόγως. Το αποτέλεσμα μετα απο τις επιχειρησεις του: Πλήρης ηρεμία…

https://cognoscoteam.gr/άγρια-εκδίκηση- ... ις-του-γε/

[Obi Wan Iakobi]

καθως και την κατακρεουργηση 6.500 Μικρασιατων και 31 προσκοπων απο τους τσετες του αρχιεγκληματια ( και κατοπινου πρωθυπουργου) Adnan Menteres

Αλλά η αφήγηση της τραγωδίας του Αϊδινίου θα ήταν ελλιπής, άδικη , αν δεν φρόντιζε να εξαιρέσει μέσα από το συρφετό των πανικόβλητων δύο τμήματα, αν δεν εξήρε τον ηρωισμό και την θυσία των προσκόπων του Αϊδινίου και μιας διλοχίας του θρυλικού πλέον 38ου συντάγματος Ευζώνων.

Το Αϊδίνι ήταν ζωσμένο α π ‘ τις φλόγες. Ο Σχοινάς πανικόβλητος φεύγει κι οι άνδρες του, χωρίς ηγέτη, τον ακολουθούν. Κι όμως δεν έφυγαν όλοι.

Μια διλοχία μάχεται επί των Τράλλεων και των βορειανατολικών υψωμάτων της πόλης .

Ποιοι είναι;

Μα ποιοι άλλοι απ ‘ τους Ευζώνους του 38ου τάγματος του Τζαβέλλα
Απτόητοι, γενναίοι, σαν ήρωες του Ομήρου, έχουν τραβήξει τις ξιφολόγχες κι αποδεκατίζουν τους Τσέτες.

Ο διοικητής της διλοχίας, λοχαγός Γ. Λαμπράκης, τρέχει από μετερίζι σε μετερίζι κι εμψυχώνει τους άνδρες του.

Περιττό, οι άνδρες εκείνοι δεν είχαν ανάγκη από ενθαρρυντικά λόγια.

Μπαρούτι και σφαίρες ήθελαν τ’ άλλα ήταν δική τους δουλειά.

Μια δουλειά, που την ήξεραν καλά.

Ο Σχοινάς έχει τόσο πανικοβληθεί, που εγκαταλείπει τη πόλη χωρίς να ειδοποιήσει τη διλοχία .

Κι άξαφνα, οι Τσολιάδες μας βρίσκονται κυκλωμένοι από τετραπλάσιο εχθρό: Τσέτες, μεθυσμένους από την εύκολη νίκη , από αίμα χιλιάδων αθώων.

Αλλά ο Λαμπράκης δεν χωράτευε κι έδωσε τη μόνη διαταγή , που μπορεί να δώσει ένας άξιος ηγήτορας σε παρόμοιες στιγμές:

Ειδοποίησε τους διμοιρίτες του, ότι θ’ άνοιγαν δρόμο με την λόγχη θα έπεφταν μέχρις ενός, αλλά δεν θα παραδίνονταν, δεν θ’ άφηναν τους πληγωμένους τους στα χέρια των Τούρκων.

Τρεις ώρες πολεμούσαν οι Εύζωνοι του Λαμπράκη, τρεις ώρες άνοιγαν το δρόμο τους, ξεκοιλιάζοντας Τσέτες.

Κάποτε, διέσπασαν τον κλοιό κι έφθασαν δυτικά της πόλης .

Ο δρόμος ήταν ανοιχτός , μπορούσαν να φύγουν.

Είδαν, όμως, ένα θέαμα, που σπάραξε τη ψυχή τους: Στους δυτικούς πρόποδες των Τράλλεων έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες γυναικόπαιδα — όσα κατόρθωσαν να γλυτώσουν την μανία των Τούρκων.

Δεν έχουν συνέλθει ακόμη από την τραγική συμφορά κι όταν βλέπουν τους Ευζώνους μας να φεύγουν, αφήνουν το πικρό παράπονο να ξεχειλίσει: «Πού φεύγετε; Πού μας αφήνετε;»

Κι ο Λαμπράκης δεν φεύγει. Μένει κι αναχαιτίζει, για μια ακόμη φορά, τους Τούρκους.

Με τον ηρωισμό των Ευζώνων στο Αϊδίνι, μόνο ο ηρωισμός των Προσκόπων της μαρτυρικής πόλ η ς μπορεί να συγκριθεί.

