Στον δρόμο της πανούκλας

[Nero]

Όλοι έχουμε ακούσει για τα θαυμαστά ταξίδια του Μάρκο Πόλο. Αλλά ο Ιμπν Μπατούτα, που άρχισε μια ζωή περιπλανήσεις μετά τον θάνατο του Μάρκο Πόλο , ταξίδεψε ακόμη πιο μακριά. Ξεκίνησε το 1325 από το σπίτι του στο Μαρόκο για ένα προσκύνημα στη Μέκκα, το οποίο εξελίχθηκε σε μια τριαντάχρονη περιπέτεια που τον έκανε τον πιο σημαντικό ταξιδιώτη του μεσαίωνα. Αφού διέσχισε τη Σαχάρα για να επισκεφτεί τη Μέκκα, συνέχισε την περιήγησή του στο Ιράκ και την Περσία. Ξεκίνησε κατόπιν ένα θαλάσσιο ταξίδι κατά μήκος των ακτών της Αφρικής μέχρι την περιοχή της σημερινής Τανζανίας. Αποφάσισε στη συνέχεια να ταξιδέψει από την ξηρά τις Ινδίες και να αναζητήσει εργασία σ’έναν σουλτάνο αλλά στη διαδρομή έκανε μια παράκαμψη για να επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη συνοδεύοντας μια Τουρκάλα πριγκίπισσα*

Αφού έφτασε στις Ινδίες, εγκαταστάθηκε εκεί επί οχτώ χρόνια στην υπηρεσία του σουλτάνου του Δελχί ως δικαστής. Ο σουλτάνος τον έστειλε κατόπιν πρεσβευτή στην Κίνα, αφού η αποστολή κατέληξε σ’ένα καταστροφικό ναυάγιο έξω από τις ακτές της Ινδίας. Αφού επισκέφθηκε τη Σρι Λάνκα και τα νησιά Μαλβίδες, τελικά επέστρεψε στην Κίνα απ΄όπου άρχισε το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα του. Μετά την επιστροφή στο Μαρόκο, ο πόθος της περιήγησης οδήγησε τον Μπατούτα σε δύο ακόμη ταξίδια: ένα βόρεια, στη σημερινή Ισπανία και το άλλο νότια, στο Μαλί
Ταξιδεύοντας με τα πόδια, με καμήλα και με πλοίο, σε μια εποχή που ακόμη και τα εκατό χιλιόμετρα φάνταζαν τεράστια απόσταση, ο Μπατούτα κατέγραψε εκατόν είκοσι χιλιάδες χιλιόμετρα και επισκέφθηκε τις περιοχές όπου σήμερα βρίσκονται σαράντα τέσσερις διαφορετικές χώρες. Όταν πια γέρασε ο Μπατούτα, ο κυβερνήτητης του Μαρόκου ζήτησε να υπαγορεύσει την ιστορία των ταξιδιών του σ’ένα νεαρό λόγιο. Στα βιβλία του, «Ταξίδια στην Ασία και στην Αφρική» περιέλαβε παρατηρήσεις για κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής, από τα σεξουαλικά έθιμα των γυναικών στα νησιά Μαλδίβες (τα οποία βρήκε σκανδαλώδη) μέχρι πως μάζευαν τις καρύδες στην Αραβία

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/xekinise- ... kastis-ke/

* αυτό είναι λαθάκι, βυζαντινή ήταν η πριγκίπισσα, την είχαν παντρέψει με τον σουλτάνο τον Ουζμπέκων και όταν επρόκειτω να γεννήσει το χρησιμοποίησε ως αφορμή για να γυρίσει πίσω στην Πόλη να δει τους δικούς της, και δεν επέστρεψε ποτέ στον Ουζμπέκο


Δεν ξέρω αν είναι μεγάλη τύχη ή ατυχία αλλά επιστρέφοντας απο την Κίνα έπεσε ακριβώς πάνω στον δρόμο της πανώλης που είχε ξεκινήσει λίγο πριν απο την Κεντρική Ασία και έφευγε απο την Κίνα για τη Μέση Ανατολή την ίδια εποχή με τον Μπατούτα, ο οποίος έτρεχε απο πόλη σε πόλη ελπίζοντας να της ξεφύγει αλλά την έβρισκε μπροστά του. Ευτυχώς με κάποιο τρόπο δε νόησε ποτέ γιατί δίνει σημαντικές πληροφορίες για την εξάπλωση της ασθένειας και τον πανικό που προκάλεσε, όπως και για τον τρόπο που προσπαθούσαν να την αντιμετωπίσουν(με προσευχές )

