Χωρίς να θυμάμαι τις δημοσκοπήσεις, καθαρά εμπειρικά:
Αυτή τη στιγμή, στη Θεσσαλονίκη οι μισοί και σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα (Μακεδονία - Θράκη) κατά μέσο όρο το ένα τρίτο είναι ΠΑΟΚ και να φανταστείς ότι εγώ είμαι από τους μετριοπαθείς
. Ο ΠΑΟΚ δημιουργήθηκε από το κύμα των προσφύγων, κέρδισε κόσμο επί αστικοποίησης, είχε μια καλή ομάδα ποδοσφαίρου και, μόλις αυτή παρήκμασε, μια καλή ομάδα μπάσκετ, πήρε και άλλο κόσμο λόγω μετανάστευσης, έμεινε στάσιμος στις αρχές δεκαετίας 2000 και τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει. Πλέον, πανελλαδικά είναι σταθερά πάνω από 10% αν και φυσικά εκτός Μακεδονίας - Θράκης είναι μειοψηφία ή και οριακά... ανιχνεύσιμος σε ορισμένες περιοχές. Έστω κι έτσι, με μεμονωμένα άτομα, έχει παρουσία σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Για να μην παρεξηγηθώ (πολύ
), δεν λέω ότι υπάρχουν εκατομμύρια κρυπτοΠΑΟΚτσήδες στις στοές που περιμένουν το κάλεσμα του Σαββίδη για να καταλάβουν την Ελλάδα με αλοιφές, μπουγάτσες και φραπέ. Απλώς λέω ότι υπάρχουν έστω και μεμονωμένοι ΠΑΟΚτσήδες ακόμα και σε περιοχές όπως η Ηλεία, η Θεσπρωτία και η Ρόδος, αποκομμένες από Μακεδονία - Θράκη (δεν υπήρχε πάντα η Εγνατία).
Στη Θεσσαλονίκη το 20% και σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα ένα 10% είναι Αρειανοί. Προπολεμικά ήταν αναλογικά περισσότεροι απ' ό,τι τώρα λόγω της καλής ομάδας ποδοσφαίρου που είχαν (τρίτο πρωτάθλημα το 1946). Αν ρωτήσεις τους ίδιους, παίζει και να σου πουν ότι 9 στους 10 τότε ήταν Άρης
. Μεταπολεμικά δεν κατάφεραν να κάνουν νέο κόσμο αλλά γνώρισαν σημαντική ανάκαμψη λόγω της ομάδας ποδοσφαίρου επί Κούη (τέλη δεκαετίας 70, αρχές δεκαετίας 80) και φυσικά με το μπάσκετ. Χάρη στο μπάσκετ, ο Άρης έφτασε κάποια στιγμή να γράφει ακόμα και 8-9% πανελλαδικά και είναι η μόνη ομάδα, πλην των γνωστών τριών και του ΠΑΟΚ, που έχει έστω και δυο - τρεις καμμένους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Χάρη σε εκείνη την εποχή, του έχουν μείνει πολλές συμπάθειες σε οπαδούς άλλων ομάδων που οι ίδιοι ή οι πατεράδες τους δήλωναν Άρης, έστω και μόνο στο μπάσκετ, επί Γκάλη. Έκτοτε, είναι στην καλύτερη περίπτωση στάσιμοι και στη χειρότερη μειούμενοι, με εξαίρεση την περίοδο 2006-2011, όπου είχαν το τελευταίο κύμα "νέου" κόσμου λόγω της ομάδας ποδοσφαίρου. Συνήθως οι δημοσκοπήσεις τούς καταγράφουν γύρω στο 3% πανελλαδικά αλλά η πλειοψηφία των νεοπροσήλυτων οπαδών Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ στη Βόρεια Ελλάδα κατάγονται από Αρειανούς ή Ηρακλειδείς γονείς.
Η αντιπαλότητα του ΠΑΟΚ με τον Άρη είναι κλασική τοπική αντιπαλότητα, που ξεκίνησε με κοινωνικά χαρακτηριστικά (ντόπιοι εναντίον προσφύγων, μεσοαστοί εναντίον εργατών κτλ) και πλέον είναι κυρίως σε αθλητικό και οπαδικό πλαίσιο. Το "μια πόλη μια ομάδα" δεν ίσχυε ποτέ ούτε ισχύει τώρα ούτε χρειάζεται να ισχύει: κατά κανόνα, η αγωνιστική ακμή του ενός συνοδευόταν από αγωνιστική ακμή του άλλου, δεν υπάρχει πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και η Ελλάδα μάλλον μάς χωράει όλους
. Βέβαια, ακόμα και τώρα κυκλοφορούν διάφορες "απόψεις" ότι οι Αρειανοί είναι περισσότεροι μες στην ίδια τη Θεσσαλονίκη αλλά κατά κανόνα είναι αποτυχημένη προσπάθεια χιούμορ ή πράγματα που λέει κάποιος που το πιο βόρειο μέρος που έχει βρεθεί είναι τα Οινόφυτα. Προς το παρόν, αν και αυτό πάει να αλλάξει, δεν γίνονται ραντεβού για ξύλο με την ίδια συχνότητα που γίνονται στην Αθήνα αλλά, με κάποιον τρόπο, όλοι ισχυρίζονται ότι δίνουν ξύλο και οι άλλοι τρέχουν. Στη Θεσσαλονίκη κανείς δεν τρώει ξύλο, να ξέρεις
Η πιο ενδιαφέρουσα διαφορά είναι στη δομή των συνδέσμων: ενώ ο ΠΑΟΚ δεν είχε ποτέ κυρίαρχο σύνδεσμο (μια σχετική απόπειρα της Θ4 περί το 2000 δεν περπάτησε), στον Άρη ο Super 3 επισκίασε ό,τι υπήρχε (Ιερολοχίτες, Καναρίνια κτλ), θυμίζοντας αρκετά την Original (αν είσαι ΑΕΚτσής, φαντάζομαι θα σου είναι οικείο αυτό το παράδειγμα). Κάθε περίπτωση έχει συν και πλην, πάντως στον Άρη έζησαν περίεργες καταστάσεις κατάπνιξης "εσωκομματικών" φωνών αντίδρασης από τον S3 μέχρι το 2012, κάτι που ως ΠΑΟΚτσής δεν έχω βιώσει ποτέ.
Ο κόσμος που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.