Αλλά το μεγαλείο της θυσίας τους θα μείνει ασύγκριτο, ανυπέρβλητο.

[Στρακαστρουκας]

Μπραβο στους Ελληνες. Καναν μεν εγκληματα αλλα αξιζαν τον κοπο γιατι σημερα το Αιδινι ειναι ελευθερο και κανενας Τουρκος δεν ζει εκει περα

[ΟΥΤΙΣ]

Ισως η μεγαλύτερη μορφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας στο πεδίο της μάχης, και κατα πολλους ανώτερος ακομα και απο τον Πλαστηρα. Στην στρατιωτική του καριέρα, “σκότωσε αμετρητους Τουρκους”. Εθελοντης της Κρητικης Επαναστασης του 1896, οπλαρχηγος στον Μακεδονικο Αγωνα, Υπολοχαγός στους Βαλκανικους πολεμους, αντισυνταγματάρχης στην Ουκρανική εκστρατεία, Συνταγματάρχης στην Μικρασιατικη.

Ειναι αυτος, που με το Συνταγμά του γύριζε απο την Ουκρανια, αποβιβαστηκε στην Σμυρνη αρχες Ιουνιου 1919 και αφου πληροφορήθηκε την σφαγη και πετάλωμα 86 στρατιωτων του 1/86 Συνταγματος Κρητων απο τους Τουρκους, καθως και την κατακρεουργηση 6.500 Μικρασιατων και 31 προσκοπων απο τους τσετες του αρχιεγκληματια ( και κατοπινου πρωθυπουργου) Adnan Menteres, προεβη με τους 3.000 ανδρες του σε ευρεία κυκλωτική κινηση περαν απο τον ποταμο Μαιανδρο, σάπισε στο ξυλο εναν Ιταλο λοχαγό με το καμτσικι του, εκτέλεσε 20 Ιταλους οπλιτες που ειχαν νταραβέρια με τους Τουρκους, και “αμολυσε” τους αφιονισμενους Θεσσαλους του πανω στους κατασκηνωμενους Τσέτες και σε οσα Τουρκικά χωρια βρεθηκαν στο περασμα του. Οι Τσετες κυκλώθηκαν την ωρα του φαγητου, και κατακρεουργήθηκαν μαζικα, ενω ο αρχηγός τους, Ταγματάρχης Nahri-Bey, αποκεφαλίστηκε με στομωμένο μαχαιρι απο εναν Λαρισαίο, παρουσία του Κονδυλη.
Μετα την εξόντωση των αιμοβορων νομάδων, ο Ελληνικος Στρατος επέπεσε με ορμή σε όλα τα Τουρκικά χωρια της κοιλαδας του κατω Μαιάνδρου, αφανίζοντας τα παντα: Άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μετα απο ρητες εντολές του Θεσσαλου αξιωματικου, που αγνόησε κάθε εντολή του Γενικού Επιτελείου για “συνεση” και τις διαμαρτυριες των Ιταλων, που ηταν φανερό τι άθλιο ρολο επαιζαν. Τζαμια κάηκαν μαζι με τους Χοτζάδες μεσα, ενω στις επιχειρήσεις διακριθηκε ενας Μικρασιάτης Ιερέας, ο Παπα-Λάμπρος απο το Αιδίνι, που έπειτα απο την φρικτη σφαγή των 4 παιδιών του στο Αιδινι ( Οι Τσέτες ειχαν παλουκώσει την μεγαλύτερη του κόρη, Ευλαμπία, με το…κοντάρι της Ελληνικής Σημαίας) ηταν πλεον εκτος εαυτου. Με ενα μικρο τσεκουρι και ενα χασαπομάχαιρο ακολουθούσε τον Ελληνικο Στρατο, και έμπαινε μεσα στα σπιτια των Τουρκων χωρικων “κομματιαζοντας τους παντες” ενω έκοψε τον λαιμο και ενος απο τους πιο επιφανείς Τούρκους Ιμάμηδες της περιοχής του Αιδινιου. Ενας αλλος, Μυτιληνιος αποσπασμενος στο Συνταγμα του Κονδυλη, πριόνιζε τα κεφαλια Τουρκων σε τροχο για ξυλα, ενω ενας Τρικαλινος, εβγαλε τα ματια 50(!) Τουρκων με ταναλιες. Τα θύματα των Τουρκων ξεπέρασαν τους 500 ενοπλους και πανω απο 2.000 αμαχους, και η περιοχη του Αιδινιου ηρέμησε για τρια(!) ολοκληρα χρονια. Ο Κονδυλης ξαναπερασε τον ποταμο, με μια καταματωμένη στολη και κρατωντας ενα μακρυ ραβδι, ενω οι αδαμαστοι Θεσσαλοι πισω του “κραύγαζαν απο άγρια χαρα, και πολλοί απο αυτους κρατούσαν αυτια και κεφάλια Τουρκων”. Ο Συνταγματάρχης Κονδύλης ηταν απο τους ελάχιστους Έλληνες στην Ελληνικη Ιστορια που είχαν καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων και έδρασε αναλόγως. Το αποτέλεσμα μετα απο τις επιχειρησεις του: Πλήρης ηρεμία…