After resting in Damascus for several weeks, he decided about the end of March to make a trip up to Aleppo (Haleb), the second ranking city of industry and commerce in Syria and the seat of Mamluk administration on the northern frontier. This journey was to be one of his leisurely diversions, an itinerary to occupy a few months before it was time to travel toward Mecca. Yet even as he rode north, the catastrophe of the fourteenth century descended on Syria behind him.4 While Ibn Battuta was enjoying the company of the ’ulama of Aleppo in June 1348, travelers reaching the city from the south reported that a virulent disease had been raging at Gaza on the Egyptian frontier and that more than a thousand people had been dying from it every day. Buboes, or inflamed swellings, appeared in the groin, armpits, or neck of the afflicted, and this irruption was typically accompanied by nausea, pain in the head, stomach, and limbs, insomnia, and delirium. If a victim began to spit blood and experience pneumonic symptoms, he usually died within hours.

Amid rumors of this lethal darkness advancing into Syria, Ibn Battuta decided to return south. He got as far as the town of Horns when he suddenly found himself engulfed in the epidemic, 300 people dying the day he arrived there. Continuing on to Damacus, he reached the great oasis in July to find that the plague had already struck. The death toll had risen to 2,000 a day, the population was reeling in shock, and the mundane routines of the city had come to a halt.

The people fasted for three successive days, the last of which was a Thursday. At the end of this period the amirs, sharifs, qadis, doctors of the Law, and all other classes of the people in their several degrees, assembled in the great mosque, until it was filled to overflowing with them, and spent Thursday night there in prayers and liturgies and supplications. Then, after performing the dawn prayer . . ., they all went out together on foot carrying Qur’ans in their hands – the amirs too barefooted. The entire population of the city joined in the exodus, male and female, small and large, the Jews went out with their book of the law and the Christians with their Gospel, their women and children with them; the whole concourse of them in tears and humble supplications, imploring the favor of God through His Books and His Prophets.5

...

Ibn Battuta says nothing of any personal measures he may have taken to keep from falling ill, but he left Damascus sometime after July 1348 in good health, even as the pestilence raged around him. He does not seem to have taken to the road to escape the plague but only to continue on his way to Mecca by way of Egypt, where the sickness was as bad as it was in Syria, if not worse. Traveling southward into Palestine through one depopulated village after another, their water wheels idle and their fields abandoned, he arrived at Jerusalem to find that the contagion had abated there. In fact, the preacher of the grand mosque invited him to a feast in fulfillment of an oath to give special thanks to God as soon as a day passed on which no one perished.

Joining up with two gentlemen of North African origin, Ibn Battuta continued on in their company through Judaea to Gaza, which he found mostly deserted in the wake of the Death. Indeed the population of the entire Nile Delta region was declining drastically in the fall months of 1348, when the plague was at its worst.10 The travelers passed through Alexandria, where the epidemic may have first entered Egypt in the fall of 1347, to learn that there the daily mortality rate was finally subsiding.

In Cairo, however, the toll was still rising. Urban land and property were being abandoned precipitately, commerce and industry became paralyzed, and, in the words of one chronicler, “the deaths had increased until it had emptied the streets.”11 The Mamluk Sultan al-Hasan fled from Cairo to a country estate in September and stayed away from his capital for three months.12 The royal officer corps, living in close quarters in the Citadel and refusing to leave Cairo for fear of losing their power and rank to rival Mamluks, sustained such a high rate of die-off that the army and administration of the sultanate fell into a state of disorder and diminished capacity lasting several decades.13

Ibn Battuta probably stayed in the ravaged city no more than a few days, then continued on up the Nile. Now, happily, he moved ahead of the plague, which did not strike Upper Egypt until about February 1349.14 Crossing the Red Sea from ’Aydhab to Jidda as he had done in the reverse direction 18 years earlier, he performed the ceremony of the tawaf around the Holy Ka’ba on 16 November 1348 (22 Sha’ban 749), praising God that he had so far been spared. He remained in Mecca for more than four months as the guest of the Maliki imam, awaiting the hajj of 749. He relates nothing about plague in the city, though other historical sources report that it raged there during the pilgrimage season, introduced by the caravans from Egypt or Syria.

