Νέες κυκλοφορίες, προτάσεις για νέα ακούσματα, κριτικές
Κανόνες Δ. Συζήτησης
Στα νήματα της ενότητας που βάζετε μουσικά βίντεο, παρακαλούμε να περιοριστείτε σε 1 ή το πολύ 2 βίντεο ανά ποστ, για να μην υπερφορτώνονται οι browsers.
Η όπερα είναι μια μορφή θεάτρου στην οποία η μουσική έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και οι ρόλοι καταλαμβάνονται από αοιδούς και όχι ηθοποιούς, είναι δε διαφορετικό από το μουσικό θέατρο (musical).
Το όνομα της προέρχεται από τον πληθυντικό αριθμό της λατινικής λέξης opus που σημαίνει τα "έργα"! Κι'αυτό γιατί στην όπερα έχουμε την σύμπηξη πολλών διαφορετικών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων (τεχνών) όπως η δραματουργία, η σκηνοθεσία, η μουσική, η σεναριογραφία (libretto), η σκηνογραφία και τα κοστούμια και μερικές φορές ο χορός και το μπαλέτο.
Στο νήμα αυτό ευελπιστώ να συνεισφέρουμε όλοι μας την αγάπη μας για το υπέροχο αυτό καλλιτεχνικό είδος του ανθρώπινου πολιτισμού που συναρπάζει εδω και εκατοντάδες χρόνια, και που θα συνεχίσει να συγκινεί την ανθρωπότητα για αιώνες ακόμη.
Παίζουν με τις καρδιές όπως τα παιδιά παίζουν με την μπάλα! Μόνο που, σαν να ήταν πραγματικά οι καρδιές αυτές που εκσφενδονίζουν πίσω-μπρος, προσέχουν το πέταγμα και το πιάσιμο ώστε να μην τις πληγώσουν.
Gaston Leroux, συγγραφέας του κλασικού μυθιστορήματος "Το φάντασμα της όπερας" (1909-1910).
Καλή ακρόαση!
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος DIOMEDESGR την 13 Μάιος 2019, 23:41, έχει επεξεργασθεί 3 φορές συνολικά.
"Patriotism is the last refuge of a scoundrel." Samuel Johnson, 1775.
Ξεκινάω με τον αγαπημένο μου τενόρο (σόρι φάδερ)
Jussi Björling από την ξενέρωτη Σουηδία. Κανείς δεν είχε την μαγεία της φωνής του.
Εδώ στο ντουέτο με την Βικτόρια ντε Λος Ανχελες, από την Μποεμ του Πουτσίνι
gassim έγραψε: 07 Σεπ 2021, 14:12
Ωρες είναι τώρα να οικειοποιηθεί η αριστερά και την Γαλλική επανάσταση.
Στα πλαίσια του νήματος ευελπιστώ να παρουσιάσω με τις φτωχές μου δυνάμεις ένα έργο την φορά για εμβάθυνση και συζήτηση.
Την Κυριακή αυτήν θα ήθελα να παρουσιάσω την όπερα του Jacques Offenbach, "Les contes d'Hoffmann", "Οι φανταστικές ιστορίες του κυρίου Hoffmann", που πρωτοπαρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο του 1881 στο Παρίσι και αποτελεί το κύκνειο άσμα του δημιουργού.
Το λιμπρέτο είναι γραμμένο από τον Jules Barbie.
Στο τέλος της σύνοψης του έργου ακολουθεί video link από την παράσταση της Εθνικής Λυρικής σκηνής του 1998 στην Αθήνα, με μαέστρο τον Λουκά Καρυτινό.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποιο link με Ελληνικούς υπότιτλους.
Οποιαδήποτε βοήθεια ευπρόσδεκτη.
Jacques Offenbach λοιπόν και "The Tales of Hoffmann". Καλή διασκέδαση.
Πρόλογος.
Μια ταβέρνα στην Νυρεμβέργη. Η Μούσα εμφανίζεται και αποκαλύπτει στο κοινό τον σκοπό της, να τραβήξει την προσοχή του Hoffmann και να τον κάνει να απαξιώσει όλες τις άλλες του αγάπες ώστε να αφοσιωθεί σε αυτήν: την Ποίηση. Παίρνει την μορφή του Nicklausse, του κοντινότερου φίλου του Hoffmann.
Η πριμαντόνα Stella που τραγουδά στην όπερα Don Giovanni στέλνει ένα γράμμα στον Hoffmann ζητώντας του να την συναντήσει στα καμαρίνια της μετά την παράσταση. Το γράμμα και το κλειδί για το δωμάτιο της Stella κατάσχεται από τον Υπουργό Lindorf, την πρώτη ενσάρκωση του κακού στο έργο, την Νέμεση του ήρωά μας. Ο Lindorf παροτρύνει τον Hoffmann να μιλήσει στο κοινό για τις τρείς μεγάλες του αγάπες.
Πράξη πρώτη. Ολυμπία.