https://cognoscoteam.gr/άγρια-εκδίκηση- ... ις-του-γε/

Ντροπή για τα ένδοξα ελληνικά όπλα και ολόκληρο τον ελληνισμό η σφαγή αμάχων!

[Ζαποτέκος]

Δυστυχώς σε αυτό το επεισόδιο οι Τούρκοι είχαν τον πρώτο αλλά και τον τελευταίο λόγο :

—Άραγες για που πάμε; ρωτά ένας.
—Απ' το δρόμο φαίνεται πως πάμε για την Πέργαμο, του απαντά κάποιος.
Ο ρολογάς πετιέται απ' το μέρος που είναι ζαμουριασμένος:
—Για που λέει;
—Για την Πέργαμο.
—Βρε παιδιά, μη! Χάθηκα!
Είναι τόση η τρομάρα του, θαρρείς πως ξεχνά μονμιάς όλα τ' άλλα, πως εκεί πίσω απ' τα κλήματα η γυναίκα του...
—Αν πάμε και με γνωρίσουν, χάθηκα!
Δεν καταλαβαίνω. Ένας, πλάι, μας το ξηγά.
—Βαστά απ' την Πέργαμο. Ήταν και στο 4ο. Γι' αυτό.
Α, ήταν κι αυτός; Γνώριμη ιστορία. Τον καιρό της ελληνικής κατοχής βρέθηκαν όξω απ' την Πέργαμο τα πτώματα — καμιά σαρανταριά φαντάροι δικοί μας, σφαγμένοι απ' τους Τούρκους και πεταλωμένοι. Ύστερα πήγε εκεί το 4ο ελληνικό σύνταγμα. Γινήκανε, τότες, αντίποινα πολλά.
—Θε μου, βόηθα... παρακαλούσε ολοένα ο ρολογάς. Μην πάμε στην Πέργαμο!...

(…)