[Daje]

Τι ακριβως εκαναν οι γυναικες στις Μαλδιβες?

[Nero]

Τι ακριβως εκαναν οι γυναικες στις Μαλδιβες?

κυκλοφορούσαν ξώβυζες αν θυμάμαι καλα. Έχω το βιβλίο στα ελληνικά, αν θες να ψάξω το σχετικό κομμάτι

[Nero]

bump

[The Age of Aquarius]

Οι προσευχές και οι λιτανείες ήταν μόνο μία διάσταση.

Η διατροφή εναντίον της πανούκλας

Third, Ibn Khaimah suggests that one should take care with his diet, as in the choice of bread—coarse bread is better than fine and black better than coarse. Certain meats are beneficial, especially when cooked with lemon, sour citron, and grape leaves, and served with vinegar. Fruits are recommended, such as pears and pomegranates, but particularly plums and white grapes. Corn bread and everything made from corn should be avoided as well as all heavy foods such as thick broths, oatmeal, gruel, biscuits, mushrooms, and cheeselike foods. All old slaughtered meat should be avoided, along with eggplant, cabbage, and garlic. One should not sleep after eating and should not miss meals or eat at irregular hours. Fresh, sweet, clear-flowing water from a spring is highly desirable. Ibn Khatimah also urges a number of concoctions, such as a daily drachma of syrup of basil, which the author himself had tried. Barley water, vinegar mixed with water, and most fruit juices would aid in calming the flow of blood and cool the body's bile. Furthermore, drinking Armenian clay is recommended on the authority of Galen.

This last preventive measure is another example of the considerable influence of Galen in medieval Islamic medicine, as well as of human credulity. Armenian bole is an argillaceous earth brought primarily from Persia and Armenia; its deep red color is due to iron oxide in the clay. Galen had first advised the use of Armenian bole as an astringent for wounds and ulcers before he advocated it as a specific for pestilence. He recommended it as an anti-pestilential specific in his Desimplicium medicamentorum ternperamentis et facultatibus libri (Book i i, Chapter 1): All those who used it were promptly cured. Those who felt no effect from it died; no other remedy could replace it, . . . those with whom this remedy failed were incurable.

Armenian clay was used for both prevention and treatment of plague victims. Ibn Sind suggests using clay on the buboes, and al-Magrizi is possibly referring to Armenian clay when he says that some people devoted themselves to coating their bodies with clay during the Black Death in Cairo. This use of clays is included by Ibn al-Wardi in his description of the remedies contrived by "the nobles of Aleppo studying their inscrutable books of medicine" during the Black Death. He tells us that these doctors, too, advised smearing the buboes with Armenian clay.

As for the later plague treatises, Ibn Haydur suggests the general employment of Armenian clay. Ibn Abi Hajalah states in his plague tractate, written shortly after the Black Death, that healing clay is "useful to drink for the plague, such as Armenian [clay and blue bdellium."' The desirability of drinking Armenian clay with water and vinegar, as advocated by Galen, along with other healing clays, is still to be found in a sixteenth-century plague treatise.' Leo Africanus also witnessed the use of Armenian clay in North Africa during plague epidemics in the early sixteenth century

Πηγή

[Nero]

Οι προσευχές και οι λιτανείες ήταν μόνο μία διάσταση.

Η διατροφή εναντίον της πανούκλας

Third, Ibn Khaimah suggests that one should take care with his diet, as in the choice of bread—coarse bread is better than fine and black better than coarse. Certain meats are beneficial, especially when cooked with lemon, sour citron, and grape leaves, and served with vinegar. Fruits are recommended, such as pears and pomegranates, but particularly plums and white grapes. Corn bread and everything made from corn should be avoided as well as all heavy foods such as thick broths, oatmeal, gruel, biscuits, mushrooms, and cheeselike foods. All old slaughtered meat should be avoided, along with eggplant, cabbage, and garlic. One should not sleep after eating and should not miss meals or eat at irregular hours. Fresh, sweet, clear-flowing water from a spring is highly desirable. Ibn Khatimah also urges a number of concoctions, such as a daily drachma of syrup of basil, which the author himself had tried. Barley water, vinegar mixed with water, and most fruit juices would aid in calming the flow of blood and cool the body's bile. Furthermore, drinking Armenian clay is recommended on the authority of Galen.