Η πρώτη αγάπη του ήρωά μας είναι η Ολυμπία, ένα ρομπότ φτιαγμένο από τον επιστήμονα Spalanzani. Ο Hoffmann την ερωτεύεται χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα μηχανικό μοντέλο. Ο Nicklausse, που γνωρίζει την αλήθεια, για να προειδοποιήσει τον φίλο του, λέει ένα τραγούδι σχετικά με μία μηχανική κούκλα που μοιάζει με άνθρωπο αλλά ο Hoffmann, τούβλο το κεφάλι,δεν καταλαβαίνει. Ο Coppélius, συνδημιουργός της Ολυμπίας και ενσάρκωση του κακού για αυτήν την πράξη, πουλάει στον φτωχό Hoffmann μαγικά γυαλιά με τα οποία η Ολυμπία φαντάζει στον Hoffmann σαν πραγματική γυναίκα.
Στο σημείο αυτό η Ολυμπία άδει μια από τις πιο γνωστές άριες της όπερας,το "Les oiseaux dans la charmille", "Τα πουλάκια στην κληματαριά", κατα την διάρκεια της οποίας ξεκουρντίζεται, σταματά και πρέπει να ξανα-κουρντιστεί για να συνεχίσει.
Ο Hoffmann ξεγελιέται και πιστεύει ότι τα αισθήματά του ανταποδίδονται απο το ρομπότ και συγχίζει τον φουκαρά τον Nicklausse που με λεπτότητα προσπαθεί να τον προειδοποιήσει με το τραγούδι του "Voyez-la sous son éventail", "Δες πιο βαθειά απο την βεντάγια της".
Ο Hoffmann καθώς λοιπόν χορεύει με την αγαπημένη του τρώει τούμπα, τα γυαλιά σπάνε και την ίδια στιγμή ο κακός Coppélius πιάνει και διαλύει την άμοιρη Ολυμπία σε κομματάκια για να εκδικηθεί τον συνέταιρό του που τον έριξε στο μοίρασμα των εσόδων από την δουλειά.
Ο ήρωάς μας καταλαβαίνει επιτέλους ότι αγάπησε ένα άψυχο ανδρείκελο ενώ ο χορός των θαμώνων τον αποδοκιμάζει και τον κοροϊδεύει.
Πράξη δεύτερη. Αντωνία.
Κατόπιν μακράς έρευνας ο Hoffmann βρίσκει το σπίτι του Crespel και της κόρης του, Αντωνίας, με την οποία αγαπιούνται αλλά τους χώρισε ο άκαρδος πατέρας της και αποφάσισε να την κρύψει από τον αγαπημένο της.
Η Αντωνία έχει κληρονομήσει το ταλέντο του τραγουδιού από την μητέρα της όμως ο πατέρας της της της το απαγορεύει προφασιζόμενος μια μυστηριώδη εσθένεια που είχε από μικρή.
Στην πράξη αυτή η ηρωϊδα μας τραγουδά την άρια "Elle a fui, la tourterelle", "Πάει το Περιστέρι πέταξε", ευχόμενη να εμφανιστεί ο αγαπημένος της.
Ο πατέρας της, της απαγορεύει να δει τον Hoffmann γιατί ο τελευταίος την προτρέπει να ασχοληθεί με το τραγούδι βάζοντας την σε κίνδυνο άθελά του.
Φεύγοντας από το σπίτι διατάζει τον υπηρέτη του Frantz να την φυλάξει. Ο υπηρέτης τραγουδά μια κωμική άρια για τα προσόντα του.
Ο Hoffmann όμως βρίσκει τρόπο να τρυπώσει στο σπίτι και να ζευγαρώσει με την αγαπημένη του Αντωνία τραγουδόντας το ερωτικό ντουέτο "C'est une chanson d'amour".
Άμα τη αφίξει του Crespel στο σπίτι, τους επισκέπτεται ο Dr Miracle, ο γιατρός της Αντωνίας, και ο χαρακτήρας Νέμεσις της πράξης, και ζητά να κουράρει την νεαρή τραγουδίστρια.
Ο ήρωάς μας που κρυφακούει την θλιβερή αλήθεια, ότι δηλαδή η αγάπη του μπορεί να πεθάνει απτο πολύ τραγούδι, γυρίζει στο καμαρίνι της και την ποίθει να βάλει τέλος στα καλλιτεχνικά της όνειρα δίχως να της αποκαλύψει την αιτία. Η Αντωνία του το υπόσχεται με βαριά καρδιά.
Αποχωρούντος του Hoffmann, ο γιατρός μπαίνει στην κάμαρα της Αντωνίας και την ποίθει ότι ο αγαπημένος της θυσιάζει την καλλιτεχνική της καριέρα λόγω ότι αγαπά μόνον την εξωτερική της εμφάνιση σαν κτήνος που ειναι, και την βάζει να τραγουδήσει. Με μυστικιστικες δε δυνάμεις παρουσιάζει μπροστά της την νεκρή μητέρα της να την ενθαρρύνει σε αυτό, κάτι που τελικά αποβαίνει μοιραίο.