Ήταν μια καπναποθήκη εκεί που μας ρίξαν. Τα κορμιά σπάραζαν πάνου στις πλάκες μισόγυμνα, πρησμένα, γεμάτα λάσπες — αυτόματα, σαν πράματα.
Ντόπιοι Τούρκοι έρχουνταν και μας κοίταζαν, να σουσουμιάσουν. Ερευνούσαν τα «πράματα», εμάς, να τα ανασυνδέσουν, τρυπούσαν για ένα ίχνος που μπορούσε να είχε ξεχαστεί απάνω μας. Αυτό το ίχνος σπαρτάρισε για μια στιγμή σα νεογέννητο μες στα σκονισμένα μάτια του ρολογά — σαν άστρο που πέφτει. Τον γνώρισαν.
Όλη η Πέργαμο βούιξε απ' το νέο — το άστρο. Τα πλήθη έρχουνταν και το κοίταζαν, άνοιγαν τα στόματα, δείχνανε τα κίτρινα δόντια να το συντρίψουν.
Μ' επισημότητα μπήκε κ' ένας αρχηγός. Ήταν απ' τα παλικάρια που δεν έσκυψαν στην κατοχή κάτου απ' τον Έλληνα, πήραν τα βουνά και σπαταλούσαν την περηφάνια σαν άχρηστη: —Μερ χαμπάρ! (τούρκικος χαιρετισμός) Νικόλα. Του έδωσε το χέρι. Ο δικός μας δίστασε μπρος σ' αυτό το χέρι που προσφερόταν σα φωτιά. Έπειτα, σκληρά, σαν άνθρωπος που πνίγεται, το χούφτιασε.
—Κ' η φαμίλια εδώ; ρωτά ο Τούρκος.
Ναι. Κ' η φαμίλια. Η γυναίκα και το παιδί. Τους είχαν σ' ένα χωριστό μέρος στο απάνω πάτωμα.
Ο Τούρκος έβγαλε την καπνοσακούλα του, τράβηξε μια μεγάλη πρέζα καπνό και του την έδωσε. Και μια φυλλάδα τσιγαρόχαρτο. Ύστερα βγήκε όξω.
Γύρισε σε κανένα τέταρτο. Βαστούσε έναν κουβά με σταφύλια, ψωμί. Με σεβασμό ο σκοπός του έδειξε την πόρτα προς το απάνω πάτωμα. Ξανακατέβηκε από κει σε λίγα λεφτά. Ήταν βαρύς, αυστηρός και αμίλητος — σαν άνθρωπος.
Κάθισε πάλι κοντά στο ρολογά και τύλιξε τσιγάρο. Φούμερνε αδιάκοπα. Μασούσε τα χείλια του που τρέμαν.
—Τις είδες; ρωτά δειλά ο δικός μας.
Ο Τούρκος παρατά το τσιγάρο και τον κοιτάζει μες στα μάτια.
—Θυμάσαι, Νικόλα, τη Νατζιέ; του λέει συγκινημένος.
Τη θυμήθηκαν. Ήταν ένα ήμερο νεανικό πρόσωπο, ήταν καλή σαν παιδάκι — Θε μου, πώς το επέτρεψες σε μιαν αντίχριστη; Οι δυο γυναίκες, του Τούρκου και του Χριστιανού, αγαπιούνταν σαν αδερφές. Τα καλοκαίρια μέναν μαζί στον κάμπο οι δυο φαμίλιες. Δε χώριζαν. Μονάχα σαν έπεφτε η νύχτα, αποτραβιόταν ο καθένας να δεηθεί στο θεό του. Ύστερα πάλι ξαναδερφώνουνταν.
—Πόσα χρόνια είναι; ρωτά ο δικός μας, σα να 'ναι ένα παρελθόν πολύ μακρινό.
—Από τότε που σκοτώθηκε; Τρία.
Τη Νατζιέ την είχε βρει μια σφαίρα τις μέρες του ελλληνοτουρκικού πολέμου.
—Δε ζούσαμε καλά, Νικόλα; λέει ο Τούρκος.
Τότες ο δικός μας πέφτει στα πόδια του παρακαλώντας:
—Σώσε μας! Σώσε μας!
—Δεν πράξατε καλά, Νικόλα! τον κόβει αυστηρά ο Τούρκος και τον βοηθά να σηκωθεί.
—Κ' εγώ τι φταίω; Τι φταίω; μουρμούριζε ο Χριστιανός με δάκρυα. —Ο Θεός κρίνει, μπιραντέρ (αδερφέ). Αυτός, βλέπεις, δεν ξεχνά. Σηκώθηκε. Ο άλλος παρακαλούσε ακόμα. Μα ο Τούρκος τον έκοψε. Τώρα πια ήταν στη μέση ο Θεός. Αυτός διατάζει — τι μπορεί να κάμει ο άνθρωπος; —Αλλαά σιμαρλαντίκ (τούρκικος χαιρετισμός), Νικόλα. Ήταν πολύ νύχτα σαν ήρθαν και τον πήραν το ρολογά. Παρακαλούσε να τον αφήσουν να δει το παιδάκι του για τελευταία φορά, να το αποχαιρετήσει. Ανοησίες. Το 'κοψαν:
—Όχι.

( Ηλίας Βενέζης , Το νούμερο 31328 )

[Στύγιος]

Ισως η μεγαλύτερη μορφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας στο πεδίο της μάχης, και κατα πολλους ανώτερος ακομα και απο τον Πλαστηρα. Στην στρατιωτική του καριέρα, “σκότωσε αμετρητους Τουρκους”. Εθελοντης της Κρητικης Επαναστασης του 1896, οπλαρχηγος στον Μακεδονικο Αγωνα, Υπολοχαγός στους Βαλκανικους πολεμους, αντισυνταγματάρχης στην Ουκρανική εκστρατεία, Συνταγματάρχης στην Μικρασιατικη.