This last preventive measure is another example of the considerable influence of Galen in medieval Islamic medicine, as well as of human credulity. Armenian bole is an argillaceous earth brought primarily from Persia and Armenia; its deep red color is due to iron oxide in the clay. Galen had first advised the use of Armenian bole as an astringent for wounds and ulcers before he advocated it as a specific for pestilence. He recommended it as an anti-pestilential specific in his Desimplicium medicamentorum ternperamentis et facultatibus libri (Book i i, Chapter 1): All those who used it were promptly cured. Those who felt no effect from it died; no other remedy could replace it, . . . those with whom this remedy failed were incurable.

Armenian clay was used for both prevention and treatment of plague victims. Ibn Sind suggests using clay on the buboes, and al-Magrizi is possibly referring to Armenian clay when he says that some people devoted themselves to coating their bodies with clay during the Black Death in Cairo. This use of clays is included by Ibn al-Wardi in his description of the remedies contrived by "the nobles of Aleppo studying their inscrutable books of medicine" during the Black Death. He tells us that these doctors, too, advised smearing the buboes with Armenian clay.

As for the later plague treatises, Ibn Haydur suggests the general employment of Armenian clay. Ibn Abi Hajalah states in his plague tractate, written shortly after the Black Death, that healing clay is "useful to drink for the plague, such as Armenian [clay and blue bdellium."' The desirability of drinking Armenian clay with water and vinegar, as advocated by Galen, along with other healing clays, is still to be found in a sixteenth-century plague treatise.' Leo Africanus also witnessed the use of Armenian clay in North Africa during plague epidemics in the early sixteenth century

Πηγή

αυτή την Αρμένικη πάστα την έχω πετύχει σε μια συνταγή που είχανε γράψει στον δάσκαλο για χάπια για το πρόβλημα με το στομάχι του(αυτό που τελικα τον σκότωσε)





πρέπει να το χρησιμοποιούσαν πολύ

[Στύγιος]

Η επιδημία πανούκλας του Μεσαίωνα (1348-1350) αποτέλεσε ίσως τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή στην ιστορία. Πήρε τη μορφή πανδημίας και ο δείκτης θνησιμότητας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η επιδημία προκάλεσε τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων από οποιοδήποτε άλλο γεγονός στην ιστορία και χαρακτηριστικά έλεγαν ότι σε κάποιες περιοχές οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί για να θάψουν τους νεκρούς. Συνέπεια της επιδημίας ήταν να χαθεί το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης. Η επιδημία έφτασε στην Δυτική Ευρώπη το 1347 και πέρασε στην Αγγλία ένα χρόνο αργότερα. Ακολούθησαν η Σκανδιναβία και η Ρωσία. Για να μειωθεί ο κίνδυνος μετάδοσης της πανώλης όλα τα καράβια από το 1347 και μετά απομονώνονταν για 40 μέρες, γεγονός από το οποίο προέκυψε η λέξη καραντίνα, από τη γαλλική έκφραση une quarantaine de jours, δηλαδή, 40 μέρες.

Εστία μόλυνσης ήταν οι αρουραίοι. Συγκεκριμένα, πρόκειται για λοιμώδη νόσο που προκαλείται από ένα βακτήριο, τον βάκιλο του Γερσίν. Μεταδόθηκε στον άνθρωπο από το τσίμπημα των ψύλλων που παρασιτούσαν στους αρουραίους. Τον Μεσαίωνα ο πληθυσμός των αρουραίων αυξήθηκε επικίνδυνα όταν ο Πάπας αποκάλεσε τις γάτες όργανα του Σατανά. Ακολούθησε κύμα μαζικής εξόντωσης κάθε γάτας με αποτέλεσμα οι αρουραίοι να πολλαπλασιαστούν με ταχύτατο ρυθμό. Το βακτήριο της πανούκλας έπληττε τα ζωτικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού και οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο. Οι συνθήκες διαβίωσης της εποχής και η έλλειψη υγιεινής ευνόησαν την ταχύτατη μετάδοση. Η ασθένεια εμφανίστηκε σε τρεις μορφές : τη βουβωνική, την πνευμονική και τη σηψαιμική.