Ο πατέρας της Crespel μπαίνει στο δωμάτιο ακριβώς την στιγμή που η Αντωνία αφήνει την τελευταία της πνοή.
Ταυτόχρονα αποπειράται να σκοτώσει τον Hoffmann που καταφτάνει και αυτός αμέσως μετά στο δωμάτιο θεωρόντας τον υπεύθυνο για τον θάνατο της φτωχής Αντωνίας.
Τον ήρωά μας σώζει απτά χέρια του γέρου εκδικητή ο κολλητός του φίλος Nicklausse.
Πράξη τρίτη. Ιουλιέτα.
Βιέννη.
Το σκηνικό ανοίγει με την "βαρκαρόλα" ""Belle nuit, ô nuit d'amour", "Ω όμορφη νύχτα, νύχτα του έρωτα".
Ο Hoffmann ερωτεύεται μια εταίρα, την Ιουλιέτα και θεωρεί ότι αυτή ανταποκρίνεται στο φλερτ του. Αυτή όμως δεν τον αγαπά, απλώς προσπαθεί να τον σαγηνεύει υπό τις οδηγίες του κακού της πράξης, Captain Dapertutto, ο οποίος της έχει υποσχεθεί ένα ολόκληρο διαμάντι αν καταφέρει να κλέψει το είδωλο του Hoffmann από τον καθρέφτη.
Ο ζηλιάρης Schlemil, ένας χαρακτήρας που από το πάθος του για την Ιουλιέτα της έχει παραδόσει το είδωλό του είδη πέφτοντας θύμα αυτής και του Captain Dapertutto, καλεί σε μονομαχία τον ήρωά μας για την καρδιά της όπου και σκοτώνεται. Ο Nicklausse τρέχει να βρει άλογα για να φυγαδεύσει τον Hoffmann από την Βιέννη, ενώ αυτός συναντιέται με την Ιουλιέτα μη μπορώντας να αντισταθεί στην γοητεία της. Ακούμε το άσμα "O Dieu! de quelle ivresse", "Ω Θεέ μου τι εθισμός είναι αυτός".
Τελικά ο ήρωας την πατά και της δίνει το είδωλό του, μόνο και μόνο για να τον παρατήσει αυτή σύξυλο προς μεγάλη ευχαρίστηση του Dapertutto.
Ο Hoffman τον προειδοποιεί ότι όπου νάναι έρχεται ο Nicklausse και θα τον σώσει, και ο κακός ετοιμάζει ένα δηλητηριάκι για τον φουκαρα κολλητό του ήρωά μας, από παρεξήγηση όμως το δηλητήριο το πίνει η Ιουλιέτα η οποία και ξεψυχά στα χέρια του Hoffmann.
Επίλογος.
Στην ταβέρνα στην Νυρεμβέργη.
Ο Hoffmann σε κατάσταση μέθης ορκίζεται ότι ποτέ πια δεν θα ξανά ερωτευθεί δίνοντας στο κοινό την ερμηνεία των τριών προσώπων Ολυμπίας, Αντωνίας και Ιουλιέτας σαν τα τρία διαφορετικά προσωπεία της μιας και μοναδικής Στέλλας.
Η πρώτη συμβολίζει την νεανική πλευρά της πριμαντόνας, η δεύτερη την μουσική και η τελευταία την τσουλίστικη πλευρά του χαρακτήρα της.
Ο Hoffmann δηλώνει ότι δεν θέλει πια να αγαπά και την στιγμή αυτή ο Nicklausse αποκαλύπτεται μπροστά του σαν η Μούσα που τον διεκδικεί παροτρύνοντάς τον να ξαναγεννηθεί σαν ποιητής, σαν δικός της ερωμένος, ""Renaîtra un poète! Je t'aime, Hoffmann! Sois à moi!"
Η μαγεία της ποίησης αγγίζει τον ήρωά μας που τραγουδά "O Dieu! de quelle ivresse" για άλλη μια φορά, δηλώνοντας υποταγή στην Μούσα.
Στο μεταξύ η Στέλλα που έχει κουραστεί να τον περιμένει στο ραντεβού που του έδωσε μπαίνει στην ταβέρνα και τον βρίσκει μεθυσμένο. Ο ποιητής πια Hoffmann της ζητά να φύγει, τραγουδόντας "Adieu, je ne vais pas vous suivre, fantôme, spectre du passé", "Στο καλό φάντασμα του παρελθόντος, δεν θα σε ακολουθήσω πλέον, αντίο", την ίδια στιγμή που παρουσιάζεται ο αντίζηλος
Lindorf βγαίνοντας από τις σκιές.
Η μετεμφιεσμενη Μούσα σε Nicklausse εξηγεί στην Στέλλα ότι ο ήρωάς μας δεν την αγαπάει πια, ο Υπουργός Lindorf όμως την περιμένει.
Το έργο κλείνει με μερικούς μαθητές να μπαίνουν στην ταβέρνα για να πιούν και το ζεύγος Lindorf-Stella να φεύγουν μαζί.
Τέλος.
"Patriotism is the last refuge of a scoundrel." Samuel Johnson, 1775.