Ειναι αυτος, που με το Συνταγμά του γύριζε απο την Ουκρανια, αποβιβαστηκε στην Σμυρνη αρχες Ιουνιου 1919 και αφου πληροφορήθηκε την σφαγη και πετάλωμα 86 στρατιωτων του 1/86 Συνταγματος Κρητων απο τους Τουρκους, καθως και την κατακρεουργηση 6.500 Μικρασιατων και 31 προσκοπων απο τους τσετες του αρχιεγκληματια ( και κατοπινου πρωθυπουργου) Adnan Menteres, προεβη με τους 3.000 ανδρες του σε ευρεία κυκλωτική κινηση περαν απο τον ποταμο Μαιανδρο, σάπισε στο ξυλο εναν Ιταλο λοχαγό με το καμτσικι του, εκτέλεσε 20 Ιταλους οπλιτες που ειχαν νταραβέρια με τους Τουρκους, και “αμολυσε” τους αφιονισμενους Θεσσαλους του πανω στους κατασκηνωμενους Τσέτες και σε οσα Τουρκικά χωρια βρεθηκαν στο περασμα του. Οι Τσετες κυκλώθηκαν την ωρα του φαγητου, και κατακρεουργήθηκαν μαζικα, ενω ο αρχηγός τους, Ταγματάρχης Nahri-Bey, αποκεφαλίστηκε με στομωμένο μαχαιρι απο εναν Λαρισαίο, παρουσία του Κονδυλη.
Μετα την εξόντωση των αιμοβορων νομάδων, ο Ελληνικος Στρατος επέπεσε με ορμή σε όλα τα Τουρκικά χωρια της κοιλαδας του κατω Μαιάνδρου, αφανίζοντας τα παντα: Άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μετα απο ρητες εντολές του Θεσσαλου αξιωματικου, που αγνόησε κάθε εντολή του Γενικού Επιτελείου για “συνεση” και τις διαμαρτυριες των Ιταλων, που ηταν φανερό τι άθλιο ρολο επαιζαν. Τζαμια κάηκαν μαζι με τους Χοτζάδες μεσα, ενω στις επιχειρήσεις διακριθηκε ενας Μικρασιάτης Ιερέας, ο Παπα-Λάμπρος απο το Αιδίνι, που έπειτα απο την φρικτη σφαγή των 4 παιδιών του στο Αιδινι ( Οι Τσέτες ειχαν παλουκώσει την μεγαλύτερη του κόρη, Ευλαμπία, με το…κοντάρι της Ελληνικής Σημαίας) ηταν πλεον εκτος εαυτου. Με ενα μικρο τσεκουρι και ενα χασαπομάχαιρο ακολουθούσε τον Ελληνικο Στρατο, και έμπαινε μεσα στα σπιτια των Τουρκων χωρικων “κομματιαζοντας τους παντες” ενω έκοψε τον λαιμο και ενος απο τους πιο επιφανείς Τούρκους Ιμάμηδες της περιοχής του Αιδινιου. Ενας αλλος, Μυτιληνιος αποσπασμενος στο Συνταγμα του Κονδυλη, πριόνιζε τα κεφαλια Τουρκων σε τροχο για ξυλα, ενω ενας Τρικαλινος, εβγαλε τα ματια 50(!) Τουρκων με ταναλιες. Τα θύματα των Τουρκων ξεπέρασαν τους 500 ενοπλους και πανω απο 2.000 αμαχους, και η περιοχη του Αιδινιου ηρέμησε για τρια(!) ολοκληρα χρονια. Ο Κονδυλης ξαναπερασε τον ποταμο, με μια καταματωμένη στολη και κρατωντας ενα μακρυ ραβδι, ενω οι αδαμαστοι Θεσσαλοι πισω του “κραύγαζαν απο άγρια χαρα, και πολλοί απο αυτους κρατούσαν αυτια και κεφάλια Τουρκων”. Ο Συνταγματάρχης Κονδύλης ηταν απο τους ελάχιστους Έλληνες στην Ελληνικη Ιστορια που είχαν καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων και έδρασε αναλόγως. Το αποτέλεσμα μετα απο τις επιχειρησεις του: Πλήρης ηρεμία…

https://cognoscoteam.gr/άγρια-εκδίκηση- ... ις-του-γε/

Μετά μην απορείτε που οι Τουρκ τον είδαν σαν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο κατά των "σφαγέων" Ελλήνων...