Από την επιδημία δεν ξέφυγε κανείς. Άντρες, γυναίκες, πλούσιοι, φτωχοί, κληρικοί, χωρικοί βασιλείς, καλόγριες, μοναχοί. Κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα σταμάτησε, είτε επρόκειτο για οικοδόμηση ναών στην Ιταλία, είτε για κεραμικές δημιουργίες στην Αγγλία. Καλλιτέχνες όπως η οικογένεια Λορινζέτι στην Σιένα της Ιταλίας ή οι περίφημοι κτίστες Ράμσεϊς στην Αγγλία αφανίστηκαν. Τα συμπτώματα Τα συμπτώματα κυρίως συμπεριελάμβαναν πρήξιμο στη βουβωνική χώρα, τον λαιμό και στους λεμφαδένες. Το δέρμα έπαιρνε σκούρο χρώμα και πολλές φορές ο ασθενής υπέφερε από αιμοπτύσεις. Καταγραφές του μεσαίωνα ανέφεραν πως πολλές φορές αρκούσαν πέντε μέρες ασθένειας για να επέλθει ο θάνατος, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις που μόνο μια μέρα ήταν αρκετή για το μοιραίο.

Τόσο μεγάλος ήταν ο αριθμός των θυμάτων ώστε δεν υπήρχαν πλέον αρκετοί αγρότες να καλλιεργήσουν τη γη, ούτε κτηνοτρόφοι να φροντίσουν τα ζώα. Αριθμός θυμάτων Στην Ευρώπη μέσα σε πέντε χρόνια, 50 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο πληθυσμός μειώθηκε από 80 εκατομμύρια σε 30. Η επιδημία αφάνισε το 60% του πληθυσμού στις αστικές και αγροτικές περιοχές. Κάποιες μάλιστα κοινότητες, όπως του Κουόμπ στο Χάμσάιρ, αφανίστηκαν πλήρως, ενώ πολλές αγροτικές περιοχές παρήκμασαν και σταδιακά ερήμωσαν. Κάποιοι κατάφεραν να ξεπεράσουν τη θανατηφόρα ασθένεια, όμως οι άνθρωποι εκείνη την εποχή δεν είχαν ενημέρωση και γι΄ αυτούς, όσοι ασθενούσαν θεωρούνταν μελλοθάνατοι.

Στην ιστορία έχουν καταγραφεί τρεις πανδημίες με πρώτη την επιδημία του 6 ου αιώνα π.Χ. Δεύτερη είναι η μαύρη πανώλη του μεσαίωνα, η οποία επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα το 1361 πλήττοντας κυρίως παιδιά και ηλικιωμένους και με υποτροπή το 1374 και το 1665 οπότε και η πανώλη εξαφανίστηκε. Τρίτη μεγάλη επιδημία καταγράφηκε στην Ασία την δεκαετία του 1890 όπου εμφανίστηκαν καινούργια στελέχη του ιού τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται σε κάποια ζώα έως και σήμερα. Η επιδημία άρχισε να εξασθενεί στις αρχές της δεκαετίας του 1350 .

Οι άνθρωποι του μεσαίωνα πίστευαν ότι η ασθένεια ήταν θεόσταλτη ή θεϊκή κατάρα, γι ´αυτό και προσπαθούσαν να την αντιμετωπίσουν με προσευχές και λιτανείες. Κάποιοι άλλοι συνειδητοποίησαν ότι το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να φύγουν μακριά. Στο «Δεκαήμερο», έργο του Βοκάκιου, ο συγγραφέας ασχολείται με αυτή τη φυγή. Είναι μία σειρά ιστοριών για κάποιους νέους ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν καταφύγιο μακριά από την πανώλη κοντά στην Φλωρεντία. Δεν υπήρχε κάποια γνωστή θεραπεία εκείνη την εποχή και οι άνθρωποι χρειάζονταν φάρμακα. Ο Τζέφρι Τσότσερ, Άγγλος συγγραφέας και ποιητής, αναφέρει πως κάποιοι γιατροί έβγαλαν πολλά χρήματα από την πανούκλα. Το βακτήριο της πανώλης ταυτοποιήθηκε στην Ασία το 1890 και συνδέθηκε άμεσα με τους ψύλλους και τα ζώα.
Η ασθένεια δεν εξαφανίστηκε ποτέ εντελώς . Μια επιδημία που ξέσπασε στην Ινδία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 προκάλεσε πανικό σε όλο τον κόσμο. Επανεμφάνιση της επιδημίας είχαμε και το 2013 στην Κιρκιζία κοντά στο Ουμπεκιστάν....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-panoukl ... 40-imeron/

[Nero]

Ποιο Κιργιστάν; Στην Αμερική υπάρχουν μερικές χιλιάδες κρούσματα κάθε χρόνο, είναι σχεδόν ενδημική νόσος σε κάποιες περιοχές, απλά δεν ξεφεύγει η κατάσταση γιατί είναι πλήρως ιάσιμη με αντιβίωση

[The Age of Aquarius]

αυτή την Αρμένικη πάστα την έχω πετύχει σε μια συνταγή που είχανε γράψει στον δάσκαλο για χάπια για το πρόβλημα με το στομάχι του(αυτό που τελικα τον σκότωσε)

πρέπει να το χρησιμοποιούσαν πολύ

Faculty of the University of Paris in its official pronouncement on the Black Death gives a number of recipes for "smelling apples," which were carried in the hand and frequently inhaled to strengthen the principal organs. The simplest recipe for these nosegays was taken from the Arabic physician, Yuhanna ibn Masawayh (John Mesue). He had prescribed:

Equal parts of black pepper, and red and white sandal, two
parts of roses, half a part of camphor, and four parts of bol
armeniac. All but the camphor are to be ground very fine,
sifted and shaken, pounded during a week with rosewater,
then the camphor mixed with them, and the apples made
with paste of gum arabic and rosewater.

[Nero]

παρέλειψα να βάλω και τη δοσολογία για τα χάπια παραπάνω

I send you twenty-five pills made four days ago in your name, and the recipe will be written at the end of this. I tell you that they have restored me. Begin by taking one of them after supper; if that causes a movement. do not take any more of them; if it does not cause a movement, two or three, and at most five; but I never took more than two, and in a week only once, and when I feel myself heavy in the stomach or the head.

πολλά απο τα συστατικά μου φαίνονται ανατολίτικης προέλευσης οπότε δε θα μου φαινόταν περίεργο να έπαιξε τον ρόλο του ο Λέοντας ο Αφρικανός κι εδώ. Ήταν πολύ της μόδας

[Last Veteran]

Τι ακριβως εκαναν οι γυναικες στις Μαλδιβες?

κυκλοφορούσαν ξώβυζες αν θυμάμαι καλα. Έχω το βιβλίο στα ελληνικά, αν θες να ψάξω το σχετικό κομμάτι

Ποιο βιβλίο είναι αυτό ωρε;

[Nero]

Τι ακριβως εκαναν οι γυναικες στις Μαλδιβες?

κυκλοφορούσαν ξώβυζες αν θυμάμαι καλα. Έχω το βιβλίο στα ελληνικά, αν θες να ψάξω το σχετικό κομμάτι

Ποιο βιβλίο είναι αυτό ωρε;

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... 1354-97666

[Last Veteran]

κυκλοφορούσαν ξώβυζες αν θυμάμαι καλα. Έχω το βιβλίο στα ελληνικά, αν θες να ψάξω το σχετικό κομμάτι

Ποιο βιβλίο είναι αυτό ωρε;

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... 1354-97666

Ωραία, πρέπει να γαμει

[Nero]

Ποιο βιβλίο είναι αυτό ωρε;

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... 1354-97666

Ωραία, πρέπει να γαμει

Φυσικά. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι η εκτενής περιγραφή της Πόλης όπου πέρασε κοντά ένα μήνα καλεσμένος της Βυζαντινής πριγκίπισσας. Το είχα βάλει και στο παλιό αλλά θα το ξαναβρω. Στέι τιουνντ

[Beria]

Ωραίο θέμα