[hades]

Αν είχαμε μια ελπίδα να νικήσουμε στην Μικρά Ασία ήταν αν Αρμοστής ορίζοταν άντρας σαν τον Κονδύλη και αντιμετωπίζαμε τον πόλεμο ως ολοκληρωτικό όπως έκαναν και οι Τουρκοι

[Κόκκορας]

ο κονδυλης που μολις επεσε η κυβερνηση και τον ξηλωσαν εκανε αντιπολεμικη προπαγανδα απο την Πολη!!!την ωρα που δινοταν η μαχη ζωης

[hades]

Ο Πλάστηρας είναι πολύ υπερτιμημενος με διάφορους συγγραφείς που τον προωθούσαν Υπηρξαν παρά πολύ σύγχρονοι του άριστοι πολέμαρχοι που δεν πήραν την προσοχή που αξιζαν
Ο Κονδύλης πάντως πρόδοσε Προδοσε ξενδιατροπα μετά την συνταγματική αλλαγή και αυτό είναι κηλιδα

[hades]

Ισως η μεγαλύτερη μορφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας στο πεδίο της μάχης, και κατα πολλους ανώτερος ακομα και απο τον Πλαστηρα. Στην στρατιωτική του καριέρα, “σκότωσε αμετρητους Τουρκους”. Εθελοντης της Κρητικης Επαναστασης του 1896, οπλαρχηγος στον Μακεδονικο Αγωνα, Υπολοχαγός στους Βαλκανικους πολεμους, αντισυνταγματάρχης στην Ουκρανική εκστρατεία, Συνταγματάρχης στην Μικρασιατικη.

Ειναι αυτος, που με το Συνταγμά του γύριζε απο την Ουκρανια, αποβιβαστηκε στην Σμυρνη αρχες Ιουνιου 1919 και αφου πληροφορήθηκε την σφαγη και πετάλωμα 86 στρατιωτων του 1/86 Συνταγματος Κρητων απο τους Τουρκους, καθως και την κατακρεουργηση 6.500 Μικρασιατων και 31 προσκοπων απο τους τσετες του αρχιεγκληματια ( και κατοπινου πρωθυπουργου) Adnan Menteres, προεβη με τους 3.000 ανδρες του σε ευρεία κυκλωτική κινηση περαν απο τον ποταμο Μαιανδρο, σάπισε στο ξυλο εναν Ιταλο λοχαγό με το καμτσικι του, εκτέλεσε 20 Ιταλους οπλιτες που ειχαν νταραβέρια με τους Τουρκους, και “αμολυσε” τους αφιονισμενους Θεσσαλους του πανω στους κατασκηνωμενους Τσέτες και σε οσα Τουρκικά χωρια βρεθηκαν στο περασμα του. Οι Τσετες κυκλώθηκαν την ωρα του φαγητου, και κατακρεουργήθηκαν μαζικα, ενω ο αρχηγός τους, Ταγματάρχης Nahri-Bey, αποκεφαλίστηκε με στομωμένο μαχαιρι απο εναν Λαρισαίο, παρουσία του Κονδυλη.
Μετα την εξόντωση των αιμοβορων νομάδων, ο Ελληνικος Στρατος επέπεσε με ορμή σε όλα τα Τουρκικά χωρια της κοιλαδας του κατω Μαιάνδρου, αφανίζοντας τα παντα: Άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μετα απο ρητες εντολές του Θεσσαλου αξιωματικου, που αγνόησε κάθε εντολή του Γενικού Επιτελείου για “συνεση” και τις διαμαρτυριες των Ιταλων, που ηταν φανερό τι άθλιο ρολο επαιζαν. Τζαμια κάηκαν μαζι με τους Χοτζάδες μεσα, ενω στις επιχειρήσεις διακριθηκε ενας Μικρασιάτης Ιερέας, ο Παπα-Λάμπρος απο το Αιδίνι, που έπειτα απο την φρικτη σφαγή των 4 παιδιών του στο Αιδινι ( Οι Τσέτες ειχαν παλουκώσει την μεγαλύτερη του κόρη, Ευλαμπία, με το…κοντάρι της Ελληνικής Σημαίας) ηταν πλεον εκτος εαυτου. Με ενα μικρο τσεκουρι και ενα χασαπομάχαιρο ακολουθούσε τον Ελληνικο Στρατο, και έμπαινε μεσα στα σπιτια των Τουρκων χωρικων “κομματιαζοντας τους παντες” ενω έκοψε τον λαιμο και ενος απο τους πιο επιφανείς Τούρκους Ιμάμηδες της περιοχής του Αιδινιου. Ενας αλλος, Μυτιληνιος αποσπασμενος στο Συνταγμα του Κονδυλη, πριόνιζε τα κεφαλια Τουρκων σε τροχο για ξυλα, ενω ενας Τρικαλινος, εβγαλε τα ματια 50(!) Τουρκων με ταναλιες. Τα θύματα των Τουρκων ξεπέρασαν τους 500 ενοπλους και πανω απο 2.000 αμαχους, και η περιοχη του Αιδινιου ηρέμησε για τρια(!) ολοκληρα χρονια. Ο Κονδυλης ξαναπερασε τον ποταμο, με μια καταματωμένη στολη και κρατωντας ενα μακρυ ραβδι, ενω οι αδαμαστοι Θεσσαλοι πισω του “κραύγαζαν απο άγρια χαρα, και πολλοί απο αυτους κρατούσαν αυτια και κεφάλια Τουρκων”. Ο Συνταγματάρχης Κονδύλης ηταν απο τους ελάχιστους Έλληνες στην Ελληνικη Ιστορια που είχαν καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων και έδρασε αναλόγως. Το αποτέλεσμα μετα απο τις επιχειρησεις του: Πλήρης ηρεμία…

https://cognoscoteam.gr/άγρια-εκδίκηση- ... ις-του-γε/

Μετά μην απορείτε που οι Τουρκ τον είδαν σαν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο κατά των "σφαγέων" Ελλήνων...

Μα ήταν αγώνας ζωής και θανάτου Ο πόλεμος άρχισε από την στιγμή που πάτησε ο πρώτος εύζωνας στην Σμύρνη

[Στύγιος]

Αν είχαμε μια ελπίδα να νικήσουμε στην Μικρά Ασία ήταν αν Αρμοστής ορίζοταν άντρας σαν τον Κονδύλη και αντιμετωπίζαμε τον πόλεμο ως ολοκληρωτικό όπως έκαναν και οι Τουρκοι

Δεν υπήρχε περίπτωση ,μετά το 1921 "χάθηκε" το πράγμα .Ό,τι ήταν για τους Γερμανούς το Στάλινγκραντ , ήταν και για μας το Εσκί Σεχίρ.

[hades]

Ισως η μεγαλύτερη μορφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας στο πεδίο της μάχης, και κατα πολλους ανώτερος ακομα και απο τον Πλαστηρα. Στην στρατιωτική του καριέρα, “σκότωσε αμετρητους Τουρκους”. Εθελοντης της Κρητικης Επαναστασης του 1896, οπλαρχηγος στον Μακεδονικο Αγωνα, Υπολοχαγός στους Βαλκανικους πολεμους, αντισυνταγματάρχης στην Ουκρανική εκστρατεία, Συνταγματάρχης στην Μικρασιατικη.

Ειναι αυτος, που με το Συνταγμά του γύριζε απο την Ουκρανια, αποβιβαστηκε στην Σμυρνη αρχες Ιουνιου 1919 και αφου πληροφορήθηκε την σφαγη και πετάλωμα 86 στρατιωτων του 1/86 Συνταγματος Κρητων απο τους Τουρκους, καθως και την κατακρεουργηση 6.500 Μικρασιατων και 31 προσκοπων απο τους τσετες του αρχιεγκληματια ( και κατοπινου πρωθυπουργου) Adnan Menteres, προεβη με τους 3.000 ανδρες του σε ευρεία κυκλωτική κινηση περαν απο τον ποταμο Μαιανδρο, σάπισε στο ξυλο εναν Ιταλο λοχαγό με το καμτσικι του, εκτέλεσε 20 Ιταλους οπλιτες που ειχαν νταραβέρια με τους Τουρκους, και “αμολυσε” τους αφιονισμενους Θεσσαλους του πανω στους κατασκηνωμενους Τσέτες και σε οσα Τουρκικά χωρια βρεθηκαν στο περασμα του. Οι Τσετες κυκλώθηκαν την ωρα του φαγητου, και κατακρεουργήθηκαν μαζικα, ενω ο αρχηγός τους, Ταγματάρχης Nahri-Bey, αποκεφαλίστηκε με στομωμένο μαχαιρι απο εναν Λαρισαίο, παρουσία του Κονδυλη.
Μετα την εξόντωση των αιμοβορων νομάδων, ο Ελληνικος Στρατος επέπεσε με ορμή σε όλα τα Τουρκικά χωρια της κοιλαδας του κατω Μαιάνδρου, αφανίζοντας τα παντα: Άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μετα απο ρητες εντολές του Θεσσαλου αξιωματικου, που αγνόησε κάθε εντολή του Γενικού Επιτελείου για “συνεση” και τις διαμαρτυριες των Ιταλων, που ηταν φανερό τι άθλιο ρολο επαιζαν. Τζαμια κάηκαν μαζι με τους Χοτζάδες μεσα, ενω στις επιχειρήσεις διακριθηκε ενας Μικρασιάτης Ιερέας, ο Παπα-Λάμπρος απο το Αιδίνι, που έπειτα απο την φρικτη σφαγή των 4 παιδιών του στο Αιδινι ( Οι Τσέτες ειχαν παλουκώσει την μεγαλύτερη του κόρη, Ευλαμπία, με το…κοντάρι της Ελληνικής Σημαίας) ηταν πλεον εκτος εαυτου. Με ενα μικρο τσεκουρι και ενα χασαπομάχαιρο ακολουθούσε τον Ελληνικο Στρατο, και έμπαινε μεσα στα σπιτια των Τουρκων χωρικων “κομματιαζοντας τους παντες” ενω έκοψε τον λαιμο και ενος απο τους πιο επιφανείς Τούρκους Ιμάμηδες της περιοχής του Αιδινιου. Ενας αλλος, Μυτιληνιος αποσπασμενος στο Συνταγμα του Κονδυλη, πριόνιζε τα κεφαλια Τουρκων σε τροχο για ξυλα, ενω ενας Τρικαλινος, εβγαλε τα ματια 50(!) Τουρκων με ταναλιες. Τα θύματα των Τουρκων ξεπέρασαν τους 500 ενοπλους και πανω απο 2.000 αμαχους, και η περιοχη του Αιδινιου ηρέμησε για τρια(!) ολοκληρα χρονια. Ο Κονδυλης ξαναπερασε τον ποταμο, με μια καταματωμένη στολη και κρατωντας ενα μακρυ ραβδι, ενω οι αδαμαστοι Θεσσαλοι πισω του “κραύγαζαν απο άγρια χαρα, και πολλοί απο αυτους κρατούσαν αυτια και κεφάλια Τουρκων”. Ο Συνταγματάρχης Κονδύλης ηταν απο τους ελάχιστους Έλληνες στην Ελληνικη Ιστορια που είχαν καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων και έδρασε αναλόγως. Το αποτέλεσμα μετα απο τις επιχειρησεις του: Πλήρης ηρεμία…

https://cognoscoteam.gr/άγρια-εκδίκηση- ... ις-του-γε/

Μετά μην απορείτε που οι Τουρκ τον είδαν σαν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο κατά των "σφαγέων" Ελλήνων...

Μα ήταν αγώνας ζωής και θανάτου Ο πόλεμος άρχισε από την στιγμή που πάτησε ο πρώτος εύζωνας στην Σμύρνη

[Κόκκορας]

Αν είχαμε μια ελπίδα να νικήσουμε στην Μικρά Ασία ήταν αν Αρμοστής ορίζοταν άντρας σαν τον Κονδύλη και αντιμετωπίζαμε τον πόλεμο ως ολοκληρωτικό όπως έκαναν και οι Τουρκοι

αντιχριστες ειναι αυτες οι πρακτικες,απανθρωπες.

[Ζαποτέκος]

Δεν υπήρχε περίπτωση ,μετά το 1921 "χάθηκε" το πράγμα .Ό,τι ήταν για τους Γερμανούς το Στάλινγκραντ , ήταν και για μας το Εσκί Σεχίρ.

Ο Σαγγάριος. Στο Εσκί Σεχίρ τους πήραμε τα στριγγάκια .

[Von Mackensen]

Ωραίος ο Παπα Λάμπρος.Τρις χειρότερα θα έκανα στους σκατότουρκους εαν παλουκώνανε τα παιδιά μου.Μετα θα περιλαβαινα τους συμπατριώτες μου που θα ερχονταν να μου κανουν ουμανιστικό κήρυγμα.